Bolesław Prus "Lalka", Tom I, ROZDZIAŁ SZÓSTY, część II

ROZDZIAŁ SZÓSTY, część II

W JAKI SPOSÓB NOWI LUDZIE UKAZUJĄ SIĘ NAD STARYMI HORYZONTAMI

Już mrok ogarnął ziemię... Panna Izabela jest znowu sama w swoim gabinecie; upadła na szezlong i obu rękami zasłoniła oczy. Spod kaskady tkanin spływających aż na podłogę wysunął się jej wąski pantofelek i kawałek pończoszki, ale tego nikt nie widzi ani ona o tym nie myśli. W tej chwili jej duszę znowu targa gniew, żal i wstyd. Ciotka ją przeprosiła, ona sama będzie kwestować przy najładniejszym grobie i będzie miała najpiękniejszy kostium; lecz mimo to - jest nieszczęśliwą... Doznaje takich uczuć, jak gdyby wszedłszy do pełnego salonu ujrzała nagle na swym nowym kostiumie ogromną tłustą plamę obrzydłej formy i koloru, jakby suknię wytarzano gdzieś na kuchennych schodach. Myśl o tym jest dla niej tak wstrętną, że ślina napływa jej do ust.

Co za straszne położenie!... Już miesiąc zadłużają się u swego lokaja, a od dziesięciu dni jej ojciec na swoje drobne wydatki wygrywa pieniądze w karty... Wygrać można; panowie wygrywają tysiące, ale nie na opędzenie pierwszych potrzeb, i przecież - nie od kupców. Ach, gdyby można, upadłaby ojcu do nóg i błagała go, ażeby nie grywał z tymi ludźmi, a przynajmniej nie teraz, kiedy ich stan majątkowy jest tak ciężki. Za kilka dni, gdy odbierze pieniądze za swój serwis, sama wręczy ojcu paręset rubli prosząc, ażeby je przegrał do tego pana Wokulskiego, ażeby wynagrodził go hojniej, niż ona wynagrodzi Mikołaja za zaciągnięte długi.

Ale czyż jej wypada zrobić to, a nawet mówić o tym ojcu?...

"Wokulski?... Wokulski?... - szepce panna Izabela. - Któż to jest ten Wokulski, który dziś tak nagle ukazał się jej od razu z kilku stron, pod rozmaitymi postaciami. Co on ma do czynienia z jej ciotką, z ojcem?..." I otóż zdaje się jej, że już od kilku tygodni coś słyszała o tym człowieku. Jakiś kupiec niedawno ofiarował parę tysięcy rubli na dobroczynność, ale nie była pewna, czy to był handlujący strojami damskimi, czy futrami. Potem mówiono, że także jakiś kupiec podczas wojny bułgarskiej dorobił się wielkiego majątku, tylko nie uważała, czy dorobił się szewc, u którego ona bierze buciki, czy jej fryzjer? I dopiero teraz, przypomina sobie, że ten kupiec, który dał pieniądze na dobroczynność, i ten, który zyskał duży majątek, są jedną osobą, że to właśnie jest ów Wokulski, który do jej ojca przegrywa w karty, a którego jej ciotka, znana z dumy hrabina Karolowa, nazywa: "mój poczciwy Wokulski!..." W tej chwili przypomina sobie nawet fizjognomię tego człowieka, który w sklepie nie chciał z nią mówić, tylko cofnąwszy się za ogromne japońskie wazony przypatrywał się jej posępnie. Jak on na nią patrzył...

Jednego dnia weszła z panną Florentyną na czekoladę do cukierni, przez figle. Usiadły przy oknie, za którym zebrało się kilkoro obdartych dzieci. Dzieci spoglądały na nią, na czekoladę i na ciastka z ciekawością i łakomstwem głodnych zwierzątek, a ten kupiec - tak samo na nią patrzył.

