Hoofdstuk 12 Chapter 12

Het was een huilende winterregen buiten, en na den eten was Addy gaan werken, en had Van der Welcke zich met een boek bij       hem gezet, ‘omdat het tochtte in zijn eigen kamer'. ||||Winterregen|||||||||||||||||||||||||||| It was a howling winter rain outside, and after dinner Addy had gone to work, and Van der Welcke had joined him with a book, "because it was drafty in his own room. Constance zat alleen. Constance sat alone. En de eenzaamheid op dit oogenblik was haar lief, hare handen hadden al een boek, een handwerk gegrepen, maar het een na het ander weêr laten glippen. ||||||||||||||||||||||||||entgleiten lassen And the solitude at this moment was dear to her; her hands had already grasped a book, a craft, but had let slip one after another. En in het stille licht der kantomkapte lampen leunde zij achterover in haar stoel, en luisterde naar den droefgeestig razenden storm buiten, die als een monsterbeest voorbij het huis scheen te jagen. ||||||Kantomkapte|||||||||||||||||||Ungeheuer|||||| And in the quiet light of lace-covered lamps, she leaned back in her chair, listening to the wistfully raging storm outside, which seemed to chase past the house like a monster beast. Zij was in een stemming van vage ontroering, in een mengeling van schrik en van loomheid, en, terwijl zij zich nu eenzaam overgaf aan die ontroering, als met een geheel nieuwen wellust te peinzen over zichzelve, dacht zij: ||||||||||Mischung|||||Trägheit|||||||sich hingab||||||||||||||| She was in a mood of vague emotion, in a mixture of terror and of languor, and, as she now gave herself up to that emotion in solitude, as if pondering herself with a whole new lust, she thought:

- Bestaan die dingen werkelijk? - Do these things really exist?

Zij vond geen antwoord op haar vraag; alleen buiten raasde de storm, hoorbaar zwiepende, en de boomen krakende, en in zijne lugubre stemmen klonk niet de mystieke stem, die alleen haar het antwoord had geven kunnen. |||||||||||||||||||||düsteren|||||||||||||| She found no answer to her question; only outside the storm raged, audibly swaying, and the trees creaking, and in its lugubrious voices did not sound the mystic voice, which alone could have given her the answer.

- Bestaan die dingen werkelijk? - Do these things really exist?

vroeg zij nog eens zich af. she asked herself again.

En zij voelde in hare vage ontroering den schrik... een angst stijgen... eene wordende ontzetting... Als de storm nu opraasde plot-       seling... schrikte zij, met een schok. |||||||||||||||||||aufbrauste||||||| And she felt in her vague emotion the terror ... a fear rising ... a becoming dismay ... As the storm now rose suddenly ... she was startled, with a shock. Zooals zij geschrikt was toen de bel in Brauws' hand was overgegaan... As she was startled when the bell had rung in Brauws' hand

Met elken schrilleren huilschreeuw van den razenden storm schrikte zij, en na die schokken van schrik, bleef zoo ontroerd en ontvankelijk voor een vreemde loomheid zij achter, dat zij zich niet begreep... With every shrill cry of the raging storm she was startled, and after those jolts of fright, left so moved and susceptible to a strange languor she did not understand herself....

