ΙΑ'. Αντώνης ο ήρωας IA'. Antonis the hero

Μέσα στην κάμαρα ωστόσο άλλος θρήνος γίνουνταν. |||however||lament|was happening Inside the chamber, however, another wailing was taking place. Ο Αλέξανδρος μάζευε φούχτες τους στρατιώτες του, κλαίγοντας, και τους έριχνε φύρδην μείγδην στο κουτί τους, ενώ ο Αντώνης, με τα χέρια στην τσέπη, πήγαινε κι έρχουνταν σα Μεγάλος Ναπολέων μετά τη νίκη. ||gathered up|fistfuls of||||crying|and||he threw|haphazardly|mixed together||||||||||||came and went||was coming|||Napoleon|||victory Alexander gathered his soldiers together, crying, and threw them in a heap in their box, while Antony, with his hands in his pocket, came and went like Napoleon the Great after the victory.

— Και πρώτον δεν κάνει να κλαις γιατί νικήθηκες! |||it is right||cry||you were defeated — And first of all, it doesn't make you cry because you were defeated! είπε του αδελφού του. ||his brother| he said of his brother. Δεν είναι σπορ αυτό! ||sport| This is not sport!

Ο Αλέξανδρος, που το ήξερε, που είχε ακούσει αυτό το ίδιο μάθημα ύστερ' από κάθε μάχη με τον Αντώνη, δεν αποκρίθηκε, μόνο μουσούνιζε σιωπηλά, γυρεύοντας να καταπιεί τα δάκρυα του. ||||||||||||after|||battle|||||did not respond||mourned silently|silently|trying to||swallow||his tears| Alexander, who knew this, who had heard this same lesson after every battle with Antonis, did not respond, only muttered silently, turning to swallow his tears.

Η Αλεξάνδρα είχε ξανακαθίσει στο τραπέζι κι έγλειφε το πινέλο της για να το κάνει μυτερό. |||sit again||||licked||brush||||||pointed Alexandra had sat down at the table again and was licking her brush to make it pointy.

— Ο Αλέξανδρος είναι μικρός, είπε μ' επιείκεια. ||||||with leniency — Alexander is small, he said indulgently. Μα η Πουλουδιά που είναι μεγάλη πρέπει να μάθει να μη θυμώνει, σα χάνει ένα παιχνίδι. |||||||||||gets angry|||| But Pouloudia, who is older, must learn not to get angry, like losing a game.

Ο Αλέξανδρος ξέσπασε σε καινούρια κλάματα. ||burst||| Alexander burst into new tears.

— Η Πουλουδιά είναι πολύ καλή! — Pouloudia is very good! είπε.

— Βέβαια, γιατί σε βοήθησε! — Of course, because it helped you! αποκρίθηκε ο Αντώνης. answered Antonis.

— Δε με βοήθησε! — He didn't help me! Αν με είχε βοηθήσει, θα κέρδιζα εγώ τον πόλεμο! |||||would win|||war If he had helped me, I would have won the war!

— Κιαμεδέ! Kiamede! Με τέτοιους στρατιώτες, στραβωμένους, σπασμένους... |such|soldiers|blind|broken With such soldiers, crooked, broken...

— Ναι, θα σου σκότωνε η Πουλουδιά τους δικούς σου! |||would kill||||| — Yes, Poulodia would kill your people!

— Κιαμεδέ! — Kiamede! είπε πάλι ο Αντώνης. Antonis said again.

Ξανάνοιξε το κουτί του, όπου έναν-έναν είχε συγυρίσει και φυλάξει τους στρατιώτες του, αφού πρώτα διόρθωσε και ίσιασε όσες ξιφολόγχες είχαν κακοπάθει από την κλοτσιά της Πουλουδιάς, και τους χάιδεψε με αγάπη. reopened||||||||organized||stored||||||corrected and straightened||straightened|as many as|bayonets||have suffered|||kick of Pouloudia|||||caressed them|with| He reopened his box, where he had gathered and guarded his soldiers one by one, after first fixing and straightening all the bayonets that had been damaged by Pouloudia's kick, and caressed them with love.

— Τέτοιο στρατό δεν τον νικά κανένας! |army|||defeats| — No one defeats such an army! είπε. Οι δικές μου βάσεις είναι όλες στερεές! |||bases|||solid My bases are all solid!

— Η Πουλουδιά θα τους νικούσε, γιατί σημαδεύει πιο καλά από σένα! ||||would defeat||aims|||| — Pouloudia would beat them, because she scores better than you!

— Κιαμεδέ! Come here — Kiamede! επανέλαβε κοροϊδευτικά ο Αντώνης. repeated|mockingly|| repeated Antonis mockingly.

