Riftun: endurgreiðsla

Þá ætla ég að halda áfram að fjalla um [HIK: a] almenna atriði við riftun og ég ætla hér að fjalla um endurgreiðsluna, halda áfram þar sem frá var horfið í fyrri umfjöllun og fjalla nánar um endurgreiðslureglurnar við riftun. Ég er búin að fara yfir það í fyrri upptöku hver er munurinn á, sko, fræðilegum mun á auðgunar endurgreiðslukröfu og skaðabóta endurgreiðslukröfu. Ég er búin að fara yfir það að hlutlægu reglurnar við þær miðað við endurgreiðslu auðgunar við huglægu riftunarreglurnar, hundrað þrítugasta og [HIK: fyrst] hundrað þrítugustu og níundu og hundrað fertugustu og fyrstu, þar er miðað við bætur. Og síðan er hugsanlega hægt að miða við bætur þegar um er að ræða hlutlæga riftunarreglur ef riftunarþoli grandvís, sönnunarbyrði um grandvísi riftunarþola í þeim tilvikum hvílir á þrotabúinu. En ef við nú kannski skoðun þá dóma nánar. Þar sem er verið að fjalla um, um þessa auðgun og þá [HIK: viss] það stendur í, í hundrað fertugasta og annarri grein, greiðið frá þrotabúinu fé sem svarar til þess sem greiðsla þrotamannsins hefur orðið honum að notum. Og þá getum við strax skoðað þennan dóm, þrjú hundruð, áttatíu og tvö, tvö þúsund og fimmtán, Saga Capital, það er verið að greiða skuld, það er verið að greiða skuld með afhendingu lánasamninga og samanlögð fjárhæð þessara lánssamninga, greiðslna sem var að skipta þarna um hendi, var einn milljarður, sjö hundruð fjörutíu og sex hundruð milljónir, tvö hundruð, [UNK] þúsund, átta hundruð, sextíu og fjögur þúsund krónur. Sem sagt, tæpir einn komma átta milljarðar eru notaðir til að greiða skuld en það er ekki bara það sem er horft á heldur samninginn þar sem þessi fjárhæð, þessi lánssamningar eru afhentir í og þar segir í lánssamningnum eða í þessum kaupsamningi að kaupverðið sé einn milljarður, fjörutíu og þrjár milljónir, sex hundruð tuttugu og eitt þúsund, fjögur hundruð og tólf krónur. Og hæstiréttur skoðar þessa samninga og skoðar, hann er að skoða þessa samninga út frá þessu sjónarmiði sem fram kemur í fyrstu málsgrein hundrað fertugasta og annarri greinar: hvernig komu verðmætin að notum í þessum viðskiptum? Og þarna segir Hæstiréttur að þegar að, þegar að menn skoða samninginn þá stendur þar að kaupandi kröfunnar, sá sem er að, riftunarþolinn, sem er að taka við þessum samningum, hann segir í samningnum: mér er ljóst að staða þeirra fyrirtækja sem eru útgefendur eða greiðendur á þessum lánasamningum er ótrygg, það er mikil óvissa er um hvort heimtur verði í samræmi við kaupverðið og jafnvel lögmæti samninganna sem lánssamninga í erlendum myntum. Og þarna stendur enn fremur að riftunarþolinn, það er að segja kaupandinn í þessum samningi, muni sjálfur bera alla þá áhættu sem af þessu leiðir og metur áhættuna ásættanlega. Og þá dregur Hæstiréttur þá ályktun og segir svo í dóminum: líta verði svo á að gagnáfrýjandi, það er að segja riftunarþolinn, hafi með þessum samningsákvæðum gengist undir að líta mætti svo á að kröfuréttindin að nafnvirði samtals tæpar eitt komma átta milljarður sem fékk afhent, kæmi honum í skilningi fyrstu málsgreinar hundrað fertugustu og annarri greinar gjaldþrotaskiptalaga, að notum sem greiðsla á [HIK: einn] einum milljarði, fjörutíu og þremur milljónum, sex hundruð tuttugu og eitt þúsund, fjögur hundruð og tólf krónur. Og reyndar hafið þið líka tvennt sem bætist hér við: skiptastjórinn hafði einungis krafist endurgreiðslu á níu hundruð og sextíu milljónum, við erum ekkert að fara