- Bestaan die dingen dan werkelijk? - So do these things really exist? vroeg zij zich af ten derde male, en de vraag scheen als een motief te klinken telkens door hare ziel. ||||||Mahl||||||||||||| she asked herself a third time, and the question seemed to sound like a motive each time through her soul. Zij had nooit kunnen denken, vermoeden of zich verbeelden, dat die dingen werkelijk bestonden... Zij herinnerde niet ze ooit te hebben gelezen, of ooit met iemand te hebben gesproken daarover... Hare natuur was nooit geweest om te hechten aan de vreemde samengebeurlijkheden van het leven... omdat ze nooit in haar leven geharmonieerd hadden met die van andere levens... ten minste, zij wist er niet van... zij herinnerde zich er niet over... Een oogenblik, snel, ging het door haar heen, dat zij als een blinde geloopen was, heel haar leven, door een stikdonkeren nacht... en of vandaag plotseling een licht voor haar had uitgeschenen, en een rosse gloed geschemerd had, door haar geslotene oogleden. |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||Zufälle||||||||||harmoniert||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||stockdunkle|||||||||||aufgegangen|||rote||||||geschlossenen| She could never have thought, suspected or imagined that these things really existed... She did not remember ever having read them, or ever having spoken to anyone about them... Her nature had never been to become attached to the strange coincidences of life... because they had never in her life harmonized with those of other lives... at least, she did not know about them... she did not remember about them... For a moment, quickly, it passed through her mind that she had walked like a blind man, all her life, through a pitch dark night... and that today a light had suddenly shone before her, and a ruddy glow had shone through her closed eyelids. - Neen... dacht zij. - Nay, she thought. Ik ben altijd... in die dingen... een eenvoudige vrouw geweest... en ik heb nooit over die dingen gedacht. I've always been ... in those things ... a simple woman ... and I've never thought about those things. Hoorde ik er wel eens van, terloops... ze trokken me nooit aan... Waarom dan nu op eens, treffen ze me zoo, en voel ik mij zoo vreemd... ||||||übrigens|||||||||||||||||||| Did I ever hear of them, casually... they never attracted me... Why then now all of a sudden, they affect me so, and I feel so strange....

De wind schreeuwklaagde plotseling luid als een gemartelde ziel, monsterachtig, en zij schrikte, maar zij dwong zich hare gedachten te blijven vasthouden. ||schrie und klagte|||||||monsterhaft||||||||||||festhalten The wind suddenly screamed loudly like a tortured soul, monstrously, and she flinched, but she forced herself to hold her thoughts.