Lekki dreszcz przebiegł pannę Izabelę. I to ma być wspólnik jej ojca?... Do czego ten wspólnik?... Skąd jej ojcu przyszło do głowy zawiązywać jakieś towarzystwa handlowe, tworzyć jakieś rozległe plany, o których nigdy dawniej nie marzył?... Chce przy pomocy mieszczaństwa wysunąć się na czoło arystokracji; chce zostać wybranym do rady miejskiej, której nie było i nie ma?...

Ależ ten Wokulski to naprawdę jakiś aferzysta, może oszust, który potrzebuje głośnego nazwiska na szyld do swoich przedsiębiorstw. Bywały takie wypadki. Ileż to pięknych nazwisk szlachty niemieckiej i węgierskiej unurzało się w operacjach handlowych, których ona nawet nie rozumie, a ojciec chyba nie więcej.

Zrobiło się już zupełnie ciemno; na ulicy zapalono latarnie, których blask wpadał do gabinetu panny Izabeli malując na suficie ramę okna i zwoje firanki. Wyglądało to jak krzyż na tle jasności, którą powoli zasłania gęsty obłok.

"Gdzie to ja widziałam taki krzyż, taką chmurę i jasność?..." - zapytała się panna Izabela. Zaczęła przypominać sobie widziane w życiu okolice i - marzyć.

Zdawało się jej, że powozem jedzie przez jakąś znaną miejscowość. Krajobraz jest podobny do olbrzymiego pierścienia, utworzonego z lasów i zielonych gór, a jej powóz znajduje się na krawędzi pierścienia i zjeżdża na dół. Czy on zjeżdża? bo ani zbliża się do niczego, ani od niczego nie oddala, tak jakby stał w miejscu. Ale zjeżdża: widać to po wizerunku słońca, które odbija się w lakierowanym skrzydle powozu i, drgając, z wolna posuwa się w tył. Zresztą słychać turkot... To turkot dorożki na ulicy?... Nie, to turkoczą machiny pracujące gdzieś w głębi owego pierścienia gór i lasów. Widać tam nawet, na dole, jakby jezioro czarnych dymów i białych par, ujęte w ramę zieloności.

Teraz panna Izabela spostrzega ojca, który siedzi przy niej i z uwagą ogląda sobie paznogcie, od czasu do czasu rzucając okiem na krajobraz. Powóz ciągle stoi na krawędzi pierścienia niby bez ruchu, a tylko wizerunek słońca, odbitego w lakierowanym skrzydle, wolno posuwa się ku tyłowi. Ten pozorny spoczynek czy też utajony ruch w wysokim stopniu drażni pannę Izabelę. "Czy my jedziemy, czy stoimy?" - pyta ojca. Ale ojciec nie odpowiada nic, jakby jej nie widział; ogląda swoje piękne paznogcie i czasami rzuca okiem na okolicę...

Wtem (powóz ciągle drży i słychać turkot) z głębi jeziora czarnych dymów i białych par wynurza się do pół figury jakiś człowiek. Ma krótko ostrzyżone włosy, śniadą twarz, która przypomina Trostiego, pułkownika strzelców (a może gladiatora z Florencji? ), i ogromne czerwone dłonie. Odziany jest w zasmoloną koszulę z rękawami zawiniętymi wyżej łokcia; w lewej ręce, tuż przy piersi, trzyma karty ułożone w wachlarz, w prawej, którą podniósł nad głowę, trzyma jedną kartę, widocznie w tym celu, aby ją rzucić na przód siedzenia powozu. Reszty postaci nie widać spośród dymu.

"Co on robi, ojcze?" - pyta się zalękniona panna Izabela.

"Gra ze mną w pikietę" - odpowiada ojciec, również trzymając w rękach karty. "Ależ to straszny człowiek, papo!" "Nawet tacy nie robią nic złego kobietom" - odpowiada pan Tomasz. Teraz dopiero panna Izabela spostrzega, że człowiek w koszuli patrzy na nią jakimś szczególnym wzrokiem, ciągle trzymając kartę nad głową. Dym i para, kotłujące w dolinie, chwilami zasłaniają jego rozpiętą koszulę i surowe oblicze; tonie wśród nich - nie ma go. Tylko spoza dymu widać blady połysk jego oczów, a nad dymem obnażoną do łokcia rękę i - kartę.

