Het heilige weten (part 1), Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 7

Maar Adeline kwam binnen: zij zocht Addy. Zij had hem gisteren, omdat hij zoo moê was, niet willen vragen naar den uitslag van zijn reis naar Amsterdam, maar nu, terwijl hij nog speelde met Klaasje, was er eene vraging in hare oogen. Zij was nog een jonge vrouw, niet ouder dan veertig jaar - jong met Gerrit getrouwd, hem ieder jaar barende een kind - maar trots haar zacht rond blond gezicht, was zij niet jong meer, vermoederd in haar vormen, en vooral na haar groote leed - na den dood van haar man - zijn zelfdood, die altijd was blijven schaduwen over haar en de kinderen als een onuitwischbare schemering - zoo geslagen in hare al zoo eenvoudige energieën, dat zij, naïef, om alles wat haar en hare kinderen aanging bij Constance of Addy aankwam: het meeste bij Addy, dien zij haar beschermer, natuurlijk-weg, was gaan vinden. Zij zag tot hem op met een eerbiedig vertrouwen; zij deed altijd woordelijk als hij haar zeide; hij was het, die beheerde hun heel kleine fortuintje, het voor de kinderen zoo voordeelig mogelijk uitzettende; tot hem - niettegenstaande zijn jeugd - wendde zij zich in alles wat betrof haar jongens, en de jongens zelve, natuurlijk-weg, namen het aan, dat hun maar zes, zeven jaren oudere neef voor hen zorgde met een vaderlijken ernst. Maar zij wist wel, Adeline, dat Addy heel boos was geweest, omdat Alex van Alkmaar had weg moeten gaan: in Den Haag op de Hoogere Burgerschool was het eerst nog al vrij goed gegaan; na de derde klasse - hij was al zeventien - had hij juist zijn toelatings-examen nog kunnen doen, maar toen hij twee jaren deed over den eersten cursus, en het in den tweeden cursus niet lukte, had Addy zelve gemeend, dat Alex maar iets anders moest zoeken, hoe gaarne zijn moeder ook, gedachtig aan Gerrit, haar oudsten zoon had officier willen zien... Nu was hij al bijna twintig, en zóo laat was het voor hem geworden om op de Handelsschool te Amsterdam te komen, dat Addy eerst persoonlijk alle informatie had willen winnen, en daarom naar Amsterdam was gegaan - den directeur had opgezocht... Daarom, dezen morgen, zocht Adeline, wat nerveus, Addy te spreken, een beetje bang voor wat hij nu zeggen zoû, omdat hij heel ontevreden geweest was over Alex, ontmoedigd, niet wetende wat met hem aan te van- gen... Hij zoû nu gaarne met Alex spreken, zeide hij, en Adeline, treurig om haar zoon, een beetje bang voor Addy, ging Alex zoeken, bracht hem meê. Hij was lang, slank, bleek, blond: hij scheen niet sterk, hoewel hij vooral als kind op zijn vader had geleken; ieder jaar schenen zijne trekken meer en meer te verstarren, en werd zijn gelaat een spookachtig masker van bleekheid, den blik wat schuw, onder op de wimpers, als met een bang, schuchter, en tegelijk diep in zich verbergen van onzichtbare, stille dingen... Nu, dat zijn moeder hem was komen halen, uit de kamer, waar hij had zitten lezen, kwam hij binnen met haar, klaarblijkelijk nerveus om het gesprek, dat hij met Addy voorzag. Maar Addy zeide:

- Ik moet eigenlijk uit, tante... Alex, kan je een eind met me meêgaan, dan kunnen wij al loopende praten... De wegen zijn te nat om te fietsen...

Addy's blik en zijn stem stelden Adeline gerust - alsof hij haar zeide, dat het wel zoû gaan... op de Handelsschool...

Nu liepen zij buiten, de beide neven; de boomen druipten van water uit, en de snelle driftige wind joeg de groote wolken verder in een zelfde richting, maar de hemel bleef grijs, en schemerde. De perspectieven der buitenwegen mistten weg in droefgeestige vaalte, en zonder woorden eerst gingen de beide jonge mannen voort.

- Ik ben daar gisteren voor je gaan informeeren, Alex, zei Addy. Je kan je examen doen, en... je hebt dus nog eenigen tijd om te werken... Ik hoop, dat het dezen keer beter zal lukken, kerel... Je bent nu al bijna twintig... Als het dezen keer niet lukt, dan...

Hij had een vaag gebaar en Alex nam zijn arm.

- Je bent wel goed, Addy, zooveel moeite voor me te doen; ook hoop ik... dat het beter lukt... dezen keer...

- Mama had je gaarne officier gezien.

- Het is jammer, Alex, dat je uit jezelf niet zeker weet... geen bepaald idee hebt...

- Neen... dat is het juist...

- Maar je moet toch iets zijn, niet waar... Geld hebben jullie niet... en zelfs al hadt je geld... een man moet toch iets zijn... om goed en gelukkig te zijn... voor zich en zijn omgeving...

- Ja, Addy...

- Ja...

- Net als je vader... Mama had het gaarne gezien. Maar we zullen daar nu maar niet meer over praten en hopen, dat het beter lukt te Amsterdam... - Addy... papa, herinner je je dien goed?

- Ja zeker...

- Ik ook... Ik was acht jaar, toen hij stierf... Ik herinner me zelfs...

