Αττική - Πώς να μείνεις στην Ψάθα;
Εμεινα στην Ψάθα.
Το εννοώ.
Ρίξε μια ματιά
και θα καταλάβεις.
Για πότε το αυτοκίνητο κατάπιε 65 χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, δεν το κατάλαβα.
Η διαδρομή μέσα από το όρος Πατέρα, ως την μεγαλύτερη υδάτινη αγκαλιά της νοτιοδυτικής Αττικής,
είναι συναρπαστική.
Επέλεξα την παλαιά Εθνική Οδό
και στον κόμβο της Ελευσίνας έκανα δεξιά,
ακολουθώντας την παλαιά Εθνική, Αθήνας - Θήβας.
Μερικές στροφές μετά την Αγιά Σωτήρα με τις ταβέρνες,
έστριψα αριστερά σε μια διαδρομή μαγευτική και με καλή σήμανση.
Βρέθηκα πίσω από το τιμόνι ενός αυτοκινήτου με υβριδική τεχνολογία και φιλική για το περιβάλλον καρδιά.
Διότι το μηχανικό σύνολό του χρησιμοποιεί συμπιεσμένο φυσικό αέριο,
εξασφαλίζοντας με χαμηλό κόστος και άρα κατανάλωση
μεγάλη αυτονομία και εμβέλεια δράσης.
Δηλαδή σε βλέπουν αραιά και που στο βενζινάδικο.
Εχω πάρει πια την κατηφόρα όταν το θέαμα που βλέπω πάνω σε μια φουρκέτα με κάνει να σταματήσω.
Αυτός που βλέπεις
είναι ο κόλπος με τα Ρίχτερ.
Δηλαδή ο Κόλπος των Αλκυονίδων.
Εχει συνολικό μήκος ακτογραμμής 8 χιλιόμετρα.
Σε κάποιο σημείο θα βρεις ένα κομματάκι να ρίξεις μια βουτιά.
Ενα φρύδι μήκους 2 χιλιομέτρων είναι η παραλία της Ψάθας.
Δεν αποκλείω ότι μπορεί να την ξέρεις.
Εχεις όμως δει πώς έχει εξελιχθεί;
Πάνε χρόνια πολλά από την προηγούμενη επίσκεψή μου
και η εικόνα που είχα, έχει τροποποιηθεί κάπως, όχι όμως με αρνητικό πρόσημο.
Τα πεύκα κυριαρχούν.
Φτάνουν ως την θάλασσα.
Θες την ησυχία σου;
Σ' αυτό το κομμάτι της παραλίας δεν θα το βρεις.
Πίσω από τη φαρδιά ακρογιαλιά,
είναι παρατεταγμένα τέσσερα μπιτς μπαρ.
Εννοείται ότι έχουν αναπτύξει συστοιχίες με ομπρέλες και ξαπλώστρες.
Η ανθρωπογεωγραφία ενδιαφέρουσα.
Δεν είναι όμως της παρούσης.
Η ένταση από τα ηχεία με την πάροδο της ώρας αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο.
Αν έχεις παιδιά και φυσικά να έρθεις.
Αν δεν θέλεις οργάνωση και παροχές αλλά κάτι πιο αγνό,
πας πιο δίπλα, καρφώνεις την ομπρελίτσα σου στο ψιλό βοτσαλάκι και είσαι άρχοντας.
Το καλύτερο στο αφήνω για το τέλος.
Στα δεξιά της παραλίας είναι ένα αραξοβόλι με τρεις ταβέρνες, πάνω στο κύμα.
Η εικόνα που αναδύεται στο μυαλό βλέποντας το συγκεκριμένο σημείο,
θυμίζει Ελλάδα του '50.
Επειδή εμένα μου αρέσει να πηγαίνω ως το τέλος του δρόμου σε κάθε διαδρομή,
επιλέγω την τελευταία.
Το μυστικό της υπόθεσης είναι η κυρία Εύη που έχει την ταβέρνα η οποία είναι 150 ετών.
Η ταβέρνα είναι τόσο, όχι η κυρία Εύη.
Με τα πόδια στο βρεγμένο βοτσαλάκι,
την ώρα που ο ήλιος κάνει την δουλειά του,
εγώ βρέχω τα χείλη μου με τσίπουρο,
δοκιμάζω ντομάτα από το μποστάνι της κυρίας Εύης
και αφήνω το γαλάζιο της θάλασσας να με ξελογιάσει.
Τι είναι η ζωή;
Μια θάλασσα.
Ο Κόλπος των Αλκυονίδων είναι ανεξάντλητος.
Η φύση σε εκείνο το σημείο σαν να με καλεί ξανά κοντά της και μου φαίνεται ότι θα ανταποκριθώ.
Παίρνω δυνάμεις και ετοιμάζομαι για την επόμενη εξόρμηση.