nánar út í það, en af hverju skiptastjórinn setti kröfuna þannig fram þannig að það var fallist á þá endurgreiðslukröfu. Þannig að Hæstiréttur er að segja þarna að hugsanlega hefði mátt krefjast hærri endurgreiðslu, en sem sagt það var fallist þarna á að hún hefði komið honum að notum og það var skoðað út frá samningnum sem var þarna til grundvallar þegar hin riftanlega ráðstöfun átti sér stað. Hvað var svo annað sem var haldið fram í þessu máli? Og það er, við sjáum það í fleiri málum að riftunin þolin sagði: jú, jú, ég fékk afhentar þessar kröfur upp á tæpar einn komma átta milljarð, en ég fékk bara tvö hundruð milljónir upp greiddar. Ég hef ekkert náð að innheimta meira, þetta er allt hálf ónýtt. En þar segir Hæstiréttur: það hefur ekkert verið lagt fram af hverju þessar kröfur eru verðlausar eða af hvaða ástæðu og hallinn, sönnunarbyrðinni, um það var lögð á riftunarþolann. Ef hann ætlar að fá lækkun á þeim grundvelli að hún hafi, að krafan hafi ekki nýst honum vegna þessa, til dæmis eins og í þessu tilviki að kröfurnar innheimtust ekki eða voru verðlitlar, þá er hann með sönnunarbyrðina fyrir því og hann náði ekki að lyfta henni í þessu máli. Þannig að þarna höfum við dæmi um að lánasamningar séu notaðar sem greiðslan með óvenjulegum greiðslueyri upp á tæpan einn komma átta milljarða. Í samningnum var sagt að hann ætti að vera, og menn sömdu um það við hina riftanlegu ráðstöfun að þetta ætti að vera um milljarður eins og ég sagði áðan sem, sem, sem sagt að kaupandinn tók við fjárhæðunum með þessum samningum sem voru mun hærri verði, á lægra verði, þannig að hann var búinn að meta áhættuna og þar með var talað um þetta hefði komið honum að þeim notum sem kveðið var á um í samningi aðilanna. En það koma síðan, ef við, hérna, það er eitt þegar við erum að skoða þetta, hundrað fertugasta og annarri, aðra grein, fyrsta málsgrein hundrað fertugasta og annarrar greinar að þá er fyrsti, þetta sem ég var að fara yfir: greiða búinu fé sem svarar til þess sem greiðsla þrotamannsins hefur orðið honum að notum. Svo kemur komma og svo heldur setningin áfram: þó ekki hærri fjárhæð en sem nemur tjóni þrotabúsins. Og það, þetta snýr að því að það má ekki vera hærri greiðsla heldur en þrotabúið sjálft hefði orðið fyrir. Og það var ekki uppfyllt, þið skoðið þessa dóma, Banca Promos og Banca IMI SPA. fyrst, þeir sem sagt, þarna var í báðum tilvikum var frávísun riftunarkröfunnar frá héraðsdómi. Þar var fallist á að rifta greiðslu skuldar á grundvelli fyrstu málsgreinar, hundrað þrítugustu og fjórðu greinar. Það var verið að greiða með hlutdeildum í, í hérna, á skuldabréfum á, á svona markaði en það vantaði upplýsingar um það hvort að þrotabúið hefði selt hlutdeildirnar aftur og á hvaða verði og hvort að þrotabúið í reynd hefði grætt á þeim viðskiptum. Í stuttu máli þurfið þið ekki að fara náið ofan í efni þessa samnings, eða þessa tveggja dóma, því þetta eru flóknir fjármálagerningar, það eina sem þið þurfið að vita að þarna í þessum tveimur dómum þá er ekki er fallist á að, að þessi hluti fyrstu málsgreinar, hundrað fertugustu og áttundu grein væri fullsannaður. Þarna var það þrotabúið sem þurfti að sýna fram á hvort að það hefði grætt áfram á þessum viðskiptum og hvert tjón þess í raun og veru hafði orðið. Því auðgunarkrafan getur aldrei orðið hærri en sem nemur tjóni þrotabúsins. Og ef við skoðum síðan líka málið sex hundruð, áttatíu og sjö, tvö þúsund og sextán, að þá er þetta, þar var sem sagt