"Co znaczy ta karta, papo?.." - zapytuje ojca.

Ale ojciec spokojnie patrzy we własne karty i nie odpowiada nic, jakby jej nie widział.

"Kiedyż nareszcie wyjedziemy z tego miejsca?..." Ale choć powóz drży i słońce odbite w skrzydle posuwa się ku tyłowi, ciągle u stopni widać jezioro dymu, a w nim zanurzonego człowieka, jego rękę nad głową i - kartę.

Pannę Izabelę ogarnia nerwowy niepokój, skupia wszystkie wspomnienia, wszystkie myśli, ażeby odgadnąć: co znaczy karta, którą trzyma ten człowiek?..

Czy to są pieniądze, które przegrał do ojca w pikietę? Chyba nie. Może ofiara, jaką złożył Towarzystwu Dobroczynności? I to nie. Może tysiąc rubli, które dał jej ciotce na ochronę, a może to jest kwit na fontannę, ptaszki i dywany do ubrania grobu Pańskiego?... Także nie; to wszystko nie niepokoiłoby jej.

Stopniowo pannę Izabelę napełnia wielka bojaźń. Może to są weksle jej ojca, które ktoś niedawno wykupił?... W takim razie wziąwszy pieniądze za srebra i serwis spłaci ten dług najpierw i uwolni się od podobnego wierzyciela. Ale człowiek pogrążony w dymie wciąż patrzy jej w oczy i karty nie rzuca. Więc może... Ach!...

Panna Izabela zrywa się z szezlonga, potrąca w ciemności o taburet i drżącymi rękoma dzwoni. Dzwoni drugi raz, nie odpowiada nikt, więc wybiega do przedpokoju i we drzwiach spotyka pannę Florentynę, która chwyta ją za rękę i mówi ze zdziwieniem:

- Co tobie, Belciu?...

Światło w przedpokoju nieco oprzytomnia pannę Izabelę. Uśmiecha się.

- Weź, Florciu, lampę do mego pokoju. Papo jest?

- Przed chwilą wyjechał.

- A Mikołaj?

- Zaraz wróci, poszedł oddać list posłańcowi. Czy gorzej boli cię głowa? - pyta panna Florentyna.

- Nie - śmieje się panna Izabela - tylko zdrzemnęłam się i tak mi się coś majaczyło.

Panna Florentyna bierze lampę i obie z kuzynką idą do jej gabinetu. Panna Izabela siada na szezlongu, zasłania ręką oczy przed światłem i mówi:

- Wiesz, Florciu, namyśliłam się, nie sprzedam moich sreber obcemu. Mogą naprawdę dostać się Bóg wie w jakie ręce. Siądź zaraz, jeżeliś łaskawa, przy moim biurku i napisz do ciotki, że.. przyjmuję jej propozycję. Niech nam pożyczy trzy tysiące rubli i niech weźmie serwis i srebra.

Panna Florentyna patrzy na nią z najwyższym zdumieniem, wreszcie odpowiada:

- To jest niemożliwe, Belciu.

- Dlaczego?..-

- Przed kwadransem otrzymałam list od pani Meliton, że srebra i serwis już kupione.

- Już?... Kto je kupił? - woła panna Izabela chwytając kuzynkę za ręce.

Panna Florentyna jest zmieszana.

- Podobno jakiś kupiec z Rosji... - mówi, lecz czuć, że mówi nieprawdę.

- Ty coś wiesz, Florciu!... Proszę cię, powiedz!... - błaga ją panna Izabela. Jej oczy napełniają się łzami.

-Zresztą tobie powiem, tylko nie zdradź tajemnicy przed ojcem prosi kuzynka.

- Więc kto?... No, kto kupił?...

- Wokulski - odpowiada panna Florentyna.

