The Contemporary Family: What does it mean to be a parent today? | Society Uncensored (2)
Γιατί όλο αυτό μπορεί πολύ εύκολα να σε εγκλωβίσει.
Να θεωρείς τον εαυτό σου καλό γονιό, οπότε να συνεχίσεις την πορεία σου... θεωρώντας ότι όλα είναι καλά, όλα τα κάνω καλά... και παραβλέποντας πράγματα που θα μπορούσαν να σε βοηθήσουν.
Ενδεχομένως να γίνεις καλύτερος.
Ή να ακούσεις αυτό που κάνεις και το θεωρείς καλό... πώς το εισπράττει το παιδί σου.
Έτσι μπαίνεις και σε έναν φαύλο κύκλο ενοχής... η οποία ενοχή είναι δυσβάσταχτη.
Δεν μπορείς κάθε μέρα να αυτο-αμφισβητείσαι... ή να είσαι ανοιχτός στην αμφισβήτηση των άλλων.
Γιατί δεν έχουν όλοι οι γονείς... τις ίδιες προτεραιότητες, ανάγκες, δεδομένα και ούτε τα παιδιά τους.
Να πω, επειδή είπε κι ο Θανάσης για τους γονείς του... εγώ θεωρώ ότι οι γονείς μου ήταν εξαιρετικοί... γιατί έκαναν πάρα πολλά λάθη, πάρα πολλά σωστά... και ποτέ... δεν έμειναν στο ότι "εγώ τα κάνω όλα σωστά".
Τα λάθη τους, τα σωστά τους ήταν δικά τους.
Αυτό που πανηγύριζαν πάντα χωρίς να το ξέρουν... και μου έμαθαν είναι, "αρκεί να σε αγαπάμε πολύ".
Που ήταν το μεγάλο τους άγχος γιατί εγώ ήμουν το υιοθετημένο τους παιδί.
Οπότε, είχαν τρομερό άγχος... για το αν θα έπειθαν τον κόσμο, εμένα... τους συγγενείς, τους φίλους... ότι άξιζαν να έχουν αυτήν την ευκαιρία.
Ή αν αύριο, μεθαύριο θα τους έλεγα εγώ ότι ήσασταν κακοί γονείς.
Αλλά, σκέφτομαι ότι είμαι άνθρωπος.
Δεν γίνεται να μην κάνω λάθη.
Και δεν με πειράζει να καταλαβαίνουν τα παιδιά μου ότι δεν είμαι τέλεια.
Θεωρώ ότι είναι μεγαλύτερη παγίδα να νομίζει το παιδί ότι είσαι τέλειος.
Μετά όταν καταλάβει κάποια στιγμή ότι δεν είσαι, κανένας δεν είναι... νομίζω ότι είναι... δεν θα πω τραυματικό, αλλά σοκαριστικό.
Πρόσβαση στην πληροφορία, ευτυχώς υπάρχει.
Όποιος θέλει να μάθει, να διαβάσει, να συμβουλευτεί έναν ειδικό... μπορεί να συμβουλευτεί έναν ειδικό.
Το να πλασάρεται όμως... ένα είδος γονεϊκότητας ως τέλειο... με τον τρόπο που πλασάρεται το ωραίο σώμα στον ίνσταγκραμ.
Ξαφνικά δεν τολμάς να πεις ότι φώναξες στο παιδί σου.
Υπάρχει κάποιος γονιός που δεν φωνάζει στα παιδιά του;
Αν μου το πείτε, εγώ θα νιώσω άβολα γιατί φωνάζω αρκετά συχνά.
Συχνότερα από ό,τι θα έπρεπε πιθανόν.
Είναι μεγάλο πρόβλημα. Αυτό δεν γίνεται μόνο στο διαδίκτυο... ή σε βιβλία.
Αυτό υπάρχει πολύ και στους άλλους γονείς.
Δηλαδή, αν πας σε ένα παιδικό πάρτι ή έξω από την αυλή του σχολείου... να μείνεις δέκα λεπτά.
Υπάρχουν γονείς που θα σου πουν "αυτό πώς το κάνεις;"
"Γιατί το κάνεις έτσι;"
"Εγώ λειτουργώ έτσι κι έχω βρει ότι είναι ο πιο σωστός τρόπος."
Θεωρώ ότι αν μπορούσα να σηκώσω μπαντιέρα για ένα πράγμα... είναι ότι αυτά τα παιδιά που έχουν γεννηθεί... με μη συμβατικούς τρόπους, όχι από τη μαμά... έχουν το δικαίωμα να το ξέρουν.