verið að krefjast riftunar á greiðslu skulda með afhendingu eigna. Og þetta voru sem sagt greiðslur, þetta snerist um, þetta var sem sagt fjármálafyrirtæki sem hét Saga Capital og það hafði afhent eignasafni Seðlabanka Íslands eignir og það var krafist riftunar á grundvelli hundrað þrítugasta og fjórðu grein og hundrað fertugustu og fyrstu grein gjaldþrotaskiptalaga. Og það var í raun fallist á þessi afhending þessara eigna við þessar tilteknu aðstæður væri riftanleg eftir hundrað þrítugustu og fjórðu grein gjaldþrotaskiptalaga. En þá var það þannig að, að það ætti að svara sem sagt, þegar það er [HIK: fall] fallist er á riftun að þá á að endurgreiða því sem við svo [HIK: vis] vitum núna, þessum greiðsluþrota, [UNK] hefur orðið honum að notum, þó ekki hærri fjárhæð sem nemur tjóni þrotabúsins. Og þarna var nefnilega vandamálið að í upphafi var byggt á því, þetta voru sem sagt, spurning hvort þessar eignir hafi alla tíð, sem notaðar voru til greiðslunnar, hafi alla tíð verið veðsettar eða hvort að veðsetningin hafi fallið niður á einhverjum tímapunkti og eftir að veðsetningin hafi fallið niður þá hafi eignunum verið varið til greiðslu skulda. Þessi málsástæða um hvort að veðsetningin hefði fallið niður, hún var of seint fram komin og var ekki til umfjöllunar í dómi Hæstaréttar. Hæstiréttur sagði því: hérna er staðan sú að það er alveg klárt að þarna voru afhentar eignir til greiðslu skulda með, sem sagt, það er óvenjulegur greiðslueyrir en þessar eignir voru allar veðsettar og hefði aldrei fallið til þrotabúsins. Þar með er um að ræða framsal eigna sem að riftunarþolinn hafði þá þegar veð í, sem sagt [HIK: riftunar], sá sem fékk afhentar eignirnar, var með veð þá í þessum eignum og því hafði þrotabúið hvorki hag af ráðstöfuninni né varð fyrir tjóni í skilningi fyrstu málsgreinar hundrað fertugustu og annarrar greinar. Með því að afhenda veðhafanum veðsettar eignir varð þrotabúið ekki fyrir tjóni þótt um riftanlega ráðstöfun væri að ræða. Þetta er sem sagt þessi auðgunarregla en skaðabæturnar, þá bara eins og ég sagði, þá er fallist á, þá er bara rift ákveðinni fjárhæð og endurgreiðslukrafan er bara [HIK: alme] sem sagt, er sú sem að riftunarfjárhæðin kveður á um. Það er þannig ef við bara skoðum þessa dóma tvo, númer sjö, tvö þúsund og fimmtán og þrjú, tvö þúsund og fimmtán. Þar var grandvísi sönnuð, þetta voru hlutlægu, þetta voru hlutlægar riftunarreglur, þetta var sem sagt byggt á riftun á grundvelli hundrað þrítugustu og fyrstu greinar gjaldþrotaskiptalaga. Þetta er hlutlæg regla en þarna var sýnt fram á vitneskju móttakanda greiðslunnar og, og þetta var sem sagt raunverulega bara nákominn aðili. Þannig að þarna var bæði lengur riftunarfresturinn, það var fallist á riftun á grundvelli annarrar málsgreinar hundrað þrítugasta og fyrstu greinar. Og, nú er ég að tala um báða dómana í reynd saman. Og ef við tökum nú bara fyrst þennan dóm, sjö, tvö þúsund og fimmtán, og þar var verið að rifta afhendingu fjármuna sem fóru frá einu félagi til annars og þetta voru níutíu milljónir, tvö hundruð og sjötíu þúsund krónur sem fór út úr félaginu og hitt félagið sem tók við þessum greiðslum var bara dæmt eins, ósköp einfaldlega til að greiða það til baka. Þannig að það er miklu einfaldara að setja fram riftunarkröfuna ef um er að ræða þessar almennu reglur, það er bara sú fjárhæð sem er að skipta um hendur í tilteknu tilviki. Nú, svo er það nítján hundruð áttatíu og sjö á blaðsíðu tvö hundruð