Pannie Izabeli w jednej chwili obeschły oczy nabierając przy tym barwy stalowej. Odpycha z gniewem ręce kuzynki, przechodzi tam i na powrót swój gabinet, wreszcie siada na foteliku naprzeciw panny Florentyny. Nie jest już przestraszoną i zdenerwowaną pięknością, ale wielką damą, która ma zamiar kogoś ze służby osądzić, a może wydalić.

- Powiedz mi, kuzynko - mówi pięknym kontraltowym głosem - co to za śmieszny spisek knujecie przeciwko mnie?

- Ja?... spisek? powtarza panna Florentyna przyciskając rękoma piersi. -- Nie rozumiem cię, Belu...

- Tak. Ty, pani Meliton i ten... zabawny bohater... Wokulski...

- Ja i Wokulski?... - powtarza panna Florentyna. Tym razem zdziwienie jej jest tak szczere, że wątpić nie można.

- Przypuśćmy, że nie spiskujesz - ciągnie dalej panna Izabela - ale coś wiesz...

- O Wokulskim wiem to, co wszyscy. Ma sklep, w którym kupujemy, zrobił majątek na wojnie...

- A o tym, że wciąga papę do spółki handlowej, nie słyszałaś?...

Wyraziste oczy panny Florentyny zrobiły się bardzo dużymi.

- Ojca twego wciąga do spółki?... - rzekła wzruszając ramionami. - Do jakiejże spółki może go wciągnąć?...

I w tej chwili przestrasza się własnych słów...

Panna Izabela nie mogła wątpić o jej niewinności; znowu parę razy przeszła się po gabinecie z ruchami zamkniętej lwicy i nagle zapytała:

- Powiedzże mi przynajmniej: co sądzisz o tym człowieku?

- Ja o Wokulskim?... Nic o nim nie sądzę, wyjąwszy chyba to, że szuka rozgłosu i stosunków.

- Więc dla rozgłosu ofiarował tysiąc rubli na ochronę?

- Z pewnością. Dał przecie dwa razy tyle na dobroczynność.

- A dlaczego kupił mój serwis i srebra?

- Zapewne dlatego, ażeby je z zyskiem sprzedać - odpowiedziała panna Florentyna. - W Anglii za podobne rzeczy dobrze płacą.

- A dlaczego... wykupił weksle papy?

- Skąd wiesz, że to on? W tym nie miałby żadnego interesu.

- Nic nie wiem - pochwyciła gorączkowo panna Izabela - ale wszystko przeczuwam, wszystko rozumiem... Ten człowiek chce zbliżyć się do nas...

- Już się przecie poznał z ojcem - wtrąciła panna Florentyna

- Więc do mnie chce się zbliżyć!... - zawołała panna Izabela z wybuchem. - Poznałam to po...

Wstyd jej było dodać: "po jego spojrzeniu". - Czy nie uprzedzasz się, Belciu?...

- Nie. To, czego doznaję w tej chwili, nie jest uprzedzeniem, ale raczej jasnowidzeniem. Nawet nie domyślasz się, jak ja dawno znam tego człowieka, a raczej - od jak dawna on mnie prześladuje. Teraz dopiero przypominam sobie, że przed rokiem nie było przedstawienia w teatrze, nie było koncertu, odczytu, na których bym go nie spotykała, i dopiero dziś ta... bezmyślna figura wydaje mi się straszną...

Panna Florentyna aż cofnęła się z fotelikiem, szepcząc:

- Więc przypuszczasz, żeby się ośmielił...

