Θρησκευτικά | Παναγία, η Μητέρα του Χριστού | Δ΄ Δημοτικού Επ. 88
Γεια σας, παιδιά, λέγομαι Βιτζηλαίου Ελίζα και είμαι δασκάλα σε Δημοτικό σχολείο.
Σήμερα θα κάνουμε Θρησκευτικά Δ' Δημοτικού.
Θα μιλήσουμε σε μια ολόκληρη ενότητα...
για την Παναγία, τη Μητέρα του Χριστού - ενότητα δεύτερη.
Βέβαια, η Παναγία είναι ένα πρόσωπο τόσο ψηλά...
στην Εκκλησία μας και τόσο πολύ μέσα στην καρδιά μας,
που δεν θα έφταναν μέρες ολόκληρες να συζητάμε για εκείνη.
Και φυσικά είναι ένα θέμα που πιστεύω ότι μπορεί να ενδιαφέρει,
σίγουρα ενδιαφέρει, όλα τα παιδιά. Γι' αυτό, αν θέλετε,
πείτε και στα αδερφάκια σας ή παιδιά από άλλες τάξεις μικρότερες ή μεγαλύτερες.
Μπορούν φυσικά πολύ ευχάριστα να παρακολουθήσουν το μάθημά μας.
Η Παναγία, παιδιά, είναι το πιο ιερό γυναικείο πρόσωπο της Εκκλησίας μας.
Μεσολαβεί μεταξύ ουρανού και γης,
είναι η γέφυρα πραγματικά που συνδέει τους ανθρώπους...
με το παιδί της, τον Χριστό.
Είναι η καλύτερη γυναίκα που γεννήθηκε ποτέ στον κόσμο αυτό...
και όσο αυτός ο κόσμος θα υπάρχει.
Σ' αυτή προστρέχουμε σε κάθε πόνο, δυσκολία ή λύπη μας,
και αυτήν ευγνωμονούμε από τα βάθη της καρδιάς μας...
για τη βοήθειά της και για τη μητρική της στοργή.
Εδώ βλέπουμε την εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας,
που έχει αυτό το προσωνύμιο επειδή ακριβώς ασπάζεται,
φιλάει τον νεογέννητο Χριστούλη.
Κι εκείνος απλώνει το χεράκι του και την χαϊδεύει -
αν δείτε και προσέξετε περισσότερο την εικόνα.
Πάμε να δούμε τώρα, παιδιά, τις γιορτές που υπάρχουν για τη μητέρα του Χριστού.
Οι γιορτές της Παναγίας είναι πάρα πολλές και...
είναι απλωμένες μέσα σε όλη τη διάρκεια του χρόνου.
Γιατί, όπως είπαμε, η Παναγία κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας.
Οι γιορτές αυτές ονομάζονται θεομητορικές γιορτές και οι πιο σημαντικές είναι:
Η γέννηση της Θεοτόκου, που τη γιορτάζουμε στις 8 Σεπτεμβρίου.
Τα Εισόδια της Θεοτόκου, στις 21 Νοεμβρίου.
Ο Ευαγγελισμός, στις 25 Μαρτίου.
Και μετά η Κοίμηση της Θεοτόκου, στις 15 Αυγούστου.
Αυτά τα τέσσερα ορόσημα είναι...
οι πιο σημαντικές γιορτές που γιορτάζουμε την Παναγία.
Και θα ήθελα τώρα να δούμε και την εικόνα δίπλα.
Είναι η εικόνα της Πλατυτέρας των Ουρανών.
Βλέπουμε την Παναγία και τον Χριστό σε μετωπική στάση,
δηλαδή μας κοιτάνε κατά μέτωπο ενώ συνήθως είναι στο πλάι.
Έχει αγκαλιά τον Χριστούλη και έχουν ανοίξει και οι δύο τα χέρια τους...
και εκεί απ' τον ουρανό που είναι ψηλά,
αγκαλιάζουν όλη την πλάση, κι εμάς μαζί, με την αγάπη τους.
