Challenge your limits | Giannis Chatzibeis | TEDxPanteionUniversity
Μετάφραση: Christina Petri Επιμέλεια: Chryssa R. Takahashi
Καλησπέρα σας. Σας ευχαριστώ πολύ.
Είμαι ένας απλός άνθρωπος που είχε την ατυχία ή ίσως τελικά και την τύχη
να γεννηθώ διαφορετικός από τους περισσότερους ανθρώπους,
να γεννηθώ με αναπηρία.
Από πολύ νωρίς όμως βλέποντας πόσο ευτυχία ή δυστυχία υπάρχει στον κόσμο,
αποφάσισα ότι θέλω να είμαι με τους ευτυχισμένους.
Ευτυχισμένους ή ισορροπημένους.
Όχι κατ' ανάγκην επιτυχημένους,
αφού επιτυχία στο πώς τη βιώνει ο κάθε άνθρωπος είναι κάτι πολύ σχετικό.
Υπήρξα και διακεκριμένος πρωταθλητής κολύμβησης και τριάθλου.
Πέτυχα μερικά πολύ δύσκολα αθλητικά εγχειρήματα,
για κάποιους εξωπραγματικά.
Είμαι όμως και πατέρας της Μελίνας και του Φίλιππου,
γεγονός που άλλαξε πολύ τη ζωή μου, τη ζωή μας,
μου έδωσε έμπνευση, δύναμη και αποφασιστικότητα
για να κάνω μια επανεκκίνηση στη ζωή μου, ακόμα και αθλητική.
Θέλοντας να εμπνεύσω και να δώσω πρότυπα στα παιδιά και στα ανίψια μου.
Είμαι ιδρυτής της πλατφόρμας Crowdfunding: give and fund, που έχει σκοπό
το να στηρίξει ανθρώπους και οργανισμούς που έχουν όνειρα και στόχους.
Είναι πολύ πιθανό αν είχα γεννηθεί με ένα διαφορετικό χέρι,
με ένα ακόμα μάλλον χέρι, να ήμουν ένας διαφορετικός άνθρωπος.
Μπορεί καλύτερος, μπορεί χειρότερος, πάντως διαφορετικός.
Δεν θα είχα σφυρηλατηθεί με αυτόν τον ζωηρό τρόπο.
Μπορεί να είχα περάσει μια πιο εύκολη εφηβεία,
να είχα δεχθεί λιγότερες προκλήσεις, λιγότερες απορρίψεις,
να είχα φάει λιγότερες χυλόπιτες.
Μπορεί να είχα άλλους φίλους, να είχα δημιουργήσει μια άλλη οικογένεια,
με μια άλλη Μελίνα και ένα άλλο Φιλιππάκι.
Αναλογιζόμενος όλα τα παραπάνω ξέρετε τελικά που καταλήγω;
Eυτυχώς που γεννήθηκα με αυτό το χέρι.
Είμαι το τέταρτο από τα πέντε παιδιά μιας πολύ αγαπημένης και δεμένης οικογένειας.
Με γονείς που προσπαθούσαν πολύ
για να μας προσφέρουν μία όσο το δυνατόν καλύτερη εκπαίδευση και ζωή.
Οι γονείς μου δεν με μεταχειρίζονταν διαφορετικά από τ' αδέρφια μου
στο βαθμό τουλάχιστον που μπορούσα να το αντιληφθώ.
Και εγώ με τη σειρά μου προσπαθούσα να μην τους στεναχωρώ, να μην τους ταράζω
με τις κοροϊδίες που μπορεί να δεχόμουν στο σχολείο ή έξω από αυτό, bullying.
Βέβαια ταράχτηκα πολύ όταν μία μόνο φορά έσπευσα να διηγηθώ
ένα κατόρθωμα στη μητέρα μου.
Τι είχε συμβεί;
Ήμουν στην πρώτη γυμνασίου
και στο ποδόσφαιρο ένα μεγαλύτερο παιδί, πολύ αντιπαθητικό για εμένα, με κορόιδευε.
Με φώναζε υποτιμητικά «κουλοχέρη», κουλό και όλα τα συναφή.
Τον έδειρα.
Το ευχαριστήθηκα κιόλας.
(Γέλια)
Ήταν μια λέξη, ο «κουλός», που δεν ακουγόταν ποτέ στο σπίτι μας
και στ' αυτιά μου αντηχούσε πολύ απαίσια.
