A gay police officer defying the walls of prejudice | Michael Lolis | TEDxThessaloniki
Μετάφραση: Eleni Tziafa Επιμέλεια: Maria K.
[Μιχάλης Λώλης]
«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ, μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δε σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη».
Σκέφτομαι τη ζωή μου, καθότι από τη μέρα που γεννήθηκα
έμαθα να φοβάμαι να είμαι ο εαυτός μου,
καθώς οι δικοί μου άνθρωποι, η κοινωνία, έβλεπε κάτι κακό σε κάποιον σαν εμένα,
κάτι προσβλητικό, κάτι που δεν μπορούσα ν' αγαπήσω,
κάτι που δεν μπορούσα να είμαι.
Η κοινωνία θεωρεί την ομοφυλοφιλία μια επιλογή,
η οποία είναι προσβλητική, είναι χυδαία,
για κάποιους ακόμη και αμάρτημα.
Την ίδια όμως στιγμή το μίσος, αλλά και την ντροπή για την ομοφυλοφιλία
τα θεωρεί αποδεκτά και αυτονόητα και φυσικά καθόλου αμαρτία.
Για χρόνια αρνούμουν να μιλήσω γι' αυτήν, γιατί φοβόμουν να ήμουν μέρος της.
Έτσι στέκομαι σήμερα εδώ, μπροστά σας με περηφάνια
να μιλήσω για εκείνον τον εαυτό μου,
που φοβόμουν, που η κοινωνία με έκανε να φοβάμαι,
αλλά και για όλους εκείνους που σήμερα ακόμα φοβούνται
και δεν μπορούν να μιλήσουν γι' αυτό.
Στέκομαι σήμερα εδώ μπροστά σας
για να θυμηθώ ότι δεν είμαι μονάχα ένα Εγώ,
αλλά είμαι ένα Εμείς.
Κι έτσι, θέλοντας να καταργήσω κάθε φόβο,
να γκρεμίσω κάθε τείχος που με κρατάει εγκλωβισμένο,
επειδή απλά είμαι ομοφυλόφιλος.
Γεννήθηκα στα Γιάννενα στις 8 Οκτωβρίου του 1986.
Είμαι το τρίτο παιδί και το πρώτο αγόρι μιας πολύτεκνης οικογένειας.
Απ' την ημέρα που γεννήθηκα,
οι γονείς μου, οι συγγενείς μου, οι φίλοι,
και γενικά η κοινωνία έχτισε πάνω στο βιολογικό μου φύλο
τις προσδοκίες, τις απαιτήσεις, και τον ρόλο που έπρεπε να παίξω
ως γιος, ως αγόρι και σήμερα πια ως ένας άντρας.
Τόσα πολλά τείχη να με κρατούν εγκλωβισμένο.
Τι πρέπει να πω, πώς πρέπει να συμπεριφέρομαι,
τι πρέπει να μου αρέσει.
Την ίδια στιγμή, ένας άντρας λειτουργεί
σύμφωνα ακριβώς με αυτό που μπορεί να δώσει.
Η κοινωνία απαιτεί απ' αυτόν ακριβώς αυτό που μπορεί να δώσει,
ενώ εγώ παλεύω να δώσω κάτι που δεν έχω.
Όντας έφηβος, αρχίζω κι ανακαλύπτω τη σεξουαλικότητά μου.
Αρχίζω, μέσα στις ενοχές, να συναναστρέφομαι σεξουαλικά με γυναίκες.
Όμως δεν θα τα καταφέρω.
Προσπαθώ να δώσω κάτι που δεν έχω.
Προσπαθώ να αποδεχτώ τον εαυτό μου και να με αποδεχτεί η κοινωνία.
Μια προσπάθεια όμως μάταιη, γιατί δεν είμαι αληθινός.
Κάθε τυχόν επιτυχία στη ζωή μου τη βιώνω ως θρίαμβο σε άλλους τομείς,
κόντρα όμως στον αληθινό μου εαυτό.
Έτσι, βίωσα και την επιτυχία μου
να περάσω μέσω Πανελλαδικών Εξετάσεων στην Αστυνομία.
Ένας ψεύτικος, όμως, θρίαμβος.
Πίστεψα, πρώτα εγώ, ότι θα καταφέρω να πείσω την κοινωνία
ότι θα είμαι ένας «σωστός άντρας» απέναντι στην κοινωνία.
Άρχισα, λοιπόν, να ζω δύο παράλληλες ζωές.