- Zagustować we mnie?... - przerwała ze śmiechem panna Izabela. - Tego nawet nie myślałabym mu bronić. Nie jestem ani tak naiwna, ani tak fałszywie skromna, ażeby nie wiedzieć, że się podobam... mój Boże! nawet służbie... Kiedyś gniewało mnie to jak żebranina, która zastępuje nam drogę na ulicach, dzwoni do mieszkań albo pisuje listy z prośbą o wsparcie. Ale dziś - tylko zrozumiałam lepiej słowa Zbawcy: "Komu wiele dano, od tego wiele żądać będą." - Zresztą - dodała wzruszając ramionami - mężczyźni w tak bezceremonialny sposób zaszczycają nas swoim uwielbieniem, że nie tylko już nie dziwię się ich nadskakiwaniu albo impertynenckim spojrzeniom, ale temu, gdy jest inaczej. Jeżeli w salonie spotkam człowieka, który mi nie mówi o swej sympatii i cierpieniach albo nie milczy posępnie w sposób zdradzający jeszcze większą sympatię i cierpienia, albo nie okazuje mi lodowatej obojętności, co ma być oznaką najwyższej sympatii i cierpień, wtedy - czuję, że mi czegoś brak, jak gdybym zapomniała wachlarza albo chusteczki... O, ja ich znam! tych wszystkich donżuanów, poetów, filozofów, bohaterów, te wszystkie tkliwe, bezinteresowne, złamane, rozmarzone albo silne dusze:.. Znam całą tę maskaradę i zapewniam cię, że dobrze się nią bawię. Cha! cha! cha!... jacy oni śmieszni...

- Nie rozumiem cię, Belciu... - wtrąciła panna Florentyna rozkładając ręce.

- Nie rozumiesz?... Więc chyba nie jesteś kobietą.

Panna Florentyna zrobiła gest przeczący, a następnie powątpiewający.

- Posłuchaj - przerwała panna Izabela. - Od roku już straciliśmy stanowisko w świecie. Nie zaprzeczaj, bo tak jest, wszyscy o tym wiemy. Dziś jesteśmy zrujnowani...

- Przesadzasz...

- Ach, Floro, nie pocieszaj mnie, nie kłam!... Czyżeś nie słyszała przy obiedzie, że nawet tych kilkanaście rubli, które ma obecnie mój ojciec, są wygrane w karty od...

Panna Izabela mówiąc to drżała na całym ciele. Oczy jej błyszczały, na twarzy miała wypieki.

Panna Florentyna przestraszyła się.

- W takim razie masz bardzo prosty sposób. Powiedz...

- Komu i co?... Czy ciotce, która gotowa popierać tego pana, ażeby mnie zmusić do oddania ręki marszałkowi?... Czy może mam powiedzieć ojcu, przerazić go i przyśpieszyć katastrofę? Jedno tylko zrobię: nie pozwolę ojcu, ażeby zaciągał się do jakichkolwiek spółek, choćbym miała włóczyć mu się u nóg, choćbym miała... zabronić mu tego w imieniu zmarłej matki...

m. Panna Florentyna patrzy na nią z zachwytem...

- Doprawdy, Belciu - rzekła - przesadzasz. Z twoją energią i taką genialną domyślnością...

- Nic znasz tych ludzi, a ja widziałam ich przy pracy. W ich rękach stalowe szyny zwijają się jak wstążki. To straszni ludzie. Oni dla swoich celów umieją poruszyć wszystkie siły ziemskie, jakich my nawet nie znamy. Oni potrafią łamać, usidlać, płaszczyć się, wszystko ryzykować, nawet - cierpliwie czekać...

- Mówisz na podstawie czytanych romansów.

- Mówiç na mocy moich przeczuć, które ostrzegają... wołają, że ten człowiek po to jeździł na wojnę, ażeby mnie zdobyć. I ledwie wrócił, już mnie ze wszystkich stron obsacza... Ale niech się strzeże!... Chce mnie kupić? dobrze, niech kupuje!... przekona się, że jestem bardzo droga... Chce mnie złapać w sieci?... Dobrze, niech je rozsnuwa... ale ja mu się wymknę, choćby - w objęcia marszałka... O Boże! nawet nie domyślałam się, jak głęboką jest przepaść, w którą spadamy, dopóki nie zobaczyłam takiego dna. Z salonów Kwirynału do sklepu... To już nawet nie upadek, to hańba...

