Wisdom blooming from the transformative power of silence | Myrto Legaki | TEDxUniversityofMacedonia Wisdom blooming from the transformative power of silence | Myrto Legaki | TEDxUniversityofMacedonia

Μετάφραση: Katerina Toumbeli Επιμέλεια: Vasiliki Soultani

Μείναμε για λιγότερο από ένα λεπτό σε ησυχία. We were in silence for less than a minute.

Και ίσως σε αυτόν τον χρόνο And maybe at this time

αντιληφθήκατε δεκάδες σκέψεις να περνούν από τον νου σας. you became aware of dozens of thoughts going through your mind.

Ίσως η προσοχή σας πήγε κάπου στο σώμα σας, Perhaps your attention went somewhere in your body,

με έναν πόνο που μπορεί να σας ταλαιπωρεί αυτή τη στιγμή, with a pain that may be troubling you right now,

ή στη ζέστη που υπάρχει σε αυτήν την αίθουσα, or the heat in this room,

ή σε κάποιο συναίσθημα που ήρθε στην επιφάνεια.

Για κάποιους αυτό το διάλειμμα ησυχίας μπορεί να ήταν ανακούφιση, For some, this break of silence may have been a relief,

για κάποιους άλλους μπορεί να ήταν δύσκολο ή άβολο. for others it may have been difficult or uncomfortable.

Σήμερα θα σας πω τη δική μου ιστορία. Today I will tell you my story.

Πώς χάνοντας σχεδόν την ακοή μου έμαθα να αγαπώ την ησυχία, How by almost losing my hearing I learned to love silence,

τον διαλογισμό και μέσα από αυτό, τον εαυτό μου. meditation and through it, myself.

Σπούδασα χρηματοοικονομικά στην Αθήνα

και μετά έκανα ένα ΜΒΑ στην Αμερική, στη Βοστώνη.

Για τα επόμενα 15 χρόνια δούλεψα σαν σύμβουλος επιχειρήσεων

και διευθύντρια μάρκετινγκ σε μεγάλες εταιρίες, and marketing director for large companies,

πρώτα στη Νέα Υόρκη, μετά στο Λονδίνο και τέλος στην Ελλάδα.

Είχα πολύ καλές δουλειές, πληρωνόμουν καλά, ταξίδευα,

είχα φίλους και εμπειρίες σε πολλές χώρες I had friends and experiences in many countries

και η αλήθεια είναι ότι αν κοίταζε κανείς απ' έξω, θα έλεγε ότι τα πήγαινα καλά. and the truth is, if you looked from the outside, you'd say I was doing well.

Ήμουν όμως ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού μου

και δεν χαιρόμουν, δεν απολάμβανα αυτά που είχα στη ζωή μου.

Συνεχώς έβαζα καινούργιους στόχους,

«πιο γρήγορα, πιο καλά, πιο πολύ».

Δούλευα με τρομερή πίεση, απαιτούσα τα πάντα από το σώμα μου

χωρίς να προσφέρω τίποτα.

Με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο και ένα σταθερό επίπεδο άγχους

που νόμιζα ότι ήταν φυσιολογικό.

Αλλά δεν ήταν και το αντιλαμβανόμουν με τον δύσκολο τρόπο,

όταν πια έφτανα στα κόκκινα.

Και το πρώτο καμπανάκι που χτύπησε

και μ' έκανε να δω τα πράγματα διαφορετικά ήταν ένα θέμα υγείας.

Πριν από οχτώ χρόνια, όταν ήμουν έξι μηνών έγκυος, ξύπνησα ένα πρωί

και είχα χάσει το εκατό τοις εκατό της ακοής μου από τη μία πλευρά.

Ακολούθησε ένας κυκεώνας ιατρικών εξετάσεων για να εξακριβωθεί η αιτία

και οι γιατροί μου είπαν ότι μπορεί να είναι μια λίστα από ασθένειες

που είναι από αυτές που κανείς δεν θέλει να ακούσει, ειδικά αν είναι έγκυος.

