Αττική - Εκδρομή στο Δασκαλειό!
Η εξόρμηση εκτός Αθηνών
έχει απλά μαθήματα αριθμητικής φυσικής ομορφιάς,
εκεί που σκάει το κύμα.
Άνοιξα τον χάρτη και επέλεξα να κινηθώ νοτιοανατολικά της πόλης.
Δεν μου πήρε πολύ.
Σε περίπου 45 λεπτά από το κέντρο,
μέσω Αττικής Οδού,
έφτασα σε μια περιοχή που, αν τη δεις από ψηλά, μοιάζει με γιρλάντα.
Εκεί που τελειώνει η μια παραλία,
αρχίζει η άλλη.
Αν δεν θες να πληρώσεις διόδια,
υπάρχει εναλλακτική διαδρομή από την λεωφόρο Παιανίας - Λαυρίου.
Αν πάλι δεν έχεις Ι.Χ. υπάρχουν δρομολόγια του ΚΤΕΛ Αττικής.
Μην στα πολυ-λέω.
Μπήκα στο αυτοκίνητο,
το τάισα με φυσικό αέριο που είναι και οικονομικό ως καύσιμο αλλά και καθαρό,
άρα και αντιρρυπαντικό και ως προς το περιβάλλον
και βγήκα στον δρόμο.
Φτάνοντας στο Δασκαλιό για μια βουτιά,
θα κάνεις τρεις, εν τέλει μην σου πω και τέσσερις,
αν συμπεριλάβεις και το διπλανό Βρωμοπούσι.
Ο οικισμός του Δασκαλιού
αναπτύσσεται σε πευκόφυτη λοφοπλαγιά με εντυπωσιακή θέα στο Αιγαίο
και διαθέτει τρεις διαδοχικές παραλίες.
Κάθε μια είναι διαφορετική από τις άλλες δύο.
Και με τον δικό της ξεχωριστό χαρακτήρα.
Το ένα από τα ακρογιάλια σου χαρίζει εικόνες άλλης εποχής πίσω στον χρόνο.
Είναι ένα μικρό αραξοβόλι, που φιλοξενεί ψαρόβαρκες και μικρά σκάφη,
διαθέτοντας και την απαραίτητη γλίστρα.
Με ψηλό βοτσαλάκι, αυτή εδώ η παραλία στο Δασκαλιό έχει τη δική της ομορφιά.
Κάτω και πίσω από τα αρμυρίκια
δροσίζονται δύο ταβερνάκια.
Που τα περιβάλλουν μικρές εξοχικές κατοικίες
αλλά και σπίτια ανθρώπων που μένουνε μόνιμα.
Χτισμένα το ένα κοντά στο άλλο αλλά και λίγο πιο πάνω το ένα από το άλλο,
δημιουργείται η αίσθηση ενός νησιωτικού οικιστικού συμπλέγματος.
Είναι κάποιες γωνιές της Αττικής, όπως αυτή εδώ στο Δασκαλιό,
που παρά την άναρχη οικιστική δόμηση,
η ομορφιά τους είναι αναλλοίωτη.
Και αφού ήρθα ως εδώ,
πήγα να ανάψω ένα κεράκι στο εκκλησάκι του μικρού οικισμού.
Part 2. Θα μπορούσε να ήταν και κινηματογραφικό σίκουαλ.
Εδώ τα πράγματα αλλάζουν κάπως.
Υπάρχει ελεύθερος χώρος
να απλώσεις την πετσετούλα σου, να βάλεις την ομπρελίτσα σου.
Αν πάλι δεν θέλεις τέτοιες πριμιτίβ καταστάσεις,
ιδού το μπιτς μπαρ
με τις ξαπλώστρες, τις ομπρέλες, τα κοκτέιλ, έχει και πεδίο βολής για ρακετίστα.
Κατάλαβες υποθέτω, ότι αυτή εδώ είναι η δεύτερη παραλία.
Είναι και η πιο τρέντι.
Και εδώ φτάνει λεωφορείο της γραμμής.
Κάπως έτσι πρέπει να λιάζονται και τα χταπόδια.
Ελα όμως που ήθελα να πάω και παρακάτω.
Ξαναμπήκα λοιπόν στο αυτοκίνητο.
Ελάχιστη χιλιομετρική απόσταση μεσολαβεί ως την επόμενη παραλία του Δασκαλιού.
Εδώ το σκηνικό αλλάζει.
Μοιάζει με παραλία της Κέας ή της Κύθνου, που είναι ακόμα ανόθευτες.
Εχει παχιά άμμο, ρηχά νερά και γεμίζει σχετικά νωρίς από παιδικές φωνές.
Αυτή εδώ δεν είναι παραλία,
είναι ένας φυσικός παιδότοπος, γι' αυτό και την προτιμούν οι οικογένειες.
Η αυτοκινούμενη καντίνα στην άκρη του δρόμου, που περνά από πάνω από την παραλία,
έχει ό,τι χρειαστείς σε περίπτωση που διψάσεις.
Τη μανία ορισμένων να αλλάζουν τοπωνύμια, γιατί δεν είναι σικ και άρα δεν συνάδουν με την αισθητική τους,
δεν την κατάλαβα ποτέ.
Το όνομα της επόμενης παραλίας δεν είναι εύηχο.
Το Βρωμοπούσι, στις πινακίδες του δρόμου θα το δεις και ως Καλοπήγαδο.
Γιατί η αρβανίτικη ονομασία σημαίνει βρωμοπήγαδο.
Πηγάδι με βρώμικο νερό.
Δηλαδή αν κάποιος ήθελε να πέσει στο πηγάδι, θα μετάνιωνε επειδή το νερό δεν ήταν καθαρό;
Το Βρωμοπούσι έχει ωραιότατη, σχετικά μεγάλη σε μήκος παραλία, με άμμο και ψηλό βοτσαλάκι,
καθαρά νερά και θέα τη μαρτυρική Μακρόνησο.
Διαθέτει και δύο τρεις ταβερνοκαφετέριες για τα δέοντα.
Εδώ έριξα άγκυρα.
Ωρα για μπάνιο στο Βρωμοπούσι.
Με το περίγραμμα της Τζιάς, της Μακρονήσου,
των νοτίων απολήξεων της Εύβοιας και της Ανδρου να διαγράφονται στον ορίζοντα, από αυτές τις παραλίες,
έχεις ταξιδέψει στις Κυκλάδες χωρίς τα μπεις σε καράβι.
Δεν είναι και λίγο;
