Το επόμενο λογικό σου βήμα – Ξανασκέψου το! | Γιάννης Τσιώρης | TEDxYouth@Academy - YouTube
Μεταγραφή: Despoina Zagklavara Επιμέλεια: Lucas Kaimaras
Καλησπέρα σας, χαίρομαι πάρα πολύ που είμαι εδώ μαζί σας,
και ακόμα περισσότερο γιατί κρατάω τρία μπαλάκια
με τα οποία θα σας χτυπήσω στην περίπτωση που κάνετε φασαρία
ή δεν προσέχετε.
Θα ήθελα, καθώς διαβάζετε αυτήν εδώ την πρόταση,
να μετρήσετε τον αριθμό των γραμμάτων F, από μέσα σας.
Θα σας δώσω μερικά δευτερόλεπτα.
(Αγγλικά) [Τα ολοκληρωμένα αρχεία είναι αποτέλεσμα χρόνων επιστημονικής μελέτης
σε συνδυασμό με την εμπειρία χρόνων...]
Από μέσα σας! Μου το χαλάτε ήδη.
Πόσοι από εσάς μετρήσατε τρία F;
Σηκώστε τα χέρια.
Ωραία!
Πόσοι μετρήσατε τέσσερα;
Ωραία! Αρκετοί, ένα 20%.
Πέντε F; Και πόσοι μετρήσατε έξι;
Αρκετοί, μπράβο!
Η σωστή απάντηση είναι έξι F.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να μετρήσουν ή να παρατηρήσουν
το γράμμα F στην λέξη «of».
Και εγώ την πρώτη φορά που μου το έδειξαν αυτό
την πάτησα και ένιωσα λίγο χαζός,
αλλά παρηγορούμαι λιγάκι από το κοινό εδώ πέρα.
Αν και είναι από τα καλύτερα.
Για την επόμενη φορά που θα δείτε ένα τέτοιο κόλπο
ίσως να μην την ξαναπατήσετε, να είσαστε πιο ψυλλιασμένοι.
Για έναν παρεμφερή λόγο βρίσκομαι και εγώ εδώ,
ούτως ώστε να μοιραστώ κάτι μαζί σας,
το οποίο αν είχα καταλάβει τα τελευταία 17 χρόνια,
ίσως να ήταν λίγο πιο ομαλή η πορεία στη ζωή μου.
Όταν ήμουν ακόμα παιδάκι,
εγώ και ένας κολλητός μου ξεκινήσαμε ένα δεντρόσπιτο.
Το ονομάζαμε «το Σπιτάκι».
Στην αρχή ήταν ένα δεντρόσπιτο σε ένα ιδιαίτερα ψηλό δέντρο.
Ένα χρόνο μετά χτίσαμε ένα δεύτερο δέκα μέτρα πιο πέρα.
Τα ενώσαμε με μια γέφυρα, κάπως έτσι, εξελιγμένες δηλαδή καταστάσεις.
Ένα χρόνο μετά είχαμε 100 παιδιά της γειτονιάς μέλη στην ομάδα.
Χτίσαμε γύρω από το οικόπεδο πύλες, φράχτες,
είχαμε συστήματα ασφαλείας, κρησφύγετα, σκοπιές με φυσοκάλαμα.
Είχαμε, μάλιστα, και μια γέφυρα σε ένα χαντάκι,
την οποία αναποδογυρίζαμε τα βράδια, και ήτανε γεμάτη καρφιά.
Καταλαβαίνετε, ήμασταν λίγο κωλόπαιδα, η αλήθεια είναι.
Ο λόγος που το μοιράζομαι αυτό είναι επειδή ένα ήταν σίγουρο,
και για εμένα και για τα υπόλοιπα παιδιά εκεί:
Είχαμε βρει τη θέση μας σε αυτόν τον κόσμο.
Ήμασταν ευτυχισμένα.
Και ακόμα φαντάζομαι τον εαυτό μου να περνάει χρόνο στο σπιτάκι.
Φαντασίες.
Τότε όμως συνέβη κάτι αδιανόητο για τα παιδικά μας μυαλά.
Βλέπετε, οι ιδιοκτήτες αποφάσισαν να χτίσουν.
[«το Τέρας »]
Μπήκαν οι μπουλντόζες μέσα, -δε δούλεψαν τα συστήματα ασφαλείας-
διέλυσαν τα πάντα, ξεριζώθηκαν τα δέντρα,
και μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ανεγέρθηκε ένα τέρας στα μάτια μας,
μια πενταώροφη πολυκατοικία.
Εγώ συντετριμμένος φυσικά -
έξι χρόνια και βάλε έχτιζα εκεί πέρα τον μικρόκοσμό μου.
