TEDxAcademy - Stelios Ramfos
Μετάφραση: TED Translators admin Επιμέλεια: Chryssa Takahashi
Στο Vanity Fair τούτου εδώ του μηνός
παρουσιάστηκε ένα μεγάλο, μακροσκελές άρθρο για την Ελλάδα. Μπορεί πολλοί από εσάς να το έχετε δει.
Το άρθρο ήταν προϊόν παρατηρήσεων και συνεντεύξεων
και μπορώ να πω ότι ήταν εξαιρετικά ακριβές, σωστό. Και γλαφυρό και σωστό.
Και βεβαίως εμπεριστατωμένο
γιατί ξεκινούσε από συνέντευξη του Υπουργού των Οικονομικών περνούσε σε συζητήσεις με πολιτικούς, εφοριακούς
και κατέληγε σε απλούς πολίτες.
Υπ' αυτή την έννοια λοιπόν, ήτανε και τεκμηριωμένο
και η διαίσθηση και η γνώση του ανθρώπου που το έγραφε ήτανε σωστή. Πολύ σύντομα, επειδή το άρθρο ήταν 25 σελίδες,
έλεγε ότι η Ελλάδα είναι ένα είδος τριτοκοσμικής χώρας με τη χειρότερη παιδεία στην Ευρώπη,
μία υγεία σε αποσύνθεση,
ένα κράτος διεφθαρμένο αλλά και διαφθορέας ταυτόχρονα,
ενώ οι άνθρωποι είναι ζεστοί, φιλικοί, έξυπνοι, ενδιαφέροντες,
τόσο που να σου δημιουργούν την εντύπωση ότι είναι ένας σπουδαίος λαός, οι Έλληνες.
Όμως, εκείνο το οποίο είναι λέει χαρακτηριστικό στη συμπεριφορά
είναι ότι υπάρχει ένα τεράστιο κενό εμπιστοσύνης του ενός προς τον άλλον.
Ένα τεράστιο κενό εμπιστοσύνης που μας κλείνει μέσα μας,
ή τουλάχιστον μεταξύ των δικών μας.
Γεννιούνται συνεχώς υποψίες αν πετύχει κάποιος φίλος μας, κάποιος γνωστός μας. Και βεβαίως, χαρακτηριστικά στη συμπεριφορά είναι το ψέμα, είναι η απάτη, είναι η κλοπή,
συμπεριφορές που ματαιώνουν κάθε έννοια πραγματικού δημοσίου βίου. Ενδιέφερε δηλαδή τον συγγραφέα, Μάικλ Λούις το όνομά του, να αναδείξει ακριβώς
την αδυναμία δημιουργίας πραγματικού δημοσίου βίου στην Ελλάδα.
Ο καθένας δουλεύει για τον εαυτό του
σε μια οικονομία που είναι κρατική κατά βάση, ενώ, και αναφέρεται εδώ στα θέματα του Βατοπαιδίου, οι μοναχοί στα μοναστήρια του Αγίου Όρους ζούνε στα Βυζαντινά χρόνια.
Ατομισμός έντονος,
συν τραπεζική ακμή ίσον ηθική κατάρρευση τα τελευταία χρόνια, αλλά και πολύ πριν, στην Ελλάδα.
Υπ' αυτή την έννοια, σημειώνει, ότι είναι θέμα αλλαγής κουλτούρας η αντιμετώπιση του οικονομικού
και όχι απλώς λογιστικό ζήτημα.
Και βεβαίως, η προέκταση του θέματος είναι ότι σε αυτή την κλειστή οικονομία και κοινωνία σαν μοναστήρι οι Έλληνες είναι παθητικοί,
σαν να μην θέλουν να 'χουν την αυτονομία τους, τους φταίνε οι άλλοι συνεχώς,
και βεβαίως γεννιέται το ερώτημα
αν τεχνικώς ήταν δυνατή μία ανάταξη των πραγμάτων
αν υπήρχε τεχνικώς, πρακτικώς η δυνατότητα
έχουν, έλεγε, οι Έλληνες την εσωτερική δύναμη να το κάνουν; Να σηκώσουν ας πούμε, να πραγματοποιήσουν αυτό το δυνατόν;
Ή αυτό, λέει, είναι αδύνατον
καθώς αποτελούν ένα άθροισμα μονάδων
που ζητούν το συμφέρον τους εις βάρος του κοινού καλού;
Και, εκεί βεβαίως, κατακλείει λέγοντας ότι, με δεδομένη την άρνηση για αλλαγή του πολιτικού συστήματος, μπορεί να ξαναγεννηθεί ο χαμένος δημόσιος βίος; Αυτό είναι σε πολύ συντομία, αυτές είναι οι σκέψεις του συγγραφέα.
