The Contemporary Family: What does it mean to be a parent today? | Society Uncensored (1)
Καλησπέρα.
Κάνε εσύ παιδί και θα σ' το μεγαλώσουμε εμείς.
Έτσι μου έλεγαν οι θείες μου όταν κόντευα στα 40, και έβλεπαν ότι δεν υπάρχει πρόθεση για γάμους κι απογόνους.
Το πίστευαν φαντάζομαι.
Μεγάλωσαν σε εποχές που οι γυναίκες μεγάλωναν πολλά παιδιά ταυτόχρονα.
Κάνοντας δουλειές και χειρωνακτικές, καμιά φορά.
Βέβαια, περιτριγυρίζονταν από πολλές άλλες γυναίκες και ανθρώπους.
Σε ένα άλλο κοινωνικό πλαίσιο συνήθως.
Με πολύ κόσμο στο ίδιο σπίτι, στον ίδιο δρόμο, στην ίδια γειτονιά.
Πολλά έχουν αλλάξει από τότε.
Μεταξύ αυτών και το γεγονός ότι... συνήθως κανείς δεν μεγαλώνει το παιδί σου εκτός από σένα.
Είναι πιο κλειστά τα πράγματα.
Όχι όμως μόνο αυτό.
Και η επιστήμη και η κοινωνία... προχώρησαν αρκετά, ώστε να επιτρέψουν να εμφανιστούν
και άλλα είδη οικογένειας και άρα γονεϊκότητας.
Πολλά εκ των οποίων νομίζω πως εκπροσωπούνται σήμερα εδώ.
Δυστυχώς νομίζω πως δεν έχει προχωρήσει αρκετά η κοινωνία, ώστε να πει με έναν πολύ πειστικό τρόπο... σαν να το εννοεί... ότι είναι εντάξει και να μην κάνεις παιδιά.
Νομίζω ότι σ' αυτό είμαστε λίγο πίσω.
Δεν έχει εντάξει τις οικογένειες χωρίς παιδιά στις οικογένειες... σαν να μην ανήκουν εκεί.
Ο τίτλος εργασίας για τη σημερινή συζήτηση... ήταν "Εναλλακτική Γονεϊκότητα".
Νομίζω κανείς από εμάς... δεν ένιωθε πάρα πολύ άνετα με αυτόν τον όρο.
Μπορούμε να συζητήσουμε στην πορεία γιατί.
Νομίζω πως ένας όρος που μας αρέσει καλύτερα... είναι "Σύγχρονη Γονεϊκότητα".
Τι σημαίνει, δηλαδή, να είσαι γονιός σήμερα.
Και γονιός όλων αυτών των νέων μορφών που έχει επιτραπεί να συμβούν.
Νομίζω ότι μ' αυτό μπορούμε και να συστηθούμε.
Ο καθένας από εμάς, δηλαδή.
Ποιος θέλει να ξεκινήσει; Νίκη;
Καλησπέρα, είμαι η Νίκη.
Με τον Δημήτρη, έχουμε υιοθετήσει τον Μάρκο από την Ουγκάντα... ο οποίος σήμερα είναι τριών ετών.
-Η ιστορία μας είναι... Με τον Δημήτρη είμαστε πάρα πολλά χρόνια μαζί.
Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να κάνουμε οικογένεια.
Όταν είδαμε λοιπόν ότι αυτό το πράγμα δεν ερχότανε... με τον φυσικό τρόπο... αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε κατευθείαν.
Αρχίσαμε να... Αρχικά στραφήκαμε στην Ελλάδα.
Δεν φάνηκε εύκολος δρόμος και σύντομος.
Το κυριότερο είναι το σύντομο. Εύκολος κανένας δρόμος δεν είναι.
Και στραφήκαμε κατευθείαν στη διακρατική υιοθεσία.
Και καταλήξαμε να υιοθετήσουμε τον Μάρκο περίπου έναν χρόνο μετά.
Θανάση, νομίζω είναι παρόμοια η... Είμαι ο Θανάσης.
Και είμαι εδώ επειδή μαζί με... τη σύζυγό μου, τη Χαρά, έχουμε υιοθετήσει... την Αργκάνε από την Αιθιοπία.
Είμαι 51 χρονών.
Έχεις όμως και παιδιά δικά σου.
Ναι, ναι. Δικά μου είναι όλα.
-Ναι, βιολογικά. -Ή και κανένα δεν είναι δικό μας.
Τα παιδιά μας.
Αυτό το κτητικό "μου" δεν είναι ακριβώς δικό μας.
Ή δεν είναι καθόλου δικό μας.
Από τον πρώτο μου γάμο, έχω δύο μεγάλα παιδιά.
Και μαζί με την Αργκάνε... μετά την Αργκάνε κάναμε και την Πηνελόπη.
Με ρωτάνε πολλοί
πώς κανείς έχει "βιολογικά παιδιά"... και μη βιολογικά παιδιά... όπως είναι μία διακρατική υιοθεσία.
