Θέληση - H αδάμαστη δύναμη / Will - The untamed power | Giorgos Leventakis | TEDxUniversityofPiraeus - YouTube
Μεταγραφή: Dimitra Avramidi Επιμέλεια: Maria Pericleous
Ευχαριστώ.
«Ό,τι δεν συνέβη ποτέ είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά».
Νίκος Καζαντζάκης.
Η θέληση, δηλαδή, είναι η αδάμαστη δύναμη
που με αυτήν μπορείς να κατακτήσεις τα πάντα.
Τη δύναμη της θέλησης, τη χρειάστηκα πριν καλά καλά ανοίξω τα μάτια μου.
Γεννήθηκα πρόωρα, στους εφτά μήνες κύησης.
Βγήκα ανάποδα κιόλας.
Όλα τα παιδιά γεννιούνται με το κεφάλι,
αλλά εμένα με έβγαλαν από τα πόδια.
«Μέχρι και εκεί ανάποδος είσαι»,
μου έλεγε η μητέρα μου όποτε τσακωνόμασταν.
Μάλιστα λόγω επιπλοκών, έπρεπε να μπω σε θερμοκοιτίδα.
Και ο γιατρός ενημέρωσε τους δικούς μου να μου κάνουν αεροβάπτισμα.
Ξέρετε τι είναι αεροβάπτισμα;
Με λίγα λόγια, η ζωή μου κρεμόταν από μια κλωστή.
Πέρασε ένας μήνας στη θερμοκοιτίδα,
τελικά όπως βλέπετε σήμερα επέζησα,
και αυτό χάρη στην αδάμαστη δύναμη
και θέληση για ζωή.
Την ιστορία αυτή την έμαθα στα εφτά μου χρόνια από τη μητέρα μου
η οποία μου είπε, κλείνοντας,
«αγόρι μου, η θέληση και το πείσμα σου είναι ο λόγος που ζεις αυτή τη στιγμή
και να θυμάσαι πάντα, σε κάθε δυσκολία σου στο μέλλον
αυτά τα δύο θα σε βγάλουν νικητή».
Είμαι ο Γιώργος Λεβεντάκης, συνιδρυτής της Gruppo Cucine
μιας εταιρίας που δημιουργήσαμε το 2003 με την οικογένειά μου
σε ένα σπίτι 45 τετραγωνικών, σε μια συνοικία του Πειραιά.
Αυτό ήταν το σπίτι μας.
Σήμερα μετράμε πάνω από 17.000 τοποθετημένες κουζίνες,
απασχολούμε περισσότερους από 100 παθιασμένους ανθρώπους,
διαθέτουμε έξι σύγχρονα show room
συνεργαζόμαστε με 25 καταστήματα που εξυπηρετούν κάθε νομό της Eλλάδoς
και αυτό μας κατατάσσει στη μεγαλύτερη εταιρεία του κλάδου των επίπλων κουζίνας.
Αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι κάποια βιώματα
που με βοήθησαν να καταλάβω
πως η θέληση είναι η κινητήριος δύναμη για τα πάντα.
Πρέπει να έχεις θέληση για δημιουργία,
θέληση για πρόοδο, θέληση για επιτυχία.
Από πολύ μικρός, μου άρεσαν οι κατασκευές.
Ο πατέρας μου είχε ένα ξυλουργείο
και εκεί πήρα τα πρώτα ερεθίσματα
να δημιουργώ πράγματα και αντικείμενα με τα χέρια μου.
Περνούσα ατελείωτες ώρες παρατηρώντας τον να εργάζεται ο ίδιος
και επιχειρώντας ο ίδιος να κάνω τα δικά μου παιχνίδια.
Θυμάμαι μάλιστα σε ηλικία 11 ετών, είχα φτιάξει ένα ξύλινο σπιτάκι
από κάτι παλέτες που είχαμε βρει με κάτι φίλους σε ένα οικόπεδο πεταμένες.
Στο σπιτάκι αυτό περνούσαμε ατελείωτες ώρες
και για μενα ήταν κάτι ξεχωριστό, ήταν σπουδαίο.
Ήταν το πρώτο μου δημιούργημα.
2001 καλοκαίρι.
Με φωνάζει ο πατέρας μου να τον βοηθήσω,
υπέφερε από τη μέση του και μου ζήτησε εκείνο το διάστημα την βοήθειά μου
για την τοποθέτηση επίπλων κουζίνας.
