4 Girls | Theatre Performance | TEDxNKUA | Christos Karasavvidis | TEDxNKUA - YouTube
Μετάφραση: Eva Ieridou Επιμέλεια: Chryssa R. Takahashi
Συγγνώμη.
Συγγνώμη.
Συγγνώμη.
Συγγνώμη.
Εγώ, δεν θέλω να γίνω δικτάτορας.
Δεν θέλω να κατακτήσω ή να σκοτώσω κανέναν.
Δεν θέλω να μαυρίσω τις θάλασσες.
Δεν θέλω να σκοτεινιάσω τους ουρανούς.
Δεν θέλω να διακρίνω τους ανθρώπους σε λευκούς, μαύρους ή κίτρινους.
Ή να διαλύσω τα όμορφα μυαλά.
Εγώ δεν θέλω να γίνω βασιλιάς ή αυτοκράτορας.
Δεν θέλω να γίνω η μαύρη μουτζούρα στον όμορφο πίνακα της ανθρωπότητας.
Δεν θέλω ούτε μία τιμή, ούτε μία δόξα,
ούτε ένα χέρι σηκωμένο για χάρη μου,
ούτε μία κραυγή.
Οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι για βοηθούμε ο ένας τον άλλον.
Για να σηκώνουμε τον φίλο μας όταν πέφτει,
για να σηκώνουμε τα ψώνια όταν πέφτουν απ' τα χέρια,
για να δίνουμε τη θέση μας στον ανήμπορο.
Οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι για να υπερασπίζουμε με τη ζωή μας τον αδύναμο,
την ωραία ιδέα,
το φιλάνθρωπο όραμα,
τη σιγουριά πως κι αύριο θα είμαστε πάλι εδώ,
μαζί ή χώρια, αλλά εδώ, δυνατοί και γεμάτοι ελπίδα.
Ίσως με ένα δάκρυ στα μάτια,
ίσως με μια χαζή πλάνη,
ίσως με ένα ματωμένο παρελθόν, αλλά εδώ.
Με ένα γαρύφαλλο στο χέρι,
με ένα κορίτσι αγκαλία,
με ένα μωρό στην κούνια,
με κάθε φόβο που αφήσαμε για λίγο να μας κυριεύσει
και μετά τον διώξαμε,
αλλά εδώ.
Με τα όπλα πια παρατημένα σε μια αποθήκη.
Με τα σαθρά τελεσίγραφα, εκεί που τους αξίζει,
στη χωματερή των ματαιόδοξων.
Με τα κράνη και τις στολές πεταμένα και καμένα στη φωτιά της ελπίδας,
στη φωτιά που κάνει τα μάτια των ανθρώπων να αστράφτουν,
στη φωτιά που ζεσταίνει κάθε άστεγο και παγωμένο,
στη φωτιά που αναβλύζει από μέσα μας
και μας κάνει να πιστεύουμε πως τα πράγματα μπορούν να πάνε καλύτερα.
Σε αυτή τη φωτιά που ξεφεύγει από τους πόρους του δέρματος
και μεταδίδεται, όχι σαν μικρόβιο, αλλά σαν τρυφερό συμβάν,
σαν το υστερικό γέλιο,
σαν το χασμουρητό,
σαν την αμηχανία του πρώτου φιλιού.
Θέλουμε να ζούμε από την ευτυχία του άλλου,
όχι από τη θλίψη και την κατάντια του.
Δεν θέλουμε να μισούμε κανέναν,
ούτε να τον πονάμε,
ούτε να ελπίζουμε πως θα σβήσει,
γιατί σε αυτόν τον κόσμο, τον κατοικημένο από σώματα,
και τον ακατοίκητο από ψυχές,
υπάρχει χώρος για όλους.
Υπάρχει ατελείωρο νερό να ξεδιψάμε απνευστί
και να κάνουμε βουτιές με το κεφάλι.
Υπάρχει μια απέραντη γη να πνιγόμαστε με ροδάκινα
και να λερωνόμαστε με ζουμιά
ή να κυλιόμαστε σε λιβάδια
και να σκαρφαλώνουμε σε βουνά,
αφού μπορούμε να ζούμε ελεύθεροι,
γιατί αναπνέουμε τον ίδιο αέρα
και έχουμε ένα στόμα.