— Ναι, σημαδεύει πιο καλά! |aims|| — Yes, it marks better! επέμεινε με πείσμα ο Αλέξανδρος. insisted stubbornly||persistence|| Alexander insisted stubbornly. Στο κροκέ, στην Αλεξάνδρεια, πολλές φορές σε κέρδιζε! |croquet||||||would beat In croquet, in Alexandria, he beat you many times!

— Στο κροκέ! — To croquet! Ένα κουτό, κοριτσίστικο παιχνίδι! |silly|girly| A lame, girly game! έκανε ακατάδεχτα ο Αντώνης. |reluctantly|| Antonis did disapprovingly. Εγώ σου λέγω για βόλους! ||I tell|| I'm telling you about balls! Στους βόλους τα βγάζει πέρα μαζί μου; ||the|gets along||| The hell does he get along with me?

— Και στους βόλους σε κερδίζει η Πουλουδιά! ||||wins|| — And Poloudia beats you in volleys!

— Ποτέ!

— Ναι, σε κέρδισε μια μέρα, εγώ το θυμούμαι! |||||||remember — Yes, he beat you one day, I remember it!

— Λες ανοησίες! — You are talking nonsense!

— Σε κέρδισε μια μέρα! |won|| — He beat you one day!

— Και πρώτον η Πουλουδιά δεν έχει βόλους! — And first of all, Pouloudia has no balls! Πώς με κέρδισε; Με τι; How did he beat me? With what;

— Ο Στάμος της είχε δώσει βόλους! — Stamos had given her balls!

— Ο Στάμος; Θυμάσαι συ τώρα τι έκανε στην Αλεξάνδρεια ο Στάμος! |||you||||||| — Stamos? Do you now remember what Stamos did in Alexandria!

— Ναι, εγώ θυμούμαι. Εσύ κάνεις πως ξέχασες. |||you forgot You act like you forgot. Εσύ έπαιζες με την Αλεξάνδρα κι εκείνη εναντίον σου με τον Στάμο. |were playing||||||against|||| You played with Alexandra and she played against you with Stamos.

— Ο Στάμος κέρδισε κείνη τη μέρα, όχι η Πουλουδιά! — Stamos won that day, not Pouloudia!

— Ναι, η Πουλουδιά! Εγώ το θυμούμαι! Το είπε και ο Στάμος!

— Και συ λες ό,τι ακούσεις, σαν παπαγάλος! ||||||parrot — And you say everything you hear, like a parrot!

— Και συ λες ψέματα... - And you're lying...

— Αλέξανδρε! φώναξε τρομαγμένη η Αλεξάνδρα. |frightened|| Alexandra shouted in terror.

Πιο μεγάλη προσβολή δεν μπορούσε να γίνει του Αντώνη, παρά να του πουν πως λέγει «ανακρίβειες». ||insult|||||||||||||inaccuracies A greater insult could not be given to Antonis, than to be told that he says "inaccuracies". Τη λέξη όμως «ψέματα» κανένα απ' τ' αδέλφια δεν είχε τολμήσει ποτέ να την ξεστομίσει. ||||||||||dare||||speak out However, none of the brothers had ever dared to utter the word "lies". Θα έπεφτε τώρα ξύλο; |would fall||wood Would he fall down now?

Σφίγγοντας φούχτες και δόντια, κατακόκκινος, είπε ο Αντώνης: clenching|fists|||deep red||| Clenching his fists and teeth, red-faced, Antonis said:

— Είσαι μικρός και δε σε δέρνω! |||||hit you — You're small and I'm not hitting you! Μα στάσου να έλθει η μαμά, να μάθει πως είπες «Βρε συ» στον αξιωματικό, και βλέπεις εσύ! |wait||||||||||||||| But wait until mom comes, she finds out how you said "Look" to the officer, and you see!

Ο Αλέξανδρος αναλύθηκε πάλι στα κλάματα. ||analyzed||| Alexander broke down in tears again.

— Μην το πεις! - Do not say it! παρακάλεσε. pleaded he begged.

— Όχι, τι; Να λες έτσι, πως λέγω εγώ ψέματα; Και σα μάθει η μαμά πως λες αυτή τη λέξη... ||||||I|||||||||||| - No what; Say like that, how am I lying? And when mommy learns how you say that word...

— Που δε θέλει ο πατέρας ούτε να περνά το στόμα μας! |||||||pass||| — Which the father doesn't even want us to say! πρόσθεσε αυστηρά η Αλεξάνδρα. added strictly|strictly|| Alexandra added sternly.

— Και πως μου την είπες εμένα... εμένα! — And how did you tell her to me... to me! επανέλαβε ο Αντώνης. repeated|| Να δεις! Να δεις τι θα πάθεις, κι εσύ και η Πουλουδιά, που είπε μουντζούρα και παλιόχαρτο την ελληνική σημαία! ||||you will suffer|||||||said|scribble||old paper||| See what will happen to you and Pouloudia, who said the Greek flag was a smear and old paper!

