Bolesław Prus "Lalka", Tom I, ROZDZIAŁ TRZYNASTY, część I

ROZDZIAŁ TRZYNASTY, część I

ROZDZIAŁ TRZYNASTY: WIELKOPAŃSKIE ZABAWY, część I

Nareszcie nadszedł dzień wyścigów, pogodny, ale nie gorący; właśnie jak potrzeba. Wokulski zerwał się o piątej i natychmiast pojechał odwiedzić swoją klacz. Przyjęła go dość obojętnie, ale była zdrowa, a pan Miller pełen otuchy:

- Co?... - śmiał się trącając Wokulskiego w ramię. - Palisz się pan, co?... Ocknął się w panu sportsmen!... My, panie, przez cały czas wyścigów jesteśmy w gorączce. Nasz zakładzik o pięćdziesiąt rubli stoi, co?... Jakbym je miął w kieszeni; mógłbyś je pan natychmiast zapłacić.

- Zapłacę z największą przyjemnością - odparł Wokulski i myślał: "Czy klacz wygra?... czy go panna Izabela kiedy pokocha? czy się coś nie stanie?... A jeżeli klacz złamie nogę!..." Ranne godziny wlokły mu się, jakby do nich zaprzężono woły. Wokulski na chwilę tylko wpadł do sklepu, przy obiedzie nie mógł jeść, potem poszedł do Saskiego Ogrodu ciągle myśląc: "Czy klacz wygra i czy go panna Izabela pokocha?..." Przemógł się jednak i wyjechał z domu dopiero około piątej.

Nareszcie dojechał na miejsce i znowu upłynęło z dziesięć minut, nim służący powrócił z kasy z biletem. Dokoła powozu tłoczyła się ciżba bezpłatnych widzów i huczał gwar tysiąca głosów, a Wokulskiemu zdawało się, że wszyscy mówią tylko o jego klaczy i drwią z kupca, który bawi się w wyścigi.

Nareszcie powóz puszczono wewnątrz toru. Wokulski zeskoczył na ziemię i pobiegł do swej klaczy usiłując zachować powierzchowność obojętnego widza.

Po długim szukaniu znalazł ją na środku wyścigowego placu, a przy niej panów Millera i Szulca tudzież dżokeja z wielkim cygarem w ustach, w czapce żółtej z niebieskim i w paltocie narzuconym na ramiona. Jego klacz wobec ogromnego placu i niezliczonych tłumów wydała mu się tak małą i mizerną, że zdesperowany chciał wszystko rzucić i wracać do domu. Ale panowie Miller i Szulc mieli fizjognomie jaśniejące nadzieją.

- Nareszcie jest pan - zawołał dyrektor maneżu i wskazując oczyma na dżokeja dodał: - Zapoznam panów: pan Yung, najznakomitszy w kraju dżokej - pan Wokulski.

Dżokej podniósł dwa palce do żółto-niebieskiej czapki, a wyjąwszy drugą ręką cygaro z ust plunął przez zęby.

Wokulski przyznał w duchu, że tak chudego i tak małego człowieka jeszcze w życiu nie widział. Zauważył przy tym, że dżokej ogląda go jak konia: ode łba do pęcin, i wykonywa krzywymi nogami ruchy, jakby miał zamiar wsiąść i przejechać się na nim.

- Niechże pan powie, panie Yung, czy nie wygramy? - spytał dyrektor.

- Och! - odpowiedział dżokej.

- Tamte dwa konie są niezłe, ale nasza klacz znakomita - mówił dyrektor.

- Och! - potwierdził dżokej.

Wokulski odprowadził go na stronę i rzekł:

- Jeżeli wygramy, będę panu winien pięćdziesiąt rubli ponad umowę.

- Och! - odparł dżokej, a przypatrzywszy się Wokulskiemu dodał:

- Pan jest czysty krew sportsmen, ale jeszcze pan trochu gorączkuje. Na przyszły rok będzie spokojniejszy.

Znowu plunął na długość konia i poszedł w stronę trybuny, a Wokulski, pożegnawszy panów Millera i Szulca, popieściwszy klaczkę, wrócił do swego powozu.

Teraz zaczął szukać panny Izabeli.

Obszedł długi łańcuch powozów ustawionych wzdłuż toru, przypatrywał się koniom, służbie, zaglądał pod parasolki damom, ale panny Izabeli nie dostrzegł.,

"Może nie przyjedzie?" - szepnął i zdawało mu się, że cały ten plac napełniony ludźmi zapada wraz z nim pod ziemię. Miał też po co wyrzucać tyle pieniędzy, jeżeli jej tu nie będzie! A może pani Meliton, stara intrygantka, okłamała go na spółkę z Maruszewiczem?...

Wszedł na schodki wiodące do trybuny sędziów i oglądał się na wszystkie strony. Na próżno. Gdy schodził stamtąd, zatamowali mu drogę dwaj tyłem stojący panowie, z których jeden, wysoki, z wszelkimi cechami sportsmena, mówił podniesionym głosem:

- Czytając od dziesięciu lat, jak łają nas za zbytki, już chciałem poprawić się i sprzedać stajnię. Tymczasem widzę, że człowiek, który wczoraj dorobił się majątku, dziś puszcza konia na wyścigach... Ha! myślę, toście wy takie ptaszki?... Nas moralizujecie, a gdy się uda, robicie to samo?.. Otóż nie poprawię się, nie sprzedam stajni, nie...

Jego towarzysz spostrzegłszy Wokulskiego trącił mówcę, który nagle urwał. Korzystając z chwili Wokulski chciał ich minąć, ale wysoki pan zatrzymał go.

- Przepraszam - odezwał się dotykając kapelusza - że ośmieliłem się robić tego rodzaju uwagi... Jestem Wrzesiński... . - Z przyjemnością słuchałem ich - odpowiedział z uśmiechem Wokulski - ponieważ w duchu mówię sobie to samo. Zresztą - staję na wyścigach pierwszy i ostatni raz w życiu.

Podali sobie ręce z wysokim sportsmenem, który gdy Wokulski odsunął się na parę kroków, mruknął:

- Dziarski chłop...

"Oszalałem!" - mruknął Wokulski dążąc w stronę galerii. Myślał, że chyba tam jest panna Izabela, i projektował, że natychmiast wróci do domu, jeżeli jej nie znajdzie.

Opanował go pesymizm. Kobiety wydawały mu się brzydkimi, ich barwne stroje dzikimi, ich kokieteria wstrętną. Mężczyźni byli głupi, tłum ordynaryjny, muzyka wrzaskliwa. Wchodząc na galerię śmiał się z jej skrzypiących schodów i starych ścian, na których było widać ślady deszczowych zacieków. Znajomi kłaniali mu się, kobiety uśmiechały się do niego, tu i owdzie szeptano: "Patrz! patrz!..." Ale on nie uważał. Stanął na najwyższej ławie galerii i ponad pstrym a huczącym tłumem patrzył przez lornetę na drogę, aż hen pod rogatkę, widząc tylko kłęby żółtego kurzu.

"Co te galerie robią przez cały rok?" - myślał. I przywidziało mu się, że na próchniejących ławach zasiadają tu co noc wszyscy zmarli bankruci, pokutujące kokoty, wszelkiego stanu próżniacy i utracjusze, których wypędzono nawet z piekła, i przy smutnym blasku gwiazd przypatrują się wyścigom szkieletów koni, które poginęły na tym torze. Zdawało mu się, że nawet w tej chwili widzi przed sobą zbutwiałe stroje i czuje zapach stęchlizny.

