4. Η ιστορία του Φαλακρού Άντρα (2)
«Εκείνη την στιγμή μια τρομαχτική αλλαγή επήλθε στην έκφραση του, τα μάτια του κοιτούσαν αγριεμένα, το σαγόνι του είχε κρεμάσει, και φώναξε με μια φωνή που ποτέ δε θα ξεχάσω, ‘Κρατήστε τον έξω! Για όνομα του Θεού κρατήστε τον έξω! ' Κι οι δυο μας κοιτάξαμε από την άλλη μεριά προς το παράθυρο πίσω μας εκεί που ήταν καρφωμένο το βλέμμα του. Ένα πρόσωπο μας κοιτούσε μέσα από το σκοτάδι. Βλέπαμε τη γυαλάδα της μύτης που ήταν πιεσμένη πάνω στο γυαλί. Επρόκειτο για ένα γενειοφόρο, δασύτριχο πρόσωπο, με αγριωπά σκληρά μάτια και μια έκφραση έντονης μοχθηρίας. Ο αδελφός μου κι εγώ ορμήσαμε προς το παράθυρο, όμως ο άντρας είχε χαθεί. Όταν επιστρέψαμε στον πατέρα μου το είχε γείρει κι ο παλμός του είχε σταματήσει να χτυπά.
«Ψάξαμε τον κήπο εκείνο το βράδυ όμως δεν βρήκαμε ίχνος του εισβολέα εκτός του ότι μόλις κάτω από το παράθυρο μια μοναδική πατημασιά ήταν ορατή μέσα στο παρτέρι. Μα εκτός από κείνο το μοναδικό ίχνος, θα μπορούσαμε να σκεφθούμε πως η φαντασία μας είχε επικαλεσθεί εκείνο το άγριο, λυσσαλέο πρόσωπο. Σύντομα, εντούτοις, βρήκαμε μια άλλη σημαντικότερη απόδειξη πως υπήρχαν μυστικές δυνάμεις επί το έργο ολόγυρα μας. Το παράθυρο του δωματίου του πατέρα μου βρέθηκε ανοικτό το πρωί, τα ντουλάπια του και τα κουτιά του είχαν αναστατωθεί, και πάνω στο στήθος του βρισκόταν στερεωμένο ένα σκισμένο κομμάτι χαρτί με τις λέξεις ‘Το σημάδι των τεσσάρων' γραμμένο πάνω του. Τι σήμαινε η φράση ή ποιος ήταν ο άγνωστος επισκέπτης μας, δεν μάθαμε ποτέ. Από όσο είμαστε σε θέση να κρίνουμε, κανένα από τα προσωπικά αντικείμενα του πατέρα μας δεν κλάπηκε στην πραγματικότητα, μολονότι τα πάντα είχαν ανακατευτεί. Ο αδελφός μου κι εγώ φυσικά συσχετίσαμε το περίεργο γεγονός με το φόβο που στοίχειωνε τον πατέρα μου κατά τη διάρκεια της ζωής του, όμως αποτελεί ακόμη ένα απόλυτο μυστήριο για μας.»
O ανθρωπάκος σταμάτησε για να ξανανάψει τον ναργιλέ του και κάπνισε συλλογισμένα για μερικές στιγμές. Καθόμασταν όλοι μας αφοσιωμένοι, ακούγοντας την μοναδική του αφήγηση. Στη σύντομη αναφορά του θανάτου του πατέρα της η Δεσποινίδα Μόρσταν είχε γίνει κάτωχρη, και προς στιγμής φοβήθηκα πως επρόκειτο να λιποθυμήσει. Συνήρθε, ωστόσο, πίνοντας ένα ποτήρι νερό το οποίο της γέμισα διακριτικά από μια Βενετσιάνικη κανάτα πάνω σε ένα τραπεζάκι. Ο Σέρλοκ Χολμς έγειρε πίσω στην καρέκλα του έχοντας μια αφηρημένη έκφραση και με τα βλέφαρα του χαμηλωμένα πάνω από τα λαμπερά μάτια του. Καθώς τον κοίταξα, δεν μπόρεσα να μη σκεφθώ το πώς την ίδια εκείνη ημέρα είχε παραπονεθεί με πικρία για την κοινοτοπία της ζωής. Εδώ τουλάχιστον υπήρχε ένα πρόβλημα το οποίο θα έθετε σε δοκιμασία την κρίση του στο έπακρο. Ο Κος Θαντέους Σόλτο έριξε από μια ματιά σε όλους μας με μια εμφανή περηφάνια στο αποτέλεσμα το οποίο η ιστορία του είχε επιφέρει και κατόπιν συνέχισε ανάμεσα σε ρουφηξιές από την υπερτροφική πίπα του.
