There is always a way | Alexandra Diona | TEDxNKUA | Alexandra Diona | TEDxNKUA - YouTube
Μετάφραση: Eva Ieridou Επιμέλεια: Chryssa R. Takahashi
Ποιος από εσάς πιστεύει ότι δεν πιάνουν τα χέρια του;
Σηκώστε χέρια.
Τα χρόνια και η ιστορία, δείχνουν πως σε εμένα,
φαντάζομαι και σε πολλούς από εσάς,
η γνώση έρχεται σαν εμπειρία.
Την κατακτώ βιωματικά.
Οποιαδήποτε φορά έχω προσπαθήσει να την κατακτήσω με έναν πιο συμβατικό τρόπο,
κάτι δεν πάει καλά.
Μεγάλωσε σε ένα σπίτι, στο οποίο παρά τις δυσκολίες και τις αλλαγές,
παρά τους χωρισμούς και τους αποχωρισμούς, ήμουν πάντα ασφαλής.
Ήμουν πάντα ασφαλής και ελεύθερη να δοκιμάσω.
Πήρα πάρα πολύ γνώση παρατηρώντας, προσπαθώντας και δοκιμάζοντας,
μιμούμενη τους ανθρώπους που ήταν γύρω μου.
Έμαθα να αγαπάω την τέχνη από πολύ μικρή, δίπλα στη μητέρα μου.
Την παρατηρούσα να ζωγραφίζει, να τραβάει φωτογραφίες, στιγμές, ανθρώπους
ή αντικείμενα που την ενέπνεαν,
ενώ, αργότερα στην εφηβεία μου, διδάχτηκα δίπλα της σχέδιο
κι έτσι έμαθα κι εγώ να αγαπάω την αισθητική και τη συμμετρία.
Έμαθα την επικοινωνία και τον κόσμο των επιχειρήσεων δίπλα στον πατέρα μου,
όταν τον παρατηρούσα να μένει συγκεντρωμένος σε έναν στόχο
και να υπερασπίζεται μια ιδέα.
Έμαθα δίπλα στη μία μου γιαγιά να αφηγούμαι όμορφες ιστορίες
όταν την άκουγα να μου διηγείται τα πιο σουρεαλιστικά παραμύθια,
και δίπλα στην άλλη μου γιαγιά, έμαθα να κεντάω,
καθώς την έβλεπα κάθε μέρα να κεντάει, κι έτσι έμαθα κι εγώ δίπλα της.
Όταν έβλεπε στην τηλεόραση την πριγκίπισσα Νταϊάνα να φοράει ένα ωραίο ταγιεράκι,
έτρεχε γρήγορα στη ραπτομηχανή της και το έραβε κι εκείνη για εκείνη.
Έτσι, έμαθα κι εγώ να χειρίζομαι μια ραπτομηχανή ή να κάνω πατρόν.
Σαν παιδί, λοιπόν, ρούφηξα πάρα πολύ γνώση.
Το πιο σημαντικό πράγμα, όμως, που έμαθα είναι να μπορώ.
Έμαθα να μπορώ.
Θα μου επιτρέψετε τώρα να κάνω μια πολύ σύντομη αναφορά
σε κάποιους σημαντικούς σταθμούς της ζωής μου,
πιο πολύ για να οριοθετήσω, γιατί βρίσκομαι εδώ μπροστά σας σήμερα,
αλλά και γιατί πιστεύω ότι μπορεί και να σας εμπνεύσω τελικά.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα.
Στο σχολείο ήμουν μια αρκετά καλή μαθήτρια και διαβαστερή,
αν και ο καθηγητής της ιστορίας μου θα έχει διαφορετική άποψη.
Το 2009 πέρασα στην Αρχιτεκτονική της Ξάνθης.
Το 2011, λόγω μιας σοβαρής ασθένειας της μητέρας μου,
άφησα την Ξάνθη και γύρισα στην Αθήνα.
Το 2012, η αίτησή μου για μεταγραφή στην Αρχιτεκτονική της Αθήνας απορρίφθηκε,
οπότε η σχολή για μένα τελείωσε κάπου εκεί.
Το 2013 γεννήθηκε το «A shiny day» ως μια ανάγκη μου για αισιοδοξία,
και τότε ασχολήθηκα με τη γραφιστική, την εικονογράφηση και το κόσμημα.
Το 2014, η μητέρα μου απεβίωσε.
Το 2015 ξεκίνησα να εργάζομαι σε μια ελληνική εταιρεία μόδας,
στην οποία είχα πάρα πολλά πόστα και ευθύνες.
