×

我们使用 cookie 帮助改善 LingQ。通过浏览本网站,表示你同意我们的 cookie 政策.

image

Readings - Ο Ανδρέας Διαβάζει, Βενέζης, Ηλίας - Οι Γλάροι

Βενέζης, Ηλίας - Οι Γλάροι

Το νησάκι που βρίσκεται στα βορινά της Λέσβου, ανάμεσα Πέτρα και Μόλυβο, είναι γυμνό κι έρημο. Δεν έχει όνομα, κι οι ψαράδες που δουλεύουν σ' εκείνες τις θάλασσες το λένε απλά έτσι: «Το νησί». Δεν έχει μήτε ένα δέντρο, εξόν από θάμνους. Τρία μίλια μακριά, τα βουνά της Λέσβου συνθέτουν μια ήμερη αρμονία από γραμμή, από κίνηση και χρώμα. Πλάι σ' αυτή τη σπατάλη το γυμνό νησί με την αυστηρή γραμμή του φαίνεται ακόμα πιο έρημο. Σαν να το είχε ξεχάσει ο Θεός, όταν έχτιζε τις στεριές κι έκανε τις θάλασσες στις εφτά πρώτες μέρες του Κόσμου.

Μα από τούτη τη γυμνή λουρίδα της γης μπορείς να δεις, το καλοκαίρι, τον ήλιο να πέφτει μέσα στο ατέλειωτο πέλαγο. Τότε τα χρώματα βάφουν τα νερά κι ολοένα αλλάζουν, κάθε στιγμή, σαν να λιώνουν μες στ' αλαφρά κύματα. Όταν τα βράδια είναι πολύ καθαρά, μπορείς να ξεχωρίσεις τα βουνά του Άθω να βγαίνουν μέσα απ' το πέλαγο και σιγά πάλι να σβήνουν μαζί με τη νύχτα που έρχεται. Αυτή την ώρα ο μπαρμπα-Δημήτρης, ο μοναχικός κάτοικος του έρημου νησιού, θα κάμει την τελευταία κίνηση που τον ενώνει με τους ανθρώπους και με τη ζωή: θ' ανάψει το φως στο φάρο. Το φως θ' αρχίσει ν' ανάβει, να σβήνει, πάλι, πάλι, στο ίδιο διάστημα αυστηρά, αναπόφευχτα, όπως οι σκοτεινές δυνάμεις της ζωής, η μοίρα του ανθρώπου, ο θάνατος.

--

Ο γερο-φαροφύλακας τράβηξε τη βάρκα στον άμμο. Τη σιγούραρε καλά, μην τυχόν τη νύχτα γυρίσει ο καιρός και φουσκώσουν τα νερά. Την κοίταξε για τελευταία φορά, πριν πάρει το δρόμο για το φάρο.

— Λοιπόν, πάει κι αυτό το ταξίδι..., λέει σιγά.

Το λέει μονάχος του και σωπαίνει. Το ταξίδι αυτό, στην αντικρινή στεριά, γίνεται μια φορά το μήνα. Πηγαίνει για τις προμήθειές του, για το αλεύρι, το λάδι και για τα γεννήματα που του χρειάζονται. Στην αρχή, σε κάθε ταξίδι, έμενε όλη τη μέρα στο χωριό. Μιλούσε με παλιούς του φίλους, μάθαινε νέα για τη χώρα, για τον κόσμο, αν οι άνθρωποι ήταν σε πόλεμο για είχαν ειρήνη.

Ο τελωνοφύλακας του έδινε το μισθό του.

— Λοιπόν, και τον άλλο μήνα με το καλό, μπαρμπα-Δημήτρη.

Ο γέρος κουνούσε το κεφάλι του κι ευχαριστούσε. — Με το καλό, αν θα ‘χουμε ζωή, παιδί μου.

Τις άλλες ώρες, ώσπου να γυρίσει στο «νησί του», τις περνούσε ανεβαίνοντας στη μικρή Παναγιά, στο βράχο με τα εκατό σκαλιά, να κάμει την προσευχή του. Σταύρωνε τα χέρια του μπροστά στο παλιό εικόνισμα, χαμήλωνε το κεφάλι και προσευχόταν για τα δυο αγόρια του, που χάθηκαν στην καταστροφή της Ανατολής, για τους άλλους ανθρώπους, τελευταία για τον εαυτό του.

— Αν ζούνε, προστάτευέ τα, παρακαλούσε για τα παιδιά του. Φύλαγέ τα από θυμό κι από κακή ώρα. Φύλαγέ τα απ' το μαχαίρι...

Μουρμούριζε τους χαιρετισμούς, ό,τι άλλο ήξερε από προσευχή, και τα γερασμένα πόδια του τρέμαν.

— Κι εμένα, καιρός πια είναι να ξεκουραστώ..., έλεγε και βούρκωναν τα μάτια του.

Κατέβαινε τα εκατό σκαλιά κάθε φορά με πιο αλαφρή καρδιά. Στο δρόμο στεκόταν και κοίταζε τα παιδάκια που παίζαν. Τον ξέραν όλα και σαν τον βλέπανε, βάζαν τις φωνές:

— Μπαρμπα-Δημήτρη! Μπαρμπα-Δημήτρη!

Τους αγόραζε φουντούκια και τους τα μοίραζε, κι εκείνα φωνάζαν χαρούμενα:

— Μην αργήσεις να ξανάρθεις, παππούλη! Μην αργήσεις!

--

Έτσι γινόταν σε κάθε ταξίδι κάθε φορά. Μα όσο τα χρόνια περνούσαν, τόσο ξεσυνήθιζε με τους ανθρώπους. Η ερημιά ολοένα τον κυρίευε, μέρα με τη μέρα, τον απορροφούσε, σαν να στάλαζε μες στην ύπαρξή του τη φοβερή της δύναμη. Σε κάθε ταξίδι λιγόστευε, όσο μπορούσε, τον καιρό που έπρεπε να μείνει στο χωριό για τις δουλειές του.

Έκοψε και το ανέβασμα στην εκκλησίτσα του βράχου.

— Συχώρεσέ με, γιατί πια δεν μπορώ, έλεγε στο Θεό, σαν να είχε κάμει αμαρτία. Παντού μπορώ να σε παρακαλώ, για να βλέπεις πόσο είμαι αδύναμος.

Κι όταν γύριζε στο νησί του, ύστερα από κάθε ταξίδι, έμενε πολύ αργά τη νύχτα, κάτω απ' τα άστρα, να προσεύχεται.

--

Δε ρωτούσε πια νέα, τι γίνεται στον κόσμο. Δεν ήξερε τίποτα. Όλος ο κόσμος στένευε, μέρα με τη μέρα, γύρω στο έρημο νησί, κι έκλεινε με το βαθύ πέλαγο και με τα χρώματα, σαν έγερνε ο ήλιος.

Οι τελευταίοι σύντροφοι που άλλαζε πότε πότε καμιά κουβέντα μαζί τους ήταν ψαράδες που, σαν δεν τους έπαιρνε ο καιρός, άραζαν για λίγο στο νησί του. Μέναν εκεί στην ακρογιαλιά, όπου ερχόταν να σβήσει το κύμα, και λέγαν για τα βάσανά τους και για τη μοίρα τους. Πολλές φορές ξενυχτούσαν εκεί. Τότε, στις μακριές ώρες, ώσπου να χαράξει, όταν οι άλλες κουβέντες τέλειωναν, ερχόταν και η επίσημη ώρα για τα δυο παιδιά του.

— Ποιος το ξέρει..., του λέγαν οι ψαράδες. Μπορεί να ζούνε κι να 'ρθουν, μπαρμπα-Δημήτρη. Έτσι σαν τους γλάρους σου, που γύρισαν.