- Hij kan het niet weten, dacht zij. - He can't know, she thought. Wat kan hij weten... opdat hij opzettelijk gesproken zoû hebben... over die jaren van kinderlijkheid... Neen, hij kan het niet weten, en ik voelde... dat hij het niet wist... dat hij enkel sprak... om zich te vergelijken met Addy... tegenover Addy's moeder... in een bui van vertrouwelijkheid. ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||Stimmung|| What can he know... for him to have spoken intentionally... about those years of childishness... No, he can't know, and I felt... that he didn't know... that he only spoke... to compare himself to Addy... to Addy's mother... in a mood of confidentiality. Hij is een man van impulsies, geloof ik... Neen, er was niets achter zijn woorden... en hij weet niets... niets van mijn eigen jaren als kind... Wij zijn bijna even oud... hij scheelt vier jaren met Henri... Toen hij een kind was, was ik een kind... Toen hij droomde... droomde ik... Bestaan die dingen dan werkelijk... of is er misschien in me... een onwillekeurige poëzie, om zulke dingen te bedenken... Stil, stil... nu wordt       het belachelijk... Wat kinderen lief doen... kunnen een jonge man en een jong meisje... misschien... later... bedenken... in een oogenblik van weekheid... maar... op mijn leeftijd... wordt dat alles... wordt dat alles belachelijk... En het IS er natuurlijk ook niet... er is niets dan een toevallige overeenstemming... Daar wil ik nu niet meer aan denken... En toch... zooals nu... heb ik nog nooit me gevoeld... O, dat gevoel... of ik altijd gedwaald heb... blind met toe-ë oogen in een donkeren nacht... Heb ik niet soms, heel vaag, dat wel eens... meer gevoeld... Of er niets was... geweest voor mij... Of ik niet had geleefd... Of ik lèven wilde... eéns... eénmaal... in mijn leven... Maar dat kan zoo niet worden en zoo niet zijn... Neen, zulke dingen... bestaan niet... Ze zijn onze eigen verbeelding... als we heel onvoldaan zijn... of... door wat ook... wat weeker gestemd... ontvankelijker voor vreemde en noòit... nooit gedachte dingen van vreemdheid... Waarom heb ik niet oogenblikkelijk hem... lachende... gezegd... dat als kind, als meisje... ik, ikzelve... Neen, neen... ik KON het niet zeggen, en het is beter... dat ik het niet heb gezegd... Nu word ik bang... voor de belachelijkheid in       mijzelve... Wat een jonge man... en een jong meisje... kunnen bedenken en bepraten... in een oogenblik van weekheid... wordt de belachelijkheid op mijn leeftijd... Er zijn de jaren, de vele jaren... en als die er zijn, zoû het zijn de belachelijkheid... te doelen op... dingen van poëzie... die alleen heel jong kunnen worden gezegd... Ik zal ze niet zeggen... en ik zal hem dat nooit zeggen... Zoû dat niet zijn... de belachelijkheid...? |||||Impulse|||||||||||||||||||||||||||fehlt|||||||||||||||||||||||||||||||unwillkürliche||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||verirrt|||||e|||||||||||||||||||||||||||||||leben|||einmal||||||||||||||||||||||||||||||||||Weichheit|gestimmt|empfänglicher||||||||||||||||||||||||ich selbst||||||||||||||||||||||||Lächerlichkeit||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| Hij is een man van impulsies, geloof ik... Neen, er was niets achter zijn woorden... en hij weet niets... niets van mijn eigen jaren als kind... Wij zijn bijna even oud... hij scheelt vier jaren met Henri... Toen hij een kind was, was ik een kind... Toen hij droomde... droomde ik... Bestaan die dingen dan werkelijk... of is er misschien in me... een onwillekeurige poëzie, om zulke dingen te bedenken... Stil, stil... nu wordt het belachelijk... Wat kinderen lief doen... kunnen een jonge man en een jong meisje... misschien... later... bedenken... in een oogenblik van weekheid... maar... op mijn leeftijd... wordt dat alles... wordt dat alles belachelijk... En het IS er natuurlijk ook niet... er is niets dan een toevallige overeenstemming... Daar wil ik nu niet meer aan denken... En toch... zooals nu... heb ik nog nooit me gevoeld... O, dat gevoel... of ik altijd gedwaald heb... blind met toe-ë oogen in een donkeren nacht... Heb ik niet soms, heel vaag, dat wel eens... meer gevoeld... Of er niets was... geweest Maar wel... toch wèl... schijnt het mij... dat nà die jaren... toen ik, als Gerrit zeide, een lief kindje was... dat speelde in de rivier te Buitenzorg... verhaaltjes van feeën... en poetries... getooid met bloemen... roode en witte... dat ik nà die jaren... iets van mijzelve... verloren heb... iets van poëzie... dat tòen IN mij was... iets van lèven... dat tòen IN mij was... en alsof ik... sedert - NOOIT meer geleefd heb... nooit meer... een enkel oogenblik... alsof allerlei dingen van ijdelheid... en van de wereld mij hebben verblind... O, wat zijn dat nu voor gedachten, en wat willen ze toch van mij... Ik wil ze zoo niet denken... en toch... toch na die jaren van het sprookje... was het uit... was het uit... Wat herinner ik me van de jaren       daarna... Bals, de wereld, een ijdele schijn... Uit, toen was het uit... Mijn ziel bedoelt toch niet... nu nog te willen... herleven... Neen, neen, dat mag ze niet: de jaren liggen er overal ommeheen - de stille doode jaren... van ijdelheid,... van vergissing... van verlangen... van doòd zijn in het leven... En nu zoû het - àls ze het zoo wilde, mijn ziel - te laat zijn... voor alles... en ze wil het ook niet... Het is alleen maar om die samengebeurlijkheden... het is alleen maar omdat hij zoo sprak... en omdat zijn stem innemend is... en omdat ik nu alleen zit... en omdat zoo verschrikkelijk... die razende storm waait... alsof hij de ramen wil