og tíu. Það er Skeifan eða, það er sem sagt, þarna er greitt með óvenjulegum greiðslueyri. Þetta er skuldabréf og, en þarna var farið fram á, þarna er sem sagt, [HIK: þa] þarna er sem sagt raunverulega fallist á, þetta var sem sagt hlutlæg riftunarregla þarna sem ég er að tala um og hlutlægar endurgreiðslureglur. Það er þannig að, að þetta, þessi dómur féll í tíð eldri gjaldþrotaskiptalaga en að því leyti sem við erum að skoða hér þá eru reglurnar sambærilegar, algjörlega sambærilegar. En þarna hafði sem sagt verið afhent skuldabréf og þarna hafði sá sem fékk þessi skuldabréf afhent, þetta var óvenjulegur greiðslueyrir, það var fallist á riftun en þarna voru tvö skuldabréf sem voru gefin út af tveimur einstaklingum. Þeir hefðu raunverulega ekki innheimtist og það höfðu verið gerðar innheimtutilraunir. Þannig að það að endurgreiðslukrafan var lækkuð sem nam þeirri fjárhæð sem að þeir, sem sagt, töpuðu skuldabréfunum. Það var sem sagt fallist á lækkun vísar til þess að skuldaskjöl sem tekið var við höfðu ekki greiðst. Nú, ef að við síðan skoðum hvað, sem er algengast, það er ágætt að hafa þetta í huga varðandi þessar hlutlægu reglur. Oft eru þær, þetta gerist oft þannig að, segjum að þetta eru tvö fyrirtæki sem eru í gagnkvæmum viðskiptum, kannski heildsali eða, eða innflytjandi sem eru að selja verslun eða, eða vörumarkaði vöru. Og svo er, kemst verslun inn í greiðsluþrot og, og getur ekki borgað skuldirnar sínar með peningum og grípi til einhverra örþrifaráða, borga með einhverjum skuldaskjölum eða bara með óvenjulegum greiðslueyri og þá halda viðskiptin áfram. Og þá hvernig snýr þetta að endurgreiðslureglunum við gjaldþrotaskipti? Jú, við vitum það. Þarna er dómur nítján hundruð níutíu og þrjú á blaðsíðu tvö þúsund, tvö hundruð, tuttugu og níu. Og þetta var svona einn af fyrstu dómunum sem leysti úr þessu, þessu tilviki. Það eru margir, margir fleiri síðan. Að þarna voru notaðir [HIK: greiðs] sem greiðslumiðill víxlar gefnir út á hendur þriðja manni og það var óvenjulegur greiðslueyrir. Og, en þá var spurningin: hvernig endurgreiðslukrafan átti að vera. Og þá í þessu tilviki var það sem að keypt var síðar dregið frá endurgreiðslukröfunni. Þannig að, að úttektir sem fóru fram hjá fyrirtækinu voru, sem sagt, dregnar frá þessum, andvirði þessara víxla sem voru notaðir og voru óvenjulegur greiðslueyrir. Þannig eins og ég sagði ykkur að þá, á, í fyrri upptöku, það má setja það sem dæmi að, að ég borga skuld með fimm milljónum og síðan geri ég upp skuldina mína og svo fæ ég að taka út hjá þessum sem ég borgaði með óvenjulegum greiðslueyri með andvirði fimm milljóna. Kannski ég afhendi honum bíl og þar með er skuldin gerð upp og þá held ég áfram að taka út og það myndi, þegar bú mitt verður tekið til gjaldþrotaskipta þá yrði rift greiðslu með bíl, þar af fimm milljónir, en ef ég hef fengið að taka út vörur fyrir tvær milljónir eftir að ég, eftir að ég greiddi með bílnum. Ef ég er búin að taka út vörur fyrir tvær milljónir þá er riftunarkrafan upp á fimm og endurgreiðslukrafan upp á þrjár. Þannig að úttektir eru dregnar frá í þessu tilviki, endurgreiðslu kröfunni. Af því þarna erum við með hag, sem sagt, þarna erum við að skoða þessa auðgunarkröfu. Síðan er það þessi dómur og hann er kannski alveg kýrskýr um þetta. Það er fjögur hundruð, áttatíu og þrjú, tvö þúsund og fjórtán, þrotabú rekstrar Níutíu ehf. gegn Tæknivörum. Og þetta þrotabú rekstrar hafði tekið út vörur hjá Tæknivörum og það