Μια Συγκινητική Ιστορία, Συγκινητικό βίντεο στο Youtube με θέμα ένα προσωπικό περιστατικό του Ανέστη
Καλησπέρα σας, Ανέστης εδώ!
Πρώτη φορά με μικρόφωνο, γι' αυτό με βλέπετε λίγο περίεργα
Βρίσκεστε στο πιο όμορφο κανάλι YouTube στην Ελλάδα
όπου μέσα από βιωματικές ιστορίες, δικές μας και δικές σας
προσπαθούμε να περάσουμε τις εμπειρίες μας σε όλους όσοι μας βλέπουν
Σήμερα θα σας αφηγηθώ μια συγκινητική ιστορία
η οποία έγινε πριν από περίπου ένα χρόνο στη Δράμα
ακούστε την μέχρι το τέλος, πιστέψτε με θα σας αρέσει πάρα πολύ
Λοιπόν, ήταν ένα πρωί που αποφάσισα για πρώτη φορά στη ζωή μου να πάω να δώσω μια φιάλη αίμα
και να γίνω εθελοντής αιμοδότης
Για μένα δεν είναι έτσι ακριβώς η εθελοντική αιμοδοσία
να γράφεις δηλαδή σε μία καρτέλα
κανονικά θα πρέπει να πας να δίνεις και τέλος εκεί
Απλώς επειδή στην Ελλάδα είμαστε λίγο πίσω σε αυτό..
και τα καλοκαίρια θα ξέρετε κάποιοι ότι λόγω των πολλών τροχαίων
δανειζόμαστε αίμα από άλλες χώρες
το σωστό είναι να πηγαίνουμε και να δίνουμε
οπότε όσοι δεν είστε εθελοντές αιμοδότες και δεν κάνετε αιμοδοσία δείτε το λίγο
γιατί βοηθάτε και τον ίδιο σας τον οργανισμό
αλλά και ολόκληρη την κοινωνία
Πήγα λοιπόν στο Νοσοκομείο της Δράμας
είχα φάει ένα καλό πρωινό, φτάνω στο νοσοκομείο,
μπαίνω μέσα και βλέπω έναν κύριο ακόμα να πηγαίνει προς την αιμοδοσία
Καταλαβαίνω ότι αν φτάσει πρώτος και συμπληρώσει πρώτος την αίτηση του
θα μπει και πρώτος, οπότε ξέρω ότι πρέπει να κάνω γρήγορα
Πάω λοιπόν λίγο πιο γρήγορα, μπαίνουμε μαζί παίρνουμε τα χαρτιά μας
τα βάζουμε στο γραφείο και ξεκινάμε και συμπληρώνουμε
συμπληρώνει ο δίπλα μου
και εκεί που δεν έχω τελειώσει ακόμα, είμαι περίπου στη μέση του χαρτιού, σηκώνεται
λέω τώρα ...
