Bolesław Prus "Lalka", Tom I, ROZDZIAŁ SZÓSTY, część I

ROZDZIAŁ SZÓSTY, część I

ROZDZIAŁ SZÓSTY: W JAKI SPOSÓB NOWI LUDZIE UKAZUJĄ SIĘ NAD STARYMI HORYZONTAMI

Początek kwietnia, jeden z tych miesięcy, które służą za przejście między zimą i wiosną. Śnieg już zniknął, ale nie ukazała się jeszcze zieloność; drzewa są czarne, trawniki szare i niebo szare: wygląda jak marmur poprzecinany srebrnymi i złotawymi nitkami.

Jest około piątej po południu. Panna Izabela siedzi w swoim gabinecie i czyta najnowszą powieść Zoli : Une page d'amour . Czyta bez uwagi, co chwilę podnosi oczy, spogląda w okno i półświadomie formułuje sąd, że gałązki drzew są czarne, a niebo szare. Znowu czyta, spogląda po gabinecie i półświadomie myśli, że jej meble kryte błękitną materią i jej niebieski szlafroczek mają jakiś szary odcień i że festony białej firanki są podobne do wielkich sopli śniegu. Potem zapomina, o czym myślała w tej chwili, i pyta się w duchu: "O czym ja myślałam?... Ach, prawda, o kweście wielkotygodniowej..." I nagle czuje ochotę przejechania się karetą, a jednocześnie czuje żal do nieba, że jest takie szare, że złotawe żyłki na nim są tak wąskie... Dręczy ją jakiś cichy niepokój, jakieś oczekiwanie, ale nie jest pewna, na co czeka: czy na to, ażeby chmury się rozdarły, czy na to, ażeby wszedł lokaj i wręczył jej list zapraszający na wielkotygodniową kwestę? Już taki krótki czas, a jej nie proszą.

Znowu czyta powieść, ten rozdział, kiedy podczas gwiaździstej nocy p. Rambaud naprawiał zepsutą lalkę małej Joasi, Helena tonęła we łzach bezprzedmiotowego żalu, a opat Jouve radził, ażeby wyszła za mąż. Panna Izabela odczuwa ten żal i kto wie, czy gdyby w tej chwili ukazały się na niebie gwiazdy, zamiast chmur, czy nie rozpłakałaby się tak jak Helena. Wszak to już ledwo parę dni do kwesty, a jej jeszcze nie proszą. Że zaproszą, o tym wie, ale dlaczego zwłóczą?...

"Te kobiety, które zdają się tak gorąco szukać Boga, bywają niekiedy nieszczęśliwymi istotami, których serce wzburzyła namiętność. Idą do kościoła, ażeby tam wielbić mężczyznę" - mówi opat Jouve. "Poczciwy opat, jak on chciał uspokoić tę biedną Helenę!" - myśli panna Izabela i nagle odrzuca książkę. Opat Jouve przypomniał jej, że już od dwu miesięcy haftuje pas do kościelnego dzwonka i że go jeszcze nie skończyła. Podnosi się z fotelu i przysuwa do okna stolik z tamburkiem, z pudełkiem różnokolorowych jedwabiów, z kolorowym deseniem ; rozwija pas i zaczyna gorliwie wyszywać na nim róże i krzyże. Pod wpływem pracy w sercu budzi się otucha. Kto tak jak ona służy kościołowi, nie może być zapomnianym przy wielkotygodniowej kweście. Wybiera jedwabie, nawłóczy igły i szyje wciąż. Oko jej przebiega od wzoru do haftu, ręka spada z góry na dół, wznosi się z dołu do góry ale w myśli zaczyna rodzić się pytanie, dotyczące kostiumu na groby i toalety na Wielkanoc. Pytanie to wkrótce zapełnia jej całą uwagę, zasłania oczy i zatrzymuje rękę. Suknia, kapelusz, okrywka i parasolka, wszystko musi być nowe, a tu tak niewiele czasu i nie tylko nic nie zamówione, ale nawet nie wybrane...

Tu przypomina sobie, że jej serwis i srebra już znajdują się u jubilera, że już trafia się jakiś nabywca i że dziś lub jutro będą sprzedane. Panna Izabela czuje ściśnięcie serca za serwisem i srebrami, lecz doznaje niejakiej ulgi na myśl o kweście i nowej toalecie. Może mieć bardzo piękną, ale jaką?...

Odsuwa tamburek i ze stolika, na którym leżą Szekspir, Dante, album europejskich znakomitości tudzież kilka pism, bierze "Le Moniteur de la Mode" i zaczyna go przeglądać z największą uwagą. Oto jest toaleta obiadowa; oto ubiory wiosenne dla panienek, panien, mężatek, młodych mężatek i ich matek! oto suknie wizytowe, ceremonialne, spacerowe; sześć nowych form kapeluszy, z dziesięć materiałów, kilkadziesiąt barw... Co tu wybrać, o Boże?... Niepodobna wybierać bez naradzenia się z panną Florentyną i z magazynierką...

Panna Izabela z niechęcią odrzuca monitora mody i siada na szezlongu w postaci półleżącej. Ręce splecione jak do modlitwy opiera na poręczy, głowę na rękach i patrzy w niebo rozmarzonymi oczyma. Kwesta wielkotygodniowa, nowa toaleta, chmury na niebie - wszystko miesza się w jej wyobraźni na tle żalu za serwisem i lekkiego uczucia wstydu, że go sprzedaje.

"Ach, wszystko jedno!" - mówi sobie i znowu pragnie, ażeby chmury rozdarły się choć na chwilę. Ale chmury zgęszczają się, a w jej sercu wzmaga się żal, wstyd i niepokój. Spojrzenie jej pada na stolik stojący tuż obok szezlonga i na książkę do nabożeństwa oprawną w kość słoniową. Panna Izabela bierze do rąk książkę i powoli, kartka za kartką, wyszukuje w niej modlitwy: Acte de résignation , a znalazłszy zaczyna czytać:

" Que votre nom soit béni á jamais, bien qui avez voulu m'éprouver par cette peine . "W miarę jak czyta, szare niebo wyjaśnia się, a przy ostatnich słowach... "et d'attendre en paix votre divin secours ..." chmury pękają, ukazuje się kawałek czystego błękitu, gabinet panny Izabeli napełnia się światłem, a jej dusza spokojem. Teraz jest pewna, że modły jej zostały wysłuchane, że będzie miała najpiękniejszą tualetę i najlepszy kościół do kwesty.