- Wat...?

- Hij was heel ziek...

- Maar niet ongeneeslijk?

- Hij dacht zich ongeneeslijk...

- Hij was toch sterk?

- Ja, hij had een sterk lichaam.

- Hij leek op Guy, niet waar?

- Ja, Guy lijkt op hem. Uiterlijk... Hij was groot, breed, blond...

- Ja, zoo herinner ik hem mij ook. Ik, ik was acht jaar...

- Jullie waren een aardig troepje.

- En nu niets dan last... voor jou...

- Kom... zoo erg is het niet...

- Ik hoop, dat het lukken zal... Addy... te Amsterdam...

- Waarom ben je zoo stil, Alex... al zoo langen, langen tijd.

- Ik... ben ik stil...

- Thuis spreek je nooit... met de anderen... Alleen nog wel eens met mij... als we alleen zijn. Na Alkmaar... ben je zoo stil geworden... Toch niet, omdat ik toen boos was.

- Ja... daarom ook...

- Waarom dan nog meer...?

- Ik durf dat niet zeggen.

- Zeg mij, Alex, als ik iets voor je doen kan...?

- Je doet al zooveel... alles... Addy.

- Maar praat eens geheel open met mij... Misschien kan ik nog meer voor je doen...

- Neen, wat zoû je nog meer doen.

- Er hindert je iets.

- Neen...

- Je hebt verdriet.

- Neen...

- Je bent in jezelven teruggetrokken.

- Ik ben altijd stil...

- Probeer eens, Alex, vertrouwen in me te hebben.

- Ik heb vertrouwen in je...

- Spreek dan eens met mij.

- Maar ik heb... niets te zeggen, Addy. - Ik weet, Alex... dat je me wel iets te zeggen zoû hebben...

- Neen...

- Ik weet het, Alex.

- Neen, Addy, heusch... ik heb niets te zeggen...

De jongen wilde zijn arm lostrekken uit Addy's arm, maar Addy drukte hem vaster.

- Blijf zoo wat wandelen...

- Waar ga je heen?...

- Ik heb een paar patienten te zien... Breng me tot daar, Alex... en spreek, spreek ronduit...

- Ik kan niet spreken.

- Zoek dan je woorden... ik zal je helpen...

- Van daag... van daag niet... Addy... buiten... op den weg... Misschien een anderen keer... in huis.

- Goed, dan een anderen keer, in huis. Ik hoû je aan je woord. Nu, laten wij dan nu niet anders spreken dan over de Handelsschool...

En, Alex steeds aan zijn arm, vertelde hij hem van de directie, de leeraars, de lessen daarginds... vooral Alex voorspiegelend, dat het daar alles geleidelijk en gemakkelijk gaan zoû. Wist hij niet en doorzag hij niet, Addy, dat de jongen zoo vreeslijk opzag tegen het leven - de dagen, die komen zouden, - omdat altijd een schemering op hem neêr was blijven drukken - de schemering van den zelfdood van zijn vader... Het had het kind, voor zoover hij het toen begrepen had, eene ijzing gegeven, en donker was het plotseling om hem heen geworden, om zijn kinderziel, en toen de gedachten zich later in hem hadden ontwikkeld, was altijd gebleven de bangheid in die duisternis, omdat iederen dag het onbewuste leven voortging... en omdat zijn vader zich, - waarom, waarom? - uit het onbewuste leven had weggerukt, den zelfdood had gedaan... Zoo - zonder dat Alex toch had gesproken - meende Addy het te doorzien: zoo doorzag hij het in werkelijkheid, met dien vreemden blik van doordringen, met die vreemde gave van vizionaire diagnoze... En als hij zoo doorzag een ander, dacht hij niet meer aan zichzelven, week zijne zelfonvoldaanheid van hem weg, - en scheen hij voor dien ander te weten, zeker en vast te weten, heilig te weten - zooals hij nooit wist voor zich... Terwijl zij doorliepen en hij Alex' arm vast hield, meende hij, dat de loome stap van den jongen rythmiescher werd en rustiger... Dat zijne antwoorden - nu zij doorspraken over Amsterdam, over den leeraar, bij wien hij zoû inwonen - klankrijker werden, als stelde hij dieper belang... Twijfel klonk niet in Addy's stem; integendeel, zijn stem deed klaar in den mist, hangende onder de boomen en over den weg - de beide jaren van studie daarginds - het geheele leven daarna van werkzaam mensch - opkleuren als een helder bestaan, dat zich openbreidde, met zijn onbewolkte kimmen van menschelijke toekomst, - of heel het onbewuste leven gemakkelijk gaan zoû langs geleidelijke lijnen... Hijzelve, hij had ze nooit zoo gekend, de vrees voor de dagen, die komen zouden - omdat hij in die toekomst zijn doel vóor zich gezien had... Waarom dan ziekte in hem de onvoldaanheid...?

Nu, nu wilde hij niet aan ze denken; nu week ze van hem weg als een spook. Nu, nu voelde hij - zelfs na zijn slaaploozen nacht - de energie zich in hem krachtig spreiden, de fluïde uit hem stralen als vitale warmte. Nu, nu voelde hij alleen den weldadigen drang dien jongen naast zich zijn komende leven te doen inzien, hem zijn toekomstangst te ontnemen. Mystische machten dwongen hem het voor een ander uit te doen lichten, en op te doen klaren den somberen angst voor de komende dagen...

