A Sierra Leone story: Yannis Behrakis at TEDxAthens 2013
Μεταγραφή: Chryssa R. Takahashi Επιμέλεια: MARIANGELA LESTOU
Καλησπέρα.
Απόψε θέλω να μοιραστώ μαζί σας
μια συγκλονιστική εμπειρία που έζησα πριν από περίπου 13 χρόνια,
κατά τη διάρκεια μιας δημοσιογραφικής μου αποστολής,
στη Δυτική Αφρική.
Μια μοναδική εμπειρία που με οδήγησε στο να ανακαλύψω
κάποιες κρυφές δυνάμεις που είχα μέσα μου.
Δυνάμεις, κάποιες σωματικές, αλλά βασικά και πιο σημαντικά, ψυχικές δυνάμεις.
Μια εμπειρία που χάραξε μονοπάτια, άνοιξε πόρτες μέσα στον λαβύρινθο της ψυχής μου.
Μια εμπειρία που με έκανε να βουτήξω βαθιά
μέσα σε αχαρτογράφητα νερά.
Μια εμπειρία που τελικά μου έδωσε να καταλάβω
ότι τα πιο αχαρτογράφητα νερά βρίσκονται μέσα στην ψυχή μας.
Ας πάμε μερικά χρόνια πίσω.
Είμαστε στο 2000, στη Σιέρα Λεόνε.
Η Σιέρα Λεόνε είναι μια μικρή χώρα, μισή στο μέγεθος σε σχέση με την Ελλάδα,
και με περίπου 5,8 εκατομμύρια κατοίκους.
Είναι στον όγδοο χρόνο ενός αιματηρού εμφυλίου πολέμου
που έχει στοιχίσει 50.000 ζωές
και έχει στείλει άλλα δυόμισι εκατομμύρια κόσμο στην προσφυγιά.
Η Σιέρα Λεόνε παράγει διαμάντια.
Τα λεγόμενα ματωμένα διαμάντια.
Αυτά τα διαμάντια ενώ θα μπορούσαν να είναι ευλογία,
τελικά είναι η κατάρα της χώρας.
Η Σιέρα Λεόνε είναι μία από τις πιο φτωχές,
συγκεκριμένα θυμάμαι εκείνη την εποχή,
το 2000, ήταν η πιο φτωχή χώρα στον κόσμο.
Με προσδόκιμο ζωής για τους άνδρες 39, για τις γυναίκες 41.
Εγώ ήδη είχα κλείσει τα 39, ήμουνα στα 40,
επομένως είχα περάσει το προσδόκιμο.
Θέλω να δω αν θα σας κάνω να γελάσετε μία φορά σε αυτά τα 18 λεπτά.
Λοιπόν, για να βοηθήσω λίγο και τον εαυτό μου και εσάς,
θα σας δείξω μερικά σλάιντ.
Ωραία. Λοιπόν, είμαστε τον Μάιο του 2000
και οι αντάρτες του RUF, Επαναστατικό Ενωμένο Μέτωπο,
έχουνε καταλάβει το 80 τοις εκατό της χώρας
και φυσικά όλα τα αδαμαντωρυχεία.
Έχουν απαγάγει περισσότερους από 500 στρατιώτες των Ηνωμένων Εθνών,
και κατά διαστήματα τους σκοτώνουν και πετάνε τα πτώματά τους αριστερά και δεξιά.
Υπάρχει μια κατάσταση τραγική.
Οι Βρετανοί στέλνουν αμέσως - ήταν πρώην Βρετανική αποικία -
στέλνουν αμέσως ειδικές δυνάμεις για να προστατεύσουν
την πρωτεύουσα, τη Φρίταουν,
και να βοηθήσουν τους Βρετανούς αλλά και τους ξένους υπηκόους,
να φύγουν απ' τη χώρα.
Ο στρατός της Σιέρα Λεόνε είναι ένα αστείο,
δεν μπορεί να συγκριθεί με το RUF.
