Ucieczka
Sally i Tomek wraz z bosmanem Nowickim wyszli przed dom. Olbrzymi, jasnożółty księżyc dopiero co wyłonił się zza linii horyzontu. Srebrzysta poświata leniwie wpełzała pomiędzy drzewa i krzewy, rozpraszając wieczorny mrok.
Dookoła dużego ogniska na podwórzu rancza usiedli indiańscy policjanci. W milczeniu wyciągali dłonie ku miskom z pożywieniem, które Betty stawiała przed nimi na ziemi. Odblask płomieni migotał na ich miedzianobrązowych twarzach. Jedli powoli, lecz za to dzbany z piwem krążyły wśród nich bez przerwy. Chciwie opróżniali kubki. Mogło się wydawać, że w tej namiastce „wody ognistej” szukają zapomnienia o swym niecnym czynie. Nawet niezbyt bystry obserwator mógł spostrzec, iż czerwonoskórzy stróże prawa umyślnie odwracają głowy, aby nie patrzeć w kierunku dużego, rozłożystego drzewa bawełnianego[15], pod którym leżał skrępowany jeniec.
[15] Drzewo bawełniane – nazwa używana na określenie gatunków drzew z rodziny wełniakowatych strefy międzyzwrotnikowej, jak puchowiec (Ceiba), serecznik (Bombax) i Chorisia, których owoce są pokryte włoskami lub nasionami podobnymi do bawełny.
Bosman z młodymi przyjaciółmi podeszli najpierw do ogniska. Marynarz głośno pochwalił dzielność policjantów, poczęstował ich tytoniem, po czym oznajmił, że jeżeli tylko szeryf Allan nie będzie miał nic przeciwko temu, gotów jest uczcić ich zwycięstwo butelką dobrego rumu.
Przywódca straży indiańskiej gardłowym głosem odparł na to, że sam odpowiada za swoich ludzi, ponieważ obowiązują go tylko rozkazy agenta rządowego zawiadującego rezerwatem. Przypadkowa współpraca z szeryfem nie nakłada na niego dodatkowych obowiązków.
Bosman, wielce zadowolony z takiego przebiegu rozmowy, przyniósł zaraz dużą butelkę jamajki, wręczył ją przywódcy straży, polecając rum podzielić pomiędzy wszystkich policjantów. Indianie pragnęli jak najdłużej delektować się wspaniałym darem, toteż przywódca do każdego kubka piwa dolewał trochę rumu.
– A nie zapomnijcie o tamtych dwóch pilnujących jeńca – upomniał ich bosman, wskazując w kierunku drzewa bawełnianego.
Przywódca potakująco skinął głową. Z butelką w ręku ruszył zaraz ku strażnikom. Bosman, Tomek i Sally również zbliżyli się do nich. Nim tamci opróżnili swe kubki, trójka przyjaciół bacznie przyjrzała się jeńcowi.
Czarna Błyskawica siedział na ziemi. Skrzyżowane na brzuchu dłonie były kurczowo zaciśnięte. Tuż ponad dłońmi, na samych przegubach, błyszczały stalowe obręcze połączone krótkim, grubym łańcuchem. Nogi miał także skute kajdankami. Poszarpana odzież była wymownym dowodem zaciętej walki, jaką zapewne stoczył z silniejszym przeciwnikiem, zanim go ujęto. Poza niegroźnymi zadrapaniami Czarna Błyskawica nie odniósł ran, ponieważ przywódca straży odebrał swym ludziom noże i tomahawki, aby żywcem pochwycić buntownika.
Na spieczonych wargach Czarnej Błyskawicy widniała zakrzepła krew. Gdy Tomek to zauważył, zaraz zawołał:
– Panie bosmanie, jeniec na pewno jest bardzo spragniony. Proszę tylko spojrzeć na jego usta!
– Niech zdycha z pragnienia, skoro nie chce przyjąć od nas wody – twardo powiedział przywódca. – Ma szczęście, ten parszywy pies, że Wielki Ojciec z Białego Domu chce z nim rozmawiać. Inaczej sam bym go nożem poczęstował za nazywanie nas zdrajcami.
Z pasją kopnął jeńca w bok. Czarna Błyskawica spojrzał na niego spod przymrużonych powiek. Tyle nienawiści i pogardy było w jego wzroku, że policjant machinalnie cofnął się kilka kroków, jakby mimo więzów obawiał się ze strony jeńca jakiejś nieoczekiwanej reakcji.