Αποφεύγει, ή τουλάχιστον δεν έχει τη διάθεση και δεν μπορεί, να προχωρήσει σε μια διάγνωση.
Θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε λοιπόν, κατά μία έννοια, όσα λέει
για να καταλάβουμε ίσως βαθύτερα τα προβλήματα που με τέτοια ακρίβεια και γλαφυρότητα αναδεικνύει.
Μέσα από αυτά τα οποία περιγράφει,
μπορούμε να συμπεράνουμε θαυμάσια
ότι δομικό μας χαρακτηριστικό είναι η μερικότητα.
Μερικότητα, με την έννοια ότι αναζητούμε το επιμέρους πάντοτε. Πράγμα το οποίο βεβαίως μπορεί να εκφραστεί μετά και ως μεροληψία. Χαρακτηριστικό λοιπόν είναι η μερικότης,
αυτό δηλαδή που μας κάνει πολύ εύκολα να καθαρίζουμε πολύ το σπίτι
αλλά να πετάμε τα σκουπίδια στο δρόμο.
Επομένως, η στενότητα της δικής μας καλής βιωτής
έρχεται να αναιρέσει την καθολικότητα μιας δημόσιας καθαριότητος. Το στοιχείο, λοιπόν, είναι η μερικότητα
και η εξήγηση που θα μπορούσαμε να δώσουμε σ' αυτή τη μερικότητα,
ή τουλάχιστον ένα μέρος της εξηγήσεως, έχει να κάνει, νομίζω,
με το γεγονός ότι ο ψυχικός μας, ο πνευματικός μας κόσμος
κυριαρχείται από το συναίσθημα.
Μόνο ένας ακραία συναισθηματικός λαός ή άνθρωπος μπορεί να ζει τόσο έντονα τη μερικότητα στη σκέψη του και στην πράξη του.
Κι έχει μεγάλη σημασία να σημειώσουμε εδώ, να υπογραμμίσουμε, ότι ένα χαρακτηριστικό πολιτισμικό μας
είναι αυτή η έντονη συναισθηματική βιωτή
και διότι μετά τον δωδέκατο, δέκατο τρίτο αιώνα δεν έγινε μία Αναγέννηση στην Ελλάδα
τέτοια που να επιτρέψει την καλλιέργεια της λογικής και ταυτοχρόνως μία εμμονή στα θρησκευτικά βιώματα οδήγησε σε μία καλλιέργεια της συναισθηματικής πραγματώσεως του απολύτου
πράγμα το οποίο μετά στη ζωή μας παρέμεινε και στην ψυχή μας πλέον κυριαρχεί και στις επιλογές μας
είναι το κρατούν χαρακτηριστικό στοιχείο.
Βεβαίως, αυτή η έννοια, αυτό το αίσθημα ας πούμε, η παραμέληση των λογικών αρχών
είναι και παραμέληση της έννοιας του καθήκοντος πάντοτε. Στενεύει τα όρια μιας πλατύτερης συμπεριφοράς, οδηγεί στο προβάδισμα του ευχαρίστου
έναντι, ας πούμε, του αναγκαίου ή του σωστού, και κυρίως οδηγεί περαιτέρω σ' έναν παιδικό ψυχισμό. Έχουμε κάτι παιδικό μέσα μας,
έχουμε έναν παιδισμό, παιδισμό σαν όλες τις κουλτούρες των ανηλίκων αλλά και όλες τις φάσεις της ζωής ενός ανηλίκου ανθρώπου, πράγμα το οποίο βεβαίως, μας οδηγεί σε μια αδυναμία αυτονομήσεως. Υπό αυτή την έννοια η εξάρτηση από το πλατύτερο σύνολο κάθε φορά που λέγεται οικογένεια ή μικρή τοπική κοινωνία είναι μια εξάρτηση βαθιά
και αυτό, βεβαίως, μας υποχρεώνει σε μια αναγνώριση ταυτότητος, παίρνουμε τον εαυτό μας όπως τα μικρά παιδιά από τους άλλους, κι όχι από μέσα μας, όπως συμβαίνει σε άτομα μιας προηγμένης κουλτούρας, ενός προηγμένου πολιτισμού.
