De kleine zielen, van Louis Couperus - Deel 1, De kleine zielen, van Louis Couperus - Deel 1, Hoofdstuk X

De kleine zielen, van Louis Couperus - Deel 1, Hoofdstuk X

X Twee dagen later zaten Van der Welcke, Constance en Addy in den trein, naarDriebergen. Het kind, voor wien Holland een nieuw land was, stelde belang in de vage, vale, lage uitstrekkingen naar warre boomelijnen der wazige horizonnen, waaruit dorpsspitsjes staken: als wanhoopsarmen sloegen de molens hare wieken uit onder de machtige kopergrauwe wolken, die als zware massa's weemoedigheden, door een regenwind geblazen, langs de neêrdrukkende luchten jaagden en jaagden altijd door. Het kind vroeg zijn vader telkens iets, zijn hand in Van der Welcke's hand, en om die liefkoozing niet te zien, tuurde Constance, uit het andere raam, zwijgend.

Gisteren avond waren zij bij de Van Saetzema's geweest, en hoewel Constance zich eerst geërgerd had, had zij later een groot medelijden gevoeld.

Mijn God, hoe was het mogelijk, dat Adolfine zoo burgerlijk was geworden! Van wie had zij dat toch! Mama, zoo fijn gedistingeerd! Papa - haar arme vader! - zoo op-end-op een gentleman, een aristocraat van ouden stempel... Toch, misschien van de Ruyvenaers... Oom zoû je nooit gezegd hebben, dat een broêr was van mama... Van de Ruyvenaers misschien? Mijn God... wat was die Adolfine burgerlijk... haar man een boer... haar huis pretentieus en rommelig... haar meisjes, de twee oudste, pretentieus, pedant, nijdig... Marie, het jongste meisje, een soort Asschepoetstertje, maar een lief, verlegen, onderdrukt stil kindje... maar dan de drie jongens weêr, zoo onbehagelijk, viezig, ruw... Wat een boel, wat een boel! Zij waren gekomen, denkende heel intiem thee te drinken, maar het was een soort van een avondje geweest: een echte rommel, als Van der Welcke had gezegd, die woedend geweest was... Twee heeren in rok en witte das; de andere in alle mogelijke gradatiën van heerenkleeding: gekleede jas, smoking, jaquet - Adolfine scheen altijd onduidelijke invitaties te doen en de menschen wisten nooit wat zij zouden aantrekken en wie zij zouden vinden... Floortje in een vuil wit laag japonnetje, nota-bene; Caroline en Marietje in wandeltoilet; Van Saetzema zelve als een dikke boer, luidruchtig hij samen met oom Ruyvenaer: het was zoo vulgair geweest... Tante Ruyvenaer was altijd goedig en de meisjes, heel Indisch, maar lief, natuurlijk en eenvoudig, maar verder was die avond, met allerlei vreemde menschen, toch een guet-apens, vooral voor Van der Welcke, geweest, dien zij wel, als zwager, op een intimere en hartelijker wijze hadden kunnen verwelkomen, den allereersten keer, dat zij hem zagen, nadat zij gedurende jaren haar man als familielid hadden genieerd! En thuis, terug in het hôtel, had zij een hevige scène met haar man gehad, hij scheldende op zoo een rommelfamilie van haar; zij, die familie verdedigende - tegen haar eigen overtuiging in - tot Addy was wakker geworden, uit zijn bed was gekomen en hen verzocht had zich stil te houden, omdat hij anders niet slapen kon... Dat kind, zooals hij dat gezegd had, met zijn besliste, lieve maniertjes - net zoo een klein stevig mannetje - o, dat kind, wat zouden zij ooit hebben gedaan, zonder dat kind! Zij dacht soms, als het ooit stierf, als zij ooit het moest missen... zij maakte zich van kant! Het was niet hun kind, het was hun schat, het was hun leven... En zij keek even om, maar toen zij het bij zijn vader zag zitten, hand in hand, en Van der Welcke de dorpsspitsen daarginds - na jaren - poogde uit te vinden, keerde zij zich weêr om, snel, een pijn van jalouzie in haar hart!... O, zij had medelijden met Adolfine... Zij voelde in Adolfine een strijd om ‘meê te doen', een strijd, wanhopig, omdat Van Saetzema niets had dan een goeden naam, maar verder een on-beduidend mensch was - moeilijk, na jaren, gepromoveerd: getrouwd met Adolfine, zonder dat iemand wist waarom zij hem en hij haar genomen had, - zich eerst had willen vestigen als advocaat en procureur in Den Haag; later geplaatst aan het Departement van Justitie, maar nooit, uit gemis aan sympathie, veel door papa geholpen, zooals die Van Naghel geholpen had; nooit eigenlijk veel in tel bij zijn superieuren, - nu, door Adolfine gepousseerd in allerlei baantjes en commissie's, zich lappende een politieke overtuiging, om zich candidaat te stellen voor den Gemeenteraad, omdat Adolfine - altijd jaloersch en nijdig om Bertha's grootheid - haar man ook hoog, hooger en hooger wilde hebben en zoo weinig kans had ooit dat ideaal te verwezenlijken... Ja, Adolfine moest stil razend worden bij de gedachte aan Bertha's huis: haar man, minister van koloniën, en geld gemaakt als advocaat te Semarang; hun huis de herhaling van dat deftige, gewichtige, ouderlijke huis van vroeger: de groote diners, de chique kennissen, effleureerende de côterie der diplomatie... En dan gaf Adolfine van die onmogelijke ‘avondjes', allerlei menschen bij de haren er bij gesleept: elementen, die elkaâr niet kenden, nooit zagen, verwonderd zich samen te treffen in die nauwe salons, vol verschoten handwerkjes en stoffige Makartbouquetten; - een kaartje, wat rammelmuziek van de meisjes, de tafels weggeschoven en in eens een wanhopige sauterie, die een wolk van stof uit het tapijt opjaagde: alles, alles even tacteloos en onaangenaam en burgerlijk vooral, met de te dikke sandwiches en de slordige meid, die brutaal haar elleboog toonde, als de meisjes haar iets vroegen te doen! O, Constance had medelijden met Adolfine: zij was toch hare zuster en zij werd zich bewust, - na jaren, of het gesluimerd had - een teeder familie-zwak voor allen, die waren hare broêrs en zusters en hunne kinderen. Had zij dat van mama? Een teeder familiezwak... Zij had zoo gaarne eens met Adolfine willen spreken, intiem, haar den raad willen geven toch voor die soirée-tjes de elementen wat meer bij elkaâr te kiezen, wat homogeen te inviteeren en Floortje toch te zeggen niet een vuile baljapon af te dragen, op zoo een gelegenheid! En die drie jongens, dravende door de al te volle salons, onhebbelijk, met vuile handen, slecht opgevoed... als zij ze vergeleek met haar Addy - die misschien wel heelemaal geen opvoeding kreeg - maar die uit zichzelven zoo een aardige kerel was, zoo beleefd, al was hij strak, en die fatsoenlijk sprak, en niet met zoo een vollen mond vol platte Haagsche straattaal! O, het was verschrikkelijk en zij vreesde zoo, dat Addy ook daarvan iets zoû overnemen... Arme Adolfine, wat een strijd, vooral met dat onbereikbare van Bertha voor oogen! Want zij leden allen aan jalouzie in de familie: zijzelve had het en Adolfine had het altijd gehad, heel sterk, van kind af aan op hare oudere zusters en broêrs... Zoû zij ooit Adolfine eens kunnen raden? Nu de bruiloft van Floortje naderde... zoû zij Adolfine niet van dienst kunnen zijn... Zij vond het zoo treurig, dat hare zuster - een Van Lowe toch - zoo verburgerlijkte en zij was, na gisteren avond, bang voor die bruiloft, vooral omdat Emilie van Bertha zoo wat in dien zelfden tijd zoû trouwen, in Mei, dus over twee maanden... In ieder geval zoû zij er met mama over spreken, niet uit bedrilzucht, maar omdat Adolfine toch hare zuster was, omdat zij van ze hield als haar zuster, en omdat ze medelijden had, waarlijk navrant medelijden...

- Mama... waar staar je zoo heen?

Het was Addy's stem, en zij zag, dat het kind naast haar was komen zitten, haar gevende nu hare beurt.

Zoo verdeelde hij altijd zijne gunsten tusschen zijn vader en zijne moeder. Want Van der Welcke, dadelijk, nam den Nieuwen Rotterdammer, en dompelde tusschen de wijd uitgeslagen bladen druks weg, in zijn hoek.