Αλλά ο ρεαλισμός χτύπησε την πόρτα.
Πάρτε και ένα μπαλάκι.
Δεν προσέχατε εκεί κάτω - για αυτό.
Τέλος πάντων, όλη την ενέργεια που είχα την εναπόθεσα στο διάβασμα.
Ατέλειωτες ώρες στα φροντιστήρια, στις πανελλήνιες.
Νομίζω οι περισσότεροι από εδώ μέσα νιώθετε τον πόνο που ένιωσα και εγώ.
Και ρωτούσα τον εαυτό μου γιατί τα κάνω όλα αυτά.
Γιατί τόσος κόπος;
Η απάντηση που έλαβα ήταν μια ερώτηση:
Ποιο είναι το επόμενο λογικό βήμα;
Έτσι λοιπόν για πολλά χρόνια μπήκα σε μια ρομποτική φάση.
Όπως σας είπα, γυμνάσιο, λύκειο,
μπήκα πρώτος, τα κατάφερα, στο Πολυτεχνείο της Κρήτης, στη σχολή μου.
Διάβαζα πάλι μερόνυχτα, βγήκα δεύτερος πέντε χρόνια μετά.
Ο πρώτος ήταν κολλητός μου, οι άλλοι τρεις κατά σειρά
επίσης πολύ κοντινοί φίλοι μου, κολλητοί, όλη την ώρα κάναμε παρέα.
Δηλαδή φυτά εντελώς, πιο φυτά πεθαίνεις σαν παρέα.
Δεν περάσαμε πολύ καλά στα φοιτητικά μας χρόνια.
Τέλος πάντων, έφυγε και αυτό. Αποφάσισα να κάνω ένα μεταπτυχιακό.
Δεν ήμασταν οικονομικά πολύ άνετα.
Δούλεψα σε ένα σαντουϊτσάδικο στο αεροδρόμιο,
δούλεψα σε μια κρεπερί στη Νέα Μάκρη,
και με βοήθεια και απ' τους γονείς τα κατάφερα τέλος πάντων
και έκανα ένα μεταπτυχιακό στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας.
Επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια, οι σπουδές τέλειωσαν,
και έφτασα σε ένα σταυροδρόμι και ρώτησα τον εαυτό μου για άλλη μια φορά
ποιο είναι το επόμενο λογικό βήμα.
Η αλήθεια είναι η απάντηση που έδωσα στον εαυτό μου
-ντρέπομαι λίγο για αυτή, δεν ξέρω, ήμουν λίγο αφελής,
είχα επηρεαστεί από το Χόλυγουντ;-
αλλά είπα: «Θέλω να γίνω golden boy».
Αυτό είχε αποτυπωθεί. Και πώς λοιπόν γίνεσαι golden boy;
Με προσέλαβαν σε μια πολυεθνική, στο Άμστερνταμ.
Δούλεψα εκεί πέρα τρία χρόνια.
Όλα πήγαιναν πολύ καλά,
ήμουν σε μια πορεία να ανελιχθώ επαγγελματικά,
να ανέβω στην ιεραρχία.
Manager, senior manager, director κτλ.
Μια χαρά!
Μετατέθηκα στο Ντουμπάι που βλέπετε και στη φωτογραφία.
Ήμουν εκεί για δύο χρόνια, έκανα μια πολυτελή ζωή.
Είχα ευμάρεια, είχα κοινωνική θέση.
Όμως βλέπετε, κάτι με κυνηγούσε όλα αυτά τα χρόνια.
Δεν ήταν το δεντρόσπιτο, όπως οι περισσότεροι θα νομίσατε.
Ήταν η αίσθηση του δεντρόσπιτου,
ότι βρισκόμουν ακριβώς εκεί που έπρεπε να βρίσκομαι σε αυτόν τον κόσμο.
Έτσι λοιπόν, γύρισα σπίτι ένα βράδυ απ' τη δουλειά
και ήμουν ανάστατος, ένιωθα ανεκπλήρωτος.
Και ήξερα πλέον ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει,
κάτι έπρεπε να κάνω.
Έτσι λοιπόν,
έφτασα σε αυτό το σταυροδρόμι
και ρώτησα ξανά τον εαυτό μου νομίζω φαντάζεστε τι:
Ποιο είναι το επόμενο λογικό βήμα;
Μη με χάνετε. Πάλι οι ίδιοι είσαστε εκεί.
Σας βλέπω.
Ωστόσο, η ερώτηση αυτή είχε χάσει λίγο την αξία της πλέον,
είχε ξεθωριάσει.
Όλα αυτά τα 17 χρόνια
είχα ακολουθήσει όλα τα λογικά βήματα
και δεν δούλεψαν για μένα.
