Act to change | Panagiotis Kantas | TEDxAUEB
Μετάφραση: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΛΟΚΑ Επιμέλεια: Helena Galani
Η ιστορία που θα σας πω ξεκινάει πριν έξι χρόνια.
Πριν έξι χρόνια βρεθήκαμε σ' ένα φόρουμ διαδικτυακά κάποιοι άνθρωποι,
ένα φόρουμ το οποίο ασχολιόταν με διαφορετικό τρόπο προσέγγισης της πραγματικότητας και της καθημερινότητας
Εκεί μέσα ανταλλάξαμε ιδέες
και σιγά-σιγά, αφού μπήκε η πρώτη μαγιά
φτιάξαμε το Free and Real, Αληθινά Ελεύθερα.
Το Free and Real είναι ένας οργανισμός
ο οποίος έχει σαν σκοπό, σαν στόχο
την ελεύθερη πρόσβαση σε πόρους, σε πληροφορία
για όλους τους ανθρώπους
και θέλει να επαναπροσδιορίσει την πραγματικότητα στην οποία ζούμε,
τον ανθρώπινο πολιτισμό.
Αυτό βέβαια περιέχει και πάρα πολύ έρευνα μέσα.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, φτιάχνοντας το Free and Real μετά από δύο χρόνια
αφού ταξιδέψαμε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό
αφού γνωρίσαμε πάρα πολλούς ανθρώπους,
δουλέψαμε με ομάδες, συμμετείχαμε κι εμείς, διοργανώσαμε, ξεκινήσαμε να πάμε στη βόρεια Εύβοια.
Στη βόρεια Εύβοια, λοιπόν, σ' αυτόν τον πολύ όμορφο τόπο
με τα πάρα πολλά νερά και το πάρα πολύ γόνιμο έδαφος
όπου ξεκινήσαμε να φτιάξουμε, ξεκινήσαμε το εγχείρημα «Τελέθριο»
το οποίο είναι η κατασκευή της πρώτης βιώσιμης και αυτάρκης οικοκοινότητας.
Το σχολείο αυτάρκειας σημαίνει, είναι ένας χώρος
στον οποίο μπορεί να βρίσκονται άνθρωποι
απ' όλο τον κόσμο και να διδάσκονται θέματα αυτάρκειας, θέματα που έχουν να κάνουν με εναλλακτικές πηγές ενέργειας
ή με την υγεία, ή με την καλλιέργεια της τροφής,
ή με παραγωγή φυσικών προϊόντων και πάει λέγοντας.
Ένας χώρος ο οποίος είναι ταυτόχρονα και έρευνα, είναι και δράση,
είναι και πληροφόρηση.
Ένας χώρος στον οποίο οι άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο έρχονται κοντά
και συνδημιουργούν.
Αυτό που είναι το σχολείο αυτάρκειας και μια βιώσιμη υποκοινότητα με τον τρόπο που έχει οργανωθεί στο εγχείρημα «Τελέθριο»,
με τον τρόπο που έχει δομηθεί, ο τρόπος που παίρνουμε τις αποφάσεις
είναι ένας τρόπος ο οποίος μπορεί να αποτελέσει μοντέλο
και παράδειγμα προς μίμηση
για άλλα έργα, για άλλες ομάδες, για άλλες οικοκοινότητες στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό.
Και εδώ είναι κάποια προγράμματα που τρέχουμε για αντιβαρύτητα. Αυτά τα προγράμματα είναι προγράμματα τα οποία τελικά ήταν βιτρίνα, η πραγματικότητα σ' αυτή την φωτογραφία είναι ότι βλέπουμε αόρατη τοιχοποιία σε ξύλινες κατασκευές,
αλλά το σημαντικό εδώ πέρα είναι...
Θέλω να δείτε την όρεξη με την οποία ξεκινήσαμε την όρεξη με την οποία συνεχίζουμε.