Το οποίο RUF λοιπόν για χρόνια, τι κάνει.
Παίρνει ανθρώπους και τους κόβει τα χέρια και τα πόδια.
Δεκάδες χιλιάδες, κυριολεκτικά.
Σχεδόν εκατό χιλιάδες ανθρώπους έχει πάρει σε όλες τις ηλικίες
και τους κόβει τα πόδια και τα χέρια.
Επίσης, το άλλο που κάνει είναι ένα μοντέρνο είδος παιδομαζώματος
το οποίο, παίρνει παιδιά έξι με 12 χρονών
και τα μετατρέπει σε μηχανές θανάτου.
Να δούμε μερικές φωτογραφίες που τράβηξα εκείνη την εποχή,
κάποιους πρόσφυγες, παιδιά, στρατιώτες.
Αυτό το παιδάκι είναι τριών χρονών
και του έχουν κόψει το χέρι ήδη από τους 18 μήνες.
Αυτός είναι ένας κύριος 53 χρονών.
Του έχουν κόψει και τα δύο πόδια όπως βλέπετε.
Ένα κορίτσι, μια έφηβη, 13 χρονών, της έχουν κόψει το χέρι.
Εδώ κάνουν περιπολίες οι Βρετανοί πάνω από τη Σιέρα Λεόνε.
Οι μάχες λίγο έξω από τη Φρίταουν συνεχίζονται.
Είναι πολύ αιματηρές, πολύ άγριες οι μάχες.
Αυτοί, παρεμπιπτόντως, θα νομίζατε ότι είναι RUF, αντάρτες.
Κι όμως είναι ο στρατός της Σιέρα Λεόνε.
Οι οποίοι πολλές φορές το πρωί ήταν στρατός και το βράδυ ήταν αντάρτες.
Ανάλογα ποιος έδινε χρήματα, ναρκωτικά και αλκοόλ.
Αυτός είναι ένας αξιωματικός του στρατού της Σιέρα Λεόνε.
Πιο κάτω από το T-shirt λέει «Θάνατος και Καταστροφή σε ελάχιστο χρόνο».
Και τελικά αυτός είναι ένας από τους στρατιώτες που δούλευα μαζί.
Τον έλεγα ο «Σέρφερ του Αυτοκινητόδρομου».
Δυστυχώς σκοτώθηκε κάποια στιγμή.
Λοιπόν. Είμαστε 24 Μαΐου του 2000.
Αυτή η πράσινη γραμμή εκεί πάνω,
εδώ είναι η Φρίταουν, συγγνώμη, έχω κόψει το Φ.
Είναι η Φρίταουν και αυτό είναι η διαδρομή που ακολουθήσαμε με το αυτοκίνητο.
Αυτή είναι η πρώτη γραμμή.
Περάσαμε αρκετά την πρώτη γραμμή λοιπόν
και έχουμε φτάσει.
Είμαστε δύο αυτοκίνητα, τέσσερις δημοσιογράφοι συνολικά
και γύρω στους πέντε στρατιώτες.
Προχωράμε να συναντήσουμε κάποιους στρατιώτες
που θα μας βοηθήσουν να πάμε στην πόλη Λουνσάρ,
όπου γίνονται οι μεγάλες μάχες.
Είμαστε ήδη Σιέρα Λεόνε, η ομάδα του Reuter, για δύο εβδομάδες.
Είμαι εγώ, ο Κερτ, ένας αγαπημένος μου φίλος και συνάδελφος,
ο Μαρκ, κάμεραμαν κι ένας φίλος από το Associated Press,
που ήταν στο πίσω αυτοκίνητο, ο Μιγκέλ.
Ξεκινάμε λοιπόν μαζί με κάποιους στρατιώτες
και μετά από περίπου πέντε χιλιόμετρα
πέφτουμε σε μια ενέδρα.