Αυτή η διπλή φοβέρα αποτελείωσε πια τον Αλέξανδρο. ||double|fearsome threat|finished off||| This double awesomeness constituted Alexander. Κάθισε χάμω, έχωσε το κεφάλι του στις δίπλες της φούστας του και αφέθηκε στην απελπισία του. ||buried|||||folds|of|skirt|||gave in||despair| He sat down, buried his head in the folds of his skirt and gave himself up to his despair. Η πόρτα της κάμαρας άνοιξε και το γελαστό κεφάλι της Αλίς, με τις ξανθές της πλεξούδες στεφάνι, παρουσιάστηκε στο άνοιγμα. |door||the room||||smiling||||||blonde||braids|crown of|appeared||doorway The door of the chamber opened, and the smiling head of Alice, with her blond braids wreathed, presented itself in the opening.

— Καλημέρα! φώναξε χαρούμενα. |happily Μας θέλετε; Και μπήκε μέσα με την Πουλουδιά. Do you want us? And he went inside with Pouloudia.

Το μάτι της Πουλουδιάς έπεσε αμέσως στο ξαφνισμένο, όλο δάκρυα και δαχτυλιές πασαλειμμένο πρόσωπο του Αλέξανδρου. ||||fell|||surprised||tears||fingerprints|smeared||| Pouloudia's eye immediately fell on Alexander's surprised face, covered in tears and fingers. Μάντεψε ευθύς καβγάδες και λογομαχίες, όπου ο φυσικός της σύμμαχος θα τις έφαγε πάλι. Guess|immediately right|fights||arguments|||natural||ally||them|| She guessed straight fights and arguments, where her natural ally would eat them back.

— Γιατί κλαις; ρώτησε απότομα, έτοιμη για μάχη. |||sharply|||battle - Why are you crying; she asked sharply, ready for battle.

— Γιατί... γιατί... κλαψαποκρίθηκε ο Αλέξανδρος. ||crying replied|| — Why... why... cried Alexander. Μα τον διέκοψε ο Αντώνης μ' ένα νόημα. |him|||Antonis|||gesture But Antonis interrupted him with a meaning.

— Μην πεις! - Do not say! διέταξε σιωπηλά, κρυφοδείχνοντας την Αλίς. ordered|silently|secretly pointing|| he ordered silently, peeking at Alice. Και σκύβοντας πάνω στον αδελφό του, τάχα να τον βοηθήσει να σηκωθεί, του πρόσταξε στο αυτί: |leaning over|||||supposedly|||||||commanded||ear And bending over his brother, hastening to help him up, he commanded in his ear:

— Μην πεις για τη σημαία μπροστά της! — Don't tell about the flag in front of her!

Και σώπασε ο Αλέξανδρος κι έγινε σιωπή, και τ' αδέλφια στάθηκαν αδέξια, κουτά, μαγκωμένα. |he fell silent|||||silence||||stood|awkward clumsy|clumsy|awkward And Alexander kept quiet and there was silence, and the brothers stood awkwardly, lamely, dumbfounded.

Μα η Αλίς δεν τους άφησε καιρό να νιώσουν τη στενοχώρια τους. |||||let|||feel||sorrow| But Alice did not leave them long to feel their distress. Γελαστή σίμωσε τον Αντώνη και, σπρώχνοντας με το δάχτυλο πίσω το κεφάλι του, είπε: Gelaستی|leaned||||pushing|||finger||||| Gelasti sneered at Antonis and, pushing back his head with his finger, said:

— Για να δω; Μπα! - To see; Nah! Περίεργο! weird Strange! Δε φαίνονται τα δαγκάματα του Ντον, μόνο δυο μικρά κοκκινάκια! |||bites||||||red spots You can't see Don's bites, just two little red ones! Πόνεσες πολύ; you hurt| Were you in a lot of pain?

— Όχι! Μα πώς το ξέρεις; ρώτησε ο Αντώνης. but||||asked|| But how do you know that? Antonis asked.

— Μας το 'πε χθες βράδυ η Μαρούσα. ||to us||||Marousa — Marousa told us last night. Μας είπε πως ήλθατε να με φωνάξετε, αλήθεια; Τι κρίμα που είχα φύγει! |||you came|||call|||what a pity||| He told us you came to call me, didn't he? What a shame I was gone! Και πως ύστερα σε δάγκασε ο Ντον. ||||bitten|| And then Don bit you. Καημένε Αντώνη! poor thing| Poor Anthony! Πώς θα πόνεσες! ||you would hurt How you would hurt!

— Όχι, δεν πόνεσα πολύ, με δάγκασε, να, έτσι! — No, it didn't hurt much, he bit me, yes! είπε ο Αντώνης πιάνοντας το χείλι του ανάμεσα στον αντίχειρα και στο δείχτη. |||pinching||lip||||thumb|||index finger said Antonis, taking his lip between thumb and forefinger.