Δεν με πήγαν κάπου που ήθελα να βρίσκομαι.
Έτσι λοιπόν, μετά από 17 χρόνια,
επιτέλους όλα ήταν ξεκάθαρα.
Ήξερα ότι ήθελα να κάνω κάτι δικό μου,
και αγαπούσα την τεχνολογία.
Αυτό για εμένα σήμαινε ένα τεχνολογικό start up.
Το σπιτάκι μετονομάστηκε σε Vound,
ένα κοινωνικό δίκτυο όπου οι χρήστες μπορούν να μοιράζονται τη φωνή τους,
και το οποίο φιλοδοξούμε μαζί με την συνιδρύτρια,
την Ιωάννα την Αγγελιδάκη που παίρνει photos εκεί πέρα -
(Χειροκρότημα)
Χειροκρότημα.
(Χειροκρότημα)
να κάνουμε το μεγαλύτερο voice social network που υπάρχει.
Παραιτήθηκα λοιπόν από την ιστορία του golden boy,
έφυγα από την πολυεθνική και -είναι αστείο-
οι συνάδελφοί μου τις τελευταίες μέρες πριν από την έξοδο
ερχόντουσαν αυθόρμητα και με ρωτούσαν:
«Καλά, πώς φεύγεις; Δε φοβάσαι μην αποτύχεις;
Πώς μπορείς να φεύγεις; Δε λυπάσαι που μας αφήνεις, τέλος πάντων;»
Και η αλήθεια είναι δεν ένιωσα τίποτα τέτοιο.
Μετά από τόσα χρόνια επιτέλους έκανα ακριβώς αυτό που ήθελα.
Είναι αυτό που λένε, πως αν κάνεις κάτι που αγαπάς,
βρίσκεσαι ήδη σε καλύτερη θέση απ' το να έκανες οτιδήποτε
για το οποίο δεν παθιάζεσαι το ίδιο.
Ωραία.
(Γέλια)
Τι θέλω να κρατήσετε από εμένα;
Ένα μεγάλο κομμάτι της σταδιοδρομίας μου
ήταν αποτέλεσμα των κοινωνικών προσδοκιών
που είχαν αποτυπωθεί πάνω μου.
Ακολούθησα το ρυάκι και είχε και αυτό τα καλά του.
Έμαθα πράγματα.
Αλλά τα περισσότερα από αυτά
έχτισαν το κουτί μέσα στο οποίο θα ζούσα.
Ήμουν στο τσακ να ζήσω τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου,
να φτάσω στα 50, στα 60,
να ανελιχθώ στην ιεραρχία που σας είπα.
Μια ονειρεμένη πορεία για άλλους ανθρώπους
αλλά κάτι το οποίο δεν ήταν για μένα.
Έτσι λοιπόν,
αυτό που θα ήταν σαν αποτέλεσμα,
θα ήταν ότι θα ήμουν πετυχημένος για την κοινωνία
και αποτυχημένος για τον εαυτό μου.
Παράδοξο.
Η συμβουλή μου προς εσάς είναι να βρείτε το δεντρόσπιτό σας,
ό,τι και αν σημαίνει αυτό.
Ακολουθήστε το ρυάκι - έχει και αυτό τα καλά του.
Τέλος πάντων, τα πανεπιστήμια κ.τ.λ. σας βάζουν σε κάποια θέση,
αλλά, προς Θεού, μη ρωτήσετε ποιο είναι το επόμενο λογικό βήμα.
Ρωτήστε όμως πού βρίσκομαι,
πού θέλω να πάω, ποιο είναι το όνειρο μου;
Τολμήστε να ονειρευτείτε γιατί είναι απλό.
Αν ο καθένας από εσάς
δεν ακολουθήσει το δικό του και το δικό της όνειρο,
η κοινωνία μας σαν σύνολο δε θα γίνει ποτέ ένα όνειρο.
Θέλω να φανταστείτε έναν συμπαγή μαρμάρινο κύβο.
Δεν είναι δύσκολο, ένα άσπρο κουτί από μάρμαρο.
Ο Μιχαήλ Άγγελος, ο δημιουργός της Καπέλα Σιξτίνα
και τόσων άλλων αριστουργημάτων που θαυμάζουμε σήμερα,
είχε πει το εξής πανέμορφο:
«Είδα τον άγγελο μέσα στο μάρμαρο, τον σμίλεψα και τον ελευθέρωσα».
Ε λοιπόν, ο κύβος αυτός είναι η ζωή σας.
Εσείς τι βλέπετε και τι θα σμιλέψετε;
Εύχομαι όλοι να βρείτε το δεντρόσπιτό σας.
Ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)