Tomek, oburzony czynem policjanta, postąpił ku niemu, lecz czujny na wszystko bosman oparł swą prawą rękę na jego ramieniu. Żylasta, gruba dłoń zatrzymała chłopca na miejscu, a bosman rzekł spokojnie:
– Nie jesteśmy Amerykanami, więc nie chcemy się mieszać do waszych spraw. Chętnie jednak poznajemy zwyczaje indiańskich wojowników. Jeśli więc kopanie bezbronnego jeńca jest u was dowodem odwagi, to kopnij go jeszcze raz, ale na moją prośbę daj mu łyknąć trochę rumu. Nie lubię patrzeć na spragnionego człowieka. W zamian za to przyślę ci zaraz jeszcze jedną butelkę. No, co? Zgoda?
Przywódca wyczuł drwinę w słowach bosmana. Zmieszał się mocno, lecz po chwili wahania podszedł do jeńca z kubkiem napełnionym rumem. Gdy tylko pochylił się nad Czarną Błyskawicą, ten niespodziewanym ruchem podciągnął nogi i rozprostowując je gwałtownie, uderzył stopami w pierś policjanta, który wywinął kozła. Zawartość kubka oblała mu twarz.
Obydwaj strażnicy poderwali się z ziemi. Jeden z nich grzmotnął jeńca kolbą karabinu. Czarna Błyskawica opadł na ziemię bez słowa skargi.
– Ho, ho! A to ci rogata dusza! – zawołał bosman. – No, czort z nim, skoro woli cierpieć pragnienie, niż przyjąć nasz poczęstunek. Zaraz wam przyniosę więcej rumu.
Tomek szepnął coś Sally do ucha. Dziewczynka kiwnęła głową i pobiegła do domu. Za chwilę bosman z Tomkiem udali się po przyobiecany rum. Marynarz miał w swoim pokoju kilkanaście butelek ulubionej jamajki. Na każdą wyprawę zabierał spory jej ładunek, utrzymując, że stanowi ona najlepszy środek przeciwko wszelkim dolegliwościom. Gdy znaleźli się sami w pokoju, bosman zamyślony spojrzał na chłopca.
– Jestem ciekaw, co by zrobił twój szanowny tatuś, gdyby był tutaj z nami – odezwał się po chwili.
– To samo, co my zrobimy, kochany bosmanie – odparł Tomek.
– A co my zrobimy?
– Uwolnimy Czarną Błyskawicę!
– Niełatwa sprawa, kochany brachu. Strażnicy pilnują go jak oka w głowie, jeniec skuty bransoletkami, a na dobitkę jesteśmy gośćmi szeryfa.
– Gdyby Czarna Błyskawica nie był skuty okowami, sam dałby sobie radę – powiedział Tomek. – Zagroda z końmi znajduje się zaledwie o kilkadziesiąt kroków. Na pewno by mu się udało uciec.
– Gdyby w stawie rosły grzyby, toby się je łowiło wędką, a nie zbierało w lesie – rozgniewał się bosman. – Będziesz mi strugał filozofa! Tu trzeba ruszyć głową, aby wymyślić jakiś sposób. Tyle i ja wiem, że wystarczy zdjąć mu bransoletki, a rozwieje się jak wiatr po stepie. Nie możemy jednak zabić szeryfa, aby…
Bosman urwał w pół zdania, ponieważ w tej chwili drzwi cicho się uchyliły. Do pokoju weszła Sally, stąpając ostrożnie na palcach.
– Skaranie boskie z tobą, dziewczyno! Czego tu jeszcze szukasz? – ofuknął ją bosman. – Taka panienka jak ty dawno już powinna leżeć w łóżku w swoim pokoju.
Sally zachichotała z uciechy i kiwnęła głową w kierunku Tomka.
– Pokaż panu bosmanowi, co przyniosłaś – powiedział chłopiec.
Dziewczynka podbiegła do marynarza. Podsunęła mu pod nos otwartą dłoń, na której spoczywał mały klucz. Błysk zrozumienia i podziwu przemknął po twarzy bosmana.
– Zaraz wydało mi się, że coś knujecie – mruknął. – W jaki sposób wycyganiłaś kluczyk od stryja?
– Czy pan bosman już należy do spisku, Tommy? – zapytała dziewczynka.
– Tak, tak, Sally. Możesz swobodnie mówić – uspokoił ją Tomek.
– Kluczyk stryja wisi tak jak przedtem na łańcuszku do zegarka – wyjaśniła Sally. – To jest natomiast drugi, zupełnie taki sam kluczyk, wyjęty z szuflady biurka.
– Nieźleście to wykombinowali – przyznał bosman. – Jeśli Indianiec pryśnie, a stryj przypomni sobie o tym drugim kluczyku i go nie znajdzie, wszystko wyda się jak amen w pacierzu. We trójkę powędrujemy do ciupy.
– W tym właśnie sęk – zmartwił się Tomek. – Trzeba tak zrobić, aby kluczyk znalazł się z powrotem w biurku.
