Being creative and entrepreneurial | Zoi Kantounatou | TEDxAUEB
Μετάφραση: Chryssa Takahashi Επιμέλεια: Lazaros Boudakidis
Γειά σας.
Αναδυόμενα μονοπάτια το θέμα σήμερα,
και έτσι κι θα εγώ θα σας μιλήσω για το πώς η απόφαση μου να δημιουργήσω το δικό μου μονοπάτι, μου άλλαξε τη ζωή.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη
και μεγάλωσα, όπως νομίζω και οι περισσότεροι, με τη νοοτροπία ότι πρέπει να βρω μια σίγουρη δουλειά
που θα μου διασφαλίσει το μέλλον
κι έτσι έπρεπε να σπουδάσω και κάτι ανάλογο. Στα 16-17 μου δεν ήξερα τι θέλω να κάνω.
Ίσως δεν το είχα σκεφτεί ποτέ και ίσως ποτέ κανείς δε με είχε ρωτήσει. Κι έτσι βρέθηκα να ακολουθώ το μονοπάτι
που είχαν διαλέξει κάποιοι άλλοι για μένα
και να σπουδάζω Λογιστική και Χρηματοοικονομική
στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.
Ξεκίνησα τις σπουδές μου, αλλά κάτι δεν ήταν όπως το ήθελα. Ένιωθα ότι οι σπουδές μου δεν με ενδιαφέρουν,
ότι δεν εκφράζουν το ποια είμαι εγώ.
Για να καλύψω αυτό το κενό,
άρχισα να ασχολούμαι εθελοντικά με οργανισμούς, να κάνω ταξίδια και να γνωρίζω πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Κι έτσι άρχισα να ενδιαφέρομαι για τα μεγάλα προβλήματα
που υπάρχουν στον κόσμο
αλλά ακόμα περισσότερο και για το πώς εγώ μπορώ να βρω λύση σε αυτά.
Και όλη αυτή η ενέργεια γκρεμιζόταν
κάθε φορά που έμπαινα στο αμφιθέατρο
και έπρεπε να ασχοληθώ με λογιστικές εγγραφές και ομόλογα.
Παρόλα αυτά τελείωσα τις σπουδές μου.
Κι αυτό γιατί δεν άντεχα να νιώθω
ότι θα αφήσω κάτι στην μέση και θα τα παρατήσω.
Και όταν τελείωσα, αποφάσισα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία
που μου προσέφεραν οι γονείς μου και να κάνω ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό.
Έχοντας έντονη την επιθυμία να κάνω κάτι που θα με ενδιαφέρει περισσότερο,
βρέθηκα σε μια μικρή πόλη της Σκωτίας
να σπουδάζω κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη.
Το μεταπτυχιακό μου ήταν τελείως διαφορετικό. Με ενθουσίασε. Μου έδωσε γνώσεις για τα προβλήματα που υπάρχουν στον κόσμο,
μου άνοιξε τους ορίζοντες,
αλλά μου έδωσε και γνώσεις για τις λύσεις, τις διαφορετικές που υπάρχουν.
Και όταν τελείωσα, έμεινα με την εντύπωση
ότι αν υπάρχουν διαφορετικές λύσεις,
τότε ίσως κι εγώ δεν χρειάζεται να βρω μια δουλειά όπως όλες οι άλλες.
Ίσως μπορώ να βρω κάτι που να είναι πιο κοντά σε εμένα και στα όνειρά μου.
Με αυτή τη λογική, μετακόμισα στο Εδιμβούργο.
Βρήκα ένα διαμέρισμα και ξεκίνησα να ψάχνω για δουλειά.
Στην αρχή ήμουν ενθουσιασμένη,
είχα μια καινούργια περιπέτεια που ανοιγόταν μπροστά μου.
Μετά από έξι μήνες, ο ενθουσιασμός μου δεν ήταν ο ίδιος!
Το χρονικό διάστημα αυτό είχε περάσει με απεριόριστη γραφειοκρατία,
απεριόριστες αιτήσεις, λιγοστά λεφτά από τα επιδόματα και πολλές πολλές ώρες αναζήτησης.
Και τότε άρχισα να αναρωτιέμαι
μήπως η απόφασή μου να ψάξω μια διαφορετική δουλειά ήταν λάθος. Μήπως η απόφαση μου να μείνω στο Εδιμβούργο, και να αφήσω πίσω την οικογένεια και τους φίλους μου ήταν λάθος. Αλλά ακόμα περισσότερο μήπως τελικά οδηγούμουν από μια νεανική αφέλεια,
ότι υπάρχει ένα διαφορετικό μονοπάτι,
που δεν έβλεπα ότι ο κόσμος είναι βασισμένος με αυτόν τον τρόπο.
Ευτυχώς για μένα, ακριβώς την στιγμή που ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω, γνώρισα τον Άνταμ και τον Άλεξ. Δύο νέους Άγγλους,
που δυο χρόνια πριν είχαν ιδρύσει τον δικό τους οργανισμό,
ένα δίκτυο από νέους επιχειρηματίες.