Δε μιλούσε, δε σάλευε, τα ήμερα μάτια του μένανε στυλωμένα στο βάθος της νύχτας.

— Ναι, μπαρμπα-Δημήτρη, σαν τους γλάρους σου. Έτσι μπορούν να γυρίσουν και να 'ρθουν. Μην απελπίζεσαι.

Οι ψαράδες τότε, μ' αυτή την αφορμή, φέρναν την κουβέντα στους γλάρους του γέρου.

— Αλήθεια, του λέγανε, Πώς μπόρεσες να τους μερώσεις, μπαρμπα-Δημήτρη; Πουθενά δεν ακούστηκε να μερώνουν οι γλάροι...

— Έτσι είναι, παιδιά μου, μουρμούριζε αυτός. Όλα μερώνουν εδώ κάτου. Μοναχά ο άνθρωπος...

Τον ρωτούσαν να τους πει πάλι την ιστορία με τους γλάρους, μόλο που την ξέραν, όπως την ξέραν κι όλοι όσοι ζούσαν στην αντικρινή στεριά. Τα είχε βρει μικρά, μες στους βράχους, δυο γλαρόπουλα αμάλλιαγα ακόμα. Ήταν χειμώνας τότε, τα λυπήθηκε και τα κουβάλησε στο καλύβι του, πλάι στο φάρο. Τα κράτησε και τα μεγάλωσε, ταΐζοντάς τα μικρά ψάρια που έπιανε το δίχτυ του. Μια μέρα του ήρθε η ιδέα να τους βγάλει από ένα όνομα.

«Ε, λοιπόν, εσένα θα σε λέμε...»

Μες στις αναμνήσεις του, μες στην καρδιά του, κείνη την ήμερη ώρα τριγυρίζανε τα δυο παιδικά πρόσωπα, τον καιρό που ήταν πολύ μικρά και τα φώναζε.

«Λοιπόν..., εσένα να σε λέμε Βασιλάκη, είπε στο ένα πουλί. Κι εσένα να σε λέμε Αργύρη...»

Έτσι, από τότε άρχισε να τα φωνάζει με τα ονόματα των παιδιών του. Κι οι γλάροι σιγά σιγά τα συνηθίσανε.

Σαν μεγάλωσαν κι ήρθε η άνοιξη, ένα πρωί σκέφτηκε πως είναι αμαρτία να έχει σκλαβωμένα τα πουλιά. Αποφάσισε να τα λευτερώσει. Άνοιξε το μεγάλο καλαμένιο κλουβί κι έπιασε πρώτα το ένα πουλί. Το κράτησε μες στα δυο του χέρια, το χάιδεψε. Αισθανόταν την καρδιά του να είναι πολύ αλαφρή.

«Άιντε, λοιπόν, Βασίλη!» είπε στο πουλί και άνοιξε τα χέρια του, να το αφήσει να φύγει.

Το πουλί πέταξε, έφυγε.

Έβγαλε και το άλλο, το χάιδεψε σαν το πρώτο, το άφησε κι αυτό. Όλα ήταν ήμερα κείνη τη μέρα και η νύχτα που ήρθε ήταν ήμερη. Μονάχα που αισθανόταν να είναι ακόμα πιο έρημος.

Το ίδιο βράδυ είχε αποτραβηχτεί νωρίς, όταν άκουσε στο μικρό παράθυρο της καλύβας αλαφριά χτυπήματα. Πλησίασε και κοίταξε. Δεν το πίστευε. Πετούσε απ' τη χαρά του, σαν να ήταν τα παιδιά του που γύριζαν.

Άνοιξε την πόρτα να μπουν μέσα οι γλάροι.

Από τότε αυτό γινόταν: τα πουλιά φεύγαν το πρωί, ταξιδεύανε ως τις αντικρινές στεριές της Ανατολής, ως πέρα στο Σίγρι, και τα βράδια γύριζαν. Έκαναν κοπάδι μαζί με άλλους γλάρους και πολλές φορές πετούσαν πάνω απ' το ρημονήσι. Αν ήταν χαμηλά, ο γέρος μπορούσε να τους ξεχωρίσει απ' τα σταχτιά σημάδια που είχαν κάτω απ' τις φτερούγες. Σαν έβγαινε με τη βάρκα κι αυτοί τριγύριζαν εκεί σιμά, χαμήλωναν και τσίριζαν από πάνω του. Τους είχαν μάθει κι σι άλλοι ψαράδες στα μέρη εκείνα. Και σαν τους βλέπανε, φωνάζαν γελώντας:

— Ε, Βασίλη!... Ε, Αργύρη!...

--

Έτσι περνούσαν οι μέρες στο ρημονήσι. Η μια, η άλλη, αυτή που πέρασε, αυτή που θα 'ρθει. Μια αδιατάραχτη σειρά από μέρες και νύχτες, που δεν είχαν τίποτα να περιμένουν, άλλο απ' το θάνατο.

Μια βραδιά του καλοκαιριού έγινε κάτι ασυνήθιστο. Οι γλάροι δε γύρισαν. Μήτε την άλλη μέρα φάνηκαν, μήτε την άλλη νύχτα.

— Μπορεί να ταξιδέψαν μακριά, συλλογίστηκε ο γέρος, για να ξεγελάσει την ανησυχία του.

Το άλλο πρωί, όπως συνήθιζε, κάθισε στο πεζούλι του φάρου. Κοίταξε το πέλαγο. Μια στιγμή του φάνηκε πως η θάλασσα αυλακωνόταν, κανένα μίλι μακριά, σαν να περνούσαν δελφίνια και παίζαν. Πολλές φορές έβλεπε στ' ανοιχτά να περνούν δελφίνια. Τα παρακολουθούσε να γράφουν τις αργές κινήσεις τους όξω απ' το νερό, πάλι να πέφτουν.

— Δελφίνια θα είναι και τώρα.

Μα σε λίγο είδε καθαρά πως δεν ήταν.

— Άνθρωποι είναι! είπε ξαφνιασμένος.

Κατέβηκε στο ακρογιάλι και περίμενε. Σε λίγο ξεχώρισε πως ήταν ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Κολυμπούσαν πλάι πλάι, με αργές κινήσεις, γεμάτες βεβαιότητα. Και το μικρό κύμα έκλεινε πάνω στο αυλάκι που άφηναν.

Τι να θέλουν;

Δε θυμόταν άλλη φορά να είχαν έρθει κατά κει για κολύμπι άνθρωποι. Κι ύστερα, δε φαινόταν εκεί γύρω καμιά βάρκα, απ' όπου να είχαν πέσει.

Σε λίγη ώρα είχαν φτάσει.

Τα δυο βρεμένα κορμιά τινάζουνται απ' τη θάλασσα στ' ακρογιάλι.

Το αγόρι κοιτάζει το κορίτσι μες στα μάτια και τεντώνει τα χέρια του ψηλά.

— Αχ! λέει παίρνοντας βαθιά ανάσα. Τι καλά που ήταν!

Το κορίτσι κάνει την ίδια κίνηση με τα χέρια. Πιο αργά:

— Τι καλά που ήταν!

Ύστερα τρέξαν προς το φαροφύλακα.

— Εσύ ‘σαι ο μπαρμπα-Δημήτρης; λέει το αγόρι.

— Εγώ είμαι, λέει με ταραχή. Μπας και σας έτυχε τίποτα;

— Α, μπα! βιάζεται να πει το αγόρι. Είπαμε χτες να κάνουμε αυτό το ταξίδι με τη φίλη μου, και να που ήρθαμε.