— Καλέ, τι λες; Σου έκανε, λέει, κιμά το πρόσωπο! Hey||||||mince|| — Well, what do you say? He said, he minced your face! Ναι, η Μαρούσα μας το είπε. Yes, Marousa told us. Και κόντεψες να λυσσάξεις και δεν έκλαψες, ούτε καν φοβήθηκες! |almost||go mad|||cried|||you were afraid And you almost went berserk and you didn't cry, you weren't even scared! Μπράβο σου! Όλοι σε θαυμάσαμε... ||we admired

Ο Αντώνης, που δεν είχε καταλάβει καθόλου πως έγινε κιμάς το πρόσωπο του, ούτε πως κόντεψε να λυσσάξει, ένιωσε έξαφνα σα να υψώνουνταν μια πήχη πάνω από το μπόι του. |||||||||minced meat||||||almost||go crazy|felt|suddenly|as if||was being raised||forearm|above, over|||his height| Antonis, who had not realized at all that his face had turned into mincemeat, nor that he was about to rage, suddenly felt as if an arm was raised above his boi.

Οι αδελφές του όμως, φυσικά, έκαναν να τον κατεβάσουν από τα ύψη του. ||||of course||||bring down|||heights| But his sisters, of course, brought him down from his heights.

— Τι; Τι είπε η Μαρούσα; ρώτησε ειρωνικά η Αλεξάνδρα. ||||||ironically|| - What; What did Maroussa say? Alexandra asked ironically. Και φουριαστά διαμαρτυρήθηκε η Πουλουδιά: |furiously|protested|| And Pouloudia protested furiously:

— Καθόλου δεν του έκανε κιμά το πρόσωπο! ||||ground meat|| — He didn't mince his face at all! ενώ με βιαστικά βήματα πλησίαζε ο Αλέξανδρος και σηκώνουνταν στις μύτες του, για να δει από πιο κοντά τις άγνωστες πληγές στο πρόσωπο του αδελφού του. ||hastily||approached||||was rising||toes|||||||||unknown|wounds||||| while Alexander approached with hasty steps and rose on his tiptoes, to see more closely the unknown wounds on his brother's face.

Μα η Αλίς δεν υποχώρησε. ||||retreated But Alice did not back down.

— Ναι, ναι, σε ξέρω! Είσαι πάντα παλικάρι και ποτέ δε λες πως πονείς! ||brave guy||||||you hurt You're always a boy and you never say you're in pain! επανέλαβε. repeat Μα κόντεψες να λυσσάξεις και να πεθάνεις! |almost||go crazy|||you die But you nearly went berserk and died! Το είπε και ο πατέρας, και κατατρόμαξαν όλοι εδώ... ||||||were terrified|| Father said so too, and everyone here was horrified...

— Εμείς; Καθόλου! |at all — Us? Not at all! αναφώνησε η Πουλουδιά. exclaimed|| Poulodia exclaimed. Εκτός, ναι, μόνο σαν έτρεχαν τα αίματα... Except||||||blood Except, yes, only as if the blood was flowing...

— Καλέ, τι αίματα! Τόσο τρόμαξε η θεία σας η Μαριέτα, που έστειλε το θείο σας στο βασιλέα να του πει να σκοτώσει τον Ντον. |was terrified|||||||sent||||||||||kill|| Your aunt Marietta was so frightened, that your uncle sent the king to tell him to kill the Don. Και είπε ο βασιλέας: «Πώς λυπούμαι γι' αυτό που συνέβηκε! |||||I am sorry||||happened And said the king: “How I am sorry for what has happened! Να είστε βέβαιος πως θα θέσομε τον Ντον και θα τον παραφυλάξομε!» Και κάθε μέρα, ύστερα, μηνούσε πως ο Ντον ήπιε πολύ νερό... ||sure|||we will put||||||watch over|||||would warn||||drank|| Rest assured that we will place Don and protect him!” And every day after that, Don didn't seem to drink a lot of water...

— Γιατί; ρώτησε η Αλεξάνδρα. - Why; Alexandra asked.

— Γιατί, αν ήταν λυσσασμένος, δε θα έπινε νερό, έτσι λέγει ο πατέρας. |||rabid|||he would drink||||| — Because, if he was mad, he wouldn't drink water, so says the father. Μα ο Αντώνης δεν το ήξερε πως δε θα ήταν λυσσασμένος, και όμως δε φοβήθηκε καθόλου! ||||||||||rabid||||wasn't afraid| But Antonis did not know that he would not be furious, and yet he was not afraid at all! Οι δυο αδελφές άκουαν κλονισμένες και ο Αλέξανδρος ξέχασε, στη σαστιμάδα του, να κλείσει το στόμα του. |||were listening|shaken|||Alexander|forgot|in|astonishment|||||| The two sisters listened in shock and Alexander forgot, in his rage, to close his mouth.