Και μετά από κάποιες συντηρητικές θεραπείες,

γιατί πάλι λόγω εγκυμοσύνης λίγα πράγματα μπορούσαν να γίνουν,

έμεινα με την απάντηση,

ότι όχι μόνο δεν υπήρχε ιατρικά εξακριβωμένος λόγος γι'αυτό που συνέβη

αλλά δεν γνώριζαν κι αν θα θεραπευτεί ποτέ.

Έτσι έφυγα ελπίζοντας πως ό,τι ήταν αυτό

δεν θα επιδεινωθεί, δεν θα επανερχόταν.

Για την ιστορία να σας πω ότι το υπόλοιπο της εγκυμοσύνης μου

κύλησε μια χαρά και γεννήθηκε ο γιος μου, ο Δημήτρης, που είναι φανταστικό παιδάκι.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.

Η απώλεια όμως παρέμεινε και μαζί μ' αυτήν όλα τα συμπτώματα.

Είχα τρομερούς ιλίγγους και μεγάλη δυσκολία στο περπάτημα και στην κίνηση

διότι είχε διαταραχθεί το κέντρο της ισορροπίας.

Το ανησυχητικό είναι ότι άλλαξε ο τρόπος που άκουγα όλους τους ήχους.

Δεν άκουγα τα πράγματα, όπως πριν πια.

Η επαφή με κόσμο με δυσκόλευε πολύ, ειδικά σε πολυσύχναστους χώρους,

γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω τι λένε.

Άκουγα τα πάντα και ακόμη και τώρα

σαν να βρίσκομαι σε ένα μεγάλο μεταλλικό δοχείο.

Και μετά ήρθαν οι φόβοι.

Φόβοι ότι δεν θα είμαι καλή μαμά,

αν δεν ακούω το νεογέννητο μωρό μου να κλαίει το βράδυ,

ή φόβοι ότι θα χάσω την ακοή μου και από την άλλη πλευρά

και τότε η ζωή μου θα αλλάξει για πάντα.

Ή φόβοι ότι αυτή η ασθένεια που δεν διαγνώστηκε ποτέ, θα επανέλθει

και τότε ποιος ξέρει;

Οι σκέψεις και τα συναισθήματα ήταν καταστροφικά.

και είχαν αποκτήσει πραγματικά ζωή μέσα στο κεφάλι μου.

Κλείστηκα λίγο, σταμάτησα να ακούω μουσική που αγαπούσα πάρα πολύ

γιατί δεν ακουγόταν πια όπως πριν και τώρα πια με ενοχλούσε.

Τηλεόραση, σινεμά όλα αυτά με δυσκόλευαν.

Και συχνά όταν βρισκόμουν με κόσμο και δεν άκουγα, απελπιζόμουν και καμιά φορά δεν συμμετείχα στις συζητήσεις

από το να προσπαθώ να καταλάβω τι μου λένε.

Για να τα βγάλω πέρα έμαθα να διαβάζω λίγο τα χείλη των συνομιλητών μου

κσι φρόντιζα να έχω πάντα μαζί μου ένα ζευγάρι ωτοασπίδες.

Βέβαια η μία μου περίσσευε πάντα, την άλλη δεν τη χρειαζόμουν. Με λίγα λόγια απέφευγα τον θόρυβο.

Και παρόλ' αυτά, δεν είχα ποτέ ησυχία,

διότι με συνόδευε πάντα από τότε ένα έντονο, ασταμάτητο βουητό.

Είχα εμβοές.

Ακόμα και το βράδυ,

που όλοι θέλουμε λίγο ησυχία για να αποκοιμηθούμε, αυτό είναι πάντα εκεί

και πραγματικά μπορεί να σε τρελάνει.

Λίγο αργότερα χτύπησε και το δεύτερο καμπανάκι,

στην προσωπική μου ζωή αυτή τη φορά, όταν ο γάμος μου ήρθε σε ένα τέλος.

Κι εκεί ένιωσα ότι όλα κατέρρεαν - έφτασα στα όριά μου.

Η πίεση τόσων χρόνων από τη δουλειά συσσωρεύτηκε

και μου ήταν αδύνατον να τα βγάλω πέρα όλα μαζί.