- Zoo, kom je eindelijk eens bij mij zitten, fluisterde zij.

- Moesje, niet zoo jaloersch zijn: moet ik me dan in tweeën hakken?

Hij sprak nu met haar, hield haar bezig.

Zij bewonderde hem altijd zooals hij sprak, aardig weg, redelijk en onderhoudend, met een talent voor gemakkelijk gesprek. Denkelijk had hij het aangeleerd, omdat zonder hem zijn vader en zijne moeder zouden zwijgen, als zij niet streden. Hij sprak over een paar huizen, die zij gisteren hadden gezien; hij sprak over het landschap, voelde zich, zoo vreemd, eensklaps een Hollandsche jongen, en hij vermaakte zijne moeder, hij amuzeerde haar als een kleine, galante cavalier. Toch had hij heelemaal niets van een heertje: een breed, klein, stevig mannetje in een sporthemd, en een blauw overjasje en korten broek. Hij droeg een slappen hoed, model Boerenhoed. Zij hield niet van dien hoed, maar hij had er absoluut zoo een willen hebben. Maar zelfs met dien hoed - wat was hij mooi! O, wat was hij een mooi kind! Zijn open, blonde oogen, een beetje hard en ernstig; zijn frisch, hardvleezig bakkes met die fijne, rechte trekken - die van Henri -; zijn kleine mond, waarop zij als verliefd was; die vierkante schouders, zijn mooie beenen met vierkante knietjes en fijne kuiten, in zijn korten broek. Haar kind, haar kind: hij was haar alles! Hij was het geluk, de genade van haar leven: om hem had haar leven waarde! Hij sprak, maar zij vond, dat hij heel ernstig keek, ernstiger nog dan anders... Ja, zij voelde het: het was om wat hen wachtte, over een uur... De ontvangst daar ginds, in Driebergen, van de grootouders... Van der Welcke ook was zenuwachtig, sprak geen woord meer, vouwde zijn courant open, dicht, open, dicht... Haar klopte het hart, tot in de keel, droog, verschroeid van zenuwachtigheid. En Addy keek ernstig, strakker dan ooit... Ja, zij voelde het: in de stem van het kind was een teederheid, als wilde hij zeggen: hoû je maar flink, moesje, straks...

Neen, zij zoû het nooit kunnen vergeten, dat die twee oude menschen dertien jaren hadden noodig gehad, niet om haar als dochter aan te nemen, maar om in haar kind hun kleinkind te zien. In al dien tijd geen brief, geen toenadering: een volkomen stilzwijgen, een geheel dood-zijn voor hun eenigen zoon, voor hun eenigen kleinzoon. Zij dacht niet aan zichzelve; zij verlangde van hen geen sympathie, alleen maar koele beleefdheid... Zij voelde zich vol wrok, zóo vol wrok, dat - als zij er aan dacht - zij er bijna in stikte, als in eene benauwing. En daarbij kwam dan nog dat neêrdrukkende besef, dat zij dankbaar moest zijn, omdat die ouders hun zoon aan haar hadden opgeofferd - zooals zij eens hadden gezegd - volstrekt hadden gewild dat Henri haar trouwen zoû, ook al brak het zijne carrière. En dat, dàt was het wat zij nooit vergeven kon - omdat het, nog steeds, hare ijdelheid kwetste!

Zij was zoo verdiept in hare gedachten, dat zij niet merkte, hoe de trein stil hield, en hoe zij er al waren, te Zeist-Driebergen.

- Mama!

zeide Addy zachtjes.

Zij schrikte op, werd bleek.

Maar zij wilde zich bedwingen, waardig zijn, die oude menschen nu toonen, dat zij niet was een onwaardige vrouw, al had zij een fout, een misstap gedaan in haar leven, nu goed dan: een zonde - omdat zij lief had gekregen. Zij stegen uit en Addy hielp haar en hare geschoeide vingers trilden in zijn stevig handje. Maar zij wilde niet trillen: stil nu, stil nu: kalm wilde zij zijn, kalm en waardig vooral...

- Daar is het rijtuig!

zeide Henri gesmoord.

Hij herkende het heel oude rijtuig, van jaren her.

- Morgen jonker... Goeden morgen, mevrouw,

- Dag Dirk, zei Henri, gesmoord.

Zij zetten zich, in het rijtuig.

En Constance zag, dat Henri zijn lippen, zijne tanden klemde op elkaâr, dat zijn kaken knarsten, als hield hij zich in, om niet als een kind te schreien. Nu en dan rilde hij, nerveus, en keek door het raampje... Hij herkende de villa's aan weêrszijden van den weg, droefgeestig in de Maartsche tuinen, die wegmistten in vochtige wazen: hij lette-op vele verbouwingen. Wat was het veranderd! Wat bouwde men veel, in de laatste jaren! Maar toch was iets onder die groote wolkenluchten, zwaar van eeuwigen regen, langs dien weg, in die villa-tuinen, iets van vroeger, iets van zijne kinderjaren, iets van zijn jon-gen tijd...! Hij voelde zich een oud man, die terugkwam: hij, nauwlijks acht-en-dertig! Het was als schaamde hij zich voor het bekende! En hij weet het, heel stil - te zwak om het zichzelven te wijten - aan haar: de vrouw, die naast hem zat, de vrouw, vier jaren zijn oudere! Ook hij dacht aan Rome nu, aan de salons van de Nederlandsche legatie, aan haar, toen mevrouw De Staffelaer, de vrouw van zijn chef: aan hun flirt, eerst scherts, toen ernst... tot dat allerverschrikkelijkste oogenblik in die kamer van hun rendez-vous: De Staffelaer aan de deur, Constance vluchtende door een andere deur, en zijn onderhoud met den beleedigden ouden man, die goed voor hem was geweest als een vader! En hij verweet het haar: het was hare schuld! Hij was een jonge man geweest, met nauwlijks wereldkennis; zij, vrouw van acht-entwintig, meer dan vijfjaar getrouwd, zij, had hem tot zich gelokt: zij was de verleideres geweest! Zij was het, zij was het: hij verweet het haar! Hij had haar eerst niet lief gehad, in die eerste tijden van flirt. Dat was geweest een causerie, een wals, een aardigheid... Toen, ja, was het passie geworden, maar wat was passie! Vlam van een oogenblik, hel opflakkerend en dan uitgedoofd... En hij wist het: van dien dag, toen hij gestaan had als een misdadiger voor dien waardigen, ouden man, van dien dag was de vlam gedoofd. En van dien dag begon hij zijn noodlot te zien... Het schandaal, waarvan heel Rome vol was; de wanhoop zijner vrome ouders daarginds, in Holland ver; Constance in Florence, hun eerste onderhoud daar, hij, buigende onder den wensch zijner ouders en haar vragende zijn vrouw te worden, te trouwen in Engeland, zoodra de scheiding was uitgesproken... Sedert had hij zijn noodlot àltijd gezien - en het had hem, klein, zwak, ter neêr gedrukt... O, in die ellende, in die ruïne van zijn jonge leven, naast die vrouw, in wie hij - die niet de schuld op zich nam - nooit vergat de vier jaar oudere, wereldwijze verleideres - die vrouw, eeuwige hindernis - in die ellende was de eenige genade geworden: het kind, het kind! Wat nog meer de ellende had kunnen vermeerderen, het was de genade geweest, het lieve kind: van het eerste oogenblik, dat hij het had gezien, als klein, rood wurm - zijn kind, al was het dan ook de vrucht van hun ellende! Het kind, opgroeiende als zijn troost, het kind, dat dwarrelde met de handjes over zijn gezicht, in zijn haar, dat vadertje zei; het kind, dat hij smoorde in zijn armen! Het kind - haàr kind wel, maar het kind toch van hèm ook: zijn kind, zijn zoon, opgroeiende en al zoo spoedig de kleine bemiddelaar, en de reden ook, dat zij samen bleven. Om het kind... opgroeiende tot jongen, en, hoewel niet begrijpende, niet wetende, toch voelende den eeuwigen strijd, de eeuwige ellende, tot zijne oogjes waren ernstig geworden en hij voelde , dat hij troost en bemiddelaar was. Het kind... daar zat het over hem: zijn mooie, stevige jongen, die op hèm leek, met de strakke, ernstige, lieve oogen, en hij zoû hem nu toonen gaan aan zijne ouders: haar kind wel - de vrucht wel van hunne ellende! - maar zijn zoon, en hun kleinzoon.