Αφού μπορούμε να μην δηλητηριάζουμε τις ψυχές μας.
Γιατί είναι κρίμα να μην κάνουμε αυτό που θέλουμε, επειδή φοβόμαστε.
Είναι κρίμα να μην ζούμε τον έρωτα, επειδή είμαστε άτολμοι και μικροί.
Είναι κρίμα να αφήνουμε τις μέρες να περνούν,
αυτές οι μέρες δεν πρόκειται να ξανάρθουν ποτέ.
Είναι κρίμα να σκοτωνόμαστε κάθε μέρα από φόβους αδυναμίας
ή από τον τρόμο του μεγάλου πολέμου.
Και αυτή η απληστία μέσα μας,
αυτό το εκτρωματικό σύμπλεγμα,
αυτή η υποκουλτουρέ φεάδεια σπορά,
μας έχει οχυρώσει στο μίσος,
μας έχει οδηγήσει στη μιζέρια,
και στην αιματοχυσία των κορμιών και των μυαλών.
Αναπτύξαμε ταχύτητα και κάναμε τον κόσμο να γυρνάει ιλιγγιωδώς,
αλλά δυστυχώς μόνο γύρω από τον εαυτό του
και πλέον κρατιόμαστε να μην πέσουμε
και αυτή η κοσμική στροφορμή,
αυτή η σαρκοφάγα πολεμική μηχανή, δεν λέει να χορτάσει.
Έχουμε να ζήσουμε τόσα πράγματα,
και στο τέλος θα νικήσουμε.
Γιατί έχουμε ελπιδοφόρους στρατούς να μας υπερασπίζουν.
Έχουμε την ανυπέρβλητη δύναμη της επιστήμης
να κατανοεί τη λειτουργία του κόσμου,
να καλπάζει την υπολογιστική ισχύ
και να εφευρίσκει ένα παγκόσμιο δίκτυο.
Να θεραπεύει το μεγαλύτερο ποσοστό των αναγνωρίσιμων ασθενειών
και έτσι, με ένα διάσημο τεστ ή με υπεριώδη ακτινοβολία,
να μας επιτρέπει να συνεχίσουμε να φιλάμε με δύναμη τους ανθρώπους που αγαπάμε,
ή να τους παίρνουμε αγκαλιά όποτε θέλουμε
ή να τους παίρνουμε παγωτό, ακόμη και τον χειμώνα.
Έχουμε την ομορφιά της ποίησης,
που με έναν στίχο μπορεί να σκοτώσει τις μάχες των εθνών ή τις μάχες μέσα μας.
Να κάνει τα βουνά να τρέξουν,
να κάνει τις πεδιάδες να μπουν στη θάλασσα
να κάνει μυρωδιές τα χρώματα και γεύσεις τα λουλούδια.
Να κάνει δυο ανθρώπους να κάνουν έρωτα,
ακόμη κι αν τους χωρίζει ο θάνατος.
Να μας κάνει αθάνατους.
Έχουμε την τέχνη του θεάτρου να καμπυλώνει το χάσμα
ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα
και να δημιουργεί ήρωες που σε εκατοντάδες χρόνια
δεν θα ξέρουμε αν υπήρξαν πραγματικά
ή αν γεννήθηκαν στις σελίδες.
Να μας κάνει να ζούμε χίλιες ζωές σε δύο ώρες
και να μας φέρνει δάκρυα στα μάτια για όσα δεν τολμήσαμε
και αφήσαμε τα χρόνια μας να πάνε χαμένα.
Έχουμε τη μουσική διαφάνεια να στολίζει τις σκέψεις μας
και να δημιουργεί νέες.
Να καλύπτει τους εξουθενωτικούς ήχους των πυρομαχικών.
Να μας κάνει να κοιμόμαστε τα βράδια ή να ξυπνάμε τα πρωινά.
Να φανταζόμαστε τις εικόνες, τα άπιαστα νοήματα
και τα πιο βαθιά μας συναισθήματα
και καλυμένα με το νωπό της πέπλο.
Σκεφτόμαστε πολύ και αισθανόμαστε λίγο.