— Από πού; ρωτά ο γέρος με απορία. — Μα απ' αντίκρυ, απ' την Πέτρα.

--

Ο μπαρμπα-Δημήτρης δεν ξέρει τι να πει, μουρμουρίζει μονάχα πως δε θυμάται να του είχαν έρθει άλλη φορά ξένοι με τέτοιο ταξίδι.

Άρχισαν ν' ανεβαίνουν προς το φάρο.

Περπατούσε πρώτος, τα παιδιά ακολουθούσαν. Δε θα ήταν το καθένα περισσότερο από δεκαοχτώ, δεκαεννιά χρονώ. Κι εκείνος βάδιζε μπρος, και τα χρόνια βάραιναν στους ώμους του, σαν να του ζητούσαν την ευθύνη, γιατί δεν τ' άφηνε να ξεκουραστούν.

Κάθισαν στο πεζούλι του φάρου. Μπροστά τους το Αιγαίο ακύμαντο, ο ήλιος έτρεμε πάνω του.

— Από πού έρχεστε; ρώτησε ο γέρος.

— Σπουδάζουμε στην Αθήνα, είπε το κορίτσι. Εγώ σπουδάζω χημικός κι ο φίλος μου στο Πολυτεχνείο.

— Α, αλήθεια!... Μουρμουρίζει ο γέρος χωρίς να καταλαβαίνει.

— Έχεις πάει καμιά φορά στην Αθήνα, παππούλη; Ρωτά το κορίτσι.

— Όχι. Ποτές.

— Θα το ήθελες τώρα;

Η φωνή του είναι σιγανή, μόλις ακούεται:

— Όχι, παιδί μου. Τώρα είναι αργά.

— Θα είσαι πολύ μονάχος εδώ, παππούλη.

— Είμαι πολύ μοναχός, παιδί μου.

Σώπασαν. Πέρασε λίγη ώρα. Ψηλά πέρασε ένα κοπάδι γλάροι. Ο γέρος σηκώνεται και μπαίνει στο καλύβι να φέρει γλυκό. Απ' το μικρό παράθυρο μπορεί να βλέπει τα δυο παιδιά, έτσι που είναι ξαπλωμένα. Στα κορμιά τους και στα πρόσωπά τους τρέμουν ακόμα στάλες απ' τη θάλασσα. Ο ήλιος τα έχει ψήσει αλύπητα, είναι κει σαν δυο αγάλματα από μπρούντζο που τα ξέβρασε το πέλαγο — μια θεότητα της υγείας και μια θεότητα της νεότητας. Τα μαύρα μαλλιά του κοριτσιού πέφτουν πάνω στους ώμους του και στα μεγάλα μαύρα μάτια του σαλεύει βαθύ φως.

...Έτσι απλά και ήμερα είναι όλα στο ρημονήσι αυτή την ιερή ώρα. Έτσι ήμερα είναι και μες στην καρδιά του γέρου ανθρώπου. Είναι πλημμυρισμένος, τούτο το καλοκαιρινό πρωινό, είναι βουρκωμένος. Αυτή η απρόοπτη τρυφερότητα που ήρθε να ταράξει την ερημιά του, τα ακίνητα νερά...

— Παππούλη, να ‘ρθουμε κι εμείς μέσα; του φωνάζει απ' έξω το κορίτσι.

— Έρχουμαι εγώ, έρχουμαι! Λέει ταραγμένος.

Τους έφερε γλυκό, αμύγδαλα, κρύο νερό.

— Δεν έχω τίποτα άλλο..., μουρμουρίζει, σαν να θέλει να τον συχωρέσουν.

— Κάθισε, κάθισε, παππούλη, — τον πιάνει το κορίτσι απ' το χέρι να καθίσει πλάι του.

Κάθισε.

— Ελάτε και αύριο, τους λέει δειλά. Θα ψαρέψω για σας τη νύχτα. Αύριο φεύγουμε, απαντά το κορίτσι με λύπη. Κρίμα, τόσες μέρες που ήμαστε εδώ να μην ερχόμαστε! Είσαι πάντα έτσι έρημος, παππούλη;

— Πάντα, παιδί μου.

— Α. τώρα καταλαβαίνω τι ήταν οι γλάροι..., μουρμουρίζει το αγόρι.

— Ναι, παιδί μου, αυτό είναι. Η ερημιά.

— Θα πρέπει να τους συχωρέσεις, παππούλη, λέει πάλι το αγόρι σε λίγο. Αν ήξεραν, δε θα το έκαναν ποτέ.

Ο γέρος δεν καταλαβαίνει. Στέκει με απορία.

— Για ποιους λες, παιδί μου;

—Γι' αυτούς που σκοτώσαν τους γλάρους σου λέω, μπαρμπα-Δημήτρη. Είναι φίλοι μας.

Καταλαβαίνει τα γόνατά του να τρέμουν, η καρδιά του χτυπά.

— Τους σκοτώσαν είπες;

— Α, δεν το ήξερες ακόμα;...

Το παιδί δαγκάνει τα χείλια του, μα είναι αργά. Του λέει την ιστορία: πως κυνηγούσαν, όλη η νεολαία, ύστερα κατεβήκαν στην ακρογιαλιά· οι δυο γλάροι χαμήλωσαν απ' το άλλο κοπάδι, ο φίλος τους τράβηξε εκεί σιμά, γνώρισαν τις σταχτιές φτερούγες.

Ο γέρος ακούει, ακούει, — δεν είναι τίποτα, δυο γλάροι ήταν.

— Δεν ήξεραν, παππούλη..., λέει με θερμή φωνή το κορίτσι, συγκινημένο απ' τη βουβή λύπη που βλέπει στο γερασμένο πρόσωπο. Δεν ήξεραν...

Κι εκείνος κουνά μόλις, αργά, το κεφάλι του, συγκατανεύοντας:

— Ναι, ναι, παιδί μου. Δε θα ξέραν...

--

Αρκετή ώρα πέρασε.

— Πρέπει να φύγουμε, λέει το αγόρι. Το κορίτσι σηκώνεται.

— Να φύγουμε.

Πηγαίνουν μπροστά, ο γέρος έρχεται λίγο πίσω τους. Φτάσαν στην ακρογιαλιά.

— Σε χαιρετούμε, παππούλη, λέει πρώτο το κορίτσι.

Πιάνει το χέρι του, σκύβει να το φιλήσει. Κι αυτός της χαϊδεύει τα μακριά μαλλιά.

— Να σας βλογά ο Θεός, μουρμουρίζει συγκινημένος.

Έφυγαν. Παρακολουθεί πολλή ώρα το μικρό αυλάκι που κάνουν τα κορμιά τους στη θάλασσα. Ώσπου όλα σβήνουν απ' τα μάτια του. Και το πέλαγο είναι πάντα έρημο Και ατελείωτο.

Νυχτώνει. Έχει καθίσει στο πεζούλι, σι ώρες περνούν. Όλα περνούν απ' τα θολωμένα μάτια του: τα μικρά του τα χρόνια, τα παιδιά που μεγάλωσε και χάθηκαν, οι άνθρωποι που τον πικράνανε. Όλα περνούν κι όλα σβήνουν. Και τα δυο παιδιά κι ένα κοπάδι γλάροι που πετούν ψηλά. Δυο γλάροι έχουν σταχτιές φτερούγες. Κι αυτοί περνούν και χάνουνται. Δεν είναι πια να γυρίσει τίποτα. Έχει χαμηλώσει το κεφάλι και τα δάκρυα στάζουν στην ξερή γη. Από πάνω του το φως του φάρου ανάβει, πάλι, πάλι, στο ίδιο διάστημα, αυστηρά και αναπόφευχτα, όπως οι σκοτεινές δυνάμεις της ζωής, η μοίρα του ανθρώπου, ο θάνατος.