Ή οποιαδήποτε άλλη υιοθεσία.
Δεν αποδέχομαι την έννοια της βιολογικότητας.
Δεν την πιστεύω.
Κυριολεκτικά, δεν την πιστεύω.
Δηλαδή, θα μπορούσα τα βιολογικά μου παιδιά να τα αγαπάω το ίδιο.
Κι αν μου λέγανε σήμερα ότι έγινε μπέρδεμα στο μαιευτήριο... που βλέπουμε στα μυθιστορήματα ή στις ταινίες... δεν το πιστεύω πια.
Ίσως νεότερος να ήθελα να μην το πιστεύω.
Τώρα όμως δεν το πιστεύω.
Έχω φτάσει σε μια ηλικία που μπορώ να το πω.
Ότι δεν το πιστεύω.
Επίσης, έχω να πω ότι δεν θεωρώ ότι είμαι κατάλληλος να μιλάω... για την έννοια της γονεϊκότητας,
γιατί δεν νομίζω πως υπήρξα καλός γονιός.
Ούτε ότι είμαι καλός γονιός.
Δεν ξέρω και ποιος μπορεί να το πει. Ότι είναι καλός γονιός.
Η παρουσία μου εδώ έχει τον χαρακτήρα...
ότι μεταφέρω μια εμπειρία.
Η οποία όταν ήμουν στην ίδια διαδρομή μού ήταν εξαιρετικά χρήσιμο... να ακούω τις εμπειρίες των άλλων.
Έκανα όπως όλοι έρευνα στο ίντερνετ ακολουθώντας τον δρόμο αυτόν.
Και οι άνθρωποι που κοινοποιούσαν τις προηγούμενες ιστορίες τους... κι έβλεπα ότι είναι κανονικοί άνθρωποι με ατέλειες, με προβλήματα... με όλες τις αντιφάσεις που κουβαλάω κι εγώ... μου έδινε θάρρος.
Μαρία;
Εγώ είμαι η Μαρία, λοιπόν.
Είμαι μαμά τριών παιδιών.
Τα μεγαλώνω μαζί με τον σύζυγό μου.
Η μεγάλη μου κόρη είναι 14.
Ο μεσαίος ο γιος μου είναι 11.
Και η μικρή είναι 9.
Τα αγαπάω επειδή είναι παιδιά μου.
Αλλά για μένα η μεγαλύτερη έκπληξη... ευχάριστη και συγκινητική... ήταν ότι τα εκτιμάω και τα θαυμάζω πολύ... γιατί γίνονται οι άνθρωποι που γίνονται.
Το οποίο ήταν και μία έκπληξη...
γιατί σου λένε όλοι ότι τα αγαπάς γιατί είναι παιδιά σου.
Δεν σκέφτηκες ποτέ... ότι από ένα σημείο και μετά... είναι τόσο ξεχωριστοί άνθρωποι...που θα νιώσεις κι άλλα πράγματα.
Δηλαδή, ο θαυμασμός, η περηφάνεια, όλα αυτά.
Κι επίσης, επειδή διαπίστωσα με έκπληξη...ότι μετά από κάθε γέννα... ενώ μου έδιναν διάφορα διαφημιστικά πράγματα... πάνες ή ό,τι άλλο. Δεν θυμάμαι πια.
Δεν μου έδωσε ποτέ κανένας manual.
Για το τι κάνεις σ' αυτές τις περιπτώσεις.
Αν υπάρχει on-off.
Δεν ξέρεις ποτέ τι να κάνεις.
Ούτε σε καθησυχάζει ποτέ κανένας.
Αποφάσισα κάποια στιγμή... να μην είμαι η μαμά που θα μου έλεγαν οι άλλοι να είμαι.
Ή που θεωρούσαν ότι θα μπορούσα να είμαι.
Αλλά να είμαι αυτή που μπορώ και θέλω να είμαι γι' αυτά τα παιδιά.
Και πάει καλά.
Έλενα;
Εγώ είμαι η Έλενα.
Μου αρέσει πολύ όπως τοποθετήθηκε ο Θανάσης που λέει ότι είναι εδώ... για να μοιραστεί την εμπειρία του.
Κι εγώ είμαι εδώ για να μοιραστώ την εμπειρία μου.
Διότι πιστεύω ότι υπάρχουν κι άλλες γυναίκες... που μπορεί να είναι στην ίδια θέση που ήμουνα κι εγώ.
Εγώ κέρδισα το μεγαλύτερο δώρο... που θα μπορούσε κάποιος να μου κάνει από μία γυναίκα που δεν ξέρω και δεν πρόκειται να γνωρίσω ποτέ.
Και σήμερα το δώρο αυτό είναι 2,5 χρονών.
Και είναι απίθανο κοριτσάκι.
Και μας έχει φέρει τρελή χαρά.