παίρνω το χαρτί όπως είναι και σηκώνομαι και πάω πρώτος
χτυπάω την πόρτα, ανοίγει η κυρία, το δίνω πρώτος το χαρτί
δίνω πρώτος το χαρτί, δίνει ο κύριος δεύτερος
τέλεια λέω μια χαρά
και καθόμαστε στον πάγκο πίσω
δίπλα μας καθόταν ένας ακόμη κύριος
ο οποίος ήταν λίγο σκυθρωπός λίγο στεναχωρημένος
και όσο περιμένουμε να μπούμε στην αιμοδοσία
μας ρωτάει αυτός ο κύριος, ''παιδιά εσείς δίνετε για εσάς αίμα
η για κάποιον άλλον;''
λέω ''εγώ προσωπικά δίνω για μένα''
ο άλλος κύριος λέει ''και εγώ για εμένα δίνω, λέει δεν έχω κάτι''
λέει ''επειδή έχω τον αδερφό μου πάνω
ο οποίος έχει κάνει ένα χειρουργείο στην καρδιά του
χρειάζομαι 3 φιάλες αίμα
η 1 είναι η δική μου
και χρειάζομαι άλλες 2
μπορείτε να μου τις δώσετε;''
εκείνη τη στιγμή ανοίγει η πόρτα και βγαίνει μια κυρία και λέει ''ας περάσει ο πρώτος''
λέω ''περάστε κύριε''
''όχι όχι'' λέει ''εσείς το δώσατε πρώτος το χαρτί σας'', όντως το είχα δώσει εγώ πρώτος
λέω ''δεν πειράζει περάστε''
όπως πάει να μπει μέσα αυτός ο πρώτος κύριος
τον ξαναρωτάει ο άνθρωπος ο στεναχωρημένος
λέει ''κύριε μου μπορείτε να μου δώσετε τη φιάλη σας;''
λέει ''ε τώρα το έγραψα μην το μουτζουρώνουμε το χαρτί κρίμα είναι''
λέει ''δεν πειράζει άμα θέλετε λέει μπορούμε να το κάνουμε''
και του λέει και η κυρία από μέσα ''ναι άμα θέλετε μπορείτε''
ε λέει ''όχι τώρα αφήστε το να μην το μουτζουρώσουμε, δεν πειράζει άλλη φορά''
εν πάση περιπτώσει μπήκε μέσα, κλείνει η πόρτα και με ρωτάει εμένα αυτός ο κύριος
λέει ''κύριε μου εσείς μπορείτε να μου τη δώσετε;''
σκέφτομαι 1-2 δευτερόλεπτα, λέω ''ναι ρε φίλε μπορώ να στη δώσω''
οπότε περιμένουμε λίγο ακόμα έξω, ανοίγει η πόρτα μπαίνω κι εγώ
κάθομαι και συμπληρώνω την αίτηση για τον άνθρωπο αυτόν που ήταν έξω να του δώσω το αίμα
και μπαίνω και κάθομαι στην καρέκλα
κάθομαι στην καρέκλα και βάζω το χέρι μου
μου παίρνει αίμα από εδώ η κυρία
και ο άλλος κύριος που δεν δέχτηκε να δώσει τη φιάλη του
ήταν στα δεξιά μου και έπαιρνε αίμα από το αριστερό του χέρι
δύο χέρια δίπλα δίπλα
από το ένα η φιάλη θα πήγαινε στον κύριο έξω
και από το άλλο η φιάλη δεν θα πήγαινε στον κύριο έξω
καθώς δίνουμε λοιπόν αίμα
πιάνουμε τη συζήτηση με αυτόν τον κύριο
και με ρωτάει από που είσαι, πώς σε λένε και όλα αυτά τα συναφή
μιλάμε, συζητάμε
και αφού περάσανε 2-3 λεπτά και γνωριστήκαμε λίγο καλύτερα
με ρώτησε ''τελικά τι θα κάνεις, θα τη δώσεις τη φιάλη σου στον κύριο'';
λέω ''ναι θα τη δώσω''
μου λέει ''γιατί θα την δώσεις;''
λέω '' γιατί και εμένα αν η αδερφή μου ήταν σε μία τέτοια κατάσταση και έψαχνα 2 φιάλες αίμα
έτσι, όπως ο κύριος έξω,
θα ήμουν πάρα πολύ χαρούμενος να βρεθούν 2 άγνωστοι άνθρωποι
οι οποίοι θα προσφερόντουσαν να μου δώσουν τις φιάλες τους