Βέβαια και εγώ με τη σειρά μου χρησιμοποιούσα κατά κόρον
εκφράσεις όπως «ο κουτσός» και «η κουτσή Μαρία»
μέχρι που και εμένα αρκετά χρόνια αργότερα με έβαλε στη θέση μου
ένας πολύ αγαπημένος φίλος και συναθλητής με ένα πόδι.
Εκεί, λοιπόν, που περίμενα να εισπράξω τα εύσημα από τη μητέρα μου
για τη «λεβέντικη» συμπεριφορά μου, εκείνη με ένα πολύ παγωμένο ύφος
χωρίς καν να με κοιτάει, μου είπε: «Γιατί, παιδί μου, δεν είσαι;»
Μεγάλη κεραμίδα!
Η μητέρα μου μού έλεγε ότι είμαι κουλός.
Με έναν τρόπο σαν να μου λέει ότι:
«Μπούλη, αυτό είσαι και ρούφα το αυγό σου».
Και τι έκανα; Το ρούφηξα.
Μετά από πολλά χρόνια όταν της θύμισα το περιστατικό
και πόσο σκληρά μου είχε μιλήσει μου είπε ότι το θυμόταν πάρα πολύ καθαρά.
Η περδικούλα της όμως το ήξερε.
Μου είπε ότι έπρεπε να συνειδητοποιήσω την αλήθεια, την πραγματικότητα
και να προετοιμαστώ για τη ζωή.
Τι έκανα; Προετοιμάστηκα.
Από παιδί, λοιπόν, ξεκίνησα να δουλεύω πολύ με τις αδυναμίες μου.
Θεώρησα ότι οι άλλοι άνθρωποι έχουν κάθε δικαίωμα να με παρατηρούν.
Γι' αυτό και το χέρι μου δεν το έκρυβα όπως έκαναν άλλοι σε ανάλογη κατάσταση
αλλά αντίθετα το έδειχνα και κοιτούσα από την άλλη μεριά έτσι ώστε
να τους δίνω χρόνο να το παρατηρούν και να το επεξεργάζονται,
για να με συνηθίζουν.
Το πόσο διαφορετικοί είμαστε οι άνθρωποι μεταξύ μας
είναι κάτι που το βιώνετε και εσείς ίσως καθημερινά.
Χρειάζεται σεβασμός στη διαφορετικότητα του καθενός.
Έπαιζα μπάσκετ σε ομάδα αρτιμελών, είχα πάει αφού με είχε διώξει
ο προπονητής κολύμβησης καθώς δεν μπορούσα να είμαι ανταγωνιστικός
για τους αθλητές του που θα έπαιρναν μέρος σε πρωταθλήματα.
Άλλες εποχές, άλλες παραστάσεις, άλλες εικόνες από εμπειρικούς κυρίως προπονητές.
Στο μπάσκετ ήμουν καλός, σε καμιά τριανταριά παιδιά έπαιζα πεντάδα.
Δούλευα πάρα πολύ μόνος μου, καθώς καταλάβαινα
ότι έπρεπε να δουλέψω σε αυτά που υστερώ.
Προσπαθούσα να μάθω να κάνω τρίπλα με το αριστερό χέρι,
να περνάω την μπάλα πίσω από την πλάτη, κάτω από τα πόδια.
Δούλευα πολύ. Γιατί;
Ήθελα να φτάσω στα πραγματικά μου όρια.
Αν δεν τα κατάφερνα θα ήταν επειδή εγώ δεν ήθελα, όχι επειδή δεν μπορούσα.
Κάνοντας αυτά τα δύσκολα πράγματα σιγά σιγά άρχισα να δίνω κουράγιο
και ελπίδα σε άλλους που βρίσκονταν σε ανάλογη κατάσταση με εμένα.
Κέρδισα σεβασμό, μου άρεσε.
Το 1991 πήγα να κολυμπήσω τον Διάπλου του Τορωναίου Κόλπου, 26 χιλιόμετρα.
Μία απόσταση που φάνταζε τουλάχιστον τεράστια για την εποχή.
Παρότρυνα και άλλους να έρθουν μαζί μου.
Φίλους, συναθλητές που κολυμπούσαν και καλύτερα από εμένα.
Όλοι μου προέβαλαν δικαιολογίες.
Όταν πήγα και τα κατάφερα, είπαν στον εαυτό τους: Αφού μπορεί αυτός
με ένα χέρι που κολυμπάει και χειρότερα από εμάς, τότε μπορούμε και εμείς.