Hoofdstuk 7 Kapitel Chapter 7 Kapitel 7

Maar Adeline kwam binnen: zij zocht Addy. Aber|Adeline|kam|hinein|sie|suchte|Addy Aber Adeline kam herein: sie suchte Addy. Zij had hem gisteren, omdat hij zoo moê was, niet willen vragen naar den uitslag van zijn reis naar Amsterdam, maar nu, terwijl hij nog speelde met Klaasje, was er eene vraging in hare oogen. Sie|hatte|ihn|gestern|weil|er|so|müde|war|nicht|wollen|fragen|nach|den|Ergebnis|von|seine|Reise|nach|Amsterdam|aber|jetzt|während|er|noch|spielte|mit|Klaasje|war|er|eine|Frage|in|ihren|Augen |||||||||||||||||||||||||||||||vraag||| Sie hatte ihn gestern, weil er so müde war, nicht nach dem Ergebnis seiner Reise nach Amsterdam fragen wollen, aber jetzt, während er noch mit Klaasje spielte, war eine Frage in ihren Augen. Zij was nog een jonge vrouw, niet ouder dan veertig jaar - jong met Gerrit getrouwd, hem ieder jaar barende een kind - maar trots haar zacht rond blond gezicht, was zij niet jong meer, vermoederd in haar vormen, en vooral na haar groote leed - na den dood van haar man - zijn zelfdood, die altijd was blijven schaduwen over haar en de kinderen als een onuitwischbare schemering - zoo geslagen in hare al zoo eenvoudige energieën, dat zij, naïef, om alles wat haar en hare kinderen aanging bij Constance of Addy aankwam: het meeste bij Addy, dien zij haar beschermer, natuurlijk-weg, was gaan vinden. Sie|war|noch|eine|junge|Frau|nicht|älter|als|vierzig|Jahre|jung|mit|Gerrit|verheiratet|ihm|jedes|Jahr|gebar|ein|Kind|aber|stolz|ihr|sanft|rund|blond|Gesicht|war|sie|nicht|jung|mehr|verwitwet|in|ihren|Formen|und|vor allem|nach|ihr|großes|Leid|nach|den|Tod|von|ihr|Mann|seine||der|immer|war|geblieben|Schatten|über|sie|und|die|Kinder|wie|ein|unauslöschliche|Dämmerung|so|geschlagen|in|ihre|all|so|einfachen|Energien|dass|sie|naiv|um|alles|was|sie|und|ihre|Kinder|betraf|bei|Constance|oder|Addy|ankam|das|meiste|bei|Addy|den|sie|ihren|Beschützer|||war|gegangen|finden ||||||||||||||||||barende|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||onuitwischbare|||||||||||||||||||||||||||||||||||||| Sie war noch eine junge Frau, nicht älter als vierzig Jahre - jung mit Gerrit verheiratet, ihm jedes Jahr ein Kind gebärend - aber stolz auf ihr sanft rundes blondes Gesicht, war sie nicht mehr jung, verwittert in ihren Formen, und vor allem nach ihrem großen Leid - nach dem Tod ihres Mannes - seinem Selbstmord, der immer wie ein unauslöschlicher Schatten über ihr und den Kindern lag - so geschlagen in ihren so einfachen Energien, dass sie, naiv, in allem, was sie und ihre Kinder betraf, bei Constance oder Addy ankam: am meisten bei Addy, den sie natürlich als ihren Beschützer gefunden hatte. Zij zag tot hem op met een eerbiedig vertrouwen; zij deed altijd woordelijk als hij haar zeide; hij was het, die beheerde hun heel kleine fortuintje, het voor de kinderen zoo voordeelig mogelijk uitzettende; tot hem - niettegenstaande zijn jeugd - wendde zij zich in alles wat betrof haar jongens, en de jongens zelve, natuurlijk-weg, namen het aan, dat hun maar zes, zeven jaren oudere neef voor hen zorgde met een vaderlijken ernst. Sie|sah|zu|ihm|auf|mit|ein|ehrfürchtig|Vertrauen|sie|tat|immer|wörtlich|wie|er|ihr|sagte|er|war|das|der|verwaltete|ihr|ganz|kleines|Vermögen|das|für|die|Kinder|so|vorteilhaft|möglich|anlegende|zu|ihm|trotz|sein|Jugend|wandte|sie|sich|in|alles|was|betraf|ihr|Jungen|und|die|Jungen|selbst|||nahmen|es|an|dass|ihr|nur|sechs|sieben|Jahre|älterer|Vetter|für|sie|sorgte|mit|einem|väterlichen|Ernst |||||||||||||||||||||||||||||||||zetten||||||||||||betrof|||||||||||||||||||||||||| Sie sah zu ihm auf mit einem ehrfurchtsvollen Vertrauen; sie tat immer wortwörtlich, was er ihr sagte; er war es, der ihr ganz kleines Vermögen verwaltete, es für die Kinder so vorteilhaft wie möglich anlegte; zu ihm - trotz seiner Jugend - wandte sie sich in allem, was ihre Jungen betraf, und die Jungen selbst, natürlich, nahmen es an, dass ihr nur sechs, sieben Jahre älterer Vetter sich mit väterlichem Ernst um sie kümmerte. Maar zij wist wel, Adeline, dat Addy heel boos was geweest, omdat Alex van Alkmaar had weg moeten gaan: in Den Haag op de Hoogere Burgerschool was het eerst nog al vrij goed gegaan; na de derde klasse - hij was al zeventien - had hij juist zijn toelatings-examen nog kunnen doen, maar toen hij twee jaren deed over den eersten cursus, en het in den tweeden cursus niet lukte, had Addy zelve gemeend, dat Alex maar iets anders moest zoeken, hoe gaarne zijn moeder ook, gedachtig aan Gerrit, haar oudsten zoon had