Πάμε λοιπόν, παιδιά, να δούμε τώρα τον βίο της Παναγίας,
μέσα από αυτά τα τέσσερα ορόσημα, τις τέσσερις γιορτές που είπαμε:
τη Γέννηση της Θεοτόκου στις 8 Σεπτεμβρίου,
τα Εισόδια στις 21 Νοεμβρίου,
τον Ευαγγελισμό στις 25 Μαρτίου και την Κοίμηση της Θεοτόκου στις 15 Αυγούστου.
Η Παναγία, η Μαρία, ήταν παιδί ενός ζευγαριού...
πολύ απλών ανθρώπων - πολύ φτωχών κι απλών ανθρώπων,
του Ιωακείμ και της Άννας.
Ο Ιωακείμ και η Άννα, παιδιά, είχαν φτάσει σε πολύ μεγάλη ηλικία...
και δεν είχαν αποκτήσει παιδιά.
Παρακαλούσαν λοιπόν, κάθε μέρα που πέρναγε, τον Θεό...
"Σε παρακαλούμε, Θεέ μου, στείλε μας ένα παιδάκι".
Ήταν αυτό που ήθελαν πιο πολύ από οτιδήποτε στον κόσμο.
και "Σε παρακαλούμε, στείλε μας ένα παιδάκι" και είχαν τάξει ότι...
"Αν αποκτήσουμε ένα παιδάκι, αν μας χαρίσεις ένα παιδί,
εμείς θα το αφιερώσουμε στον ναό σου".
Στον ναό των Ιεροσολύμων που ήταν εκεί,
"Θα το φέρουμε στο ναό σου να το αφιερώσουμε σε σένα".
Πραγματικά, παιδιά, εισακούστηκαν οι προσευχές τους.
Και η Άννα έμεινε έγκυος σε μεγάλη ηλικία...
κι έτσι απέκτησαν την Παναγία, τη Μαρία.
Βέβαια, όταν έγινε η Μαρία τριών χρονών...
τήρησαν τον λόγο τους και ενώ ήταν τόσο μικρό κοριτσάκι ακόμα,
πήγαν να την αφιερώσουν στον ναό των Ιεροσολύμων.
Καθώς την πήγαιναν στην είσοδο του ναού,
την υποδέχτηκε ο Ζαχαρίας.
Ο Ζαχαρίας ήταν, παιδιά, ο αρχιερέας του ναού,
δηλαδή το πιο ανώτερο αξίωμα που μπορεί να υπήρχε σε αυτόν τον ναό μέσα.
Είχε βγει στην πόρτα του ναού γιατί είχε διαβάσει κιόλας τις Γραφές,
και ήξερε ότι θα έρθει η μέρα που θα πρέπει να υποδεχθεί τη μητέρα του Θεανθρώπου.
Έτσι λοιπόν όταν είδε την Παναγία, κατάλαβε ότι είχε έρθει αυτή η στιγμή...
και συγκινημένος καλοδέχτηκε το μικρό κοριτσάκι.
Την έβαλε μέσα στον ναό, την πήγε στα Άγια των Αγίων.
Το παιδάκι δεν τρόμαξε καθόλου,
δεν αναζήτησε τους γονείς της καθόλου όπως θα περίμενε κανείς,
γιατί ήταν στην αγκαλιά του Θεού.
Ένιωθε ασφάλεια.
Τώρα συνεχίζουμε με τα Εισόδια της Θεοτόκου την 21η Νοεμβρίου.
Μάλλον αυτό ακριβώς που συζητήσαμε ήταν τα Εισόδια της Θεοτόκου.
Δηλαδή η είσοδος της Παναγίας στον ναό ονομάζεται Εισόδια.
Και συνεχίζουμε με την Ευαγγελισμό της Θεοτόκου -
25η Μαρτίου τον γιορτάζουμε.
Είπαμε λοιπόν ότι, μετά τα Εισόδια της Παναγίας, ζούσε πια στον ναό.
Εκεί βοηθούσε - είχε μάθει, διάβαζε, μελετούσε τις γραφές,
είχε μάθει να κάνει... ήταν πολύ νοικοκυρά. Ας πούμε...
εκείνη την εποχή υφαίνανε τα κορίτσια πολύ,
έφτιαχναν δηλαδή τα ρούχα όλα από μαλλί που έγνεθαν στο χέρι.
Ήταν πάρα πολύ προκομμένη.