Siadła na szezlongu i utuliwszy głowę rękoma szlochała.

ROZDZIAŁ SZÓSTY, część II CHAPTER|SIXTH|part|II CHAPTER SIX, part II

W JAKI SPOSÓB NOWI LUDZIE UKAZUJĄ SIĘ NAD STARYMI HORYZONTAMI In|what|way|new|people|appear|themselves|over|old|horizons |||||показують|||| HOW NEW PEOPLE APPEAR OVER OLD HORIZONS

"Wokulski?... Wokulski "Wokulski?... Wokulski?... Wokulski Wokulski?... - szepce panna Izabela. whispers|Miss|Izabela - whispers Miss Izabela. - Któż to jest ten Wokulski, który dziś tak nagle ukazał się jej od razu z kilku stron, pod rozmaitymi postaciami. Who|that|is|this|Wokulski|who|today|so||appeared|himself|to her|from|the first time|from|several|sides|in|various|forms - Who is this Wokulski, who suddenly appeared to her today from several directions, in various forms. Co on ma do czynienia z jej ciotką, z ojcem?..." What|he|has|to|do|with|her|aunt|with|father What does he have to do with her aunt, with her father?..." I otóż zdaje się jej, że już od kilku tygodni coś słyszała o tym człowieku. And|well|seems|to her|her|that|already|for|several|weeks|something|had heard|about|this|man And it seems to her that she has heard something about this man for several weeks. Jakiś kupiec niedawno ofiarował parę tysięcy rubli na dobroczynność, ale nie była pewna, czy to był handlujący strojami damskimi, czy futrami. Some|merchant|recently|donated|a couple of|thousand|rubles|for|charity|but|not|was|sure|whether|it|was|trading|clothes|women's|or|furs Some merchant recently offered a couple of thousand rubles for charity, but she wasn't sure if he was dealing in women's clothing or furs. Potem mówiono, że także jakiś kupiec podczas wojny bułgarskiej dorobił się wielkiego majątku, tylko nie uważała, czy dorobił się szewc, u którego ona bierze buciki, czy jej fryzjer? Then|it was said|that|also|some|merchant|during|war|Bulgarian|acquired|himself|great|wealth|only|not|she thought|whether|acquired|himself|shoemaker|at|whom|she|buys|little shoes|or|her|hairdresser Then it was said that some merchant also made a great fortune during the Bulgarian war, but she wasn't sure if it was the shoemaker from whom she buys little shoes, or her hairdresser? I dopiero teraz, przypomina sobie, że ten kupiec, który dał pieniądze na dobroczynność, i ten, który zyskał duży majątek, są jedną osobą, że to właśnie jest ów Wokulski, który do jej ojca przegrywa w karty, a którego jej ciotka, znana z dumy hrabina Karolowa, nazywa: "mój poczciwy Wokulski!..." And|just|now|remembers|to himself|that|this|merchant|who|gave|money|for|charity|and|this|who|gained|large|fortune|are|one|person|that|it|just|is|that|Wokulski|who|to|her|father|loses|in|cards|and|whom|her|aunt|known|for|pride|countess|Karolowa|calls|my|good-natured|Wokulski ||||||||||||||||||||||||||той||||||||||||||||||||| And only now she remembers that the merchant who donated money for charity and the one who gained a large fortune are the same person, that it is indeed that Wokulski, who loses at cards to her father, and whom her aunt, the proud Countess Karolowa, calls: "my dear Wokulski!..." W tej chwili przypomina sobie nawet fizjognomię tego człowieka, który w sklepie nie chciał z nią mówić, tylko cofnąwszy się za ogromne japońskie wazony przypatrywał się jej posępnie. In|this|moment|remembers|to himself|even|physiognomy|of that|man|who|in|the store|not|wanted|with|her|to talk|only|having stepped back|himself|behind|huge|Japanese|vases|was staring|at her|her|gloomily At this moment, she even recalls the physiognomy of that man, who in the shop did not want to talk to her, but instead, stepping back behind the huge Japanese vases, looked at her gloomily. Jak on na nią patrzył... How|he|at|her|looked How he looked at her...