Αυτό που ήταν έμπνευση για μας
ήταν ουσιαστικά τα παιδικά μας χρόνια.
Αυτό που θέλαμε σαν παιδιά ήταν να βρισκόμαστε σ' ένα περιβάλλον
το οποίο να είναι κοντά στην φύση.
Ένα περιβάλλον το οποίο να μας εμπνέει έτσι όπως είναι.
Ένα περιβάλλον το οποίο να έχει χρώματα, το οποίο να έχει γεύση
το οποίο να ερεθίζει όλες τις αισθήσεις μας ταυτόχρονα.
Ένα περιβάλλον στο οποίο να μπορούμε να εκφραστούμε ελεύθερα.
Όταν ήμασταν παιδιά, όταν ήμασταν έφηβοι,
θέλαμε να έχουμε ελεύθερο χρόνο.
Ο ελεύθερος χρόνος σιγά-σιγά φθίνει και μειώνεται.
Δεν έχουμε ελεύθερο χρόνο να περάσουμε με τους συγγενείς μας, με τους φίλους μας
κι αυτό ήταν κάτι το οποίο το ψάχναμε.
Το έχουμε κάθε μέρα στη βόρεια Εύβοια, το εγχείρημα «Τελέθριο». Ένα άλλο πράγμα που θέλαμε είναι να έχουμε έναν χώρο στον οποίο να περνάμε όμορφα,
να μαθαίνουμε πράγματα, να συνδημιουργούμε. Έναν χώρο στον οποίο οι άνθρωποι που έρχονται μαζί να συνδημιουργούν,
να βάζουν μαζί τις ιδέες, να τις συνδυάζουν ώστε να βγαίνει κάτι. Θέλαμε να περνάμε πολύ χρόνο με τους φίλους μας.
Μας ήταν σημαντικό αυτό το πράγμα κάθε μέρα να μπορούμε να λέμε καλημέρα και να περνάμε χρόνο με τους φίλους μας.
Κι αυτός ο χώρος θέλαμε να είναι για όλους.
Δεν θέλαμε να είναι μόνο για μας.
Θέλαμε σ' αυτό τον χώρο να μπορούνε όλοι οι άνθρωποι να νιώσουν
το ίδιο ελεύθερα, να εκφραστούνε
και το ίδιο ελεύθερα να συνδημιουργήσουν.
Σ' έναν χώρο στον οποίο να γίνονται και να συμβαίνουν πράγματα να μαθαίνουμε πράγματα, να τρέχουν σεμινάρια
και να ερχόμαστε κοντά σε ανθρώπους
γιατί μας άρεσε πάρα πολύ
να γνωρίζουμε νέες ιστορίες.
Κάτι το οποίο είναι φυσιολογικό για μας όσο είναι η αναπνοή είναι και το να γνωρίζουμε νέους ανθρώπους.
Κάτι το οποίο συμβαίνει ήδη όπως το περιγράφουμε, μαθαίνουμε
και γνωρίζουμε κάθε μέρα.
Και αυτό μας φέρνει κοντά σε πάρα πολλούς ανθρώπους.
Έχουν περάσει έξι χρόνια κι έχουμε έρθει σ' επαφή με 15.000 ανθρώπους
Μιλάω για προσωπική επαφή κι όχι για επαφή ηλεκτρονική ή τηλεφωνική
Μιλάμε για μια επαφή με 15.000 ανθρώπους οι οποίοι ο καθένας, αν θεωρήσουμε και θυμηθούμε
ότι έχει μια εικόνα που εμείς δεν έχουμε,
μια εμπειρία που εμείς δεν έχουμε,
ή ξέρει κάτι που εμείς δεν ξέρουμε,
τότε αυτομάτως μιλάμε για 15.000 νέα δεδομένα,
για 15.000 νέες πληροφορίες
οι οποίες έρχονται και κάνουν εισβολή στην πραγματικότητά μας. Μιλάμε ότι κάθε μέρα είναι διαφορετική σ' αυτό που ζούμε ακόμα κι όταν κάνουμε τα ίδια πράγματα.