Όπως σε όλους τους γονείς φέρνουνε τα παιδιά.
Η κόρη μας έχει τρεις βιολογικούς γονείς.
Όπως το λένε.
Έχει τη βιολογική μητέρα.
Βιολογική δότρια να το πούμε.
Έχει τον βιολογικό πατέρα.
Και έχει και μένα που την... -κυοφόρησες. -Την κυοφόρησα για εννιά μήνες.
Και βγήκε από μένα, οπότε...
Πιστεύω ότι...
Το λέω σε κόσμο και δεν ξέρω αν μπορούνε να με καταλάβουνε.
Ότι είναι κάτι που είναι τόσο μεγάλο... αλλά και πάλι είναι τόσο μικρό.
Δηλαδή, είναι ένα κύτταρο που μπήκε μέσα μου.
Δεν μπορώ να κάθομαι να σκέφτομαι "αυτό δεν είναι δικό μου".
"Αυτό το παιδί..." Δεν γίνεται αυτό το πράγμα.
Διότι είναι κάτι που δεν μπορείς να το καταλάβεις καν.
Εγώ είμαι εδώ επειδή θεωρώ ότι... είναι ένα θέμα που είναι πολύ ταμπού ακόμα.
Οι άνθρωποι δεν το συζητάνε.
Αλλά το κάνουνε.
Πολλές γυναίκες το κάνουνε.
Και κουβαλάνε μαζί τους αυτόν τον φόβο.
Να μην το μάθουνε.
Να μην μάθουν ότι το παιδί μου γεννήθηκε έτσι, να μην μάθουν.
Το οποίο δεν υπάρχει λόγος να υπάρξει.
Είναι απλά, όπως είπες, ένας διαφορετικός τρόπος... να συνεχίσει το είδος μας.
Πιστεύω ότι μας είναι πάρα πολύ δύσκολο... γιατί έχει να κάνει με το DNA μας.
Θα πω για μένα.
Όταν μου ήρθαν οι εξετάσεις... και έμαθα ότι είχα πρόβλημα... και δεν μπορούσα να κάνω δικό μου παιδί... δεν το πίστευα.
Δεν...
Δεν το έκανα accept. Πώς να το πω;
Δεν το δεχόμουν με τίποτα.
Έκανα πάρα πολλές προσπάθειες, πάνω από τρία χρόνια... να κάνω με δικά μου ωάρια.
Έκανα τα πάντα.
Άμα με ρωτήσετε οτιδήποτε, το έχω κάνει.
Και όντως έγιναν.
Δυστυχώς χάσαμε δύο παιδιά.
Είναι πάρα πολύ δυσάρεστη και... θλιβερή εμπειρία.
Οπότε, σκέφτηκα γιατί να μην το κάνω αυτό.
Λοιπόν, είμαι ο Μάριος.
Εγώ έχω έναν γιο, ο οποίος είναι σχεδόν 6 χρονών σήμερα.
Και τον έχω κάνει με... μια πολύ καλή μου φίλη και πολύ παλιά μου φίλη από το σχολείο.
Συγχρόνως, δεν συνηθίζω να το λέω γιατί με κάποιο τρόπο... είναι σαφές αλλά για την κουβέντα χρειάζεται να το πω.
Είμαι ομοφυλόφιλος άντρας.
Αυτό ήτανε σαφές πάρα πολλά χρόνια πριν.
Από πάρα πολύ νωρίς.
Το θέμα της οικογένειας... υπήρχε πάντα στο κεφάλι μου.
Πάντα ήθελα να κάνω οικογένεια.
Είχα κάνει κάποιες προσπάθειες στο παρελθόν.
Οι οποίες δεν οδήγησαν πουθενά.
Σήμερα, με τον Δημήτρη είμαι πάρα πολύ ευτυχισμένος.
Σε ό,τι αφορά τη διακρατική υιοθεσία...
Αρχικά, τώρα ξέρω ότι γίνονται αρκετές υιοθεσίες από την Ουγκάντα.
Όπου ξεκινήσαμε εμείς.
-Εσύ ξεκίνησες από την Ουγκάντα; -Περίπου.
Είχε προηγηθεί άλλη μία υιοθεσία.
Είχαμε σκοπό να στείλουμε τα χαρτιά και τον φάκελό μας στην Αιθιοπία.
Όταν τα πάντα ήταν έτοιμα, ξαφνικά... περίπου ξαφνικά... απαγορεύτηκαν οι υιοθεσίες από την Αιθιοπία.
Επομένως, μείναμε με έναν φάκελο... που δεν ξέραμε πού να τον στείλουμε.
Οι οδηγίες τότε ήτανε... να περιμένουμε, γιατί θεωρούσαν όλοι πως θα ξανανοίξει σύντομα η Αιθιοπία.
Περιμέναμε για ένα διάστημα.
Και μετά, άρχισα να ψάχνω μόνη μου χώρες.
Μετά, άνοιξες εσύ έναν καινούργιο δρόμο.