Με χαρά λοιπόν, του είπα ναι θα βοηθήσω.
Η αμοιβή μου ποια θα είναι;
Όταν τον ρώτησα για την αμοιβή, μου λέει «η αμοιβή σου Γιώργο για αυτό το καλοκαίρι
θα είναι η γνώση για το αντικείμενο».
Μάθε τέχνη και άστηνε δηλαδή.
Και μου κίνησε την περιέργεια, να δω τι είναι αυτό που θα μάθω.
Όντως εργάστηκα πολύ, δίνοντας τον καλύτερό μου εαυτό
Ήθελα να του αποδείξω κιόλας ότι μπορώ να γίνω σαν κι εσένα.
Έμαθα πολλά. Έμαθα να έχω πρόγραμμα.
Ξυπνούσα έξι η ώρα το πρωί
και ανυπομονούσα να πάω να δουλέψω μαζί του.
Έμαθα να επιμένω να ολοκληρώσω αυτό που ξεκίνησα.
Έμαθα πως υπάρχουν λύσεις για τα πάντα αρκεί να το θέλεις πολύ.
Έμαθα να μη κοιτάω το ρολόι.
Ξέρετε τι είναι η οικοδομή;
Να συνεργάζεσαι ταυτόχρονα με όλες τις ειδικότητες
μπογιατζήδες, πλακάδες, ηλεκτρολόγους,
και να είσαι ο μικρότερος σε ηλικία,
να προσπαθείς να κερδίσεις την εμπιστοσύνη αυτών των ανθρώπων.
Των ανθρώπων της πιάτσας.
Τελειώνοντας το καλοκαίρι,
μετά απο τρείς μήνες εργασίας, που για μένα ήταν σχολείο,
έμαθα όσα δεν είχα μάθει όλη μου τη ζωή σε εκείνο το καλοκαίρι,
ήρθε η ώρα να επιστρέψω στη σχολή μου.
Ηλεκτρονικός είχαμε αποφασίσει πως θα γίνω, και όταν λέω είχαμε
το λέω γιατί ούτε εγώ ήξερα τι ήθελα να κάνω.
Απλά σε συζητήσεις με μεγαλύτερους
μου λέγανε ηλεκτρονικός να γίνεις, δεν θα πεινάσεις ποτέ.
Ήταν και η περίοδος που είχαν πρωτοέρθει οι υπολογιστές,
και πάντα χαλάγανε,
και μας παίρναν πολλά και οι ηλεκτρολόγοι τότε,
και λέγαμε αυτό θα κάνουμε.
Υπάρχει ένα ρητό που λέει,
«ακούω και ξεχνώ, βλέπω και θυμάμαι, κάνω και μαθαίνω».
Έτσι λοιπόν κι εγώ δεν ήθελα τη θεωρία της σχολής,
αλλά τη μάθηση μέσω της πρακτικής άσκησης.
Παρόλο που έχουν περάσει είκοσι χρόνια θυμάμαι σαν τώρα τη στιγμή
που αποφάσισα να σταματήσω τη σχολή
και να ακολουθήσω αυτό που ήθελα πραγματικά.
Πήγα στον πατέρα μου γεμάτος σιγουριά και του λέω, «πατέρα, αυτό θα κάνω».
Θα κατασκευάζω μαζί σου έπιπλα κουζίνας.
Και παρότι περίμενα η απάντησή του να είναι αρνητική, ή να προβληματιστεί,
μου λέει «είμαι σίγουρος πως θα πετύχεις γιε μου, είμαι δίπλα σου».
Αυτό ήταν.
Η στήριξη του πατέρα μου, μου έδωσε φτερά.
Και πράγματι
αυτή η αγάπη και η ισχυρή θέληση για αυτό που πραγματικά επέλεξα να κάνω
μου επέτρεψαν να ξεπεράσω κάθε εμπόδιο που θα ερχόταν στην πορεία.
Ένα χρόνο λοιπόν αφού ξεκίνησα να συνεργάζομαι με τον πατέρα μου,
και είχα μάθει τη δουλειά, δηλαδή τοποθετούσα μόνος μου κουζίνες
ήρθε η πρώτη αναποδιά, μια παρεξήγηση με τον τότε εργοδότη, μας άφησε άνεργους.
Έπρεπε λοιπόν να δούμε τι θα κάνουμε.
Πώς θα ζήσουμε.