officier willen zien... Nu was hij al bijna twintig, en zóo laat was het voor hem geworden om op de Handelsschool te Amsterdam te komen, dat Addy eerst persoonlijk alle informatie had willen winnen, en daarom naar Amsterdam was gegaan - den directeur had opgezocht... Daarom, dezen morgen, zocht Adeline, wat nerveus, Addy te spreken, een beetje bang voor wat hij nu zeggen zoû, omdat hij heel ontevreden geweest was over Alex, ontmoedigd, niet wetende wat met hem aan te van- gen... Hij zoû nu gaarne met Alex spreken, zeide hij, en Adeline, treurig om haar zoon, een beetje bang voor Addy, ging Alex zoeken, bracht hem meê. Aber|sie|wusste|wohl|Adeline|dass|Addy|sehr|wütend|war|gewesen|weil|Alex|aus|Alkmaar|hatte|weg|müssen|gehen|in|Den|Haag|auf|die|Höheren|Bürgerschule|war|es|zuerst|noch|schon|ziemlich|gut|gegangen|nach|die|dritte|Klasse|er|war|schon|siebzehn|hatte|er||sein|toelatings|||||||er||||über||||und|||||||||Addy||||Alex|||||suchen||||||||||||||||||||||||||||ihn|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||mit |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||ontmoedigd||||||||||||||||||||||||||||||||||| Aber sie wusste wohl, Adeline, dass Addy sehr böse gewesen war, weil Alex von Alkmaar weggehen musste: in Den Haag an der Höheren Bürgerschule war es zunächst noch recht gut gelaufen; nach der dritten Klasse - er war schon siebzehn - hatte er gerade noch seine Aufnahmeprüfung machen können, aber als er zwei Jahre für den ersten Kurs brauchte und es im zweiten Kurs nicht klappte, hatte Addy selbst gemeint, dass Alex sich etwas anderes suchen sollte, so gerne seine Mutter auch, in Gedanken an Gerrit, ihren ältesten Sohn als Offizier gesehen hätte... Nun war er schon fast zwanzig, und so spät war es für ihn geworden, um an die Handelsschule in Amsterdam zu kommen, dass Addy zuerst persönlich alle Informationen einholen wollte und deshalb nach Amsterdam gegangen war - den Direktor hatte er aufgesucht... Deshalb suchte Adeline an diesem Morgen, etwas nervös, Addy zu sprechen, ein wenig ängstlich, was er jetzt sagen würde, da er sehr unzufrieden mit Alex gewesen war, entmutigt, nicht wissend, was mit ihm anzufangen sei... Er wollte jetzt gerne mit Alex sprechen, sagte er, und Adeline, traurig um ihren Sohn, ein wenig ängstlich vor Addy, ging Alex suchen und brachte ihn mit. Hij was lang, slank, bleek, blond: hij scheen niet sterk, hoewel hij vooral als kind op zijn vader had geleken; ieder jaar schenen zijne trekken meer en meer te verstarren, en werd zijn gelaat een spookachtig masker van bleekheid, den blik wat schuw, onder op de wimpers, als met een bang, schuchter, en tegelijk diep in zich verbergen van onzichtbare, stille dingen... Nu, dat zijn moeder hem was komen halen, uit de kamer, waar hij had zitten lezen, kwam hij binnen met haar, klaarblijkelijk nerveus om het gesprek, dat hij met Addy voorzag. Er|war|groß|schlank|bleich|blond|er|schien|nicht|stark|obwohl|er|vor allem|wie|Kind|nach|sein|Vater|hatte|geglichen|jedes|Jahr|schienen|seine|Züge|mehr|und|mehr|zu|verhärten|und|wurde|sein|Gesicht|eine|gespenstisch|Maske|von||den|Blick|etwas|scheu|unter|auf|die|Wimpern|als|mit|einem|ängstlichen|schüchtern|und|gleichzeitig|tief|in|sich|Verbergen|von|unsichtbaren|stillen|Dingen|Jetzt|dass|sein|Mutter|ihn|war|gekommen|holen|aus|dem|Zimmer|wo|er|hatte|gesessen|lesen|kam|er|hinein|mit|ihr|offensichtlich|nervös|wegen|das|Gespräch|das|er|mit|Addy|voraussah |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||schuchter||||||||||||||||||||||||||||||||klaarblijkelijk||||||||| Er war groß, schlank, blass, blond: er schien nicht stark, obwohl er besonders als Kind seinem Vater ähnlich gesehen hatte; jedes Jahr schienen seine Züge mehr und mehr zu verhärten, und sein Gesicht wurde zu einer gespenstischen Maske der Blässe, der Blick etwas scheu, unter den Wimpern, als ob er etwas ängstlich, schüchtern und zugleich tief in sich unsichtbare, stille Dinge verbarg... Nun, da seine Mutter ihn geholt hatte, aus dem Zimmer, wo er gelesen hatte, kam er mit ihr herein, offensichtlich nervös wegen des Gesprächs, das er mit Addy erwartete. Maar Addy zeide: Aber|Addy|sagte Aber Addy sagte:

Addy's blik en zijn stem stelden Adeline gerust - alsof hij haar zeide, dat het wel zoû gaan... op de Handelsschool... Addys|Blick|und|seine|Stimme|stellten|Adeline|beruhigt|als ob|er|ihr|sagte|dass|es|schon|würde|gehen|an der||Handelsschule Addys Blick und seine Stimme beruhigten Adeline - als ob er ihr sagte, dass es schon klappen würde... an der Handelsschule...