var komið að því að, að, þeir sem sagt, í [UNK] tók þetta þrotabú rekstrar, þeir borguðu Tæknivörum skuld. Og þeir gerðu það með því að afhenda, eða sem sagt, þau borguðu það raunverulega með óvenjulegum greiðslueyri. Og greiðslan var tvær milljónir, fjögur hundruð og sex hundruð þúsund og eitt hundrað krónur. Síðan eftir þessi viðskipti þá [HIK: hal], eftir að þegar greiðslan fer fram, eftir að þrotabú rekstrar, eða sem sagt í þessu tilviki var það náttúrulega bara rekstur, ehf. félagið sem verður síðan gjaldþrota. Það borgar skuld með óvenjulegum greiðslueyri og andvirði þessarar vöru sem afhent er er tvær milljónir, fjögur hundruð og sex þúsund og eitt hundrað krónur. Síðan halda viðskiptin áfram og þeim lýkur síðan rétt áður en félagið yrði tekið til gjaldþrotaskipta og þá eru þau komin upp í [HIK: þre] skuldin komin upp í þrjár komma sjö milljónir. Þannig að frá því að riftanleg ráðstöfun á sér stað þá hækkaði viðskiptaskuld um tvær milljónir, fjögur hundruð sextíu og fimm þúsund krónur. Átti þá þrotabúið endurgreiðslukröfu? Ég ætla að segja þetta aftur: Riftanlega ráðstöfunin, fjárhæðin sem að þrotabúið er að krefjast riftunar á er tvær milljónir, fjögur hundruð og sex þúsund krónur. Eftir að hún er greidd þá halda viðskiptin áfram og viðskiptaskuldin hækkar um tvær milljónir, fjögur hundruð sextíu og fimm þúsund krónur. Hæstiréttur sagði við svona: þetta er [HIK: al] þetta er sem sagt hlutlæg riftunarreglan, við föllumst á riftun en það er alls engin endurgreiðslukrafa, hún er núll. Vegna þess að viðskiptin sem héldu áfram eftir að hin riftanlega ráðstöfun átti sér stað. Skuldin sem var stofnuð til eftir að því, þeim var lokið, hún er hærri heldur en riftunarkrafan sem hérna er krafist riftunar á. Þannig það var sýknað af endurgreiðslukröfunni Nú, síðan bara almennt svona til þess að muna það að þarna er, í þessum dómi, fjögur hundruð sjötíu og tvö, tvö þúsund og sautján þrotabúi leiguvéla. Þarna er aftur verið að [HIK: féll] fallast á greiðslu, að greiðsla, sem sagt, sem fer fram með [HIK: gef] óvenjulegum greiðslueyri, það er fyrsta málsgrein hundrað þrítugasta og fjórðu greinar. Og það var fallist á, það var sem sagt, þeta var greitt með til dæmis, meðal annars [HIK: vö] með tveimur eða þremur vörubifreiðum og, og, svona þannig að kannski óþarfi að fara ofan í það hér, en það var sem sagt vera að greiða með óvenjulegum greiðslueyri. Og líka tveimur löggerningum, þetta var svona skuldir sem átti að innheimta, yfirtöku skulda. Og þarna er, sem sagt, fallist á að þarna var verið að greiða skuld með óvenjulegum greiðslueyri og síðan vildi riftunarþolinn, hann var með ýmsar varnir, varðist fimlega að riftunarkröfunni. En meðal annars vildi hann fá lækkun á, og taldi að skilyrði hundrað fertugasta og annarrar greinar gjaldþrotaskiptalaga um endurgreiðslu væri ekki uppfyllt þar sem skuld samkvæmt skuldabréfi sem þarna var afhent meðal annars ekki fengist greitt að fullu . En þá segir Hæstiréttur: ókei, það voru þarna árangurslaus fjárnám hjá skuldurum á þessu skuldabréfi og það voru seinar afborganir, en það er, varð ekki séð af gögnum málsins að riftunarþolinn hefði gert reka að því að fá skuldina greidda með öðrum hætti en að fela banka innheimtu skuldabréfsins. Og það ber sem sagt honum nær, það er að segja riftunarþola, að sanna að krafan sem hann fékk greidda hafi ekki nýst honum af þeirri fjárhæð sem hún kvað á um í samningnum og að hann hafi ekki gert, og hann hafi gert