Zbudził go okrzyk tłumu, dzwonek i brawo... To odbył się pierwszy wyścig. Nagle spojrzał na tor i zobaczył wjeżdżający do szranków powóz hrabiny. Siedziały hrabina z prezesową, a na przodzie pan Łęcki z córką.

Wokulski sam nie wiedział, kiedy zbiegł z galerii i kiedy wszedł do koła. Kogoś potrącił, ktoś pytał go o bilet... Pędził prosto przed siebie i od razu wpadł na powóz. Lokaj hrabiny ukłonił mu się z kozła, a pan Łęcki zawołał:

- Otóż i pan Wokulski!...

Wokulski przywitał się z paniami, przy czym prezesowa znacząco ścisnęła go za rękę, a pan Łęcki spytał:

- Czy naprawdę kupiłeś, panie Stanisławie, klacz Krzeszowskiego?

- Tak jest.

- No, wiesz co, żeś mu spłatał figla, a mojej córce zrobiłeś miłą niespodziankę...

Panna Izabela zwróciła się do niego z uśmiechem.

- Założyłam się z ciocią - rzekła - że baron nie utrzyma swojej klaczy do wyścigów i wygrałam, a drugi raz założyłam się z panią prezesową, że klacz wygra...

Wokulski okrążył powóz i zbliżył się do panny Izabeli, która mówiła dalej:

- Naprawdę to przyjechałyśmy tylko na ten wyścig: pani prezesowa i ja. Bo ciocia udaje, że gniewa się na wyścigi... Ach, panie, pan musi wygrać...

- Jeżeli pani zechce, wygram - odparł Wokulski patrząc na nią ze zdumieniem... Nigdy nie wydała mu się tak piękną jak teraz w wybuchu niecierpliwości. Nigdy też nie marzył, ażeby rozmawiała z nim tak łaskawie.

Spojrzał po obecnych. Prezesowa była wesoła, hrabina uśmiechnięta, pan Łęcki promieniejący. Na koźle lokaj hrabiny półgłosem zakładał się z furmanem, że Wokulski wygra. Dokoła nich kipiały śmiech i radość. Radował się tłum, galerie, powozy; kobiety w barwnych strojach były piękne jak kwiaty i ożywione jak ptaki. Muzyka grała fałszywie, ale raźnie; konie rżały, sportsmeni zakładali się, przekupnie zachwalali piwo, pomarańcze i pierniki. Radowało się słońce, niebo i ziemia, a Wokulski poczuł się w tak dziwnym nastroju, że chciałby wszystko i wszystkich porwać w objęcia.

Odbył się drugi wyścig, muzyka znowu zagrała. Wokulski pobiegł do trybuny, a spotkawszy Yunga, który z siodłem w ręku powracał w tej chwili od wagi, szepnął mu:

- Panie Yung, musimy wygrać... Sto rubli nad umowę... Niech bodaj klacz padnie...

- Och!... - jęknął dżokej przypatrując mu się z odcieniem chłodnego podziwu.

Wokulski kazał dojechać swemu powozowi bliżej hrabiny i wrócił do pań. Uderzyło go to, że przy nich nikt nie stał. Wprawdzie marszałek i baron zbliżyli się do ich powozu, ale obojętnie przyjęci przez pannę Izabelę niebawem odsunęli się. Lecz młodzież kłaniała się z daleka i omijała.

"Rozumiem - pomyślał Wokulski. - Oziębiła ich wiadomość o licytacji domu. A teraz - dodał w duchu, patrząc na pannę Izabelę- przekonaj się, kto naprawdę kocha ciebie, nie twój majątek." Zadzwoniono na trzeci wyścig. Panna Izabela stanęła na siedzeniu; na twarz jej wystąpiły rumieńce. O parę kroków od niej przejechał na Sułtance Yung z miną człowieka, który się nudzi.

- Spraw się dobrze, ty śliczna!... - zawołała panna Izabela.

Wokulski wskoczył do swego powozu i otworzył lornetę. Był tak pochłonięty wyścigiem, że na chwilę zapomniał o pannie Izabeli. Sekundy rozciągały mu się w godziny; zdawało mu się, że jest przywiązany do trzech koni mających się ścigać i że każdy ich ruch niepotrzebny szarpie mu ciało. Uważał, że jego klacz nie ma dość ognia i że Yung jest zanadto obojętny. Mimo woli słyszał rozmowy otaczających go:

- Yung weźmie..,

- Ale... Przypatrz się pan temu gniademu...

- Dałbym dziesięć rubli, żeby Wokulski wygrał... Utarłby nosa hrabiom...

- Krzeszowski wściekłby się...

Dzwonek. Trzy konie z miejsca ruszyły cwałem.

- Yung na przodzie...

- To właśnie głupstwo...

- Już minęli zakręt...

- Pierwszy zakręt, a gniady tuż za nim.

- Drugi... Znowu wysunął się...

- Ale gniady idzie...

- Pąsowa kurtka w tyle...

- Trzeci zakręt... Ależ Yung nic sobie z nich nie robi...

- Gniady dopędza...

- Patrzcie!... patrzcie!... Pąsowy bierze gniadego...

- Gniady na końcu... Przegrałeś pan...

- Pąsowy bierze Yunga...

- Nie weźmie, już ćwiczy konia...

- Ale... ale... Brawo Yung!... Brawo Wokulski!... Klacz idzie jak woda!... Brawo!...

- Brawo!... brawo!. :.

Dzwonek. Yung wygrał. Wysoki sportsmen wziął klacz za uzdę i zaprowadziwszy przed trybunę sędziów zawołał:

- Sułtanka!... Jeździec Yung!... Właściciel anonim...

- Co to anonim... Wokulski... Brawo Wokulski!... - wrzeszczał tłum.

- Właściciel pan Wokulski! - powtórzył wysoki dżentelmen i odesłał klacz na licytację.

Wśród tłumu zbudził się szalony zapał dla Wokulskiego. Jeszcze żaden wyścig tak nie rozruszał widzów: cieszono się, że warszawski kupiec pobił dwu hrabiów.

Wokulski zbliżył się do powozu hrabiny. Pan Łęcki i damy starsze winszowały mu; panna Izabela milczała.

W tej chwili przybiegł wysoki sportsmen.

- Panie Wokulski - rzekł - oto są pieniądze. Trzysta rubli nagrody, ośmset za klacz, którą ja kupiłem...

Wokulski z paczką banknotów zwrócił się do panny Izabeli:

- Czy pozwoli pani, ażebym na jej ręce złożył to dla ochrony pań?...

Panna Izabela przyjęła paczkę z uśmiechem i prześlicznym spojrzeniem.

Wtem ktoś potrącił Wokulskiego. Był to baron Krzeszowski. Blady z gniewu zbliżył się do powozu i wyciągając rękę do panny Izabeli zawołał po francusku:

- Cieszę się, kuzynko, że twoi wielbiciele triumfują... Przykro mi tylko, że na mój koszt... Witam panie! - dodał kłaniając się hrabinie i prezesowej.

Twarz hrabiny powlokła się chmurą; pan Łęcki był zakłopotany, panna Izabela zbladła. Baron w impertynencki sposób osadził spadające mu binokle i ciągle patrząc na pannę Izabelę mówił:

- Tak jest... Mam szczególniejsze szczęście do wielbicieli kuzynki...

- Baronie... - wtrąciła prezesowa.

- Przecież nie mówię nic złego... Mówię tylko, że mam szczęście do...

Stojący za nim Wokulski dotknął jego ramienia.

- Słówko, panie baronie - rzekł.

- Ach, to pan - odparł baron przypatrując mu się. Odeszli na bok.

- Pan mnie potrącił, panie baronie...