openen, en binnen wil komen... Neen, stil, stil... ik wil zoo niet meer denken... nooit meer... en bestaan die dingen dan ook werkelijk... dan bestaan ze alleen, voor wie jong is... en voor wie het leven ziet jong in illuzie... en niet meer voor mij... niet meer voor mij... O, ik had hem niet kunnen vertellen... van mij, als kind, want het zoû mij geschenen hebben... alsof ik mij... door te vertellen daarvan... gedragen zoû hebben, als... als een vrouw... die zich aanbood... Stil nu, stil nu... àl die dingen zijn de belachelijkheid... voor mij nu... en ik wil ze       nu niet meer denken,... Maar hoe eenzaam ook zit ik hier... en hoe huilt de wind... hoe huilt de wind... De lampen beven... en het is alsof handen aan de luiken klapperen... alsof zij ze met geweld willen openen! |||||||||||||||||||||||||||Märchen||Feen||Dichtkunst|geschmückt||||||||||||||||||||||||||||damals||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||um mich herum||||||||||||tot|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||sich anbot||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||zit|||||||||klappern||||||| Maar wel... toch wèl... schijnt het mij... dat nà die jaren... toen ik, als Gerrit zeide, een lief kindje was... dat speelde in de rivier te Buitenzorg... verhaaltjes van feeën... en poetries... getooid met bloemen... roode en witte... dat ik nà die jaren... iets van mijzelve... verloren heb... iets van poëzie... dat tòen IN mij was... iets van lèven... dat tòen IN mij was... en alsof ik... sedert - NOOIT meer geleefd heb... nooit meer... een enkel oogenblik... alsof allerlei dingen van ijdelheid... en van de wereld mij hebben verblind... O, wat zijn dat nu voor gedachten, en wat willen ze toch van mij... Ik wil ze zoo niet denken... en toch... toch na die jaren van het sprookje... was het uit... was het uit... Wat herinner ik me van de jaren daarna... Bals, de wereld, een ijdele schijn... Uit, toen was het uit... Mijn ziel bedoelt toch niet... nu nog te willen... herleven... Neen, neen, dat mag ze niet: de jaren liggen er overal ommeheen - de stille doode jaren... van ijdelheid,... van vergissing... O, ik woû, dat die lampen niet beefden zoo... en het schijnt mij... toe... alsof de vensters zullen openspringen en de gordijnen opwaaien zullen... Ik ben bang... Hoor de boomen kraken... en de takken neêrvallen... Hoor mijn God,... hoor! ||||||||||||||||||aufspringen||||aufwehen||||||||||||herunterfallen|||| Oh, I wish those lamps did not tremble so... and it seems to me... as if the windows will spring open and the curtains will blow up... I am afraid... Hear the trees creak... and the branches fall down... Hear my God,... hear! Ik ben bang... ik ben bang... Is dit dan... de eerste avond... dat ik iets van mijzelve zie, alsof ik... plotseling... achterom zie... op een donker pad... dat achter mij ligt... een donker pad, waarover alle schijnsels... van ijdele dingen verbleekt zijn, en is het niet... alsof ik aan het heele einde van dien weg... zie... als in een vizioen... zon... boomen met groote blâren, roode en witte bloesems... en een klein tenger kind... in het wit... met bloemen in het haar... op een rotsblok... in een rivier... en geheimzinnig wenkende haar broêrs, die niet begrijpen...! ||||||||||||||||||||||||||||||||||||Erscheinungen||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||Felsenblock||||||winkend||||| I am afraid... I am afraid... Is this then... the first night... that I see something of myself, as if I... suddenly... see behind me... on a dark path... that lies behind me... a dark path, over which all the glow... of vain things has faded, and is it not... as if at the whole end of that road... I see... as in a vision... sun... trees with big blossoms, red and white blossoms... and a little frail child... in white... with flowers in her hair... on a rock... in a river... and mysteriously beckoning her brothers, who do not understand...! O, mijn God... bestaàn... bestààn die dingen dan werkelijk... of... of is het alleen... omdat ik het nog nooit... NOG NOOIT zoo heb hooren waaien...       Snel flitsten de mijmeringen, de twijfelingen, de gedachten door haar heen en omdat zij nog nooit zoo snel zich had hooren mijmeren, twijfelen en denken, werd zij angstiger nog in hare eenzaamheid, terwijl buiten razender de storm huilde. |||existieren|existieren||||||||||||||||||||||flitzen||Gedanken||Zweifel||||||||||||||||||||||ängstlicher|||||||wütend||| Oh, my God... do these... do these things really exist... or... or is it just... because I've never... NEVER heard it blow like that... Quickly the musings, the doubts, the thoughts flashed through her, and because she had never heard herself musing, doubting and thinking so quickly, she became even more frightened in her solitude, while outside the storm howled more furiously. En zóó beefden - door een tocht als van passie - de stille lampen in hare kamer... dat zij plotseling stortte naar de deur en wankelde... Zij ging de trap op naar boven... en het was of de storm de kleine villa uit elkaâr zoû slaan met éen slag van zijn woedende vlerk... Daar was de kamer van Addy,... en haar hand was aan de deurknop... zij opende. ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||Flügel|||||||||||||Türknauf|| And so the silent lamps in her room trembled - with a draught of passion - that she suddenly dashed to the door and staggered... She went up the stairs... and it was as if the storm would smash the little villa apart with a single stroke of its furious blade... There was Addy's room,... and her hand was on the doorknob... she opened it.