W tej chwili delikatnie otwierają się drzwi gabinetu; staje w nich panna Florentyna, wysoka, czarno ubrana, nieśmiała, trzyma w dwu palcach list i mówi cicho:

- Od pani Karolowej.

- Ach, w sprawie kwesty - odpowiada panna Izabela z czarującym uśmiechem. - Cały dzień nie zaglądałaś do mnie, Florciu.

- Nie chcę ci przeszkadzać.

- W nudzeniu się?... - pyta panna Izabela. - Kto wie, czy nie byłoby nam weselej nudzić się w jednym pokoju.

- List... - mówi nieśmiała osoba w czarnej sukni, wyciągając rękę do Izabeli.

- Znam jego treść - przerywa panna Izabela. - Posiedź trochę u mnie i jeżeli nie zrobi ci subiekcji, przeczytaj ten list.

Panna Florentyna siada nieśmiało na fotelu, delikatnie bierze z biurka nożyk i z największą ostrożnością przecina kopertę. Kładzie na biurku nożyk, potem kopertę, rozwija papier i cichym, melodyjnym głosem czyta list pisany po francusku:

"Droga Belu! wybacz, że odzywam się w sprawie, którą tylko ty i twój ojciec macie prawo rozstrzygać. Wiem, drogie dziecię, że pozbywasz się twego serwisu i sreber, sama mi zresztą o tym mówiłaś. Wiem też, że znalazł się nabywca, który ofiarowuje wam pięć tysięcy rubli, moim zdaniem za mało, choć w tych czasach trudno spodziewać się więcej. Po rozmowie jednak, jaką miałam w tej materii z Krzeszowską, zaczynam lękać się, ażeby piękne te pamiątki nie przeszły w niewłaściwe ręce.

Chciałabym temu zapobiec, proponuję ci więc, jeżeli zgodzisz się, trzy tysiące rubli pożyczki na zastaw wspomnianego serwisu i sreber. Sądzę, że dziś wygodniej będzie im u mnie, gdy ojciec twój znajduje się w takich kłopotach. Odebrać je będziesz mogła, kiedy zechcesz, a w razie mojej śmierci nawet bez zwracania pożyczki.

Nie narzucam się, tylko proponuję. Rozważ, jak ci będzie wygodniej, a nade wszystko pomyśl o następstwach.

O ile cię znam, byłabyś boleśnie dotkniętą usłyszawszy kiedyś, że nasze rodzinne pamiątki zdobią stół jakiego bankiera albo należą do wyprawy jego córki.

Zasyłam ci tysiące pocałunków,

Joanna

P.S. Wyobraź sobie, co za szczęście spotkało moją ochronkę. Będąc wczoraj w sklepie tego sławnego Wokulskiego przymówiłam się o mały datek dla sierot. Liczyłam na jakie kilkanaście rubli, a on, czy uwierzysz, ofiarował mi tysiąc, wyraźnie: tysiąc rubli, i jeszcze powiedział, że na moje ręce nie śmiałby złożyć mniejszej sumy. Kilku takich Wokulskich, a czuję, że na starość zostałabym demokratką." Panna Florentyna skończywszy list nie śmiała oderwać od niego oczu. Wreszcie odważyła się i spojrzała: panna Izabela siedziała na szezlongu blada, z zaciśniętymi rękami.

- Cóż ty na to, Florciu? - spytała po chwili.

- Myślę - odparła cicho zapytana - że pani Karolowa na początku listu najtrafniej osądziła swoje stanowisko w tej sprawie.

- Co za upokorzenie! - szepnęła panna Izabela, nerwowo bijąc ręką w szezlong.

- Upokorzeniem jest proponować komuś trzy tysiące rubli na zastaw sreber, i to wówczas, gdy obcy ofiarowują pięć tysięcy... Innego nie widzę.

- Jak ona nas traktuje... My chyba naprawdę jesteśmy zrujnowani...

- Ależ, Belciu!... - przerwała ożywiając się panna Florentyna. - Właśnie ten cierpki list dowodzi, że nie jesteście zrujnowani. Ciotka lubi być cierpką, ale umie oszczędzać nieszczęście. Gdyby wam groziła ruina, znaleźlibyście w niej tkliwą i delikatną pocieszycielkę.

- Dziękuję za to.

- I nie potrzebujesz obawiać się tego. Jutro wpłynie nam pięć tysięcy rubli, za które można prowadzić dom przez pół roku... choćby przez kwartał. Za parę miesięcy...

- Zlicytują nam kamienicę...

- Prosta forma, i nic więcej. Owszem, możecie zyskać, podczas gdy dzisiaj kamienica jest tylko ciężarem. No, a po ciotce Hortensji dostaniesz ze sto tysięcy rubli. Zresztą - dodała po chwili panna Florentyna podnosząc brwi - ja sama nie jestem pewna, czy i ojciec nie ma jeszcze majątku. Wszyscy są tego zdania...

Panna Izabela wychyliła się z szezlonga i ujęła rękę panny Florentyny.

- Florciu - rzekła zniżając głos - komu ty to mówisz?... Więc naprawdę uważasz mnie tylko za pannę na wydaniu, która nic nie widzi i niczego nie pojmuje?... Myślisz, że nie wiem - domówiła jeszcze ciszej - że już miesiąc, jak pieniądze na utrzymanie domu pożyczasz od Mikołaja...

- Może właśnie ojciec chce tego...

- Czy i tego chce, ażebyś mu co rano podkładała kilka rubli do pugilaresu?

Panna Florentyna spojrzała jej w oczy i poruszyła głową.

- Za dużo wiesz - odparła - ale nie wszystko. Już od dwu tygodni, może od dziesięciu dni widzę, że ojciec miewa po kilkanaście rubli...