Στη μία ζωή να προσπαθώ να παίξω έναν ρόλο που έχει φτιάξει η κοινωνία
και έχει δομήσει πάνω σ' αυτό που λέμε «ετεροφυλόφιλος άντρας»,
και στην άλλη ζωή να αναζητώ ενοχικά
να ικανοποιήσω το ερωτικό μου ένστικτο.
Μια προσπάθεια πάρα πολύ δύσκολη,
βιώνοντας συνέχεια μια συνεχή απογοήτευση,
βιώνοντας συνέχεια έναν χλευασμό και μια απαξίωση από τους άλλους γύρω μου.
Όμως, κάποια στιγμή συμβαίνει κάτι αναπάντεχο.
Ερωτεύτηκα.
Στο πρόσωπο ενός άλλου άντρα, ναι, ενός άλλου άντρα,
βρήκα έναν άνθρωπο, μια ψυχή, μια καρδιά,
κι έτσι αποφασίζω να φύγω απ' αυτή τη μιζέρια
και η δεύτερη παράλληλη ζωή μου παίρνει ομορφιά,
γίνεται χαρά, γίνεται δύναμη,
και γιατί όχι σεξουαλική ικανοποίηση που δεν χωράει στο δικό μου μυαλό,
κι έτσι αποφασίζω να πάω κόντρα σε όλα όσα ήξερα.
Αποφασίζω να ενώσω αυτές τις δύο παράλληλες ζωές.
Μια προσπάθεια, όμως, γεμάτη πολύ πόνο για κάθε ομοφυλόφιλο.
Πρώτα απ' όλα έρχονται οι φίλοι.
Χιλιάδες στερεότυπα και προκαταλήψεις,
τι κάνω στο κρεβάτι μου, πώς κάνω σεξ μ' έναν άντρα;
Πρέπει αυτά που εγώ ακόμα καλά καλά δεν έχω ξεδιαλύνει μέσα μου,
να τα διώξω από τους φίλους μου,
απ' τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου κι αγαπάω.
«Ελίζα, Γιάννη, Αντρέα, Κώστα,
είμαι γκέι».
Μετά το πρώτο σοκ, βλέπω στους φίλους μου
ότι αντιλαμβάνονται ξαφνικά ότι είμαι ευτυχισμένος,
και ότι αυτό που λέω είναι απλά φυσιολογικό,
και θέλουν από 'μένα να βλέπουν να είμαι καλά.
Και παίρνω μια πρώτη τεράστια αποδοχή.
Το δύσκολο, όμως, είναι η οικογένεια.
Έρχονται πρώτα οι δύο μεγαλύτερες αδερφές μου, τις οποίες υπεραγαπώ.
«Έρη, Νάνσυ, είμαι γκέι».
Μετά το πρώτο σοκ έρχεται το κλάμα, ο πόνος, η ένταση.
Αλλά και αυτές κόντρα σε όλα, επειδή αγαπάνε τον αδελφό τους,
ξεχνούν καθετί που θεωρεί η κοινωνία για μένα
κι είναι μια τεράστια αγκαλιά αποδοχής.
Τα δύσκολα όμως δεν ήρθαν ακόμα,
έρχονται οι γονείς.
Ενώ εγώ ζω ερωτευμένος μ' έναν άνθρωπο,
είμαι με τον σύντροφό μου που αγαπώ βαθιά,
κοιμάμαι κάθε μέρα δίπλα του, ταξιδεύω, λαχταρώ να είμαι μαζί του κάθε μέρα,
πρέπει αυτό να το πω στους ανθρώπους που πρώτοι μου έμαθαν
-άθελα τους βέβαια-
να φοβάμαι και να ζω μες στις ενοχές.
Πώς να το πω; Πώς να το εξηγήσω; Αποφασίζω και το λέω:
«Μαμά, μπαμπά, είμαι γκέι».
Ποιος στρέιτ έχει ακούσει από τη μαμά του
να λέει κλαίγοντας
ότι ντρέπεται γι' αυτό που είναι,
ότι της κατέστρεψε τη ζωή;
Ποιος στρέιτ έχει ακούσει από τον πατέρα του
να λέει ότι θέλει να πεθάνει,
ότι άνοιξε έναν λάκκο και τον έριξε μέσα;
Γιατί έπρεπε να γκρεμίσω αυτόν τον τοίχο και να δω τον απόλυτο πόνο,
την απόλυτη απαξίωση,
να μετανιώσω που λέω στους ανθρώπους που αγαπάω όσο τίποτα σ' αυτό τον κόσμο
ότι είμαι ευτυχισμένος, κι ότι ζω μ' έναν άνθρωπο κι ότι είμαι ερωτευμένος;
Φυσικά, με τον καιρό κι οι γονείς μου κατανόησαν ότι δεν άλλαξε κάτι,
ότι δε διαφέρω σε τίποτα και παραμένω γιος τους.