Και στη δικιά μου περίπτωση υπάρχουν πολλοί γονείς... που δεν θέλουν να πουν στο παιδί.
Και πιστεύω ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό... διότι το παιδί έχει δικαίωμα να το ξέρει.
Και επειδή, χτύπα ξύλο, αν συμβεί κάτι... και το μάθει αργότερα το παιδί για κάποιον λόγο... τότε, θα γίνει ένα τραύμα που δεν υπάρχει λόγος να γίνει.
Ένα πράγμα που...
είναι κάτι το φυσιολογικό, το κάνουμε να φαίνεται αφύσικο.
Νομίζω ότι ο φόβος που κυρίως με απασχολεί... ξεκινάει από το γεγονός ότι βλέπω πολύ συχνά... έναν καθρέφτη στην Αγγελική.
Και νομίζω όλοι σας πιθανότατα.
Καθρεφτίζονται πράγματα πάνω στην Αγγελική δικά μου.
Τα οποία δεν μ' αρέσουν. Καθόλου.
Όχι δεν μ' αρέσουν στην Αγγελική γιατί δεν τα έχει αποκτήσει ακόμα.
Θέλω να πω ότι για μένα η γονεϊκότητα... μιας και αυτή είναι η κουβέντα... ήταν η πιο ταχύρρυθμη ψυχοθεραπεία που έχω κάνει στη ζωή μου... και η πιο αποτελεσματική, γιατί μέχρι τώρα που την έκανα, δεν έβλεπα αλλαγή.
γιατί ξαφνικά έχεις απέναντί σου έναν αδυσώπητο καθρέφτη.
Που σου επισημαίνει πράγματα για τον εαυτό σου... που μέχρι τότε ή δεν τα έβλεπες ακριβώς... ή έλεγες, "έτσι είμαι εγώ, δεν επηρεάζεται κανένας".
"Δεν μ' ενδιαφέρει." Ξαφνικά σε ενδιαφέρει... γιατί επηρεάζουν το άτομο που θες λιγότερο από όλα στον κόσμο... να δυσκολέψεις, να ζορίσεις.
Οπότε, ο μεγαλύτερός μου φόβος, πέραν της υγείας, είναι... να μην κληροδοτήσω πράγματα που και μένα μου κληροδοτήθηκαν πιθανότατα.
Που ξέρω ότι με έχουν δυσκολέψει πολύ.
Αν είσαι κοντά στο παιδί, νομίζω θα τα κληροδοτήσεις.
Ακόμη κι a contrario είναι πολύ δύσκολο.
Αν είσαι κακός γονιός, με την παραδοσιακή έννοια... και ζήσεις απόμακρα από το παιδί...
τότε, μπορεί να μην τα κληροδοτήσεις, αλλά θα έχεις άλλο πρόβλημα.
Θα είστε απόμακρα.
Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις σε αυτήν την ιστορία.
Μάριε, ήθελα να σε ρωτήσω... επειδή πριν είπε ο Θανάσης... "Δε μ' απασχολεί πώς θα αντιμετωπιστεί η ιδιαιτερότητα του παιδιού"... γιατί όλα τα παιδιά έχουν μια ιδιαιτερότητα.
Εσένα σε προβλημάτισε ότι μπορεί να πάει το παιδί στο σχολείο... και να του πουν οι συμμαθητές του ότι δεν ήταν στο...
Καθόλου.
Γιατί ξέρω... ότι υπάρχει ο μηχανισμός που μπορεί... που μπορώ εγώ να βοηθήσω το παιδί μου...
να αναπτύξει τις άμυνες που χρειάζεται σε όποιο περιβάλλον βρεθεί... για οποιονδήποτε λόγο.
Είτε γιατί είναι παχύ, κοντό, είτε γιατί είναι χιλιάδες πράγματα.
Άμα ψάξουν να βρουν, θα βρούνε.
Ναι.
Το σχολείο είναι φριχτό. Τα παιδιά είναι πολύ επιθετικά, σκληρά... το ένα απέναντι στο άλλο.
Και εγώ στενοχωριέμαι για τον εαυτό μου... γιατί εμένα δεν μου το δείξανε, δεν μου το μάθανε ότι... μερικές φορές πρέπει να αντιμετωπίζεις τους άλλους και με τσαμπουκά.
Δηλαδή, πρέπει να υπερασπίζεις αυτά που πιστεύεις και αυτά που είσαι.
Πρέπει να έχεις λόγο.
Όταν δεν απαντάς σε αυτά που σου λένε... τους δίνεις πάτημα.
Τους δίνεις βήμα για να συνεχίσουν.