Wtem (powóz ciągle drży i słychać turkot) z głębi jeziora czarnych dymów i białych par wynurza się do pół figury jakiś człowiek. Suddenly|the carriage|constantly|shakes|and|one can hear|clattering)|from|the depths|of the lake|black|smoke|and|white|steam|emerges|himself|to|half|figure|some|man Suddenly (the carriage keeps shaking and there is a rumble) from the depths of the lake, black smoke and white steam, a man emerges halfway. Ma krótko ostrzyżone włosy, śniadą twarz, która przypomina Trostiego, pułkownika strzelców (a może gladiatora z Florencji? He has|short|cropped|hair|fair|face|which|resembles|Trosti|colonel|of the sharpshooters|(or|maybe|gladiator|from|Florence He has short-cropped hair, a dark face that resembles Trosti, the colonel of the sharpshooters (or perhaps a gladiator from Florence?) ), i ogromne czerwone dłonie. and|huge|red|hands ), and huge red hands. Odziany jest w zasmoloną koszulę z rękawami zawiniętymi wyżej łokcia; w lewej ręce, tuż przy piersi, trzyma karty ułożone w wachlarz, w prawej, którą podniósł nad głowę, trzyma jedną kartę, widocznie w tym celu, aby ją rzucić na przód siedzenia powozu. Dressed|is|in|sooty|shirt|with|sleeves|rolled|above|elbow|in|left|hand|just|by|chest|holds|cards|arranged|in|fan|in|right||raised|over|head|holds|one|card|evidently|in|this|purpose|to|it|throw|on|front|of the seat|of the carriage He is dressed in a soot-stained shirt with sleeves rolled up above the elbow; in his left hand, close to his chest, he holds cards fanned out, and in his right, which he has raised above his head, he holds one card, evidently for the purpose of throwing it forward onto the seat of the carriage. Reszty postaci nie widać spośród dymu. The rest|of the characters|not|visible|among|smoke The rest of the figure is not visible among the smoke.

"Gra ze mną w pikietę" - odpowiada ojciec, również trzymając w rękach karty. He plays|with|me|in|poker|answers|father|also|holding|in|hands|cards "He is playing a card game with me" - replies the father, also holding cards in his hands. "Ależ to straszny człowiek, papo!" But|that|terrible|man|daddy "But he is such a terrible man, dad!" "Nawet tacy nie robią nic złego kobietom" - odpowiada pan Tomasz. Even|such (men)|not|do|anything|wrong|to women|replies|Mr|Tomasz "Even such people do nothing wrong to women" - replies Mr. Tomasz. Teraz dopiero panna Izabela spostrzega, że człowiek w koszuli patrzy na nią jakimś szczególnym wzrokiem, ciągle trzymając kartę nad głową. Now|only|Miss|Izabela|notices|that|man|in|shirt|looks|at|her|with some|special|gaze|constantly|holding|card|over|head Now Miss Izabela only notices that the man in the shirt is looking at her with a particular gaze, still holding the card above his head. Dym i para, kotłujące w dolinie, chwilami zasłaniają jego rozpiętą koszulę i surowe oblicze; tonie wśród nich - nie ma go. Smoke|and|steam|swirling|in|the valley|at times|obscure|his|unbuttoned|shirt|and|harsh|face|drowns|among|them|not|is|him The smoke and steam, swirling in the valley, occasionally obscure his unbuttoned shirt and harsh face; he is drowning among them - he is not there. Tylko spoza dymu widać blady połysk jego oczów, a nad dymem obnażoną do łokcia rękę i - kartę. Only|from behind|smoke|the pale|pale|gleam|his||and|above|smoke|bare|to|elbow|hand|and|card Only from behind the smoke can one see the pale gleam of his eyes, and above the smoke, an arm bared to the elbow and - the card.