Ναι, κάθε μέρα έπιανα μία χώρα.
Είχα ετοιμάσει ένα μέιλ.
Το έστελνα. Έψαχνα να βρω ορφανοτροφεία από αυτή τη χώρα.
Τελείως με τον χάρτη.
"Σήμερα θα κοιτάξω εκεί, αύριο θα κοιτάξω..."
-Μέρα και χώρα. -Τελείως.
Έψαχνα λοιπόν να βρω ορφανοτροφεία.
Κι έστελνα ένα γράμμα, το οποίο προσάρμοζα αναλόγως πού το έστελνα.
Με τον ίδιο κορμό, όμως.
Ουσιαστικά, το ορφανοτροφείο που υιοθετήσαμε τον Μάρκο... ήταν το μόνο που μου απάντησε.
Έτσι ξεκίνησαν όλα, δηλαδή.
Θέλω να πω κάτι εδώ.
Αυτό που έκανε η Νίκη... είναι πάρα πολύ σημαντικό.
Και έχω να πω ότι το κάνουν πολλοί λίγοι.
Θέλω να πω ότι εμείς στην Αιθιοπία βρήκαμε... έναν δρόμο... που τον είχαν στρώσει άλλοι 50 άνθρωποι πριν από εμάς.
Και μπορούσαμε να βρούμε ανθρώπους να επικοινωνήσουμε.
Να μας δώσουνε πληροφορίες.
Να μας δώσουνε μια τεχνογνωσία.
Πού πας, με ποιον δικηγόρο μιλάς.
Πώς γίνεται η διαδικασία.
Τα συναισθηματικά στάδια, το πόσο θα περιμένεις.
Η διαδικασία δηλαδή είχε μπει σ' ένα αυλάκι.
Οι πρώτοι άνθρωποι που το κάναν αυτό για την Αιθιοπία πριν 10 χρόνια... περιμέναν 3 και 4 χρόνια.
Και η δική τους προσπάθεια άνοιξε τον δρόμο σ' εμάς, που περιμέναμε 13 μήνες. Ήμασταν από τους τυχερούς.
Σχετικώς.
Υπήρξαν άνθρωποι που τέλειωσαν μία διακρατική υιοθεσία... σε 7 μήνες.
Ακόμη, δηλαδή, πιο γρήγορα.
Όταν έκλεισε η Αιθιοπία, που είναι ένα έγκλημα... το ότι έκλεισε η Αιθιοπία.
Είναι ακόμα κλειστή η Αιθιοπία.
Είναι ακόμα κλειστή, παρόλο που μαθαίνουμε ότι όλο είναι να ανοίξει.
Όπως καταλαβαίνετε, η πολιτική κατάσταση σε χώρες... που βρίσκονται... στην κόψη του ξυραφιού... είναι πολύ μεταβαλλόμενη και ρευστή.
Τα παιδιά, λοιπόν, που ξεκινήσαν την προσπάθεια της Ουγκάντας... ουσιαστικά ξανασχημάτισαν έναν δρόμο.
Τώρα είναι πιο εύκολη η Ουγκάντα.
Κάποιος μπορεί να πατήσει στα βήματα... που κάνανε τα πρώτα παιδιά... και να γίνει λίγο πιο εύκολη.
Η λογική λέει κάποιος ανοίγει τον δρόμο... και κάποιος πηγαίνει από πίσω.
Εγώ, λοιπόν, που το έχω ζήσει από την πλευρά του ευνοημένου... να έχουν ανοίξει άλλοι τον δρόμο, έχω να πω ένα μεγάλο μπράβο σε όσους τολμούν... να κάνουν αυτό.
Να στέλνουν μόνοι τους σε ορφανοτροφεία γράμματα.
Να μην απαντάει κανείς.
Να πηγαίνουν, δηλαδή, στα τυφλά, στα σκοτεινά.
Νομίζω πως κι αυτό που περιγράφει ο Θανάσης... ως μια διαδικασία επιμονής... στέλνω, ψάχνω μία μία χώρα... η γεωγραφία είναι πολύ κουλ, έμαθες όλη την Αφρική φαντάζομαι... κάπως πάει παράλληλα με τη διαδικασία προσπάθειας που κάνει ένα ζευγάρι... να μείνει έγκυος.
Μια γυναίκα να μείνει έγκυος ή ένα ζευγάρι.
Ξεκινάς με γραφειοκρατία.
Μια εγκυμοσύνη στην αρχή θυμίζει πολύ αυτό το πράγμα.
Δεν έχεις κάτι, είναι δύο κύτταρα ενωμένα.
Ούτε καρδιά ακούς, ούτε τίποτα.
Και όσο προχωράνε οι διαδικασίες...
φτάνεις όλο και πιο κοντά.
Γίνεται όλο και πιο πραγματικό.
Στην αρχή, είσαι πολύ επιφυλακτικός.