Όταν ξεκινήσαμε δεν ξέραμε τι να περιμένουμε
μπορεί να τα είχαμε σκεφτεί όλα,
να τα είχαμε βάλει όλα στο χαρτί και να τα είχαμε σχεδιάσει
αλλά στην πραγματικότητα δεν είχαμε ιδέα τι να περιμένουμε.
Και ξαφνικά βρίσκουμε τους εαυτούς μας να τρέχουμε καθημερινά
ένα κάρο πράγματα που ούτε καν περιμέναμε ότι θα τα ζήσουμε. Βρίσκουμε τους εαυτούς μας να ξυπνάμε το πρωί και να κουβαλάμε αχυρόμπαλες
για να χτίσουμε ένα αχυρόσπιτο ή να καλύψουμε φυσική καλλιέργεια. Βρίσκουμε τους εαυτούς μας το μεσημέρι να εγκαθιστούμε φωτοβολταϊκά
και να ασχολούμαστε με εταιρείες και με ενέργεια και το απόγευμα να είμαστε πάνω στο βουνό, δίπλα στον θόλο
και να βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα, να το απολαμβάνουμε.
Βρίσκουμε τους εαυτούς μας να κάνουμε κατασκευές φυσικής δόμησης να μαθαίνουμε μέσα απ' αυτό και βρίσκουμε τους εαυτούς μας
να ερχόμαστε σ' επαφή με ανθρώπους
που έχουν διαφορετικές μητρικές γλώσσες, κάθε μέρα. Να μαθαίνουμε κάτι το οποίο θέλαμε για χρόνια να το μάθουμε
αλλά δεν είχαμε τον ελεύθερο χρόνο.
Αυτό, λοιπόν, που έχει συμβεί μέσα σ' όλα αυτά
είναι ότι κάθε μέρα νιώθουμε με όλα αυτά τα πράγματα
ότι ζούμε πολλές μέρες μαζί.
Ζούμε μέρες μέσα σε ώρες.
Βάζουμε κάτω όσα συμβαίνουν και λέμε,
για να γνωρίσω όλους αυτούς τους ανθρώπους
να μάθω αυτό το πράγμα και να συμβούν όλα αυτά τα πράγματα, χρειάζομαι τουλάχιστον μήνα.
Κι αυτό γίνεται σε μια βδομάδα.
Χρειαζόμουν τουλάχιστον χρόνο, κι αυτό γίνεται σ' ένα μήνα. Κι αυτό το πράγμα σε αλλάζει, σε εμπνέει.
Είναι κάτι το οποίο μας γεμίζει καθημερινά.
Είναι η καθημερινότητά μας.
Δεν υπάρχει ίδια μέρα.
Ακόμη κι όταν κάνουμε το ίδιο πράγμα, το να το κάνεις με άλλους ανθρώπους, σε άλλη γλώσσα, ή με άλλο καιρό, ή σε άλλη εποχή
ή με έναν διαφορετικό τρόπο νόησης και κατανόησης
αυτό είναι κάτι το οποίο σε γεμίζει.
Έτσι, λοιπόν, το πάρα πολύ σημαντικό,
μέσα απ΄όλα αυτά που μας ενέπνευσαν
είναι και το τι καταλάβαμε, τι μάθαμε απ' αυτούς τους ανθρώπους. Όλοι αυτοί οι 15.000 άνθρωποι με τους οποίους έχουμε έρθει σ' επαφή κι έχουμε δισεκατομμύρια ακόμη να γνωρίσουμε
έρχονται και σε αλλάζουν.
Έρχονται και σε μαθαίνουν πράγματα.