það sem í hans valdi stóð til að knýja á um greiðslu þess hluta kröfunnar sem var ógreiddur. Og samkvæmt þessu þá var sem sagt talið ósannað að greiðslan hafi ekki orðið riftunarþola að notum. Þannig að í sjálfu sér, bara það sem við drögum út úr þessum dómi, fjögur hundruð, sjötíu og tvö, tvö þúsund og sautján, að það er sönnunarbyrði á þeim sem tekur við greiðslu, riftunarþola, um að greiðslan hafi ekki komið honum að notum. Og það er ekki nóg að segja að ég fékk þetta ekki greitt eins og í þessu tilviki hafi hann eingöngu farið með skuldabréf sem að hlut af hinni riftanlegu greiðslu í banka, hann hefði ekki gert eitthvað meira til að innheimta bréfið. Þá er, þar með gat hann ekki komið og sagt: já, ókei, ég á að borga minna því þetta kom mér ekki alveg eins og notum eins og ég ætlaði í upphafi. Hann verður að gera einhverja trúverðugar og raunhæfar ráðstafanir til þess að innheimta þessi skjöl, skuldaskjöl. Nú, síðan að lokum þá ætla ég aðeins að fjalla um hvernig þetta getur snúið við með ýmsum hætti og þá er það þessi dómur, þrjú hundruð, tuttugu og sjö, tvö þúsund og átján, þetta er dómur Landsréttar. Og þarna er, sem sagt, verið að fallast á riftun í reynd. Já, þetta var, var í reynd, sem sagt, riftun á ráðstöfun og þetta var fallist á, sem sagt, riftun og það var fallist á riftun á grundvelli hundrað þrítugasta og fjórðu greinar gjaldskiptalaga. Og það í sjálfu sér var kannski ekki vandamálið að, að, að, hérna, að riftunarkrafan heldurn var endurgreiðslukrafan aðeins snúin. Að þarna var, sem sagt, raunverulega ofgreitt, það var afhent skuldabréf og skuldabréfið var afhent upp á fimm milljónir, sex hundruð, sextíu og fimm þúsund krónum. Það var sem sagt verðmæti bréfsins sem var afhent sem greiðsla en það var afhentu sem greiðsla á skuld sem var einungis fjórar milljónir, eitt hundrað, áttatíu og tvö þúsund. Og þarna var verið að endur, sem sagt, þarna var verið að rifta og það var fallist á riftun á grundvelli hundrað, þrítugustu og fjórðu greinar og riftunarþolinn sagði: já, en ég á ekki að [HIK: endurg] hún kom mér ekki að meiri notum en sem greiðsla upp í skuldina og skuldin var bara fjórar komma tvær, tæpar, milljónir. En það felst Landsréttur ekki á og vísar í fyrstu málsgrein hundrað, fertugasta og aðra grein, sem segir þar sem sá sem hefur hag af riftanlegri ráðstöfun greiði þrotabúi fé sem svarar til þess sem að greiðslan hefði komið honum, orðið honum að notum og svo framvegis. Og svo segja þeir bara: það þykir ekki efni til að undirskilja við úrlausnum riftunarkröfu og endurgreiðslukröfu á grundvelli hundrað, þrítugasta og fjórðu greinar gjaldþrotaskiptalaga þann hluta fjárhæðarinnar sem fól í sér ofgreiðslu. Og standa í öllu falli ekki rök til annars en að líta svo á að áfrýjandi, það er að segja riftunarþolinn, hafi að öðrum kosti notið ávinnings af þessum skuldaskilum sem metin verði sem örlætisgerningur og að skilyrði séu til þess að rifta honum og þó endurgreiðslu á grundvelli hundrað, þrítugustu og fyrstu greinar. Þannig að þarna var raunverulega fallist á endur greiðslu þó þetta væri, sem sagt, ofgreiðsla í reynd. En þetta, um þetta er fjallað í þrettánda tölulið Landsréttar dómsins, þannig þið getið skoðað það. En þá ætla ég aðeins að stoppa núna og halda áfram með aðra upptöku þar sem ég fjalla um aðrar reglur gjaldþrotaskiptalaga varðandi lækkun og endurgreiðslu með skilum, hundrað [HIK: fjörtugu] fertugasta og fimmti og hundrað, fertugasta og fjórðu grein.