Proficiat Italia mia, tanti auguri!
Deze tekst heb ik geschreven naar aanleiding van de viering van 150 jaar Italiaanse eenmaking in 2012.
Feest in Italië vandaag.
150 jaar geleden kondigde Victor Emanuel II in Turijn de geboorte aan van een nieuwe Europese staat. Te Turijn, want dat zou de eerste hoofdstad worden van het Verenigd Italiaanse Rijk. Voor de eerste keer sinds de val van het Romeinse Rijk waren de verschillende italiaanse gebieden opnieuw verenigd in één rijk. Het was nog niet het land dat we vandaag kennen, maar een schiereiland zonder Rome en zonder de regio rond Venetië. Die Veneto bleef nog 5 jaar een onderdeel van Oostenrijk en Rome bleef tot 1870 onder leiding van paus Pius IX.
Cavour, Mazzini, Garibaldi en Victor Emanuele II zijn de namen die onlosmakelijk verbonden zijn met de éénmaking van Italië.
Zij hebben Italië ”gemaakt”. Maar een nieuwe staat heeft ook inwoners nodig. “We hebben Italië gemaakt, nu moeten we nog de italianen maken”, zei de politicus en schrijver Massimo d'Azeglio. Na 150 jaar zijn die italianen nog steeds niet gemaakt. In het noorden wil de separatistische Lega Nord een eigen Padania als onafhankelijke staat en in andere regio's voelt men zich meer verbonden aan die regio dan aan het land.
De regering heeft beslist om 17 maart 2011 als extra feestdag aan de italianen te geven en dus moeten de mensen vandaag niet werken en kunnen we met z'n allen vieren.
Overal in het land, maar vooral in de voormalige hoofdstad, Turijn en in de huidige, Rome, organiseert de overheid heel wat evenementen in open lucht. Jammer genoeg is de zon blijkbaar niet uitgenodigd. Het is alsof de italianen niet mogen vieren. En eigenlijk willen heel wat italianen niet vieren, want ze voelen zich niet Italiaans en zien dus geen reden om te feesten. Zelfs enkele ministers van de Italiaanse regering zien er het nut niet van in en de gouverneur van de Duitstalige provincie Bolzano/Bolzen wou geen cent uitgeven aan de festiviteiten. Net vandaag, wanneer de eenheid van Italië wordt gevierd, lijkt die eenheid wel heel veraf. Die eenmaking lijkt nog niet volmaakt en misschien zal ze dat wel nooit zijn.
Misschien juist daarom maak ik mijn gelukwensen vooral over aan het land, aan Italië en niet aan het volk, de italianen.
En daarom: proficiat Italië, op naar de volgende 150 jaar!