Και πάνω από τις μηχανές,
πάνω από τα τραγούδια,
πάνω από τις χώρες και τα εδάφη,
πάνω από τη δημιουργική φαντασία και την ευφυΐα που σε αφήνουν άναυδο,
χρειαζόμαστε την ανθρωπιά,
την αλληλεγγύη, την αίσθηση του δικαίου.
Χρειαζόμαστε την καλοσύνη, την ευγένεια, τα χαμόγελα,
τα χέρια που ποτέ δεν εκτάθηκαν προς τον ουρανό,
αλλά έδιναν πάντα στον άνθρωπο,
γιατί χωρίς αυτά η ζωή θα γίνει βίαιη.
Έχουμε βρει εκατοντάδες τρόπους να καμπυλώσουμε τον χρόνο και την απόσταση
και να έρθουμε πιο κοντά,
κι όμως μέσα μας παραμένουμε μόνοι.
Τα μηχανήματα, η επιστήμη, η τέχνη,
έχουν φτιαχτεί για να υπηρετούν τον άνθρωπο
και αυτό μαρτυρά την παγκόσμια αδελφοσύνη και την ενότητα όλων μας.
Την αγάπη που ενυπάρχει στον καθένα,
τη συνασπισμένη δύναμη που αξιοποιώντας την μπορούμε να ορίσουμε τη μοίρα μας,
να επιλέξουμε το καλό,
να φτύσουμε τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία,
να σταματήσουμε τον ολοκληρωτισμό,
και να ξαναγεννηθούμε στο μαιευτήριο της καθαρής συνείδησης και του έρωτα
και τότε θα δεις,
η φωνή μας θα φτάσει στα εκατομμύρια ανθρώπων που πονούν,
που βασανίζουν,
που φυλακίζουν,
που πνίγηκαν σε ένα σύστημα
που τους έπειθε να κάνουν πράγματα που ποτέ δεν ήθελαν,
πράγματα που ήταν αντίθετα στην καλλιέπεια της φύσης μας,
και να τους αναγκάσουμε να πάρουν τα χέρια τους μακριά.
Μακριά μας.
Να μην κακοποιηθεί καμιά γυναίκα πια.
Κανένα παιδί.
Κανένα ελεύθερο πνεύμα να μην φυλακιστεί.
Μη φοβάστε.
Μη φοβηθείτε ποτέ την ανθρώπινη πρόοδο,
Μη φοβηθείτε ποτέ το μαχαίρι που θα σας απειλήσει.
Μη δειλιάσετε μπροστά στον ισχυρό.
Γελάστε φωτεινά σε κάθε σκιά που σας κρύβει τον ήλιο.
Το μίσος θα χαθεί.
Οι δικτάτορες θα χαθούν.
Και αυτή η επιζητούμενη ελευθερία θα έρθει.
Όσο οι άνθρωποι προσπαθούν,
όσο οι άνθρωποι πεθαίνουν για ένα καλύτερο αύριο,
αυτή η πίστη δεν θα χαθεί ποτέ,
σε όποιο έδαφος κι αν πατάτε,
όποιο κι αν είναι το χρώμα σας,
σε όποια θρησκεία κι αν πιστεύετε,
όποια γωνία ή γειτονιά του κόσμου.
Κι αν αντικρίζετε το ξημέρωμα μη γλύψετε εκεί που θα έπρεπε να φτύσετε.
Προσπαθήστε, παλέψτε, επιμείνετε, μην προδώσετε τη γενιά σας,
γιατί είμαστε άνθρωποι και είμαστε το μόνο που μας απέμεινε.
Και έχουμε τόνους διαδηλωμένου λευκού,
πανελεύθερου πράσινου,
και εμπριμέ της αγάπης,
να καλύψουμε τους μαύρους τοίχους,
τις μαύρες σκέψεις και τους μαύρους καιρούς.
Και με μια άγρια σπίθα μέσα μας,
να πιάσουμε από το χέρι τις μελλοντικές, μόλις, γεννημένες ημέρες μας,
να κοιταχτούμε με νόημα στα μάτια
και να πούμε «Αυτό ήταν, πέρασε».
«Ένα, δύο, τρία, και».
(Χειροκρότημα)