Learn languages from TV shows, movies, news, articles and more! Try LingQ for FREE

Βενέζης, Ηλίας - Οι Γλάροι Venesis|Ilías||Die Möwen Venezis|Ilias|the|Seagulls Venezis, Ilias – Die Möwen Venezis, Elias - The Seagulls Las gaviotas - Elias Venezis

Το νησάκι που βρίσκεται στα βορινά της Λέσβου, ανάμεσα Πέτρα και Μόλυβο, είναι γυμνό κι έρημο. |Inselchen||||nördlichen||Lesbos|zwischen|Petra||Molyvos||nackt||einsam |island|||on the|northern||Lesbos|between|Petra||Molyvos||bare||deserted Das Inselchen im Norden von Lesbos, zwischen Petra und Molyvos, ist kahl und verlassen. The islet located in the northern part of Lesbos, between Petra and Molyvos, is bare and deserted. Δεν έχει όνομα, κι οι ψαράδες που δουλεύουν σ' εκείνες τις θάλασσες το λένε απλά έτσι: «Το νησί». ||Name|||Fischer||arbeiten|in|diesen||Meere||nennen||so||Insel not||name|||fishermen|that|work|in|those|those|seas||call|simply|like this||island Sie hat keinen Namen, und die Fischer, die in diesen Meeren arbeiten, nennen sie einfach "Die Insel". It has no name, and the fishermen who work in those seas simply call it: 'The Island.' Δεν έχει μήτε ένα δέντρο, εξόν από θάμνους. ||nicht einmal||Baum|außer||Büsche ||nor|one|tree|except|except|bushes Es gibt keinen einzigen Baum, nur Sträucher. It has not even a single tree, apart from bushes. Τρία μίλια μακριά, τα βουνά της Λέσβου συνθέτουν μια ήμερη αρμονία από γραμμή, από κίνηση και χρώμα. drei|Meilen|||Berge||Lesbos|bilden||tägliche|Harmonie||Linie||Bewegung||Farbe |miles|away|||||compose||gentle|harmony||line||movement|| Drei Meilen entfernt bilden die Berge von Lesvos eine zahme Harmonie aus Linien, Bewegungen und Farben. Three miles away, the mountains of Lesbos create a gentle harmony of line, movement, and color. Πλάι σ' αυτή τη σπατάλη το γυμνό νησί με την αυστηρή γραμμή του φαίνεται ακόμα πιο έρημο. neben|σε|||Verschwendung||nackte||||strengen|||||| next to||||waste||naked||||strict|line||seems|||deserted Neben dieser Verschwendungssucht wirkt die kahle Insel mit ihren klaren Linien noch trostloser. Next to this wasteland, the bare island with its strict line appears even more desolate. Σαν να το είχε ξεχάσει ο Θεός, όταν έχτιζε τις στεριές κι έκανε τις θάλασσες στις εφτά πρώτες μέρες του Κόσμου. als|als ob|||vergessen||Gott||baute||Länder||||||sieben|ersten|||Welt ||||||||was building||land||||||seven|first||| Als ob Gott sie vergessen hätte, als er in den ersten sieben Tagen der Welt das Land baute und die Meere schuf. As if God had forgotten it when he built the lands and created the seas in the first seven days of the World.

Μα από τούτη τη γυμνή λουρίδα της γης μπορείς να δεις, το καλοκαίρι, τον ήλιο να πέφτει μέσα στο ατέλειωτο πέλαγο. ||dieser||nackte|Streifen||Erde|kannst||sehen||||||fällt|||unendlichen|Meer ||this||naked|strip||earth||||||||||||endless|sea Aber von diesem kahlen Streifen Land aus kann man im Sommer die Sonne in das endlose Meer fallen sehen. But from this bare strip of land, you can see, in the summer, the sun falling into the endless sea. Τότε τα χρώματα βάφουν τα νερά κι ολοένα αλλάζουν, κάθε στιγμή, σαν να λιώνουν μες στ' αλαφρά κύματα. ||Farben|färben||Wasser||immer wieder|ändern||Moment|als||schmelzen|in den||leichten|Wellen |||paint||||evermore||||||melt|in||light|waves Dann malen die Farben das Wasser und verändern sich jeden Moment, als würden sie in den Lichtwellen verschmelzen. Then the colors paint the waters and constantly change, every moment, as if they melt in the light waves. Όταν τα βράδια είναι πολύ καθαρά, μπορείς να ξεχωρίσεις τα βουνά του Άθω να βγαίνουν μέσα απ' το πέλαγο και σιγά πάλι να σβήνουν μαζί με τη νύχτα που έρχεται. ||Abende|||klar|kannst||erkennen||||Athos||herauskommen||||||leise|wieder||verblassen|||||| |||||clear|you can||distinguish||||Athos||emerging||||sea|||||fade|||||| Wenn die Abende sehr klar sind, kann man die Berge von Athos erkennen, die aus dem Meer auftauchen und mit der kommenden Nacht langsam verschwinden. When the nights are very clear, you can distinguish the mountains of Athos emerging from the sea and slowly fading away with the coming night. Αυτή την ώρα ο μπαρμπα-Δημήτρης, ο μοναχικός κάτοικος του έρημου νησιού, θα κάμει την τελευταία κίνηση που τον ενώνει με τους ανθρώπους και με τη ζωή: θ' ανάψει το φως στο φάρο. sie||Stunde||Onkel|||einsame|Bewohner||einsamen|Insel||macht||letzte|Bewegung|||vereint||||||||θα|anzünden||Licht||Leuchtturm ||||Uncle||the|lonely|inhabitant||desolate|||will make||||||connects|||||||||||||lighthouse Zu dieser Stunde wird Onkel Dimitris, der einsame Bewohner der einsamen Insel, den letzten Schritt tun, der ihn mit den Menschen und dem Leben verbindet: Er wird das Licht am Leuchtturm einschalten. At this hour, uncle Dimitris, the solitary inhabitant of the deserted island, will make the last move that connects him with people and with life: he will turn on the light in the lighthouse. Το φως θ' αρχίσει ν' ανάβει, να σβήνει, πάλι, πάλι, στο ίδιο διάστημα αυστηρά, αναπόφευχτα, όπως οι σκοτεινές δυνάμεις της ζωής, η μοίρα του ανθρώπου, ο θάνατος. ||θ|||anzünden||löschen|||||Intervall|streng|unvermeidlich|||dunklen|Kräfte||des Lebens||Schicksal|des|Menschen||Tod |||||burning||to go out|||||interval|strictly|inevitably|||dark||||||||| Das Licht wird beginnen, sich einzuschalten, zu erlöschen, wieder und wieder, zur gleichen Zeit, streng, unausweichlich, wie die dunklen Kräfte des Lebens, das Schicksal des Menschen, der Tod. The light will begin to turn on and off again, strictly, inevitably, within the same interval, like the dark forces of life, the fate of man, death.

-- --

Ο γερο-φαροφύλακας τράβηξε τη βάρκα στον άμμο. |alte|Leuchtturmwärter|zog||Boot||Sand |old|lighthouse keeper|pulled||||sand Der alte Leuchtturmwärter zog das Boot auf den Sand. The old lighthouse keeper pulled the boat onto the sand. Τη σιγούραρε καλά, μην τυχόν τη νύχτα γυρίσει ο καιρός και φουσκώσουν τα νερά. |sicherte|||falls|||kehrt||Wetter||steigen|| |she assured||not|in case|||turns||weather||rise||waters Er sorgte dafür, dass sie gut gewässert wurde, damit das Wetter in der Nacht nicht umschlug und das Wasser anschwoll. He secured it well, in case the weather turned during the night and the waters swelled. Την κοίταξε για τελευταία φορά, πριν πάρει το δρόμο για το φάρο. ||for||||||||| Er sah sie ein letztes Mal an, bevor er sich auf den Weg zum Leuchtturm machte. He looked at it for the last time before taking the road to the lighthouse.