— Και όχι μόνο τον δάγκασε, αλλά τον δάγκασε στο πρόσωπο, που είναι ακόμα πιο επικίνδυνο, εξακολούθησε η Αλίς. ||||||||||||||dangerous|continued Alice said|| — And not only did it bite him, but it bit him in the face, which is even more dangerous, continued Alice. Γιατί, όσο πιο κοντά στο κεφάλι σε δαγκάσει ο σκύλος, τόσο πιο άσχημο είναι... |||||||bites|||||ugly| Because the closer the dog bites you to the head, the worse it is...

— Γιατί; ρώτησε πάλι η Αλεξάνδρα, θαμπωμένη από τις γνώσεις της Αλίς. |||||dazzled|||knowledge|| - Why; Alexandra asked again, dazzled by Alice's knowledge.

Μ' αυτή τη φορά δεν ήξερε η Αλίς. ||||not||| Alice didn't know this time. Σταμάτησε μια στιγμή και πάλι πήρε φόρα: |||||gained speed|gained momentum He paused for a moment, and again began:

— Έτσι είπε ο πατέρας. — That's what the father said. Και είπε: «Πώς θ' ανησύχησαν οι άνθρωποι που τον δάγκασε στο πρόσωπο!» Και μας είπε η Μαρούσα πως και ο Αντώνης θα δάγκανε όλο τον κόσμο και πως θα έπεφτε ξερός! ||||worry||people|||bitten|||||||Marousa||and|||||the whole|him||and||will|would fall|dead And he said, "How will the people be troubled that he bit him in the face!" And Marousa told us that Antonis would bite the whole world and that he would fall dry! Και όμως ο Αντώνης δε φοβήθηκε! And yet Antonis was not afraid!

Άκουσε ο Αντώνης και θαύμαζε. ||||was admiring Antonis listened and admired. Ποτέ δεν είχε φανταστεί πόσο ηρωικά είχε φερθεί. |||imagined||heroically||behaved He had never imagined how heroically he had behaved. Τον γέμιζε λίγο λίγο αίσθημα από συμπόνια και θαυμασμό για τον εαυτό του και συνάμα μια τρυφερή αγάπη για την Αλίς που έβγαζε στη φόρα τον ηρωισμό του. |filled him|||feeling||compassion||admiration||||||at the same time||tender||||||brought out||light||| He was filled with a little feeling of compassion and admiration for himself, and at the same time a tender love for Alice which brought out his heroism.

Μα όταν είδε δάκρυα στα μάτια της Αλεξάνδρας και της Πουλουδιάς τα φρύδια ν' ανεβαίνουν τρομαγμένα κατά τα κατσαρωμένα της μαλλιά, φούσκωσε η καρδιά του από ευγνωμοσύνη και του ήλθε ακράτητη λαχτάρα να διορθώσει την αδικία, την προσβολή που είχε κάνει της Αλίς την τελευταία φορά που την είχε δει. |||tears|||||||||eyebrows||rise|frightened|||curly|||swelled|||||gratitude|||came|uncontrollable longing|longing||correct||injustice||insult|||||||||||| But when he saw tears in Alexandra's eyes and Pouloudia's brows rising in terror against her curled hair, his heart swelled with gratitude and he felt an uncontrollable longing to correct the injustice, the insult he had done to Alice the last time he he had seen her.

— Αλίς, της είπε μ' ενθουσιασμό, εσύ δεν είσαι Εβραία! ||||||||Jewish — Alice, he told her enthusiastically, you are not Jewish! Είμαι βέβαιος πως δεν είσαι Εβραία! I'm sure you're not Jewish!

Η Αλίς σώπασε μαζεμένη και ανήσυχα κοίταξε ένα-ένα τ' αδέλφια. ||fell silent|gathered||anxiously||||| Alice fell silent, collected, and anxiously looked at the siblings one by one.

— Πες! επέμεινε ο Αντώνης. insisted|| Δεν είναι αλήθεια πως δεν είσαι Εβραία; Isn't it true that you are not Jewish?

— Δεν ξέρω... μουρμούρισε διστακτικά η Αλίς. — I don't know... Alice muttered hesitantly.

— Εγώ είμαι βέβαιος πως δεν είσαι Εβραία και πως είσαι Ελληνίδα. ||||||||||Greek woman — I am certain that you are not Jewish and that you are Greek.

— Ναι, είμαι Ελληνίδα, είπε ντροπαλά η Αλίς. ||||shyly|| — Yes, I'm Greek, said Alice shyly.

— Αυτό δε σημαίνει, είπε σκοτισμένη η Αλεξάνδρα. ||||confused|| — That doesn't mean, said Alexandra, dumbfounded. Νομίζω πως μπορείς να είσαι και Ελληνίδα και Εβραία... I think you can be both Greek and Jewish...