Αναρωτήθηκα γιατί;

Γιατί συνέβη όλο αυτό και τι θέλει να μου πει;

Ψάχνοντας την απάντηση σε αυτό το γιατί,

αγκάλιασα την ησυχία μέσα από τον διαλογισμό.

Μέσα από αυτό άλλαξε η ζωή μου και γι' αυτό θα είμαι για πάντα ευγνώμων.

Πώς ήρθε λοιπόν στον δρόμο μου;

Εκείνη την περίοδο διάβαζα συνεχώς άρθρα και σελίδες από την Αμερική

όπου είχε αρχίσει να γίνεται γνωστή η πρακτική του «mindfulness»,

ή στα ελληνικά ενσυνειδητότητα.

Τι είναι η ενσυνειδητότητα;

Είναι η επίγνωση που προκύπτει

όταν φέρνουμε και παρατηρούμε με πρόθεση αυτό που συμβαίνει στο παρόν,

στη ζωή μας τώρα, χωρίς να θέλουμε να το αλλάξουμε, χωρίς κριτική.

Είναι να γνωρίζουμε τι συμβαίνει μέσα μας και γύρω μας

και όχι να αδειάζουμε τον νου μας από σκέψεις,

όπως συχνά νομίζουμε για τον διαλογισμό.

Εξασκούμαστε φέρνοντας την προσοχή μας στην αναπνοή

ή στις αισθήσεις στο σώμα μας, ή στους ήχους, ή στα συναισθήματά μας

ή στις σκέψεις μας, ή ακόμα κι όταν τρώμε, στις γεύσεις.

Επιστρέφοντας ξανά και ξανά εκεί κάθε φορά που ο νους μας κάνει αυτό που κάνει,

που σκέφτεται δηλαδή.

Γιατί πόσες φορές εξάλλου δεν είμαστε χαμένοι μέσα σε αυτές τις σκέψεις,

ή τις ιστορίες μας, αναπολώντας το παρελθόν

ή ανησυχώντας για κάτι που δεν έχει συμβεί καν στο μέλλον;

Διάβαζα για τα πολλαπλά οφέλη,

που έχει αυτή η πρακτική για τον νου, το σώμα, την καρδιά.

Διάβαζα ότι βοηθά σε δεκάδες ιατρικές παθήσεις,

σε ψυχολογικές διαταραχές, το άγχος, για την πρόληψη και την ευεξία,

πράγματα που ήταν πολύ σημαντικά για μένα εκείνη την περίοδο.

Διάβαζα ότι εφαρμόζεται σε νοσοκομεία, μέσα σε σχολεία, στην εκπαίδευση,

εφαρμόζεται σε μεγάλες εταιρίες, ακόμη και μέσα στο κοινοβούλιο,

στη Βρετανία οι βουλευτές κάνουν μαθήματα διαλογισμού.

Για φανταστείτε το λίγο αυτό.

Και είναι ιατρικά και επίσημα αναγνωρισμένη ιατρική θεραπεία

σε πολλά εθνικά συστήματα παγκοσμίως,

δηλαδή συνταγογραφείται.

Οι έρευνες επίσης έχουν δείξει ότι αυτή η πρακτική έχει την ικανότητα

να αλλάζει τη δομή του εγκεφάλου και να πλάθει καινούργια νευρωνικά δίκτυα,

αυτό που λέγεται νευροπλαστικότητα.

Όσο δηλαδή εξασκούμαστε τόσο επηρεάζουμε θετικά περιοχές του εγκεφάλου,

που ευθύνονται για τη διαχείριση του άγχους, τη μνήμη, τη δημιουργικότητα,

τη διαχείριση του πόνου, την πιο ώριμη λήψη αποφάσεων, το αίσθημα της χαράς.

Διαβάζοντας λοιπόν όλα αυτά, σκέφτηκα, «θα το δοκιμάσω, δεν έχω κάτι να χάσω».

Αποφάσισα να ξεκινήσω κάνοντας πέντε λεπτά διαλογισμό την ημέρα για 30 μέρες.

Μια δοκιμασία 30 ημερών.