Υπάρχει ο τρόπος... να δώσεις εφόδια στο παιδί... να λειτουργήσει, να υπάρξει σωστά.
Να μπορέσει να αμυνθεί.
Έχεις εμπειρία τέτοιου τύπου;
Στο σχολείο; Προσωπική;
Του παιδιού, όχι προσωπική δική σου.
Εννοώ δυσκολία στη διαχείριση, στην επαφή με τους άλλους γονείς.
Όχι, καθόλου. Καμία.
Γενικά, αυτό που σας είπα.
Δεν μιλάω καθόλου για τη σεξουαλικότητά μου... όχι γιατί το κρύβω... αλλά, γιατί νομίζω ότι με κάποιο μαγικό τρόπο το ξέρει ο κόσμος.
Είτε φαίνεται είτε δεν μ' ενδιαφέρει. Είναι μη θέμα.
Για μένα είναι πια μη θέμα. Το έχω κερδίσει αυτό.
Νομίζω ότι αυτό είναι το μυστικό.
Στη δική μου περίπτωση, πριν μεγαλώσει η Αγγελική να πάει σχολείο... με προβλημάτιζε θεωρητικά...
αν θα τη ρωτήσουν πού είναι ο μπαμπάς της, δεν έχει μπαμπά.
Και τι θα πει η Αγγελική.
Και τελικά στην πραγματικότητα... σαν τα πράγματα με έναν τρόπο να τακτοποιούνται από μόνα τους.
Όταν εσύ δεν δημιουργείς θέμα εκεί που δεν υπάρχει.
Δίνουμε σημασία σε κάτι, το επισημαίνεις... και μετά αρχίζει και τρέφεται μόνο του.
Στρεσάρεται μόνο του.
Ναι, και αποκτά μια δυναμική... και μετά χάνεις τον μπούσουλα.
Αποκτά το δικό του μυαλό μετά το θέμα από μόνο του.
Εδώ είναι...
και η μεγάλη υπόθεση της κοινωνίας.
Δηλαδή, αυτή η συζήτηση είναι χρήσιμη που γίνεται.
Γιατί; Γιατί... η στάση του Μάριου... δυναμώνει έναν άνθρωπο που δεν έχει την αυτοπεποίθηση του Μάριου.
Η στάση της Νίκης, η στάση της Έλενας.
Δηλαδή, ο ένας δίνει κουράγιο, δίνει μια δύναμη... δίνει ένα μπουστάρισμα στον άλλον.
Και έχω να πω εδώ ότι παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο το παράδειγμα.
Κοιτάξτε να δείτε. Η Αντζελίνα Τζολί μπορεί να πει κάποιος... ότι είναι καλή ή κακή ηθοποιός. Είναι ένα κομμάτι του star system.
Εγώ ξέρω ότι δεκάδες χιλιάδες παιδιά από την Αιθιοπία... υιοθετήθηκαν στις ΗΠΑ...
επειδή το έβγαλε, το κοινοποίησε, το περπάτησε.
Πολύ σωστό αυτό που είπε η Έλενα.
Έρχεται κάποια στιγμή μια γυναίκα και λέει:
"Εγώ έκανα παιδί με δανεικό ωάριο."
Και ξαφνικά, χιλιάδες γυναίκες που ψάχνουν αυτήν τη διαδρομή... έρχονται να ακούσουν την Έλενα...
και θα πουν "να ένας άνθρωπος που μου το λέει".
Δεν είναι διαφημιστικό φυλλάδιο.
Φαντάσου να έρθει η ηθοποιός του Χόλυγουντ... Θεωρώ ότι είναι σημαντικό να ζούμε την αλήθεια μας...
και το να ζούμε την αλήθεια εμείς ως γονείς... πρέπει να βοηθήσουμε και τα παιδιά μας να τη ζήσουνε.
Πώς; Με το να είμαστε ειλικρινείς.
Εγώ νομίζω ότι πέραν του παραδείγματος... που όπως είπε ο Θανάσης, είτε είναι διάσημος κανείς... είτε άσημος, αλλά στον κύκλο σου, που θα σου δώσει το θάρρος... να σκεφτείς να κάνεις κάτι... νομίζω ότι σε πολλές περιπτώσεις, στη δική μου ακόμη περισσότερο... δεν είναι μόνο να δώσεις το θάρρος, γιατί μια γυναίκα που θέλει...
να γίνει μητέρα, θα βρει τον τρόπο αν θέλει.
Νομίζω ότι περισσότερο έχει σημασία να αλλάξει λίγο το προφίλ.