Είναι χαοτικό.
Αρχίζουν και βλέπω τα πρόσωπά τους, βγαίνουν από τη ζούγκλα,
είμαστε στη μέση του πουθενά.
Αρχίζουν και πυροβολούν το αυτοκίνητο.
Το αυτοκίνητο αρχίζει και διαλύεται. Οι σφαίρες σφυρίζουνε παντού.
Κομμάτια από αίμα, από σάρκα, από μεταλλικά αντικείμενα,
από γυαλιά με χτυπάνε παντού.
Ενστικτωδώς λέω στον Κερτ που οδηγάει,
του λέω, «Κάνε κάτι, φύγε».
Και καταλαβαίνω ότι είναι νεκρός.
Ο στρατιώτης... Θέλω να φύγω από το αυτοκίνητο,
γιατί αισθάνομαι ότι είμαι εγκλωβισμένος.
Χτυπάω τον στρατιώτη δεξιά μου
και του λέω, «Άνοιξε την πόρτα να φύγουμε»,
και καταλαβαίνω ότι είναι νεκρός.
Εκείνη τη στιγμή περιμένω τη σφαίρα που θα φάω εγώ.
Και αρχίζω και κάνω κάποιες σκέψεις.
Ο χρόνος έχει σταματήσει.
Ο χρόνος έχει σταματήσει, είναι απίστευτο.
Και περιμένω να φάω κι εγώ μια σφαίρα.
Και σκέφτομαι, ελπίζω να φάω μια σφαίρα στο κεφάλι και να πεθάνω, και να μη φάω μια σφαίρα στο στομάχι, και να υποφέρω, και το ένα και το άλλο.
Ο στρατιώτης αριστερά μου έχει χάσει τελείως την ψυχραιμία του,
έχει πετάξει το όπλο του
και προσπαθεί να βγει από το δεξιά παράθυρο.
Δηλαδή, πηδάει από πάνω μου και πηδάει πάνω από τον νεκρό
και έχει βγει ο μισός έξω από το αυτοκίνητο
και τα πόδια του χτυπάνε το πρόσωπό μου.
Είναι λίγο γελοίο.
Και σκέφτομαι μέσα μου, «Ε όχι, δεν είναι δυνατόν να μου συμβαίνει αυτό».
Δηλαδή, τώρα συγγνώμη, αυτοί είναι στρατιώτες,
που υποτίθεται πάμε μαζί και θα πολεμήσουν τους άλλους.
Τι γελοία εικόνα είναι αυτή.
Τέλος πάντων, έχω όλες αυτές τις σκέψεις.
Νομίζω ότι είναι ώρες.
Κάποια στιγμή το αυτοκίνητο συνεχίζει και προχωράει προς την ενέδρα.
Σιγά σιγά, ακυβέρνητο.
Και κάποια στιγμή πέφτει σε ένα χαντάκι.
Από πίσω, το δεύτερο αυτοκίνητο,
έχουν αρχίσει και αντιδρούν οι στρατιώτες
και μου δίνουν κάποια δευτερόλεπτα.
Ο Μαρκ έχει τραυματιστεί, μπροστά, δεξιά μου.
Και ανοίγει την πόρτα, το αυτοκίνητο είναι ακόμη σε κίνηση.
Ανοίγει την πόρτα και αρχίζει και τρέχει προς τη ζούγκλα.
Βγαίνω κι εγώ.
Εκεί ξαφνικά, ο στρατιώτης που είναι δεξιά μου και είναι τεραστίων διαστάσεων,
καταφέρνω και τον βγάζω έξω από το αυτοκίνητο.
Δεν κατάλαβα πώς.
Και πηδάω έξω από το αυτοκίνητο.
Έχω πάρει μαζί μου τις φωτογραφικές μου μηχανές,
γιατί είναι η αρρώστια μου.
Δεν με ενδιαφέρει εκείνη τη στιγμή,
σκέφτομαι τις φωτογραφικές μου μηχανές.