Άλλαξαν λοιπόν τον τρόπο που έβλεπαν τα πράγματα.
Την επόμενη χρονιά ανεβήκαμε πάνω 25 αθλητές,
οι 13 κολύμπησαν την απόσταση για 9-12 ώρες
και άλλαξαν για πάντα τον τρόπο που έβλεπαν τον εαυτό τους.
Η αυτοπεποίθησή τους ανέβηκε κατακόρυφα.
Σε προβλήματα και προκλήσεις που αντιμετώπιζαν στη ζωή τους,
η στάση τους ήταν: Καλά, εγώ έχω κάνει και Διάπλου, αυτό δεν θα καταφέρω;
Πολλοί μάλιστα από αυτούς έκαναν και διεθνή καριέρα αργότερα
συμμετέχοντας σε αγώνες σε όλο τον κόσμο.
Ένας άνθρωπος που είχε μεγάλη σημασία για τη διαμόρφωση
της προσωπικότητάς μου, ήταν ο γυμναστής μου στο σχολείο.
Από την τετάρτη δημοτικού μέχρι την τρίτη γυμνασίου, ο Νάσος Ιατρίδης.
Ήταν προπονητής δεκάθλου, προπονητής σε εθνική ομάδα.
Δεν μου χαριζόταν πουθενά, ήταν αυστηρός κι ίσως με πίεζε παραπάνω απ' τους άλλους.
Θεωρούσα όμως ότι για κάποιο αόρατο λόγο το κάνει για το καλό μου.
Τον κατέτασσα στους αυστηρούς αλλά δίκαιους ανθρώπους,
πράγμα πολύ σημαντικό για τον ψυχισμό μου.
Μου ενέπνευσε την αγάπη για τα σπορ.
Σ' ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα της εποχής γνώρισα έναν φωτισμένο άνθρωπο
και προπονητή, τον Γίωργο Μαθά, ο οποίος προπονούσε αθλητές με αναπηρία.
Με μύησε στους μαραθώνιους κολύμβησης.
Μου είπε, λοιπόν, ο Γιώργος ότι: Γιάννη, κοίταξε να δεις εγώ παίρνω μέρος
στο Διάπλου του Τορωναίου Κόλπου, στα 26 χιλιόμετρα,
τι καλά θα ήταν να δοκίμαζες να τα κολυμπήσεις και εσύ.
Η απάντησή μου ήταν: Τι λες ρε Γιωργάκη; Για κούνα το κεφάλι σου, πας καλά;
Μου φαινόταν τελείως αδιανόητο να μπορέσω να καταφέρω κάτι τέτοιο.
Όμως πολύ το θαύμασα, αυτό που μου είπε ο Γιώργος και τον καταλάβαινα
γιατί και εγώ σαν έφηβος 15-16 χρονών στη Ρόδο όταν κάνω οικογενειακές διακοπές,
μου άρεσε πάρα πολύ την ώρα που σουρούπωνε 7:30 με 8:00 η ώρα το βράδυ
να μπαίνω και να κολυμπάω 1-1.5 χιλιόμετρο στα βαθιά,
μαύρα νερά, κοντά στις ρότες των πλοίων.
Αισθανόμουν πραγματικά ελεύθερος, ότι μπορώ να με οδηγήσω όπου ήθελα.
Και που ήθελα;
Συνήθως ήθελα να πάω μέχρι την πόλη της Ρόδου, που απείχε 6 χιλιόμετρα.
Έβαζα και ένα κέρμα στο μαγιό μου γιατί πάντα δεν έβρισκα κάποιο αγροτικό
να με βάλει στην καρότσα και να γυρίσω πίσω με οτοστόπ,
έτσι έπαιρνα το λεωφορείο.
Το να κολυμπήσω τη μισή απόσταση και να γυρίσω πίσω
δεν φάνταζε σαν επιλογή για εμένα.
Δεν πήγαινα για μπάνιο, πήγαινα για να φτάσω κάπου, είχα ένα στόχο.
Η μητέρα μου απ' έξω έταζε φανουρόπιτες.
Σιγά σιγά συνήθισε.
Δούλεψα λοιπόν αυτή την εκτός ορίων παραίνεση του Μαθά
και είπα στον εαυτό μου: Θα κολυμπήσω τα 26 χιλιόμετρα.
Κανείς άλλος αθλητής με αναπηρία στην Ελλάδα
δεν το έχει καταφέρει, ούτε καν δοκιμάσει.