Σήμερα η σχέση μας είναι καλή, έχει εξελιχθεί,
κι είναι δύο άνθρωποι που με στηρίζουν κι είναι υπερήφανοι.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που σας ανέφερα είναι δίπλα μου γεμάτοι αγάπη,
γεμάτοι υποστήριξη, γεμάτοι περηφάνια,
ακόμα για το γεγονός ότι στέκομαι σήμερα εδώ μπροστά σας και μιλάω γι' αυτό.
Όλα αυτά συμβαίνουν παράλληλα με τη συναναστροφή με κόσμο
που ζει όπως εγώ, ενάντια στις πιθανότητες.
Παρόλα αυτά είναι ευτυχισμένες και ευτυχισμένοι.
Μελετώ σε βάθος τα ανθρώπινα δικαιώματα λόγω σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο,
παίρνω μετάθεση στο Τμήμα Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας,
και παρακολουθώ εκπαιδευτικά συνέδρια του Συμβουλίου της Ευρώπης
ώστε να πιστοποιηθώ ως επίσημος εμπειρογνώμονας του Συμβουλίου
σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων,
καταπολέμησης του ρατσισμού και των διακρίσεων,
με σκοπό να εκπαιδεύσω και να ευαισθητοποιήσω
τον Έλληνα αστυνομικό απέναντι στον ρατσισμό και τις διακρίσεις.
Παράλληλα, τον περασμένο Αύγουστο, στο Άμστερνταμ,
συμμετέχω στο 1ο Παγκόσμιο Συνέδριο LGBT Αστυνομικών,
όπου 300 λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι και τρανς αστυνομικοί
από 28 χώρες του πλανήτη, μιλήσαμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα,
για τον ρατσισμό και τις διακρίσεις,
τόσο αυτών που υφιστάμεθα ως LGBT αστυνομικοί,
όσο και για την προάσπισή τους κατά την ενάσκηση των καθηκόντων μας.
Τότε παίρνω δύναμη, παίρνω γνώσεις, παίρνω υποστήριξη,
βλέποντας ανθρώπους -και μάλιστα συναδέλφους-
να μιλάνε ανοιχτά και θαρραλέα,
γι' αυτό δεν έχω παρά ν' ακολουθήσω τη δική μου διαδρομή
και να μιλήσω γι' αυτά μες στην Ελληνική Αστυνομία
αλλά και στην ελληνική κοινωνία.
Θέλω όσο εγώ γίνομαι πιο αληθινός, όσο εγώ γίνομαι πιο ειλικρινής
μες στη δουλειά μου αλλά και με τους ανθρώπους,
να βλέπω τους συναδέλφους μου να παίρνουν δύναμη και κουράγιο
και να μιλάνε ανοιχτά για τη ζωή τους ως LGBT άτομα.
Είμαι 13 χρόνια στην αστυνομία.
Θέλω να είμαι καλός στη δουλειά μου, αληθινός και ειλικρινής.
Είμαι ένας άντρας που έλκεται ερωτικά,
συναισθηματικά και σεξουαλικά από άλλους άντρες.
Το θέτω ακριβώς στο ίδιο επίπεδο, δε ζητώ κατανόηση,
απαιτώ όσα επιβάλλει η κοινή λογική,
όσα επιβάλλει ο σεβασμός απέναντι στον άνθρωπο,
όσα επιβάλλει η νομοθεσία που θεωρεί τα LGBT άτομα ισότιμα με τον κάθε άνθρωπο,
που θεωρεί τον σεξουαλικό προσανατολισμό βάσει διάκρισης που χρήζει προστασίας
απέναντι στον ρατσισμό και τις διακρίσεις.
Τα LGBT Δικαιώματα ανήκουν στην ατζέντα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,
καθώς ο σεξουαλικός προσανατολισμός κάθε προσώπου
είναι στοιχείο της ανθρώπινης ταυτότητάς του
και σχετίζεται με την εγγενή αξία και αξιοπρέπεια κάθε προσώπου.
Όμως, τα LGBT δικαιώματα παραβιάζονται σε όλον τον πλανήτη.
LGBT άτομα ξυλοκοπούνται, φυλακίζονται,
ή εκτελούνται απ' τις κυβερνήσεις των χωρών τους.
