08. «Πάντοτε το αγαθόν διώκετε»
Τελευταία ο π. Αρσένιος είχε εξαντληθεί εντελώς. Με πολλή δυσκολία συγύριζε το θάλαμο. Βλέποντας την κατάστασή του οι άλλοι κρατούμενοι, έκαναν ο,τι περνούσε από το χέρι τους για να τον βοηθήσουν.
Μοναδικό του στήριγμα ήταν η προσευχή. Όσοι είχαν πιό στενές σχέσεις μαζί του, τον έβλεπαν κάποτε-κάποτε μεταρσιωμένο. Θαρρείς και δεν βρισκόταν στο στρατόπεδο, αλλά κάπου μακριά, πολύ μακριά, σ' ένα κόσμο φωτεινό και πανευφρόσυνο, πού μονάχα ο ίδιος γνώριζε.
Καθώς εργαζόταν, τα χείλη του δεν έπαυαν ούτε στιγμή να κινούνται αθόρυβα σε δοξολογία του Θεού. Και ξαφνικά έβλεπες το πρόσωπό του να λάμπει και να στολίζεται μ' ένα ουράνιο χαμόγελο θείας ευδαιμονίας. Όποιος ήταν δίπλα του εκείνες τις στιγμές ξεχνούσε τη δυστυχία και τα προβλήματά του, ένιωθε απερίγραπτη χαρά και ευφορία, έπαιρνε δύναμη και κουράγιο….
Αυτή η εσωτερική κατάσταση όμως δεν εμπόδιζε τον π. Αρσένιο να είναι κοντά στους συναθρώπους του, να γλυκαίνει τον πόνο τους με την απέραντη αγάπη του, να κάνει πάντα το καλό. Η προσευχή και η φιλανθρωπία ήταν τα δυό φτερά της ψυχής του.
Βοηθούσε όλους τους κρατούμενους χωρίς διάκριση -επειδή και τους αγαπούσε όλους χωρίς διάκριση.
Δεν εξέταζε ποτέ το ήθος, το χαρακτήρα ή το παρελθόν του ανθρώπου πού είχε ανάγκη από βοήθεια ή συμπαράσταση. Έφτανε πού ήταν άνθρωπος- «εικόνα του Θεού». Και θυσιαζόταν γι' αυτόν.
Στην αρχή οι κρατούμενοι νόμιζαν ότι το έκανε για ανταλλάγματα ή έστω για να κερδίσει το θαυμασμό και την ευγνωμοσύνη τους. Σύντομα όμως κατάλαβαν ότι δεν είχε τέτοια κίνητρα. Τότε άλλαξαν στάση απέναντί του.
Οι διανοούμενοι έβλεπαν στο πρόσωπό του τον επιστήμονα που συνταίριασε την πίστη με τη γνώση.
Οι κομμουνιστές σταμάτησαν να τον θεωρούν «σκοταδιστή» και άρχισαν σιγά-σιγά να αναθεωρούν τις απόψεις τους για το χριστιανισμό. Οι πιστοί, στο τέλος, ήξεραν πώς είχαν κοντά τους έναν ιερέα-στάρετς, πού βάδιζε στο δρόμο της πνευματικής τελειότητας.
Οι εγκληματίες τον σέβονταν, στα μέτρα τους βέβαια, και τον προστάτευαν. Αν κανένας νεοφερμένος αποτολμούσε ν' απλώσει χέρι επάνω του, τον έκαναν να το μετανιώσει πικρά. Συχνά τον πλησίαζαν και ζητούσαν τη συμβουλή του για διάφορα προβλήματά τους.
Γιατί ο π. Αρσένιος δεν τους περιφρονούσε και δεν τους απέφευγε, όπως έκαναν οι άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι. Εκείνο όμως πού τους τραβούσε περισσότερο κοντά του, ήταν ότι δεν φοβόταν –δεν φοβόταν κανέναν και τίποτα!