— Λοιπόν, πάει κι αυτό το ταξίδι..., λέει σιγά. — Well, this trip is done too..., he says quietly.

Το λέει μονάχος του και σωπαίνει. ||by himself|||is silent He says it to himself and falls silent. Το ταξίδι αυτό, στην αντικρινή στεριά, γίνεται μια φορά το μήνα. ||||opposite|land||||| This trip, to the opposite shore, happens once a month. Πηγαίνει για τις προμήθειές του, για το αλεύρι, το λάδι και για τα γεννήματα που του χρειάζονται. |||supplies||||flour||||||grains||| He goes for his supplies, for the flour, the oil, and for the produce he needs. Στην αρχή, σε κάθε ταξίδι, έμενε όλη τη μέρα στο χωριό. |||||he stayed||||| In the beginning, on each trip, he stayed all day in the village. Μιλούσε με παλιούς του φίλους, μάθαινε νέα για τη χώρα, για τον κόσμο, αν οι άνθρωποι ήταν σε πόλεμο για είχαν ειρήνη. |||||he was learning|||||||||||||war|if|they had|peace He spoke with his old friends, learned news about the country, about the world, whether people were at war or had peace.

Ο τελωνοφύλακας του έδινε το μισθό του. |customs officer||was giving||| The customs officer gave him his salary.

— Λοιπόν, και τον άλλο μήνα με το καλό, μπαρμπα-Δημήτρη. — Well, hopefully next month, Uncle Dimitris.

Ο γέρος κουνούσε το κεφάλι του κι ευχαριστούσε. ||bewegte||||| ||was shaking|||||was thanking The old man nodded his head and thanked. — Με το καλό, αν θα ‘χουμε ζωή, παιδί μου. with|||||||| — Hopefully, if we have life, my child.

Τις άλλες ώρες, ώσπου να γυρίσει στο «νησί του», τις περνούσε ανεβαίνοντας στη μικρή Παναγιά, στο βράχο με τα εκατό σκαλιά, να κάμει την προσευχή του. |||until||||||||climbing|||Virgin Mary|on the||||hundred|steps||||prayer| At other times, until he returned to his 'island', he spent them climbing to the small Panagia, on the rock with the hundred steps, to make his prayer. Σταύρωνε τα χέρια του μπροστά στο παλιό εικόνισμα, χαμήλωνε το κεφάλι και προσευχόταν για τα δυο αγόρια του, που χάθηκαν στην καταστροφή της Ανατολής, για τους άλλους ανθρώπους, τελευταία για τον εαυτό του. Stavrone||||||||senkte||||betete|||||||verloren||||||||||||| He was crossing|||||||icon|lowered||||was praying|||||||||destruction|||||||lastly|||| He crossed his arms in front of the old icon, lowered his head, and prayed for his two boys who were lost in the devastation of the East, for other people, and lastly for himself.

— Αν ζούνε, προστάτευέ τα, παρακαλούσε για τα παιδιά του. ||schütze|||||| |live|protect||he was asking|||| — If they are alive, protect them, he prayed for his children. Φύλαγέ τα από θυμό κι από κακή ώρα. bewahre||||||| guard against|||anger|||| Keep them safe from anger and from bad times. Φύλαγέ τα απ' το μαχαίρι... guard||||knife Keep them safe from the knife...

Μουρμούριζε τους χαιρετισμούς, ό,τι άλλο ήξερε από προσευχή, και τα γερασμένα πόδια του τρέμαν. |||||||Gebet||||||zitterten murmured||greetings||||||||aged|||trembled He murmured the greetings, everything else he knew from prayer, and his aging legs trembled.

— Κι εμένα, καιρός πια είναι να ξεκουραστώ..., έλεγε και βούρκωναν τα μάτια του. ||||||ausruhen|||wurden feucht||| |||now|||rest|||were watering||| — And I, it's time for me to rest..., he said, and his eyes filled with tears.

Κατέβαινε τα εκατό σκαλιά κάθε φορά με πιο αλαφρή καρδιά. was descending||||||||light| He descended the hundred stairs each time with a lighter heart. Στο δρόμο στεκόταν και κοίταζε τα παιδάκια που παίζαν. ||was standing||||||were playing On the way, he stood and watched the children playing. Τον ξέραν όλα και σαν τον βλέπανε, βάζαν τις φωνές: him|him|||||saw|they put||voices Everyone knew him, and when they saw him, they shouted:

— Μπαρμπα-Δημήτρη! — Uncle Dimitris! Μπαρμπα-Δημήτρη! Uncle Dimitris!

Τους αγόραζε φουντούκια και τους τα μοίραζε, κι εκείνα φωνάζαν χαρούμενα: ||Haselnüsse|||||||| |he was buying|hazelnuts||||distributed|||were calling|happily He used to buy them hazelnuts and shared them, and they would happily shout:

— Μην αργήσεις να ξανάρθεις, παππούλη! |be late||come back|grandpa — Don't be late to come back, grandpa! Μην αργήσεις! |be late Don't be late!

--

Έτσι γινόταν σε κάθε ταξίδι κάθε φορά. Μα όσο τα χρόνια περνούσαν, τόσο ξεσυνήθιζε με τους ανθρώπους. ||||||gewöhnte er sich weniger||| ||||passed||he got unaccustomed||| But as the years went by, he became less accustomed to people. Η ερημιά ολοένα τον κυρίευε, μέρα με τη μέρα, τον απορροφούσε, σαν να στάλαζε μες στην ύπαρξή του τη φοβερή της δύναμη. |Einsamkeit|||herrschte||||||||||||||||| |desolation|||was conquering||||||was absorbing|||dripped|||existence||||| The solitude increasingly took hold of him, day by day, absorbing him, as if it were dripping its terrible power into his existence. Σε κάθε ταξίδι λιγόστευε, όσο μπορούσε, τον καιρό που έπρεπε να μείνει στο χωριό για τις δουλειές του. |||he was reducing|||||||||||||| With each trip, he minimized, as much as he could, the time he had to spend in the village for his errands.

Έκοψε και το ανέβασμα στην εκκλησίτσα του βράχου. cut|||ascent||little church||rock

— Συχώρεσέ με, γιατί πια δεν μπορώ, έλεγε στο Θεό, σαν να είχε κάμει αμαρτία. forgive||why|||I can|||||||done|sin — Forgive me, for I can no longer, he was saying to God, as if he had sinned. Παντού μπορώ να σε παρακαλώ, για να βλέπεις πόσο είμαι αδύναμος. everywhere||||||||||weak I can ask you everywhere, to see how weak I am.

Κι όταν γύριζε στο νησί του, ύστερα από κάθε ταξίδι, έμενε πολύ αργά τη νύχτα, κάτω απ' τα άστρα, να προσεύχεται. ||||||||||||||||||||beten ||||||||||he stayed||||||||stars|to|pray And when he returned to his island, after every journey, he would stay up late at night, under the stars, to pray.