- Więc zaciąga długi...

- Nie. Ojciec nigdy nie zaciąga długów w mieście. Każdy wierzyciel przychodzi z pożyczką do domu i w gabinecie ojca dostaje kwit albo procent. Nie znasz go pod tym względem.

- Więc skądże teraz ma pieniądze?

- Nie wiem. Widzę, że ma, i słyszę, że zawsze je miał.

- Po cóż w takim razie zezwala na sprzedaż sreber? - pytała natarczywie panna Izabela.

- Może chce zirytować rodzinę.

- A kto wykupił jego weksle?

Panna Florentyna zrobiła rękoma ruch, oznaczający rezygnację.

- Nie wykupiła ich Krzeszowska - rzekła - to wiem na pewno. - Więc - albo ciotka Hortensja, albo...

- Albo?...

- Albo sam ojciec. Czy nie wiesz, ile rzeczy robi ojciec, ażeby zaniepokoić rodzinę, a potem śmiać się...

- Za cóż chciałby mnie, nas niepokoić?

- Myślę, że ty jesteś spokojna. Córka powinna nieograniczenie ufać ojcu.

- Ach, tak!... - szepnęła panna Izabela zamyślając się.

Czarno ubrana kuzynka z wolna podniosła się z fotelu i cicho wyszła.

Panna Izabela znowu poczęła patrzeć na swój pokój, który wydał jej się popielatym, na czarne gałązki, które chwiały się za oknem, na parę wróbli świergoczących może o budowie gniazda, na niebo, które stało się jednolicie szarym, bez żadnej jaśniejszej prążki. W jej pamięci znowu odżyła sprawa kwesty i nowej toalety, ale obie wydały się jej tak małymi, tak prawie śmiesznymi, że myśląc o nich nieznacznie wzruszyła ramionami.

Dręczyły ją inne pytania: czyby nie oddać serwisu hrabinie Karolowej - i - skąd ojciec ma pieniądze? Jeżeli miał je dawniej, dlaczego pozwolił na zaciąganie długów u Mikołaja?... A jeżeli nie miał, z jakiego źródła czerpie je dziś?... Jeżeli ona odda serwis i srebra ciotce, może stracić okazję do korzystnego pozbycia się ich, a jeżeli sprzeda za pięć tysięcy, pamiątki te naprawdę mogą dostać się w niewłaściwe ręce, jak pisała hrabina.

Nagle przerwał się ten bieg myśli: bystre jej ucho usłyszało w dalszych pokojach szmer. Było to męskie stąpanie, miarowe, spokojne. W salonie stłumił je nieco dywan, w pokoju jadalnym wzmocniło się, w jej sypialni przycichło, jakby ktoś szedł na palcach.

- Proszę, papo - odezwała się panna Izabela usłyszawszy pukanie do swych drzwi.

Wszedł pan Tomasz. Ona podniosła się z szezlonga, ale ojciec nie pozwolił na to. Objął ją w ramiona, ucałował w głowę i zanim usiadł przy niej, rzucił okiem w duże lustro na ścianie. Zobaczył tam swoją piękną twarz, siwe wąsy, swój ciemny żakiet bez zarzutu, gładkie spodnie, jakby dopiero co wyszły od krawca, i uznał, że wszystko jest dobrze.

- Słyszę - rzekł do córki uśmiechając się - że panienka odbiera korespondencje, które jej psują humor.

- Ach, papo, gdybyś wiedział, jakim tonem przemawia ciotka...

- Zapewne tonem osoby chorej na nerwy. Za to nie możesz mieć do niej żalu.

- Gdyby tylko żal. Ja boję się, że ona ma rację i że nasze srebra mogą naprawdę znaleźć się na jakim bankierskim stole.

Przytuliła głowę do ramienia ojca. Pan Tomasz spojrzał niechcący w lusterko na stoliku i przyznał w duchu, że oboje w tej chwili tworzą bardzo piękną grupę. Szczególniej dobrze odbijała obawa rozlana na twarzy córki od jego spokoju. Uśmiechnął się.

- Bankierskie stoły... - powtórzył. - Srebra naszych przodków bywały już na stołach Tatarów, Kozaków, zbuntowanych chłopów, i nie tylko nam to nie uchybiało, ale nawet przynosiło zaszczyt. Kto walczy, naraża się na straty.

- Tracili przez wojnę i na wojnie - wtrąciła panna Izabela.

- A dziś nie ma wojny?... Zmieniła się tylko broń: zamiast kosą albo jataganem walczą rublem. Joasia dobrze to rozumiała sprzedając nie serwis - ale rodzinny majątek, albo rozbierając na wybudowanie spichlerza ruiny zamku.

- Więc jesteśmy zwyciężeni... - szepnęła panna Izabela.

- Nie, dziecko - odparł pan Tomasz prostując się. - My dopiero zaczniemy triumfować i bodaj czy nie tego boi się moja siostra i jej koteria. Oni tak głęboko zasnęli, że razi ich każdy objaw żywotności, każdy mój śmielszy krok - dodał jakby do siebie.

- Twój, papo?

-Tak. Myśleli, że poproszę ich o pomoc. Sama Joasia chętnie zrobiłaby mnie swoim plenipotentem. Ja natomiast podziękowałem im za emeryturę i zbliżyłem się do mieszczaństwa. Zyskałem u tych ludzi powagę, która zaczyna trwożyć nasze sfery. Myśleli, że zejdę na drugi plan, a widzą, że mogę wysunąć się na pierwszy.

-Ty, papo?

- Ja. Dotychczas milczałem nie mając odpowiednich wykonawców. Dziś znalazłem takiego, który zrozumiał moje idee, i zacznę działać.

- Któż to jest? - spytała panna Izabela, ze zdumieniem patrząc na ojca.

- Niejaki Wokulski, kupiec, żelazny człowiek. Przy jego pomocy zorganizuję nasze mieszczaństwo, stworzę towarzystwo do handlu ze Wschodem, tym sposobem dźwignę przemysł...

- Ty, papo?