Βγαίνω έξω. Δυστυχώς χάνω τη μία φωτογραφική μηχανή.
Οι σφαίρες συνεχίζονται, γίνεται μάχη, εκρήξεις,
αντιαρματικά όπλα, χειροβομβίδες.
Είναι αλήθεια, δεν είναι Χόλιγουντ, είναι αλήθεια.
Λοιπόν. Και τρέχω να μπω μέσα στη ζούγκλα.
Σχεδόν σκοντάφτω στην κάμερα του Μαρκ,
η οποία είναι γεμάτη στα αίματα.
Πλέω σε ένα... αισθάνομαι πώς είμαι σε μια πισίνα με αδρεναλίνη.
Όλες μου οι αισθήσεις είναι στο έπακρο.
Νιώθω το κάθε δευτερόλεπτο.
Αισθάνομαι την κάθε μου αναπνοή, την κάθε μου σκέψη.
Είμαι σε άλλη διάσταση.
Είμαι σίγουρος ότι θα πεθάνω, αλλά δεν θέλω να πεθάνω.
Είναι σκέψεις, αλλά δεν θέλω να αφεθώ στις σκέψεις μου,
πρέπει να κάνω κάτι.
Βγαίνω, τρέχω και μπαίνω μες στη ζούγκλα.
Διασχίζω τη ζούγκλα σα ζεστό μαχαίρι σε βούτυρο.
Ήταν απίστευτο.
Δεν ξέρω πώς γίνανε όλα αυτά.
Η ζούγκλα είναι πάρα πολύ πυκνή
και τα κλωνάρια μου σκίζουν το πρόσωπο και το σώμα.
Θέλω να σας πω ότι είναι 33 με 35 βαθμούς Κελσίου και 99 τοις εκατό υγρασία.
Δοκιμάστε να τρέξετε σε μια τέτοια κατάσταση. Κάποια στιγμή τρέχω, τρέχω, συνεχίζουν αυτοί, πέφτω στο χώμα. Να πάρω μερικές ανάσες.
Νομίζω ότι τα πνευμόνια μου θα εκραγούν.
Η καρδιά μου έχει περάσει τους 200 παλμούς το λεπτό. Είμαι σε μια κατάσταση τρέλας.
Αρχίζω και σκέφτομαι.
Ακούω ανθρώπους να τρέχουν, ουρλιαχτά, φωνές, πυροβολισμούς. Η κατάσταση είναι χαοτική.
Κάποια στιγμή αρχίζω και αναπνέω και αρχίζω και σκέφτομαι
ότι κάτι πρέπει να κάνω για να φύγω από αυτό.
Και τότε υπάρχουν δύο Γιάννηδες.
Ο ένας λέει, μα πού πήγες και έμπλεξες.
Δεν άκουγες τη μανούλα σου που σου έλεγε «Μην πας σε τέτοια πράγματα, ρε φίλε».
Και απ'την άλλη ήταν ο άλλος που έλεγε,
«Εσύ ρε φίλε, είσαι φτιαγμένος γι' αυτά».
(Γέλια)
(Χειροκρότημα)
Ωραία, σας έκανα και γελάσατε. Στοίχημα με τον εαυτό μου ήταν.
Η κατάσταση είναι τρελή.
Προσπαθώ να σκεφτώ, για να μη σκεφτώ.
Λέει ο ένας Γιάννης λοιπόν,
«Τώρα είναι καιρός να βάλεις τα κλάματα, να ζητήσεις τη μαμά σου.
Τελείωσε. Εδώ έχεις τελειώσει».
Και ο άλλος ο Γιάννης έλεγε,
«Τι 'ναι αυτά που λες; Είσαι δυνατός, είσαι μάγκας.
Έχεις κάνει εκπαίδευση, έχεις περάσει τόσους πολέμους.