- Addy... - Addy...

Zij zag haar kind, werken aan zijn tafel... en Van der Welcke in den leunstoel rookte. She saw her child, working at his table ... and Van der Welcke in the armchair smoking. Zij schrikte, omdat hij daar was, en zij zag doodsbleek met puilende, bevende oogen. |||||||||||hervorquell|| She was startled because he was there, and she looked deathly pale with bulging, trembling eyes.

- Mama... - Mama...

- Kind, ik ben bang... hoor dien storm... - Child, I am afraid...hear dien storm....

- Ja, wat een weêr! - Yes, what a weather! zei Van der Welcke in den nevel van zijn cigarette. Van der Welcke said in the haze of his cigarette.

- Mama... is u bang... - Mama ... are you afraid ...

- Ja... mijn kind... mijn kind... ik ben bang... Ik ben bang... - Yes... my child... my child... I am afraid... I am afraid....

- En moet je jongen je dan beschermen... beschermen... voor den wind? - And then should your boy protect you ... protect ... from the wind? - Ja... mijn kind... bescherm mij! |||schütze| - Yes ... my child ... protect me! zei ze, bleekjes lachende; want heusch... heusch, ik ben bang... Beneden heb ik alleen gezeten... en het woei zoo... het woei zóó, de lampen woeien... de luiken klepperden... en ik ben nu zoo bang... ||blass||||||||||||||||||||||wind|||klapperten|||||| she said, smiling palely; because really... really, I'm scared... Downstairs I've been sitting alone... and it's been blowing so... it's been blowing so, the lamps have been blowing... the shutters have been clattering... and I'm so scared now...

Het kind trok haar op zijn knieën, en omhelsde haar heel vast... The child pulled her to his knees, embracing her very tightly....

- Malle moesje, ben je heusch bang... verrückte||||| - Little missy, are you really scared...

Zij maakte zich heel klein in zijn nauwe armen, tusschen zijn knieën, drukte zich tegen hem aan, en herhaalde als in een droom... |||||||engen||||||||||||||| She made herself very small in his narrow arms, between his knees, pressed herself against him, and repeated as if in a dream

- Ja... ik ben zoo bang... ik ben zoo bang... - Yes... I'm so scared... I'm so scared....

En zonder haar man meer te zien, daar, blauwig verneveld in de rook van zijn cigarette, kroop zij als weg aan het hart van haar kind, en herhaalde, fluisterend, bleek, met een bleeken glimlach, en hare oogen vol bevende verwondering: ||||||||bläulich|vernebelte|||||||||||||||||||||||bleich||||||| And without seeing her husband again, there, bluish atomized in the smoke of his cigarette, she crept as if away to her child's heart, and repeated, whispering, pale, with a pale smile, and her eyes full of trembling wonder:

- Ik ben bang... Addy... bescherm mij... - I'm afraid... Addy... protect me....