- Neen... dat is het juist... Nein|das|ist|es|genau - Nein... genau das ist es...

- Maar je moet toch iets zijn, niet waar... Geld hebben jullie niet... en zelfs al hadt je geld... een man moet toch iets zijn... om goed en gelukkig te zijn... voor zich en zijn omgeving... Aber|du|musst|doch|etwas|sein|nicht|wahr|Geld|haben|ihr|nicht|und|sogar|schon||du|Geld|ein|Mann|muss|doch|etwas|sein|um|gut|und|glücklich|zu|sein|für|sich|und|sein|Umgebung - Aber du musst doch etwas sein, nicht wahr... Geld habt ihr nicht... und selbst wenn ihr Geld hättet... ein Mann muss doch etwas sein... um gut und glücklich zu sein... für sich und seine Umgebung...

- Ja, Addy... Ja|Addy - Ja, Addy...

- Beloof me nu, kerel, je best te doen... Niet waar, ik speel nu eenmaal vadertje over jullie... ook al ben ik maar zes jaar ouder dan jij... Ik voel me ook vader over jullie, niet waar... en gaarne zoû ik jullie allen gelukkig zien... in de wereld... Maar help dan meê... Heb een beetje energie, Alex... Als je het niet dadelijk hadt laten liggen te Alkmaar, dan was je nu al gauw officier... Versprich|mir|jetzt|Kerl|du|dein Bestes|zu|tun|Nicht|wahr|ich|spiele|nun|einmal|Väterchen|über|euch|auch|schon|bin|ich|aber|sechs|Jahre|älter|als|du|Ich|fühle|mich|auch|Vater|über|euch|nicht|wahr|und|gerne||ich|euch|alle|glücklich|sehen|in|der|Welt|Aber|hilf|dann||Hab|ein|wenig|Energie|Alex|Wenn|du|es|nicht|sofort||lassen|liegen|in|Alkmaar|dann|wärst|du|jetzt|schon||Offizier - Versprich mir jetzt, Kerl, dein Bestes zu geben... Nicht wahr, ich spiele nun einmal den Vater für euch... auch wenn ich nur sechs Jahre älter bin als du... Ich fühle mich auch wie ein Vater für euch, nicht wahr... und ich würde euch alle gerne glücklich sehen... in der Welt... Aber hilf mir dann... Hab ein bisschen Energie, Alex... Wenn du es nicht gleich in Alkmaar hättest liegen lassen, wärst du jetzt schon schnell Offizier...

- Ja... Ja - Ja...

- Net als je vader... Mama had het gaarne gezien. So|wie|dein|Vater|Mama|hätte|es|gerne|gesehen - So wie dein Vater... Mama hätte es gerne gesehen. Maar we zullen daar nu maar niet meer over praten en hopen, dat het beter lukt te Amsterdam... - Addy... papa, herinner je je dien goed? Aber|wir|werden|dort|jetzt|aber|nicht|mehr|darüber|reden|und||dass|es|besser|gelingt|in|Amsterdam||Papa|erinnerst|du|dich||gut Aber darüber wollen wir jetzt nicht mehr reden und hoffen, dass es in Amsterdam besser klappt... - Addy... Papa, erinnerst du dich gut daran?

- Ja zeker... Ja|sicher - Ja, sicher...

- Ik ook... Ik was acht jaar, toen hij stierf... Ik herinner me zelfs... Ich|auch|Ich||||||||erinnere|mich|sogar |||||||||ik||| - Ich auch... Ich war acht Jahre alt, als er starb... Ich erinnere mich sogar...

- Wat...? Was - Was...?

- Dien avond... hoewel ik toen niet begreep... waarom mama zoo huilde... zoo gilde... waarom tante Constance er was, oom Henri... Later, pas jaren later, heb ik alles begrepen... Maar gezien... papa ZIEN liggen... in zijn bloed... dat heb ik altijd... en dat is een indruk... die me altijd... die me altijd... voor oogen wemelt. Dieser|Abend|obwohl|ich|damals|nicht|verstand|warum|Mama|so|weinte|so|schrie|warum|Tante|Constance|dort|war|Onkel|Henri|Später|erst|Jahre|später|habe|ich|alles|verstanden|Aber|gesehen|Papa|tot|liegen|in|sein|Blut|das|habe|ich|immer|und|das|ist|ein|Eindruck|die|mir|immer||||vor|Augen|wimmelt |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||wemelt - Der Abend... obwohl ich damals nicht verstand... warum Mama so weinte... so schrie... warum Tante Constance da war, Onkel Henri... Später, erst Jahre später, habe ich alles verstanden... Aber Papa zu SEHEN... in seinem Blut... das habe ich immer... und das ist ein Eindruck... der mir immer... der mir immer... vor Augen schwebt. IK ZIE HET ALTIJD , Addy!! I|see|it|always|Addy ICH SEHE ES IMMER, Addy!! Zeg Addy... weet jij, waarom papa het gedaan heeft... Er was toch niets, dat hem zóo ongelukkig maakte...? Sag|Addy|weiß|du|warum|Papa|es|getan|hat|Er|war|doch|nichts|das|ihn|so|unglücklich|machte Sag Addy... weißt du, warum Papa es getan hat... Es gab doch nichts, was ihn so unglücklich machte...?