Η ζωή της όμως μέσα στον ναό κράτησε 10 χρόνια...
γιατί υπήρχε ένας άγραφος νόμος εκείνη την εποχή...
ότι δεν μπορεί ένα παιδί να κάθεται στον ναό πάνω από 10 χρόνια.
Έτσι λοιπόν όταν πέρασαν 10 χρόνια...
και ήρθε η ώρα να φύγει από τον ναό των Ιεροσολύμων, ο Ζαχαρίας...
-φυσικά είπαμε ότι οι γονείς της Παναγίας ήταν πολύ ηλικιωμένοι και είχανε πεθάνει-,
αναζήτησε έναν μακρινό του συγγενή, τον Ιωσήφ,
ο οποίος από εδώ και στο εξής θα αναλάμβανε να προσέχει τη Μαρία.
Και μάλιστα την αρραβωνιάστηκε τη Μαρία.
Έτσι λοιπόν έφυγε η Μαρία από τον ναό και πήγε στο σπίτι του Ιωσήφ.
Κι εκεί, παιδιά, μια μέρα που ασχολιόταν με τις δουλειές που έκανε συνήθως,
είτε διάβαζε είτε ήταν στην πηγή κι έπαιρνε νερό,
απεικονίζεται η εικόνα του Ευαγγελισμού με πολλούς διαφορετικούς τρόπους...
όσον αφορά την απασχόληση της Παναγίας εκείνη τη στιγμή.
Ξαφνικά, εμφανίστηκε μπροστά της ένας άγγελος, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ,
και της είπε το ευχάριστο νέο του Ευαγγελισμού,
δηλαδή ότι θα έρθει η στιγμή που θα αποκτήσεις ένα παιδί,
μετά από εννιά μήνες, και αυτό το παιδί θα είναι ο γιος του Θεού.
Αυτή τη χαρμόσυνη στιγμή γιορτάζουμε στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου,
που ήρθε το ευχάριστο. Ο Ευαγγελισμός είναι Ευ - αγγέλλομαι:
σημαίνει λέω κάτι ευχάριστο, φέρνω ένα ευχάριστο μήνυμα.
Και αυτό το ευχάριστο, το χαρούμενο μήνυμα...
γιορτάζουμε στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
Εκείνη φυσικά, σεμνή και μετρημένη χωρίς καμία έπαρση,
είπε "πώς θα γίνει αυτό, να φέρω στον κόσμο ένα μωρό,
ενώ δεν έχω συζυγικές σχέσεις;"
Και τότε ο άγγελος της απάντησε ότι αυτό θα γίνει με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος.
Και τότε εκείνη, πολύ ταπεινά, δέχτηκε και είπε "Ας γίνει το θέλημα του Θεού".
Κι έτσι μετά από εννιά μήνες από την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε τη γέννηση του Χριστούλη.
Η επόμενη γιορτή είναι η Κοίμηση της Θεοτόκου.
Η Κοίμηση της Θεοτόκου είναι στις 15 Αυγούστου.
Είναι πολύ μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας...
και γιορτάζουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου - δεν λέμε ότι πέθανε η Παναγία,
γιατί πραγματικά δεν πέθανε, αλλά κοιμήθηκε.
Πώς χρησιμοποιούμε το ρήμα εδώ σε αυτή την περίπτωση;
Καταρχάς θα σας πω ότι και η Κοίμηση της Θεοτόκου είναι...
Από άλλους ονομάζεται σαν δεύτερο Πάσχα.
Είναι ένα χαρούμενο γεγονός...
γιατί η Παναγία πήγε και στάθηκε κοντά στο γιο της, στο Χριστό, στον ουρανό.
Πριν λοιπόν έρθει η ώρα για την Κοίμηση της Θεοτόκου,
τρεις μέρες πριν,
είδε στον ύπνο της τον γιο της το Χριστό που την καλούσε.
Της είπε "Έλα, μητέρα, ήρθε η ώρα να έρθεις κοντά μου.
Σε τρεις μέρες θα έρθεις κοντά μου".
Εκείνη χάρηκε, ετοίμασε όλα τα πράγματά της,
έκανε τις τελευταίες δουλειές της,
και μάλιστα ένα δεύτερο φόρεμα που είχε, το χάρισε σε μια γειτόνισσα.