Het kind zag van vader naar moeder.

Zij zaten beiden over hem, en beiden, zwijgend, keken een raam uit, half den rug tot elkaâr gewend. Zoo gaarne had het kind hun genomen de hand, beiden, en iets gezegd: een woord, dat hen vereende op dit oogenblik, dat hij heel ernstig voelde, maar hij wist niet het woord, hoe handig hij anders ook praten kon. Hij keek maar van zijn vader naar zijn moeder, van zijn moeder naar zijn vader, en zij, zij keken niet - dorsten niet - naar hem, voelende zijn blik, en vol, vol van hunne eigene gedachten. Toen voelde het kind het leven heel zwaar als een gewicht zinken op zijn kleine borst. Hij haalde heel diep adem, onder het zware gewicht, en zijn adem was een diepe zucht.

Zij keken beiden nu op, naar hun kind.

De kleine zielen, van Louis Couperus - Deel 1, Hoofdstuk X The|little|souls|of|Louis|Couperus|Volume|Chapter|X The Little Souls, by Louis Couperus - Part 1, Chapter X

Gisteren avond waren zij bij de Van Saetzema's geweest, en hoewel Constance zich eerst geërgerd had, had zij later een groot medelijden gevoeld. Yesterday|evening|were|they|at|the|Van|Saetzema's|been|and|although|Constance|herself|initially|annoyed|had||she|later|a|great|pity|felt Yesterday evening they had been at the Van Saetzema's, and although Constance had been annoyed at first, she had later felt great pity.