- Hij was heel ziek... Er|war|sehr|krank - Er war sehr krank...

- Maar niet ongeneeslijk? Aber|nicht|unheilbar - Aber nicht unheilbar?

- Hij dacht zich ongeneeslijk... Er|dachte|sich|unheilbar - Er dachte, er sei unheilbar...

- Hij was toch sterk? Er|war|doch|stark - Er war doch stark?

- Hij leek op Guy, niet waar? Er|sah|wie|Guy|nicht|wahr - Er sah aus wie Guy, nicht wahr?

- Ja, zoo herinner ik hem mij ook. Ja|so|erinnere|ich|ihn|mir|auch - Ja, so erinnere ich ihn mir auch. Ik, ik was acht jaar... Ich|ich|war|acht|Jahre Ich, ich war acht Jahre alt...

- Jullie waren een aardig troepje. Ihr|wart|eine|nette|Gruppe - Ihr wart eine nette Truppe.

- Kom... zoo erg is het niet... Komm|so|schlimm|ist|es|nicht - Komm... so schlimm ist es nicht...

- Waarom ben je zoo stil, Alex... al zoo langen, langen tijd. Warum|bist|du|so|still|Alex|schon|so|langen||Zeit - Warum bist du so still, Alex... schon so lange, lange Zeit.

- Ik... ben ik stil... Ich|bin|ich|still - Ich... bin ich still...

- Ja... daarom ook... Ja|deshalb|auch - Ja... deshalb auch...

- Waarom dan nog meer...? Warum|dann|noch|mehr - Warum dann noch mehr...?

- Ik durf dat niet zeggen. Ich|wage|das|nicht|sagen - Ich traue mich nicht, das zu sagen.

- Je doet al zooveel... alles... Addy. Du|tust|schon||alles|Addy - Du machst schon so viel... alles... Addy.

- Er hindert je iets. Er|hindert|dich| - Etwas hindert dich.

- Neen... Nein - Nein...

- Je hebt verdriet. Du|hast|Trauer - Du bist traurig.

- Neen... Nein - Nein...

- Je bent in jezelven teruggetrokken. Du|bist|in|dich selbst|zurückgezogen - Du hast dich in dich selbst zurückgezogen.

- Ik ben altijd stil... Ich|bin|immer|still - Ich bin immer still...

- Ik heb vertrouwen in je... Ich|habe|Vertrauen|in|dich - Ich vertraue dir...

- Spreek dan eens met mij. Sprich|dann|einmal|mit|mir - Sprich dann einmal mit mir.

- Neen... Nein - Nein...

- Ik weet het, Alex. Ich|weiß|es|Alex - Ich weiß es, Alex.

- Blijf zoo wat wandelen... Bleib|so|ein wenig|spazieren - Bleib ein bisschen spazieren...

- Waar ga je heen?... Wo|gehst|du|hin - Wohin gehst du?...

- Ik heb een paar patienten te zien... Breng me tot daar, Alex... en spreek, spreek ronduit... Ich|habe|ein|paar|Patienten|zu|sehen|Bring|mich|bis|dort|Alex|und|sprich|sprich|offen |||||||||||||||ronduit - Ich habe ein paar Patienten zu sehen... Bring mich dorthin, Alex... und sprich, sprich offen...

- Ik kan niet spreken. Ich|kann|nicht|sprechen - Ich kann nicht sprechen.

- Van daag... van daag niet... Addy... buiten... op den weg... Misschien een anderen keer... in huis. von|Tag|von|Tag|nicht|Addy|draußen|auf|den|Weg|Vielleicht|ein|anderen|Mal|in|Haus - Heute... heute nicht... Addy... draußen... auf der Straße... Vielleicht ein anderes Mal... im Haus.