Έτσι λοιπόν η κατανόηση και έτσι όπως τα συναισθήματα με τα οποία ξεκινήσαμε πριν από έξι χρόνια, τώρα πια έχουν αλλάξει. Και θα μοιραστώ κάποια πράγματα μαζί σας για να καταλάβουμε μαζί και να θυμηθούμε ότι μπορούμε να δούμε την ίδια πραγματικότητα που ζούμε με άλλα μάτια.
Το πρώτο και πολύ σημαντικό είναι ότι για μας δεν υπάρχει εναντίωση. Δεν υπάρχει διαφυγή, αποφυγή ή διάθεση για να ξεφύγουμε από κάτι. Δεν ξεκινήσαμε να φύγουμε από κάτι που δεν μας άρεσε Δεν εναντιωθήκαμε στο σύστημα, δεν εναντιωθήκαμε στην καθημερινότητα, στις κοινωνικές δομές και στους θεσμούς.
Δεν υπάρχει καμία εναντίωση.
Το μόνο που θέλαμε είναι δημιουργία, παραγωγή.
Και αυτό που θέλαμε να φτιάξουμε είναι ένας χώρος στον οποίο να έρχονται οι άνθρωποι κοντά και μαζί, και να φτιάχνουν πράγματα, να δημιουργούν.
Ένα δεύτερο πολύ σημαντικό είναι ότι δεν υπάρχει θυσία.
Στην αρχή νιώθαμε κι εμείς, μας ρωτούσαν άνθρωποι, «Μα τόσα έχετε θυσιάσει και πόσα έχετε θυσιάσει;»
Στην πραγματικότητα όμως κι εμείς κοιτάγαμε με απορία κι αυτούς και τους εαυτούς μας.
Γιατί όταν κάτι το οποίο το θέλεις και το λέει η καρδιά σου
δεν μπορείς μετά να βγαίνεις και να λες ότι έχω θυσιάσει πράγματα.
Γιατί το να νιώθεις ότι έχει θυσιάσει ουσιαστικά είναι σα να ήθελες
να κάνεις κάτι άλλο πολύ πιο πολύ.
Αυτό, λοιπόν, σιγά-σιγά φθίνει μέσα μας.
Στην αρχή ίσως το νιώθαμε κι εμείς,
αλλά σιγά-σιγά φθίνει, δε νιώθουμε θυσία,
δεν έχουμε στην καθημερινότητά μας αυτή τη σκέψη ότι έχω θυσιάσει κάτι,
τους φίλους μου ή οτιδήποτε.
Από τη στιγμή, λοιπόν, που δεν υπάρχει θυσία
δεν υπάρχει και αποτυχία.
Η έννοια της αποτυχίας χάνεται, σβήνει σιγά-σιγά.
Όταν γύρω μας υπάρχουνε ένα κάρο ερεθίσματα,
ένα κάρο μαθήματα, ένα κάρο θησαυροί
κι ότι συμβαίνει είναι πύλες για να καταλάβουμε κάτι,
για να μάθουμε κάτι,
τότε ουσιαστικά είναι όλα κέρδος,
κέρδος, κέρδος κέρδος.
Δεν υπάρχει αποτυχία.
Τα πάντα σε μαθαίνουν κάτι.
Κάθε μέρα είναι ένα καινούριο μάθημα.
Αν ξύπνησα σήμερα το πρωί κι ακόμα αναπνέω σημαίνει ότι έχει μείνει κάτι να μάθω.
Κάθε τι που πετυχαίνουμε, έστω και το μικρότερο βήμα, είναι μια επιτυχία.
Κι από τη στιγμή που δεν υπάρχει αποτυχία, δεν υπάρχει και πρόβλημα
Σας χαλάω τις εκπλήξεις της ζωής τώρα,
σας χαλάω την καθημερινότητα,
αλλά όλοι θυμόμαστε ότι όταν ένα πρόβλημα έχει λύση, τότε δεν είναι και τόσο πρόβλημα.
Κι όταν δεν έχει λύση, τότε πάλι δεν είναι και τόσο πρόβλημα.