Σ' έχουν πυροβολήσει τόσες φορές».
Απλά αυτή τη φορά με πυροβόλησαν πολύ ώρα και πάρα πολύ
και θέλανε να με σκοτώσουν εμένα.
Δηλαδή ήταν πολύ...
(Γέλια) (Χειροκρότημα)
Ωραία, λοιπόν. Οπότε θέλω να κλάψω αλλά δεν με αφήνει το πείσμα μου, και όλα αυτά.
Και αρχίζω και κάνω σκέψεις.
ΟΚ. Τώρα πρέπει να κάνω κάτι για να επιβιώσω. Σχηματίζω έναν χάρτη για να καταλάβω που είμαι. Αριστερά, δεξιά του δρόμου.
Γιατί δεν θέλεις να χαθείς στη ζούγκλα της Σιέρα Λεόνε,
στη μέση του πουθενά.
Υπάρχουν και θηρία ξέρετε, και τέτοια διάφορα.
Λοιπόν. Απ' την άλλη, πάλι είναι ο άλλος Γιάννης, που λέει,
«Που πας ρε κακομοίρη, τι έκανες πάλι. Μα πώς τα κατάφερες έτσι.
Έχασες τους φίλους σου».
Δεν θέλω να πω την έκφραση στα Αγγλικά που τη λέμε. Λοιπόν. Αλλά απ'την άλλη κρατιέμαι. Πρέπει να τα καταφέρεις.
Οπότε είμαι εκεί, αρχίζω να κάνω αυτό.
Ωραία, βγάζω τη ζώνη μου, την κρύβω κάπου.
Παίρνω από κάτω λάσπη και αρχίζω και καμουφλάρομαι. Βάζω παντού λάσπη γιατί είμαι ένας λευκός μέσα στη ζούγκλα, και θέλω να κρυφτώ, κάνω ό,τι μπορώ.
Αρχίζω, πάντα στο έδαφος, και έρπω.
Προσπαθώ να μην κάνω θόρυβο.
Ακούω διάφορους να τρέχουν γύρω μου.
Λέω, με ψάχνουν, θα με φάνε ζωντανό, θα με σκοτώσουν. Κάνω ό,τι μπορώ. Προχωράω, προχωράω.
Κάποια στιγμή αρχίζω και σκέφτομαι,
αν με πιάσουν θα με κάνουν να υποφέρω.
Θα με βιάσουν, θα μου κόψουν τα γεννητικά όργανα,
θα μου κόψουν τα χέρια, θα μου κόψουν τα πόδια,
θα βάλω τα κλάματα, θα αρχίσω να τους παρακαλάω, θα γίνω ρεζίλι στον εαυτό μου και μετά πώς θα ζήσω, εάν ζήσω έτσι; Πώς θα ζήσω και θα αισθάνομαι ότι έχω γίνει ρεζίλι στον εαυτό μου.
Τρελή σκέψη.
Οπότε λέω, θέλω να πεθάνω.
Θέλω να πεθάνω. Το έχω αποφασίσει.
Έχω ξεπεράσει όλα μου τα όρια, όλους μου τους φόβους και ξέρω τι θέλω. Θέλω να πεθάνω.
Δεν θέλω να γίνω ρεζίλι.
Η αντρική περηφάνια, πώς το λένε, δεν ξέρω, κάτι. Μια τρελή κατάσταση. Αλλά θα προσπαθήσω.
Εάν δω ότι δεν θα ξεφύγω, θα ορμήσω πάνω τους, θα τους κάνω να με σκοτώσουν. Δεν θα με πιάσουν ζωντανό.
Θα αυτοκτονήσω. Πώς θα αυτοκτονήσω;
Το μόνο που έχω είναι μια φωτογραφική μηχανή.
Θα πάρω τη φωτογραφική μηχανή και θα την κοπανήσω στο κεφάλι μου. (Γέλια)
Κι εκεί με πιάνουν τα γέλια.