En, Alex steeds aan zijn arm, vertelde hij hem van de directie, de leeraars, de lessen daarginds... vooral Alex voorspiegelend, dat het daar alles geleidelijk en gemakkelijk gaan zoû. Und|Alex|immer|an|seinen|Arm|erzählte|er|ihm|von|die|Direktion|die|Lehrer|die|Unterrichtsstunden|dort drüben|vor allem|Alex|vorgaukelnd|dass|es|dort|alles|allmählich|und|leicht|gehen|würde ||||||||||||||||daarginds||||||||geleidelijk|||| Und, Alex immer an seinem Arm, erzählte er ihm von der Direktion, den Lehrern, den Unterrichtsstunden dort drüben... besonders Alex vorgaukelnd, dass es dort alles allmählich und einfach zugehen würde. Wist hij niet en doorzag hij niet, Addy, dat de jongen zoo vreeslijk opzag tegen het leven - de dagen, die komen zouden, - omdat altijd een schemering op hem neêr was blijven drukken - de schemering van den zelfdood van zijn vader... Het had het kind, voor zoover hij het toen begrepen had, eene ijzing gegeven, en donker was het plotseling om hem heen geworden, om zijn kinderziel, en toen de gedachten zich later in hem hadden ontwikkeld, was altijd gebleven de bangheid in die duisternis, omdat iederen dag het onbewuste leven voortging... en omdat zijn vader zich, - waarom, waarom? Wusste|er|nicht|und|durchschaut|er|nicht|Addy|dass|der|Junge|so|furchtbar|aufblickte|gegen|das|Leben|die|Tage|die|kommen|würden|weil|immer|eine|Dämmerung|auf|ihn|nieder|war|bleiben|drücken|die|Dämmerung|von|den|Selbstmord|von|sein|Vater|Es|hatte|es|Kind|soweit||er|es|damals|verstanden|hatte|eine|Schauer|gegeben|und|dunkel|war|es|plötzlich|um|ihn|herum|geworden|um|seine|Kinderseele|und|als|die|Gedanken|sich|später|in|ihm|hatten|entwickelt|war|immer|geblieben|die|Angst|in|die|Dunkelheit|weil||Tag|das|unbewusste|Leben|fortging|und|weil|sein|Vater|sich|warum|warum Wus er nicht und durchschaut er nicht, Addy, dass der Junge so furchtbar gegen das Leben aufblickte - die Tage, die kommen würden, - weil immer ein Dämmerlicht auf ihm lastete - das Dämmerlicht des Selbstmords seines Vaters... Es hatte dem Kind, soweit er es damals verstanden hatte, einen Schauer gegeben, und plötzlich war es dunkel um ihn herum geworden, um seine Kinderseele, und als sich die Gedanken später in ihm entwickelt hatten, blieb immer die Angst in dieser Dunkelheit, weil jeden Tag das unbewusste Leben weiterging... und weil sein Vater sich, - warum, warum? - uit het onbewuste leven had weggerukt, den zelfdood had gedaan... Zoo - zonder dat Alex toch had gesproken - meende Addy het te doorzien: zoo doorzag hij het in werkelijkheid, met dien vreemden blik van doordringen, met die vreemde gave van vizionaire diagnoze... En als hij zoo doorzag een ander, dacht hij niet meer aan zichzelven, week zijne zelfonvoldaanheid van hem weg, - en scheen hij voor dien ander te weten, zeker en vast te weten, heilig te weten - zooals hij nooit wist voor zich... Terwijl zij doorliepen en hij Alex' arm vast hield, meende hij, dat de loome stap van den jongen rythmiescher werd en rustiger... Dat zijne antwoorden - nu zij doorspraken over Amsterdam, over den leeraar, bij wien hij zoû inwonen - klankrijker werden, als stelde hij dieper belang... Twijfel klonk niet in Addy's stem; integendeel, zijn stem deed klaar in den mist, hangende onder de boomen en over den weg - de beide jaren van studie daarginds - het geheele leven daarna van werkzaam mensch - opkleuren als een helder bestaan, dat zich openbreidde, met zijn onbewolkte kimmen van menschelijke toekomst, - of heel het onbewuste leven gemakkelijk gaan zoû langs geleidelijke lijnen... Hijzelve, hij had ze nooit zoo gekend, de vrees voor de dagen, die komen zouden - omdat hij in die toekomst zijn doel vóor zich gezien had... Waarom dan ziekte in hem de onvoldaanheid...? aus|dem|unbewusste|leben|hatte||den|selbstmord|hatte|getan|So|ohne|dass|Alex|doch|hatte|gesprochen|meinte|Addy|es|zu|durchschauen|so|durchschaut|er|es|in|wirklichkeit|mit|diesem|fremden|blick|von|durchdringen|mit|die|fremde|gabe|von|visionärer|diagnose|Und|als|er|so|durchschaut|einen|anderen|dachte|er|nicht|mehr|an|sich selbst|wich|seine|selbstunzufriedenheit|von|ihm|weg|und|schien|er|für|diesen|anderen|zu|wissen|sicher|und|fest|zu|wissen|heilig|zu|wissen|so wie|er|nie|wusste|für|sich|Während|sie|weitergingen|und|er|Alex'|arm|fest|hielt|meinte|er|dass|die|langsame|schritt|von|den|jungen|rhythmischer|wurde|und|ruhiger|Dass|seine|antworten|jetzt|sie|durchsprachen|über|Amsterdam|über|den|lehrer|bei|dem|er|würde|wohnen|klangreicher|werden|als|stellte|er|tiefer|interesse|Zweifel|klang|nicht|in|Addys|stimme|im gegenteil|seine|stimme|tat|klar|in|den|nebel|hängend|unter|den|bäumen|und|über|den|weg|die|beiden|jahre|von|studium|dort drüben|das|ganze|leben|danach|von|arbeitendem|mensch|aufleuchten|als|ein|hell|existenz|das|sich|sich öffnete|mit|seinen|unbewölkten|horizonten|von|menschlicher|zukunft|oder|ganz|das|unbewusste|leben|leicht|gehen|würde|entlang|allmählicher|linien|Er selbst|er|hatte|sie|nie|so|gekannt|die|||||||||||||||vor||||||||||Unzufriedenheit |||||weggerukt||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||loome|||||||||||||||||||||||||klankrijker||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||geleidelijke|||||||||||||||||||||||||||||||||| - aus dem unbewussten Leben gerissen hatte, Selbstmord begangen hatte... So - ohne dass Alex doch gesprochen hatte - meinte Addy es zu durchschauen: so durchschaut er es in Wirklichkeit, mit diesem fremden Blick des Durchdringens, mit dieser fremden Gabe der visionären Diagnose... Und wenn er so einen anderen durchschaut, denkt er nicht mehr an sich selbst, weicht seine Selbstunzufriedenheit von ihm zurück, - und schien er für diesen anderen zu wissen, sicher und fest zu wissen, heilig zu wissen - so wie er nie für sich selbst wusste... Während sie weitergingen und er Alex' Arm festhielt, meinte er, dass der langsame Schritt des Jungen rhythmischer und ruhiger wurde... Dass seine Antworten - jetzt, wo sie über Amsterdam sprachen, über den Lehrer, bei dem er wohnen würde - klangvoller wurden, als ob er tieferes Interesse zeigte... Zweifel klang nicht in Addys Stimme; im Gegenteil, seine Stimme klang klar im Nebel, der unter den Bäumen und über den Weg hing - die beiden Jahre des Studiums dort drüben - das ganze Leben danach als arbeitender Mensch - färbte sich wie ein helles Dasein, das sich öffnete, mit seinen unbewölkten Horizonten menschlicher Zukunft, - oder das ganze unbewusste Leben würde leicht entlang allmählicher Linien verlaufen... Er selbst, er hatte sie nie so gekannt, die Angst vor den Tagen, die kommen würden - weil er in dieser Zukunft sein Ziel vor sich gesehen hatte... Warum dann Krankheit in ihm die Unzufriedenheit...?