- Bardzo przepraszam...

- To mi nie wystarcza...

- Czyżby pan chciał satysfakcji? - spytał baron.

- Właśnie.

- W takim razie służę - rzekł baron szukając biletu. - Ach, do licha! Nie wziąłem biletów... Może pan ma notatnik z ołówkiem, panie Wokulski?...

Wokulski podał mu bilet i notatnik, w którym baron zapisał adres i swoje nazwisko nie omieszkawszy zrobić przy nim zakrętu.

- Miło mi będzie - dodał kłaniając się Wokulskiemu - dokończyć rachunku za moją Sułtankę...

- Postaram się zadowolić pana barona.

Rozstali się wymieniając najpiękniejsze ukłony.

- Rzeczywiście, awantura! - rzekł zmartwiony pan Łęcki, który widział wymianę grzeczności.

Zirytowana hrabina kazała jechać do domu nie czekając końca wyścigów. Wokulski ledwo miał czas dopaść powozu i pożegnać się z damami. Nim konie ruszyły, panna Izabela wychyliła się i podając Wokulskiemu końce palców szepnęła:

-Mersi, monsieur...

Wokulski osłupiał z radości. Był jeszcze na jednym wyścigu nie widząc, co się koło niego dzieje, i korzystając z pauzy opuścił tor.

Prosto z wyścigów Wokulski pojechał do Szumana.

Była to rozprawa o kolorze i formie włosów ludności zamieszkującej Królestwo Polskie. Uczony doktór głośno twierdził, że praca ta rozejdzie się najwyżej w kilkunastu egzemplarzach, ale po cichu - kazał odbić ich cztery tysiące i był pewnym drugiej edycji. Pomimo drwin ze swej ulubionej specjalności i narzekań, iż nikogo nie interesuje, w głębi duszy Szuman wierzył, że w świecie ucywilizowanym nie ma człowieka, którego by w najwyższym stopniu nie interesowała kwestia koloru włosów i stosunki długości ich średnic. I w tej właśnie chwili zastanawiał się, czyby na czele rozprawy nie należało napisać aforyzmu: "Pokaż mi twoje włosy, a powiem ci, kim jesteś." Gdy Wokulski wszedł do jego pokoju i zmęczony upadł na kanapę, doktór zaczął:

- Mam pojedynek - odparł Wokulski.

Doktór zerwał się z fotelu i tak prędko przybiegł do kanapy, że rozrzucone poły szlafroka robiły go podobnym do nietoperza.

- Co?... pojedynek?! - krzyknął z błyszczącymi oczyma. - I może myślisz, że pojadę z tobą w roli lekarza?... - Będę patrzył, jak dwu dudków strzela sobie we łby, i może jeszcze będę musiał którego z nich opatrywać?... Ani myślę mieszać się do tych błazeństw!... - wrzeszczał chwytając się za głowę. - Zresztą nie jestem chirurgiem i od dawna pożegnałem się z medycyną...

- Toteż nie będziesz lekarzem, tylko sekundantem.

- A... to co innego - odparł doktór bez zająknienia. - Z kimże?...

- Z baronem Krzeszowskim.

- Dobrze strzela! - mruknął doktór wysuwając dolną wargę.- O cóż to?

- Potrącił mnie na wyścigach.

- Na wyści...?. - A cóżeś ty robił na wyścigach?...

- Puszczałem konia i nawet wziąłem nagrodę.

Szuman -uderzył się ręką w tył głowy i nagle rozsunąwszy Wokulskiemu jedną i drugą powiekę zaczął mu pilnie badać oczy.

- Myślisz, żem zwariował? - spytał go Wokulski.

- Jeszcze nie. Czy to - dodał po chwili - ma być żart, czy serio?

- Zupełnie serio. Nie chcę absolutnie żadnych układów i proszę o ostre warunki.

Doktór wrócił do swego biurka, usiadł, oparł brodę na ręku i rzekł po namyśle:

- Spódnica, co?... Nawet koguty biją się tylko...

- Szuman... strzeż się!... - przerwał mu Wokulski zduszonym głosem, prostując się na kanapie.

Doktór znowu przypatrzył mu się badawczo.

- Więc już tak?... - mruknął. - Dobrze.

Będę twoim sekundantem. Masz rozbić łeb, rozbij go przy mnie; może ci co pomogę...

- Przyślę ci tu zaraz Rzeckiego - odezwał się Wokulski ściskając go za rękę.

Od doktora udał się do swego sklepu, krótko rozmówił się z panem Ignacym i wróciwszy do mieszkania położył się przed dziesiątą. Znowu spał jak kamień. Dla jego lwiej natury potrzebne były silne wzruszenia; przy nich dopiero dusza szarpana namiętnością odzyskiwała równowagę.

Na drugi dzień, około piątej po południu, Rzecki z Szumanem jechali już do hrabiego-Anglika, który był świadkiem Krzeszowskiego. Obaj przyjaciele Wokulskiego milczeli w drodze; raz tylko odezwał się pan Ignacy:

- I cóż doktór na to wszystko?

- To co już raz powiedziałem - odparł Szuman. - Zbliżamy się do piątego aktu. Jest to albo koniec dzielnego człowieka, albo początek całego szeregu głupstw...

- Najgorszych, bo politycznych - wtrącił Rzecki.

Doktór wzruszył ramionami i patrzył na drugą stronę dorożki; pan Ignacy ze swoją wieczna polityką wydawał mu się nieznośnym.

Hrabia-Anglik czekał na nich w towarzystwie innego dżentelmena, który nieustannie wyglądał przez okno na obłoki i co kilka minut poruszał krtanią w taki sposób, jakby coś przełykał z trudnością. Miał minę nieprzytomnego; w rzeczywistości był niepospolitym człowiekiem, jako myśliwiec na lwy i głęboki znawca egipskich starożytności.

Gdy wszyscy usiedli, hrabia zabrał głos.

- Proszę panów - rzekł - baron Krzeszowski przyznaje, że mógł potrącić pana Wokulskiego, ponieważ jest roztargniony, człek. W konsekwencji zaś, na nasze żądanie...

Tu hrabia spojrzał na swego towarzysza, który z uroczystą miną coś przełknął.

- Na nasze żądanie - ciągnął hrabia - baron jest gotów... przeprosić nawet listownie pana Wokulskiego, którego wszyscy szanujemy - tek... Cóż panowie na to?

- Nie mamy upoważnienia do żadnych kroków pojednawczych odparł Rzecki, w którym ocknął się były oficer węgierski.

Uczony egiptolog szeroko otworzył oczy i przełknął dwa razy, raz po raz.

Na twarzy hrabiego mignęło zdumienie; w tej chwili jednak opanował się i odpowiedział tonem suchej grzeczności:

- W takim razie słuchamy warunków...

- Niech panowie raczą je podać - odparł Rzecki.

- O! bardzo prosimy panów - rzekł hrabia.

Rzecki odchrząknął.

- W takim razie ośmielę się proponować... przeciwnicy stają o dwadzieścia pięć kroków, idą naprzód po pięć kroków...

- Tek.

- Pistolety gwintowane z muszami... Strzały do pierwszej krwi...- zakończył Rzecki ciszej.

- Tek.

- Termin, jeżeli można, jutro przed południem...

- Tek.

Rzecki ukłonił się, nie wstając z krzesła. Hrabia wziął arkusz papieru i wśród ogólnego milczenia przygotował protokół, który Szuman natychmiast przepisał. Oba dokumenty poświadczono i niespełna w trzy kwadranse interes był gotowy. Świadkowie Wokulskiego pożegnali gospodarza i jego towarzysza, który znowu zatopił się w rozpatrywaniu obłoków.

