Αίγινα - Το λιμάνι και ο Μυστράς της Αίγινας | video 1
Θεωρείται εδώ και χρόνια, προάστιο της Αθήνας και του Πειραιά.
Μάλιστα κάποιοι το έχουν επιλέξει για μόνιμο τόπο κατοικίας.
Εκεί δακτύλιος δεν υπάρχει.
Εχει όμως γύρω γύρω θάλασσα.
Εχει μια πόλη με ιστορία, με αρχιτεκτονική αισθητική,
άλλωστε, στα νιάτα της, υπήρξε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους.
Δεν λέω άλλα, θα πάμε μαζί.
Φτάνω στο λιμάνι πρωί - πρωί.
Δεν έχει ακόμα κίνηση.
Τα εκδοτήρια εισιτηρίων τέτοια ώρα είναι άδεια και έτσι παίρνω τα εισιτήριά μου αμέσως.
Στο λιμάνι νωρίς, αλλιώς βλέπεις το καράβι να φεύγει.
Κατευθύνομαι στο φέρι μποτ που κάνει το πρωινό δρομολόγιο για το νησί του προορισμού μου.
Τη διαχρονική Αίγινα.
Το πλοίο αναχωρεί στην ώρα του.
Σαλπάραμε για Αίγινα.
Το ταξίδι διαρκεί λίγο παραπάνω από μια ώρα και είναι ευχάριστο.
Το νησί άλλωστε απέχει μόλις 17 ναυτικά μίλια από τον Πειραιά.
Ταξιδεύω με συνοδεία αέρος, θαλάσσης.
Ο καιρός είναι καλός παρά την αραιή συννεφιά.
Σε 1 ώρα και 10 λεπτά, το φέρι μποτ δένει στο λιμάνι της Αίγινας.
Η πόλη μόλις έχει ξυπνήσει και η πρώτη αναγνωριστική βόλτα με το αυτοκίνητο με εμπνέει να παρκάρω
για έναν πρωινό περίπατο.
Μπροστά μου ένας ζωντανός πίνακας, στον οποίο κυριαρχεί μια πόλη σε διάλογο με τη θάλασσα.
Οι βάρκες και τα ψαροκάικα, δεμένα στη σειρά,
λες και είναι περιδέραιο στον λαιμό μιας κομψής αρχόντισσας.
Η πρωινή βόλτα στην Αίγινα, που μόλις έχει ξυπνήσει, έχει τη δική της ξεχωριστή ομορφιά.
Πιο κάτω τα πλωτά μανάβικα, είναι μία από τις ατραξιόν του λιμανιού.
Καλημέρα.
Φρεσκοψαρεμένα είναι όλα αυτά;
Ριγανίτσα από τα Μέθανα.
Την ψάρεψε η Νεκταρία.
Πάνω στον παραλιακό δρόμο
εντοπίζω δύο παραδοσιακά μικρά καφενεία,
το ένα δίπλα στο άλλο.
Εδαφικό όριο μεταξύ τους δεν υπάρχει.
Παραγγέλνω έναν ναι και όχι καφέ.
Ο οργανισμός μου θέλει μια δόση καφεΐνης και δεν του χαλώ χατίρι.
Κλείνω ραντεβού με την πόλη της Αίγινας στο επόμενο επεισόδιο για να την γνωρίσω καλύτερα
και εξορμώ στα περίχωρά της.
Παίρνω τον παραλιακό δρόμο με κατεύθυνση για το Βαθύ
και προορισμό την Παλαιάχωρα.
Τη μεσαιωνική πρωτεύουσα του νησιού.
Δεν έχω απομακρυνθεί πολύ από το λιμάνι
και το βλέμμα μου πέφτει πάνω σε ένα εντυπωσιακό μνημείο 2.500 ετών.
Στην περίφημη Κολώνα.
Ο λόφος ονομάστηκε Κολώνα από τους Βενετσιάνους ναυτικούς,
που είχαν ως σημάδι προσανατολισμού τους
τον μονολιθικό κίονα που στέκει όρθιος,
ανάμεσα στα ερείπια του άλλοτε μεγαλοπρεπούς ναού του Απόλλωνα.