Nu, nu wilde hij niet aan ze denken; nu week ze van hem weg als een spook. Jetzt|jetzt|wollte|er|nicht|an|sie|denken|jetzt|wich|sie|von|ihm|weg|wie|ein|Geist Jetzt, jetzt wollte er nicht an sie denken; jetzt wichen sie von ihm weg wie ein Geist. Nu, nu voelde hij - zelfs na zijn slaaploozen nacht - de energie zich in hem krachtig spreiden, de fluïde uit hem stralen als vitale warmte. Jetzt|jetzt|fühlte|er|sogar|nach|seine|schlaflosen|Nacht|die|Energie|sich|in|ihm|kräftig|ausbreiten|die|Flüssigkeit|aus|ihm|strahlen|wie|vitale|Wärme Jetzt, jetzt fühlte er - selbst nach seiner schlaflosen Nacht - die Energie sich in ihm kraftvoll ausbreiten, die Flüssigkeit aus ihm strahlen wie vitale Wärme. Nu, nu voelde hij alleen den weldadigen drang dien jongen naast zich zijn komende leven te doen inzien, hem zijn toekomstangst te ontnemen. Jetzt|jetzt|fühlte|er|nur|den|wohltuenden|Drang|den|Jungen|neben|sich|sein|kommenden|Leben|zu|tun|einsehen|ihm|seine|Zukunftsangst|zu|nehmen Jetzt fühlte er nur den wohltuenden Drang, dem Jungen neben sich sein kommendes Leben zu zeigen, ihm seine Zukunftsangst zu nehmen. Mystische machten dwongen hem het voor een ander uit te doen lichten, en op te doen klaren den somberen angst voor de komende dagen... Mystische|Mächte|zwangen|ihn|es|für|einen|anderen|heraus|zu|tun|aufzuhellen|und|auf|zu|tun|klären|die|düsteren|Angst|vor|den|kommenden|Tagen Mystische Mächte zwangen ihn, es für einen anderen aufzuhellen und die düstere Angst vor den kommenden Tagen zu klären...

En toen hij afscheid had van Alex genomen, omdat hij niet toonen wilden welken weg op zijn zieken woonden, ging luchtiger de jongen terug, of de angst zoo zwaar niet meer drukte, in den helderder opgrijzenden hemel... hoe hij ook dacht aan zijn vader... altijd... hoe hij ook iederen dag DUIDELIJKER VOOR ZICH ZAG HET LIJK VAN ZIJN VADER IN BLOED ... Und|als|er|Abschied|hatte|von|Alex|genommen|weil|er|nicht|zeigen|wollte|welchen|Weg|auf|sein|kranken|wohnten|ging|leichter|der|Junge|zurück|ob|die|Angst|so|schwer|nicht|mehr|drückte|in|den|helleren|aufklarenden|Himmel|wie|er|auch|dachte|an|seinen|Vater|immer|wie|er|auch||Tag|DEUTLICHER|VOR|SICH|SAH|DAS|LEICHEN|VON|SEIN|VATER|IN|BLUT Und als er sich von Alex verabschiedet hatte, weil er nicht zeigen wollte, welchen Weg er auf seinem kranken Körper lebte, ging der Junge leichter zurück, als ob die Angst nicht mehr so schwer drückte, in den klarer aufhellenden Himmel... wie er auch an seinen Vater dachte... immer... wie er auch jeden Tag DEUTLICHER FÜR SICH DAS LEICHEN SEINES VATERS IN BLUT SAH ...

SENT_CWT:AFkKFwvL=10.89 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=4.63 de:AFkKFwvL openai.2025-02-07 ai_request(all=114 err=0.00%) translation(all=91 err=0.00%) cwt(all=1864 err=10.89%)