Εκεί κλήθηκα να δημιουργήσω από το μηδέν την εικόνα μιας εταιρείας.
Και χάρη σε έναν άνθρωπο που πίστεψε σε εμένα
και μου έδωσε απόλυτη ελευθερία στη δημιουργία, έμαθα πολλά.
Έμαθα πολλά, όχι με τον τυπικό ή εύκολο τρόπο,
έπρεπε να προσπαθήσω.
Στην προσπάθειά μου να επαναπροσδιορίσω την εικόνα της εταιρείας,
δοκίμασα, προσπάθησα και τελικά έμαθα.
Έμαθα τον κόσμο της μόδας και του ρουχισμού,
και εξασκήθηκα στη φωτογραφία και τα social media.
Το 2018, μετά από τρία χρόνια, ένιωσα πως αυτό ο κύκλος έκλεισε
και αποχώρησα από την εταιρεία.
Και τώρα τι;
Πώς νιώθετε κάθε φορά που κλείνει ένας κύκλος;
Εγώ ένιωσα απόλυτη ασφάλεια.
Το πρώτο πράγμα που έκανα είναι να δώσω χώρο και χρόνο στον εαυτό μου.
Ασχολήθηκα μαζί μου.
Παρατήρησα το περιβάλλον μου και πώς στέκομαι εγώ μέσα σε αυτό.
Ταξίδεψα, πήρα εικόνες, κράτησα σημειώσεις.
Δοκίμασα τι μπορεί να συμβεί αν βάλεις χρώμα ζαχαροπλαστικής
σε γύψο για κατασκευές
και φωτογράφισα τους φίλους μου σε διάφορα ιδιαίτερα concepts.
Πολλές φορές στο παρελθόν, επέμενα να ορίσω ποια είμαι,
τι μου αρέσει να κάνω, τι είμαι ή ποιο είναι το επάγγελμά μου.
Αυτή τη φορά όχι.
Ήμουν απόλυτα σίγουρη και συγκεντρωμένη.
Όλα αυτά που γνωρίζω να κάνω, όλα αυτά που μπορώ να κάνω,
και όλα αυτά που αγαπάω να κάνω είναι το επάγγελμά μου.
Κάπου εκεί, σε αυτήν ακριβώς τη συνειδητοποίηση,
γεννήθηκε το «A shiny day» με τη μορφή που έχει σήμερα.
Πρόκειται για ένα ιστολόγιο στο οποίο μοιράζομαι με τους αναγνώστες
ιδέες για κατασκευές, διακόσμηση, ευεξία,
αλλά κι ενός οικολογικού τρόπου ζωής.
Μέσω του «A shiny day» προσπαθώ να βοηθήσω τους ανθρώπους
να μάθουν πώς να είναι πιο δημιουργικοί,
αλλά και πώς να επενδύσουν σε έναν ηθικό και μη τοξικό τρόπο ζωής.
Προσπαθώ να τους κάνω να εμπιστευθούν τα χέρια τους.
Μοιράζομαι τις γνώσεις που έχω αποκτήσει παρατηρήσει ή δοκιμάζοντας,
και τους ενθαρρύνω να προσπαθήσουν.
Ελπίζω ότι όπως κι εγώ εμπιστεύομαι τα χέρια μου
σε κάθε τι που κάνω στην καθημερινότητά μου,
όπως κι εγώ εμπιστεύομαι το ότι μπορώ,
έτσι θα τους κάνω κι εκείνους να νιώσουν την ίδια ασφάλεια και σιγουριά στη δημιουργία.
Αυτό, το προσπαθώ παρέχωντάς τους γνώση.
Γνώση, για το πώς μπορεί να βάψει κάνεις ένα βαμβακερό ύφασμα
με το κουκούτσι ενός αβοκάντο,
- είναι τέλειο, πρέπει να το δοκιμάσετε -
ή πώς να φτιάξει ένα σύγχρονο αργαλειό,
ή ακόμη πώς να αποφύγει τη χρήση πλαστικού στο σπίτι.
Παράλληλα, δημιουργώ εικόνες τις οποίες φωτογραφίζω.
Το κάνω γιατί μου αρέσει να παράγω ομορφιά
και να δίνω έμπνευση.
Σίγουρα, το καλλιτεχνικό μου παρελθόν έχει συντελέσει
στο να τραβάω ενδιαφέρουσες φωτογραφίες,
όμως δεν έχω σπουδάσει φωτογραφία,
κι ούτε θα ασχοληθώ ποτέ με τα πιο κουλ φωτογραφικά εργαλεία,
μπορείτε να ρωτήσετε τους φίλους μου.