Χαρακτηριστικό των τελευταίων,
ότι διοικούν τις επιχειρήσεις τους βάσει αξιών.
Δηλαδή αντιλαμβανόμενοι το αντίκτυπο
που έχουν οι πράξεις τους στην κοινωνία.
Την πρώτη φορά που βρεθήκαμε,
μου μίλησαν για τον οργανισμό και τι κάνει και μου είπαν ότι σημαντικό κομμάτι του οργανισμού
είναι η πραγματοποίηση παγκοσμίων συνεδρίων και εκείνη την περίοδο ψάχνανε κάποιον να τους βοηθήσει
με ένα συνέδριο που κάνανε στη Σκωτία.
Άρχισα να ενθουσιάζομαι γιατί είχα εμπειρία σε αυτό.
Βέβαια τότε μου είπαν
ότι δυστυχώς εκείνη τη στιγμή δεν είχαν τα λεφτά να με πληρώσουν,
και ότι κομμάτι της συμφωνίας θα ήταν να ψάξω για χορηγίες και να πάρω ένα ποσοστό από τα λεφτά αυτά ως αμοιβή. Να σας πω την αλήθεια,
όταν έφυγα από εκείνη τη συνάντηση δεν είχα καταλάβει τι είχε γίνει.
Δεν ήξερα ακριβώς τι κάνει ο οργανισμός,
ούτε ποια θα είναι η δική μου θέση σε αυτό. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι η όρεξη και το πάθος που έβλεπα στα μάτια τους
με κάναν να ενθουσιάζομαι.
Και μετά από πολύ καιρό ήμουνα χαρούμενη όταν περπατούσα για να πάω σπίτι.
Κι έτσι λοιπόν, δέχτηκα.
Τον πρώτο μήνα αντιλήφθηκα ότι θέλω να γίνω μόνιμο μέλος αυτής της ομάδας,
ότι κάπως πρέπει να τα καταφέρω να συνεχίζω να δουλεύω εκεί
και μετά το τέλος του συνεδρίου.
Και τον δεύτερο μήνα έβγαλα τα πρώτα μου λεφτά.
Τότε σκέφτηκα, – τι θα γινόταν αν αντί να πάρω τα λεφτά και να φύγω,
μαζέψουμε το συνολικό ποσό
και κάνουμε ένα συμβόλαιο με αυτά τα λεφτά για τον επόμενο χρόνο;
Έτσι και εγώ θα είχα δουλειά, και μια δουλειά που μου άρεσε,
και ταυτόχρονα θα είχα ένα μισθό κάθε μήνα να μπορώ να καλύπτω τα έξοδά μου.
Είχα υπολογίσει ότι τα λεφτά αυτά δεν θα είναι πολλά,
αλλά πίστευα ότι θα τη βρω την άκρη.
Τους το πρότεινα και δέχτηκαν.
Ενθουσιασμένη έτρεξα σπίτι για να το πω σε οικογένεια και φίλους. Αλλά δυστυχώς η δικιά τους αντίδραση δεν ήταν όπως η δικιά μου.
Όλοι τους ήταν επιφυλακτικοί.
Μου είπαν ότι μάλλον με εκμεταλλεύονται,
ότι αυτός δεν είναι ο φυσιολογικός τρόπος για να βρει κάποιος δουλειά.
Και κάποιοι δεν κατάλαβαν τι ακριβώς είχε γίνει
γιατί ποτέ δεν είχαν ακούσει κάτι παρόμοιο.
Όλοι χαρήκαν στην ουσία,
αλλά μου είπαν να έχω τα μάτια μου ανοιχτά για νέες ευκαιρίες. Τους πρώτους έξι μήνες,
χρειάστηκε να υπερασπιστώ την απόφαση μου πολλές φορές, τόσο στους άλλους, όσο και στον ίδιο μου τον εαυτό.
Δεν ήταν ότι είχε σταματήσει να μου αρέσει η δουλειά μου ή αυτό που κάνω,
αλλά καμιά δουλειά δεν είναι τέλεια.
Υπήρχαν στιγμές κούρασης, προβλήματα, διαφωνίες. Υπήρχαν στιγμές που τα λεφτά δεν ήταν αρκετά,
και αναρωτιόμουν μήπως τυχόν βιάστηκα.
Μήπως τελικά δεν ήμουν εγώ γι' αυτό.
Και όσο κι αν έψαχνα να βρω τα λόγια δεν μπορούσα να πείσω τον εαυτό μου
για ποιο λόγο το είχα κάνει.
Μέχρι που βρέθηκα στην Ολλανδία,
κι εκεί γνώρισα έναν από τους επιχειρηματίες του δικτύου μας.
Όταν καθίσαμε με ρώτησε εάν έχω τη δική μου επιχείρηση.
Και όταν του είπα όχι,
μου είπε, «Τότε τι ακριβώς κάνεις σε αυτόν τον οργανισμό;»
Πάγωσα και άρχισα δειλά δειλά να του λέω την ιστορία μου.