Πήγε, προσευχήθηκε στον Κήπο της Γεσθημανή,
που εκεί ήταν οι ελαιώνες που είχανε, και έζησε τρεις μέρες.
Πραγματικά, έφυγε από αυτόν τον κόσμο και πήγε κοντά στο γιο της τον Χριστό.
Πρέπει να πω βέβαια ότι...
ένα σύννεφο κάλυψε τους Αποστόλους,
από τα πέρατα της Γης που ήταν διασκορπισμένοι όλοι,
και τους έφερε κοντά στην Παναγία...
την ώρα που είχε ξαπλώσει στο κρεβατάκι της.
Αυτή είναι η εικόνα της Κοίμησης: η Παναγία ξαπλωμένη και όλοι οι Απόστολοι γύρω της,
που την αποχαιρετούν πολύ στεναχωρημένοι...
γιατί στο πρόσωπο της Παναγίας έβλεπαν και το πρόσωπο του Χριστού,
που τόσο υπεραγαπούσαν.
Βέβαια, είπα "όλοι οι Απόστολοι". Δεν ήταν όλοι: έλειπε ο Θωμάς.
Έλειπε ο Θωμάς γιατί, παιδιά,
δεν ήρθε εκείνη την ώρα -
είχε πάει κι αυτός να διδάξει τον λόγο του Χριστού, του Θεού, σε μακρινά μέρη.
Όμως μετά από τρεις μέρες από την Κοίμηση της Παναγίας,
ήρθε κι αυτός και στεναχωρήθηκε πάρα πολύ που δεν μπόρεσε να την αποχαιρετήσει,
δεν πρόλαβε να την αποχαιρετήσει,
και ζήτησε να τον οδηγήσουν στον τάφο της, που ήταν στη Γεσθημανή,
που είπαμε... Στους ελαιώνες. Να δει τον τάφο της, να ασπαστεί,
να προσκυνήσει το σώμα της για τελευταία φορά.
Έγινε αυτό πραγματικά: ανοίξανε τον τάφο και τι να δούνε;
Το σώμα της Παναγίας δεν ήταν εκεί, ήταν μόνο σάβανο,
ένα ειδικό ύφασμα που τύλιγαν τους πεθαμένους - έτσι ήταν το έθιμο εκεί τότε,
εκείνη την εποχή τότε, σε εκείνο το μέρος.
Και ήταν άδειος ο τάφος.
Αυτό είναι σημάδι ότι ο Χριστός πήρε μαζί του τη μανούλα του,
να στέκεται κοντά του και να μας κοιτάνε από εκεί ψηλά.
Εδώ, παιδιά, είναι τα λόγια που είπε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ...
στην Παναγία στον Ευαγγελισμό.
(Η δασκάλα διαβάζει τη διαφάνεια)
Αυτά που είπαμε ήδη.
Και επειδή το γεγονός αυτό της θείας,
της θαυματουργής σύλληψης και ενανθρώπισης του Χριστού...
είναι πάρα πολύ σημαντικό για την πίστη μας και την Εκκλησία μας,
θα ήθελα να μείνουμε λίγο στην εικόνα του Ευαγγελισμού,
στο γεγονός του Ευαγγελισμού,
και να διαβάσουμε την εικόνα του Ευαγγελισμού.
Καταρχάς βλέποντας την εικόνα, παιδιά,
παρατηρούμε, με μια πρώτη ματιά, ότι έχει πάρα πολύ ωραία,
χαρούμενα και ζωντανά χρώματα.
Σε αντίθεση με τις συνηθισμένες εικόνες που είναι πιο σκούρα τα χρώματα,
είναι πιο μουντά τα χρώματα, είναι πολύ έντονα και ζωηρά.
Αυτό μας δείχνει τον χαρμόσυνο χαρακτήρα αυτού του γεγονότος.
Βλέπουμε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ αριστερά,
ο οποίος έχει ακόμα ανοιγμένες τις φτερούγες του καθώς έρχεται με φόρα απ' τον ουρανό.
Πολλές αγιογραφίες έχουν τον Αρχάγγελο Γαβριήλ με το ένα φτερό ακόμα προς τα πάνω,
εκείνη την ώρα που προσγειώνεται.