— Όχι, δεν μπορείς! φώναξε ο Αντώνης. Εγώ ξέρω πως στην Αλεξάνδρεια οι Εβραίοι δεν είναι Έλληνες και δεν πάνε στο δικό μας σχολείο, μόνο πάνε στους ιησουίτες. ||||||||||||||||||||Jesuits I know that in Alexandria the Jews are not Greeks and they do not go to our school, they only go to the Jesuits.

— Στάσου να δούμε, έχω μιαν ιδέα και θα καταλάβομε αμέσως, είπε η Αλεξάνδρα. Wait||||an||||we will understand|||| — Let's see, I have an idea and we will understand immediately, said Alexandra. Αλίς, τι μαθαίνεις εσύ στο σχολείο που πας; Alice, what do you study at the school you go to?

— Τι μαθαίνω; ρώτησε ανήσυχα η Αλίς. |||anxiously|| — What am I learning? Alice asked anxiously. Γιατί; Τι μαθαίνω;

— Να, σας μαθαίνουν για τον Τρωικό πόλεμο και τον Αχιλλέα; |||||Trojan||||Achilles — Yes, are they teaching you about the Trojan War and Achilles?

— Βέβαια!

— Και για τον Σωκράτη; Ξέρεις ποιος είναι ο δίκαιος Αριστείδης; ||||||||just|Aristides the Just — And about Socrates? Do you know who the righteous Aristides is?

— Ξέρω!

— Και ο Περικλής; Και ο Λεωνίδας;... Μα τη διέκοψε ο Αντώνης: — And Pericles? And Leonidas?... But Antonis interrupted her:

— Ξέρεις τι θα πει «Μολών λαβε»; Και «Ή ταν ή επί τας»; Έμαθες το «Πάταξον μεν, άκουσον δε»; ρώτησε ορμητικά. ||||Come and take|come and take|||or||on the|the|you learned||strike|on the one hand|listen (to)|||with urgency — Do you know what "Molon labe" means? And "When or when"? Did you learn "Knock, don't listen"? he asked impetuously.

— Ναι!

— Λοιπόν δεν είσαι βέβαια Εβραία! — Well, you're certainly not Jewish! φώναξε θριαμβευτικά ο Αντώνης. |triumphantly|| shouted Antonis triumphantly.

— Δεν είσαι Εβραία! επικύρωσε η Αλεξάνδρα. confirmed|| confirmed Alexandra. Είσαι Ελληνίδα σαν και μας! You are Greek like us!

Και, στη συγκίνηση της απάνω, φίλησε την Αλίς. ||emotion of||above|kissed|| And, in her excitement, she kissed Alice.

Ήταν το δεύτερο φιλί που δέχουνταν η Αλίς εκείνο το ίδιο πρωί από τις αδελφές. |||||was received||||||||| It was the second kiss Alice received that morning from the sisters. Και χαρούμενη, συγκινημένη κι εκείνη, κάθισε στον καναπέ, ανάμεσα στις δυο αδελφές που της βαστούσαν η καθεμιά από ένα χέρι, σα να είχαν ανακαλύψει ξαφνικά ένα θησαυρό. ||moved||||||||||||held||each one|||||||discover|||treasure And happy, moved too, she sat down on the couch, between the two sisters who each supported her with one hand, as if they had suddenly discovered a treasure.

Όρθιος, με τα χέρια μπερδεμένα το ένα μες στο άλλο πίσω στην πλάτη, τις κοίταζε ο Αλέξανδρος και συλλογίζουνταν. Standing||||tangled||||||||back||||||they were thinking Standing, with his hands intertwined behind his back, Alexander looked at them and pondered.

— Μα... μα τι πειράζει αν είναι Εβραία η Αλίς; ρώτησε αργά. |||does it matter||||||| — But... but what does it matter if Alice is Jewish? he asked slowly. Ο θείος λέγει πως οι Εβραίοι είναι πάρα πολύ καλοί άνθρωποι και πως ο μπαμπάς της Αλίς... The uncle says that the Jews are very good people and that Alice's father...

— Καλά, το ξέρομε, διέκοψε με μεγαλείο η Αλεξάνδρα. ||know|||grandeur|| — Well, we knew that, interrupted Alexandra grandly. Εμείς όμως θέλομε την Αλίς να είναι Ελληνίδα! We||we want||||| But we want Alice to be Greek!

Και της χαμογέλασε η Αλίς και χαμογέλασε και του Αλέξανδρου και φαίνουνταν χαρούμενη όσο ποτέ ακόμα. ||smiled|||||||||seemed|happy|as||still And Alice smiled at her and Alexander smiled too and she looked happier than ever.