Σύμβουλος ήμουν, οπότε είχα διαβάσει ότι τόσες είναι οι μέρες επανάληψης

που χρειάζονται για να εδραιωθεί μια καινούργια συνήθεια.

Εκ των υστέρων έμαθα ότι είναι 66 οι μέρες αυτές,

αλλά τότε δεν το ήξερα και ξεκίνησα.

Και ενώ ακούγεται απλό,

να μένουμε και να παρατηρούμε το παρόν, ειδικά στην αρχή

όπως ίσως λίγο νιώσατε κι εσείς νωρίτερα με αυτήν την παύση που κάναμε,

ήταν πρόκληση.

Τα πέντε λεπτά ήταν ατελείωτα.

Ήταν σαν όλες οι σκέψεις που είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου

να έρχονται να με συναντήσουν εκείνη ακριβώς τη στιγμή.

Και δεν ήμουν τρελή, γιατί αργότερα έμαθα ότι σύμφωνα με έρευνες

κάνουμε περίπου 30 με 50 χιλιάδες σκέψεις την ημέρα,

από τις οποίες μόνο οι μισές είναι συνειδητές.

Επομένως πάντα υπήρχε κάτι πιο ενδιαφέρον που θα ήθελα να κάνω

αντί να μένω με αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματα, και να παρατηρώ, που εκείνη την περίοδο, που ήταν πολύ δύσκολη για μένα --

πιστέψτε με -- δεν ήταν καθόλου ευχάριστα.

Διότι έτσι είχα μάθει,

να ξορκίζω την ησυχία μου και την αλήθεια μου με θόρυβο, με περισπασμούς.

Κι όταν λέω θόρυβο δεν εννοώ μόνο τον περιβαλλοντικό θόρυβο ή τη φασαρία.

Εννοώ και οτιδήποτε άλλο κάνουμε που απομακρύνει τη ζωή μας,

από αυτό που γίνεται στο παρόν.

Μιλάω για οτιδήποτε άλλο που είμαστε συνηθισμένοι,

να αποφεύγουμε τον πόνο, τη δυσκολία, να τη μουδιάζουμε με χίλιους δυο τρόπους,

να γεμίζουμε τον χρόνο μας με συνεχείς δραστηριότητες

- τους ξέρουμε όλοι -

και περισπασμούς: τηλέφωνο, social media, παιχνίδια, επαφές με κόσμο συνεχώς,

οτιδήποτε για να μην σκεφτόμαστε, να μην νιώθουμε αυτό που μας δυσκολεύει.

Με τον διαλογισμό βρισκόμαστε ολομόναχοι, στην ησυχία,

με μοναδική παρέα τον εαυτό μας,

τις εκκωφαντικές σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, το σώμα μας.

Είχα όμως ισχυρό κίνητρο κι έτσι ξεκίνησα.

Και τα πέντε λεπτά έγιναν δέκα λεπτά, τα δέκα λεπτά έγιναν μισή ώρα, μία ώρα.

Έγινε πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου.

Γυρνούσα μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά, όπως όλοι μας,

και καθόμουν να κάνω την πρακτική μου, αργά το βράδυ.

Υπήρχαν κι άλλες φορές που χρειαζόταν να προσαρμοστώ για να το χωρέσω στη ζωή μου.

Θυμάμαι να κατεβαίνω πολλές φορές στο υπόγειο γκαράζ της εταιρίας

που δούλευα τότε και να κλείνομαι στο αυτοκίνητο για να κάνω πρακτική.

Ή άλλες φορές να βγαίνω σε ένα υπαίθριο παρκάκι

που είχαμε μεταξύ των μεγάλων κτηρίων στα γραφεία που δούλευα τότε, στο Μαρούσι,

και να κάνω την πρακτική μου εκεί.

Είμαι σίγουρη ότι συνάδελφοί μου από τον τέταρτο όροφο με έβλεπαν

και θα έλεγαν: «Κάτι δεν πάει καλά με αυτή».

Γιατί ακούγεται ξένο όλο αυτό και σίγουρα για μένα ήταν ξένο μέχρι πριν.

Αλλά δεν είναι καινούργιο.