Περίπου 3 χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Αίγινας, στην περιοχή Πλακάκια πάνω στον δρόμο,
με σταματάει η Μάνα του Καπράλου.
Το εμβληματικό ορειχάλκινο άγαλμα της Μάνας,
είναι εμπνευσμένο από την μητέρα του σπουδαίου εικαστικού και τη σχέση που είχε μαζί της,
αφού έμεινε ορφανός από πατέρα σε πολύ μικρή ηλικία.
Από τους σημαντικότερους γλύπτες του μοντερνισμού ο Χρήστος Καπράλος,
ήρθε εδώ το 1963 και έστησε το καλοκαιρινό εργαστήρι του,
που βρίσκεται απέναντι από των μεγάλων διαστάσεων γλυπτό του.
Σήμερα λειτουργεί ως μουσείο, μικρό μεν αλλά με μεγάλη συλλογή έργων του.
Στην ίδια γειτονιά λίγο πιο κάτω, είναι το σπίτι του Νίκου Καζαντζάκη.
Ο σημαντικός λογοτέχνης, ο περισσότερο μεταφρασμένος παγκοσμίως,
έζησε εδώ για 20 χρόνια.
Απολαμβάνω τη διαδρομή, χάρις στο μικρό τετράτροχο συνταξιδιώτη μου , που είναι οικονομικός, οικολογικός και σχεδόν αθόρυβος.
Καταναλώνει και φυσικό αέριο.
Καύσιμο φιλικό προς το περιβάλλον με μηδαμινές εκπομπές ρύπων.
Στον δρόμο μου συναντώ την Μονή Αγίου Νεκταρίου, με τον εντυπωσιακών διαστάσεων ναό.
Είναι αφιερωμένος στον πολιούχο της Αίγινας, τον Αγιο Νεκτάριο τον Θαυματουργό.
Μάλιστα, σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση, έκανε θαύματα και ενώ ζούσε.
Ακολουθώ τον δρόμο πίσω από τον μεγαλοπρεπή ναό
και δύο τρεις στροφές μετά μου αποκαλύπτεται ο Μυστράς της Αίγινας.
Η επιβλητική Παλαιάχωρα.
Η μεσαιωνική πρωτεύουσα του νησιού είναι σκαρφαλωμένη σε έναν ψηλό λόφο.
Αφήνω το αυτοκίνητο και βαδίζω στο μονοπάτι που αρχίζει από τον δρόμο.
Η Παλαιάχωρα δημιουργήθηκε το 700 μ.Χ.
Η πόλη δεν είναι ορατή από τη θάλασσα.
Και η απότομη κάθετη ανατολική πλευρά του λόφου,
προσέφερε στους κατοίκους, εκείνα τα χρόνια, σχετική προστασία από τους πειρατές.
Περπατώ και το μυαλό μου γεννά εικόνες.
Σαν να βλέπω βυζαντινούς σκελετούς, να ανεβοκατεβαίνουν τα στενά καλντερίμια της.
Το μέρος είναι εντυπωσιακό
Νιώθω δέος.
Η ησυχία είναι σχεδόν κατανυκτική.
Και έτσι μπορώ να ακούσω μέσα από τις ανοικτές πόρτες των μικρών εκκλησιών,
την ψαλμωδία των μελισσών.
Ενας θρύλος λέει πως υπήρχαν 365 εκκλησιές,
μία για κάθε ημέρα του χρόνου.
Σήμερα σώζονται 38, αρκετές σε καλή κατάσταση.
Ο χαρακτηρισμός Μυστράς της Αίγινας δικαίως της έχει αποδοθεί.
Συγκλονιστική εμπειρία.
Σου προτείνω να έρθεις οπωσδήποτε.
Ο χώρος είναι εύκολα προσβάσιμος.
Και η επίσκεψη μαγευτική.
Βάζω μια άνω τελεία στην απόδρασή μου στην Αίγινα.
Παραμένω γιατί θέλω να δω ένα σημαντικό ιερό της αρχαιότητας
και να συναντήσω έναν σύγχρονο Νώε.
Θα τον γνωρίσουμε παρέα.
Και θα καταλάβεις τι εννοώ.
Στην επόμενη εκπομπή, μαζί.