Απέκτησα εμπειρία παρατηρώντας, δοκιμάζοντας, διαβάζοντας.
Πιστεύω στην ιδέα και στο χρώμα.
Το κάθε πρότζεκτ που αναλαμβάνω
είναι για μένα μια σύνθεση νέων στοιχείων ή συνθηκών.
Διαλέγω τον τόπο, διαλέγω τα χρώματα,
διαλέγω τους ανθρώπους.
Στήνω μια εικόνα, δημιουργώ ένα concept,
τραβάω μια φωτογραφία, και, έτσι, αφηγούμαι μια ιστορία.
Θέλω και προσπαθώ οι εικόνες που δημιουργώ να είναι μια πρόταση.
Μια πρόταση για το πώς θα ήταν όμορφο να αφηγούμαστε φωτογραφικά μια ιστορία.
Μια πρόταση για το πόσο χρόνο οφείλουμε να επενδύουμε στη δημιουργία μιας εικόνας
και πάνω από όλα, μια πρόταση για τον σεβασμό που οφείλει ο κάθε δημιουργούς εικόνας
απέναντι στον δέκτη.
Όλα αυτά που σας είπα μέχρι τώρα συνθέτουν
τη δημιουργική μου υπόσταση, αλλά και την καθημερινότητά μου.
Και ένα τρίτο, και εξίσου σημαντικό σημείο της καθημερινότητάς μου,
είναι η αγάπη μου για το περιβάλλον.
Τον τελευταίο χρόνο κάνω πολύ μεγάλη προσπάθεια να αλλάξω τις συνήθειές μου
και να μειώσω, έτσι, το οικολογικό μου αποτύπωμα.
Έχω μειώσει κατά πολύ τη χρήση του πλαστικού,
έχω βελτιώσει τη διαχείριση των απορριμάτων στο σπίτι,
και αποφεύγω οτιδήποτε τοξικό.
Ανέκαθεν υπήρξα ευαίσθητη με το περιβάλλον, τα ζώα και τους ανθρώπους,
όμως, ωριμάζοντας συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν αρκεί.
Δεν αρκεί να είμαστε συνειδητοποιημένοι,
πρέπει να είμαστε αποτελεσματικοί.
Πρέπει να είμαστε αυτοί που κάνουν.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, επισκέφτηκα με τον σύντροφό μου τη Σίφνο.
Εκεί, στην παραλία της Χρυσοπηγής, ένας εργάτης έβαφε τον τοίχο της εκκλησίας.
Μόλις τελείωσε με τη δουλειά του, πήρε το χρώμα και πέταξε μέσα στη θάλασσα.
Μόλις το είδα αυτό, συγχύστηκα πάρα πολύ,
έτρεξα μέσα στην εκκλησία, έψαξα για ανθρώπους,
και άρχισα να φωνάζω και να παραπονιέμαι.
Εκείνοι με διαβεβαίωσαν ότι το χρώμα είναι οικολογικό
και ότι θα το απορροφήσει η θάλασσα με τον καιρό.
Τσακώθηκα για πάρα πολύ ώρα,
και μετά μου πέρασαν δύο σκέψεις από το μυαλό.
Η πρώτη, ήταν ότι αυτοί οι άνθρωποι με κορόιδευαν.
Η δεύτερη, ήταν ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν γνώριζαν.
Από εκείνο ακριβώς το σημείο, αποφάσισα να είμαι ο άνθρωπος που θα γνωρίζει.
Σε μια χώρα με ελάχιστη, αν όχι ανύπαρκτη, εκπαίδευση
για το περιβάλλον και για την οικολογία,
σε μια χώρα με ανύπαρκτες περιβαλλοντολογικές υποδομές,
θέλησα να είμαι ο άνθρωπος που θα γνωρίζει.
Φυσικά, δεν θα πέταγα ποτέ ένα χρώμα ακρυλικό μέσα στη θάλασσα,
γιατί αυτό είναι κοινή λογική,
όμως τι συμβαίνει με το πλαστικό μπουκάλι ή τα πλαστικά καλαμάκια.
Τι συμβαίνει με τα ρούχα τα συνθετικά ή το μακιγιάζ.
Ήταν όλα στην καθημερινότητά μου.
Διάβασα άρθρα, παρατήρησα τους ανθρώπους που ζουν στο εξωτερικό,
έψαξα και δοκίμασα.
Έψαξα τη γνώση.
Όσο διαβάζω και παρατηρώ,
τόσο πιο μεγάλη προσπάθεια κάνω να αλλάξω τις συνήθειές μου.