Γιατί λοιπόν το έκανα;

Και γιατί το κάνουν τόσοι άνθρωποι εδώ και χιλιάδες χρόνια;

Στην ησυχία δημιουργείται χώρος, ώστε να συναντήσουμε αυτό που υπάρχει ήδη μέσα μας και να το αποδεχθούμε με αγάπη.

Μένουμε με τον εαυτό μας, ώστε να γνωρίσουμε βαθιά το πώς είμαστε.

Κάθε σκέψη, όσο αστεία, μικρή, παρανοϊκή, ή δυσάρεστη κι αν είναι,

γίνεται φανερή και διαυγής, σαν το καθαρό νερό.

Κάθε συναίσθημα βιώνεται στο έπακρο,

κάθε αίσθηση στο σώμα γίνεται αντιληπτή σε βάθος,

διότι η σιωπή δεν αφήνει χώρο για ψευδαισθήσεις.

Φέρνει άμεση οικειότητα με το παρόν.

Μαθαίνουμε με την πρακτική

να μην ταυτιζόμαστε με τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας,

να παίρνουμε μια απόσταση, να καταλαβαίνουμε τα σημάδια στο σώμα μας,

ώστε να φροντίζουμε τον εαυτό μας καλύτερα,

να παρατηρούμε πώς λειτουργεί ο νους μας όταν δυσκολευόμαστε,

τα μοτίβα της συμπεριφοράς μας

και να βλέπουμε τι επίδραση έχουν αυτά στη ζωή μας μετά.

Συνειδητοποιούμε επίσης ότι καθετί που συμβαίνει είναι παροδικό.

Ένας θυμός που μπορεί να έχουμε μετά από λίγο μπορεί να δούμε ότι θα αλλάξει

και θα γίνει θλίψη, ή ακόμη κάτι άλλο μετά,

ή ένας πόνος, όσο τον παρατηρούμε μπορεί να μαλακώσει.

Καλλιεργούμε μέσα από την εξάσκηση περισσότερη αποδοχή και κατανόηση,

για κάθε κομμάτι μας.

Και μέσα από αυτό αλλάζουμε.

Στην ησυχία της πρακτικής είδα επίσης

πως είχα μάθει να ακούω μόνο τον νου που βασίλευε, μέχρι εδώ.

Το σώμα, η καρδιά δεν υπήρχαν, που μου μιλούσαν, ενώ εγώ δεν άκουγα.

Μέχρι που χρειάστηκε να φωνάξουν.

Ήμουν τόσο αφοσιωμένη σε αυτό που γινόταν έξω από εμένα,

που δεν έβλεπα αυτό που υπήρχε μέσα μου.

Φοβόμουν την αλλαγή και δεν άκουγα έτσι την εσωτερική μου φωνή.

Δεν ήξερα ποια είμαι.

Όσο περνούσαν τα χρόνια, ακούγοντας περισσότερο αυτή την εσωτερική φωνή,

άρχισα να επαναπροσδιορίζω τις προτεραιότητές μου,

να δίνω στον εαυτό μου λίγο περισσότερο χρόνο, να εμβαθύνω, να διαβάσω

και άρχισα να παρακολουθώ σιωπηλά ησυχαστήρια,

που είναι εντατικές περίοδοι διαλογισμού και γίνονται για μία εβδομάδα, δέκα μέρες,

ή και περισσότερο για κάποιους,

όπου εξασκούμαστε για 10, 12, 15 ώρες την ημέρα

σε απόλυτη ησυχία.

Εκεί δεν επιτρέπεται καμία ομιλία

αλλά και οτιδήποτε άλλο μας απομακρύνει από το παρόν, οποιοσδήποτε θόρυβος,

διάβασμα, γράψιμο, ζωγραφική, μουσική, γυμναστική.

Δεν επιτρέπεται καν η επαφή με τα μάτια,

γιατί είναι κι αυτό μια μορφή επικοινωνίας,

μια μορφή θορύβου με κάποιον τρόπο

κάτι που μας βγάζει έξω από εμάς.

Μένουμε δηλαδή πάρα πολύ κοντά στη δική μας προσωπική εμπειρία,

σε απόλυτη ησυχία.

