Глава 1 – Самалёт
– Даніла, ідзі сюды! – кліча мяне Юля. Яна стаіць у дзвярах.
– Што, Юля? – адказваю я.
– Ты не забыўся, што сёння мы ляцім у Беларусь?
– Вядома, не забыўся. Я ўжо збіраюся. Мяне завуць Даніла. Мне 24 года. Юля — мая сястра. Мы жывем у Лондане разам з бацькамі. Ёй 23 года. Нашага бацьку завуць Артур, а маці — Клара. Яна родам з Брэста, а ў Англію прыехала вучыцца ў інстытуце, калі ёй было 22 года. Там яны з татам і пазнаёміліся. Сёння мы з Юляй збіраемся у падарожжа ў Беларусь па праграме абмена студэнтамі. Будзе вельмі цікава, таму што я вельмі мала ведаю пра беларускую сістэму адукацыі. Я высокі: мой рост 1 метр 87 сантыметраў. У мяне цёмныя трохі доўгія валасы. У мяне зялёныя вочы і вялікі рот. Я часта займаюся спортам і рэгулярна бегаю раніцай, таму ў мяне моцныя ногі. У маёй сястры Юлі таксама цёмныя валасы, але больш доўгія за мае. Вочы ў яе не зялёныя, а карыя, як у нашага таты. У мяне вочы такога ж колеру, як у мамы. У Юлі поўныя губы. Яна вельмі прыгожая. Мае бацькі працуюць. Мой тата Артур электрык і працуе ў адной вельмі вялікай фірме . У маёй маці свая кнігарня, якая прадае кнігі ў жанры навуковай фантастыкі. Тата нядрэнна гаворыць па-беларуску, і дома мы размаўляем на двух мовах: на беларускай і англійскай. Тата глядзіць на мяне і бачыць, што я яшчэ не апрануты. – Даніла! Чаму ты не апрануўся?
– Я нядаўна ўстаў. Я ўжо памыўся пяць хвілін таму і яшчэ не паспеў высушыцца.
– Паспяшайся! Нам пара ехаць у аэрапорт, а потым мне трэба хутка ісці на працу. У мяне мала часу.
– Не хвалюйся, тата. Я зараз апрануся.
– Дзе твая сястра?
– Яна ў сябе ў комнаце.
Тата ідзе ў комнату сястры. Ён жадае пагаварыць з ёй. Юля глядзіць на яго.
– Добрай раніцы, тата. Ты штосьці хацеў?
– Так, Юля. Твой брат ужо апранаецца. Я хачу, каб вы ўзялі з сабой гэта. Тата паказвае ёй пачку рублёў. Юля вельмі здзіўляецца.
– Тут шмат грошаў! – кажа яна.
– Мы з мамай назбіралі трохі. Мы жадаем даць вам нешта на дарогу ў Беларусь.
– Дзякуй, тата. Я скажу Даніле.
Юля выходзіць з комнаты ў тую хвіліну, калі я ў яе ўваходжу. Мы амаль не сутыкаемся, таму што не заўважылі адзін аднаго. Бацька бачыць мяне і кажа:
– А, Даніла! Ты тут! І ўжо апрануўся! Гэтыя грошы вам на вандроўку.
– Дзякуй, тата. Яны нам вельмі спатрэбяцца.
– А зараз мы адвязем вас у аэрапорт. Паехалі!
А восьмай гадзіне мы выходзім з дому і едзем у аэрапорт на мамінай машыне. Юля вельмі хвалюецца.
– Юля, дарагая, – кажа маці, – з табой усё добра?
– Я вельмі хвалююся, – адказвае сястра.
– Чаму?
– Я амаль нікога не ведаю ў Беларусі. Са мной будзе толькі Даніла.
– Не хвалюйся. Вядома, у Мінску багата добрых людзей. Асабліва сябр Данілы Аркадзь.
– Так, мама. Я ведаю, Аркадзь вельмі добры. Але я перажываю, што з намі можа нешта здарыцца.
– Ўсё будзе добра.
У аэрапорце вельмі вялікая чарга. Шмат людзей з розных частак краіны рэгіструюцца на самалёт. Большасць ляціць у адпачынак, некаторыя – па рабоце. Я падыходжу да Юлі і пытаюся:
– З табой усё добра?
– Так, Даніла. У машыне я вельмі хвалявалася.
– Я гэта заўважыў. Але ўсё будзе добра. Мой сябр у Мінску – добры чалавек, ён часта дапамагае англійскім студэнтам, такім як мы з табой. Бацькі абдымаюць нас. Пакуль мы праходзім кантроль бяспекі, мы махаем ім на развітанне.
– Мы вас любім! – гэта апошняе, што мы чуем. Праз час і двадцаць пяць хвілін самалёт бярэ курс на Мінск!