Ας δούμε για παράδειγμα,
τα στρατόπεδα εξόντωσης ομοφυλοφίλων στην Τσετσενία πρόσφατα.
Επίσης, τα LGBT άτομα, ακόμα και στις πιο προηγμένες χώρες,
είναι θύματα απαξίωσης, χλευασμού, διακρίσεων και βίας.
Η ομοφοβία αυτή, ως αποστροφή σε βάρος των LGBT ατόμων,
είναι ένα δείγμα της ανδροκρατίας,
της βαθιά ριζωμένης στην κοινωνία μας πατριαρχίας,
όπου ο άνδρας επιβάλλει την αιώνια υποταγή
της γυναίκας, του παιδιού, αλλά και κάθε ανθρώπου σαν εμένα
που αμφισβητεί την αιώνια αυτή κατηγοριοποίηση άντρας – γυναίκα.
Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου
και μια σειρά από διεθνή νομοθετικά κείμενα
προστατεύουν τον σεξουαλικό προσανατολισμό
και δημιουργούν ένα πλέγμα διεθνούς προστασίας τους.
Επίσης, η ελληνική έννομη τάξη, με μια σειρά νομοθετημάτων,
θέτει τον σεξουαλικό προσανατολισμό ως μια βάση διάκρισης
και την προστατεύει απέναντι στα εγκλήματα μίσους, τη ρητορική μίσους,
καθώς και τις διακρίσεις για την ίση μεταχείριση
σε όλο το φάσμα δραστηριοτήτων των ανθρώπων αυτών.
Τη στιγμή που στην Ελλάδα καταγγέλλονται
μόνο ένα με δύο ομοφοβικά ρατσιστικά εγκλήματα ετησίως,
στη Μεγάλη Βρετανία ακούμε ότι καταγγέλλονται 20 ημερησίως.
Θεωρείτε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ομοφοβία;
Μάλλον το αντίθετο.
Πρέπει λοιπόν η αστυνομία να αποσυντηρητικοποιηθεί,
να ανοιχθεί στις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες,
καθώς και να συνεργαστεί με τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών κι από κοινού,
μέσα από την καταγραφή των περιστατικών ρατσιστικής βίας,
να δώσει ορατότητα στο φαινόμενο του ρατσισμού,
το οποίο, εφόσον δεν καταγγέλλεται,
δεν αποτυπώνεται και στατιστικά η πραγματική του διάσταση
και, το σημαντικότερο, δε διώκονται οι δράστες του.
Πρέπει η αστυνομία να οικειοποιηθεί πολιτικές αστυνόμευσης,
που ήδη υπάρχουν σε άλλες χώρες του κόσμου και της Ευρώπης,
όπως της Διαπολιτισμικής Αστυνόμευσης, όπου προσλαμβάνονται ως αστυνομικοί
μέλη ευάλωτων κοινωνικών ομάδων,
αλλοδαποί, αλλόθρησκοι, Ρομά και LGBT άτομα,
τα οποία λειτουργούν ως δίαυλοι επικοινωνίας.
Έτσι, η αστυνομία πρέπει να θέσει σε υψηλή προτεραιότητα
την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
και την καταπολέμηση του ρατσισμού και των διακρίσεων.
Θέλω να σας πω εδώ τι είναι σεξουαλικός προσανατολισμός.
Σεξουαλικός προσανατολισμός είναι η ερωτική, ρομαντική, βαθιά συναισθηματική
αλλά και σεξουαλική έλξη προς άντρες, γυναίκες ή και τα δύο φύλα.
Ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν είναι μονάχα ένα προσωπικό χαρακτηριστικό,
όπως η ηλικία ή το βιολογικό φύλο.
Ο σεξουαλικός προσανατολισμός χαρακτηρίζεται από συμπεριφορές,
όπως το να κρατιέσαι χέρι-χέρι, να φιλιέσαι, να κοιμάσαι με έναν άνθρωπο,
είναι αυτή η βαθιά συναισθηματική ανάγκη να αντλήσεις στοργή, αγάπη,
να ικανοποιήσεις βαθιά ένστικτα συντροφικότητας.
Οπότε, γιατί για έναν ετεροφυλόφιλο
αυτά τα κοινωνικά χαρακτηριστικά να είναι αποδεκτά;
Γιατί δε γυρίσαμε ποτέ να πούμε σε έναν ετεροφυλόφιλο
«Δε μας νοιάζει τι κάνεις στο κρεβάτι σου»,
ενώ την ίδια στιγμή σ' έναν ομοφυλόφιλο
που δηλώνει μ' αυτά τα κοινωνικά χαρακτηριστικά
τι κάνει στο κρεβάτι του, τον ωθούμε στο να το κρύψει, να μείνει στο περιθώριο.