Όπως είσαι και σε μία εγκυμοσύνη, αντίστοιχα στο πρώτο τρίμηνο.
Μέχρι τη στιγμή που έρχεται η φωτογραφία, αυτή η πολυπόθητη... που γίνεται το ταίριασμα με το παιδί και το βλέπεις για πρώτη φορά.
Όπως και την πρώτη φορά που αντικρίζεις το παιδί.
Είναι όλα, δηλαδή, αρκετά παράλληλα.
Μοιάζουνε.
Λοιπόν εγώ είμαι εδώ γιατί... ως εκπρόσωπος της μονογονεϊκής οικογένειας.
Άρχισα όπως είπα και πριν με τις θείες μου.
Πλησίαζα τα 40 και δεν υπήρχε κάποια προοπτική... γάμου.
Δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη... τρέλα να γίνω μαμά.
Δεν ήταν, ας πούμε, προτεραιότητα φοβερή.
Αλλά όσο πλησίαζα τα 40, άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως θα ήθελα.
Καθώς άρχισα να το σκέφτομαι, με τον τρόπο που... αναφέρθηκε η Έλενα πριν... μήπως ωάρια, μήπως κάποια...
έμεινα τυχαία έγκυος.
Σε μία σχέση καθόλου σοβαρή, κατά τα άλλα.
Που δεν είχε, εν πάση περιπτώσει, προοπτική ως σχέση.
Κι εκεί κατάλαβα, την πρώτη φορά που είδα το θετικό τεστ... κατάλαβα ότι μάλλον το θέλω το παιδί, γιατί ήταν η πρώτη φορά... που περίμενα τεστ και δεν αγωνιούσα... γιατί φοβόμουν μην είναι... αλλά αγωνιούσα μήπως... Βγήκε και... συνειδητοποίησα ότι το θέλω.
Φυσικά δεν είχα ιδέα τι σήμαινε αυτό.
Όπως νομίζω κανείς μας δεν έχει ιδέα τι σημαίνει τελικά... να είναι κανείς γονιός.
Πήρα την απόφαση να το κρατήσω.
Άρχισα να σκέφτομαι το πώς μπορεί να γίνει αυτό πρακτικά.
Πώς θα μπορώ να βοηθηθώ.
Οι γονείς μου δεν ζουν, οπότε δεν είχα βοήθεια και από εκεί.
Και τότε, για τον πρώτο χρόνο ζωής της Αγγελικής... της κόρης μου, που είναι τώρα σχεδόν 5 χρονών... κανονίσαμε, συμφωνήσαμε, συζητήσαμε με έναν πάρα πολύ καλό μου φίλο... που είναι και ομοφυλόφιλος, παρεμπιπτόντως, επειδή το ανέφερε πριν κι ο Μάριος ως μια προοπτική... να έρθει και να με βοηθήσει σε αυτό.
Να αναλάβει, δηλαδή, όχι να είναι ο μπαμπάς του παιδιού... σε καμία περίπτωση... αλλά να με βοηθήσει στα πρακτικά και στη στήριξη.
Και όντως, αυτό συνέβη για τον πρώτο χρόνο.
Ο Ιάκωβος έμενε μαζί μας.
Είμαι απολύτως σίγουρη ότι... οι 8 στους 10 πατεράδες κάνουν πολύ λιγότερα πράγματα... απ' ό,τι έκανε ο Ιάκωβος αυτό το διάστημα.
Και... νομίζω ότι ακόμη... παρότι δεν μένουμε μαζί... κι ο Ιάκωβος περιλαμβάνεται σ' αυτή την οικογένεια.
Νομίζω ότι όλοι έχουμε κατά διαστήματα αισθανθεί... εναλλακτικοί.
Δεν μας αρέσει ο όρος, αλλά η κοινωνία το διατυπώνει μ' αυτόν τον τρόπο.
Ίσως αυτό έχει μια έξτρα δυσκολία στη διαχείριση.
Εσείς πώς τη βιώνετε αυτή τη διαφορετικότητα... εν πάση περιπτώσει στο είδος της οικογένειας;
Η λέξη "εναλλακτικός"... το είπες πολύ ωραία στην εισαγωγή σου... κουβαλάει... έναν κρυφοεξαιρετισμό.
Είμαι εναλλακτικός, άρα είμαι δύο βήματα μπροστά από τους άλλους.
Άρα δεν χρειάζεται να είμαι τίποτα άλλο. Μπορεί να φτάνει αυτό.
Δεν χρειάζεται να είμαι τίποτα άλλο.
Δεν το πιστεύω εγώ ότι είμαι εναλλακτικός.
Θα ήθελα να είμαι εναλλακτικός. Είμαι ένας συντηρητικός του κερατά.
Θα ήθελα. Εναλλακτικός ήταν ο Όρκαρ Ουάιλντ, ας πούμε.
Εγώ δεν ήμουνα, δυστυχώς.