- I wówczas zobaczymy, kto wysunie się naprzód, choćby przy możliwych wyborach do rady miejskiej...

Panna Izabela słuchała z szeroko otwartymi oczyma.

- Czy ten człowiek - szepnęła - o którym mówisz, papo, nie jest jakim aferzystą, awanturnikiem?...

- Nie znasz go więc? - spytał pan Tomasz. On jednak jest jednym z naszych dostawców.

- Sklep znam, bardzo ładny - mówiła panna Izabela zamyślając się. - Jest tam stary subiekt, który wygląda trochę na dziwaka, ale nadzwyczajnie uprzejmy... Ach, zdaje mi się, że kilka dni temu poznałam i właściciela... Wygląda na gbura...

- Wokulski gbur?... - zdziwił się pan Tomasz. - Jest on wprawdzie trochę sztywny, ale bardzo grzeczny.

Panna Izabela wstrząsnęła głową.

- Niemiły człowiek - odpowiedziała z ożywieniem. - Teraz przypominam go sobie... Będąc we wtorek w sklepie zapytałam go o cenę wachlarza... Trzeba było widzieć, jak spojrzał na mnie!... Nie odpowiedział nic, tylko wyciągnął swoją ogromną czerwoną rękę do subiekta (nawet dość eleganckiego chłopca) i mruknął głosem, w którym czuć było gniew: panie Morawski czy Mraczewski (bo nie pamiętam), pani zapytuje o cenę wachlarza. A... nieciekawego znalazł papo wspólnika!... - śmiała się panna Izabela.

- Szalonej energii człowiek, żelazny człowiek - odparł pan Tomasz. - Oni tacy. Poznasz ich, bo myślę urządzić w domu parę zebrań. Wszyscy oryginalni, ale ten oryginalniejszy od innych.

- Papa tych panów chce przyjmować?...

- Muszę naradzać się z niektórymi. A co do naszych - dodał patrząc w oczy córce - zapewniam cię, że gdy usłyszą, kto u mnie bywa, ani jednego nie zabraknie w salonie.

W tej chwili weszła panna Florentyna zapraszając na obiad. Pan Tomasz podał rękę córce i przeszli we troje do jadalnego pokoju, gdzie już znajdowała się waza tudzież Mikołaj odziany we frak i wielki biały krawat.

- Śmieję się z Belci - rzekł pan Tomasz do kuzynki, która nalewała rosół z wazy. - Wyobraź sobie, Floro, że Wokulski zrobił na niej wrażenie gbura. Czy ty go znasz?

- Któż by dziś nie znał Wokulskiego - odpowiedziała panna Florentyna podając Mikołajowi talerz dla pana. - No, elegancki on nie jest, ale - robi wrażenie...

- Pnia z czerwonymi rękoma - wtrąciła ze śmiechem panna Izabela.

- On mi przypomina Trostiego, pamiętasz, Belu, tego pułkownika strzelców w Paryżu - odpowiedział pan Tomasz.

- A mnie posąg triumfującego gladiatora - melodyjnym głosem dodała panna Florentyna. - Pamiętasz, Belu, we Florencji, tego z podniesionym mieczem? Twarz surowa, nawet dzika, ale piękna.

- A czerwone ręce?... - zapytała panna Izabela.

- Odmroził je na Syberii - wtrąciła panna Florentyna z akcentem.

- Cóż on tam robił?

- Pokutował za uniesienia młodości - rzekł pan Tomasz. - Można mu to przebaczyć.

- Ach, więc jest i bohaterem!...

- I milionerem - dodała panna Florentyna.

- I milionerem? - powtórzyła panna Izabela. - Zaczynam wierzyć, że papo zrobił dobry wybór przyjmując go na wspólnika. Chociaż...

- Chociaż?... - spytał ojciec.

- Co powie świat na tę spółkę?

- Kto ma siłę w rękach, ma świat u nóg.

Właśnie Mikołaj obniósł polędwicę, gdy w przedpokoju zadzwoniono. Stary służący wyszedł i po chwili wrócił z listem na srebrnej, a może platerowanej tacy.

- Od pani hrabiny - rzekł.

- Do ciebie, Belu - dodał pan; Tomasz biorąc list do ręki. - Pozwolisz, że cię zastąpię w połknięciu tej nowej pigułki.

Otworzył list, zaczął go czytać i ze śmiechem podał pannie Izabeli.

- Oto - zawołał - cała Joasia jest w tym liście. Nerwy, zawsze nerwy!...

Panna Izabela odsunęła talerz i z niepokojem przebiegła papier oczyma. Lecz stopniowo twarz jej wypogodziła się.

Słuchaj, Florciu - rzekła - bo to ciekawe.

"Droga Belu! - pisze ciotka. - Zapomnij, aniołku, o moim poprzednim liście. W rezultacie twój serwis nic mnie nie obchodzi i znajdziemy inny, gdy będziesz szła za mąż. Ale chodzi mi, ażebyś koniecznie kwestowała tylko ze mną, i właśnie o tym miałam zamiar pisać poprzednio, nie o serwisie. Biedne moje nerwy! jeżeli nie chcesz ich do reszty rozstroić, musisz zgodzić się na moją prośbę.

Grób w naszym kościele będzie cudowny. Mój poczciwy Wokulski daje fontannę, sztuczne ptaszki śpiewające, pozytywkę, która będzie grała same poważne kawałki, i mnóstwo dywanów. Hozer dostarcza kwiatów, a amatorowie urządzają koncert na organ, skrzypce, wiolonczelę i głosy. Jestem zachwycona, ale gdyby mi wśród tych cudów zabrakło ciebie, rozchorowałabym się. A więc tak?... Ściskam cię i całuję po tysiąc razy, kochająca ciotka,

Joanna

Post scriptum. Jutro jedziemy do magazynu zamówić dla ciebie kostium wiosenny. Umarłabym, gdybyś go nie przyjęła." Panna Izabela była rozpromieniona. List ten spełniał wszystkie jej nadzieje.

- Wokulski jest nieporównany! - rzekł śmiejąc się pan Tomasz. - Szturmem zdobył Joasię, która nie tylko nie będzie mi wymawiała wspólnika, lecz nawet gotowa o niego walczyć ze mną.