Ε, λέω, φανταστείτε να έρθουν τώρα οι κακοί και να δουν έναν τύπο να χτυπάει το κεφάλι του με μια φωτογραφική μηχανή. Αν είναι δυνατόν.
(Γέλια) (Χειροκρότημα)
Λοιπόν, οπότε δεν το έκανα αυτό, αλλά γέλασα.
Αυτό μου έδωσε αυτοπεποίθηση.
Λέω, γελάω, σκέφτομαι το μέλλον, όλα καλά.
Προχωράω, προχωράω, προχωράω.
Μετά από πολύ πολύ ώρα έχουν σταματήσει κάπως οι σφαίρες. Περνάνε από δίπλα μου, εγώ δεν αναπνέω και όλα αυτά τα πράγματα που θα μπορούσαν να είναι σε μία Χολιγουντιανή ταινία. Και κάποια στιγμή αρχίζει, δεν θυμάμαι, ο δεύτερος, τρίτος, τέταρτος γύρος πια,
όπου οι στρατιώτες που θα πηγαίναμε εμείς να βρούμε στο Λουμσάρ, γυρνάνε πίσω.
Έχουν ακούσει τους πυροβολισμούς
και νομίζουν ότι τους έχουν περικυκλώσει οι αντάρτες.
Οπότε αρχίζουν και γυρνάνε πίσω.
Και αν δεν έχετε εμπειρία θα σας πω εγώ.
Στην Αφρική ο τρόπος που λειτουργεί ο στρατός, είναι, περπατάνε στη μέση του δρόμου,
οι μισοί κοιτάνε αριστερά, οι μισοί δεξιά, και πυροβολάνε ό,τι τους έρθει.
Οπότε αρχίζουν και πυροβολάνε, --οι καλοί, οι δικοί μου, υποτίθεται--
προς τα εμένα.
Εγώ είμαι αρκετά μέσα στη ζούγκλα.
Αρκετά, 20-30 μέτρα, 50 μέτρα.
Και αρχίζουν και έρχονται οι σφαίρες.
Πέφτω κάτω. Θυμάμαι το πρόσωπό μου να ακουμπάει κάτω στη λάσπη. Λέω, δεν είναι δυνατόν, τώρα θα με σκοτώσουν οι ίδιοι οι δικοί μου. Μάλλον είναι οι δικοί μου, δηλαδή, δεν είμαι και πολύ σίγουρος.
Μπορεί να γίνεται χαμός, γιατί εγώ δεν βλέπω τίποτα. Η ζούγκλα είναι τόσο πυκνή, δεν βλέπω καν τον ήλιο.
Κι εκείνη τη στιγμή που είμαι έτσι κι έρχονται οι σφαίρες,
αρχίζω και σκέφτομαι πάλι.
Ελπίζω να φάω μια σφαίρα στο κεφάλι και να πεθάνω. Να μη φάω μια σφαίρα στο στομάχι
και το βράδυ με φάνε τα θηρία.
Γιατί δεν έχω και τρόπο να αυτοκτονήσω.
Λοιπόν. Αλλά είμαι δυνατός. Το 'χω. Το 'χω. Το 'χω. Οπότε κάποια στιγμή εκεί που είμαι έτσι κάτω στο έδαφος και δεν έχει ούτε κορμούς, ούτε πέτρες, ούτε τίποτε, είναι όλο φλατ. Οπότε περνάνε οι σφαίρες. Ειλικρινά. Περνάνε κομμάτια από λάσπη, από κλωνάρια.
Σκέφτομαι.
Εκεί που γίνεται όλο αυτό το πράγμα και λέω, δεν το πιστεύω,
ξαφνικά βλέπω δύο τεράστιες σαρανταποδαρούσες,
οι οποίες περνάνε από μπροστά μου.
Εγώ είμαι κάτω ξαπλωμένος κι αυτές περνάνε εδώ. (Γέλια) Τεράστιες.