--

Δε ρωτούσε πια νέα, τι γίνεται στον κόσμο. He no longer asked for news, what was happening in the world. Δεν ήξερε τίποτα. He knew nothing. Όλος ο κόσμος στένευε, μέρα με τη μέρα, γύρω στο έρημο νησί, κι έκλεινε με το βαθύ πέλαγο και με τα χρώματα, σαν έγερνε ο ήλιος. |||schrumpfte|||||||||||||tiefen|Meer||||Farben||ginge||Sonne all|||was narrowing|||||||desolate|||closed|||deep|ocean||||||setting|| The whole world was narrowing, day by day, around the deserted island, and closed with the deep sea and the colors, as the sun leaned over.

Οι τελευταίοι σύντροφοι που άλλαζε πότε πότε καμιά κουβέντα μαζί τους ήταν ψαράδες που, σαν δεν τους έπαιρνε ο καιρός, άραζαν για λίγο στο νησί του. ||Freunde||||||||||||||||||verweilen||||| ||companions||changed|sometimes|||||||||||||||were anchored||||| The last companions he would occasionally exchange a few words with were fishermen who, when the weather was bad, would rest for a while on his island. Μέναν εκεί στην ακρογιαλιά, όπου ερχόταν να σβήσει το κύμα, και λέγαν για τα βάσανά τους και για τη μοίρα τους. |||||||sich legen||Welle||sagten|||Leid|||||Schicksal| Menan|||seashore||||die out||wave||they said|||sufferings|their||||fate| They would sit there on the shoreline, where the wave came to fade away, and talk about their struggles and their fate. Πολλές φορές ξενυχτούσαν εκεί. ||they stayed up all night| Many times they would spend the night there. Τότε, στις μακριές ώρες, ώσπου να χαράξει, όταν οι άλλες κουβέντες τέλειωναν, ερχόταν και η επίσημη ώρα για τα δυο παιδιά του. ||||||dämmern||||||||||||||| ||||||dawn|||||ended||||official|||||| Then, in the long hours until dawn, when the other conversations would end, the official time for his two children would come.

— Ποιος το ξέρει..., του λέγαν οι ψαράδες. ||||told|the| - Who knows..., the fishermen would tell him. Μπορεί να ζούνε κι να 'ρθουν, μπαρμπα-Δημήτρη. They might be alive and come, uncle Dimitris. Έτσι σαν τους γλάρους σου, που γύρισαν. |||seagulls|||returned So like your seagulls, that returned.

Δε μιλούσε, δε σάλευε, τα ήμερα μάτια του μένανε στυλωμένα στο βάθος της νύχτας. |||moved||day|||were staying|fixed||depth|| He didn't speak, didn't move, his tame eyes remained fixed in the depths of the night.

— Ναι, μπαρμπα-Δημήτρη, σαν τους γλάρους σου. — Yes, uncle-Dimitris, like your seagulls. Έτσι μπορούν να γυρίσουν και να 'ρθουν. Μην απελπίζεσαι. |verzweifle |get discouraged Don't despair.

Οι ψαράδες τότε, μ' αυτή την αφορμή, φέρναν την κουβέντα στους γλάρους του γέρου. ||||||opportunity|brought||||seagulls||old man The fishermen then, taking this opportunity, brought up the conversation about the old man's seagulls.

— Αλήθεια, του λέγανε, Πώς μπόρεσες να τους μερώσεις, μπαρμπα-Δημήτρη; Πουθενά δεν ακούστηκε να μερώνουν οι γλάροι... |||||||fragen||||||||| |they||how||||ask|||nowhere||||sing||seagulls — Indeed, they said to him, How were you able to tame them, old man Dimitris? It has never been heard that seagulls can be tamed...

— Έτσι είναι, παιδιά μου, μουρμούριζε αυτός. — That's how it is, my children, he was mumbling. Όλα μερώνουν εδώ κάτου. |verweilen|| |are getting better||down Everything is gloomy down here. Μοναχά ο άνθρωπος... only||man Only the man...

Τον ρωτούσαν να τους πει πάλι την ιστορία με τους γλάρους, μόλο που την ξέραν, όπως την ξέραν κι όλοι όσοι ζούσαν στην αντικρινή στεριά. ||||||||||||||||||||||||Land ||||||||||seagulls|even though|||||||||||||land They asked him to tell them again the story of the seagulls, although they already knew it, just like everyone who lived on the opposite shore did. Τα είχε βρει μικρά, μες στους βράχους, δυο γλαρόπουλα αμάλλιαγα ακόμα. |||||||||unbeschadet| ||||||||gull chicks|unharmed| He found them small, among the rocks, two barely fledged seagull chicks. Ήταν χειμώνας τότε, τα λυπήθηκε και τα κουβάλησε στο καλύβι του, πλάι στο φάρο. |||||||||Hütte||||Leuchtturm |winter||||||carried||cabin||next to|| It was winter then, he felt sorry for them and carried them to his hut, next to the lighthouse. Τα κράτησε και τα μεγάλωσε, ταΐζοντάς τα μικρά ψάρια που έπιανε το δίχτυ του. |||||feeding|||||||net| Μια μέρα του ήρθε η ιδέα να τους βγάλει από ένα όνομα.

«Ε, λοιπόν, εσένα θα σε λέμε...»

Μες στις αναμνήσεις του, μες στην καρδιά του, κείνη την ήμερη ώρα τριγυρίζανε τα δυο παιδικά πρόσωπα, τον καιρό που ήταν πολύ μικρά και τα φώναζε. ||Erinnerungen||||||jene||||trieben||||||||||||| in||||||||||||were wandering|||||||||||||

«Λοιπόν..., εσένα να σε λέμε Βασιλάκη, είπε στο ένα πουλί. |||||Vasilaki|||| Κι εσένα να σε λέμε Αργύρη...» |||||Argyros

Έτσι, από τότε άρχισε να τα φωνάζει με τα ονόματα των παιδιών του. Κι οι γλάροι σιγά σιγά τα συνηθίσανε. ||||||gewöhnt ||seagulls||||got used to

Σαν μεγάλωσαν κι ήρθε η άνοιξη, ένα πρωί σκέφτηκε πως είναι αμαρτία να έχει σκλαβωμένα τα πουλιά. |they grew||||||||||sin|||enslaved|| Αποφάσισε να τα λευτερώσει. |||free Άνοιξε το μεγάλο καλαμένιο κλουβί κι έπιασε πρώτα το ένα πουλί. |||bamboo|cage|||||| Το κράτησε μες στα δυο του χέρια, το χάιδεψε. |||||his||it|patted Αισθανόταν την καρδιά του να είναι πολύ αλαφρή. fühlte sich|||||||leicht |||||||light

«Άιντε, λοιπόν, Βασίλη!» είπε στο πουλί και άνοιξε τα χέρια του, να το αφήσει να φύγει.

Το πουλί πέταξε, έφυγε.