«Ο αδελφός μου και εγώ», είπε, «ήμασταν, όπως ίσως θα φαντάζεστε, αρκετά συγκλονισμένοι όσον αφορά τον θησαυρό περί του οποίου είχε μιλήσει ο πατέρας μας. Για εβδομάδες και μήνες σκαλίζαμε και ψάχναμε σε κάθε κομμάτι του κήπου δίχως να ανακαλύψουμε την τοποθεσία του. Ήταν εξωφρενικό να ξέρουμε πως η κρυψώνα του βρισκόταν στα χείλη του τη στιγμή του θανάτου του. Ήμασταν σε θέση να κρίνουμε το μεγαλείο του αγνοούμενου πλούτου από την τιάρα την οποία είχε κρατήσει. Σχετικά με αυτήν την τιάρα ο αδελφός μου Μπαρθόλομιου κι εγώ ελάχιστα συζητήσαμε. Οι πέρλες ήταν εμφανώς μεγάλης αξίας, και ήταν ενάντιος στο να τις αποχωρισθεί, γιατί, μεταξύ φίλων, ο αδελφός είχε κι ο ίδιος την προδιάθεση προς το ελάττωμα του πατέρα. Θεωρούσε, επίσης, πως αν αποχωριζόμασταν την τιάρα ίσως να γινόταν έναυσμα κουτσομπολιών και εντέλει να μας προκαλούσε προβλήματα. Το μόνο που μπόρεσα να τον πείσω να κάνω ήταν να μου επιτρέψει να ψάξω την διεύθυνση της Δεσποινίδας Μόρσταν και να της στέλνω μια αποσπασμένη πέρλα σε σταθερά διαστήματα έτσι ώστε τουλάχιστον να μην ένοιωθε ποτέ στερημένη.»
«Μια ευγενική σκέψη», είπε η σύντροφος μας σοβαρά, «εξαιρετική καλοσύνη εκ μέρους σας.»
Ο ανθρωπάκος κούνησε το χέρι του αποδοκιμαστικά.
«Ήμασταν οι κηδεμόνες σας», είπε, «έτσι εξέλαβα το θέμα, μολονότι ο Αδελφός Μπαρθόλομιου αδυνατούσε να το δει ούτε από αυτήν την άποψη. Είχαμε αρκετά χρήματα από μόνοι μας. Δεν επιθυμούσα περισσότερα. Επιπλέον, θα ήταν υπερβολικά κακόγουστο να συμπεριφερθώ σε μια νεαρή κοπέλα με έναν τόσο ποταπό τρόπο. ‘Le mauvais goût mène au crime. ' Οι Γάλλοι έχουν έναν πολύ καλό τρόπο να θέτουν αυτά τα ζητήματα. Η διάφορά γνώμης επί του ζητήματος έφτασε σε σημείο που σκέφτηκα πως ήταν καλύτερο να ετοιμάσω ένα προσωπικό χώρο, έτσι εγκατέλειψα την Οικία Ποντιτσέρι, παίρνοντας τον γέρο khitmigar και τον Γουίλιαμς μαζί μου. Χθές, εντούτοις, έμαθα πως ένα γεγονός εξαιρετικής σημασίας συνέβη. Ο θησαυρός ανακαλύφθηκε. Στην στιγμή επικοινώνησα με τη Δεσποινίδα Μόρσταν, και το μόνο που μας απομένει είναι να πάμε στο Νόργουντ και να απαιτήσουμε το μερίδιο μας. Εξήγησα τις απόψεις σου το περασμένο βράδυ στον Αδελφό Μπαρθόλομιου, έτσι ώστε να είμαστε αναμενόμενοι, αν κι όχι ευπρόσδεκτοι, επισκέπτες.»
Ο Κος Θαντέους Σόλτο σιώπησε και κάθισε νευρικά πάνω στον πολυτελή καναπέ του. Όλοι μας παραμείναμε σιωπηλοί, με τις σκέψεις μας στραμμένες στην καινούργια τροπή την οποία είχε λάβει η μυστηριώδη υπόθεση μας. Ο Χολμς ήταν ο πρώτος που τινάχτηκε όρθιος.
«Τα πήγατε πολύ καλά, κύριε, από την αρχή ως το τέλος», είπε. «Υπάρχει περίπτωση να μπορέσουμε να σας προσφέρουμε ένα μικρό αντάλλαγμα ρίχνοντας λίγο φως επί των όσων σας είναι ακόμη ανεξιχνίαστα. Όμως, όπως σχολίασε μόλις τώρα η Δεσποινίδα Μόρσταν, είναι αργά, και καλύτερα να επιληφθούμε της κατάστασης δίχως χρονοτριβές.»
Ο νέος μας γνώριμος πολύ αποφασιστικά τύλιξε τον σωλήνα του ναργιλέ του κι έβγαλε πίσω από ένα παραπέτασμα ένα εξαιρετικά μακρύ γεμάτο σιρίτια πανωφόρι με γούνινο γιακά και μανικέτια. Το κούμπωσε ερμητικά παρά την εξαιρετική πνιγηρότητα της βραδιάς κι ολοκλήρωσε την περιβολή του βάζοντας ένα κασκέτο από γούνα λαγού με επικαλύμματα που κάλυπταν τα αυτιά, έτσι ώστε δεν φαινόταν τίποτα άλλο από εκείνον παρά μόνο το ευμετάβλητο και σουβλερό του πρόσωπο.
