Η Ρητορική του Μίσους στα Social Media | Society Uncensored (3)
αν του πεις οτιδήποτε, αν του διαγράψεις το σχόλιο, αν του το λογοκρίνεις, θα σου πει "Τι λογοκρισία, τι είναι αυτό; "Αμάν με την πολιτική ορθότητα, μας έχει καταστρέψει, έχει καταστρέψει την ελευθερία του λόγου". Γιατί δεν του προστατεύεις δηλαδή το δικαίωμα να βρίζει.
Το δικαίωμα να εκφράσει το μίσος του με πολύ έντονο τρόπο.
Οπότε, ναι, έχουμε αυτό το πράγμα, του ότι ξαφνικά βρίσκεται απέναντι από αυτήν την πλήρη ασυδοσία, η πολιτική ορθότητα και η ελευθερία του λόγου.
Nομίζω ότι και ένα case study και πάνω στη ρητορική μίσους, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο συνδέονται τα social με τα παραδοσιακά media, αλλά και την κεντρική πολιτική, ήταν ένα ongoing παράδειγμα για μία δεκαετία της Χρυσής Αυγής.
Τη Χρυσή Αυγή ας πούμε κανένας δεν βγήκε να την κάνει cancel το 2010 ή το 2012.
Τι κουβέντες στην κοινότητα των Ελλήνων YouTubers γινόντουσαν για τη Χρυσή Αυγή;
Προφανώς και δεν πιάνεις πολιτικά στο YouTube. Δεν είναι αυτή η φάση μας.
Και ο κόσμος δεν καταλάβαινε ότι όταν κάποιος πήγαινε ενάντια στη Χρυσή Αυγή και κράζει την Χρυσή Αυγή, το κάνει επειδή είναι μία εγκληματική οργάνωση από το '90. Δεν το κάνει επειδή πήγε ξαφνικά στη Βουλή, άρα έχουμε θέμα με ένα κόμμα.
Δεν είναι το πρόβλημα ότι είναι κόμμα. Είναι το πρόβλημα ότι είναι κόμμα, ενώ είναι μία εγκληματική οργάνωση.
Το πρόβλημα, ένα από τα προβλήματα τέλος πάντων που υπάρχουν σε αυτό, είναι πως για πάρα πολύ κόσμο, ακόμα και ανθρώπους που έχουν κάποια εξουσία, θεωρούν ακόμη το ίντερνετ, το Twitter τους, το facebook τους και πάει λέγοντας ως πιο χαλαρό μέρος.
Και εκεί βλέπουμε πολιτικούς να χρησιμοποιούν κακοποιητικό λόγο, να χρησιμοποιούν λέξεις για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που δεν θα τολμούσαν να χρησιμοποιήσουν σε μία ομιλία τους ή σε μια συζήτηση στην τηλεόραση.
Στο Twitter είναι πάρα πολύ casual να το πετάξουν έτσι.
Αυτό το πράγμα κάνει build-up.
Αυτό το πράγμα επηρεάζει αυτούς που τους ακολουθούν, αυτό το πράγμα κανονικοποιείται 100%.
Οπότε ξαφνικά ο κακοποιητικός λόγος γίνεται ο mainstream λόγος.
Ο mainstream λόγος ο οποίος θα επεκταθεί προφανώς και στις παρέες σου και στις υπόλοιπες αναρτήσεις σου στα social media και οπουδήποτε.
Και θα γίνει και μέρος και του κεντρικού πολιτικού λόγου νομίζω, οριζοντίως, ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσήμου. Δεν ξέρω αν διαφωνεί κανείς με αυτό.
Όπως και έγινε.
Έχει μετακινηθεί ο διάλογος πολύ δεξιότερα από ό,τι ήμασταν πριν από 10 χρόνια, και δε νομίζω ότι θα είχαμε και φαινόμενο Tραμπ στην Αμερική αν δεν υπήρχε η χειραγώγηση τέλος πάντων.
Πράγμα που μας φέρνει στο ερώτημα: έπρεπε να κατεβάσουν οι πλατφόρμες τον Τραμπ;
Η απάντηση είναι ναι, πολύ νωρίτερα.