Mijn God, hoe was het mogelijk, dat Adolfine zoo burgerlijk was geworden! My|God|how|was|it|possible|that|Adolfine|so|bourgeois|was|become My God, how was it possible that Adolfine had become so bourgeois! Van wie had zij dat toch! From|whom|had|she|that|anyway From whom had she got that! Mama, zoo fijn gedistingeerd! Mom|so|nicely|distinguished Mom, so finely distinguished! Papa - haar arme vader! Dad|her|poor|father Dad - her poor father! - zoo op-end-op een gentleman, een aristocraat van ouden stempel... Toch, misschien van de Ruyvenaers... Oom zoû je nooit gezegd hebben, dat een broêr was van mama... Van de Ruyvenaers misschien? so||||a|gentleman|an|aristocrat|of|old|stamp|Still|perhaps|of|the|Ruyvenaers|Uncle|would|you|never|said|have|that|a|brother|was|of|mom|From|the|Ruyvenaers|perhaps - so on-end-on a gentleman, an aristocrat of old... Still, maybe from the Ruyvenaers... Uncle would never have told you, that a brother was from mom... From the Ruyvenaers maybe? Mijn God... wat was die Adolfine burgerlijk... haar man een boer... haar huis pretentieus en rommelig... haar meisjes, de twee oudste, pretentieus, pedant, nijdig... Marie, het jongste meisje, een soort Asschepoetstertje, maar een lief, verlegen, onderdrukt stil kindje... maar dan de drie jongens weêr, zoo onbehagelijk, viezig, ruw... Wat een boel, wat een boel! My|God|what|was|that|Adolfine|bourgeois|her|husband|a|farmer|her|house|pretentious|and|messy|her|girls|the|two|oldest|pretentious|pedantic|spiteful|Marie|the|youngest|girl|a|kind of|Cinderella|but|a|sweet|shy|oppressed|quiet|little child|but|then|the|three|boys|again|so|uncomfortable|dirty|rough|What|a|lot|what|a|lot My God ... how bourgeois that Adolfine was ... her husband a farmer ... her house pretentious and cluttered ... her girls, the two eldest, pretentious, pedantic, spiteful ... Marie, the youngest girl, a kind of Assche polish, but a sweet, shy, repressed quiet child ... but then the three boys again, so uncomfortable, dirty, rough ... What a lot, what a lot! Zij waren gekomen, denkende heel intiem thee te drinken, maar het was een soort van een avondje geweest: een echte rommel, als Van der Welcke had gezegd, die woedend geweest was... Twee heeren in rok en witte das; de andere in alle mogelijke gradatiën van heerenkleeding: gekleede jas, smoking, jaquet - Adolfine scheen altijd onduidelijke invitaties te doen en de menschen wisten nooit wat zij zouden aantrekken en wie zij zouden vinden... Floortje in een vuil wit laag japonnetje, nota-bene; Caroline en Marietje in wandeltoilet; Van Saetzema zelve als een dikke boer, luidruchtig hij samen met oom Ruyvenaer: het was zoo vulgair geweest... Tante Ruyvenaer was altijd goedig en de meisjes, heel Indisch, maar lief, natuurlijk en eenvoudig, maar verder was die avond, met allerlei vreemde menschen, toch een guet-apens, vooral voor Van der Welcke, geweest, dien zij wel, als zwager, op een intimere en hartelijker wijze hadden kunnen verwelkomen, den allereersten keer, dat zij hem zagen, nadat zij gedurende jaren haar man als familielid hadden genieerd! They|had|arrived|thinking|very|intimate|tea|to|drink|but|it|was|a|kind|of|a|little evening|had been|a|real|mess|as|Van|der|Welcke|had|said|who|angry|had been|was|||||and||of|the|||||gradations|Van|gentlemen's clothing|||smoking|jacket||||unclear||||and||||||they||to attract|||they||||||mess||||note||||||toilette||||as|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||good|apens|||||||||||brother-in-law|||intimate||||had||to welcome|||||||||||||||family member||embarrassed Zij waren gekomen, denkende heel intiem thee te drinken, maar het was een soort van een avondje geweest: een echte rommel, als Van der Welcke had gezegd, die woedend geweest was... Twee heeren in rok en witte das; de andere in alle mogelijke gradatiën van heerenkleeding: gekleede jas, smoking, jaquet - Adolfine scheen altijd onduidelijke invitaties te doen en de menschen wisten nooit wat zij zouden aantrekken en wie zij zouden vinden... Floortje in een vuil wit laag japonnetje, nota-bene; Caroline en Marietje in wandeltoilet; Van Saetzema zelve als een dikke boer, luidruchtig hij samen met oom Ruyvenaer: het was zoo vulgair geweest... Tante Ruyvenaer was altijd goedig en de meisjes, heel Indisch, maar lief, natuurlijk en eenvoudig, maar verder was die avond, met allerlei vreemde menschen, toch een guet-apens, vooral voor Van der Welcke, geweest, dien zij wel, als zwager, op een intimere en hartelijker wijze hadden kunnen verwelkomen, den allereersten keer, dat zij hem zagen, nadat zij gedurende jaren haar ma En thuis, terug in het hôtel, had zij een hevige scène met haar man gehad, hij scheldende op zoo een rommelfamilie van haar; zij, die familie verdedigende - tegen haar eigen overtuiging in - tot Addy was wakker geworden, uit zijn bed was gekomen en hen verzocht had zich stil te houden, omdat hij anders niet slapen kon... Dat kind, zooals hij dat gezegd had, met zijn besliste, lieve maniertjes - net zoo een klein stevig mannetje - o, dat kind, wat zouden zij ooit hebben gedaan, zonder dat kind! And|home|back|in|the|hotel|had|she|a|intense|scene|with|her|husband|had|he|yelled|at|such|a|messy family|of|her|she|that|family|defending|against|her|own|conviction|in|until|Addy|was|awake|become|out|his|bed|was|come|and|them|asked|had|themselves|quiet|to|keep|because|he|otherwise|not|sleep|could|That|child||he|that|said|had|with|his|determined|sweet|ways|just|so|a|small|sturdy|little man|oh|that|child|what|would|they|ever|have|done|without|that|child And at home, back at the hôtel, she had had a violent scene with her husband, him swearing at such a messy family of hers; she, defending that family - against her own conviction - until Addy had woken up, come out of his bed and asked them to keep quiet, because otherwise he couldn't sleep... That child, as he had said it, with his decided, sweet ways - just such a little sturdy man - oh, that child, what would they have ever done, without that child! Zij dacht soms, als het ooit stierf, als zij ooit het moest missen... zij maakte zich van kant! She|thought|sometimes|if|it|ever|died|if|she|ever|it|had to|miss|she|made|herself|from|side She sometimes thought, if it ever died, if she ever had to miss it ... she killed herself! Het was niet hun kind, het was hun schat, het was hun leven... En zij keek even om, maar toen zij het bij zijn vader zag zitten, hand in hand, en Van der Welcke de dorpsspitsen daarginds - na jaren - poogde uit te vinden, keerde zij zich weêr om, snel, een pijn van jalouzie in haar hart!... It|was|not|their|child|it|was|their|treasure|it|was|their|life|And|she|looked|briefly|around|but|when|she|it|with|her|father|saw|sitting|hand|in|hand|and|Van|the|Welcke|the|village spires|over there|after|years|tried|out|to|find|turned|she|herself|again|around|quickly|a|pain|of|jealousy|in|her|heart It was not their child, it was their treasure, it was their life... And she looked back for a moment, but when she saw it sitting with its father, hand in hand, and Van der Welcke trying to invent the village spires over there - after years - she turned back again, quickly, an ache of jealousy in her heart!.... O, zij had medelijden met Adolfine... Zij voelde in Adolfine een strijd om ‘meê te doen', een strijd, wanhopig, omdat Van Saetzema niets had dan een goeden naam, maar verder een on-beduidend mensch was - moeilijk, na jaren, gepromoveerd: getrouwd met Adolfine, zonder dat iemand wist waarom zij hem en hij haar genomen had, - zich eerst had willen vestigen als advocaat en procureur in Den Haag; later geplaatst aan het Departement van Justitie, maar nooit, uit gemis aan sympathie, veel door papa geholpen, zooals die Van Naghel geholpen had; nooit eigenlijk veel in tel bij zijn superieuren, - nu, door Adolfine gepousseerd in allerlei baantjes en commissie's, zich lappende een politieke overtuiging, om zich candidaat te stellen voor den Gemeenteraad, omdat Adolfine - altijd jaloersch en nijdig om Bertha's grootheid - haar man ook hoog, hooger en hooger wilde hebben en zoo weinig kans had ooit dat ideaal te verwezenlijken... Ja, Adolfine moest stil razend worden bij de gedachte aan Bertha's huis: haar man, minister van koloniën, en geld gemaakt als advocaat te Semarang; hun huis de herhaling van dat deftige, gewichtige, ouderlijke huis van vroeger: de groote diners, de chique kennissen, effleureerende de côterie der diplomatie... En dan gaf Adolfine van die onmogelijke ‘avondjes', allerlei menschen bij de haren er bij gesleept: elementen, die elkaâr niet kenden, nooit zagen, verwonderd zich samen te treffen in die nauwe salons, vol verschoten handwerkjes en stoffige Makartbouquetten; - een kaartje, wat rammelmuziek van de meisjes, de tafels weggeschoven en in eens een wanhopige sauterie, die een wolk van stof uit het tapijt opjaagde: alles, alles even tacteloos en onaangenaam en burgerlijk vooral, met de te dikke sandwiches en de slordige meid, die brutaal haar elleboog toonde, als de meisjes haar iets vroegen te doen! Oh|she|had|pity|with|Adolfine|She|felt|in|Adolfine|a|struggle|to|'to participate'|to|do|a|struggle|hopeless|because|Van|Saetzema|nothing|had|than|a|good|name|but|further|an||insignificant|person|was|difficult|after|years|promoted|married|with|Adolfine|without|that|anyone|knew|why|she|him|and|he|her|taken|had|himself|first|had|wanted|to establish|as|lawyer|and|prosecutor|in|The||later|placed|at|the|Department|of|Justice|but|never|from|lack|of|sympathy|much|by|dad|helped|as|that|Van|Naghel|helped|had|never|actually|much|in|account|with|his|superiors|now|by|Adolfine|pushed|into|all kinds of|jobs|and|committees|himself|patching up|a|political|conviction|to|himself|candidate|to|run|for|the|City Council|because|Adolfine|always|jealous|and|envious|of|Bertha's|greatness|her|husband|also|high||and||wanted|to have|and|so|little|chance|had|ever|that|ideal|to|realize|Yes|Adolfine|had to|quietly|furious|become|by|the|thought|of|Bertha's|house|her|husband|minister|of|colonies|and|money|made|as|lawyer|in|Semarang|their|house|the|repetition|of|that|dignified|weighty|parental|house|of|earlier|the|great|dinners|the|chic|acquaintances|brushing against|the|coterie|of the|diplomacy|And|then|gave|Adolfine|of|those|impossible|'evenings'|all|||||||slept||||||||||||||||||to do|handicrafts||dusty|Makart bouquets||||rammelmuziek||||||||||||sauterie||||||||carpet|opjaagde||||tactless||||civil||||||sandwiches|||sloppy|||||elbow||||||||| Oh, she felt pity for Adolfine... She sensed in Adolfine a struggle to 'join in', a desperate struggle, because Van Saetzema had nothing but a good name, but was otherwise an insignificant person - difficult, after years, promoted: married to Adolfine, without anyone knowing why they had chosen each other, - he had first wanted to establish himself as a lawyer and attorney in The Hague; later placed at the Department of Justice, but never, due to a lack of sympathy, helped much by papa, as Van Naghel had been helped; never really much valued by his superiors, - now, pushed by Adolfine into various jobs and committees, patching together a political conviction, to stand as a candidate for the City Council, because Adolfine - always jealous and spiteful of Bertha's greatness - also wanted her husband to be high, higher, and higher and had so little chance of ever realizing that ideal... Yes, Adolfine must have been quietly furious at the thought of Bertha's house: her husband, minister of colonies, and having made money as a lawyer in Semarang; their house the repetition of that elegant, weighty, parental house of the past: the grand dinners, the chic acquaintances, brushing against the coterie of diplomacy... And then Adolfine held those impossible 'evenings', dragging all sorts of people in by the hair: elements who did not know each other, had never seen each other, astonished to meet in those narrow salons, full of faded handicrafts and dusty Makart bouquets; - a little card, some rickety music from the girls, the tables pushed aside and suddenly a desperate sauterie, raising a cloud of dust from the carpet: everything, everything equally tactless and unpleasant and especially bourgeois, with the too thick sandwiches and the sloppy maid, who brazenly showed her elbow when the girls asked her to do something! O, Constance had medelijden met Adolfine: zij was toch hare zuster en zij werd zich bewust, - na jaren, of het gesluimerd had - een teeder familie-zwak voor allen, die waren hare broêrs en zusters en hunne kinderen. O|Constance|had|pity|with|Adolfine|she|was|after all|her|sister|and|she|became|herself|aware|after|years|whether|it|had slumbered|had|a|tender|||for|all|who|were|her|brothers|and|sisters|and|their|children Oh, Constance felt sorry for Adolfine: after all, she was her sister and she became aware, - after years, or it had lurked - a tender family-weak to all, who were her brothers and sisters and their children. Had zij dat van mama? Had|she|that|from|mom Did she get that from mom? Een teeder familiezwak... Zij had zoo gaarne eens met Adolfine willen spreken, intiem, haar den raad willen geven toch voor die soirée-tjes de elementen wat meer bij elkaâr te kiezen, wat homogeen te inviteeren en Floortje toch te zeggen niet een vuile baljapon af te dragen, op zoo een gelegenheid! A|tender|family weakness|She|had|so|gladly|once|with|Adolfine|wanted|to speak|intimately|her|the|advice|wanted|to give|still|for|those||parties|the|elements|somewhat|more|together|each other|to|choose|somewhat|homogeneous|to|invite|and|Floortje|still|to|say|not|a|dirty|ball gown|off|to|wear|on|such|a|occasion She would have liked so much to speak to Adolfine, intimately, to advise her to choose the elements a little more together for these soirées, to invite a little more homogeneously and to tell Floortje not to wear a dirty ball gown on such an occasion! En die drie jongens, dravende door de al te volle salons, onhebbelijk, met vuile handen, slecht opgevoed... als zij ze vergeleek met haar Addy - die misschien wel heelemaal geen opvoeding kreeg - maar die uit zichzelven zoo een aardige kerel was, zoo beleefd, al was hij strak, en die fatsoenlijk sprak, en niet met zoo een vollen mond vol platte Haagsche straattaal! And|those|three|boys|galloping|through|the|too|too|full|salons|unpleasant|with|dirty|hands|poorly|raised|as|she|them|compared|with|her|Addy|who|perhaps|at all|completely|no|upbringing|received|but|he|of|himself|so|a|nice|guy|was|such|polite|||||||decent||||||a|full|mouth|full|flat|Hague|street language And those three boys, trotting through the overcrowded salons, unsympathetic, with dirty hands, poorly educated ... if she compared them to her Addy - who may have had no education at all - but who was such a nice guy by himself, so polite, even if he was tight, and who spoke decently, and not with such a full mouth full of flat Hague slang! O, het was verschrikkelijk en zij vreesde zoo, dat Addy ook daarvan iets zoû overnemen... Arme Adolfine, wat een strijd, vooral met dat onbereikbare van Bertha voor oogen! Oh|it|was|terrible|and|she|feared|so|that|Addy|also|from that|something|would|take over|Poor|Adolfine|what|a|struggle|especially|with|that|unreachable|of|Bertha|before|eyes Oh, it was terrible and she feared so much that Addy would adopt some of that too... Poor Adolfine, what a struggle, especially with that unattainable Bertha before her eyes! Want zij leden allen aan jalouzie in de familie: zijzelve had het en Adolfine had het altijd gehad, heel sterk, van kind af aan op hare oudere zusters en broêrs... Zoû zij ooit Adolfine eens kunnen raden? For|they|suffered|all|from|jealousy|in|the|family|she herself|had|it|and|Adolfine|had|it|always|had|very|strongly|from|child|from|on|on|her|older|sisters|and|brothers|Would|she|ever|Adolfine|once|be able to|guess For they all suffered from jealousy in the family: she herself had it and Adolfine had always had it, very strong, from childhood on her older sisters and brothers... Would she ever be able to guess Adolfine? Nu de bruiloft van Floortje naderde... zoû zij Adolfine niet van dienst kunnen zijn... Zij vond het zoo treurig, dat hare zuster - een Van Lowe toch - zoo verburgerlijkte en zij was, na gisteren avond, bang voor die bruiloft, vooral omdat Emilie van Bertha zoo wat in dien zelfden tijd zoû trouwen, in Mei, dus over twee maanden... In ieder geval zoû zij er met mama over spreken, niet uit bedrilzucht, maar omdat Adolfine toch hare zuster was, omdat zij van ze hield als haar zuster, en omdat ze medelijden had, waarlijk navrant medelijden... Now|the|wedding|of|Floortje|approached|would|she|Adolfine|not|of|service|able|be|She|found|it|so|sad|that|her|sister|a|Van|Lowe|yet|so|became bourgeois|and|she|was|after|yesterday|evening|afraid|of|that|wedding|especially|because|Emilie|of|Bertha|so|much|in|that|same|time|would|marry|in|May|so|in|two|months|In|every|case|would|she|it|with|mama|about|talk|not|out|jealousy|but|because|Adolfine|still|her|sister|was|because|she|of|them|loved|as|her|sister|and|because|she|pity|had|truly|poignant|pity Now that Floortje's wedding was approaching... she would not be able to be of service to Adolfine... She felt so sad that her sister - a Van Lowe after all - was becoming so estranged and, after last night, she was afraid of that wedding, especially since Emilie van Bertha would be getting married almost at the same time, in May, in two months... In any case, she would talk to her mother about it, not out of bedfellows, but because Adolfine was her sister, because she loved her as her sister, and because she felt pity, truly compassionate pity...