Δεν θυμάμαι καν από πότε έχω να χρησιμοποιήσω πλαστικό μπουκαλάκι νερού.
Δεν θυμάμαι καν από πότε έχω να πάρω πλαστικό καλαμάκι.
Δεν παίρνω ποτέ πλαστική σακούλα στις αγορές μου,
γιατί έχω μαζί μου οκτώ με δέκα πάνινες τσάντες.
Τα καθαριστικά του σπιτιού μας είναι οικολογικά.
Έχω έναν ξεχωριστό κάδο στο σπίτι στον οποίο συγκεντρώνω αντικείμενα
τα οποία δεν θέλω να πετάξω, αλλά δεν ανακυκλώνονται κιόλας,
οπότε τα μετατρέπω σε ένα άλλο διακοσμητικό στοιχείο για το σπίτι.
Πρόσφατα, ξεκινήσαμε την κομποστοποίηση για να μειώσουμε κι άλλο το αποτύπωμά μας.
Μπορεί κάποιος να πει ότι δεν έχει κανένα νόημα εάν αυτό το κάνει ένας άνθρωπος.
Ίσως να σας ακούγεται πολύ ρομαντικό το ότι ένας άνθρωπος προσπαθεί,
ενώ τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχουν οι εταιρείες, το κράτος και η πολιτική.
Έχω σταματήσει να ασχολούμαι με την πολιτική από τα 19 μου,
γιατί πιστεύω στην προσωπική προσπάθεια.
Οι αδικίες συμβαίνουν, η ανοργανωσιά συμβαίνει.
Εμείς πού στεκόμαστε σε όλο αυτό;
Πόσο προσπαθούμε να αλλάξουμε την κάθε μας μέρα;
Η πραγματική πρόκληση είναι όταν αλλάζουμε την καθημερινότητά μας
στην κατεύθυνση της φιλοσοφίας μας.
Και η πραγματική αλλαγή έρχεται όταν απαρνηθούμε τις πιο βολικές μας συνήθειες.
Τι νόημα έχει η γνώμη χωρίς την πράξη;
Τι νόημα έχει η ιδέα χωρίς την εκτέλεση;
Τι νόημα έχει η γνώση χωρίς την εφαρμογή της;
Αυτή η προσωπική προσπάθεια, για την οποία σας μιλάω,
έχει αποτέλεσμα στο περιβάλλον, έστω και αυτό το ένα εκατομμυριοστό,
αλλά έχει αποτέλεσμα και σε εμένα την ίδια.
Νιώθω προσωπική ικανοποίηση. Νιώθω ότι ζω σωστά.
Νιώθω ότι κάνω κάτι καλά, με ευθύνη και σεβασμό.
Δημιουργώ αντικείμενα,
δημιουργώ εικόνες,
δημιουργώ αγάπη για το περιβάλλον.
Μοιράζομαι ιδέες και γνώση.
Μοιράζομαι μαζί σας, εδώ σήμερα, μια στάση ζωής.
Μια φιλοσοφία που δεν προέκυψε ένα ηλιόλουστο πρωινό.
Στέκομαι μπροστά σας έχοντας περάσει από πολλές δυσκολίες,
δεν μου δόθηκε τίποτα απλόχερα,
ούτε είχα ξέγνοιαστα νεανικά χρόνια, ούτε ανέμελη εφηβεία.
Ωστόσο, η ευτυχία είναι επιλογή, όπως λέει μια πολύ καλή μου φίλη.
Κι εγώ έχω επιλέξει να είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος.
Και θα μάχομαι κάθε μέρα
για την απόλυτα σοβαρή, βαθιά, και ουσιαστική επιλογή της ευτυχίας.
Όλες εκείνες οι εμπειρίες που έχω ζήσει μέχρι σήμερα,
με κάνουν να πιστεύω ότι υπάρχει πάντα ένας τρόπος.
Υπάρχει πάντα ένας τρόπος να μείνουμε δυνατοί,
να ξεπεράσουμε ένα εμπόδιο,
να χαράξουμε τη δική μας πορεία,
να είμαστε δημιουργικοί.
Υπάρχει πάντα ένας τρόπος να κάνουμε την ημέρα μας πιο φωτεινή,
αρκεί να το προσπαθήσουμε.
Κάτω από τις καρέκλες σας,
θα βρείτε έναν φάκελο με χαρτί για να φτιάξετε ένα οριγκάμι.
Τι λέτε, πιάνουν τα χέρια σας;
Ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)