Να δει κάποιος που δεν γνωρίζει κάποια μονογονεϊκή οικογένεια... ότι ο μονογονιός ή η μόνη γυναίκα που έχει αποφασίσει ή της έχει τύχει... να κάνει ένα παιδί μόνη της... δεν είναι κάτι μίζερο, δεν έχει κάποια πικρία... δεν συνοδεύεται απαραίτητα από κάποιο δράμα... ή από κάποια εγκατάλειψη.
Δεν είναι ατυχήσασα.
Και όσο πιο πολύ δεν έχει πικρία η ίδια γι' αυτό... τόσο δεν θα αντιμετωπίσει πρόβλημα το παιδί... για το αν έχει ή δεν έχει μπαμπά ή όλα αυτά.
Όσο λυμένο είναι για τον εαυτό μας... και όσο ΟΚ είμαστε εμείς με ό,τι έχουμε κάνει, αυτό μεταδίδεται στο παιδί.
Προφανώς. Στη δική μου περίπτωση πολύ έντονα.
Αν έχεις τύψεις επειδή έχει γίνει με αυτόν τον τρόπο η Αγγελική... ή επειδή εγώ υιοθέτησα τον Μάρκο και δεν τον γέννησα... αυτό βγαίνει στο παιδί, ακόμα κι αν δεν του το λες ξεκάθαρα... είναι κάτι που του το μεταδίδεις.
Αν είσαι εσύ εντάξει με τις επιλογές σου και είναι λυμένα για σένα... είναι κάτι που το παιδί θα το εκλάβει έτσι και θα πορευτεί μ' αυτό.
Ένα πράγμα που έχω στο κεφάλι μου... το μοντέλο που έχει καθιερωθεί... καταλαβαίνω γιατί καθιερώθηκε.
Ένας άντρας και μια γυναίκα είναι τα δομικά στοιχεία μιας οικογένειας... και η οικογένεια το δομικό στοιχείο της κοινωνίας... συνηθίζουμε να το λέμε φυσιολογικό, δεν είναι καθόλου.
Δεν έχει πέσει από τον ουρανό έτσι.
Δεν ήρθε ουρανοκατέβατο από μόνο του.
Είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα... που λειτούργησε για κάποιους λόγους έτσι... αλλά μπορεί να λειτουργήσει και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.
Πάντως, θέλω να πω ότι υπάρχουν πάρα πολλά μοντέλα... και πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορεί κανείς να γίνει γονέας.
Μπορεί κανείς να διαλέξει να γίνει γονέας μόνος του.
Και αυτή η επιλογή δεν είναι λιγότερο φυσιολογική... ή λιγότερο επιτυχημένη... από το να είναι γονέας σε μια σχέση που μπορεί να είναι κακή... με προβλήματα, που θα περάσουν και στα παιδιά.
Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να μιλάμε όπως μίλησε ο Θανάσης πριν.
"Εγώ δεν νιώθω καλός γονιός." Να λέμε πράγματα που θεωρούνται ταμπού.
Να είμαστε ειλικρινείς γιατί αυτό... είναι ένδειξη αλληλεγγύης προς τον άλλον.
Όταν προσπαθείς να πείσεις ότι είσαι τέλειος... νιώθει ότι εκείνος δεν τα καταφέρνει καλά.
Όταν θα γίνει ρωγμή σε αυτό και καταλάβεις... ότι κι άλλοι αντιμετωπίζουν τις ίδιες προκλήσεις με σένα...
Είναι σαν μια φωτογραφία με Photoshop.
Έτσι;
Όλοι μόλις τη βλέπουμε, την προσπερνάμε.
Ξέρουμε ότι έχει γίνει Photoshop.
Νομίζω ότι κάπου διάβασα, στον "Guardian"...
το άρθρο για την τέλεια μητέρα... ότι είναι πολιτική αυτή η ειλικρίνεια πια.
Είναι πολιτικό πια, είναι ακτιβισμός.
Το να είσαι ειλικρινής ως γονιός, ως μητέρα στο εν λόγω άρθρο... αλλά και ως γονιός συνολικά.
Να είσαι ειλικρινής, ανοιχτός, να λες τα πράγματα όπως είναι... να μη δημιουργείς ψευδαισθήσεις για το πόσο ρεαλιστικό μπορεί να είναι... "δεν φωνάζω ποτέ, πάντα διδάσκω με το παράδειγμα"... "εγώ πάντα συζητάω"...
"δεν λέω ποτέ "όχι", το λέω αλλιώς".
Όλοι ξέρουμε, ειδικά όσοι έχουμε γίνει γονείς και όσοι δεν έχουν γίνει... το φαντάζονται... ότι δεν είναι ρεαλιστικό.