Gdy już byli na ulicy, Rzecki odezwał się do Szumana:

- Bardzo mili ludzie ci panowie z arystokracji...

- Niech ich diabli porwą!... Niech was wszystkich diabli porwą z waszymi głupimi przesądami!... - wrzeszczał doktór wywijając kułakiem.

Wieczorem pan Ignacy sprowadziwszy pistolety wstąpił do Wokulskiego. Zastał go samotnego przy herbacie. Rzecki nalał sobie herbaty i odezwał się:

- Uważasz, Stachu, to są ludzie wysoce honorowi. Baron, który jak wiesz, jest bardzo roztargniony, gotów cię przeprosić...

- Żadnych przeprosin.

Rzecki umilkł. Pił herbatę i tarł czoło. Po długiej pauzie rzekł:

- Naturalnie, zapewneś pomyślał o interesach... na wypadek...

- Nie spotka mnie żaden wypadek - odparł z gniewem Wokulski.

Pan Ignacy posiedział jeszcze z kwadrans w milczeniu. Herbata nie smakowała mu, głowa go bolała. Dokończył szklanki i spojrzawszy na zegarek, opuścił mieszkanie przyjaciela mówiąc na pożegnanie:

- Jutro wyjedziemy o wpół do ósmej rano.

- Dobrze.

Gdy pan Ignacy wyszedł, Wokulski usiadł do biurka, na arkusiku listowego papieru napisał kilkadziesiąt wierszy, a na kopercie położył adres Rzeckiego. Zdawało mu się, że wciąż słyszy niemiły głos barona:

"Cieszę się, kuzynko, że triumfują twoi wielbiciele... Przykro mi tylko, że na mój kószt..." A gdziekolwiek spojrzał, widział piękną twarz panny Izabeli oblaną rumieńcem wstydu.

W sercu gotowała mu się głucha wściekłość. Czuł, że jego ręce stają się jak żelazne sztaby, a ciało nabiera tak dziwnej tęgości, że chyba nie ma kuli, która by uderzywszy go nie odskoczyła. Przemknął mu przez głowę wyraz: śmierć, i na chwilę uśmiechnął się. Wiedział, że śmierć nie rzuca się na odważnych; staje tylko naprzeciw nich jak zły pies i patrzy zielonymi oczyma: czy nie zmrużą powieki?

Tej samej nocy; jak każdej zresztą innej nocy, baron grał w karty. Maruszewicz, który również był w klubie, przypominał mu o dwunastej, o pierwszej i o drugiej, ażeby szedł spać, gdyż z rana zbudzi go o siódmej ; roztargniony baron odpowiadał: "Zaraz! Zaraz!... ", ale przesiedział do trzeciej, o której to godzinie odezwał się jeden z jego partnerów: - Basta! baronie. Prześpij się choć parę godzin, bo będą ci drżały ręce i spudłujesz.

Słowa te, a jeszcze bardziej opuszczenie stolika przez partnerów, otrzeźwiły barona. Wyszedł z klubu, wrócił do domu i swemu kamerdynerowi, Konstantemu, kazał zbudzić się o siódmej rano.

- Pewnie jaśnie pan robi jakieś głupstwo... - mruknął obrażony sługa. - Cóż tam znowu?... - pytał gniewnie, rozbierając barona:

- A, ty błaźnie jakiś - oburzył się baron - myślisz, że ja będę się przed tobą tłumaczył? - Mam pojedynek, no?... bo mi się tak podoba. O dziewiątej rano będę się strzelał z jakimś szewcem czy fryzjerem, no?... Może mi zabronisz?...

- A niech się jaśnie pan strzela nawet ze starym diabłem!- odparł Konstanty. - Tylkom ciekawy, kto weksle jaśnie pana zapłaci?... A komorne... a utrzymanie domu?... Dlatego, że jaśnie pan co kwartał ma ciekawość na Powązki, to gospodarz nasyła nam rejentów, a ja boję się, żebym z głodu nie umarł... Dobra służba!...

- Pójdziesz mi ty!... - wrzasnął baron i pochwyciwszy kamasz rzucił nim za cofającym się kamerdynerem. Kamasz trafił w ścianę i o mało nie zwalił brązowego posążka Sobieskiego.

Załatwiwszy się z wiernym sługą, baron legł na łóżku i począł zastanawiać się nad swoim opłakanym położeniem.

"Trzeba szczęścia - wzdychał - ażeby mieć pojedynek z kupczykiem. Jeżeli ja go trafię, będę jak myśliwiec, który wyszedł na niedźwiedzie, a zabił chłopu cielną krowę. Jeżeli on mnie trafi, wyjdzie na to, jak gdyby mnie zwalił batem dorożkarz. Jeżeli z obu stron pudło... Nie, mamy przecież strzelać się do krwi. Niech mnie roztratują, jeżeli nie wolałbym tego osła przeprosić, choćby w kancelarii rejenta, ubrawszy się na tę uroczystość we frak i biały krawat. Ach, podłe czasy liberalne!... Mój ojciec kazałby takiego zucha oćwiczyć swoim psiarczykom, a ja muszę dawać mu satysfakcję, jak gdybym sam sprzedawał cynamon... Niechże już raz przyjdzie ta głupia rewolucja socjalna i wytłucze albo nas, albo liberałów..." Począł usypiać i marzył, że Wokulski zabił go. Widział, jak jego trupa dwu posłańców niesie do mieszkania żony, jak żona mdleje i rzuca mu się na zakrwawione piersi... Jak płaci wszystkie jego długi i asygnuje tysiąc rubli na pogrzeb i... jak on zmartwychwstaje i zabiera owe tysiąc rubli na drobne wydatki...

Błogi uśmiech zaigrał na zniszczonej twarzy barona i - zasnął jak dziecię.

O siódmej ledwie go zbudzili Konstanty i Maruszewicz. Baron w żaden sposób nie chciał wstawać mrucząc, że woli być zhańbionym i niehonorowym aniżeli zrywać się tak wcześnie. Dopiero widok karafki z zimną wodą upamiętał go. Baron wyskoczył z łóżka, uderzył Konstantego, zwymyślał Maruszewicza, a w duchu przysiągł, że Wokulskiego zabije.

"A tak!... - dodał po chwili. - Drasnę go, a on będzie kulał do końca życia i będzie opowiadał: tę śmiertelną ranę otrzymałem w pojedynku z baronem Krzeszowskim!... To mnie urządzi... Co oni mi narobili, ci moi kochani sekundanci?... Jeżeli już jakiś kupczyk gwałtem chce do mnie strzelać, niech strzela przynajmniej wtedy, kiedy idę na spacer, ale nie w pojedynku... Straszne położenie!... Wyobrażam sobie, jak moja droga małżonka będzie opowiadać, że biję się z kupcami..."

ROZDZIAŁ TRZYNASTY, część I CAPÍTULO|TRECE|parte|I CHAPTER THIRTEEN, Part I CAPÍTULO TRECE, parte I

- Co?... Qué - ¿Qué?... - śmiał się trącając Wokulskiego w ramię. se rió|(pronombre reflexivo)|tocando|a Wokulsky|en|el brazo - se reía dándole un toque a Wokulski en el brazo. - Palisz się pan, co?... Fumas||señor|qué - Te estás quemando, ¿verdad?... Ocknął się w panu sportsmen!... Se dio cuenta|reflexivo|en|usted|deportista ¡Se despertó, señor deportista!... My, panie, przez cały czas wyścigów jesteśmy w gorączce. Mi|señor|durante|todo|el tiempo|de las carreras|estamos|en|fiebre Nosotros, señor, estamos en fiebre durante toda la carrera. Nasz zakładzik o pięćdziesiąt rubli stoi, co?... Nuestro|apuesta|de|cincuenta|rublos|está|qué Nuestra apuesta de cincuenta rublos está en juego, ¿verdad?... Jakbym je miął w kieszeni; mógłbyś je pan natychmiast zapłacić. Si yo|los|tuviera|en|bolsillo|podría|los|usted|inmediatamente|pagar Si los tuviera en el bolsillo; podría pagarlos de inmediato, señor.