Κι αν βιαστούμε να σκεφτούμε ότι,
«Ναι, αλλά κάποιες λύσεις δεν μπορούν να εφαρμοστούν τώρα, να εφαρμοστούν σήμερα»,
τότε σας θυμίζω ότι οι καταστάσεις στις οποίες βρισκόμαστε καθημερινά
είναι συγκυρίες και είναι καταστάσεις οι οποίες είναι μες στη ζωή.
H δική μας αντίληψη και προσέγγισης της καταστάσης είναι το «πρόβλημα». Εμείς πρέπει ν' αλλάξουμε την αντίληψή μας για να καταλάβουμε τι συμβαίνει.
Ερχόμενοι, λοιπόν, σιγά-σιγά να σβήσουμε την έννοια της θυσίας,
της αποτυχίας και του προβλήματος,
αυτό που καταλαβαίνουμε μέσα μας τόσα χρόνια είναι ότι αυτό που κάνουμε δεν το κάνουμε για μας,
δεν υπάρχει πια εγώ, το εγώ αρχίζει και φθίνει.
Αυτό που κάνουμε το κάνουμε για όλους.
Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας ούτε κατάλληλους,
ούτε έτοιμους για να ζήσουμε ή να επανδρώσουμε ένα σχολείο αυτάρκειας ή μια αυτάρκη οικοκοινότητα.
Έχουμε πάρα πολλά πράγματα να μάθουμε.
Και καλό είναι ότι κάνουμε να το κάνουμε για περισσότερους.
Για μας δεν έχει κανένα νόημα αν μπορούμε να κάνουμε κάτι για δέκα,
να το κάνουμε για έναν.
Άρα, λοιπόν, το εγώ αρχίζει και φθίνει. Γυρνάμε στο εμείς.
Κι ένα άλλο μεγάλο συναίσθημα το οποίο έχουμε
και θέλουμε να είναι καθαρό
είναι το γεγονός ότι δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας ότι αποτελούμε λύση. Δεν θεωρούμε ότι το εγχείρημα Τελέθριο είναι η λύση, είναι το μέλλον ή αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι.
Ίσα- ίσα, όλα τα πράγματα αποτελούν λύση.
Όλα τα πράγματα είναι σημαντικά, ό,τι συμβαίνει,
όλες οι δραστηριότητες, όλες οι ομάδες,
ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία, όλα είναι σημαντικά Και όλα μαζί οδηγούν σ' αυτό που ζούμε.
Η διαφορετικότητα που υπάρχει στα πράγματα που τρέχουν στην κοινωνία
είναι ακριβώς και το κλειδί το οποίο δίνει την ευκαιρία σε όλους τους ανθρώπους να βρεθούν σ' έναν χώρο όπου μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα. Αν δεν υπήρχαν όλες αυτές οι δραστηριότητες που είναι γύρω-γύρω,
δε θα νιώθαμε όλοι ελεύθερα να εκφραστούμε. Άρα, το εγχείρημα Τελέθριον είναι μέρος, είναι ένα κομμάτι από το παζλ.
Κι όλα μαζί κάνουν αυτό το... μας φέρνουν στο μέλλον.
Ερχόμενοι, λοιπόν, σ' επαφή με τόσους ανθρώπους κι αλλάζοντας το μέσα μας,
αλλάζοντάς την καθημερινότητά μας και την κατανόησή μας,
θυμόμαστε πώς ξεκινήσαμε.
Θυμόμαστε ότι θέλαμε να περπατήσουμε κάθε μονοπάτι,
θέλαμε να μάθουμε κάθε τι καινούριο.
Θέλαμε να γευτούμε κάθε γεύση,
να κολυμπήσουμε σε κάθε θάλασσα.
Και πάνω απ' όλα θέλαμε να γνωρίσουμε την ιστορία που κουβαλάει ο κάθε άνθρωπος ο οποίος έρχεται στο κατώφλι μας.