Αυτό σημαίνει και ορισμένα προβλήματα σχετικά με τον δημόσιο βίο. Αυτό σημαίνει το εξής:
Ότι μπορούμε να έχουμε ένα δημόσιο βίο
με αρκετά υψηλές νομικά κατοχυρωμένες δημοκρατικές προδιαγραφές,
αλλά δεν είναι βέβαιο ότι μπορούμε να έχουμε μία κουλτούρα δημοκρατική. Ο λόγος για τον οποίο περνάμε σήμερα μια οξύτατη κρίση
οφείλεται στο γεγονός ότι τα τελευταία 35 χρόνια είχαμε νομικές κατοχυρώσεις δημοκρατίας
αλλά δεν είχαμε πολιτισμό δημοκρατικό.
Είχαμε δηλαδή πολιτισμό δικαιωμάτων και όχι υποχρεώσεων.
Υπό την έννοια αυτή ήταν πολύ εύκολη
η αποσάθρωση, η αποδόμηση ενός ολοκλήρου οικοδομήματος την ώρα που διαδηλώναμε συνεχώς γι' αυτό.
Την ώρα δηλαδή που το επικροτούσαμε και το διεκδικούσαμε
την ώρα εκείνη το διαλύαμε, επειδή ακριβώς δεν προχωρούσαμε προς μια τέτοια διάσταση.
Και βεβαίως εννοείται, ότι το κρατούν πελατειακό σύστημα
βασίζεται ακριβώς στην έλλειψη αυτού του δημοκρατικού πολιτισμού ο οποίος στην πραγματικότητα, ουσιαστικά,
συμπληρώνει κι ολοκληρώνει το πλαίσιο το νομοθετικό.
Δηλαδή, θέλω να πω ότι
το στοιχείο των αξιολογικών, των αξιακών κριτηρίων ήταν και παραμένει μια Αχίλλειος πτέρνα
την οποία ακριβοπληρώνουμε και θα ακριβοπληρώνουμε για πολύ. Το ενδιαφέρον είναι το εξής,
ότι την ώρα που ζούμε και καταφάσκουμε σ' αυτή τη μερικότητα είμαστε ένας λαός που διεκδικεί για λογαριασμό του
καθολικές πραγματικότητες, καθολικές αξίες. Και ερωτάται ποια είναι η καθολικότητα αυτή. Σας σημειώνω εδώ παρεμπιπτόντως,
ότι δεν παύουμε να είμαστε λαός Ανατολικός.
Είμαστε λαός Ανατολικός, ακριβώς επειδή είμαστε λαός συναισθήματος.
Μόνο οι λαοί της Δύσεως μπορούν να συνδυάσουν τον νου, τον λόγο με το αίσθημα.
Εμείς, οι λαοί της Ανατολής ζούμε το αίσθημά μας
και εσχατολογικά διεκδικούμε την επαλήθευσή του. Αυτή λοιπόν η καθολικότητα του Ανατολισμού μας, με απουσία της ατομικής ευθύνης για τα πράγματα, εκδηλώνεται πάντοτε με ορισμένες μορφές χαρακτηριστικές.
Δηλαδή, με μορφές οι οποίες, με ιδέες και με μεγάλους μύθους,
οι οποίες δεν έχουνε ιδιαίτερες διάρκειες αλλά έχουν μεγάλες εντάσεις.
Οι μεγάλοι εθνικοί μύθοι ξέρουμε πολύ καλά ποιοι ήταν. Ήταν η Μεγάλη Ιδέα που κατέρρευσε το '22,
ένας απόμυθος, η Ευρωπαϊκή Ιδέα,
την οποία είδαμε να εκδηλώνεται και θριαμβευτικά στους Ολυμπιακούς και με τους εθελοντές.
Και βεβαίως είναι μια αίσθηση του χρόνου η οποία είναι ριζωμένη στο παρόν κι επειδή ακριβώς είναι ριζωμένη στο παρόν αντιπαθεί κάθε μορφή διαρκείας.
Και γι' αυτό τον λόγο,
η ανάγκη της ευχαριστήσεως διεκδικεί διαστάσεις αιωνιότητος μέσα μας
μολονότι πρόκειται για ευχαρίστηση πάντα της στιγμής.
Με τις συνέπειες που ξέρουμε,
δηλαδή, με κάθε απουσία σκέψεως για τις συνέπειες. Αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό για την πνευματική μας ζωή.
Αλλά είναι και πολύ χαρακτηριστική
η καταφυγή σε τέτοιου είδους μεταφυσικές προσδοκίες
προκειμένου να καταλάβουμε καλύτερα τη συμπεριφορά μας.