Ήταν λίγο κατόπιν εορτής και το Facebook και το YouTube. Λίγο too little, too late.
Εγώ πιστεύω ότι ήταν και καιροσκοπικό. Είδαν ότι αλλάζει το κλίμα σε βάρος του Τραμπ και ότι αποφάσισαν όλοι μαζί, το Big Tech, να στραφεί εναντίον του.
Δηλαδή, δεν είχε τίποτα το ιδεολογικό ή ίχνος ευαισθησίας ή κάτι τέτοιο.
Απλώς ήταν ότι είδαν ξαφνικά ότι υπάρχει τρομερή αντίδραση και από το ίδιο του το κόμμα και ακόμη και από μέσα δικά του όπως το FOX news.
Καλά και από τους Δημοκρατικούς προφανώς, αλλά τέλος πάντων και ένας τρόμος ότι "πού πάμε". Δηλαδή ότι ξαφνικά ας πούμε τα tweets γίνονται βίαια, μεταφράζονται απευθείας σε βία.
Και εκεί το έστριψαν. Δηλαδή τώρα μιλάμε για δύο εβδομάδες πριν λήξει η θητεία του.
Νομίζω ότι αυτό που είπε ο Βύρωνας πριν είναι το κρίσιμο.
Ότι ζούμε σε μία οικουμενική αγορά, όμοια της οποίας δεν έχουμε ξαναδεί στην ιστορία.
Εγώ συνηθίζω να το παρουσιάζω ως εξής: είναι η πλατεία του χωριού που την ιδιωτικοποιήσαμε, αλλά αυτός στον οποίο τη δώσαμε δεν την έχει κλείσει ώστε να μη μπαίνει κανένας.
Καλεί όλον τον κόσμο να μπει μέσα και να επικρατεί μία λογική όχλου.
Έτσι έχω καταλάβει την ιστορία.
Και όταν κάποιος θέτει εν αμφιβόλω τη βιωσιμότητα της πλατείας, που είναι ιδιωτική, αλλά οικειοποιείται κάτι το οποίο είναι απολύτως κοινό, τότε του λέει του φίλου, "Έξω εσύ". Αυτό νομίζω ότι έγινε με τον Τραμπ και για αυτό είναι υποκριτικό, είναι πολύ προβληματικό.
Δηλαδή, η ιστορία του Tραμπ είναι μία ιστορία που ουσιαστικά ο Φρανκεστάιν γύρισε να φάει το δημιουργό του.
Και είπε ο δημιουργός "ώπα, μέχρι εκεί". Άρα λοιπόν, νομίζω ότι δε συζητάμε για αυτορρύθμιση, συζητάμε για solo regulation. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, όχι όμως στο όνομα της προάσπισης κάποιων αρχών της δημοκρατίας και του πλουραλισμού, αλλά στο όνομα της εμπορικής επιτυχίας.
Και κατά την άποψή μου, μεταξύ αυτού του solo regulation που υπάρχει τώρα και τι άλλο θα μπορούσαμε να σκεφτούμε, εγώ θα προτιμούσα να υπάρχει κάποιος, ο οποίος να πει στον Τραμπ έγκαιρα, και με βάση διάφανα κριτήρια τα οποία πρέπει να υπάρχουν σε ένα κράτος δικαίου, "Κοίταξε να δεις κύριε, δεν μιλάμε έτσι, σ' το αποσύρω". Όχι όμως να καλυπτόμαστε πίσω από την τάχα μου ιδιωτική φύση όλων αυτών των φορέων, η οποία ναι μεν είναι ιδιωτική διότι είναι εισηγμένη στο χρηματιστήριο, αλλά οικειοποιούνται κάτι τόσο κοινό, όμοιο του οποίου η ανθρωπότητα δεν έχει ξαναγνωρίσει.
Όπως η πλατεία του χωριού.
Θέλω λίγο να το πάω ένα βήμα πίσω γιατί ας πούμε σκέφτομαι πώς ξεκίνησε το Facebook.