Bosman zmarszczył czoło, a Tomek podszedł do okna, rozważając coś w myśli. Gdy się odwrócił, rzekł:
– Jakoś to będzie, moi drodzy. Sally, co porabia twoja mamusia?
– Nic nam z jej strony nie grozi. Mamę rozbolała głowa, więc zapewne wzięła proszek, bo śpi już w najlepsze.
– To dobrze. Teraz nic tu po tobie, droga przyjaciółko. Wróć do swego pokoju, rozbierz się i połóż do łóżka.
– Phi, a gdzie nasz spisek? – oburzyła się Sally.
– Jeszcze nie skończyłem – stanowczo odparł Tomek. – Połóż się do łóżka, lecz pamiętaj, że nie wolno ci zasnąć! Jak tylko dostanę kluczyk z powrotem, będziesz musiała go zanieść na dawne miejsce.
– Wcale mi się to nie podoba! Ja chcę być obecna przy całym spisku.
– Sally, każda rozsądna osoba wie, że spiskowcy mają ściśle przydzielone role. Jeżeli wykonamy je dokładnie według planu, to wszystko powinno się udać. Natomiast inaczej… klapa! Rozumiesz?
– Czy ty uważasz, że moja rola jest ważna? – niespokojnie zapytała Sally.
– Wykonujesz najważniejsze zadanie, bo gdybyśmy nie mieli kluczyka, to w ogóle nic by się nie udało. Prawda, panie bosmanie?
– Prawda, jak amen w pacierzu – potwierdził bosman.
– Możecie na mnie polegać – zapewniła Sally. – Czekam więc w łóżku na kluczyk.
– Uff…! – ciężko westchnął Tomek, gdy Sally zniknęła za drzwiami. – Ależ ona jest uparta! Na szczęście poszła!
– Jeżeli wszystkie sikorki są takie, to chyba do końca życia zostanę kawalerem – jak echo odezwał się bosman. – No, ale jakoś dałeś sobie z nią radę. Co teraz zrobimy?
– Zaniesiemy Indianom rum, a reszta będzie zależeć od okoliczności. Niech pan postara się odciągnąć na chwilę strażników od jeńca, żebym mógł z nim pomówić.
– Tak jak każdy statek musi mieć kapitana, tak każde przedsięwzięcie wymaga jednego dowódcy. Wykombinowałeś tę całą hecę, więc bądź kapitanem. Dobra nasza, postaram się zabawić tych dwóch strażników i ich koleżków. W jaki sposób poznam, że już wypełniłeś zadanie?
– Gdy obetrę czoło chustką, będzie to znak, że wszystko załatwione.
– Zgoda, teraz rozwińmy żagle!
Bosman wepchnął flaszkę rumu do kieszeni spodni, po czym wymknęli się z domu. Marynarz zadowolony był, iż Tomek wziął na siebie porozumienie się z Czarną Błyskawicą. Poczciwiec nie lubił wytężać umysłu; wszelkie trudności zazwyczaj pokonywał uderzeniem pięści, co przy jego niezwykłej sile nie sprawiało mu zbyt wielkiego kłopotu. W obecnej jednak sytuacji siła nie na wiele by się przydała. Wobec tego zaufał młodszemu przyjacielowi, którego rozsądek, spryt i przysłowiowe wprost szczęście zawsze podziwiał.
Pojawienie się ich przy ognisku zostało powitane pochwalnym szmerem. Przez cały dzień policjanci nie mieli czasu pomyśleć o posiłku, toteż kolacja obficie zakrapiana piwem zrobiła swoje. Wszyscy byli podnieceni i spragnieni wody ognistej.
Bosman wolnym ruchem wydobył z kieszeni pełną butelkę. Czerwonoskórzy skwapliwie podsunęli kubki. Bosman już pochylił flaszkę nad pierwszym z brzegu kubkiem, lecz naraz, jakby sobie coś przypomniał, cofnął rękę i odezwał się:
– Słuchaj no, dowódco! Tamci dwaj strażnicy też powinni napić się z nami na dobranoc. Czy nie możesz zawołać ich tu na chwilę?
– Dobra mowa, czas nawet zmienić wartowników. Kto idzie teraz pilnować jeńca? – zapytał dowódca.
Nikt z Indian nie kwapił się do opuszczenia okazji. Butelka była duża. Zawartość jej powinna wystarczyć co najmniej na dwie kolejki.
Bosman, widząc ociąganie Indian, rzucił jakby od niechcenia:
– Ha, wszyscy lubicie dobrą wodę ognistą. Mnie też trudno odegnać od pełnej butelki. Ale mam pewną myśl! Mój młody towarzysz nie pije alkoholu. Bez żalu zastąpi na chwilę tamtych dwóch zuchów.