Mikołaj podał kurczęta.

- Musi to jednakże być genialny człowiek - zauważyła panna Florentyna.

- Wokulski?... no, nie - mówił pan Tomasz. - Jest to człowiek szalonej energii, ale co się tyczy daru kombinowania, nie powiem, ażeby posiadał go w wysokim stopniu.

- Zdaje mi się, że składa tego dowody.

- Wszystko to są dowody tylko energii - odpowiedział pan Tomasz. - Dar kombinacji, genialny umysł poznaje się w innych rzeczach, choćby... w grze. Ja z nim dosyć często grywam w pikietę, gdzie koniecznie trzeba kombinować. Rezultat jest taki, że przegrałem osiem do dziesięciu rubli, a wygrałem około siedemdziesięciu, chociaż - nie mam pretensji do geniuszu! - dodał skromnie.

Pannie Izabeli wypadł z ręki widelec. Pobladła i chwyciwszy się za czoło szepnęła:

- A!... a!...

Ojciec i panna Florentyna zerwali się z krzeseł.

- Co ci jest, Belu?... - spytał zatrwożony pan Tomasz.

- Nic - odpowiedziała wstając od stołu - migrena. Od godziny czułam, że będę ją mieć... To nic, papo...

Pocałowała ojca w rękę i wyszła do swego pokoju.

- Nagła migrena powinna by przejść zaraz - rzekł pan Tomasz. - Pójdź do niej, Florciu. Ja na chwilę wyjdę do miasta, bo muszę zobaczyć się z kilkoma osobami, ale wcześniej wrócę. Tymczasem czuwaj nad nią, kochana Florciu, proszę cię o to - mówił pan Tomasz ze spokojną fizjognomią człowieka, bez którego poleceń albo prośby nie może być dobrze na świecie.

- Zaraz do niej pójdę, tylko tu zrobię porządek - odpowiedziała panna Florentyna, dla której ład w domu był sprawą ważniejszą od czyjejkolwiek migreny.

ROZDZIAŁ SZÓSTY, część I CHAPTER|SIXTH|part|I CHAPTER SIX, part I

Jest około piątej po południu. It is|around|five|past|noon It is around five in the afternoon. Panna Izabela siedzi w swoim gabinecie i czyta najnowszą powieść Zoli : Une page d'amour . Miss|Izabela|sits|in|her|office|and|reads|latest|novel|Zola|A|page|of love Miss Izabela is sitting in her office and reading the latest novel by Zola: Une page d'amour. Czyta bez uwagi, co chwilę podnosi oczy, spogląda w okno i półświadomie formułuje sąd, że gałązki drzew są czarne, a niebo szare. He reads|without|attention|every|moment|he raises|his eyes|he glances|out of|the window|and|half-consciously|he formulates|judgment|that|the branches|of trees|are|black|and|the sky|gray She reads without attention, occasionally raising her eyes, looking out the window and half-consciously forming the judgment that the branches of the trees are black and the sky is gray. Znowu czyta, spogląda po gabinecie i półświadomie myśli, że jej meble kryte błękitną materią i jej niebieski szlafroczek mają jakiś szary odcień i że festony białej firanki są podobne do wielkich sopli śniegu. Again|reads|glances|around|the office|and|half-consciously|thinks|that|her|furniture|covered|blue|fabric|and|her|blue|robe|have|some|gray|shade|and|that|festoons|white|curtain|are|similar|to|large|icicles|snow |||||||||||||||||||||||||||||||соплів| She reads again, glances around the office and half-consciously thinks that her furniture covered in blue fabric and her blue robe have some gray shade and that the festoons of the white curtain resemble large icicles of snow. Potem zapomina, o czym myślała w tej chwili, i pyta się w duchu: "O czym ja myślałam?... Then|forgets|about|what|she was thinking|in|this|moment|and|asks|herself|in|spirit|About|what|I|was thinking Then she forgets what she was thinking at that moment and asks herself in her mind: "What was I thinking?... Ach, prawda, o kweście wielkotygodniowej..." I nagle czuje ochotę przejechania się karetą, a jednocześnie czuje żal do nieba, że jest takie szare, że złotawe żyłki na nim są tak wąskie... Dręczy ją jakiś cichy niepokój, jakieś oczekiwanie, ale nie jest pewna, na co czeka: czy na to, ażeby chmury się rozdarły, czy na to, ażeby wszedł lokaj i wręczył jej list zapraszający na wielkotygodniową kwestę? Ah|truth|about|question|of the Easter charity|And|suddenly|feels|desire|riding|herself|in a carriage|and|at the same time|feels|regret|towards|heaven|that|is|so|gray|that|golden|veins|on|it|are|so|narrow|Torments|her|some|quiet|anxiety|some|expectation|but|not|is|sure|on|what|waits|whether|for|it|until|clouds|themselves|parted|or|for|it|until|entered|the footman|and|handed|her|letter|inviting|to|Easter|charity Oh, right, about the Easter charity event..." And suddenly she feels the urge to take a ride in a carriage, while at the same time she feels a sadness towards the sky, that it is so gray, that the golden veins on it are so narrow... She is tormented by some quiet unease, some expectation, but she is not sure what she is waiting for: whether for the clouds to part, or for a footman to come in and hand her an invitation to the Easter charity event? Już taki krótki czas, a jej nie proszą. Already|such|short|time|and|her|not|they ask Such a short time has passed, and they haven't invited her.