Το Facebook ξεκίνησε σε ένα Αμερικάνικο κολλέγιο από λευκά προνομιούχα αγόρια... -oυσιαστικά είναι εντελώς μισογύνικη κουλτούρα- τα οποία θέλανε να σχολιάζουν τις κοπέλες του κολλεγίου και πιο έξω.
Οπότε θέλω να πω ότι η ίδια η δομή του και ο ίδιος ο τρόπος που έχουμε μάθει να επικοινωνούμε, δηλαδή like, dislike, όλο αυτό βασίζεται σε μία λευκή προνομιούχα ανδρική σις κουλτούρα.
Και νομίζω ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό να το έχουμε στο μυαλό μας όταν σκεφτόμαστε πώς επικοινωνούμε στα social media, ποιοι είναι οι τρόποι που μας δίνονται ή που έχουμε γαλουχηθεί να επικοινωνούμε μέσα εκεί.
Μία ιστορία. 25 Μαΐου του 2020.
Ημέρα της δολοφονίας του Τζωρτζ Φλόυντ.
Η Έιμυ Κούπερ βγάζει βόλτα το σκύλο της στο Σέντραλ Παρκ, στη Νέα Υόρκη.
Στο Σέντραλ Παρκ βρίσκεται και ο Κρις Κούπερ, κομίστας, ο οποίος έχει το χόμπι να είναι Bird watcher.
Του αρέσει να πηγαίνει στο εμβληματικό πάρκο της Νέας Υόρκης και να βλέπει... Και οι δύο Κούπερ, καμία συγγενική σχέση μεταξύ τους.
Η μία λευκή, ο άλλος Αφροαμερικανός.
Σε κάποια φάση αφήνει ελεύθερο το σκυλί η Έιμυ, και ο Κρις της λέει "Μήπως μπορείς να του βάλεις ένα λουράκι γιατί τέλος πάντων με ενοχλεί;" Αυτή δεν της αρέσει πάρα πολύ η παραίνεση του Κρις και του λέει "Θα πάρω την αστυνομία". Της λέει "Πάρε την αστυνομία. Αυτό που κάνεις εσύ είναι παράνομο. Πρέπει να τον έχεις δεμένο". "Θα πάρω" του λέει "την αστυνομία και θα πω ότι με απειλεί ένας Αφροαμερικανός άντρας". Την ίδια μέρα ξαναλέω δολοφονήθηκε ο Τζωρτζ Φλόυντ στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Ο Κρις βγάζει το κινητό του, αρχίζει και την βιντεοσκοπεί, αυτή παίρνει όντως την αστυνομία και λέει ότι με απειλεί ένας Αφροαμερικανός άντρας.
Έρχεται η αστυνομία.
Το ποστάρει στο Twitter η αδερφή του Κρις το βίντεο και ξεκινάει ένας σάλος στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, επίσης στον απόηχο και της δολοφονίας Φλόυντ.
Το αποτέλεσμα ήταν μετά από τρεις μέρες, η Έιμυ Κούπερ, η κυρία με τον σκύλο, να απολυθεί από τη δουλειά της.
Είχε ξεκινήσει ένα τεράστιο κύμα από χρήστες του Twitter και χρήστριες, οι οποίοι και οι οποίες απαιτούσαν το κεφάλι της στο πιάτο, να το πω έτσι λίγο σκληρά και λίγο λαϊκά.
Είναι αυτό που σου είπα πριν για την πλατεία.
Δίνω πολύ μεγάλη σημασία και σε όλα τα δικαιώματα των ανθρώπων που διώκονται ακόμα και εύλογα.
Και αυτό βλέπω εγώ σε αυτήν την ιστορία. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Απλώς το λέω ότι μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον οχλαγωγίας, δεν μπορούμε να έχουμε συντεταγμένες αντιδράσεις.
Και γενικά οι συντεταγμένες αντιδράσεις χρειάζεται πότε; Όταν ο άλλος διώκεται.