Nareszcie dojechał na miejsce i znowu upłynęło z dziesięć minut, nim służący powrócił z kasy z biletem. Finalmente|llegó|al|lugar|y|de nuevo|pasaron|de|diez|minutos|antes de que|el sirviente|regresó|de|la caja|con|el billete Finalmente llegó al lugar y pasaron otros diez minutos antes de que el sirviente regresara de la taquilla con el billete. Dokoła powozu tłoczyła się ciżba bezpłatnych widzów i huczał gwar tysiąca głosów, a Wokulskiemu zdawało się, że wszyscy mówią tylko o jego klaczy i drwią z kupca, który bawi się w wyścigi. |||||||||||||||||||||||||||||||перегони Alrededor|del carruaje|se agolpaba|uno a otro|multitud|gratuitos|espectadores|y|resonaba|el bullicio|de mil|voces|y|a Wokulski|le parecía|le|que|todos|hablaban|solo|sobre|su|yegua|y|se burlan|de|el comerciante|que|juega|se|en|carreras Alrededor de la carruaje se agolpaba una multitud de espectadores gratuitos y resonaba el bullicio de mil voces, y a Wokulski le parecía que todos hablaban solo de su yegua y se burlaban del comerciante que se divierte con las carreras.

Dżokej podniósł dwa palce do żółto-niebieskiej czapki, a wyjąwszy drugą ręką cygaro z ust plunął przez zęby. El jinete|levantó|dos|dedos|hacia|||gorra|y|sacando|otra|mano|cigarro|de|la boca|escupió|por|los dientes El jinete levantó dos dedos hacia la gorra amarillo-azul, y sacando con la otra mano un cigarro de la boca escupió entre los dientes.

- Och! ¡Ay - ¡Oh! - odpowiedział dżokej. respondió|jinete - respondió el jinete.

- Tamte dwa konie są niezłe, ale nasza klacz znakomita - mówił dyrektor. ||||||||чудова|| Those|two|horses|are|decent|but|our|mare|excellent|said|director - Esos dos caballos son buenos, pero nuestra yegua es excelente - dijo el director.

- Och! ¡Ay - ¡Oh! - potwierdził dżokej. confirmó|el jinete - confirmó el jinete.

Wokulski odprowadził go na stronę i rzekł: Wokulski|lo llevó|él|a|un lado|y|dijo Wokulski lo llevó a un lado y dijo:

Teraz zaczął szukać panny Izabeli. Ahora|comenzó|a buscar|señorita|Izabela Ahora comenzó a buscar a la señorita Izabela.

Obszedł długi łańcuch powozów ustawionych wzdłuż toru, przypatrywał się koniom, służbie, zaglądał pod parasolki damom, ale panny Izabeli nie dostrzegł., ||||||колії||||||||||||| Rodeó|largo|cadena|de carruajes|alineados|a lo largo de|de la pista|observaba|a sí mismo|a los caballos|a los sirvientes|miraba|debajo de||a las damas|pero|señorita|Isabel|no|vio Recorrió una larga fila de carruajes alineados a lo largo de la pista, observaba a los caballos, al servicio, miraba debajo de los paraguas de las damas, pero no vio a la señorita Izabela.

- Czytając od dziesięciu lat, jak łają nas za zbytki, już chciałem poprawić się i sprzedać stajnię. Leyendo|durante|diez|años|como|regañan|a nosotros|por|excesos|ya|quería|mejorar|a mí mismo|y|vender|establo - Leyendo desde hace diez años, como nos critican por los excesos, ya quería mejorar y vender el establo. Tymczasem widzę, że człowiek, który wczoraj dorobił się majątku, dziś puszcza konia na wyścigach... Ha! Mientras tanto|veo|que|hombre|que|ayer|ganó|se|riqueza|hoy|apuesta|caballo|en|las carreras|¡Ja Mientras tanto, veo que el hombre que ayer acumuló una fortuna, hoy deja correr su caballo en las carreras... ¡Ja! myślę, toście wy takie ptaszki?... pienso||ustedes|tales|pajaritos ¿Pienso, son ustedes tales pajaritos?... Nas moralizujecie, a gdy się uda, robicie to samo?.. Nos|moralizan|pero|cuando|uno|tiene éxito|hacen|eso|mismo Nos moralizan, y cuando tienen éxito, hacen lo mismo?.. Otóż nie poprawię się, nie sprzedam stajni, nie... Pues|no|mejoraré|||venderé|establo| Pues no me corregiré, no venderé el establo, no...

- Dziarski chłop... Valiente|chico - Un chico valiente...

Opanował go pesymizm. Dominó|lo|pesimismo El pesimismo lo dominó. Kobiety wydawały mu się brzydkimi, ich barwne stroje dzikimi, ich kokieteria wstrętną. ||||поганими||||||| Las mujeres|le||le|feas|sus|coloridos|trajes|salvajes|su|coquetería|repugnante Las mujeres le parecían feas, sus coloridos trajes salvajes, su coquetería repugnante. Mężczyźni byli głupi, tłum ordynaryjny, muzyka wrzaskliwa. Los hombres|eran|tontos|la multitud|ordinaria|la música|estridente Los hombres eran tontos, la multitud ordinaria, la música estridente. Wchodząc na galerię śmiał się z jej skrzypiących schodów i starych ścian, na których było widać ślady deszczowych zacieków. Al entrar|a|la galería|se rió|de ella|de|sus|chirriantes|escaleras|y|viejas|paredes|en|las que|había|visible|marcas|de lluvia|filtraciones Al entrar en la galería, se reía de sus escaleras chirriantes y de las viejas paredes, en las que se podían ver las marcas de las filtraciones de lluvia. Znajomi kłaniali mu się, kobiety uśmiechały się do niego, tu i owdzie szeptano: "Patrz! Los amigos|se inclinaban|a él|reflexivo|Las mujeres|sonreían|reflexivo|a|él|aquí|y|allá|se susurraba|¡Mira Los conocidos le saludaban, las mujeres le sonreían, aquí y allá se susurraba: "¡Mira! patrz!..." mira ¡mira!..." Ale on nie uważał. Pero|él|no|prestó atención Pero él no prestaba atención. Stanął na najwyższej ławie galerii i ponad pstrym a huczącym tłumem patrzył przez lornetę na drogę, aż hen pod rogatkę, widząc tylko kłęby żółtego kurzu. Se paró|en|más alta|banca|de la galería|y|sobre|moteado|y|ruidoso|multitud|miraba|a través de|el catalejo|hacia|el camino|hasta|allá|bajo|la puerta|viendo|solo|nubes|amarillas|polvo Se puso de pie en el banco más alto de la galería y, sobre la multitud colorida y ruidosa, miraba a través de los prismáticos hacia el camino, hasta la puerta, viendo solo nubes de polvo amarillo.