Και δεν είναι για όλους αυτό,

ούτε μπορεί να μας επιτρέπουν οι συνθήκες της ζωής μας να το κάνουμε,

ούτε είναι και ο μόνος τρόπος να εξασκηθούμε.

Έστω και μερικά λεπτά την ημέρα,

οι έρευνες έχουν δείξει, ότι μπορεί να κάνουν διαφορά.

Θα σας πω όμως πόσο μαγικό είναι για μένα.

Δεν είναι πάντα εύκολο, ειδικά στην αρχή,

γιατί το πρόγραμμα είναι ασκητικό και εξοντωτικό.

Το σώμα δεν είναι συνηθισμένο να μένει ακίνητο για τόσες ώρες

και παραπονιέται, πονάει.

Οι σκέψεις ή τα συναισθήματα μπορεί να γίνουν βασανιστικά.

Θυμάμαι στιγμές να με απασχολεί πολύ βαθιά το σχέδιο της μοκέτας στην αίθουσα του διαλογισμού,

ή να μου γίνεται εμμονή ένα ήχος που ακούγεται από μακριά

και δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι.

Ή να κάνω διαλόγους θυμωμένη με τον συνασκητή δίπλα μου,

ο οποίος φυσάει συνέχεια τη μύτη του και με αποσπά από την πρακτική μου.

Όσο περνούν όμως οι μέρες, όλα αποκτούν άλλο νόημα

και μέσα από την αποδοχή, αλλάζουν τα πάντα.

Η επαφή με τη φύση παίρνει ιδιαίτερη χροιά

και οι καθημερινές δραστηριότητες γίνονται σπουδαίες, μεγαλειώδεις κιόλας.

Υπάρχουν τόσες στιγμές χαραγμένες στη μνήμη μου.

Η αίσθηση του δέους, κάνοντας πρακτική δίπλα σε ένα μεγάλο δέντρο,

η υπέρτατη απόλαυση περπατώντας ξυπόλητη στο γρασίδι.

η ευγνωμοσύνη που νιώθω γυρνώντας πίσω στο δωμάτιό μου,

που έχω τρεχούμενο νερό και ένα ζεστό κρεβάτι να με περιμένει.

Η αίσθηση συντροφικότητας με τους υπόλοιπους συνασκητές

έστω κι αν το μόνο που ξέρω γι' αυτούς είναι ο ήχος της αναπνοής τους.

Πολλοί καλλιτέχνες έχουν δοξάσει τη δημιουργική δύναμη της ησυχίας.

Ο σπουδαίος βιολοντσελίστας, Γιο Γιο Μα έχει πει,

ότι η μουσική είναι αυτό που συμβαίνει ανάμεσα στις νότες.

Και ο Ισπανός ζωγράφος, Ζουάν Μιρό λέγεται ότι έμενε για ώρες

κοιτάζοντας ένα λευκό τοίχο, ώστε να καθαρίσει την παλέτα του

και να επιτρέψει σε νέα χρώματα να αναδυθούν,

φρέσκα και ιδωμένα σαν καινούργια.

Από τότε λοιπόν που ξεκίνησα αυτό το ταξίδι, έχουν αλλάξει πολλά.

Όχι, δεν ανέκτησα την ακοή μου και έχω ακόμα τις εμβοές για παρέα.

Έχω μάθει όμως να ζω με αυτά και να νιώθω και ευγνωμοσύνη,

γιατί με έφεραν εδώ.

Δεν έλυσα όλα μου τα προβλήματα - συνεχίζω να έχω αδυναμίες, αγωνίες, δυσκολίες

στην καθημερινότητά μου, όπως όλοι μας.

Μπορώ όμως να αντιμετωπίζω αυτές τις δυσκολίες λίγο καλύτερα.

Έχω πια εργαλεία για να διαχειρίζομαι το άγχος,

φροντίζω τον εαυτό μου με αγάπη

και επιλέγω πώς θα ανταποκριθώ τις περισσότερες φορές αντί να αντιδρώ.