Ας πούμε ότι ίσως δεν ήμουν τόσο κολλημένος... όσο μία συντηρητική ομάδα της κοινωνίας... την οποία έτσι κι αλλιώς δεν καταλάβαινα κι από νωρίτερα.
Και για άλλα πράγματα.
Θεωρώ ότι ήμουνα τυχερός.
Δηλαδή, βρέθηκα με έναν άνθρωπο... μιλάω για τη σύζυγό μου... η οποία μου το βάλε στη ζωή μου και μάλιστα σε μια μεγάλη ηλικία... διότι, όπως σας είπα, εγώ είμαι και μεγάλος στα χρόνια... και ουσιαστικά... μου δώρισε αυτό το ταξίδι.
Παρόλο που, όπως είπες, έχω κάνει και παιδιά... μέσα από τον "βιολογικό τρόπο"... προφανώς είναι το πιο συμπαντικό ταξίδι... που έχω κάνει εγώ.
Γιατί είναι το πιο συμπαντικό; Γιατί το διάλεξα.
Γιατί εξαρχής γινόταν δύσκολα, πήγαινε κόντρα.
Στον δρόμο... είδα πραγματικά σημαντικούς ανθρώπους.
Ας πούμε, είδα στην Αιθιοπία μια οικογένεια...
Άγγλων... η οποία υιοθέτησε ένα παιδί με σύνδρομο Down.
Όταν εμείς προτού υπογράψουμε τα χαρτιά της υιοθεσίας... πηγαίναμε και εξετάζαμε το παιδί για να δούμε ότι είναι υγιές.
Και αυτό εδώ θέλω να το δει η Αργκάνε όταν μεγαλώσει.
Αν αυτή η εκπομπή μνημειωθεί κάπως.
Θα ήθελα να το δει... για να καταλάβει ότι οι αληθινά σπουδαίοι άνθρωποι ήταν εκείνοι.
Όχι εμείς.
Εμείς πήγαμε να κάνουμε ένα μικρό βηματάκι.
Αλλά τα μεγάλα βήματα τα κάνουν άλλοι άνθρωποι.
Στον δεύτερο τομέα... στο δεύτερο σκέλος.
Αν κάποιος σε δει να είσαι με ένα μαύρο παιδί στο μετρό... και να σε κοιτάζει κάπως με απορία... γιατί το παιδί σε λέει μπαμπά, ξέρω 'γω... και καταλαβαίνει ότι υπάρχει μια ιστορία από πίσω... δεν πειράζει, έξυπνος άνθρωπος είναι, θα κάνει ένα σενάριο στο μυαλό του.
Και θα πει ότι αυτός μάλλον το υιοθέτησε.
Έτσι; Δηλαδή, θα το καταλάβει.
Κι ενώ τον πρώτο καιρό, έλεγα σε όλους, για να τους βγάλω από τη δύσκολη θέση, είναι η Αργκάνε, την έχουμε υιοθετήσει από την Αφρική... σιγά σιγά βλέπω με χαρά ότι δεν χρειάζεται να το πω.
Το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι.
Αυτοί που δεν το καταλαβαίνουν, σιγά σιγά θα το καταλάβουν.
Αν δεν το καταλάβουν, θα το καταλάβουν τα παιδιά τους.
Ή τα παιδιά των παιδιών τους. Η επόμενη γενιά.
Πιστεύω ότι αυτή η συζήτηση είναι πάρα πολύ όμορφη.
Διότι βλέπω πάρα πολύ... επειδή βέβαια το έχω περάσει τώρα αυτό και είναι κάτι που παρατηρώ... celebrities ή σταρ του Χόλυγουντ... γυναίκες που είναι μέσα στα media ή οτιδήποτε... να κάνουν όλο και πιο πολύ παιδιά αργότερα, στα 45, 47, 50.
Και δεν υπάρχει πουθενά ούτε αναφορά... προς αυτά τα δανεικά ωάρια, ούτε τίποτα.
Που ξέρουμε ότι προφανώς απ' αυτό ήρθανε.
Και αυτό πιστεύω ότι είναι μεγάλη δυσκολία στην κοινωνία μας.
Διότι αυτές οι γυναίκες που έχουν μία φωνή που μπορεί να ακουστεί... κρατάνε μυστικό... κάτι που μπορεί να βοηθήσει τόσες και τόσες πολλές κοπέλες... οι οποίες είναι 30 και 32 χρόνων.
Όταν είναι 30 και 32 χρονών.
Όχι όταν πάνε 37 όπως έγινε μαζί μου.
Ή όταν πάνε 38 ή 40... να ανακαλύψουνε, διότι δεν το έχουν ακούσει, δεν το έχουνε ζήσει.
Τώρα νομίζω λίγο το συζητάνε παραπάνω.
Αλλά είναι μία δυσκολία πιστεύω, που πρέπει να ξεπεραστεί... αυτό το να συζητάμε για αυτά τα πράγματα.