Μα ο Αντώνης δεν ένιωθε αρκετά ικανοποιημένη την ευγνωμοσύνη του προς την Αλίς. ||||||satisfied||gratitude|||| But Antonis did not feel sufficiently satisfied with his gratitude to Alice. Έκανε να βγει έξω, να πάγει να βρει τη θεία Μαριέτα. He made||go out|||go||||| He made her go out and find Aunt Marietta. Μα το καλοσυλλογίστηκε και προτίμησε να στείλει τον Αλέξανδρο που, σαν πιο μικρός, ήταν πιο χαϊδεμένος κι έτρωγε τις λιγότερες κατσάδες. ||well thought out||preferred||send|||||||||pampered||was eating||fewer|scoldings But he thought it over and preferred to send Alexander who, being younger, was more pampered and ate the least amount of food. Τον πήρε ιδιαιτέρως και του είπε: |took him|in private||| He took him privately and said to him:

— Πήγαινε να ρωτήσεις τη θεία αν μπορούμε να προσκαλέσομε την Αλίς στο πρόγευμα. Go||||||||invite||||breakfast — Go and ask aunt if we can invite Alice to breakfast.

Και πήγε ο Αλέξανδρος και γύρισε φωνάζοντας: |||||turned|shouting And Alexander went and returned shouting:

— Ναι, είπε η θεία πως μπορεί να μείνει η Αλίς το μεσημέρι... — Yes, the aunt said that Alice can stay at noon...

Κατακοκκίνισε η Αλεξάνδρα και ντράπηκε η Πουλουδιά. turned bright red||||was embarrassed||Pouloudia Alexandra blushed and Pouloudia was embarrassed. Αλήθεια, αυτός ο Αλέξανδρος όλο ντρόπιαζε τ' αδέλφια του. truth|||||shamed||| Truly, this Alexander was always putting his brothers to shame.

Και, βρουτσίζοντας τα μαλλιά του πριν καθίσουν στο τραπέζι, τον μάλωσε η Αλεξάνδρα: |tousling|||||they sit||||scolded him|| And, brushing his hair before they sat down at the table, Alexandra chided him:

— Κάνεις σα χωριάτης! ||a peasant — You act like a peasant! του είπε. Δε λεν στους ανθρώπους «μπορείς να μείνεις», τους ρωτούν ευγενικά: «Θες να μείνεις:» |they||||||||politely|you want|| They don't tell people "you can stay", they ask them politely: "Do you want to stay:"

Ο Αλέξανδρος δεν είδε καμιά διαφορά στις δυο προσκλήσεις, μα δεν είπε τίποτα· όλη του την προσοχή τη συγκέντρωνε στις θυμωμένες βρουτσιές της Αλεξάνδρας και κοίταζε πώς να της ξεφύγει και να σμίξει τον Αντώνη, που ακτινοβολούσε όλος και δεν ήξερε πώς να περιποιηθεί καλύτερα την Αλίς. |||saw|||||invitations||||||||attention||was concentrating||angry|bruises||||||||escape|||merge||||radiated|whole||||||take care of||| Alexander saw no difference in the two invitations, but said nothing; he concentrated all his attention on Alexandra's angry brushes, and was looking how to escape her and embrace Antony, who was beaming all over and did not know how best to treat Alice .

— Και θα μείνεις το απόγεμα, Αλίς; Και θα παίξεις μαζί μας; Θα έλθει και ο Γιάννης, ο εξάδελφος μας! |will|||||||play|with us|||come|||||our cousin| — And will you stay the afternoon, Alice? And will you play with us? Giannis, our cousin, will also come! Να δεις πώς πηδά!... |||jumps See how he jumps!

Θυμήθηκε η Πουλουδιά την πρωινή φοβέρα και όλο της το κέφι έσβησε. remembered||||morning||||||cheerfulness|faded away Pouloudia remembered the morning's awesomeness and all her mirth disappeared. Αχ και να μην ήρχουνταν ποτέ πια ο Γιάννης! Oh|and|that||would come||||John Oh, and if John never came again!

Κι έλεγε, έλεγε ο Αντώνης τα καλά και τα κατορθώματα του Γιάννη, και μεγάλωνε και άπλωνε ολοένα η ανησυχία της Πουλουδιάς. |||||||||achievements||||was growing||spread out|increasingly||anxiety||Pouloudias And Antonis kept saying, saying the good things and the achievements of Giannis, and Pouloudia's concern grew and spread more and more.

Μα είχε τόσα κέφια σήμερα ο Αντώνης, ήταν τόσο στις καλές του! |||spirits|||||||good| But Antonis was in such good spirits today, he was at his best! Αν του το ζητούσε άραγε... Μα πώς να το ζητήσει; Σε παρακάλια δεν ξέπεφτε κανένα από τ' αδέλφια, εκτός από τον Αλέξανδρο που ήταν μικρός... |||he asked|I wonder|||||||pleas||falling down||||||||||| If he asked him... But how to ask him? None of the siblings, except for Alexander who was small...