Znowu czyta powieść, ten rozdział, kiedy podczas gwiaździstej nocy p. Rambaud naprawiał zepsutą lalkę małej Joasi, Helena tonęła we łzach bezprzedmiotowego żalu, a opat Jouve radził, ażeby wyszła za mąż. Again|reads|novel|this|chapter|when|during|starry|night|Mr|Rambaud|repaired|broken|doll|little|Joasia|Helena|was drowning|in|tears|pointless|sorrow|and|abbot|Jouve|advised|that|she married|to|husband She reads the novel again, that chapter when during a starry night Mr. Rambaud was fixing the broken doll of little Joasia, Helena was drowning in tears of pointless sorrow, and Father Jouve advised her to get married. Panna Izabela odczuwa ten żal i kto wie, czy gdyby w tej chwili ukazały się na niebie gwiazdy, zamiast chmur, czy nie rozpłakałaby się tak jak Helena. Miss|Izabela|feels|this|sorrow|and|who|knows|whether|if|in|this|moment|appeared|(reflexive particle)|in|the sky|stars|instead of|clouds|whether|not|would cry|(reflexive particle)|so|as|Helena Miss Izabela feels this sorrow and who knows, if stars appeared in the sky instead of clouds at this moment, would she not cry just like Helena. Wszak to już ledwo parę dni do kwesty, a jej jeszcze nie proszą. after all|it|already|barely|a few|days|until|the collection|and|her|still|not|they ask After all, there are only a few days left until the collection, and they have not yet asked her. Że zaproszą, o tym wie, ale dlaczego zwłóczą?... That|they will invite|about|that|he knows|but|why|they delay |||||||зволікають She knows they will invite her, but why the delay?...

"Te kobiety, które zdają się tak gorąco szukać Boga, bywają niekiedy nieszczęśliwymi istotami, których serce wzburzyła namiętność. These|women|who|seem|themselves|so|fervently|to seek|God|are|sometimes|unhappy|beings|whose|heart|was disturbed by|passion ||||||||||||||||пристрасть "Those women who seem to be so fervently seeking God can sometimes be unhappy beings whose hearts have been stirred by passion. Idą do kościoła, ażeby tam wielbić mężczyznę" - mówi opat Jouve. They go|to|church|in order to|there|worship|man|says|abbot|Jouve "They go to church to worship a man" - says Abbot Jouve. "Poczciwy opat, jak on chciał uspokoić tę biedną Helenę!" good-natured|abbot|how|he|wanted|to calm|this|poor|Helena "Good-natured abbot, how he wanted to calm this poor Helena!" - myśli panna Izabela i nagle odrzuca książkę. thinks|Miss|Izabela|and|suddenly|throws away|the book - thinks Miss Izabela and suddenly throws the book aside. Opat Jouve przypomniał jej, że już od dwu miesięcy haftuje pas do kościelnego dzwonka i że go jeszcze nie skończyła. Abbot|Jouve|reminded|her|that|already|for|two|months|is embroidering|belt|for|church|bell|and|that|it|still|not|finished Abbot Jouve reminded her that she had been embroidering a belt for the church bell for two months and had not finished it yet. Podnosi się z fotelu i przysuwa do okna stolik z tamburkiem, z pudełkiem różnokolorowych jedwabiów, z kolorowym deseniem ; rozwija pas i zaczyna gorliwie wyszywać na nim róże i krzyże. He lifts|himself|from|the armchair|and|he pulls closer|to|the window|table|with|the tambour|with|the box|of various colors|silks|with|colorful|pattern|he unfolds|the sash|and|he begins|diligently|to embroider|on|it|roses|and|crosses She gets up from the chair and pulls the small table with a tambourine closer to the window, with a box of colorful silks, with a colorful pattern; she unfolds the belt and begins to diligently embroider roses and crosses on it. Pod wpływem pracy w sercu budzi się otucha. Under|the influence of|work|in|heart|awakens|itself|hope Under the influence of work, courage awakens in her heart. Kto tak jak ona służy kościołowi, nie może być zapomnianym przy wielkotygodniowej kweście. Who|as|like|she|serves|to the church|not|can|be|forgotten|during|Holy Week|collection Anyone who serves the church like she does cannot be forgotten during the Holy Week collection. Wybiera jedwabie, nawłóczy igły i szyje wciąż. He/She chooses|silk|threads|needles|and|sews|constantly She chooses silks, threads the needles, and keeps sewing. Oko jej przebiega od wzoru do haftu, ręka spada z góry na dół, wznosi się z dołu do góry ale w myśli zaczyna rodzić się pytanie, dotyczące kostiumu na groby i toalety na Wielkanoc. The eye|her|moves|from|pattern|to|embroidery|hand|falls|from|above|down|up|rises|itself|from|below|to|above|but|in|thought|begins|to be born|itself|question|concerning|costume|for|graves|and|outfit|for|Easter Her eye moves from the pattern to the embroidery, her hand falls from top to bottom, rises from bottom to top, but in her mind a question begins to arise regarding the costume for graves and the outfit for Easter. Pytanie to wkrótce zapełnia jej całą uwagę, zasłania oczy i zatrzymuje rękę. The question|it|soon|fills|her|whole|attention|obscures|eyes|and|stops|hand This question soon fills her entire attention, obscures her eyes, and stops her hand. Suknia, kapelusz, okrywka i parasolka, wszystko musi być nowe, a tu tak niewiele czasu i nie tylko nic nie zamówione, ale nawet nie wybrane... Dress|hat|shawl|and|umbrella|everything|must|be|new|but|here|so|little|time|and|not|only|nothing|not|ordered|but|even|not|chosen The dress, hat, cover, and umbrella, everything must be new, and there is so little time, and not only has nothing been ordered, but nothing has even been chosen...

Odsuwa tamburek i ze stolika, na którym leżą Szekspir, Dante, album europejskich znakomitości tudzież kilka pism, bierze "Le Moniteur de la Mode" i zaczyna go przeglądać z największą uwagą. He pushes away|the tambourine|and|from|the small table|on|which|lie|Shakespeare|Dante|album|European|celebrities|as well as|a few|writings|he takes|The|Monitor|of|the|Fashion|and||||with||attention She pushes aside the tambour and from the table, on which lie Shakespeare, Dante, an album of European celebrities, and several magazines, she takes "Le Moniteur de la Mode" and begins to browse through it with great attention. Oto jest toaleta obiadowa; oto ubiory wiosenne dla panienek, panien, mężatek, młodych mężatek i ich matek! Here|is|dining room|dining|here|spring clothes|spring|for|young ladies|ladies|married women|young|married women|and|their|mothers Here is the dinner outfit; here are the spring outfits for young ladies, maidens, married women, young wives, and their mothers! oto suknie wizytowe, ceremonialne, spacerowe; sześć nowych form kapeluszy, z dziesięć materiałów, kilkadziesiąt barw... Co tu wybrać, o Boże?... here are|dresses|formal|ceremonial|casual|six|new|styles|hats|from|ten|fabrics|several dozen|colors|What|here|to choose|oh|God Here are the evening dresses, ceremonial, casual; six new hat styles, about ten materials, dozens of colors... What to choose, oh God?... Niepodobna wybierać bez naradzenia się z panną Florentyną i z magazynierką... it is not appropriate|to choose|without|consulting|oneself|with|Miss|Florentyna|and|with|the warehouse clerk It's impossible to choose without consulting Miss Florentyna and the storekeeper...