Κι αυτό που κάνουμε ουσιαστικά είναι να φυτεύουμε σπόρους. Φυτεύουμε σπόρους στους άλλους, φυτεύουμε σπόρους και σε εμάς,
φυτεύουμε σπόρους και στο χώμα.
Όλοι οι σπόροι είναι σημαντικοί.
Και είναι σημαντικό όχι μόνο να τους φυτεύουμε, αλλά να τους αναγνωρίζουμε, να τους αγκαλιάζουμε
και να τους ποτίζουμε.
Μην ξεχνάτε όταν βρίσκεστε με κάποιον άνθρωπο
ο οποίος μοιράζεται μια ιδέα μαζί σας,
ν' ακούτε όχι μόνο με τα μάτια, με τ' αυτιά
αλλά και με την καρδιά.
Μην ξεχνάτε να παίρνετε αγκαλιά ένα παιδί
αλλά μην ξεχνάτε να ρίχνετε και λίγο νεράκι σ' ένα δένδρο. Αυτό που σας θυμίζω και μου θυμίζετε όλοι κάθε μέρα, είναι το να ενώνουμε τις τελείες.
Πολλές φορές εμείς είμαστε ο καταλύτης
ή ο τρόπος ή το εργαλείο που χρειάζεται
για να ενωθούν δύο άκρες.
Γιατί από κει που καθόμαστε είναι φανερό για μας.
Άρα, λοιπόν, αυτό που κάνουμε στη βόρεια Εύβοια,
στο εγχείρημα Τελέθριον, είναι να ενώνουμε τις τελείες, όσες βλέπουμε, όσες μαθαίνουμε, όσες μπορούμε.
Κι ερχόμαστε μετά από έξι χρόνια,
ν' αντιληφθούμε ότι τελικά είμαστε το κάθε μονοπάτι.
Γιατί κάθε μονοπάτι που ακολουθείς,
σε μαθαίνει και τα άλλα που άφησες.
Είμαστε η κάθε θάλασσα,
είμαστε το κάθε βουνό, είμαστε το κάθε δένδρο,
η κάθε γεύση, είμαστε όλα, ταυτόχρονα.
Είμαστε ένα, όλα είναι ένα.
Κι αυτό είναι ένα μεγάλο μάθημα.
Ένα μεγάλο μάθημα
γιατί μας φέρνει σε μια πραγματικότητα
στην οποία μοιραζόμαστε συνέχεια πράγματα.
Αυτό που συμβαίνει καθημερινά με τον συνάνθρωπό μας,
με τον σύντροφό μας, με τον φίλο μας,
όσα συναισθήματα έχουμε μέσα μας και μας βγαίνουνε,
είτε εμπιστοσύνης, είτε ειλικρίνειας, είτε όρεξης, είτε θέλησης, είτε ελπίδας, όλα αυτά που συμβαίνουν είναι ο χορός της ζωής.
Κι ο χορός της ζωής δεν σταματάει.
Ο χορός της ζωής δεν τελειώνει,
δεν περιμένει εμάς, δεν θα περιμένει εμάς.
Κι είναι όμορφο να είμαστε συνετοί, να σκεφτόμαστε πράγματα
και να τα βάζουμε κάτω στο χαρτί, να τα σχεδιάζουμε.
Αλλά είναι ακόμα πιο όμορφο να σηκωνόμαστε και να τα πράττουμε.
Να έρχεται εκείνη η ώρα που σηκωνόμαστε
και τα πράττουμε.
Παίρνουμε μέρος σ' αυτόν τον χορό της ζωής, καθημερινά. Και υπάρχει ένας τρόπος, τον οποίο τον θυμάστε. Υπάρχει ένας τρόπος με τον οποίο μπορούμε
να είμαστε καθημερινά σε κατάσταση χαρούμενη,
να είμαστε καθημερινά σε μια κατάσταση όρεξης και θέλησης,
να μην μας πτοεί τίποτα, να μη μας ρίχνει τίποτα,
όσα περίεργα νέα και να έρχονται στο κατώφλι μας. Υπάρχει ένας τρόπος με τον οποίο μπορούμε ασταμάτητα
να έχουμε μέσα μας ελπίδα, ερωτισμό, παιχνίδι, χαρά κι αυτό το πράγμα να μην τελειώνει, να μην σταματά, να γίνεται με πάθος.