Υπάρχουν. Δεν είναι μόνο στα έργα.
Μην γελάς εσύ. Υπάρχουν.
(Γέλια)
Τέρατα.
(Γέλια)
Σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή, αυτά είναι οι μόνοι μου φίλοι εδώ.
Και γαληνεύω. Αισθάνομαι καλά.
Μετά από λίγο, έχουν περάσει σχεδόν δυόμισι ώρες. Είναι απίστευτοι. Είναι αρκετό δυόμισι ώρες. Σε αυτές τις καταστάσεις μου είπανε κάποιοι ψυχίατροι ότι στα 10 λεπτά μπορεί να το έχεις χάσει.
Εγώ είμαι δυόμιση ώρες, επομένως το έχω χάσει καμιά τριανταριά φορές. (Γέλια)
Παρόλα αυτά η γυναίκα μου θεωρεί,
γι 'αυτά που έχω περάσει, ότι είμαι καλά.
(Γέλια) (Χειροκρότημα)
Έχω τρία λεπτά και πρέπει να σας πω σημαντικά πράγματα. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Χαίρομαι που διασκεδάζετε.
Λοιπόν. Λέω, ΟΚ, τελείωσε, πρέπει να βγω, τελείωσε, δεν μπορώ άλλο. Βγαίνω στον δρόμο και καταλαβαίνω ότι όλες αυτές τις ώρες έχω συρθεί ούτε διακόσια μέτρα.
Βγαίνω, γυρνάω προς τα πίσω, βλέπω τα αυτοκίνητά μας, καμμένα, κατεστραμμένα, κάλυκες παντού.
Δεν υπάρχει ψυχή. Ούτε πτώματα, ούτε τίποτα.
Αρχίζω και σκέφτομαι.
Τώρα, ελπίζω να τα καταφέρω να γυρίσω πίσω και να τελειώσει αυτό.
Αρχίζω και περπατάω και σκέφτομαι, εγώ δεν ξαναμπαίνω στη ζούγκλα. Τελείωσε.
Εάν με πιάσουν, θα κάνω αυτό που πρέπει και θα με σκοτώσουν και θα τελειώσει.
Δεν ξαναμπαίνω στη ζούγκλα. Και αρχίζω και περπατάω και σκέφτομαι.
Ήρθε η ώρα πιθανόν, να κάνω το τελευταίο μου ρεπορτάζ. Και τραβάω τον εαυτό μου.
(Χειροκρότημα)
Αυτό το μαντήλι με βοήθησε,
γιατί το έστυβα και έπινα ιδρώτα.
Γιατί όπως καταλαβαίνετε, όπως και τώρα, το στόμα μου έχει στεγνώσει. Τότε ήταν πολύ δύσκολο.
Τραβάω μερικές φωτογραφίες και λέω, εντάξει, αν πεθάνω και το βρει κάποιος, θα κάνει σύνθεση την ιστορία κλπ. Και μετά από λίγο, είχα ξεχάσει να σας πω και θέλω να το πω,
γιατί νομίζω είναι σημαντικό.
Όταν ήμουν μες στη ζούγκλα, κάποια από όλες αυτές τις στιγμές σκέφτηκα, στα Αγγλικά το σκέφτηκα,
«Γιάννη, time to pray». Δηλαδή ήρθε η ώρα να προσευχηθείς.
Κι εγώ πρέπει να σας ομολογήσω, γιατί όπως καταλαβαίνετε
σας μιλάω πάρα πολύ ανοιχτά και σας ανοίγω την καρδιά μου,
δεν είμαι πολύ άνθρωπος της θρησκείας.
Και αισθάνθηκα πολύ δυσάρεστα και δύσκολα.
Και λέω μετά, «Όχι, ρε παιδί μου, άστο για την επόμενη φορά». (Γέλια)
Λοιπόν. Ωραία. Σας έκανα πολλές φορές να γελάσετε. Βγαίνω, γυρνάω πίσω.