Dowódca chciał zaoponować, lecz bosman nie dopuścił go do słowa, ciągnąc:
– Nie ma się co obawiać, dowódco. Mój kumpel na sto kroków niezawodnie trafi nawet najmniejszego ptaka prosto w łepetynę. Musicie przyjechać tu kiedy w wolnej chwili, aby zobaczyć jego niezwykłą celność. Nie spotkałem dotąd równego mu strzelca, chociaż sam przedziurawiam monetę rzuconą w górę. Słuchaj, zastąp tamtych zuchów, tylko nie spuszczaj oka z tego gagatka!
Tomek w milczeniu wolnym krokiem ruszył w kierunku drzewa bawełnianego. Obydwaj strażnicy musieli słyszeć głośną rozmowę bosmana, oddalonego od nich zaledwie o kilkanaście kroków, gdyż bez sprzeciwu spiesznie podeszli do reszty towarzyszy.
Tomek usiadł na ziemi. Oparł się plecami o pień drzewa. Rozejrzał się wokoło i skoro tylko stwierdził, że nikt niepowołany nie może go usłyszeć, powiedział półszeptem po angielsku:
– Nie mamy chwili do stracenia, więc niech Czarna Błyskawica słucha uważnie. Dzisiejszego ranka przypadkiem przeszkodziłem Czerwonemu Orłowi w ostrzeżeniu ciebie przed zasadzką. Chcę teraz naprawić zło wyrządzone niechcący i pomóc memu bratu w ucieczce.
Ani jeden muskuł nie drgnął w kamiennej twarzy Czarnej Błyskawicy. Siedział dalej w bezruchu, lecz gdy Tomek wspomniał Czerwonego Orła, Indianin rzekł cicho:
– Ugh! Myślałem, że Czerwony Orzeł mnie zdradził!
– Nie, on nie jest zdrajcą! Zwichnął nogę, walcząc ze mną, a wtedy właśnie Czarna Błyskawica minął samotnie górę. Nim Czerwony Orzeł odzyskał siły, by dosiąść konia, było już za późno. Czy mój czerwony brat mógłby otworzyć okowy, gdyby miał kluczyk?
– Czarna Błyskawica mógłby to zrobić.
– Słuchaj uważnie, Czarna Błyskawico, mam już ten kluczyk, lecz cała trudność w tym, że muszę otrzymać go z powrotem, aby nie narazić na przykrość kogoś bardzo ci życzliwego.
– O kim mój biały brat mówi? – zapytał Indianin.
– Mój czerwony brat musiał widzieć tę młodą squaw, która była uprzednio tutaj ze mną. To ona wykradła kluczyk dla ciebie. Więc, co zrobimy?
– Mała Biała Róża otrzyma kluczyk z powrotem, zanim stąd ucieknę – oświadczył Czarna Błyskawica po krótkim namyśle. – Czy mój brat mieszka w domu szeryfa?
– Tak, ja i mój przyjaciel jesteśmy gośćmi, Mała Biała Róża zaś jest krewną szeryfa. Czy mój brat widzi górne dwa okna w szczycie domu?
– Widzę, księżyc właśnie je oświetla.
– Pierwsze od nas to okno mego pokoju, drugie mojej młodej przyjaciółki – wyjaśnił Tomek.
– Niech mój brat opuści z okna sznurek, tak aby dotykał ziemi. Lekkie pociągnięcie będzie oznaczało, że kluczyk jest już do niego przywiązany. Gdy to nastąpi, Czarna Błyskawica ucieknie.
– W jaki sposób przywiążesz kluczyk? – zaniepokoił się chłopiec. – Marnując na to czas, możesz stracić możność ucieczki.
– To moja sprawa. Jeżeli nie będę mógł zwrócić klucza, to nie umknę. Czarna Błyskawica nie jest białym człowiekiem, więc ma tylko jeden język. Ugh! Powiedziałem!
Tomek wyciągnął ostrożnie kluczyk z kieszeni. W chwili gdy strażnicy wychylali drugą kolejkę, rzucił go na kolana Indianina. Widział, jak dłonie jeńca schwyciły błyszczący przedmiot i zręcznie wsunęły go za pas na brzuchu.
Tomek odczekał chwilę, dopóki serce nie zaczęło mu bić normalnym rytmem. Dopiero wtedy wyjął chustkę z kieszeni i starannie zaczął wycierać zroszone potem czoło.
Bosman Nowicki natychmiast ujrzał umówiony znak. Rzucił na ziemię opróżnioną butelkę, a następnie z dowódcą straży oraz dwoma policjantami zbliżył się do Tomka.
Biały chłopiec pobladł na moment, gdy dowódca pochylił się nad jeńcem, by sprawdzić okowy na jego rękach i nogach. Znowu dwaj strażnicy usiedli obok jeńca. Swoje długie karabiny położyli na udach nóg skrzyżowanych indiańskim zwyczajem.