Het was Addy's stem, en zij zag, dat het kind naast haar was komen zitten, haar gevende nu hare beurt. It|was|Addy's|voice|and|she|saw|that|the|child|next to|her|had|come|sit|her|giving|now|her|turn It was Addy's voice, and she saw, that the child had come to sit beside her, giving her her turn now.

Zoo verdeelde hij altijd zijne gunsten tusschen zijn vader en zijne moeder. So|he divided|he|always|his|favors|between|his|father|and|his|mother Thus, he always divided his favors between his father and his mother. Want Van der Welcke, dadelijk, nam den Nieuwen Rotterdammer, en dompelde tusschen de wijd uitgeslagen bladen druks weg, in zijn hoek. Because|from|the|Welcke|immediately|took|the||Rotterdammer|and|submerged|between|the|wide|spread|pages|pressure|away|in|his|corner For Van der Welcke, promptly, took the New Rotterdamer, and dipped between the widely outstretched sheets of print away, into his corner.

- Moesje, niet zoo jaloersch zijn: moet ik me dan in tweeën hakken? sweetheart|not|so|jealous|be|must|I|myself|then|in|two|cut - Moesje, don't be so jealous: should I cut myself in half?

Zij bewonderde hem altijd zooals hij sprak, aardig weg, redelijk en onderhoudend, met een talent voor gemakkelijk gesprek. She|admired|him|always|as|he|spoke|pleasant|manner|reasonable|and|entertaining|with|a|talent|for|easy|conversation She always admired him the way he spoke, nice way, reasonable and entertaining, with a talent for easy conversation. Denkelijk had hij het aangeleerd, omdat zonder hem zijn vader en zijne moeder zouden zwijgen, als zij niet streden. Probably|had|he|it|learned|because|without|him|his|father|and|his|mother|would|be silent|if|they|not|fought Presumably he had learned it because without him his father and his mother would be silent if they did not fight. Hij sprak over een paar huizen, die zij gisteren hadden gezien; hij sprak over het landschap, voelde zich, zoo vreemd, eensklaps een Hollandsche jongen, en hij vermaakte zijne moeder, hij amuzeerde haar als een kleine, galante cavalier. He|spoke|about|a|few|houses|that|they|yesterday|had|seen|he||||||||||a|||||amused||||amused||||little|gallant|cavalier He talked about some houses they had seen yesterday; he talked about the scenery, felt, so strangely, suddenly a Dutch boy, and he entertained his mother, he amused her like a small, gallant cavalier. Toch had hij heelemaal niets van een heertje: een breed, klein, stevig mannetje in een sporthemd, en een blauw overjasje en korten broek. Yet|had|he|at all|nothing|of|a|gentleman|a|broad|small|sturdy|little man|in|a|sports shirt|and|a|blue|jacket|and|short|pants Yet he had absolutely nothing of a gentleman: a broad, small, sturdy man in a sports shirt, and a blue overcoat and short pants. Hij droeg een slappen hoed, model Boerenhoed. He|wore|a|floppy|hat|style|farmer's hat He wore a floppy hat, model Farmer's Hat. Zij hield niet van dien hoed, maar hij had er absoluut zoo een willen hebben. She|didn't like|not|of|that|hat|but|he|had|it|absolutely|such|one|to want|to have She did not like that hat, but he had absolutely wanted one of those. Maar zelfs met dien hoed - wat was hij mooi! But|even|with|that|hat|how|was|he|beautiful But even with that hat - how beautiful it was! O, wat was hij een mooi kind! O|what|was|he|a|beautiful|child Oh, how beautiful he was as a child! Zijn open, blonde oogen, een beetje hard en ernstig; zijn frisch, hardvleezig bakkes met die fijne, rechte trekken - die van Henri -; zijn kleine mond, waarop zij als verliefd was; die vierkante schouders, zijn mooie beenen met vierkante knietjes en fijne kuiten, in zijn korten broek. His|open|blonde|eyes|a|little|hard|and|serious|his|fresh|hard-fleshed|face|with|those|fine|straight|features|those|of|Henri|his|small|mouth|on which|she|as|in love|was|those|square|shoulders|his|beautiful||with|square|knees|and|fine|calves|in|his|short|pants His open, blond eyes, a little hard and serious; his fresh, hard-fleshed mug with those fine, straight features - Henri's -; his small mouth, which she was as if in love with; those square shoulders, his beautiful legs with square knees and fine calves, in his short pants. Haar kind, haar kind: hij was haar alles! Her|child|her|||||everything Her child, her child: he was her everything! Hij was het geluk, de genade van haar leven: om hem had haar leven waarde! He|was|the|happiness|the|grace|of|her|life|for|him|had|her|life|worth He was the happiness, the grace of her life: for his sake her life had value! Hij sprak, maar zij vond, dat hij heel ernstig keek, ernstiger nog dan anders... Ja, zij voelde het: het was om wat hen wachtte, over een uur... De ontvangst daar ginds, in Driebergen, van de grootouders... Van der Welcke ook was zenuwachtig, sprak geen woord meer, vouwde zijn courant open, dicht, open, dicht... Haar klopte het hart, tot in de keel, droog, verschroeid van zenuwachtigheid. He|spoke|but|she|thought|that|he|very|serious|looked|more serious|even|than|usual|Yes|she|felt|it|it|||||||||the|reception||over there|||from||grandparents|||||||||||||current||||||||||||||burned||nervousness He spoke, but she found that he looked very serious, more serious than usual... Yes, she felt it: it was because of what awaited them, in an hour... The reception over there, in Driebergen, from the grandparents... Van der Welcke, too, was nervous, didn't speak a word, folded his newspaper open, closed, open, closed... Her heart was beating, up to the throat, dry, scorched with nervousness. En Addy keek ernstig, strakker dan ooit... Ja, zij voelde het: in de stem van het kind was een teederheid, als wilde hij zeggen: hoû je maar flink, moesje, straks... And|Addy|looked|serious|tighter|than|ever|Yes|she|felt|it|in|the|voice|of|the|child|was|a|tenderness|as|wanted|he|to say|hold|you|but|brave|little mother|later And Addy looked serious, tighter than ever... Yes, she felt it: in the child's voice there was a tenderness, as if he wanted to say: take care, mommy, later....

