19//
Ομικρός πρίγκιπας προχώρησε στην ανάβαση ενός ψηλού βουνού. Τα μόνα βουνά που γνώρισε ποτέ του ήταν τα τρία ηφαίστεια που του έφταναν ως το γόνατο. Και χρησιμοποιούσε το ανενεργό ηφαίστειο για σκαμνάκι. «Από ένα τόσο ψηλό βουνό όπως αυτό» σκέφτηκε «θα μπορούσα με μια ματιά να δω ολόκληρο τον πλανήτη και όλους τους ανθρώπους…» Μα δεν μπόρεσε να δει τίποτα άλλο πέρα από μυτερές κορυφές από πέτρα. «Καλημέρα» είπε με την ευκαιρία. «Καλημέρα… Καλημέρα… Καλημέρα» απάντησε ο αντίλαλος. «Ποιοι είσαστε εσείς;» ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας. «Ποιοι είσαστε εσείς… ποιοι είσαστε εσείς… ποιοι είσαστε εσείς…» απάντησε ο αντίλαλος. «Γίνετε φίλοι μου, είμαι μόνος μου» είπε. «Είμαι μόνος μου… είμαι μόνος μου… είμαι μόνος μου» απάντησε ο αντίλαλος. «Τι παράξενος πλανήτης!» σκέφτηκε. Είναι εντελώς ξερός, είναι όλο μύτες και τελείως αλμυρός. Και οι άνθρωποι δεν έχουν αρκετή φαντασία. Επαναλαμβάνουν αυτό που τους λες… Στον τόπο μου είχα ένα λουλούδι: πάντα μιλούσε πρώτο…