Η άλλη έχασε τη δουλειά της. Δεν έχω καμία συμπάθεια για αυτήν, έτσι;
Έχασε όμως τη δουλειά της.
Για την ιστορία και το ίδιο το θύμα, ο Κρις, ας πούμε, ο κομίστας με το κινητό, είπε ότι διαφωνεί με την τροπή που πήραν τα πράγματα.
Και ότι δεν ήθελε να δώσει τη συγκατάθεσή του σε αυτή τη σταυροφορία.
Το πρόβλημα που το έχουν οι περισσότεροι/περισσότερες στα social media είναι ότι ο διακόπτης αντίδρασής μας είναι χαλασμένος.
Λειτουργεί ή στο max ή στο min. Ή στο minimum έτσι;
Οπότε, από το ότι δεν μου πολυάρεσε το τελευταίο επεισόδιο του "Game of Thrones", μέχρι τη δολοφονία Τζωρτζ Φλόυντ, η αντίδρασή μας μπορεί να είναι το ίδιο έξαλλη.
Μα ψόφοι και καρκίνοι μοιράζονταν για το τελευταίο επεισόδιο του "Game of Thrones". Βλέπουμε αυτό. Είναι ένας χαλασμένος διακόπτης.
Είμαστε ή έξαλλοι ή τρελαινόμαστε, πεθαίνουμε, ενθουσιαζόμαστε.
Δεν υπάρχουν όλες αυτές οι διακυμάνσεις που κάθε άνθρωπος ζει μέσα του.
Οπότε το cancel culture, κατά κάποιον τρόπο, που περιγράψαμε πριν, επηρεάζεται πάρα πολύ από αυτήν την ανάγκη μας στα social media να βγαίνουμε με πολύ έντονο τρόπο.
Πάντως αυτόν τον συντονισμένο τρόπο με τον οποίο δρουν οι χρήστες των social media...
Κάποιος έχει πει δυο βιομηχανίες αποκαλούν τους πελάτες τους χρήστες.
Τα social media και η βιομηχανία των ναρκωτικών.
Δεν χρειάζεται να πάμε στο Central Park. Μπορούμε να...
Δεν χρειάστηκε να μετακινηθούμε από το κτίριο που βρισκόμαστε, γιατί μία συντονισμένη τέτοια κίνηση συνέβη όταν αποφάσισε η Στέγη να φωτίσει την όψη της με το πρόσωπο του Ζακ Κωστόπουλου.
Ήταν μονόδρομος η απόφαση να φωτίσουμε τη Στέγη με τον δολοφονημένο Ζακ, λίγες μέρες πριν την έναρξη της δίκης.
Τη φωτίσαμε, τη φωτογραφίσαμε, την ανεβάσαμε στα social media.
Αμέσως ξεκίνησε ένας πανικός.
Είναι αυτό που προσπαθούσαμε και εμείς να καταλάβουμε σε ποιες τρύπες βρίσκονταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι.
Συντονίστηκαν για να κάνουν αυτήν την επίθεση.
Ήταν μία επίθεση που τα σχόλια ήταν γύρω στα 100 σχόλια ανά πεντάλεπτο.
Τα περισσότερα αρνητικά.
Κάποια στιγμή, μετά από κάποιες ώρες αυτή η ανάρτηση κατέβηκε από το Facebook.
Η ανάρτηση η οποία έδειχνε ένα πρόσωπο σε ένα κτίριο.
Γιατί κατέβηκε;
Από τις αναφορές.
Από μαζικά reports.
Όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια από τις αναφορές.
Αυτό είναι αδιανόητο. Αυτό είναι ακριβώς, δηλαδή η πεμπτουσία του προβλήματος.
Γιατί το Facebook με τη δικαιολογία της πανδημίας, και το ότι δεν έχει πάρα πολύ κόσμο να ελέγχει manually τα ποστ στα οποία γίνεται αναφορά, έχει θέσει κάποιους δικλίδες ασφαλείας.