Συναντώ τους στρατιώτες, λέει, «Εσύ είσαι ο δημοσιογράφος».
«Ναι, ναι, ναι». «Σε περιμένουν οι φίλοι σου.
Προχώρα προς τα δω, είναι περίπου τέσσερα χιλιόμετρα, πέντε. Περπατάω και φτάνω από εκεί που είχαμε ξεκινήσει πριν από πέντε ώρες, τέσσερις ώρες, συγγνώμη, όπου το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι ο Μαρκ, ο οποίος έχει σωθεί και τρέχει με μπαταρισμένο το χέρι, έχει φάει μια σφαίρα, κλαίγοντας,
και με αγκαλιάζει και μου λέει,
«Αδερφέ, σώθηκες! Προσπαθούσα να τους πείσω να έρθουν να σε βρούνε αλλά δεν ήθελε κανένας να γυρίσει πίσω στη ζούγκλα». Αισθανόταν άσχημα.
Του λέω, «Αδερφέ, εντάξει, δεν πειράζει.
Μην σκέφτεσαι έτσι, είναι όλα καλά».
Ναι, ναι, σκεφτείτε το. Αισθανόταν άσχημα γιατί με άφησε εκεί πίσω, θεωρούσε. Πώς σώθηκε αυτός ήταν μια άλλη ιστορία.
Πρέπει να μου δώσετε δεκαπέντε δευτερόλεπτα. Οπότε εκείνη τη στιγμή βλέπω τα πτώματα των φίλων μου και των στρατιωτών. Περπατάω στον δρόμο.
Έρχονται οι στρατιώτες και με ακουμπάνε.
Θεωρούν ότι είμαι φάντασμα,
και παίρνουνε αίμα και αρχίζουν και με πασαλείβουν.
Τρελαίνομαι. Τους σπρώχνω και τους λέω, «Τι κάνετε ρε παιδιά;»
Σκέφτομαι. Εγώ σώθηκα απ'όλο αυτό το πράγμα. Τώρα θα κολλήσω AIDS και θα πεθάνω;
(Γέλια) (Χειροκρότημα)
Και τελειώνω γιατί θα θέλω άλλη μισή ώρα να σας μιλάω. Ναι, ναι.
(Χειροκρότημα)
Με συγκινείτε.
(Χειροκρότημα)
Αυτό που έχασα ήταν δύο πολύ καλοί μου φίλοι. Ο ένας ο Κερτ, ο οποίος ήταν αδερφικός φίλος και θέλω να αφιερώσω αυτή την ομιλία στον Κερτ και στον Μιγκέλ, που πεθάναν και με βοήθησαν. Ο Κερτ έφαγε τις σφαίρες για μένα. Γι'αυτό τον κουβαλάω πάντα μαζί μου.
Τον θάψαμε, κάναμε αποτέφρωση, όπως ήθελε. Τις μισές του στάχτες τις θάψαμε στην Ουάσινγκτον, τις άλλες μισές εκεί που ήθελε πάντα να ταφεί, στο κοιμητήριο των Λεόντων στο Σεράγεβο,
όπου έζησε και δούλεψε κατά τη διάρκεια του πολέμου της Βοσνίας. Και όταν θάψαμε τις στάχτες του εκεί, όπως μου είχε ζητήσει, παίξαμε το «Brothers in Arms» των Dire Straits. Αφιερωμένο λοιπόν στον φίλο μου τον Κερτ.
(Χειροκρότημα)
Ευχαριστώ πολύ.
(Χειροκρότημα)
Ευχαριστώ πολύ, με συγκινήσατε.
Έπιασε τόπο, είπα ότι θα ανοίξω πολύ την καρδιά μου και ευχαριστώ που το δεχτήκατε.
Είστε πολύ καλοί.
(Χειροκρότημα)