Ξεκίνησα, λοιπόν, την προπόνηση ή μάλλον δεν ξεκίνησα αμέσως την προπόνηση
αλλά είχα μόνο 3 μήνες μπροστά μου.
Δεν ήξερα ακριβώς τι να κάνω, δεν είχαμε προπονητές, ίντερνετ,
δεν είχα ιδέα από διατροφή, στηριζόμουν απόλυτα στις συμβουλές του Μαθά.
Για να σας δώσω να καταλάβετε και την κατάστασή μου,
όπως ίσως σας είπα ήμουν εργαζόμενος φοιτητής,
κολυμπούσα περίπου 2 φορές την εβδομάδα σε μια 25 μέτρα πισίνα για 40-45 λεπτά. Δεν κάναμε παραπάνω από 2 χιλιόμετρα σε κάθε προπόνηση,
ήμουν καλός στα 50 μέτρα ελεύθερο και 50 πεταλούδα, στα περισσότερα κουραζόμουν.
Κίνητρό μου ήταν να πηγαίνω μετά τη σχολή και τη δουλειά για να χαλαρώνω,
να βλέπω φίλους και να πηγαίνουμε σε ταβέρνες.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, όταν ο πρωταθλητής στα κοψίδια Γιάννης Χατζήμπεης
είπε στους άλλους ότι τον δέχτηκαν να λάβει μέρος στον Διεθνή Μαραθώνιο
του Τορωναίου Κόλπου, όπου δέχονταν μόνο 25 αθλητές.
Ξεκίνησα, λοιπόν, την προπόνηση, δεν ξέρω αν βλέπατε παλιά
κανένα Ρόκυ 1, Ρόκυ 2, Ρόκυ 33, εγώ αύξησα λίγο τα μέτρα
έκανα και λίγο γυμναστική παραπάνω στα χέρι και στους ώμους
για να αντέχω την πολύωρη κολύμβηση και ξεκίνησα.
Ξεκίνησα αλλά ο Μαθάς που θα ήταν ο συνοδός μου και κοντά μου σε όλη αυτή
τη διαδικασία δυστυχώς του έτυχε κάτι τελευταία στιγμή και δεν μπόρεσε να έρθει.
Το ξεπέρασα γρήγορα, όμως αυτοπροτάθηκε ο αθλητής του, ο Γιώργος Αποστολίδης,
ένας αθλητής με βαριά εγκεφαλική παράλυση -για να σας δώσω την εικόνα του Αποστολίδη
είχε θέμα στα πόδια, την κίνηση, τα χέρια, στην ισορροπία και λίγο στην ομιλία.
Κατά τα άλλα όμως ήταν θαυμάσια.
Τώρα σε όλα αυτά τα σενάρια που έκανα και την νοερή προετοιμασία
προσέθεσα και τον Αποστολίδη.
Έγκλημα στα βαθιά, ναυάγιο, δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί χάθηκαν...
(Γέλια)
Με άγχωνε λίγο το γεγονός ότι μόλις φτάσαμε Θεσσαλονίκη,
ο Αποστολίδης σε όλο τον κόσμο που έβλεπε στη γειτονιά του έλεγε:
Τον βλέπεις τον φίλο μου; Θα πάμε και θα κολυμπήσει τα 26 χιλιόμετρα.
Του λέω και εγώ: Ρε Γιωργάκη άστα αυτά τώρα.
Μην τα λες και γελάνε μετά και τα πλακάκια.
Θα σκίσεις!
Είχα δίπλα μου έναν νέο άνθρωπο που πίστευε σε εμένα, ήταν περήφανος
που συμμετείχε και αυτό με γέμιζε δύναμη, ευθύνη αλλά και άγχος.
Η μέρα του αγώνα έφτασε!
Είμαστε μπροστά στην εκκίνηση 25 αθλητές.
Ο κάθε αθλητής έχει τη δική του βάρκα ή καΐκι.
Μου τυχαίνει μία μικρή βαρκούλα 3,5 με 4 μέτρα,
καρυδότσουφλο για τον καιρό που προμηνυόταν.
Ο κάθε αθλητής μπαίνει, κολυμπάει 100-150 μέτρα
και τον βρίσκει η βάρκα με τον συνοδό του.
Ο Γιωργάκης πρέπει να καλύψει μία μεγάλη απόσταση με τις πατερίτσες
για να πάει στο μόλο να πάρει τη βάρκα.