En hoe dichter zij naderden, hoe stiller zij werden: Henri, in zijn courant; zij turende uit het raam en ook Addy wist niet meer te zeggen en zat onbewegelijk, de handen in de zakken van zijn overjasje. And|the|closer|they|approached|the||they|became|Henri|in|his|newspaper|they|peering|out|the|window|and|also|Addy|knew|not|more|to|say|and|sat|motionless|the|hands|in|the|pockets|of|his|overcoat And the closer they approached, the quieter they became: Henri, in his newspaper; she peered out the window and Addy, too, knew no more to say and sat motionless, hands in the pockets of his overcoat.

Neen, zij zoû het nooit kunnen vergeten, dat die twee oude menschen dertien jaren hadden noodig gehad, niet om haar als dochter aan te nemen, maar om in haar kind hun kleinkind te zien. No|she|would|it|never|could|forget|that|those|two|old||thirteen|years|had|necessary|had|not|to|her|as|daughter|to|(infinitive marker)|take|but|to|in|her|child|their|grandchild|(infinitive marker)|see No, she would never be able to forget that it took those two old people thirteen years, not to accept her as a daughter, but to see in her child their grandchild. In al dien tijd geen brief, geen toenadering: een volkomen stilzwijgen, een geheel dood-zijn voor hun eenigen zoon, voor hun eenigen kleinzoon. In|all|that|time|no|letter|no|approach|a|complete|silence|a|completely|||for|their|only|son|for|their|only|grandson In all that time no letter, no rapprochement: a complete silence, a complete dead-ness for their only son, for their only grandson. Zij dacht niet aan zichzelve; zij verlangde van hen geen sympathie, alleen maar koele beleefdheid... Zij voelde zich vol wrok, zóo vol wrok, dat - als zij er aan dacht - zij er bijna in stikte, als in eene benauwing. She|thought|not|of|herself|she|desired|from|them|no|sympathy|only|but|cool|politeness|She|felt|herself|full|resentment|so|full|resentment|that|when|she|it|of|thought|she|it|almost|in|suffocated|as|in|a|suffocation She did not think of herself; she did not demand sympathy from them, only cool politeness... She felt full of resentment, so full of resentment, that - when she thought about it - she almost choked on it, as if in a distress. En daarbij kwam dan nog dat neêrdrukkende besef, dat zij dankbaar moest zijn, omdat die ouders hun zoon aan haar hadden opgeofferd - zooals zij eens hadden gezegd - volstrekt hadden gewild dat Henri haar trouwen zoû, ook al brak het zijne carrière. And|in addition|came|then|still|that|oppressive|realization|that|she|grateful|had to|be|because|those|parents|their|son|to|her|had|sacrificed|as|they|once|had|said|completely|had|wanted|that|Henri|her|marry|would|also|although|broke|it|his|career And then there was that oppressive realization that she should be grateful, because those parents had sacrificed their son to her - as they had once said - had absolutely wanted Henri to marry her, even if it broke his career. En dat, dàt was het wat zij nooit vergeven kon - omdat het, nog steeds, hare ijdelheid kwetste! And|that|that|was|it|what|she|never|forgive|could|because|it|still|still|her|vanity|hurt And that, that was the thing she could never forgive - because it, still, hurt her vanity!

Dankbaar, zij zoû het hun geweest zijn, voor hun zoon, wanneer zij beschouwd hadden dat na een zich-stil-houden van enkele jaren, Henri, met de relaties, de protectie, die hij toch had, zijne carrière had kunnen vervolgen, met haar aan zijn zijde! Grateful|she|would|it|them|been|their|for|their|son|when|they|considered|had|that|after|a||||of|several|years|Henri|with|the|connections|the|protection|that|he|nevertheless|had||career|had|been able to|pursue|with|her|at|his|side Grateful, they would have been, for their son, if they had considered that after a few years of silence, Henri, with the relations, the protection he had, could have continued his career with her at his side!

De Staffelaer was niet meer in diplomatieke dienst, leefde bij Haarlem op zijn buiten en zij hadden hem dus nooit meer in het buitenland kunnen ontmoeten dan door het allergrootste toeval... Neen, dat - om hare gekwetste ijdelheid - dat zoû zij hun nooit en nooit kunnen vergeven: daarom was de wrok, waarin zij als stikte: om de ‘opoffering', om de carrière van Henri, gebroken door haar. The|Staffelaer|was|no longer|more|in|diplomatic|service|lived|near|Haarlem|on|his|estate|and|they|had|him|thus|never|more|in|the|foreign country|could|meet|than|by|the|greatest|coincidence|No|that|for|her|wounded|vanity|that|would|she|them|never|and|never|could|forgive|therefore|was|the|resentment|in which|she|as|suffocated|for|the|sacrifice|for|the|career|of|Henri|broken|by|her De Staffelaer was no longer in diplomatic service, lived near Haarlem on his country estate, and so they could never have met him abroad except by the greatest of coincidences... No, that - for her wounded vanity - she would never and never be able to forgive them: that is why the resentment, in which she was as if suffocating: for the "sacrifice," for Henri's career, was broken by her. Was zij niet vijf jaren lang de vrouw van den minister-rezident te Rome geweest, had zij hare pozitie niet met tact, met gratie, met wereldkennis zelfs vervuld - zoodat de Hollandsche kolonie zelfs hare salons prees boven die van andere Nederlandsche legaties in het buitenland? Was|she|not|five|years|long|the|wife|of|the|||in|Rome|been|had|she|her|position|not|with|tact|with|grace|with|world knowledge|even|fulfilled|so that|the|Dutch|colony|even|her|salons|praised|above|those|of|other|Dutch|legations|in|the|foreign land Had she not been the wife of the minister-rezident in Rome for five years, had she not fulfilled her position with tact, with grace, with world knowledge - so that the Dutch colony even praised her salons above those of other Dutch legations abroad? Was zij niet trotsch geweest op die reputatie, had zij er niet pleizier in gehad, dat de Hollandsche kolonie, de Hollandsche toeristen in haar huis iets van het vaderland en het home terugvonden, op hare recepties, aan hare diners? Was|she|not|proud|been|of|that|reputation|had|she|there|not|pleasure|in|had|that|the|Dutch|colony|the|Dutch|tourists|in|her|house|something|of|the|homeland|and|the|home|found back|at|her|receptions|at|her| Had she not been proud of that reputation, had she not taken pleasure in the fact that the Dutch colony, the Dutch tourists found something of the fatherland and home in her house, at her receptions, at her dinners? Hoe dikwijls had men haar niet gezegd: mevrouw, bij u, in Rome, is het allerliefst, vooral vergeleken bij die en die plaatsen, en zij hadden, de Hollanders, haar dikwijls geklaagd over de sombere morgue en geslotenheid van zoo vele onzer legatiën... Zoû zij niet aan Van der Welcke's zijde geweest zijn op hare plaats, ook al zoû men er eerst over gesproken hebben en gevit, dat zij, de gescheiden vrouw van een minister-rezident, daarna getrouwd was met den jongsten secretaris! How|often|had|one|her|not|told|madam|at|you|in|Rome|is|it|most lovely|especially|compared|to|those|and|those|places|and|she|had|the|Dutch|her|often|complained|about|the|gloomy|morgue|and|closedness|of|so|many|our|legations|Would|she|not|at|Van|der|Welcke's|side|been|be|in|her|place|also|even|would|one|there|first|about|spoken|have|and|criticized|that|she|the|separated|woman|of|a|||thereafter|married|was|to|the|youngest|secretary How often had she not been told: madam, in Rome, it is most beautiful, especially compared to those and those places, and they, the Dutch, had often complained to her about the gloomy morgue and closedness of so many of our legations... Would she not have been at Van der Welcke's side in her place, even if people had first talked about it and had complained that she, the divorced wife of a minister-rezident, had then married the youngest secretary! Maar zij zoû tact hebben gehad, het zoû vergeten zijn, het zoû weggezonken zijn in het verleden. But|she|would|tact|have|had|it|would|forgotten|be|it|would|sunk away|be|in|it|past But she would have had tact, it would have been forgotten, it would have sunk into the past. Zij kòn niet aannemen, dat dit alles niet mogelijk ware geweest, misschien niet voor een ander, maar wel voor haar... En dàt was nu haar wrok, dat die twee oude menschen, en Henri met hen, dat nooit zóo hadden kunnen inzien en haar wel hadden gegeven hun zoon, met een toelage, die armoede was - twee aalmoezen, waarvoor zij dankbaar moest zijn! She|could|not|accept|that|this|everything|not|possible|had been|been|perhaps|not|for|another||but|indeed|for|her|And|that|was|now|her|resentment|that|those|two|old|people|and|Henri|with|them|that|never|so|had|been able to|realize|and|her|well|had|given|their|son|with|a|allowance|that|poverty|was|two|alms|for which|she|grateful|had to|be She could not believe that all this would not have been possible, maybe not for another person, but for her... And that was her resentment, that these two old people, and Henri with them, had never been able to see it that way and had given her their son, with an allowance that was poverty - two alms, for which she had to be grateful! - maar haar en hem en hun kind gelaten hadden in Brussel, in een hoek, als een schande, die men verstopt! but|her|and|him|and|their|child|left|had|in|Brussels|in|a|corner|like|a|shame|which|one|hides - but had left her and him and their child in Brussels, in a corner, like a disgrace that one hides! Neen, nooit zoû zij dat kunnen vergeten, neen nooit, nooit, nooit! No|never|would|she|that|could|forget|no|never|never|never No, never would she be able to forget that, no never, never, never!