Όταν τελείωσα, με κοίταξε εντυπωσιασμένος και είπε,
«Τώρα κατάλαβα. Είναι ξεκάθαρο ότι είσαι επιχειρηματική!
Είδες μια ευκαιρία και την άρπαξες.
Είδες κάτι που ήθελες και δημιούργησες τον τρόπο για να το καταφέρεις,
και αυτό είναι που κάνουν οι επιχειρηματικοί άνθρωποι». Ξαφνικά ένας καινούργιος κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου.
Συνειδητοποίησα ότι επιχειρηματικότητα είναι κάτι άλλο.
Για μένα ποτέ δεν υπήρξε σαν έννοια.
Επιχειρηματίας ήταν κάποιος που είναι 40-50 χρονών, και βρίσκεται μπροστά από ένα μεγάλο γραφείο
και διοικεί τους υπαλλήλους του.
Και ξαφνικά ερχόταν κάποιος και μου έλεγε ότι δεν είναι μόνο αυτό. Το να είσαι επιχειρηματικός είναι το να είσαι δημιουργικός, να ψάχνεις καινούριους τρόπους να λύσεις τα προβλήματα σου,
ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο γύρω σου και τη ζωή σου, σαν μια ευκαιρία να μάθεις πράγματα.
Είναι να μην συμβιβαστείς, αλλά να αλλάξεις τα πράγματα.
Και αν αποτύχεις, ξεκινάς ξανά και ξανά, μέχρι να τα καταφέρεις.
Και το καλύτερο; Είναι ένα χαρακτηριστικό που το έχουμε όλοι μας,
είναι κομμάτι της ανθρώπινής μας φύσης.
Εγώ ήμουν επιχειρηματική στο πώς βρήκα δουλειά, υπάρχουν τόσοι άλλοι, επιχειρηματικοί υπάλληλοι γραφείου
που βρίσκουν έναν διαφορετικό τρόπο να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητά τους,
επιχειρηματικοί γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με διαφορετικό τρόπο,
επιχειρηματικοί φοιτητές που βλέπουν τις σπουδές τους ως μια ευκαιρία να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο. Όλοι τους άνθρωποι που απλά επέλεξαν
να δημιουργήσουν τις δικές τους εμπειρίες.
Φανταστείτε έναν κόσμο που όλοι θα ζούσαμε έτσι; Πώς θα ήταν;
Πώς θα ήταν το μονοπάτι του καθενός μας
αν ξέραμε ότι μπορούμε να το δημιουργήσουμε;
Αυτά αναρωτιόμουν κι εγώ και τότε μια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου.
Αν αυτό είναι αλήθεια, εμένα γιατί δεν μου το είχε πει κανείς; Γιατί δεν το ήξερα από πριν;
Προσπαθώντας να βρω απάντηση στην ερώτηση αυτή,
άρχισα να παρακολουθώ τους ανθρώπους γύρω μου,
και συνειδητοποίησα ότι όπως και στις περισσότερες περιπτώσεις, το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Κι ευτυχώς μέσα από την δουλειά μου, είχα την ικανότητα να το ψάξω αυτό περισσότερο.
Δημιουργήσαμε ένα software
που χαρτογραφεί το επιχειρηματικό οικοσύστημα της Σκωτίας. Όλους δηλαδή τους οργανισμούς
που βοηθούν στην ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας – σχολεία, πανεπιστήμια, κοινωνίες start-up, επενδυτές,
ακόμη και οργανισμούς που βοηθούν νέους να καταλάβουν τι θέλουν.
Και ανακαλύψαμε ότι το οικοσύστημα της Σκωτίας είναι πολύ υποστηρικτικό. Οι άνθρωποι εκεί έχουν σχεδόν ό,τι χρειάζονται για να είναι επιχειρηματικοί
και να επιλέγουν το δικό τους μονοπάτι.
Ξέρω τι σκέφτεστε, «Καλά τα λες, αλλά στην Ελλάδα δεν είναι έτσι».
Και ίσως να έχετε και δίκιο.
Εγώ όμως έχω δει πολλά πράγματα να αλλάζουν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Έχω δει καινούργια project, καινούργιες ιδέες.
Έχω δει δημιουργικούς ανθρώπους να κάνουνε πράγματα.
Τι θα γινόταν αν αλλάζαμε εμείς το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε; Αν εμείς δημιουργούσαμε τις ευκαιρίες που χρειαζόμαστε; Αν ο καθένας από μας έφτιαχνε το δικό του μοναδικό μονοπάτι; Σκεφτείτε τι είναι αυτό που σας κάνει ευτυχισμένους, να ζωντανεύετε,
ποιο είναι το μονοπάτι που βλέπετε τον εαυτό σας να περπατάει και να είναι δημιουργικός και προσπαθήστε το. Θα είναι δύσκολο και απαιτεί πολύ υπομονή,
αλλά πιστέψτε με αξίζει την κάθε στιγμή.
Σας ευχαριστώ
(Χειροκρότημα)