Κι αυτός ο τρόπος είναι ο τρόπος τον οποίο θυμάστε όλοι.
Είναι ο τρόπος με τον οποίο ξεκίνησαν όλα,
ο τρόπος με τον οποίο ξεκίνησε η ζωή μας,
ο τρόπος με τον οποίο ξεκινά μια σχέση,
ξεκινά μια φιλία,
ο τρόπος με τον οποίο ξεκίνησε ένα εγχείρημα,
μια ομάδα, μια ιδέα.
Είναι ο τρόπος με τον οποίο ξεκινάνε όλα
και είμαι σίγουρος ότι τον θυμάστε
κι είναι αυτό το οποίο έχουμε κάθε μέρα μέσα μας
έτσι είναι το εγχείρημα Τελέθριο
έτσι ξεκινάμε την κάθε ημέρα.
Κι αυτός ο τρόπος είναι χέρι-χέρι.
Γιατί χέρι-χέρι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα.
Όταν 2 άνθρωποι, 3 άνθρωποι, 4 άνθρωποι δίνουν τελικά τα χέρια
τότε αυτομάτως πολλαπλασιάζουν τις ικανότητες και τις δυνατότητές τους
που ούτως ή άλλως είναι πάρα πολλές.
Όταν δίνουμε τα χέρια,
μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα.
Κι αυτό είναι ένα μάθημα
το οποίο το κουβαλάμε μέσα μας κάθε μέρα.
Γιατί μας θυμίζει τα πολύ σημαντικά πράγματα
που είναι ότι το μέλλον έρχεται πιο κοντά.
Όταν δύο άνθρωποι δίνουν τα χέρια
τότε κάτι που λέμε, «Στο μέλλον θα γίνει αυτό, στο μέλλον θα κάνω εκείνο»,
τότε αυτό ξαφνικά έρχεται κάποια βήματα πιο κοντά. Όταν δίνουμε τα χέρια με την ουσία μας,
τότε το μέλλον έρχεται εδώ,
έρχεται στο τώρα, ζούμε στο μέλλον.
Όταν δύο άνθρωποι δίνουν τα χέρια
τότε αυτομάτως ο χρόνος αρχίζει και περνάει πιο αργά.
Ζούμε όλο και πιο πολλά πράγματα και ο χρόνος χάνει την αξία του,
ο χρόνος χάνει την υφή του
και σιγά-σιγά λέμε ότι περνάει όσο γρήγορα ή όσο αργά χρειάζεται.
Όταν δίνουμε τα χέρια με την ουσία μας
τότε ο χρόνος εξαφανίζεται, γίνεται ασχέτιστος,
βγαίνει απ' την εξίσωση σ' αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή.
Και το τρίτο πιο σημαντικό
είναι ότι οι αποστάσεις μηδενίζονται.
Κάτι που μας φαίνεται μακριά
ξαφνικά είναι κοντά.
Γιατί όταν είμαστε χέρι-χέρι,
τότε μπορούμε να κολυμπήσουμε θάλασσες και ν' ανέβουμε βουνά.
Μας ξυπνάει μέσα μας αυτό.
Άρα, λοιπόν, καταλήγω στο ότι η ώρα είναι τώρα.
Τώρα είναι η ώρα.
Τα λέμε σ' ένα δευτερόλεπτο,
μέσα μας.
Κι είτε πιστεύετε ότι γίνεται, είτε πιστεύετε ότι δεν γίνεται,
έχετε δίκιο.
Στην πράξη.
Πράξτε το.
Ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)