Να συζητάμε για τη διαφορετικότητα.
Να συζητάμε για το ότι το παιδί μας... δεν ήρθε στον κόσμο όπως μας έμαθε η γιαγιά μας... και είναι ΟΚ και είναι εντάξει.
Και όλες οι μορφές αγάπης είναι σημαντικές.
Αυτό πιστεύω.
Το ότι δεν το συζητάμε είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι γιατί το ξεχνάμε.
Αποφεύγουμε να το συζητήσουμε, υπάρχει ένα ταμπού.
Ο Θανάσης το λέει λίγο εξιδανικευμένα ότι άμα είναι θα το καταλάβει.
Εντάξει. Ο κόσμος και να το καταλάβει δεν είναι απαραίτητο να το εγκρίνει.
Θα μου πεις, τι σε νοιάζει αν το εγκρίνει;
Μπορεί να έχει επίπτωση στο παιδί σου... όταν το παιδί του θα βρεθεί μαζί με το δικό σου στο σχολείο...
όταν θα αντιμετωπίσει... Αυτό εννοώ.
Είναι πολύ ωραίο να το αντιμετωπίζει κανείς έτσι.
Θα έχει αυτή την επίπτωση.
Υπάρχουν πολλές επιπτώσεις στη ζωή.
Εγώ, ξέρεις, λόγω μιας δυσλεξίας... δεν μπορούσα να τραγουδήσω, να χορέψω... να οδηγήσω αυτοκίνητο, να οδηγήσω ποδήλατο.
Δεν πειράζει, συνέχισα.
Θες να πεις ότι υπάρχουν κι άλλοι λόγοι κάποιος να δυσκολευτεί.
Εντάξει, γι' αυτούς που θα μπορούσαμε πάντως να αποφεύγουμε... και με τη συζήτηση που λέει η Έλενα ίσως να γίνει.
Όσος περισσότερος κόσμος υιοθετεί παιδιά από την Αφρική... όσα περισσότερα μαύρα παιδιά βλέπουμε με λευκούς γονείς στο τρένο... τόσο λιγότερο θα υπάρχει αυτή η απορία... και τόσο πιο εξοικειωμένος θα είναι ο κόσμος.
Όσο πιο πολύ συζητάμε ότι στα 50 η τάδε διάσημη... έκανε με δανεικά ωάρια και είναι πάρα πολύ ωραίο... που μπορεί να της το προσφέρει η επιστήμη... και θα το σκεφτεί μια κοπέλα που δεν το ήξερε... και δεν θα ντραπεί ή δεν θα νιώσει άσχημα να το κάνει.
Αντιστοίχως, φαντάζομαι στη δική σου περίπτωση, Μάριε... όσος ο περισσότερος κόσμος μιλάει, όχι με τον ακτιβίστικο τρόπο... γιατί το συζητήσαμε κι αυτό.
Απλά, όπως όλοι μιλάνε για τη δική τους περίπτωση... τόσο πιο πολύ αυτό θα ακούγεται και μπορεί να δώσει... το θάρρος σ' έναν επόμενο να πει "γιατί όχι κι εγώ".
Ναι, γενικά νομίζω ότι ο κόσμος έχει θάρρος, πάντως.
Όπως και ότι ο κόσμος είναι έτοιμος να κάνει πράγματα.
Και η κοινωνία είναι έτοιμη.
Αυτή η καραμέλα που ακούγεται πάρα πολύ... και κυρίως από το πολιτικό μας προσωπικό... ότι δεν είναι έτοιμη η κοινωνία γι' αυτό ακόμα.
Το κάνουν στο Παρίσι, το κάνουν στη Γερμανία... αλλά εμείς δεν είμαστε έτοιμοι... είναι πολύ μεγάλο δείγμα επαρχιωτισμού.
Το ότι πρέπει να συγκρίνουμε... τι κάνουνε στην Ευρώπη, στην κεντρική και τη βόρεια Ευρώπη... και να αποφασίσουμε με νου ότι εμείς είμαστε γι' αυτό και όχι για το άλλο.
Το ότι δεν μπορούμε δηλαδή εμείς, παρόλο που είμαστε έτοιμοι... να χαράξουμε τον δικό μας δρόμο και τη δική μας πολιτική... ανεξάρτητα από το τι κάνουν οι άλλοι.
Σε όλα τα θέματα, ακόμα και στο θέμα του δανεικού ωαρίου, του δανεικού σπέρματος, της παρένθετης μητέρας.
Η κουβέντα αυτή για την παρένθετη ξεκινάει κάπου και σταματάει στο... "Ξέρετε; Και στην Ευρώπη υπάρχει πρόβλημα.
Ας σταματήσουμε να δούμε πρώτα τι θα γίνει εκεί... και μετά να το πιάσουμε εμείς".
Γενικά, νομίζω ότι τα πράγματα υπήρξαν ή γίναν έτοιμα πολλά χρόνια πριν.