Βλέπουμε τα γόνατά του λυγισμένα καθώς προσπαθεί να ανακόψει την ορμή του...
την ώρα που πατάει στη Γη...
και το δεξί του χέρι προτεταμένο σε στάση ευλογίας,
ενώ στο αριστερό κρατάει ένα σκήπτρο γιατί προέρχεται από το βασίλειο των ουρανών,
το οποίο μπορούμε να το θεωρήσουμε και κηρύκειο,
γιατί είχε μια εντολή να φέρει σε πέρας αυτή την αποστολή, να φέρει αυτό το μήνυμα.
Από την άλλη μεριά βλέπουμε την Παναγία,
η οποία πάντα απεικονίζεται σε έναν θρόνο.
Αυτός ο θρόνος, παιδιά, δείχνει την ανωτερότητα της Παναγίας...
σαν μητέρας του Θεανθρώπου σε σχέση με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ.
Βλέπουμε τη σεμνότητά της, τη στάση του σώματός της:
δεν έχει καμία έπαρση, δεν βλέπουμε κάτι πομπώδες, κάτι υπερβολικό...
σε όλη την παρουσία της.
Παρόλο που δέχεται το μήνυμα ότι θα γίνει μητέρα του Θεανθρώπου,
είναι μετρημένη και σεμνή.
Στο ένα της χέρι κρατάει το αδράχτι,
που, είπαμε, ασχολιόταν, ύφαινε και έκανε εκείνη την ώρα κάποια εργασία σχετική -
είτε ύφαινε... άλλες αγιογραφίες την έχουν να μελετάει, να διαβάζει.
Και αυτό θέλει να μας δείξει το πόσο ξαφνιάστηκε:
δεν πρόλαβε να αφήσει αυτό το αντικείμενο από το χέρι της.
Ενώ με το δεξί χέρι δείχνει ότι αποδέχεται τα λόγια, το θέλημα του Θεού.
Με τη στάση του σώματός της δείχνει ότι αποδέχεται το θέλημα του Θεού.
Δεν κοιτάζει τον Αρχάγγελο - αυτό δείχνει σεμνότητα.
Και όλη η στάση της είναι μετρημένη, δείχνει αποδοχή και δείχνει...
υπέρτατη αγιοσύνη και καμία έπαρση και κανέναν κομπασμό.
Συνεχίζουμε, παιδιά, τώρα,
να δούμε πόσα πολλά ονόματα, προσωνύμια, έχει η Παναγία.
Η πίστη, η αγάπη και η εφευρετικότητα των καλλιτεχνών,
των λογίων αλλά και του απλού λαού προς την Παναγία,
φαίνεται από τις προσωνυμίες που της έχουν δώσει.
Ξεπερνούν τις τριακόσιες οι προσωνυμίες αυτές...
και χωρίζονται σε οκτώ κατηγορίες ανάλογα με την προέλευσή τους.
Πάμε λοιπόν να δούμε ενδεικτικά τέσσερις από αυτές τις κατηγορίες,
γιατί δεν μπορούμε να τις αναφέρουμε και όλες.
Από την εικόνα, λοιπόν, η Παναγία ονομάζεται:
Βρεφοκρατούσα, Γλυκοφιλούσα,
Πλατυτέρα των Ουρανών, Οδηγήτρια.
Από τον τόπο: Παναγία η Αθηνιώτισσα, η Προυσιώτισσα στο Προυσό,
η Βουρλιώτισσα απ' τα Βουρλά της Μικράς Ασίας.
Από τα θαύματα της Παναγίας:
Γοργοϋπήκοος ή Γοργοεπήκοος,
αυτή που ακούει και γρήγορα πραγματοποιεί αυτό που της ζητάμε,
που την παρακαλάμε να μας βοηθήσει να γίνει.
Ελεούσα, Παραμυθία, που παρηγορεί.
Ελεούσα, παιδιά, που μας δείχνει την ελεημοσύνη της.
Και από την αγάπη των πιστών:
Χρυσοσπηλιώτισσα, Παντάνασσα, Αγγελόκτιστη κλπ.
Θέλω εδώ, παιδιά, να αναφερθώ επίσης...