Zij was zoo verdiept in hare gedachten, dat zij niet merkte, hoe de trein stil hield, en hoe zij er al waren, te Zeist-Driebergen. She|was|so|absorbed|in|her|thoughts|that|she|not|noticed|how|the|train|suddenly|stopped|and|how|they|there|already|were|in|| She was so engrossed in her thoughts that she did not notice how the train stopped, and how they were already there, at Zeist-Driebergen.

- Mama! Mom - Mom!

zeide Addy zachtjes. said|Addy|softly Addy said softly.

Zij schrikte op, werd bleek. She|startled|up|became|pale She startled, turned pale.

Maar zij wilde zich bedwingen, waardig zijn, die oude menschen nu toonen, dat zij niet was een onwaardige vrouw, al had zij een fout, een misstap gedaan in haar leven, nu goed dan: een zonde - omdat zij lief had gekregen. But|she|wanted|herself|to restrain|worthy|to be|those|old||now|to show|that|she|not|was|an|unworthy|woman|although|had|she|a|mistake|a|misstep|made|in|her|life|now|good|then|a|sin|because|she|love|had|received But she wanted to restrain herself, to be worthy, to show those old people now, that she was not an unworthy woman, even if she had made a mistake, a misstep in her life, now well then: a sin - because she had loved. Zij stegen uit en Addy hielp haar en hare geschoeide vingers trilden in zijn stevig handje. They|got|out|and|Addy|helped|her|and|her|shod|fingers|trembled|in|his|strong|little hand They rose and Addy helped her and her shod fingers twitched in his firm little hand. Maar zij wilde niet trillen: stil nu, stil nu: kalm wilde zij zijn, kalm en waardig vooral... But|she|wanted|not|to tremble|quiet|now|quiet|now|calm|wanted|she|to be|calm|and|dignified|especially But she would not tremble: still now, still now: calm she wanted to be, calm and dignified above all....

- Daar is het rijtuig! There|is|the|carriage - There's the carriage!

zeide Henri gesmoord. said|Henri|smothered said Henri smothered.

Hij herkende zelfs den ouden koetsier, die naar hem zag, en aan zijn hoed kwam... De palfrenier was een jongen, dien hij niet kende: hij opende het portier... En de koetsier, als oude gediende, boog zich even naar hem, en mompelde bewogen, groetende met den titel van vroeger: He|recognized|even|the|old|coachman|who|at|him|looked|and|at|his|hat|came|The|postilion|was|a|boy|whom|he|not|knew|he|opened|the|door|And|the|coachman|as|old|servant|bowed|himself|slightly|to|him|and|mumbled|moved|greeting|with|the|title|of|former He even recognized the old coachman, who looked at him, and came to his hat... The palfrenier was a boy, whom he did not know: he opened the door... And the coachman, as an old servant, bowed to him for a moment, and muttered movedly, saluting with the title of old:

- Morgen jonker... Goeden morgen, mevrouw, Tomorrow|sir|Good|morning|madam - Morning squire... Good morning, ma'am,

- Dag Dirk, zei Henri, gesmoord. Hello|Dirk|said|Henri|smothered - Bye Dirk, Henri said, smothered.

Zij zetten zich, in het rijtuig. They|sit|themselves|in|the|carriage They put themselves, in the carriage.