Έβγαλε και το άλλο, το χάιδεψε σαν το πρώτο, το άφησε κι αυτό. Όλα ήταν ήμερα κείνη τη μέρα και η νύχτα που ήρθε ήταν ήμερη. ||day|||||||||| Μονάχα που αισθανόταν να είναι ακόμα πιο έρημος. only|||||||lonely

Το ίδιο βράδυ είχε αποτραβηχτεί νωρίς, όταν άκουσε στο μικρό παράθυρο της καλύβας αλαφριά χτυπήματα. ||||sich zurückgezogen|||||||||| |||had|pulled away||||||||cabin|light|knocking Πλησίασε και κοίταξε. he approached|| Δεν το πίστευε. Πετούσε απ' τη χαρά του, σαν να ήταν τα παιδιά του που γύριζαν. was flying||||||||||||

Άνοιξε την πόρτα να μπουν μέσα οι γλάροι. |||||||seagulls

Από τότε αυτό γινόταν: τα πουλιά φεύγαν το πρωί, ταξιδεύανε ως τις αντικρινές στεριές της Ανατολής, ως πέρα στο Σίγρι, και τα βράδια γύριζαν. ||||||were leaving|||traveled|||opposite|shores|||as|beyond||Sigri|||| Έκαναν κοπάδι μαζί με άλλους γλάρους και πολλές φορές πετούσαν πάνω απ' το ρημονήσι. |||||||||||||Riemonisi |flock||||seagulls||||||||Rimoni Island Αν ήταν χαμηλά, ο γέρος μπορούσε να τους ξεχωρίσει απ' τα σταχτιά σημάδια που είχαν κάτω απ' τις φτερούγες. ||niedrig|||||||||grauen|zeichen||||||Flügel ||||||||tell apart|||ashy|marks||||||wings Σαν έβγαινε με τη βάρκα κι αυτοί τριγύριζαν εκεί σιμά, χαμήλωναν και τσίριζαν από πάνω του. |ginge|||||||||||||| ||||||||there|close by|they were lowering||squeaked||| Τους είχαν μάθει κι σι άλλοι ψαράδες στα μέρη εκείνα. ||||to||||| Και σαν τους βλέπανε, φωνάζαν γελώντας:

— Ε, Βασίλη!... Ε, Αργύρη!...

--

Έτσι περνούσαν οι μέρες στο ρημονήσι. ||||on the|deserted island Η μια, η άλλη, αυτή που πέρασε, αυτή που θα 'ρθει. Μια αδιατάραχτη σειρά από μέρες και νύχτες, που δεν είχαν τίποτα να περιμένουν, άλλο απ' το θάνατο. |uninterrupted|||||||||||||||

Μια βραδιά του καλοκαιριού έγινε κάτι ασυνήθιστο. ||||||ungewöhnliches ||||||unusual Οι γλάροι δε γύρισαν. |seagulls|not| Μήτε την άλλη μέρα φάνηκαν, μήτε την άλλη νύχτα. neither|||||nor|||

— Μπορεί να ταξιδέψαν μακριά, συλλογίστηκε ο γέρος, για να ξεγελάσει την ανησυχία του. ||traveled||thought|||||fool (or deceive)||anxiety|

Το άλλο πρωί, όπως συνήθιζε, κάθισε στο πεζούλι του φάρου. ||||||on the|bench||lighthouse Κοίταξε το πέλαγο. Μια στιγμή του φάνηκε πως η θάλασσα αυλακωνόταν, κανένα μίλι μακριά, σαν να περνούσαν δελφίνια και παίζαν. |||||||furrowte||Meile||||||| |||||||was being plowed||mile|away|||||| Πολλές φορές έβλεπε στ' ανοιχτά να περνούν δελφίνια. Τα παρακολουθούσε να γράφουν τις αργές κινήσεις τους όξω απ' το νερό, πάλι να πέφτουν. ||||||||außerhalb|||||| |was watching|||τις(1)|slow|movements||outside||||||falling

— Δελφίνια θα είναι και τώρα.

Μα σε λίγο είδε καθαρά πως δεν ήταν.

— Άνθρωποι είναι! είπε ξαφνιασμένος. |überrascht |surprised

Κατέβηκε στο ακρογιάλι και περίμενε. ||beach|| Σε λίγο ξεχώρισε πως ήταν ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. ||realized||||||| Κολυμπούσαν πλάι πλάι, με αργές κινήσεις, γεμάτες βεβαιότητα. they were swimming|next to|side by side||slow||full of|certainty Και το μικρό κύμα έκλεινε πάνω στο αυλάκι που άφηναν. |||Welle|schlug|||Rinnsal||ließen |||wave||||gutter||

Τι να θέλουν;

Δε θυμόταν άλλη φορά να είχαν έρθει κατά κει για κολύμπι άνθρωποι. |erinnerte sich|||||||||| |remembered||||||||for|swimming| Κι ύστερα, δε φαινόταν εκεί γύρω καμιά βάρκα, απ' όπου να είχαν πέσει.

Σε λίγη ώρα είχαν φτάσει. in||||

Τα δυο βρεμένα κορμιά τινάζουνται απ' τη θάλασσα στ' ακρογιάλι. |||Körper|schütteln sich||||| ||wet||shake off|||||beach

Το αγόρι κοιτάζει το κορίτσι μες στα μάτια και τεντώνει τα χέρια του ψηλά. |||||||||stretches||||

— Αχ! λέει παίρνοντας βαθιά ανάσα. |taking||breath Τι καλά που ήταν!

Το κορίτσι κάνει την ίδια κίνηση με τα χέρια. Πιο αργά:

— Τι καλά που ήταν!

Ύστερα τρέξαν προς το φαροφύλακα. ||||lighthouse keeper

— Εσύ ‘σαι ο μπαρμπα-Δημήτρης; λέει το αγόρι.

— Εγώ είμαι, λέει με ταραχή. ||||anxiety Μπας και σας έτυχε τίποτα; maybe|||happened|

— Α, μπα! βιάζεται να πει το αγόρι. is in a hurry|||| Είπαμε χτες να κάνουμε αυτό το ταξίδι με τη φίλη μου, και να που ήρθαμε. |||||||||friend|||||

— Από πού; ρωτά ο γέρος με απορία. ||||||wonder — Μα απ' αντίκρυ, απ' την Πέτρα. ||von gegenüber||| but||across|||

--

Ο μπαρμπα-Δημήτρης δεν ξέρει τι να πει, μουρμουρίζει μονάχα πως δε θυμάται να του είχαν έρθει άλλη φορά ξένοι με τέτοιο ταξίδι. ||||||||murmurs||||remembers||||||||||

Άρχισαν ν' ανεβαίνουν προς το φάρο. They started|||||

Περπατούσε πρώτος, τα παιδιά ακολουθούσαν. Δε θα ήταν το καθένα περισσότερο από δεκαοχτώ, δεκαεννιά χρονώ. ||||||||nineteen|years old Κι εκείνος βάδιζε μπρος, και τα χρόνια βάραιναν στους ώμους του, σαν να του ζητούσαν την ευθύνη, γιατί δεν τ' άφηνε να ξεκουραστούν. ||ging|||||||||||||||||||| ||was walking|||||weighed||shoulders|||||were asking||responsibility||||||

Κάθισαν στο πεζούλι του φάρου. ||bench|| Μπροστά τους το Αιγαίο ακύμαντο, ο ήλιος έτρεμε πάνω του. ||||calm|||trembled||

— Από πού έρχεστε; ρώτησε ο γέρος.

— Σπουδάζουμε στην Αθήνα, είπε το κορίτσι. we study||||| Εγώ σπουδάζω χημικός κι ο φίλος μου στο Πολυτεχνείο. ||||||||Polytechnic

— Α, αλήθεια!... Μουρμουρίζει ο γέρος χωρίς να καταλαβαίνει.

— Έχεις πάει καμιά φορά στην Αθήνα, παππούλη; Ρωτά το κορίτσι. |||||Athens|grandpa|||

— Όχι. Ποτές. Potter

— Θα το ήθελες τώρα;

Η φωνή του είναι σιγανή, μόλις ακούεται: ||||leise|| ||||quiet|barely|is heard

— Όχι, παιδί μου. Τώρα είναι αργά.

— Θα είσαι πολύ μονάχος εδώ, παππούλη. |||alone||grandpa

— Είμαι πολύ μοναχός, παιδί μου.