Οπότε αν ένα ποστ συγκεντρώνει περισσότερα από Χ -το οποίο Χ αλλάζει ανάλογα τη σελίδα- reports, σημαίνει πως μάλλον κάποιο πρόβλημα υπάρχει, το κατεβάζω για να είμαι εγώ σίγουρος και να μη βρω τον μπελά μου.
Αυτό το ποστ, ενώ έγινε κατευθείαν αίτημα για review, παραμένει ακόμη στα αζήτητα.
Α, έγινε αίτημα αναθεώρησης.
Βεβαίως, αλλά η τελευταία ενημέρωση ήταν πριν από μία εβδομάδα περίπου ότι ακόμα είναι in review και περιμένει ένα ζευγάρι ανθρώπινων ματιών να το δει και να αποφασίσει εάν αυτό το ποστ πρέπει να επιστρέψει στο Facebook, ή να παραμείνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Εμείς προφανώς επιμείναμε, ξανα-ανεβάσαμε το ποστ. Πάλι καλά, αυτό έχει παραμείνει.
Τρώω report στη σελίδα μου επειδή απαντάω σαν άνθρωπος και εξηγώ κάποια πράγματα στον κόσμο που με βρίζει κάτω από κάποια κοινωνικά ποστ που κάνω.
Και τρώω warning και ότι μπορεί να κατέβει η σελίδα μου επειδή τους λέω,
"Καλέ μου άνθρωπε γιατί με βρίζεις αφού ισχύει αυτό και αυτό;" Και η σελίδα μπανάρει... και η πλατφόρμα μπανάρει εσένα.
Ναι, γιατί εγώ δεν θα κάνω report. Αυτοί μπορεί να μαζευτούν 100 άτομα να κάνουν report.
Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που κυρίως στο YouTube οι κανόνες κοινότητας είναι τόσο ασαφείς, που του δίνουν τεράστιο περιθώριο να κάνει ό,τι θέλει.
Γιατί σου λέει ότι τελικά θα καταλήξει στο πώς θα το αντιμετωπίσει ο reviewer των παραπόνων, ο οποίος μπορεί να είναι ένας τύπος στη Γιούτα, που δεν τον ξέρεις, δεν σε ξέρει, και θα δει για 5 δευτερόλεπτα κάτι, και θα αποφασίσει αν αυτό πρέπει να υπάρχει στην πλατφόρμα ή όχι.
Αλλά δε θα μου φαινόταν περίεργο αν μπορώ εγώ με αρκετά λεφτά να πληρώσω μία εταιρεία η οποία θα έχει αρκετούς ανθρώπους οι οποίοι θα μπορούν να κάνουν reports ή θα είναι πληρωμένοι reviewers, και να κόψω το 50% του traffic του Κωνσταντίνου, και να το πάρω εγώ και να γίνω βασιλιάς του YouTube.
Δηλαδή έχω αυτήν την εντύπωση, γιατί μιλάμε για καθαρά ιδιωτικές επιχειρήσεις, και νομίζω ότι αν πληρώσεις αρκετά μπορείς να αγοράσεις πάρα πολλά πράγματα.
Ακριβώς αυτό που συζητάμε τώρα είναι εφιαλτικό.
Πραγματικά εφιαλτικό για τη δημοκρατία και την ελευθερία της έκφρασης.
Και το κρίσιμο ερώτημα είναι τελικά πώς το απαντάμε;
Είναι οι πλατφόρμες αυτές απλοί ιδιώτες;
Είναι η εφημερίδα που γράφει κάτι η Κουναλάκη και της λέει το αφεντικό της,"Κοίταξε δεν μου κάνει;" Που και πάλι δεν είναι εύκολο να σ' το κάνει. Ή τελικά πρέπει να σκεφτούμε ότι μπορεί να είναι τυπικά ιδιώτες, αλλά ακριβώς επειδή νέμονται αυτό το κοινό αγαθό για το οποίο κάνουμε λόγο, δεν μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε απλώς ως ιδιώτες καπιταλιστές που κάνουν τη δουλειά τους, γιατί δεν είναι. Είναι κάτι πιο σημαντικό.