Κι όσο πιο πολύ σπάει, πραγματικά σπάει... το ακούς γύρω σου να συμβαίνει... τόσο πιο ανακουφισμένοι νιώθουμε, τόσο πιο απενοχοποιημένοι νιώθουμε.
Νομίζω ότι τέλεια μαμά ή τέλειος γονιός δεν υπάρχει.
Αλλά, υπάρχει χαρούμενος γονιός.
Υπάρχει γονιός χωρίς τύψεις, υπάρχει γονιός ευχαριστημένος.
Κι αυτός είναι ο καλύτερος γονιός.
Είναι και ένα κομμάτι ότι όλοι κάποια στιγμή... κληθήκαμε να είμαστε οι τέλειοι άνθρωποι.
Κατά συνέπεια και τέλειοι γονείς.
Και κάπου ενοχοποιήθηκαν τα λάθη.
Σαν με έναν μαγικό τρόπο ένας άνθρωπος να μην κάνει ποτέ λάθος.
Να πω σε αυτό ότι υπάρχει μια γραμμή... αποϊδεολογικοποίησης της σχέσης του γονιού με το παιδί.
Εγώ αγαπώ το παιδί μου ό,τι κι αν είναι.
Εγώ, αν είναι χρυσαυγίτης, ντρέπομαι πάρα πολύ.
Άμα, δέρνει συμμαθητές του επίσης ντρέπομαι πάρα πολύ.
Θέλω να πω αυτήν την κατάσταση μιας απεμπλοκής... όπου το παιδί... μπορεί να λειτουργήσει καθ' οιονδήποτε τρόπο... και εσύ αυτόν εδώ τον τρόπο να τον αποδεχτείς... στο πλαίσιο μιας μεταπαιδαγωγικής αλήθειας... που λέει ότι εγώ είμαι ανεκτικός.
Δεν είμαι ανεκτικός ως άνθρωπος... δεν θα ήμουν ανεκτικός με τη φίλη μου τη Νίκη και τον φίλο μου τον Μάριο... να ακούσω το οτιδήποτε.
Έτσι, δεν θα είμαι ανεκτικός με το παιδί μου... όχι σε επίπεδο ιδεολογικής συζήτησης... αλλά, αν μου πει ότι πήρα το φυσοκάλαμο... ή λιώνω μυρμήγκια στον κήπο... δεν θα του πω, "τι ωραία, μπράβο σου".
Δεν θα του πω, "όπως κι αν είσαι σ' αγαπώ". Όχι, δεν σ' αγαπώ.
Πιστεύω ότι σε 20 χρόνια από σήμερα στη Δύση... θα είναι αυτονόητο το δικαίωμα των ανθρώπων να φτιάξουν οικογένεια... σε όποια δομή.
Είτε είναι γκέι, είτε έχουν κάποιο βιολογικό ενδιάμεσο πρόβλημα... η οικογένεια αυτή μπορεί να είναι από τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Και η διαδρομή αυτή θα έχει ανοίξει περισσότερο.
Πάντοτε με πισωγυρίσματα, με ένα βήμα πίσω... αλλά, με δυο βήματα μπρος.
Για να το κλείσω αισιόδοξα, θα πω ότι σε αυτά τα δυο βήματα μπρος... εγώ ελπίζω.
Κι αν είναι να γίνουν αυτά τα δυο βήματα μπρος... δεν πειράζει που κάποιοι από μας μπορεί και να μην είμαστε.
Θα ήθελα... να πάψουμε να ζούμε στις παρυφές της Ευρώπης... και κοινωνικά.
Θα ήθελα να μπορούμε να χαράξουμε τη δική μας πορεία... ανεξαρτήτως του τι κάνουν οι Ευρωπαίοι...
ή οτιδήποτε άλλο.
Και θα ήθελα πραγματικά... γιατί νομίζω ότι το βασικό, το μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα... είναι πολιτικό.
Θα ήθελα το πολιτικό προσωπικό μας... να σταθεί...
Αντάξιο.
Της κοινωνίας που αντιπροσωπεύει. Γιατί δεν στέκεται αντάξιο.
Σας ευχαριστώ που ήμασταν εδώ.
Ελπίζω να είμαστε και σε 20 χρόνια πάλι εδώ... και να είναι όντως τα πράγματα πολύ αυτονόητα... και να ακούγονται πολύ πασέ και παρωχημένα.
Μακάρι. Ευχαριστώ πολύ.
Κι εμείς ευχαριστούμε πολύ.