Czy to są pieniądze, które przegrał do ojca w pikietę? Are|these|(they)|money|that|lost|to|father|in|poker Is it the money he lost to her father in a game of cards? Chyba nie. Probably|not Probably not. Może ofiara, jaką złożył Towarzystwu Dobroczynności? Maybe|donation|that|he made|to the Society|of Charity Maybe it is a donation he made to the Charity Society? I to nie. I|that|no And not that. Może tysiąc rubli, które dał jej ciotce na ochronę, a może to jest kwit na fontannę, ptaszki i dywany do ubrania grobu Pańskiego?... Maybe|a thousand|rubles|which|he gave|her|aunt|for|protection|and|maybe|this|is|receipt|for|fountain|birds|and|carpets|for||grave|of the Lord Maybe a thousand rubles that he gave to her aunt for protection, or maybe it's a receipt for the fountain, birds, and carpets to dress the Lord's grave?... Także nie; to wszystko nie niepokoiłoby jej. So|no|it|everything|not|would not worry|her Also not; all of this would not trouble her.

- Co tobie, Belciu?... What|to you|Belciu - What is it, Belcia?...

- Przed chwilą wyjechał. A moment|ago|he left - He just left.

- A Mikołaj? And|Santa Claus - And Nicholas?

- To jest niemożliwe, Belciu. This|is|impossible|Belciu - This is impossible, Belcia.

- Dlaczego?..- Why - Why?..-

Panna Florentyna jest zmieszana. Miss|Florentyna|is|confused Miss Florentyna is confused.

- Więc kto?... So|who - So who?... No, kto kupił?... No|who|bought Well, who bought it?...

- Wokulski - odpowiada panna Florentyna. Wokulski|answers|Miss|Florentyna - Wokulski - replies Miss Florentyna.

- A dlaczego kupił mój serwis i srebra? And|why|he bought|my|service|and|silver - And why did he buy my service and silver?

- A dlaczego... wykupił weksle papy? And|why|redeemed|promissory notes|dad - And why... did he buy grandpa's promissory notes?

- Więc przypuszczasz, żeby się ośmielił... So|you assume|that|himself|would dare - So you suppose he would dare...

- Przesadzasz... You're exaggerating - You're exaggerating...

On nie wzdycha, ale zakrada się do łask ciotki, ręce i nogi oplątuje ojcu, a mnie chce porwać gwałtem, jeżeli nie zmusić do tego, ażebym mu się sama oddała... Czy rozumiesz tę wyrafinowaną nikczemność? He|not|sighs|but|sneaks|himself|into|graces|aunt|hands|and|legs|entangles|father|and|me|wants|to abduct|by force|if|not|to force|to|that|so that I|to him|myself|alone||Do|you understand|this|refined|wickedness He does not sigh, but sneaks into the aunt's favor, entangles his hands and legs around the father, and wants to abduct me by force, if he cannot make me surrender to him willingly... Do you understand this refined wickedness?

Panna Florentyna przestraszyła się. Miss|Florentyna|got scared|herself Miss Florentyna was frightened.

- Doprawdy, Belciu - rzekła - przesadzasz. really|Belciu|she said|you are exaggerating |||перебільшуєш - Indeed, Belciu - she said - you are exaggerating. Z twoją energią i taką genialną domyślnością... With|your|energy|and|such|brilliant|intuition With your energy and such brilliant intuition...

- Mówisz na podstawie czytanych romansów. You speak|based on|the basis of|read|romances - You speak based on the novels you've read.

Siadła na szezlongu i utuliwszy głowę rękoma szlochała. She sat|on|the chaise longue|and|having cradled|her head|with her hands|she sobbed |||||||плакала She sat on the chaise longue and, cradling her head in her hands, sobbed.

SENT_CWT:AFkKFwvL=5.08 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=3.91 en:AFkKFwvL openai.2025-02-07 ai_request(all=280 err=0.00%) translation(all=224 err=0.00%) cwt(all=2441 err=0.25%)