Το φαινόμενο για το οποίο κάνουμε λόγο αυτή τη στιγμή κατά την άποψή μου είναι φυτίλι στα θεμέλια της δημοκρατίας.
Να υπάρχουν κάποιοι που δεν ξέρω είτε είναι αλγόριθμοι είτε γίνεται manually είτε γίνονται με τηλέφωνα είτε γίνεται στη Γιούτα είτε γίνεται στη Μπανγκόκ είτε οπουδήποτε γίνεται, και να ανεβοκατεβάζουν αυτά τα οποία τους ενοχλούν ή αυτά τα οποία λαμβάνουν reports.
Αυτό συγνώμη το θεωρώ ότι παραβιάζει εντελώς την ελευθερία της έκφρασης.
Παραβιάζει τη δημοκρατία στα πολύ στοιχειώδη της, αυτήν την αστική δημοκρατία για την οποία συζητάμε.
Και θεωρώ ότι ο μόνος ο οποίος θα μπορούσε να το κάνει αυτό σε ένα κράτος δικαίου, είναι το κράτος.
Λυπούμαι που σας το λέω, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον ο οποίος θα μου πει μη λες εκείνο.
Δηλαδή ο μόνος ο οποίος μπορεί να μου κάνει νόμιμα λογοκρισία εμένα είναι ο εισαγγελέας.
Αυτό που ήθελα να ρωτήσω, όλη αυτήν την κουβέντα που κάνουμε για τη ρητορική του μίσους και για το hate speech, ποια είναι η διάσταση της σε αυτό που ζούμε τώρα, στην πανδημία.
Είμαστε περισσότερο στο σπίτι μας, έχουμε περιορισμούς στην κυκλοφορία, στην ελευθερία μας, παίρναμε πιθανότατα περισσότερο χρόνο online -όχι πιθανότατα- το δείχνουν και οι έρευνες που οι πιο μετριοπαθείς μιλάνε για 25% περισσότερο χρόνο online, και κατά την αναλογία και στα social media.
Όλο αυτό το πράγμα την ευνοεί;
Έχω παρατηρήσει ότι ο κόσμος λίγο έχει τρελαθεί με όλα αυτά, γιατί υπάρχει και πολλή παραπληροφόρηση.
Οπότε όσο κάθεσαι, βλέπεις κι άλλα πράγματα. Π.χ. με τα εμβόλια, που υπάρχει τρελή παραπληροφόρηση.
Υπάρχουν πολλά νεύρα γιατί είσαι όντως μέσα, οπότε μπορεί να έχει hate-άρεις κάτι πολύ πιο εύκολα.
Αντιπαράθεση για τα ζητήματα της πανδημίας στη σφαίρα του ελληνικού YouTube υπάρχει;
Εμβολιαστές, αντιεμβολιαστές, αρνητές;
Υπάρχουν πάρα πολλές σελίδες που προωθούν αυτές τις απόψεις με τα αντι-εμβόλια και "Πάμε να κάψουμε μάσκες". "Και βάζουν μάσκες τα παιδιά μας στο σχολείο. Τι πράγματα είναι αυτά;" Και "Θα μας ελέγξει ο Bill Gates" λες και δεν έχω κινητό, δεν έχω ΑΦΜ με το που γεννιέμαι; Δεν ξέρουν την τοποθεσία μου και με ποιον μιλάω;
Πραγματικά όλα αυτά τα λένε άνθρωποι που μάλλον δεν έχουν ιδέα πώς λειτουργεί ο κόσμος, το internet.
Δεν έχουμε κάνει όλοι το τεστάκι ποια μπάντα των '80s είσαι που αφήσαμε όλο το ψηφιακό μας ίχνος στο Facebook για να πατήσουμε Duran Duran ξέρω γω. Δηλαδή δεν μπορώ να καταλάβω γιατί συμβαίνει όλο αυτό.
Συμφωνώ με όσα είπαν τα παιδιά, αλλά νομίζω ότι για μένα τους τελευταίους μήνες αυτό που έχω παρατηρήσει πιο προσωπικά, είναι αυτή... αυτή η λούμπα που είχα πέσει, θεωρώντας ότι μέσα από τα social media επικοινωνείς.
