Αττική - Μονή Κλειστών στην Πάρνηθα
Μέσα στον πυρήνα του Εθνικού Δρυμού της Πάρνηθας,
από τη νότια πλευρά του,
υπάρχει ένα από τα πολλά υδάτινα μυστικά του.
Και αυτό σκοπεύω να ανακαλύψω.
Η κίνηση το πρωί είναι αραιή.
Που σημαίνει ότι το πολύ σε 30 λεπτά από το κέντρο της πόλης,
διασχίζω τον δρόμο με τις ταβέρνες στη Χασιά
και φτάνω στη Φυλή, η οποία μόλις ξυπνάει.
Παρέα μου, ο οικολογικός και ευέλικτος τετράτροχος συνοδοιπόρος μου,
που κινείται και με φυσικό αέριο.
Βιολογικό καύσιμο με σχεδόν μηδενικούς ρύπους,
εξασφαλίζει στον ιδιοκτήτη ενός τέτοιου υβριδικού οχήματος, οικονομία στις μετακινήσεις.
Στη μικρή στάση που κάνω, μέσα στον παγωμένο αέρα,
η όσφρησή μου εντοπίζει ζεστές μυρωδιές.
Τις ακολουθώ και φτάνω σε ένα μικρό γωνιακό φούρνο.
Ψωμί ζεστό.
Φρεσκοψημένα κουλουράκια.
Παξιμαδάκια.
Τυρόπιτες.
Μυρωδιά από αλεύρι και καμένο ξύλο.
Ζεστά χαμόγελα.
Μια έκφραση ευτυχίας.
Εφοδιάζομαι με αφράτο ζεστό ψωμί και κουλούρια
και συνεχίζω για το βουνό.
Πάλι ψώνισα.
Μετά από μερικές στροφές,
έχω την αίσθηση ότι βρίσκομαι ώρες μακριά από την πόλη, στην αγκαλιά της φύσης.
Και όμως έχουν περάσει μόλις 10 λεπτά
από τότε που άφησα πίσω μου τα τελευταία σπίτια του αστικού ιστού.
Από αυτή την διαδρομή επιβάλλεται μια μικρή παράκαμψη για μια επίσκεψη στη Μονή Κλειστών.
Μπορεί να την λένε Μονή Κλειστών,
όμως είναι ανοικτά για τους προσκυνητές
κάθε μέρα.
Ενα μοναστηράκι 4 χιλιόμετρα από τη Φυλή,
το οποίο στέκει πάνω από την νότια είσοδο του φαραγγιού του Κελάδωνα ή Γκούρας,
που το διατρέχει το ρέμα της Γιαννούλας.
Η Μονή πήρε την ονομασία της ακριβώς επειδή είναι περίκλειστη από βουνοκορφές.
Αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου, σήμερα είναι γυναικείο μοναστήρι.
Η θέα προς το φαράγγι και το προσκύνημα στην αντικρινή λοφοπλαγιά, είναι εντυπωσιακή.
Επιστρέφω στον κεντρικό δρόμο.
Σε τρία χιλιόμετρα κάνω δεξιά και σε περίπου 500 μέτρα
σταματώ σε έναν διαμορφωμένο χώρο αναψυχής,
με πηγή, τρεχούμενα νερά, ρυάκια, ένα υπαίθριο θεατράκι.
Ο χώρος στην τοποθεσία Αγία Παρασκευή κρατά την ονομασία από το αντικρινό ξωκκλήσι.
Από εδώ, χώνομαι στην αγκαλιά του δάσους.
Οδηγώ σε φαρδύ καλοπατημένο δασικό δρόμο, για περίπου 3,5 χιλιόμετρα.
Και σταματώ σε απαγορευτική μπάρα του δασαρχείου.
Είναι η ώρα της πεζοπορίας.
Θα γεμίσω το μπουκαλάκι μου
με νερό από έναν καταρράκτη.
Για έλα.
Η φύση είναι μαγευτική.
Πλησιάζω στον προορισμό μου.
Ενα μικρό θαύμα της φύσης, στην καρδιά της Πάρνηθας.
Το καλύτερο 4Χ4
γίνεται με τα πόδια.
Αχ... την δροσιά του να 'χεις.
Γέμισα και το μπουκαλάκι μου από τον καταρράκτη,
είναι μόλις 500 μέτρα από την μπάρα.
Αν θες να μείνεις και άλλο εδώ,
μια λύση για φαγητό είναι οι ταβέρνες της Φυλής.
Εγώ όμως θα συνεχίσω.
Γιατί έχω σκοπιά να φυλάξω και να εξερευνήσω την πίσω αυλή της Πάρνηθας.
Πότε;
Στο επόμενο επεισόδιο.