Στην αρχή συζητήσαμε να δραστηριοποιηθούμε σε άλλο τομέα.
Η ισχυρή όμως θέληση που είχαμε για αυτό που αγαπούσαμε
μας ενίσχυσε στην απόφαση να επικεντρωθούμε στα έπιπλα κουζίνας.
Τότε οι λύσεις άρχισαν να εμφανίζονται.
Ξεκινήσαμε δειλά να εισάγουμε τις δικές μας κουζίνες.
Χωρίς κεφάλαια και χωρίς δανεισμούς, με μόνη δύναμη τη θέληση για επιβίωση.
Μετά από μεγάλη έρευνα, βρήκαμε το ιδανικό εργοστάσιο στην Ιταλία
για να το εκπροσωπήσουμε.
Μας έλειπαν όμως άλλες, απαραίτητες γνώσεις
όπως ο σχεδιασμός κουζίνας, τον οποίο τον έμαθα από το μηδέν.
Μελέτησα πολύ, πειραματίστηκα, και άρχισα να τολμάω στα σχέδιά μου.
Επειδή ήμουν τεχνίτης και ήξερα να τοποθετώ κουζίνες και να κατασκευάζω
γνώριζα από πρώτο χέρι την κατασκευή.
Γνώριζα τη στατικότητα, τη λειτουργικότητα ενός σχεδίου, αν μπορεί να εφαρμοστεί.
Για να σχεδιάσω όμως μια κουζίνα
αυτό που έπρεπε να γνωρίζω ήταν ποιος θα ζήσει σε αυτήν.
Όσο και αν ακούγεται περίεργο.
Παίζει πολύ σημαντικό ρόλο να γνωρίζεις την ηλικία των ανθρώπων,
το ύψος, τις διατροφικές συνήθειες
το πόσο συχνά μαγειρεύουν και ποιοι μαγειρεύουν,
αν κάποιος είναι βιγκαν, αν τρώει κρέας.
Όλα μετράνε στη σχεδίαση μιας κουζίνας.
Κάτι άλλο που χρειάστηκε να μάθω, πέρα από τα παραπάνω,
ήταν ο τρόπος παρουσίασης της ιδανικής κουζίνας,
ώστε ο πελάτης να την επιλέξει τελικά για το σπίτι του.
Γιατί καλά τα σχέδια, καλά όλα.
Το θέμα είναι πόσες κουζίνες τοποθετείς, στο τέλος της ημέρας
για να επιβιώσει μια επιχείρηση.
Αν σκεφτείτε καλά, η κουζίνα είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας.
Κάποτε οι κουζίνες ήταν απομονωμένες, και μάλιστα έκλεινε και η πόρτα.
Τότε οι γυναίκες δεν είχαν ίσα δικαιώματα.
Οι άντρες ήταν στο σαλόνι,
εκείνες έκαναν το σερβίρισμα, ήταν πιο απομονωμένες.
Όσο άλλαζε η θέση των γυναικών στην κοινωνία,
σιγά σιγά οι κουζίνες έγιναν με πάσο, έφυγαν οι τοίχοι.
Τώρα που επιτέλους έχουμε ισότητα, οι κουζίνες έγιναν ενιαίες με το σαλόνι
και μάλιστα σας λέω με σιγουριά
πως έχουμε παρατηρήσει, τα τελευταία χρόνια,
οι άντρες μαγειρεύουν περισσότερο από τις γυναίκες.
Επειδή πιστεύω στην αληθινή επικοινωνία με τους ανθρώπους,
που πιστεύω ότι είναι το καθοριστικό στοιχείο σε μία πώληση,
αποφάσισα να αναπτύξω τεχνικές επικοινωνίας
με σεμινάρια μάρκετινγκ, γλώσσα σώματος
έτσι ώστε να με βοηθήσουν να κατανοήσω καλύτερα τις ανάγκες των πελατών μας.
Άλλη μια πρόκληση, είναι και η περίοδος που ζούμε τώρα.
Οι περισσότερες επιχειρήσεις επιβάλλεται να είναι κλειστές λόγω της πανδημίας.
Ο λογιστής με συμβούλεψε να βγάλουμε όλους τους εργαζόμενους σε αναστολή.
Κλείσαμε τα φυσικά καταστήματα,
αλλά ταυτόχρονα ενισχύσαμε τον ονλαίν σχεδιασμό,
μια υπηρεσία που ήδη είχαμε ξεκινήσει πρώτοι στη χώρα μας.