Και νομίζω ότι μετά από τέσσερις μήνες πίσω από μία οθόνη, συνειδητοποίησα τι είναι ενσώματο, δηλαδή τι σημαίνει ενσώματη επικοινωνία, ενσώματη γνώση.
Βρισκόμαστε εδώ.
Και πώς εντελώς διαφορετικά αναγνωριζόμαστε και επικοινωνούμε σε σχέση με αυτό.
Και νομίζω ότι αυτό για εμένα ήταν το πιο σημαντικό και το τρομακτικό.
Εγώ νομίζω πάντως ότι αυτό δε μου αρέσει πολύ σε αυτή τη συζήτηση.
Έχουμε δαιμονοποιήσει πάρα πολύ τα social media και δεν έχουμε αναδείξει τις αρετές τους.
Δηλαδή, τα social media στην πραγματικότητα, με κάποια προβληματικά στοιχεία, είναι εργαλεία.
Ο τρόπος που τα χρησιμοποιείς από εκεί και πέρα είναι νομίζω στο χέρι του καθενός.
Δηλαδή από τη μία υπάρχει η ρητορική μίσους, από την άλλη υπάρχει...
Το ελληνικό #MeToo θα υπήρχε χωρίς τα social media σε τέτοιο βαθμό, με τέτοια απήχηση, με τέτοια μαζικότητα;
Δύσκολα, νομίζω.
Δηλαδή, ναι μεν υπάρχουν πολλά προβληματικά στοιχεία, τα οποία πιστεύω ότι θα λυθούν με την παρέμβαση των κυβερνήσεων ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Των ρυθμιστικών αρχών.
Αλλά από την άλλη νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να αναδείξουμε και αυτόν τον θετικό ρόλο, δηλαδή της συνεννόησης, της συσπείρωσης και με αυτήν την κλίμακα μαζικότητας.
Ακριβώς επειδή είναι μία τεράστια αγορά, δίνει τη δυνατότητα σε τέτοιες ομάδες, που παλιότερα θα είχαν πολύ μεγάλες δυσκολίες συνεννόησης, διεθνώς να έρθουν κοντά να συζητήσουν, να δουν τις εξελίξεις σε άλλες χώρες, να συνεννοηθούν και να υπάρξει έτσι ένα παγκόσμιο κίνημα.
Εξαιτίας της πανδημίας έχουμε μία ενίσχυση της τεχνοκρατίας στην πολιτική γενικά.
Δηλαδή, όροι με τους οποίους εξοικειωνόμαστε τώρα εξαιτίας της ανάγκης αυτής.
Εξαιτίας της πανδημίας όλοι οι δείκτες της βεβαιότητας έχουν κατακρημνιστεί επίσης.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ενισχύεται η πεποίθηση των ανθρώπων, που δεν καταλαβαίνουν για ποιο λόγο συμβαίνουν μερικά πράγματα.
Και εγώ δε μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο στη λαϊκή πάω χτες και έχει 3.000 ανθρώπους, και δε μπορώ να κάνω κάτι άλλο ας το πούμε.
Αυτό ενισχύει τη συνωμοσιολογία και ενισχύει και τη διάθεση των ανθρώπων να διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις, παραπληροφόρηση και τα λοιπά.
Όμως, άλλο fake news, άλλο hate speech.
Την ίδια όμως στιγμή θεωρώ ότι υπάρχει ένα ζήτημα το οποίο πρέπει να δούμε, το οποίο αναδείχθηκε εδώ και σχετίζεται με τους μηχανισμούς της υποτιθέμενης αυτορρύθμισης που έχουν επικρατήσει στις μεγάλες αυτές εταιρείες οι οποίες δεν είναι μηχανισμοί πραγματικής αυτορρύθμισης.
Είναι solo regulation κάτω από καθεστώς αδιαφανών κριτηρίων.