En Constance zag, dat Henri zijn lippen, zijne tanden klemde op elkaâr, dat zijn kaken knarsten, als hield hij zich in, om niet als een kind te schreien. And|Constance|saw|that|Henri|his|lips|his|teeth|clenched|against|each other|that|his|jaws|ground|as|held|he|himself|in|in order to|not|like|a|child|to|cry And Constance saw, that Henri clamped his lips, his teeth on each other, that his jaws gritted, as if he were holding back, so as not to cry like a child. Nu en dan rilde hij, nerveus, en keek door het raampje... Hij herkende de villa's aan weêrszijden van den weg, droefgeestig in de Maartsche tuinen, die wegmistten in vochtige wazen: hij lette-op vele verbouwingen. Now|and|then|shivered|he|nervously|and|looked|through|the|small window|He|recognized|the|villas|on|both sides|of|the|road|drearily|in|the|March|gardens|which|were obscured|in|damp|vases|he|||many|renovations Now and then he shivered, nervously, and looked through the little window... He recognized the villas on weêrsides of the road, wistful in the Maartsche gardens, missing away in damp haze: he watched many renovations. Wat was het veranderd! What|was|it|changed How much it had changed! Wat bouwde men veel, in de laatste jaren! What|built|they|much|in|the|last|years What a lot they built, in recent years! Maar toch was iets onder die groote wolkenluchten, zwaar van eeuwigen regen, langs dien weg, in die villa-tuinen, iets van vroeger, iets van zijne kinderjaren, iets van zijn jon-gen tijd...! But|still|was|something|under|those|great|cloud skies|heavy|of|eternal|rain|along|that|road|in|those||gardens|something|of|earlier|something|of|his|childhood|something|of|his||boy|time Yet under those great cloudy skies, heavy with perpetual rain, along that road, in those villa gardens, there was something from the past, something from his childhood, something from his boyhood...! Hij voelde zich een oud man, die terugkwam: hij, nauwlijks acht-en-dertig! He|felt|himself|an|old|man|who|returned|he|hardly||| He felt like an old man coming back: he, barely thirty-eight! Het was als schaamde hij zich voor het bekende! It|was|as|ashamed|he|himself|for|the|known It was like he was ashamed of the familiar! En hij weet het, heel stil - te zwak om het zichzelven te wijten - aan haar: de vrouw, die naast hem zat, de vrouw, vier jaren zijn oudere! And|he|knows|it|very|quietly|too|weak|to|it|himself|to|blame|to|her|the|woman|who|next to|him|sat|the|woman|four|years|his|older And he knows it, very quietly - too weak to blame himself - on her: the woman, who sat next to him, the woman, four years his senior! Ook hij dacht aan Rome nu, aan de salons van de Nederlandsche legatie, aan haar, toen mevrouw De Staffelaer, de vrouw van zijn chef: aan hun flirt, eerst scherts, toen ernst... tot dat allerverschrikkelijkste oogenblik in die kamer van hun rendez-vous: De Staffelaer aan de deur, Constance vluchtende door een andere deur, en zijn onderhoud met den beleedigden ouden man, die goed voor hem was geweest als een vader! Also|he|thought|of|Rome|now|of|the|salons|of|the|Dutch|legation|of|her|when|Mrs|De|Staffelaer|the|wife|of|his|boss|of|their|flirtation|first|jest|then|seriousness|until|that|most terrible|moment|in|that|room|of|their|||De|Staffelaer|at|the|door|Constance|fleeing|through|another||door|and|his|conversation|with|the|insulted|old|man|who|good|to|him|had|been|as|a|father He, too, thought of Rome now, of the salons of the Dutch legation, of her, then Mrs. De Staffelaer, the wife of his chief: of their flirtation, first jest, then seriousness... until that most dreadful moment in that room of their rendezvous: De Staffelaer at the door, Constance fleeing through another door, and his interview with the beleaguered old man, who had been good to him as a father! En hij verweet het haar: het was hare schuld! And|he|blamed|it|her|it|was|her|fault And he reproached her: it was her fault! Hij was een jonge man geweest, met nauwlijks wereldkennis; zij, vrouw van acht-entwintig, meer dan vijfjaar getrouwd, zij, had hem tot zich gelokt: zij was de verleideres geweest! He|was|a|young|man|had been|with|hardly|world knowledge|she|woman|of|||more|than|five years|married|she|had|him|to|herself|lured|she|was|the|seductress|had been He had been a young man, with hardly any world knowledge; she, woman of twenty-eight, married more than five years, she, had lured him to herself: she had been the temptress! Zij was het, zij was het: hij verweet het haar! She|was|it|she|was|it|he|blamed|it|her It was her, it was her: he blamed her! Hij had haar eerst niet lief gehad, in die eerste tijden van flirt. He|had|her|at first|not|affectionately|loved|in|those|first|times|of|flirtation He had not loved her at first, in those first times of flirtation. Dat was geweest een causerie, een wals, een aardigheid... Toen, ja, was het passie geworden, maar wat was passie! That|was|had been|a|chat|a|waltz|a|amusement|Then|yes|was|it|passion|become|but|what|was|passion That had been a causation, a waltz, a kindness ... Then, yes, it had become passion, but what was passion! Vlam van een oogenblik, hel opflakkerend en dan uitgedoofd... En hij wist het: van dien dag, toen hij gestaan had als een misdadiger voor dien waardigen, ouden man, van dien dag was de vlam gedoofd. Flame|of|a|moment|hell|flaring up|and|then|extinguished|And|he|knew|it|from|that|day|when|he|had stood|had|as|a|criminal|before|that|worthy|old|man|from|that|day|was|the|flame|extinguished Flame of a moment, hell flaring up and then extinguished... And he knew it: from that day, when he had stood like a criminal before that worthy, old man, from that day the flame had been extinguished. En van dien dag begon hij zijn noodlot te zien... Het schandaal, waarvan heel Rome vol was; de wanhoop zijner vrome ouders daarginds, in Holland ver; Constance in Florence, hun eerste onderhoud daar, hij, buigende onder den wensch zijner ouders en haar vragende zijn vrouw te worden, te trouwen in Engeland, zoodra de scheiding was uitgesproken... Sedert had hij zijn noodlot àltijd gezien - en het had hem, klein, zwak, ter neêr gedrukt... O, in die ellende, in die ruïne van zijn jonge leven, naast die vrouw, in wie hij - die niet de schuld op zich nam - nooit vergat de vier jaar oudere, wereldwijze verleideres - die vrouw, eeuwige hindernis - in die ellende was de eenige genade geworden: het kind, het kind! And|of|that|day|began|he|his|destiny|to|see|The|scandal|of which|whole|Rome|full|was|the|despair|of his|pious|parents|over there|in|Holland|far|Constance|in|Florence|their|first|conversation|there|he|bending|under|the|wish|of his|parents|and|her|asking|to be|wife|to|become|to|marry|in|England|as soon as|the|divorce|was|pronounced|Since|had|he|his|destiny|always|seen|and|it|had|him|small|weak|down|down|pressed|O|in|that|misery|in|that|ruin|of|his|young|life|next to|that|woman|in|whom|he|who|not|the|blame|on|himself|took|never|forgot|the|four|year|older|worldly wise|seductress|that|woman|eternal|hindrance|in|that|misery|was|the||grace|become|the|child|the|child And from that day he began to see his fate... The scandal of which all Rome was full; the despair of his pious parents over there, in Holland far away; Constance in Florence, their first meeting there; he, bowing to his parents' wish and asking her to become his wife, to marry in England, as soon as the divorce was pronounced... Since then he had always seen his fate - and it had pressed him down, small, weak... Oh, in that misery, in that ruin of his young life, next to that woman, in whom he - who did not take the blame - never forgot the four years older, worldly temptress - that woman, eternal obstacle - in that misery the only grace had become: the child, the child! Wat nog meer de ellende had kunnen vermeerderen, het was de genade geweest, het lieve kind: van het eerste oogenblik, dat hij het had gezien, als klein, rood wurm - zijn kind, al was het dan ook de vrucht van hun ellende! What|more|more|the|misery|had|could|increase|it|was|the|grace|been|the|dear|child|from|the|first|moment|that|he|it|had|seen|as|small|red|worm|his|child|although|was|it|then|also|the|fruit|of|their|misery What else could have multiplied the misery, it had been the grace, the dear child: from the first moment, that he had seen it, as a small, red wriggle - his child, even if it was then the fruit of their misery! Het kind, opgroeiende als zijn troost, het kind, dat dwarrelde met de handjes over zijn gezicht, in zijn haar, dat vadertje zei; het kind, dat hij smoorde in zijn armen! The|child|growing up|as|his|comfort|||that|fluttered|with|the|little hands|over|his|face|in|his|hair|that|little father|said|||that|he|smothered|in|his|arms The child, growing up as his solace, the child, whirling his hands over his face, in his hair, saying daddy; the child, he smothered in his arms! Het kind - haàr kind wel, maar het kind toch van hèm ook: zijn kind, zijn zoon, opgroeiende en al zoo spoedig de kleine bemiddelaar, en de reden ook, dat zij samen bleven. The|child|her|child|indeed|but|the|child|still|of|him|also|his|child|his|son|growing up|and|already|so|soon|the|little|mediator|and|the|reason|also|that|they|together|stayed The child - her child yes, but his child too: his child, his son, growing up and soon the little mediator, and the reason they stayed together. Om het kind... opgroeiende tot jongen, en, hoewel niet begrijpende, niet wetende, toch voelende den eeuwigen strijd, de eeuwige ellende, tot zijne oogjes waren ernstig geworden en hij voelde , dat hij troost en bemiddelaar was. To|the|child|growing|into|boy|and|although|not|understanding|not|knowing|yet|feeling|the|eternal|struggle|the|eternal|misery|until|his|little eyes|were|serious|become|and|he|felt|that|he|comfort|and|mediator|was To the child ... growing up into boyhood, and, though not understanding, not knowing, yet feeling the eternal struggle, the eternal misery, until his eyes had become serious and he felt , that he was comfort and mediator. Het kind... daar zat het over hem: zijn mooie, stevige jongen, die op hèm leek, met de strakke, ernstige, lieve oogen, en hij zoû hem nu toonen gaan aan zijne ouders: haar kind wel - de vrucht wel van hunne ellende! The|child|there|sat|it|about|him|his|beautiful|strong|boy|who|like|him|resembled|with|the|tight|serious|sweet|eyes|and|he|would|him|now|to show|to|to|his|parents|her|child|well|the|fruit||of|their|misery The child... there it sat on him: his beautiful, sturdy boy, who looked like him, with the tight, serious, sweet eyes, and he would now show him to his parents: her child though - the fruit of their misery! - maar zijn zoon, en hun kleinzoon. but|his|son|and|their|grandson - but his son, and their grandson.

Open had hij willen breiden zijn armen, om zijn kind aan zijn hart te voelen, maar het rijtuig draaide het tuinhek in en reed om een voortuin van ronde perken, waar de rozenstruiken, in stroo omwonden, afwachtten de voorjaarsdagen. Open|had|he|wanted to|spread|his|arms|to|his|child|against|his|heart|to|feel|but|the|carriage|turned|the|garden gate|in|and|drove|around|a|front yard|of|round|flower beds|where|the|rose bushes|in|straw|wrapped|awaited|the|spring days Open he had wanted to extend his arms, to feel his child to his heart, but the carriage turned into the garden gate and drove around a front yard of round beds, where the rose bushes, wrapped in straw, awaited the spring days.

SENT_CWT:AFkKFwvL=27.57 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=6.89 en:AFkKFwvL openai.2025-01-22 ai_request(all=123 err=0.00%) translation(all=102 err=0.00%) cwt(all=3140 err=11.15%)