Μάλιστα θυμάμαι είχαμε στείλει κουζίνες
σε Αυστραλία, Καναδά, Νέα Ζηλανδία,
σε νησιά απομακρυσμένα, όπως το Καστελόριζο, τα Κουφονήσια.
Με τη θέλησή μας καταφέραμε, μέσω πανδημίας,
να εργαζόμαστε όλοι, σε υψηλούς ρυθμούς,
χωρίς τελικά να βγει κανένας εργαζόμενος σε αναστολή.
Οπότε μια ονλάιν υπηρεσία που δημιουργήσαμε δέκα χρόνια πριν
από τη βαθιά μας επιθυμία
να ανοίξουμε νέους δρόμους σύνδεσης με όλη την ελλάδα και όχι μόνο,
έφτασε, τις ημέρες της πανδημίας,
να γίνει ο βασικός άξονας λειτουργίας της Gruppo Cucine.
Στο πρώτο λοκντάουν,
ήμασταν η μοναδική εταιρεία που σχεδίαζε διαδικτυακά.
Στο δεύτερο κύμα όμως, ακολούθησαν και άλλοι συνάδελφοι του χώρου,
κάτι που μας χαροποίησε πολύ
γιατί νιώσαμε πως συνεισφέραμε στον κλάδο δίνοντας μια νέα διέξοδο.
Γνωρίζουμε πως το σήμερα της Gruppo Cucine θα είναι το αύριο της αγοράς.
Αυτή τη στιγμή έχουμε δημιουργήσει εφαρμογές εικονικής πραγματικότητας .
Δηλαδή μπορεί ο οποιοσδήποτε φορώντας ειδικά γυαλιά
να βρεθεί στη μελλοντική του κουζίνα, σε ένα βίρτουαλ περιβάλλον
και να κάνει ό,τι θα έκανε σε μια πραγματική κουζίνα,
δηλαδή να μαγειρέψει, να ανοίξει συρτάρια, να ανοίξει ντουλάπια, τα πάντα.
Σήμερα, επεξεργαζόμαστε μια νέα εφαρμογή, πρωτοπόρα
που ο ίδιος ο πελάτης θα σχεδιάζει την κουζίνα του μαζί μας.
Κάτι που λίγες εταιρείες στον κόσμο το έχουν αναπτύξει.
Γνωρίζουμε πως αυτό
ακούγεται εξωπραγματικό τώρα, θα είναι όμως στην καθημερινότητά μας
Υπάρχουν αλλαγές που τις επιδιώκουμε, όπως οι αλλαγές που ανέφερα προηγουμένως.
Τις επιδίωξα.
Η επιλογή του επαγγέλματος.
Οι διαρκείς αλλαγές στην εταιρεία.
Υπήρξε όμως μία αλλαγή
που δεν επέλεξα εγώ.
Ήταν όταν έφυγε ξαφνικά από τη ζωή
στα 57 του χρόνια
ο μέντοράς μου, ο καλύτερος συνεργάτης μου
ο συνιδρυτής της εταιρείας, εκείνος που με ενέπνεε κάθε μέρα.
Ο πατέρας μου.
Ήμουν 32 ετών όταν συνέβη, και πράγματα που θεωρούσα δεδομένα
χάθηκαν ξαφνικά.
Ήταν τόσα που ήθελα να του πω και δεν πρόλαβα,
έλεγα άστο δε βαριέσαι, άλλη φορά.
Και αυτή η άλλη φορά δεν ήρθε ποτέ.
Δεν είχα άλλη επιλογή, έπρεπε να το αποδεχτώ
και να προχωρήσουμε στην υλοποίηση όσων είχαμε σχεδιάσει να πετύχουμε
όλη μαζί η οικογένεια.
Αυτή τη φορά όμως θα έπρεπε να σχεδιάσουμε το μέλλον της επιχείρησης χωρίς εκείνον.
Τότε θυμήθηκα πάλι τα λόγια της μητέρας μου,
που μου είχε πει χρόνια πριν,
πως σε κάθε δυσκολία το πείσμα και η θέληση θα σε βγάλουν νικητή
όπως όταν γεννήθηκες.
Μετά το πρώτο σοκ πιάσαμε δουλειά,
χωρίς να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να χαλαρώσει και να πενθήσει.
Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την επιχείρηση, σαν μια γροθιά.
Με συνδημιουργία.