Καθυστερεί με αποτέλεσμα να κολυμπάω ήδη μιάμιση ώρα μέσα στο πέλαγος
να έχω καλύψει γύρω στα 3.5 χιλιόμετρα και να έχω πολύ μεγάλη δυσκολία
στο να προσανατολιστώ καθώς δεν είχα κάποιο σημείο, τη βάρκα, να με συνοδεύει.
Επίσης το ένα μου χέρι τράβαγε πολύ περισσότερο από το άλλο
οπότε ήταν πολύ δύσκολο να ευθυγραμμιστώ.
Έχω αγχωθεί, διψάω αλλά κρατάω την ψυχραιμία μου ακολουθώντας
το αλάνθαστο ρητό: Σκάσε και κολύμπα!
(Γέλια)
Μετά από λίγο, λοιπόν, βλέπω τον Αποστολίδη να με φωνάζει,
κουνάει την πατερίτσα.
Συνεχίζουμε, λοιπόν, στις 5 ώρες, ο βαρκάρης που ήταν και πολύ δύσπιστος,
με ενημερώνει ότι: Έχεις φτάσει στη μέση.
Έχω φτάσει στη μέση; Ποτέ δεν είχα κολυμπήσει τόσο πολύ στη ζωή μου.
Αισθάνομαι ότι έχω κάνει μία κατάκτηση.
Παίρνω τα εύσημα του βαρκάρη: Μπράβο ρε φίλε!
Δεν το περίμενα αυτό από εσένα!
Μήπως εγώ το περίμενα; Απλά το ήλπιζα.
Λέω: έχω ανέβει στην κορυφή του βουνού και τώρα θα το κατέβω, είναι κατηφόρα!
Αμ δε!
Σηκώνεται μπουρίνι, τότε είχε πάρει και φωτιά το Άγιον Όρος.
7 μποφόρ τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή.
Κύματα 2 με 3 μέτρα, κάνω μία χεριά μέσα στο κύμα και μία έξω.
Προσπαθώ να ισορροπήσω, η βάρκα απομακρύνεται
γιατί είναι πολύ επικίνδυνο να με χτυπήσει.
Στις 7 ώρες μας πλησιάζει η βάρκα από την οργανωτική επιτροπή.
Με ενημερώνει ότι όσοι κολυμβητές απέχουμε ακόμα θα πρέπει να σταματήσουμε
την προσπάθεια καθώς έχει γίνει επικίνδυνο.
Αρνούμαι, τους λέω ότι συνεχίζω με δική μου ευθύνη.
Συνεχίζω!
Περίπου μία ώρα μετά μας πλησιάζει σκάφος του λιμενικού ή του πολεμικού ναυτικού.
Ουσιαστικά με ενημερώνουν ότι είσαι ο τελευταίος που συνεχίζει
και θα πρέπει να σταματήσεις την προσπάθεια.
Ο Γιωργάκης εν τω μεταξύ στη βάρκα έχει γίνει μούσκεμα.
Έχει φάει και όλες τις προμήθειες με τον βαρκάρη, αλλά δεν μασάει καθόλου.
(Γέλια)
Τους λέω ότι συνεχίζω.
Εκνευρίζονται, με βρίζουν, χειρονομούν, μουτζώνουν, ανταποδίδω και εγώ.
Έπεσε πολύ φάσκελο εκείνο το απόγευμα και συνεχίζω.
Στις 9 περίπου ώρες είμαι στα 5-6 χιλιόμετρα από τον τερματισμό,
βλέπω αρκετά καθαρά τα σπίτια, έχει χειροτερέψει ακόμα πιο πολύ ο καιρός,
έρχεται βάρκα της οργανωτικής και μου λέει: Κοίταξε να δεις, εντάξει για εσένα
δεν σε ενδιαφέρει αλλά σκέψου τον Γιωργάκη άμα βρεθεί στη θάλασσα, τι θα γίνει;
Υποχωρώ. Διακόπτω την προσπάθεια.
Τερματίζουν 7 αθλητές από τους 22 κανονικά και 4 που μας θεώρησαν τερματίσαντες.
Είμαι πολύ κουρασμένος, αισθάνομαι ότι έχω κάνει κάτι
όμως μου φταίει το ότι δεν έχω πατήσει το πόδι μου εκεί.
Την επόμενη χρονιά, λοιπόν, με τους εραστές της πισίνας ανεβήκαμε πάνω
κολυμπήσαμε μέχρι το τελευταίο μέτρο σε 11 ώρες και 45 λεπτά.