Και πλέον είμαι παρούσα, με ευγνωμοσύνη,

με την οικογένειά μου, με τη δουλειά μου και τη ζωή μου, όπως είναι τώρα,

κι ας μου φέρνει δυσκολίες, γιατί αυτές δεν σταματούν ποτέ.

Και το κυριότερο είναι ότι αγάπησα τον εαυτό μου, όπως ακριβώς είναι,

μαζί με τις σκιές και τα κομμάτια μου, που δεν είναι τόσο όμορφα.

Κι επέτρεψα στη ζωή μου να ανθίσει μέσα από την καρδιά μου,

ακούγοντας τη σοφία που υπάρχει μέσα μου και στον καθένα μας.

Η δική μου ιστορία ήταν για να μπορέσω να ακούσω τον εαυτό μου,

αυτή τη φωνή μέσα μου που ήταν πάντα εκεί,

αυτόν τον ψίθυρο που είναι ασίγαστος,

χρειάστηκε να σταματήσει ο θόρυβος απ' έξω.

Σιγά σιγά, ο εξωτερικός μου κόσμος άρχισε να αντικατροπτίζει και τις αλλαγές

που είχαν γίνει στον εσωτερικό.

Άφησα τη δουλειά μου στις εταιρίες, χωρίς να ξέρω ακριβώς πού πηγαίνω.

Απλώς ήξερα πως ήθελα με κάποιον τρόπο η δουλειά μου να κάνει διαφορά,

να έχει κάποιο νόημα.

Και είχε φόβο και αγωνία όλο αυτό, αλλά ήταν πλέον μονόδρομος για εμένα.

Γύρισα ξανά στα θρανία, μετά από 20 χρόνια,

πίσω στη Βοστόνη και έκανα μια μεγάλη εκπαίδευση

στη διδασκαλία της ενσυνειδητότητας,

και πλέον μοιράζομαι και διδάσκω τη θεραπευτική δύναμη αυτής της πρακτικής

και με άλλους ανθρώπους,

που θέλουν να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες στη ζωή τους καλύτερα,

ή με εργαζόμενους σε εταιρίες που αντιμετωπίζουν άγχος

και βρίσκονται εκεί που βρισκόμουν κι εγώ μέχρι πριν από κάποια χρόνια,

ή και με παιδιά και εφήβους, που είναι η μεγάλη μου αγάπη.

Ίσως λοιπόν αυτό που αξίζει να αναρωτηθούμε

δεν είναι τι μας λείπει, όταν μένουμε σε ησυχία,

αλλά τι μπορεί να γεννηθεί μέσα από αυτή.

Και δεν θα σας πω να πάτε σε ένα σιωπηλό ησυχαστήριο,

σε απόλυτη ησυχία για δέκα ημέρες,

ούτε καν να ξεκινήσετε να διαλογίζεστε για μία ώρα την ημέρα.

Θα μπορούσαμε όμως να δοκιμάσουμε, να μείνουμε σε ησυχία για λίγο άλλη μια φορά.

Ίσως κλείνοντας τα μάτια, αν θέλετε.

Φέρνοντας την προσοχή στην αναπνοή, όπως συμβαίνει τώρα,

και γυρνώντας εκεί ξανά και ξανά κάθε φορά που ο νους ταξιδεύει,

με μεγάλη καλοσύνη και αποδοχή.

Αν μείνω λίγο ακόμη θα ξεχαστώ εδώ.

Αν θέλετε ανοίγοντας τα μάτια ίσως,

παρατηρείστε αν υπήρχε κάποια μικρή διαφορά, σε αυτό το διάλειμμα ησυχίας,

σε σχέση με αυτό που κάναμε στην αρχή.

Πώς θα ήταν αν φεύγοντας από εδώ ησυχάζαμε για λίγο;

Με αυτόν τον απλό τρόπο.

Όχι για να αποκλείσουμε ό,τι υπάρχει έξω,

αλλά για να ακούσουμε και να αγκαλιάσουμε ό,τι υπάρχει μέσα μας.

Ίσως έτσι μάθουμε όχι μόνο να αποδεχόμαστε την ησυχία,

αλλά και να την αγαπάμε.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)