Τη συνδημιουργία τη μάθαμε σαν οικογένεια, από παιδιά.
Κάθε μέρα μαζευόμαστε στην κουζίνα και εκεί άρχισα να αντιλαμβάνομαι
την αληθινή έννοια της ενωμένης οικογένειας.
Να μοιραζόμαστε το φαγητό της ημέρας,
να βοηθούμε στο στρώσιμο του τραπεζιού, στην τακτοποίηση της κουζίνας.
Και στην κουζίνα γινόντουσαν συζητήσεις για όλα τα θέματα.
Εκεί μας ήρθαν και οι πιο δημιουργικές ιδέες
και για καθετί συναποφασίζαμε, μικρό η μεγάλο.
Και εκεί τσακωνόμασταν πολλές φορές, για κάποια ζημιά που θα είχε γίνει.
Αυτό πλέον συμβαίνει και στην επιχείρησή μας,
με τα αδέλφια μου, Άρη και Σοφία.
Συνδημιουργούμε για την ανάπτυξή της, μοιραζόμαστε αρμοδιότητες, ευθύνες,
και καταφέραμε μέσα σε πέντε χρόνια από την απώλεια του πατέρα μας
να μεγαλώσουμε επτά φορές την επιχείρηση
και αυτό χάρη στη θέλησή μας να προχωρήσουμε μαζί, ενωμένοι.
Σήμερα, αυτή την αξία μεταφέρουμε στους πελάτες μας.
Τη θέλησή μας να κάνουμε πράγματα μαζί.
Να αλλάξουμε προς το καλύτερο
την καθημερινότητα της σύγχρονης οικογένειας,
και να δημιουργούμε μαζί έναν καλύτερο πλανήτη.
Μια ινδιάνικη παροιμία λέει,
«δεν κληρονομούμε τη γη από τους προγόνους μας
αλλά τη δανειζόμαστε από τα παιδιά μας».
Επιβάλλεται να αλλάξουμε τον τρόπο που ενεργούμε
και να κάνουμε την περιβαλλοντική μας συνείδηση τρόπο ζωής.
Στην Gruppo Cucine, έχουμε αποφασίσει να συνεργαζόμαστε με εργοστάσια
των οποίων η ενέργεια προέρχεται μόνο από ανανεώσιμες πηγές
και τα υλικά που χρησιμοποιούμε για την κατασκευή
είναι όλα ανακυκλώσιμα και οικολογικά.
Χρησιμοποιούμε αποκλειστικά ηλιακή ενέργεια, για κάθε μας κατάστημα,
έχουμε τοποθετήσει ταχυφορτιστές ηλεκτροκίνητων αυτοκινήτων
σε κάθε σόου ρουμ,
και μειώσαμε μέσα σε τρία χρόνια την κατανάλωση χαρτιού κατά 80%.
Το πιο βασικό όμως από όλα, είναι ότι δεσμευόμαστε με τον πελάτη
πως οφείλουμε να επιστρέψουμε στη φύση όλη την ενέργεια που δανειστήκαμε,
φυτεύοντας ένα δέντρο για κάθε κουζίνα.
Θέλουμε να εμπνεύσουμε και να παρακινήσουμε τη νέα γενιά
αντί να κλέβουμε από το περιβάλλον
να δανειζόμαστε, και να τα επιστρέφουμε πολλαπλά.
Για αυτό και το κάνουμε σε συνεργασία με τα πανεπιστήμια από εδώ και πέρα
τη δεντροφύτευση.
Πιστεύουμε πως κάθε άνθρωπος και κάθε επιχείρηση
οφείλει να κινείται προς την κατεύθυνση ενός πιο βιώσιμου πλανήτη
κάνοντας δράσεις για τη μείωση των ρύπων,
και ο μόνος τρόπος να το καταφέρουμε είναι να υπάρχει ισχυρή θέληση,
γιατί, όπως έλεγε και ο Γκάντι,
«η δύναμη δεν έρχεται από τη φυσική μας ικανότητα
αλλά μέσα από την αδάμαστη θέληση».
Ας μην περιμένουμε λοιπόν από κάποιον άλλον,
ή από κάποια ανώτερη δύναμη
να αποφασίσει για εμάς ή να μας δώσει θέληση.
Ας τη βρούμε μέσα μας και ας κάνουμε αυτό που πραγματικά επιθυμεί η ψυχή μας.
Σας ευχαριστώ πολύ.
(Χειροκρότημα)