Ακόμα και η ανάδειξη αυτών των προβλημάτων, φυσικά μέσα σε μία λογική ότι τα social media ενισχύουν την πολυφωνία, τον πλουραλισμό μέσα σε μία κοινωνία που το έχει ανάγκη και δίνουν λόγο στους αδύναμους, είναι ένα χρέος που έχουν οι άνθρωποι που έχουν δημόσιο λόγο και νομίζω ότι μπορεί να βγει αυτό από εδώ Σοφία, δε μπορούμε να την εξαφανίσουμε τη ρητορική μίσους με ένα κουμπάκι. Τι κάνουμε τότε;
Εγώ αυτό που θα κάνω και όταν φύγω και από εδώ είναι να δίνω το δικό μου αγώνα είτε μικρό είτε μεγάλο στα social media μου για να είμαι ουσιαστικά η φωνή όλων αυτών των ανθρώπων που δεν έχουν το δημόσιο λόγο, και να μπορώ όλο αυτό να... έστω να βοηθήσω κάποιους ανθρώπους ή έστω να καταλάβουν κάποιοι το λάθος που κάνουν που μας κάνουν αυτό σε εμάς.
Δεν είναι και λίγο άμα το κάνουμε καλά. Tsach;
Όλο αυτό, δεν φύτρωσε η ρητορική μίσους έτσι ξαφνικά.
Όλο αυτό πατάει πάνω σε στερεότυπα.
Πατάει πάνω σε στερεότυπα που έχουμε κάνει κανονικά, μιας και κάνουμε αστεία με αυτά.
Το χιούμορ στις επιθεωρήσεις είναι τέτοιο.
Οι πολιτικοί ηγέτες μπορεί να λένε τέτοιες ατάκες.
Οπότε νομιμοποιούμε κάποια στερεότυπα.
Όσο λιγότερα στερεότυπα, τόσο και λιγότερη αναπαραγωγή της ρητορικής μίσους αργότερα.
Τόσο λιγότερη δύναμη θα δώσουμε σε αυτές τις ιδέες που φτάνουν να γίνουν ρητορική μίσους.
Συνήθως, οι φορείς της ρητορικής του μίσους και του κακοποιητικού λόγου είναι πιο φωνακλάδες στα internets.
Οπότε ας χρησιμοποιήσουμε τα εργαλεία που μας δίνουν αυτές οι πλατφόρμες με τα μεγάλα τους προβλήματα.
Δηλαδή ας χρησιμοποιήσουμε το report, ας χρησιμοποιήσουμε την απάντηση, ακόμη και τα reaction.
Να αντιδράμε, να μιλάμε και όχι μόνο στα social media.
Στο δρόμο, στην καθημερινότητα, στο σχολείο, παντού.
Γιατί μία από τις αισθήσεις που έχουν τα άτομα που δέχονται επιθέσεις είναι η μοναξιά.
Είναι ότι είναι μόνα.
Οπότε νομίζω ότι άμα σπάσει κάπως αυτό, τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα.
Βύρωνα.
Λέω να ξεκινήσω τη ρητορική μίσους να δω πώς είναι.
Φέρνει περισσότερα views όπως ακούσαμε.
Μπορεί να έχει παραπάνω views, παραπάνω λεφτά.
Να συμπληρώσω κάτι ακόμα πριν σηκωθείτε;
Είναι αυτό που ξέχασες στην αρχή;
-Όχι, όχι. -Το τεστ σου ήταν θετικό.
Τέλειο θα ήταν αυτό. Έπρεπε να το σκεφτώ.
Να πω απλά ότι κανένας άνθρωπος δεν άλλαξε ποτέ, όσο αντίθετες απόψεις και να έχει με κάποιον, επειδή κάποιος άλλος -εμείς σε αυτήν την περίπτωση- πάμε και τον βρίζουμε για τις λάθος απόψεις του.
Κανένας άνθρωπος δεν θα αλλάξει έτσι, δεν θα καταλάβει ποτέ το λάθος του.
Και πάντα αν θέλουμε να βοηθήσουμε κάποιον, κάποιο, κάποια, οτιδήποτε, να του μιλάμε σαν άνθρωποι μπας και νιώσει. Αυτό.