«Η υγεία μου είναι κάπως ευαίσθητη», σχολίασε καθώς μας οδηγούσε μέσα από τον διάδρομο. «Είμαι αναγκασμένος να γίνομαι αρρωστομανής.»
Η άμαξα μας περίμενε απέξω, και το πρόγραμμα μας ήταν προφανώς κανονισμένο εκ των προτέρων, γιατί ο οδηγός μας ξεκίνησε αμέσως με γοργό ρυθμό. Ο Θαντέους Σόλτο μιλούσε αδιάκοπα με φωνή που υψωνόταν πάνω από το κροτάλισμα των τροχών.
«Ο Μπαρθόλομιου είναι έξυπνος τύπος», είπε. «Πως νομίζετε ότι ανακάλυψε που βρισκόταν ο θησαυρός; Είχε καταλήξει στο συμπέρασμα πως βρισκόταν κάπου εντός, έτσι έψαξε σπιθαμή προς σπιθαμή το σπίτι κι έκανε μετρήσεις παντού ώστε ούτε εκατοστό να μη μείνει ανεξερεύνητο. Μεταξύ άλλων, ανακάλυψε πως το ύψος του κτιρίου ήταν είκοσι τέσσερα μέτρα, αλλά προσθέτοντας τα επιμέρους ύψη των δωματίων κι υπολογίζοντας το χώρο ανάμεσα τους, το οποίο εξακρίβωσε με διατρήσεις, δεν έφτανε σε σύνολο περισσότερο από είκοσι-τρία. Υπήρχε ένα μέτρο το οποίο δεν μπορούσε να εξηγηθεί. Θα μπορούσε να βρίσκεται μόνο στην κορυφή του κτιρίου. Άνοιξε μια τρύπα, επομένως, στα δοκάρια και τον σοβά της οροφής του ψηλότερου δωματίου, κι εκεί, όντως, εντόπισε μια μικρή σοφίτα, η οποία είχε σφραγισθεί κι ήταν άγνωστη η ύπαρξη της σε όλους. Στο κέντρο της βρισκόταν το κουτί του θησαυρού το οποίο αναπαυόταν πάνω σε δυο δοκούς. Το κατέβασε μέσα από την τρύπα, κι εκεί βρίσκεται. Υπολογίζει πως η αξία των πετραδιών δεν είναι μικρότερη από μισό εκατομμύριο στερλίνες.»
Στην αναφορά αυτού του γιγαντιαίου ποσού κοιταχτήκαμε μεταξύ μας με διάπλατα ανοικτά μάτια. Η Δεσποινίδα Μόρσταν, αν κατορθώναμε να εξασφαλίσουμε τα δικαιώματα της, θα γινόταν από μια φτωχή κουβερνάντα η πλουσιότερη κληρονόμος της Αγγλίας. Κάθε αφοσιωμένος φίλος θα χαιρόταν σε τέτοια νέα, ωστόσο ντρέπομαι που το λέω, αλλά η απληστία κατέλαβε την ψυχή μου κι η καρδιά βάρυνε σαν μολύβι μέσα μου. Τραύλισα μερικές κομπιαστά λόγια συγχαρητηρίων κι έπειτα απέμεινα απογοητευμένος, με το κεφάλι μου πεσμένο, κωφός στο κελάρυσμα του νέου μας γνώριμου. Ήταν σαφώς ένας πιστοποιημένος υποχόνδριος, και σαν μέσα από όνειρο είχα επίγνωση πως αράδιαζε μια αδιάκοπη ροή συμπτωμάτων, κι εκλιπαρούσε να μάθει σχετικά με τη σύσταση και τη δράση αναρίθμητων κομπογιαννίτικων γιατροσοφιών, μερικά από τα οποία κουβαλούσε μαζί του σε δερμάτινη θήκη στην τσέπη του. Ευελπιστώ να μη θυμάται καμία από τις απαντήσεις που του έδωσα εκείνο το βράδυ. Ο Χολμς δηλώνει πως πήρε το αυτί του να του συνιστώ την προσοχή ενάντια στο μεγάλο κίνδυνο του να πάρει περισσότερες από δυο σταγόνες καστορέλαιο, ενώ συνέστησα στρυχνίνη σε μεγάλες δόσεις ως ηρεμιστικό. Όπως και να έχει, ανακουφίστηκα όταν η άμαξα μας σταμάτησε με ένα τράνταγμα κι ο αμαξάς πήδηξε κάτω για να ανοίξει την πόρτα.
«Από εδώ, Δεσποινίδα Μόρσταν, η Οικία Ποντιτσέρι», είπε ο Κος Θαντέους Σόλτο καθώς την βοηθούσε να κατέβει.