δεν μιλήσαμε για 2-3 λεπτά
μέχρι που τελείωσε ο κύριος
εκείνη τη στιγμή έρχεται μια κοπέλα από αυτές τις κυρίες της αιμοδοσίας
και κάτι έφτιαχνε με τα αίματα μας
και επειδή με ήξερε, μάλλον λόγω του πατέρα μου που δουλεύει στο νοσοκομείο
με κοίταξε στα μάτια και ήταν λίγο δακρυσμένη
και μου λέει ''Α ρε Ανέστη''
σηκώνεται λοιπόν ο κύριος και όπως προχωράει
του λένε ''περάστε από δω να φάτε το κρακεράκι''
αυτός δεν πηγαίνει από εκεί που το δείχνουν, πηγαίνει από την άλλη μεριά
λέει '' πού είναι η αίτηση μου;''
''Τι τη θέλετε;'' ''θέλω να αλλάξω κάτι'', λέει
''Τι να αλλάξετε;'' ''θέλω να δώσω τη φιάλη μου σε έναν κύριο'' λέει
εγώ ήμουν ξαπλωμένος και όταν άκουσα αυτό το πράγμα από αυτόν τον κύριο
δάκρυσα και απλά άκουγα τι συμβαίνει δίπλα μου,
δεν είχα συνειδητοποιήσει ακόμα ακριβώς τι γίνεται
τελειώνω λοιπόν κι εγώ και σηκώνομαι
με πηγαίνει η κυρία να φάω το κρακεράκι
και έτρωγα παρέα με έναν άνθρωπο που είχε αλλάξει την απόφαση του
την οποία δεν θα κρίνω αν ήταν σωστή ή λάθος
αλλά την άλλαξε μέσα σε 2-3 λεπτά, επειδή...δεν ξέρω γιατί...
τελειώσαμε με το φαγητό μας και βγήκαμε έξω
αυτός ο άνθρωπος έξω ήταν ακόμα έτσι στεναχωρημένος και καθόταν
οπότε του χτυπήσαμε την πλάτη και του λέμε πάμε
λέει ''δεν μπορώ, περιμένω ακόμα μία φιάλη''
''Όχι'', λέμε ''πάμε, δώσαμε και οι 2 για εσάς''
μας κοίταξε μέσα στα μάτια
και ήταν τόσο χαρούμενος
είχε τόση αγάπη και τόση ευγνωμοσύνη
μας έκανε μια αγκαλιά και έφυγε τρέχοντας να πάει στον αδερφό του
εκείνη τη μέρα έφυγα τόσο ευτυχισμένος από αυτό το νοσοκομείο
τόσο περήφανος για την όλη κατάσταση
για μένα, για τον κύριο αυτόν
και δεν θέλω να το παρεξηγήσετε κάποιοι
δεν το λέω για να διαφημίσω εμένα προσωπικά
το λέω γιατί θέλω να σας πω, πόσο όμορφα βλέπω εγώ τον κόσμο από τα δικά μου μάτια
και πόσο όμορφα βγαίνει αυτό λίγο προς τα έξω, στον περίγυρο τον δικό μου τουλάχιστον
έφυγα λοιπόν από το νοσοκομείο και μπήκα μέσα στο αμάξι μου
και οδηγούσα μέχρι το σπίτι και ήμουν τόσο χαρούμενος
δεν θέλω να πω ότι έκλαιγα, αλλά ήμουν τόσο χαρούμενος και τόσο περήφανος
Αν έχετε, λοιπόν, και εσείς τέτοιες ιστορίες, παρόμοιες ιστορίες
δεν έχετε παρά να δείτε αυτό το βιντεάκι που σας μνημονεύω πάνω
στην καρτέλα που βλέπετε να βγαίνει τώρα
και το ίδιο αφήνω και κάτω στην περιγραφή
μπορείτε να γυρίσετε το δικό σας βιντεάκι, βάσει αυτού που σας λέω
και κάθε 2η Κυριακή στις 21.00 (διόρθωση: κάθε Κυριακή στις 19.00)
θα βλέπετε ένα βιντεάκι από εμάς
Στα σχόλια, τις κοινοποιήσεις, τα likes και τις εγγραφές
κάντε πραγματικά ότι αγαπάτε
Να είστε καλά και να χαμογελάτε
κυρίως όμως να κάνετε τους άλλους να χαμογελούν
και να συμπεριφέρεστε όπως θέλετε να σας συμπεριφερθούν
φιλιά πολλά