Wokulski sam nie wiedział, kiedy zbiegł z galerii i kiedy wszedł do koła. Wokulski|solo|no|sabía|cuándo|salió corriendo|de|la galería|y|cuándo|entró|al|círculo Wokulski no sabía él mismo cuándo salió de la galería y cuándo entró en el círculo. Kogoś potrącił, ktoś pytał go o bilet... Pędził prosto przed siebie i od razu wpadł na powóz. Alguien|atropelló|alguien|preguntó|lo|sobre|billete|Condujo|recto|delante|de sí mismo|y|inmediatamente||chocó|contra|carro Chocó con alguien, alguien le preguntó por el billete... Corría recto hacia adelante y de inmediato chocó con una carruaje. Lokaj hrabiny ukłonił mu się z kozła, a pan Łęcki zawołał: El mayordomo|de la condesa|se inclinó|a él|reflexivo|desde|el caballo|y|señor|Łęcki|llamó El sirviente de la condesa le hizo una reverencia desde el pescante, y el señor Łęcki gritó:

- Otóż i pan Wokulski!... Pues|y|señor|Wokulski - ¡Aquí está el señor Wokulski!...

Wokulski przywitał się z paniami, przy czym prezesowa znacząco ścisnęła go za rękę, a pan Łęcki spytał: Wokulski|saludó|a sí mismo|con|las damas|mientras|que|la presidenta|significativamente||a él|por|la mano|y|señor|Łęcki|preguntó Wokulski saludó a las damas, mientras que la presidenta le apretó la mano de manera significativa, y el señor Łęcki preguntó:

- Tak jest. Sí|es - Así es.

Panna Izabela zwróciła się do niego z uśmiechem. Señorita|Izabela|le|a él|hacia|él|con|sonrisa La señorita Izabela se dirigió a él con una sonrisa.

Wokulski wskoczył do swego powozu i otworzył lornetę. Wokulski|saltó|a|su|carruaje|y|abrió|el catalejo Wokulski saltó a su carruaje y abrió los binoculares. Był tak pochłonięty wyścigiem, że na chwilę zapomniał o pannie Izabeli. Estaba|tan|absorto|en la carrera|que|por|un momento|olvidó|sobre|señorita|Isabel Estaba tan absorto en la carrera que por un momento se olvidó de la señorita Isabel. Sekundy rozciągały mu się w godziny; zdawało mu się, że jest przywiązany do trzech koni mających się ścigać i że każdy ich ruch niepotrzebny szarpie mu ciało. Segundos|se estiraban|le|reflexivo|en|horas|le parecía|le|reflexivo|que|está|atado|a|tres|caballos|que iban|reflexivo|a correr|y|que|cada|de ellos|movimiento|innecesario|sacude|le|cuerpo Los segundos se estiraban en horas; le parecía que estaba atado a tres caballos que iban a competir y que cada movimiento innecesario de ellos le sacudía el cuerpo. Uważał, że jego klacz nie ma dość ognia i że Yung jest zanadto obojętny. |||||||||||||байдужий Creía|que|su|yegua|no|tiene|suficiente|fuego|y|que|Yung|es|demasiado|indiferente Creía que su yegua no tenía suficiente fuego y que Yung era demasiado indiferente. Mimo woli słyszał rozmowy otaczających go: A pesar de|su voluntad|escuchaba|conversaciones|que lo rodeaban|a él Involuntariamente escuchaba las conversaciones de quienes lo rodeaban:

- Yung weźmie.., Yung|tomará - Yung tomará..,

- Krzeszowski wściekłby się... Krzeszowski|se enojaría| - Krzeszowski se enojaría...

- Yung na przodzie... Yung|en|frente - Yung al frente...

- To właśnie głupstwo... Eso|justo|tontería - Eso es precisamente una tontería...

- Już minęli zakręt... Ya|pasaron|curva - Ya han pasado la curva...

- Drugi... Znowu wysunął się... Segundo|Otra vez|salió|reflexivo - Segunda... Se ha adelantado de nuevo...

- Ale gniady idzie... Pero|castaño|viene - Pero el castaño avanza...

- Pąsowa kurtka w tyle... Púrpura|chaqueta|en|la parte de atrás - Chaqueta rosa en la parte de atrás...

- Gniady dopędza... El castaño|alcanza - El castaño está alcanzando...

- Patrzcie!... ¡Miren - ¡Miren!... patrzcie!... miren ¡miren!... Pąsowy bierze gniadego... Pąsowy|toma|gniado El castaño toma al bayo...

- Gniady na końcu... Przegrałeś pan... castaño|en|el final|Perdiste|señor - El bayo al final... Has perdido, señor...

- Pąsowy bierze Yunga... Pąsowy|toma|Yunga - El castaño toma a Yung...

- Nie weźmie, już ćwiczy konia... No|tomará|ya|entrena|al caballo - No lo tomará, ya está entrenando al caballo...

- Ale... ale... Brawo Yung!... Pero||bravo|Yung - Pero... pero... ¡Bravo Yung!... Brawo Wokulski!... Bravo|Wokulski ¡Bravo Wokulski!... Klacz idzie jak woda!... La yegua|camina|como|agua ¡La yegua va como el agua!... Brawo!... ¡Bravo ¡Bravo!...

- Brawo!... ¡Bravo - ¡Bravo!... brawo!. ¡bien hecho ¡bravo!. :. :.

- Sułtanka!... Sultana - ¡Sultana!... Jeździec Yung!... Jinete|Yung ¡Jinete Yung!... Właściciel anonim... Propietario|anónimo Propietario anónimo...

- Cieszę się, kuzynko, że twoi wielbiciele triumfują... Przykro mi tylko, że na mój koszt... Witam panie! Me alegra|reflexivo|prima|que|tus|admiradores||Siento|me|solo|que|a|mi|costa|¡Hola|señores - Me alegra, prima, que tus admiradores triunfen... Solo lamento que sea a mi costa... ¡Saludos, señores! - dodał kłaniając się hrabinie i prezesowej. añadió|inclinándose|a sí mismo|a la condesa|y|a la presidenta - añadió inclinándose ante la condesa y la presidenta.

- Baronie... - wtrąciła prezesowa. Barón|interrumpió|presidenta - Baronía... - interrumpió la presidenta.

- Słówko, panie baronie - rzekł. Palabra|señor|barón|dijo - Un momento, señor barón - dijo.

- Pan mnie potrącił, panie baronie... Señor|me|atropelló|señor|barón - Me ha chocado, señor barón...

- Bardzo przepraszam... Muy|lo siento - Lo siento mucho...

- To mi nie wystarcza... Eso|me|no|es suficiente - Esto no me es suficiente...

- Czyżby pan chciał satysfakcji? acaso|usted|quería|satisfacción - ¿Acaso quiere usted satisfacción? - spytał baron. preguntó|barón - preguntó el barón.

- Właśnie. Justo - Exactamente.

Wokulski podał mu bilet i notatnik, w którym baron zapisał adres i swoje nazwisko nie omieszkawszy zrobić przy nim zakrętu. Wokulski|le dio|a él|boleto|y|cuaderno|en|el cual|barón||dirección|y|su|apellido|no|sin dudar|hacer|junto a|él|giro Wokulski le dio un billete y un cuaderno, en el que el barón anotó la dirección y su nombre, sin olvidar hacer un giro junto a él.

- Postaram się zadowolić pana barona. intentaré|reflexivo|satisfacer|al señor|barón - Haré todo lo posible para satisfacer al barón.

Rozstali się wymieniając najpiękniejsze ukłony. Se separaron|(pronombre reflexivo)|intercambiando|los más hermosos|saludos Se despidieron intercambiando los más bellos saludos.