Μετά, λοιπόν, από 3 Διάπλους το 1991, το 1992 και το 1993
αφοσιώθηκα στην κλασσική κολύμβηση, ήμουν πολύ καλός στα 100 μέτρα πεταλούδα.
Συμμετείχα στους Παραολυμπιακούς αγώνες το 1996 στην Ατλάντα,
βγήκα 6ος στον κόσμο το 1998 στη Νέα Ζηλανδία και διακρίθηκα αρκετά.
Βρέθηκα αργότερα στην Αυστραλία για ένα μάστερ, προπόνηση και δουλειά
που άλλαξε πάρα πολύ τον τρόπο που έβλεπα και αντιμετώπιζα τα πράγματα.
Συνέχισα το 2001, είχα σταματήσει πλέον, το 2003 δούλευα στην οργανωτική επιτροπή
των Ολυμπιακών αγώνων, που γνώρισα και τη γυναίκα μου
και εκεί βλέπαμε ότι στους Παραολυμπιακούς υπήρχε πάρα πολύ μεγάλη σύγχυση
για το τι είναι Παραολυμπιακοί, τι είναι Special Olympics,
υπήρχε πολύ μεγάλο έλλειμμα γνώσης σχετικά με το τι κάνουμε.
Σκεφτήκαμε, λοιπόν, ότι θέλουμε να κάνουμε κάτι ακραίο για να τραβήξουμε την προσοχή
των μέσων και να περάσουμε μηνύματα στον κόσμο.
Στο πλοίο για τη Μήλο μου κατέβηκε η ιδέα.
Θα πάμε κολυμπώντας από το Σούνιο στη Μήλο, 145 χιλιόμετρα.
Έτσι, λοιπόν, 5 αθλητές με αναπηρία και δύο προπονητές ο ένας ήταν ο Μαθάς
ξεκινήσαμε και κολυμπήσαμε μέχρι τη Μήλο.
Έγινε ταινία, βραβεύτηκε στο εξωτερικό, υπήρχε πάρα πολύ μεγάλη κάλυψη
από ελληνικά και διεθνή μέσα ενημέρωσης, μιλήσαμε σε εκατοντάδες παιδιά και κόσμο
που βλέπαν να έρχεται κάποιος με ένα πόδι, ένα χέρι στο νησί τους
και νόμιζαν ότι βγήκε από τη θάλασσα ένα τρομερό πλάσμα.
Αργότερα, μέχρι το 2011 είχα σταματήσει, παντρεύτηκα, πάχυνα, πέρασα καλά.
(Γέλια)
Το 2011, λοιπόν, συμβαίνει το εξής.
Η γυναίκα μου περιμένει την κόρη μας τη Μελίνα.
Κοιτάω την κοιλιά μου, η γυναίκα μου ήταν έγκυος, η δική μου η κοιλιά όπως και τώρα
ήταν μεγαλύτερη από τη δικής της και λέω δεν μπορεί να βγει η κόρη μου έξω
και να με δει σ'αυτά τα χάλια.
Ξεκινάω ξανά προπόνηση.
Ξεκίνησα για να τρέξω ένα μαραθώνιο, αγάπησα το τρίαθλο,
συμμετείχα σε αγώνες σε όλο τον κόσμο
και το 2013 που γεννήθηκε ο γιός μου ο Φίλιππος είπα ότι πρέπει
να κάνω και κάτι καινούριο οπότε έβαλα στόχο να πραγματοποιήσω ένα ironman.
Ένα πολύ μεγάλο τρίαθλο που έχει περίπου 4 χιλιόμετρα κολύμβησης,
180 χιλιόμετρα ποδηλασίας και ένα μαραθώνιο αμέσως μετά.
Κατάφερα να το ολοκληρώσω σε 13 ώρες και 46 λεπτά και να γίνω ο πρώτος
Έλληνας αθλητής με αναπηρία που καταφέρνει να κάνει κάτι τέτοιο.
(Χειροκρότημα)
Βάζετε στόχους στη ζωή σας.
Δημιουργήστε δικά σας καλούπια, η διαδρομή να ξέρετε ότι θ' αλλάξει πολλές φορές
αν όμως είστε προσηλωμένοι στο στόχο, είστε αποφασιστικοί, έχετε ευελιξία,
θα καταφέρετε να ανταποκριθείτε σε κάθε πρόκληση.
Σας ευχαριστώ πολύ!
(Χειροκρότημα)