Μπορεί το Μνημόνιο να μας τρομάζει
και να είμαστε πειθαρχικοί,
αλλά εάν ένας πει ότι κάποιος Άγιος εμφανίστηκε στα όνειρά του και μας είπε να μαζεύουμε στάρι και δεν ξέρω τι, αλεύρι, μπορεί αυτό το πράγμα να ανατρέψει όλες τις φοβίες οι οποίες λειτουργούν
και να καταστρέψει όλη την πειθαρχία του Μνημονίου
που με τόσο κόπο προσπαθούν να συντηρήσουν οι άνθρωποι που αυτή τη στιγμή κυβερνούν.
Θέλω να πω,
έχει μεγάλη σημασία να δούμε πού είναι η μεταφυσική τρικλοποδιά στα πράγματα.
Άρα λοιπόν, έχουμε μία πραγματικότητα
η οποία έχει τέτοιου είδους χαρακτήρα
και μαζί με τον Αμερικάνο μπορούμε να ρωτήσουμε κι εμείς αν και ποια μπορεί να είναι η έξοδος
την οποία θα μπορούσε να διεκδικεί και να αποζητεί η σημερινή Ελλάδα. Το ενδιαφέρον ποιο είναι
και ενδεχομένως το θετικό μέσα από τη σημερινή κρίση; Γιατί ούτως ή άλλως, όσο μαύρα και να 'ναι τα πράγματα υπάρχει πάντα ορίζοντας με φως.
Όπως και όσο φωτεινά και να 'ναι, περιμένει στο βάθος το σκοτάδι. Έχει ενδιαφέρον να δούμε και να το σκεφθούμε καλά
ότι σήμερα η φάση που διερχόμαστε
είναι η φάση της τελικής κατακλείδας των μεγάλων μύθων. Τελειώνουμε πια, 80 χρόνια απ' το 1840 ως το '22. Ογδόντα χρόνια ήταν η Μεγάλη Ιδέα
κι άλλα τόσα, 90 χρόνια, είναι η Ευρωπαϊκή Ιδέα, η οποία έπρεπε να στηθεί
για να καλύψει το κενό που άφησε η Μικρασιατική καταστροφή.
Τώρα, βρισκόμαστε στο τέλος των μεγάλων μύθων της Ελλάδος. Που σημαίνει, για πρώτη φορά σε πραγματικές συνθήκες
να κοιταχτούμε κατάματα.
Είναι η πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία μας που πλέον τα μεγάλα μυθικά συστήματα
δεν μπορούν να λειτουργήσουν «αποτροπαϊκά» θα έλεγα
- διότι το «αποτρόπαιο» θα ήταν
να κοιταχτούμε εμείς οι ίδιοι στον καθρέφτη.
Για πρώτη φορά λοιπόν,
τα μυθικά συστήματα που καταρρέουν δεν μπορούν να λειτουργήσουν «αποτροπαϊκά» οπότε καλείται πλέον ο λαός και οι άνθρωποι να πάρουν πλέον την υπόθεση του μέλλοντός τους στα χέρια τους με μία πια διαφορετική λογική.
Μια λογική η οποία ασφαλώς προϋποθέτει παιδεία,
προϋποθέτει τέτοιου είδους πρωτοβουλίες πολύ σημαντικές. Αλλά κυρίως, προϋποθέτει στο επίπεδο το ατομικό,
στο μικροεπίπεδο των νοοτροπιών και των συμπεριφορών, προϋποθέτει αλλαγές και πρωτοβουλίες
οι οποίες θα μπορούσαν να είναι κατεξοχήν χρήσιμες και πραγματικά αποδοτικές.
Δηλαδή, θα πρέπει να σκεφτεί πια κανείς
επιλογής συνθετικής αντιμετωπίσεως των πραγμάτων πλέον.
Να χωράνε τα πράγματα συνθετικά μεταξύ τους.
Επιλογής ανοικτότητος, όχι φοβικές αντιδράσεις
απέναντι σε πραγματικότητες τις οποίες καλούμαστε σήμερα να αντιμετωπίσουμε.
Και επιπλέον,
επιλογές αυτοπραγματώσεως μέσα από την πραγματική σχέση με τον εαυτό μας και με τους άλλους,
σε μία νέα πια συνθήκη
η οποία είναι η συνθήκη η σημερινή που επιβάλλει στους ανθρώπους μiα αντίληψη του συμφέροντος διαφορετική.
Αντίληψη του συμφέροντος μέσα στο κοινό καλό. Αυτά.
(Χειροκρότημα)