Zirytowana hrabina kazała jechać do domu nie czekając końca wyścigów. Irritada|condesa|ordenó|ir|a|casa|no|esperando|el final|de las carreras La condesa irritada ordenó que se fueran a casa sin esperar el final de las carreras. Wokulski ledwo miał czas dopaść powozu i pożegnać się z damami. Wokulski|apenas|tenía|tiempo|alcanzar|carruaje|y|despedirse|reflexivo|con| Wokulski apenas tuvo tiempo de alcanzar la carruaje y despedirse de las damas. Nim konie ruszyły, panna Izabela wychyliła się i podając Wokulskiemu końce palców szepnęła: Antes de que|caballos|se movieron|señorita|Izabela|se inclinó|a sí misma||extendiendo|a Wokulski|extremos|de los dedos|susurró Antes de que los caballos se pusieran en marcha, la señorita Izabela se inclinó y, extendiendo los dedos a Wokulski, susurró:

-Mersi, monsieur... Gracias|señor -Gracias, señor...

- Co to za profany z tych korektorów... Mam tu paręset cyfr o trzech znakach dziesiętnych i wyobraź sobie, połowa jest błędna... Oni myślą, że jakaś tysiączna albo nawet setna część milimetra nic nie znaczy, a nie wiedzą, laiki, że tam właśnie mieści się cały sens. Qué|es|de|profano|de|esos|correctores|Tengo|aquí|varios cientos|dígitos|de|tres|lugares|decimales|y|imaginas|te|la mitad|es|incorrecta|Ellos|piensan|que|algún||o|incluso|centésima|parte|milímetro|nada|no|significa|y|no|saben|legos|que|allí|justo|se encuentra|uno mismo|todo|sentido - ¿Qué son estos profanos de los correctores...? Tengo aquí un par de cientos de cifras con tres decimales y, imagina, la mitad son incorrectas... Ellos piensan que una milésima o incluso una centésima parte de un milímetro no significa nada, y no saben, ignorantes, que ahí es donde reside todo el sentido. Niech mnie diabli porwą, jeżeli w Polsce byłoby możliwym nie tylko wynalezienie, ale nawet drukowanie tablic logarytmicznych. que|me|diablos|lleven|si|en|Polonia|fuera|posible|no|solo|invención|sino|incluso|impresión|tablas|logarítmicas Que me lleven los diablos si en Polonia fuera posible no solo inventar, sino incluso imprimir tablas logarítmicas. Dobry Polak poci się już przy drugiej cyfrze dziesiętnej, przy piątej dostaje gorączki, a przy siódmej zabija go apopleksja... Cóż u ciebie słychać? Buen|Polaco|suda|reflexivo|ya|con|segunda|cifra|decimal|con|quinta|recibe|fiebre|y|con|séptima|lo mata|a él|apoplejía|Qué|en|ti|se escucha Un buen polaco ya suda con el segundo dígito decimal, con el quinto le da fiebre, y con el séptimo lo mata un apoplejía... ¿Qué hay de nuevo contigo?

- Mam pojedynek - odparł Wokulski. Tengo|duelo|respondió|Wokulski - Tengo un duelo - respondió Wokulski.

- Z baronem Krzeszowskim. Con|el barón|Krzeszowski - Con el barón Krzeszowski.

- Potrącił mnie na wyścigach. Me atropelló|a mí|en|las carreras - Me chocó en las carreras.

- Na wyści...?. En|carrera - ¿En las carreras...?. - A cóżeś ty robił na wyścigach?... Y|qué|tú|hacías|en|las carreras - ¿Y qué estabas haciendo en las carreras?...

- Myślisz, żem zwariował? Piensas|que|me volví loco - ¿Crees que me he vuelto loco? - spytał go Wokulski. preguntó|a él|Wokulski - le preguntó Wokulski.

- Więc już tak?... Entonces|ya|así - ¿Así que ya es así?... - mruknął. murmuró - murmuró. - Dobrze. Bien - Bien.

- To co już raz powiedziałem - odparł Szuman. Lo|que|ya|una vez|dije|respondió|Szuman - Lo que ya he dicho una vez - respondió Szuman. - Zbliżamy się do piątego aktu. Nos acercamos|a|al|quinto|acto - Nos estamos acercando al quinto acto. Jest to albo koniec dzielnego człowieka, albo początek całego szeregu głupstw... Es|esto|o|final|valiente|hombre||comienzo|de toda|serie|tonterías Es o el final de un hombre valiente, o el comienzo de toda una serie de tonterías...

- Najgorszych, bo politycznych - wtrącił Rzecki. peores|porque|políticos|interrumpió|Rzecki - Las peores, porque son políticas - interrumpió Rzecki.

Hrabia-Anglik czekał na nich w towarzystwie innego dżentelmena, który nieustannie wyglądał przez okno na obłoki i co kilka minut poruszał krtanią w taki sposób, jakby coś przełykał z trudnością. ||esperaba|a|ellos|en|compañía|otro|caballero|que|constantemente|miraba|por|ventana|a|nubes|y|cada|pocos|minutos|movía|la garganta|de|tal|manera|como si|algo|tragaba|con|dificultad El conde-inglés los esperaba en compañía de otro caballero, que no dejaba de mirar por la ventana hacia las nubes y cada pocos minutos movía la garganta como si tuviera dificultades para tragar. Miał minę nieprzytomnego; w rzeczywistości był niepospolitym człowiekiem, jako myśliwiec na lwy i głęboki znawca egipskich starożytności. Tenía|expresión|inconsciente|en|realidad|era|poco común|hombre|como|cazador|de|leones|y|profundo|conocedor|egipcias|antigüedades Tenía una expresión de inconsciencia; en realidad era un hombre extraordinario, como cazador de leones y profundo conocedor de las antigüedades egipcias.

W gabinecie hrabiego-Anglika stał na środku stół przykryty zielonym suknem i otoczony czterema wysokimi krzesłami; na stole leżały cztery arkusze papieru, cztery ołówki, dwa pióra i kałamarz tak wielkich rozmiarów, jakby był przeznaczony do sitzbadów. En|gabinete|conde|inglés|estaba|en|el centro|mesa|cubierta|verde|paño|y|rodeada|por cuatro|altos|sillas|en|la mesa|había|cuatro|hojas|de papel||lápices||plumas||tintero|tan|grandes|tamaños|como si|fuera|destinado|a|baños de asiento En el gabinete del conde-inglés había una mesa en el centro cubierta con un paño verde y rodeada de cuatro sillas altas; sobre la mesa había cuatro hojas de papel, cuatro lápices, dos plumas y un tintero de un tamaño tan grande que parecía destinado a baños de asiento.

- W takim razie słuchamy warunków... En|tal|caso|escuchamos|condiciones - En ese caso, escuchamos las condiciones...

- O! ¡Oh - ¡Oh! bardzo prosimy panów - rzekł hrabia. muy|pedimos|señores|dijo|conde les rogamos, señores - dijo el conde.

Rzecki odchrząknął. Rzecki|aclaró la garganta Rzecki se aclaró la garganta.

- Tek. Tek - Tek.

- Tek. Tek - Tek.

- Tek. Tek - Tek.