- Od pani Karolowej. From|Mrs|Karolowa - From Mrs. Karolowa.

- Nie chcę ci przeszkadzać. I do not|want|to you|disturb - I don't want to disturb you.

- Znam jego treść - przerywa panna Izabela. I know|its|content|interrupts|Miss|Izabela - I know its content - interrupts Miss Izabela. - Posiedź trochę u mnie i jeżeli nie zrobi ci subiekcji, przeczytaj ten list. Sit|a little|at|my place|and|if|not|does|you|subjection|read|this|letter |||||||||підкорення||| - Stay with me for a while and if it doesn't make you uncomfortable, read this letter.

O ile cię znam, byłabyś boleśnie dotkniętą usłyszawszy kiedyś, że nasze rodzinne pamiątki zdobią stół jakiego bankiera albo należą do wyprawy jego córki. As|much|you|I know|you would be|painfully|hurt|having heard|someday|that|our|family|heirlooms|decorate|table|of some|banker|or|belong|to|dowry|her|daughter ||||||||||||||||||||підготовки|| As far as I know you, you would be painfully hurt to hear someday that our family heirlooms adorn the table of some banker or belong to the dowry of his daughter.

Zasyłam ci tysiące pocałunków, I send|you|thousands|kisses I send you thousands of kisses,

Joanna Joanna Joanna

- Jak ona nas traktuje... My chyba naprawdę jesteśmy zrujnowani... How|she|us|treats|We|probably|really|are|ruined - How she treats us... We must really be ruined...

- Dziękuję za to. Thank you|for|this - Thank you for that.

- Zlicytują nam kamienicę... They will auction off|our|tenement Залучать||будинок - They will auction off our tenement...

- Może właśnie ojciec chce tego... Maybe|just|father|wants|this - Maybe that's exactly what your father wants...

- Więc zaciąga długi... So|takes out|loan - So he is incurring debts...

- Więc skądże teraz ma pieniądze? So|from where|now|has|money - So where does he have the money from now?

- Może chce zirytować rodzinę. Maybe|wants|to irritate|family ||роздратувати| - Maybe he wants to irritate the family.

- A kto wykupił jego weksle? And|who|redeemed|his|promissory notes - And who bought his promissory notes?

- Albo?... Or - Or?...

Panna Izabela znowu poczęła patrzeć na swój pokój, który wydał jej się popielatym, na czarne gałązki, które chwiały się za oknem, na parę wróbli świergoczących może o budowie gniazda, na niebo, które stało się jednolicie szarym, bez żadnej jaśniejszej prążki. Miss|Izabela|again|began|to look|at|her|room|which|seemed|to her|reflexive particle|ash-colored|at|black|twigs|which|swayed|reflexive particle|behind|the window|at|pair|of sparrows|chirping|perhaps|about|building|nest|at|sky|which|became|reflexive particle|uniformly|gray|without|any|brighter|stripe Miss Izabela began to look at her room again, which seemed to her grayish, at the black branches swaying outside the window, at a couple of sparrows chirping perhaps about building a nest, at the sky, which had become uniformly gray, without any brighter streak. W jej pamięci znowu odżyła sprawa kwesty i nowej toalety, ale obie wydały się jej tak małymi, tak prawie śmiesznymi, że myśląc o nich nieznacznie wzruszyła ramionami. In|her|memory|again|revived|matter|question|and|new|toilet|but|both|seemed|to her||so|small|so|almost|funny|that|thinking|about|them|slightly|shrugged|shoulders In her memory, the issue of the charity and the new outfit came to life again, but both seemed to her so small, almost ridiculous, that thinking about them she slightly shrugged her shoulders.

- Gdyby tylko żal. If|only|regret - If only it were just that. Ja boję się, że ona ma rację i że nasze srebra mogą naprawdę znaleźć się na jakim bankierskim stole. I||reflexive pronoun|that|she|has|right|and|that|our|silver|may|really|find|reflexive pronoun|on|some|banking|table I am afraid that she is right and that our silver may really end up on some banker’s table.

- Bankierskie stoły... - powtórzył. Banking|tables|he repeated - Banking tables... - he repeated. - Srebra naszych przodków bywały już na stołach Tatarów, Kozaków, zbuntowanych chłopów, i nie tylko nam to nie uchybiało, ale nawet przynosiło zaszczyt. The silver|of our|ancestors|were|already|on|tables|of the Tatars|of the Cossacks|rebellious|peasants|and|not|only|to us|this|not|was a disgrace|but|even|brought|honor |||||||||||||||||||||чеснота - The silver of our ancestors has already been on the tables of Tatars, Cossacks, rebellious peasants, and it not only did not disgrace us, but even brought us honor. Kto walczy, naraża się na straty. Whoever|fights|exposes|himself|to|losses Those who fight expose themselves to losses.

- Twój, papo? Your|dad - Yours, dad?