Στη δική σου περίπτωση, αν δεν είχες κάνει αυτή τη συμφωνία... με την κολλητή σου φίλη...
δεν είναι εύκολα αν θέλεις να υιοθετήσεις ένα παιδί.
Είναι πολύ δύσκολο.
Όπως είναι πολύ δύσκολο και για ετερόφυλα ζευγάρια.
Και είναι πιο εύκολο για τις μονογονεϊκές που είναι γυναίκες.
Είναι πιο δύσκολο για τους άντρες.
Δηλαδή, στις διακρατικές υιοθεσίες μία γυναίκα, η οποία είναι γκέι... μπορεί να υιοθετήσει ως μονογονεϊκή.
Ένας άντρας θα δυσκολευτεί πάρα πολύ.
-Χωρίς όμως να δηλώνει ομοφυλόφιλος. -Χωρίς.
Και πρέπει να μην το δηλώσει.
Η γονεϊκότητα σαν όρος μπήκε στη βιβλιογραφία... κάπως εκτεταμένα κάπου από το 1980 και μετά.
Νομίζω ακούγεται αρκετά παράξενο,
γιατί από το '80 και μετά την ακούσαμε πάρα πολύ.
Από κει, δηλαδή, που οι γονείς μας ή οι παππούδες μας... δεν ασχολούταν κανείς, ήταν σαν να αναπνέεις... το να γίνεις γονιός, δεν ασχολούταν κάνεις... φτάσαμε στο άλλο άκρο.
που είναι μία πλήρης χαρτογράφηση του πώς πρέπει να είσαι.
Και νομίζω ότι κατ' επέκταση είναι μία βιομηχανία τύψεων... που παράγεται για τον κάθε γονιό όταν δεν ανταποκρίνεται πλήρως... σε αυτό το πρότυπο.
Το οποίο, κατά τη γνώμη μου, είναι εντελώς μη ρεαλιστικό.
Αυτό που παρουσιάζεται.
Μ' αρέσει αυτό που είπε ο Θανάσης
γιατί επιτέλους κάποιος πρέπει να το πει.
Νομίζω όλοι το νιώθουμε κατά διαστήματα.
Δεν είμαι τόσο καλός γονιός.
Θες να στο πω ακόμη πιο βαριά;
Ναι, θέλω.
Απλώς νιώθω πως έχω μιλήσει πιο πολύ απ' όσο πρέπει.
Οι γονείς μας δεν ήταν καλοί γονείς.
Προσπαθούσαν με τα μυαλά που κουβαλούσαν για το καλύτερο... βάζοντας πάρα πολύ την επιβολή και τον αυταρχισμό.
Οι ίδιοι, γιατί οι γονείς τους έβαλαν ακόμη περισσότερη... επιβολή και αυταρχισμό... θεωρούσαν ότι είναι και αρκετά φιλελεύθεροι.
Έλεγαν "πού να δεις ο παππούς μας".
Εγώ που από την παρέα είμαι αυτός που έχει πια ενήλικα παιδιά... σας λέω ότι τα έκανα όλα λάθος.
Και έρχονται τώρα και μου λένε ότι τα έκανες λάθος... και θα τα ξανακάνεις τώρα λάθος με τα μικρότερα παιδιά.
Είναι απολύτως βέβαιο.
Και η αλήθεια είναι ότι τα έκανα όλα λάθος.
Και πολλοί μου λένε...
"τώρα δεν φοβάσαι που είσαι μεγάλος και τώρα έχεις μικρά παιδιά... άρα θα δημιουργηθεί ένα τραύμα, διότι κάποια στιγμή θα σε χάσουν... ή θα δημιουργηθεί άλλο τραύμα γιατί το ένα παιδί είναι μαύρο... ενώ το άλλο είναι λευκό και το έχετε γεννήσει;
Και όλα αυτά.
Και απαντάω πως θα δημιουργηθούν πολλά τραύματα.
Είμαι κακός γονιός.
Δεν με ενδιαφέρει να γίνω καλός γονιός.
Με ενδιαφέρει αν μπορέσω... να σχηματίσω μια χειρονομία αγάπης... που νιώθω ότι κουβαλάω μέσα μου...
πολλές φορές μένει ανέκφραστη... προς τούτους τους ανθρώπους.
Γιατί κάποια στιγμή, όπως έχουν φύγει από τη ζωή... οι γονείς μου και το καταλαβαίνω... οι χειρονομίες αγάπης μένουν.
Όλα τα άλλα τα τραύματα εγώ τα ακούω βερεσέ... και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου... ότι είναι μη ρεαλιστικό... αυτό το μοντέλο της ανατροφής ενός παιδιού χωρίς τραύματα.
Βασικά, αυτό που ήθελα να πω είναι ότι... δεν ξέρω αν έχει νόημα... να αναρωτιέται κάποιος αν είναι καλός ή κακός γονιός.