Rzecki ukłonił się, nie wstając z krzesła. Rzecki|se inclinó|reflexivo|no|levantándose|de|la silla Rzecki se inclinó, sin levantarse de la silla. Hrabia wziął arkusz papieru i wśród ogólnego milczenia przygotował protokół, który Szuman natychmiast przepisał. El conde|tomó|hoja|de papel|y|en medio de|general|silencio|preparó|protocolo|que|Szuman|inmediatamente|copió El conde tomó una hoja de papel y en medio del silencio general preparó el protocolo, que Szuman transcribió de inmediato. Oba dokumenty poświadczono i niespełna w trzy kwadranse interes był gotowy. Ambos|documentos|fueron certificados|y|en menos de|en|tres|cuartos de hora|interés|estaba|listo Ambos documentos fueron certificados y en menos de tres cuartos de hora el negocio estaba listo. Świadkowie Wokulskiego pożegnali gospodarza i jego towarzysza, który znowu zatopił się w rozpatrywaniu obłoków. Los testigos|de Wokulski|despidieron|al anfitrión|y|su|compañero|que|de nuevo|se sumergió|en||la contemplación|de las nubes Los testigos de Wokulski despidieron al anfitrión y a su compañero, que nuevamente se sumió en la contemplación de las nubes.

Wieczorem pan Ignacy sprowadziwszy pistolety wstąpił do Wokulskiego. Por la noche|señor|Ignacy||pistolas|entró|a|Wokulski Por la tarde, el señor Ignacy, habiendo traído las pistolas, visitó a Wokulski. Zastał go samotnego przy herbacie. Lo encontró|a él|solo|con|té Lo encontró solo tomando té. Rzecki nalał sobie herbaty i odezwał się: Rzecki|se sirvió|a sí mismo|té|y|habló|se Rzecki se sirvió té y dijo:

- Żadnych przeprosin. Ningunas|disculpas - Ninguna disculpa.

- Dobrze. Bien - Bien.

"Cieszę się, kuzynko, że triumfują twoi wielbiciele... Przykro mi tylko, że na mój kószt..." Me alegra|reflexivo|prima|que||tus|admiradores|Siento|me|solo|que|a|mi|costa "Me alegra, prima, que triunfen tus admiradores... Solo lamento que sea a mi costa..." A gdziekolwiek spojrzał, widział piękną twarz panny Izabeli oblaną rumieńcem wstydu. Y|dondequiera|miró|veía|hermosa|cara|señorita|Isabel|cubierta|rubor|de vergüenza Y dondequiera que miraba, veía el hermoso rostro de la señorita Isabel, cubierto de un rubor de vergüenza.

W sercu gotowała mu się głucha wściekłość. En|corazón|hervía|le|reflexivo|sorda|ira En su corazón hervía una sorda furia. Czuł, że jego ręce stają się jak żelazne sztaby, a ciało nabiera tak dziwnej tęgości, że chyba nie ma kuli, która by uderzywszy go nie odskoczyła. Sintió|que|sus|manos|se volvían||como|de hierro|barras|y|cuerpo|adquiría|tan|extraña|robustez|que|probablemente|no|hay|bala|que|al|golpearle|a él|no|rebotaría Sentía que sus manos se volvían como barras de hierro, y su cuerpo adquiría una extraña rigidez, que probablemente no había bala que, al golpearlo, no rebotara. Przemknął mu przez głowę wyraz: śmierć, i na chwilę uśmiechnął się. Pasó|por su|por|cabeza|palabra|muerte|y|por|un momento|sonrió|se Le pasó por la cabeza la palabra: muerte, y sonrió por un momento. Wiedział, że śmierć nie rzuca się na odważnych; staje tylko naprzeciw nich jak zły pies i patrzy zielonymi oczyma: czy nie zmrużą powieki? Sabía|que|muerte|no|ataca|a|sobre|valientes|se pone|solo|frente|a ellos|como|malo|perro|y|mira|con ojos verdes|ojos|si|no|cerrarán|párpados Sabía que la muerte no se lanza sobre los valientes; solo se enfrenta a ellos como un perro malo y los mira con ojos verdes: ¿no van a cerrar los párpados?

"Trzeba szczęścia - wzdychał - ażeby mieć pojedynek z kupczykiem. Necesita|suerte|suspiró|para|tener|duelo|con|el comerciante "Se necesita suerte - suspiró - para tener un duelo con un comerciante." Jeżeli ja go trafię, będę jak myśliwiec, który wyszedł na niedźwiedzie, a zabił chłopu cielną krowę. Si|yo|lo|golpeo|seré|como|cazador|que|salió|a|osos|y|mató|al campesino|preñada|vaca Si lo golpeo, seré como un cazador que salió a cazar osos, pero mató la vaca preñada de un campesino. Jeżeli on mnie trafi, wyjdzie na to, jak gdyby mnie zwalił batem dorożkarz. Si|él|me|golpea|resultará|en|eso|como|si|me|derribara|con un látigo|cochero Si él me golpea, será como si un cocheró me hubiera derribado con un látigo. Jeżeli z obu stron pudło... Nie, mamy przecież strzelać się do krwi. Si|de|ambos|lados|fallo|No|tenemos|por supuesto|disparar||hasta|sangre Si ambos fallamos... No, tenemos que dispararnos hasta que haya sangre. Niech mnie roztratują, jeżeli nie wolałbym tego osła przeprosić, choćby w kancelarii rejenta, ubrawszy się na tę uroczystość we frak i biały krawat. Que|me|atropellen|si|no|preferiría|a ese|burro|disculpar|aunque sea|en|la oficina|del notario|vistiéndome|reflexivo|para|esta|ceremonia|con|frac|y|blanco|corbata Que me atropellen, si no preferiría disculparme con ese burro, aunque sea en la oficina del notario, vestido para esta ocasión con frac y corbata blanca. Ach, podłe czasy liberalne!... Ah|miserables|tiempos|liberales ¡Ah, tiempos liberales miserables!... Mój ojciec kazałby takiego zucha oćwiczyć swoim psiarczykom, a ja muszę dawać mu satysfakcję, jak gdybym sam sprzedawał cynamon... Niechże już raz przyjdzie ta głupia rewolucja socjalna i wytłucze albo nas, albo liberałów..." Mi|padre|ordenaría|tal|bravucón|entrenar|a sus|perritos|y|yo|debo|darle|le|satisfacción|como|si yo|solo|vendiera|canela|Que|ya|una vez|venga|esa|estúpida|revolución|social|y|aniquile|o|nosotros|o|liberales ¡Mi padre haría que un tipo así lo entrenara con sus perritos, y yo tengo que darle satisfacción, como si yo mismo estuviera vendiendo canela... Que ya venga esta estúpida revolución social y nos mate a nosotros o a los liberales..." Począł usypiać i marzył, że Wokulski zabił go. Comenzó|a dormir|y|soñó|que|Wokulski|lo mató|a él Comenzó a adormecerse y soñó que Wokulski lo mataba. Widział, jak jego trupa dwu posłańców niesie do mieszkania żony, jak żona mdleje i rzuca mu się na zakrwawione piersi... Jak płaci wszystkie jego długi i asygnuje tysiąc rubli na pogrzeb i... jak on zmartwychwstaje i zabiera owe tysiąc rubli na drobne wydatki... Vio|cómo|su|cuerpo|de dos|mensajeros|lleva|a|la casa|de su esposa|cómo|esposa|se desmaya|y|se lanza|a él|se|sobre|ensangrentadas|pechos|Cómo|paga|todas|sus|deudas|y|asigna|mil|rublos|para|entierro|y|cómo|él|resucita|y|toma|esos|mil|rublos|para|pequeños|gastos Vio cómo su cadáver era llevado por dos mensajeros a la casa de su esposa, cómo su esposa se desmayaba y se lanzaba sobre su pecho ensangrentado... Cómo pagaba todas sus deudas y asignaba mil rublos para el entierro y... cómo él resucitaba y se llevaba esos mil rublos para gastos menores...

SENT_CWT:AFkKFwvL=15.55 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=7.42 es:AFkKFwvL openai.2025-02-07 ai_request(all=470 err=0.00%) translation(all=376 err=0.00%) cwt(all=3762 err=0.80%)