-Tak. Yes - Yes. Myśleli, że poproszę ich o pomoc. They thought|that|I would ask|them|for|help They thought I would ask them for help. Sama Joasia chętnie zrobiłaby mnie swoim plenipotentem. She herself|Joasia|gladly|would make|me|her|attorney-in-fact ||||||повноважним представником Joasia herself would gladly make me her proxy. Ja natomiast podziękowałem im za emeryturę i zbliżyłem się do mieszczaństwa. I|on the other hand|thanked|them|for|retirement|and|I drew|myself|to|bourgeoisie I, on the other hand, thanked them for the retirement and approached the bourgeoisie. Zyskałem u tych ludzi powagę, która zaczyna trwożyć nasze sfery. I gained|with|these|people|dignity|which|begins|to frighten|our|spheres I gained respect among these people, which is starting to frighten our circles. Myśleli, że zejdę na drugi plan, a widzą, że mogę wysunąć się na pierwszy. They thought|that|I would step|to|second|plan|but|they see|that|I can|move|myself|to|first They thought I would step back, but they see that I can come to the forefront.

-Ty, papo? You|dad -You, dad?

- Ty, papo? You|dad - You, dad?

- Nie znasz go więc? Not|you know|him|so - So you don't know him then? - spytał pan Tomasz. asked|Mr|Tomasz - Mr. Tomasz asked. On jednak jest jednym z naszych dostawców. He|however|is|one|of|our|suppliers However, he is one of our suppliers.

Panna Izabela wstrząsnęła głową. Miss|Izabela|shook|her head Miss Izabela shook her head.

- Niemiły człowiek - odpowiedziała z ożywieniem. Unpleasant|man|she answered|with|enthusiasm - Unpleasant man - she replied with enthusiasm. - Teraz przypominam go sobie... Będąc we wtorek w sklepie zapytałam go o cenę wachlarza... Trzeba było widzieć, jak spojrzał na mnie!... Now|I remember|him|to myself|Being|on|Tuesday|in|the store|I asked|him|about|the price|of the fan|It was necessary|to see||how|he looked|at|me - Now I remember him... While in the store on Tuesday, I asked him about the price of the fan... You should have seen the look he gave me!... Nie odpowiedział nic, tylko wyciągnął swoją ogromną czerwoną rękę do subiekta (nawet dość eleganckiego chłopca) i mruknął głosem, w którym czuć było gniew: panie Morawski czy Mraczewski (bo nie pamiętam), pani zapytuje o cenę wachlarza. No|answered|nothing|only|he extended|his|huge|red|hand|to|the shopkeeper|(even|quite|elegant|boy)|and|he muttered|in a voice|in|which|felt|was|anger|sir|Morawski|or|Mraczewski|(because|not|I remember)|madam|is asking|about|the price|of the fan He didn't say anything, just extended his huge red hand to the clerk (even a rather elegant boy) and muttered in a voice that conveyed anger: Mr. Morawski or Mr. Mraczewski (because I don't remember), madam is asking about the price of the fan. A... nieciekawego znalazł papo wspólnika!... And|uninteresting|found|dad|partner Ah... not a pleasant partner dad found!... - śmiała się panna Izabela. laughed|herself|Miss|Izabela - Miss Izabela laughed.

- Papa tych panów chce przyjmować?... Dad|these|gentlemen|wants|to receive - Does the father of these gentlemen want to receive?...

- A czerwone ręce?... And|red|hands - And the red hands?... - zapytała panna Izabela. asked|Miss|Izabela - Miss Izabela asked.

- Cóż on tam robił? Well|he|there|was doing - What was he doing there?

- Ach, więc jest i bohaterem!... Ah|so|is|and|a hero - Ah, so he is a hero!...

- I milionerem - dodała panna Florentyna. am|a millionaire|added|Miss|Florentyna - And a millionaire - added Miss Florentyna.

- Chociaż?... Although - Although?... - spytał ojciec. asked|father - asked the father.

- Kto ma siłę w rękach, ma świat u nóg. Who|has|strength|in|hands|has|world|at|feet - He who has power in his hands has the world at his feet.

- Od pani hrabiny - rzekł. From|lady|countess|he said - From the countess - he said.

Joanna Joanna Joanna

Post scriptum. After|written Post scriptum. Jutro jedziemy do magazynu zamówić dla ciebie kostium wiosenny. Tomorrow|we will go|to|the warehouse|to order|for|you|suit|spring Tomorrow we are going to the warehouse to order a spring costume for you. Umarłabym, gdybyś go nie przyjęła." I would die|if you|him|not|accepted I would die if you didn't accept it." Panna Izabela była rozpromieniona. Miss|Izabela|was|radiant Miss Izabela was radiant. List ten spełniał wszystkie jej nadzieje. ||fulfilled|all|her|hopes This letter fulfilled all her hopes.

Mikołaj podał kurczęta. Nicholas|served|the chickens Mikołaj served the chickens.

- Wszystko to są dowody tylko energii - odpowiedział pan Tomasz. Everything|this|are|evidence|only|of energy|answered|Mr|Tomasz - All of this is just evidence of energy - Mr. Tomasz replied. - Dar kombinacji, genialny umysł poznaje się w innych rzeczach, choćby... w grze. The gift|of combinations|brilliant|mind|is recognized|oneself|in|other|things|even|in|the game - The gift of combinations, a brilliant mind is recognized in other things, even... in the game. Ja z nim dosyć często grywam w pikietę, gdzie koniecznie trzeba kombinować. I|with|him||often|play|in|piquet|where|necessarily|one must|strategize |||||||||||комбінувати I play quite often with him in a card game, where you necessarily have to strategize. Rezultat jest taki, że przegrałem osiem do dziesięciu rubli, a wygrałem około siedemdziesięciu, chociaż - nie mam pretensji do geniuszu! Result|is|such|that|I lost|eight|to|ten|rubles|and|I won|about|seventy|although|not|I have|complaints|to|genius The result is that I lost eight to ten rubles, but I won about seventy, although - I have no complaints about genius! - dodał skromnie. added|modestly - he added modestly.

- A!... A - Ah!... a!... and and!...

Pocałowała ojca w rękę i wyszła do swego pokoju. She kissed|her father|on|hand|and|she left|to|her|room She kissed her father on the hand and went to her room.

SENT_CWT:AFkKFwvL=10.99 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=6.27 en:AFkKFwvL openai.2025-02-07 ai_request(all=369 err=0.00%) translation(all=295 err=0.00%) cwt(all=3130 err=0.64%)