Σώπασαν. they were silent Πέρασε λίγη ώρα. Ψηλά πέρασε ένα κοπάδι γλάροι. |||flock|seagulls Ο γέρος σηκώνεται και μπαίνει στο καλύβι να φέρει γλυκό. ||||||cabin||| Απ' το μικρό παράθυρο μπορεί να βλέπει τα δυο παιδιά, έτσι που είναι ξαπλωμένα. |||||||||||||lying Στα κορμιά τους και στα πρόσωπά τους τρέμουν ακόμα στάλες απ' τη θάλασσα. |||||||tremble||drops||| Ο ήλιος τα έχει ψήσει αλύπητα, είναι κει σαν δυο αγάλματα από μπρούντζο που τα ξέβρασε το πέλαγο — μια θεότητα της υγείας και μια θεότητα της νεότητας. |||||||||||||||||||Gottheit||||||| ||||fried|relentlessly|||||||bronze|||washed up||||deity||health|||deity||youth Τα μαύρα μαλλιά του κοριτσιού πέφτουν πάνω στους ώμους του και στα μεγάλα μαύρα μάτια του σαλεύει βαθύ φως. |||||fall|||||||||||stirs||

...Έτσι απλά και ήμερα είναι όλα στο ρημονήσι αυτή την ιερή ώρα. |||today||||Rimonisi|||sacred| Έτσι ήμερα είναι και μες στην καρδιά του γέρου ανθρώπου. |today|||||||| Είναι πλημμυρισμένος, τούτο το καλοκαιρινό πρωινό, είναι βουρκωμένος. |flooded||||||muddy Αυτή η απρόοπτη τρυφερότητα που ήρθε να ταράξει την ερημιά του, τα ακίνητα νερά... ||unvorhergesehene|||||stören|||||| ||unexpected|tenderness||||disturb||solitude|||still|

— Παππούλη, να ‘ρθουμε κι εμείς μέσα; του φωνάζει απ' έξω το κορίτσι. Grandpa|||||||||||

— Έρχουμαι εγώ, έρχουμαι! ||I come Λέει ταραγμένος. |upset

Τους έφερε γλυκό, αμύγδαλα, κρύο νερό. |||almonds|cold|

— Δεν έχω τίποτα άλλο..., μουρμουρίζει, σαν να θέλει να τον συχωρέσουν. ||||||||||forgive

— Κάθισε, κάθισε, παππούλη, — τον πιάνει το κορίτσι απ' το χέρι να καθίσει πλάι του. ||grandpa||||||||||next to|

Κάθισε.

— Ελάτε και αύριο, τους λέει δειλά. |||||timidly Θα ψαρέψω για σας τη νύχτα. |fish|||| Αύριο φεύγουμε, απαντά το κορίτσι με λύπη. ||answers|||| Κρίμα, τόσες μέρες που ήμαστε εδώ να μην ερχόμαστε! Είσαι πάντα έτσι έρημος, παππούλη; |||lonely|grandpa

— Πάντα, παιδί μου.

— Α. τώρα καταλαβαίνω τι ήταν οι γλάροι..., μουρμουρίζει το αγόρι. ||||||seagulls|||

— Ναι, παιδί μου, αυτό είναι. Η ερημιά. |die Einsamkeit

— Θα πρέπει να τους συχωρέσεις, παππούλη, λέει πάλι το αγόρι σε λίγο. ||||verzeihen||||||| ||||forgive|grandpa|||||| Αν ήξεραν, δε θα το έκαναν ποτέ.

Ο γέρος δεν καταλαβαίνει. Στέκει με απορία. steht||Verwunderung

— Για ποιους λες, παιδί μου; |who|||

—Γι' αυτούς που σκοτώσαν τους γλάρους σου λέω, μπαρμπα-Δημήτρη. to|||killed||seagulls|||| Είναι φίλοι μας.

Καταλαβαίνει τα γόνατά του να τρέμουν, η καρδιά του χτυπά. ||Knie|||||||

— Τους σκοτώσαν είπες; |killed|

— Α, δεν το ήξερες ακόμα;...

Το παιδί δαγκάνει τα χείλια του, μα είναι αργά. ||beißt|||||| ||bites||lips|||| Του λέει την ιστορία: πως κυνηγούσαν, όλη η νεολαία, ύστερα κατεβήκαν στην ακρογιαλιά· οι δυο γλάροι χαμήλωσαν απ' το άλλο κοπάδι, ο φίλος τους τράβηξε εκεί σιμά, γνώρισαν τις σταχτιές φτερούγες. |||||sie jagten|||Jugend|||||||||||||||||||||stähle|Flügel ||||how|they were hunting||the|youth||they went down||beach|||gulls|lowered||||||||||close|they recognized||streaked|

Ο γέρος ακούει, ακούει, — δεν είναι τίποτα, δυο γλάροι ήταν. ||||||||seagulls|

— Δεν ήξεραν, παππούλη..., λέει με θερμή φωνή το κορίτσι, συγκινημένο απ' τη βουβή λύπη που βλέπει στο γερασμένο πρόσωπο. |||||||||gerührt||||||||| ||grandpa|||warm||||moved|||silent|||||aged| Δεν ήξεραν...

Κι εκείνος κουνά μόλις, αργά, το κεφάλι του, συγκατανεύοντας: ||nickt|||||| ||nods||||||nodding

— Ναι, ναι, παιδί μου. Δε θα ξέραν...

--

Αρκετή ώρα πέρασε.

— Πρέπει να φύγουμε, λέει το αγόρι. Το κορίτσι σηκώνεται.

— Να φύγουμε.

Πηγαίνουν μπροστά, ο γέρος έρχεται λίγο πίσω τους. Φτάσαν στην ακρογιαλιά. They arrived||beach

— Σε χαιρετούμε, παππούλη, λέει πρώτο το κορίτσι. to|greet|||||

Πιάνει το χέρι του, σκύβει να το φιλήσει. He takes||||bends||| Κι αυτός της χαϊδεύει τα μακριά μαλλιά. |||pets|||

— Να σας βλογά ο Θεός, μουρμουρίζει συγκινημένος. ||bless||||moved

Έφυγαν. Παρακολουθεί πολλή ώρα το μικρό αυλάκι που κάνουν τα κορμιά τους στη θάλασσα. |||||Rinnsal||||||| |||||||||bodies||| Ώσπου όλα σβήνουν απ' τα μάτια του. |||von||| Και το πέλαγο είναι πάντα έρημο Και ατελείωτο. |||||||unendlich |||||||endless

Νυχτώνει. it gets dark Έχει καθίσει στο πεζούλι, σι ώρες περνούν. |||Bänkchen||| Όλα περνούν απ' τα θολωμένα μάτια του: τα μικρά του τα χρόνια, τα παιδιά που μεγάλωσε και χάθηκαν, οι άνθρωποι που τον πικράνανε. ||||trüben||||||||||||||||||betrübt ||||clouded||||||||||||||||||made him sad Όλα περνούν κι όλα σβήνουν. Και τα δυο παιδιά κι ένα κοπάδι γλάροι που πετούν ψηλά. ||||||Schwarm|||| ||two|||||||| Δυο γλάροι έχουν σταχτιές φτερούγες. |||stahlig|Flügel |||gray|wings Κι αυτοί περνούν και χάνουνται. ||||verloren gehen ||||get lost Δεν είναι πια να γυρίσει τίποτα. Έχει χαμηλώσει το κεφάλι και τα δάκρυα στάζουν στην ξερή γη. |gesenkt||||||||| |lowered||||||drop||| Από πάνω του το φως του φάρου ανάβει, πάλι, πάλι, στο ίδιο διάστημα, αυστηρά και αναπόφευχτα, όπως οι σκοτεινές δυνάμεις της ζωής, η μοίρα του ανθρώπου, ο θάνατος. ||||||Leuchtturm||||||Intervall|streng||unvermeidlich|||||||||||| ||||||||||||interval|||inevitably||||||||||||