-θα ήταν παράλειψή μας να μην αναφερθούμε-...
στους πάμπολλους καταπληκτικούς ύμνους...
που υπάρχουν στην Εκκλησία μας για αυτό το πρόσωπο της Παναγίας.
Όπως ο ύμνος "Αγνή παρθένα δέσποινα" του Αγίου Νεκτάριου Αιγίνης,
που είναι ένας ύμνος με μία ξεχωριστή δική του μελωδία.
Ένας καταπληκτικός ύμνος- εγκώμιο για την Παναγία,
που μάλιστα η παράδοση της Εκκλησίας μας λέει ότι...
εμφανίστηκε στον ύπνο του Αγίου Νεκτάριου η Παναγία...
και του ζήτησε να συνθέσει αυτόν τον ύμνο.
Και φυσικά ο "Ακάθιστος Ύμνος".
Ο "Ακάθιστος Ύμνος" που ξέρουμε πολύ καλά...
ότι τον έψαλλαν κατά τη διάρκεια πολιορκίας στην Κωνσταντινούπολη...
και βοήθησε πάρα πολύ τους πιστούς, το ηθικό τους,
τους πολιορκημένους, και κατάφεραν και τα έβγαλαν πέρα.
Μάλιστα πολλοί λένε ότι εμφανίστηκε η ίδια η Παναγία πάνω στα τείχη...
και την είδαν οι εχθροί και οπισθοχώρησαν.
Θέλω λοιπόν, παιδιά, να κλείσουμε αυτό το μάθημα-αφιέρωμα στην Παναγία μας...
με ένα πολύ όμορφο ποίημα, "Οι πόνοι της Παναγιάς" του Κώστα Βάρναλη,
που μας περιγράφει το πώς ένιωθε και τις σκέψεις που έκανε η Παναγία...
την ώρα που την είχαν πιάσει οι πόνοι για να γεννήσει τον Χριστούλη μας -
πώς ακριβώς αισθανόταν, τι σκέψεις έκανε...
Αρνητικές σκέψεις γιατί είχε προαισθήματα για το μέλλον του,
για το μαρτύριο και τη Σταύρωσή του.
Λοιπόν, διαβάζω.
(Η δασκάλα διαβάζει το ποίημα)
Και δίπλα σ' αυτό το όμορφο ποίημα, παιδιά,
βλέπουμε την εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας.
Είναι ένα προσωνύμιο που οι απόψεις διίστανται...
για το πώς αποδόθηκε στην Παναγία μας αυτό το προσωνύμιο.
Οδηγήτρια πιθανόν να ονομάστηκε...
επειδή η εικόνα αυτή ήταν στο ναό στη Μονή των Οδηγών στην Κωνσταντινούπολη,
για πολλά - πολλά χρόνια, για πολλούς αιώνες, και την προσκυνούσαν εκεί οι πιστοί.
Η άλλη εκδοχή είναι, παιδιά...
Βλέπουμε εδώ την Παναγία που κρατάει στον Χριστό με το αριστερό της χέρι...
και το δεξί της χέρι το τείνει προς εμάς και δείχνει τον Χριστό.
Δηλαδή βλέπουμε τον Χριστό να κοιτάει την Παναγία στο πρόσωπο...
και η Παναγία κρατάει στο αριστερό της χέρι τον Χριστό,
κοιτάζει εμάς και μας δείχνει τον δρόμο, μας οδηγεί...
προς τον Κύριο, μας οδηγεί προς τον Χριστό.
Γι' αυτό λέγεται οδηγήτρια.
Κι εδώ, παιδιά, τελείωσε το μάθημά μας για την Παναγία, τη μητέρα του Χριστού.
Ελπίζω να φώτισα... Είναι πολύ λίγα αυτά που είπαμε φυσικά,
για ένα τόσο σημαντικό πρόσωπο της Εκκλησίας μας όσο είναι η Παναγία,
που ειδικά σε μας τους Έλληνες είναι πολύ κοντά σαν μητέρα όλων μας.
Ελπίζω να φώτισα το πρόσωπό της στην καρδιά σας και την ψυχή σας,
και το βράδυ που κάνετε την προσευχή σας να νιώθετε πιο κοντά σε αυτή.
Γεια σας!