Όλα τα παραπάνω, τα προσωπικά μου βιώματα,
ο ρατσισμός, οι διακρίσεις που δέχονται τα LGBT άτομα,
με κάνουν να στέκομαι σήμερα εδώ μπροστά σας
και να κάνω αυτό που λέμε «coming out».
Αυτό που κάνουν οι ετεροφυλόφιλοι κάθε λίγο, κάθε λεπτό,
χωρίς να φοβούνται, χωρίς να ντρέπονται,
χωρίς να έχουν ακούσει ποτέ
από τους γονείς τους να πονάνε και να κλαίνε.
Κάθε λίγο μας λένε τι κάνουν, τι θέλουν,
πόσο πολύ τους αρέσουν οι γυναίκες,
τις φλερτάρουν ανοιχτά παντού,
πολλές φορές με προκλητικό και μάλιστα χυδαίο τρόπο,
κάνοντας αυτό που λέμε ξανά «coming out».
Έτσι λοιπόν κι εγώ στέκομαι σήμερα εδώ μπροστά σας,
με την ίδια και μεγαλύτερη περηφάνια, καταργώντας κάθε φόβο
και σας λέω ανοιχτά ότι είμαι ομοφυλόφιλος
και θέλω να το αποδεχτείτε,
όχι γιατί σας το επιβάλλει η νομοθεσία, αλλά γιατί κατανοείτε βαθιά
ότι είμαι ένας άνθρωπος που δεν έπρεπε να βιώσει όλα αυτά,
και στο πρόσωπο το δικό μου να δείτε όλους τους ομοφυλόφιλους.
Και να ξέρετε ότι, ανεξάρτητα αν εγώ το επέλεξα ή όχι,
ακόμα κι αν είναι επιλογή, πρέπει να δούμε σ' αυτά τα άτομα
ότι έχουν κάθε δικαίωμα να ζήσουν τη ζωή που θέλουν.
Επίσης, να γνωρίζετε ότι LGBT άνθρωποι υπάρχουν παντού,
ακόμη και μέσα στις οικογένειές σας.
Τους δώσατε ποτέ την ευκαιρία να μιλήσουν γι' αυτό;
Δώσατε ποτέ την ευκαιρία σ' αυτούς τους ανθρώπους που λέτε ότι αγαπάτε
να εκφραστούν, όπως εγώ σήμερα;
Θέλω λοιπόν, κλείνοντας,
να δει ο καθένας από εσάς τα δικά του τείχη, τα τείχη που η κοινωνία τον κρατάει εγκλωβισμένο και του λέει
και του υπαγορεύει τη ζωή που πρέπει να ζήσει.
Θέλω να δει αυτά τα τείχη και να τα γκρεμίσει
και να ζήσει τη ζωή που θέλει ο ίδιος για τον εαυτό του.
Φυσικά, πάντα με γνώμονα τον σεβασμό του ενός απέναντι στον άλλον.
Θέλω σήμερα να δείτε στο πρόσωπό μου
όλους αυτούς τους ανθρώπους που φοβούνται.
Ξέρω ότι φοβούνται.
Θέλω να τους πω ότι κι εγώ φοβόμουν
κι αυτό που κάνω σήμερα μου φαίνεται αδιανόητο.
Θέλω όμως να έχουν θάρρος, αλλά και να προσέχουν.
Θέλω, λοιπόν, να επιτρέψετε σ' αυτούς τους ανθρώπους να ζήσουν,
να μη νιώθουν φόβο, να μη βιώσουν όσα βίωσα εγώ,
κι απλά να κατανοήσετε ότι είναι άνθρωποι
που αν τυχόν αποφασίσουν να μιλήσουν ανοιχτά γι' αυτό,
εάν τους δώσετε την ευκαιρία, δε χρειάζεται να είναι θύματα
ούτε χλευασμού, ούτε απαξίωσης, ούτε υποτίμησης.
Και το χειρότερο, δεν πρέπει να είναι θύματα βίας.
Είναι άνθρωποι που απλά αποφασίζουν να ζήσουν τη ζωή τους,
να γκρεμίσουν κάθε τείχος
που η κοινωνία τους κρατάει εγκλωβισμένους.
Είναι άνθρωποι που αγαπούν ανθρώπους του ιδίου φύλου.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
(Χειροκρότημα)