Κλωθογύριζε λοιπόν η Πουλουδιά γύρω στον Αντώνη και στην Αλίς και άκουε της Αλίς τις διηγήσεις, πως ήταν τόσο ωραία στης θείας της στην Κηφισιά... spun around|||||||||||||||stories|||||at her aunt's|aunt|||Kifisia So Pouloudia was spinning around Antonis and Alice and listening to Alice's stories about how she was so nice to her aunts in Kifissia...

— Πού είναι η Κηφισιά; ρώτησε ο Αντώνης. — Where is Kifissia? Antonis asked. Η Αλίς έδειξε αόριστα κατά το Πασαλιμάνι. ||pointed|vaguely|||Pasalimani Alice pointed vaguely at Pasalimani.

— Να, από κει, μα πέερα, κατά την Πεντέλη. ||||over there|||Penteli — Yes, from there, but I got it, according to Penteli. Πας με το τρένο· ανεβαίνεις· είναι βουνό· και όμως δεν είναι βουνό. everyone||||you climb||||||| You go by train; you go up; it is a mountain; and yet it is not a mountain. Κι έχει δέντρα, πολλά δέντρα. And it has trees, lots of trees. Και στο περιβόλι της θείας μου έχει όλα τα φρούτα, δεν έχει πια κεράσια, μα έχει σύκα, σταφύλια, ροδάκινα, αχλάδια... Και τι δεν έχει! ||garden|||||||||||cherries|||figs|grapes|peaches|pears|||| And in my aunt's orchard she has all the fruits, she no longer has cherries, but she has figs, grapes, peaches, pears... And what she doesn't have! Κι έφυγε ο περιβολάρης της θείας μου και κάναμε μεις τον περιβολάρη, σκάβαμε, ποτίζαμε, κόβαμε φρούτα, κλαδεύαμε! |||gardener||||||we||gardener|we were digging|we watered|we picked||we pruned And my aunt's gardener left and we became gardeners, we dug, watered, cut fruit, pruned! Τι ωραία που περάσαμε! |||we had What a great time we had! Έλα κι συ, Αντώνη, στης θείας μου... Come too, Antonis, to my aunts...

Με τα χέρια ενωμένα και τα μάτια χαμένα κατά πέερα από το Πασαλιμάνι, ο Αντώνης έβλεπε όσα του ζωγράφιζε με τα λόγια της η Αλίς και χαμογελούσε μακαρίως. |||together||||lost|||||||||||was painting||||||||smiled blissfully|blissfully With his hands together and his eyes completely lost from Pasalimani, Antonis saw what Alice was drawing for him with her words and smiled blissfully.

— Και θα μ' αφήσει η θεία σου να σκάψω; ρώτησε. |||let me|||||dig| — And will your aunt let me dig? asked.

— Και βέβαια! είπε η Αλίς.

— Και να ποτίσω; ||water — And water?

— Ακούς λέει! you hear|he says Θα της κάνεις και χάρη, αφού δεν έχει περιβολάρη! ||||favor||||gardener You'll be doing her a favor too, since she doesn't have a ring!

— Εγώ, σα μεγαλώσω, θα δώσω όλα μου τα παιχνίδια του Αλέξανδρου και θα γίνω περιβολάρης! ||||||||toys||||||gardener — When I grow up, I will give away all of Alexander's toys and become a gardener! είπε μαγεμένος ο Αντώνης. |enchanted||Antonis said Antonis enchanted.

Ήταν η ώρα της Πουλουδιάς. It was||time|| It was Pouloudia time. Ποτέ δε θα ξανάβρισκε τον Αντώνη σε τέτοια διάθεση. Never||will|never find|the||||mood Never again would he find Antonis in such a mood.

— Αντώνη, δε θα πεις του Γιάννη... ξέρεις τι, που έλεγες το πρωί... του ψιθύρισε σιγά. |but||||John|you know|||you said||morning||whispered to him| — Antonis, you won't tell Giannis... you know what you said in the morning... he whispered to him softly.

Μια στιγμή στάθηκε ο Αντώνης, ώσπου να βγει από τα όνειρα του και να ξαναμπεί στην πραγματικότητα. |||||until||come out|||||||re-enter||reality Antonis stood for a moment, until he came out of his dreams and re-entered reality. Κι έξαφνα θυμήθηκε. |suddenly|she remembered And suddenly he remembered.

— Εγώ δε μαντατεύω! ||I don't meddle — I'm not guessing! είπε περήφανα. |proudly he said proudly.

Και ξαναγύρισε στην Αλίς. |returned to|| And back to Alice again.

— Η θεία είναι στην τραπεζαρία, της ανήγγειλε. ||||dining room||announced to her — Aunt is in the dining room, he announced. Πες της εσύ για την Κηφισιά, να μας αφήσει να πάμε. ||||||||let|| You tell her about Kifissia, to let us go. Του έκανε νόημα «Ναι» και πέρασαν στο τραπέζι. he||gesture|||they went||table She motioned "Yes" to him and they moved to the table.