When technology becomes absolutely wearable | Anastasia Pistofidou | TEDxUniversityofMacedonia - YouTube
Μετάφραση: Vasiliki Soultani Επιμέλεια: Lucas Kaimaras
Καλησπέρα.
Κάποιος θα αναρωτηθεί,
πώς από την αρχιτεκτονική,
έχω καταλήξει να ασχολούμαι με το «Wearable Technology»
και να εφαρμόζω τις ψηφιακές τεχνολογίες στον τομέα που δουλεύω.
Οπότε θα προσπαθήσω να το εξηγήσω για δύο λόγους.
Ένα ήταν, επειδή στην αρχιτεκτονική, πιστεύω ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε
τον τρόπο με τον οποίο διαδρούμε με τα κτήρια,
πρέπει να ασχοληθούμε λίγο παραπάνω
με τις ελαφριές κατασκευές, με τις εφήμερες αρχιτεκτονικές,
να επαναπροσδιορίσουμε
πως είναι η αλληλεπίδραση του σώματος με τον χώρο
και να εφεύρουμε νέες διαδράσεις.
Η ένδυση είναι ένα κέλυφος,
είναι το όριο, το οποίο χωρίζει το σώμα μας από τον χώρο.
Γιατί να μην το προεκτείνουμε;
Γιατί να μην βάλουμε τον χώρο μέσα στο σώμα;
Αυτές είναι κάποιες εικόνες
από την σχολή του «Bauhaus», το Τριαδικό Μπαλέτο,
και κάποιες φωτογραφίες επάνω από την ανοιχτή πόλη της Χιλής,
ραδικές παιδαγωγίες του 1979, όπου φτιάχνανε κατασκευές μία προς μία,
ένας άνθρωπος, μία κατασκευή,
«one human-machine».
Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί τα τελευταία πέντε χρόνια
είμαι μέλος του Fab Lab της Βαρκελώνης,
στο Ινστιτούτο Προηγμένης Αρχιτεκτονικής στην Καταλονία.
Για όσους δε γνωρίζουν τι είναι το Fab Lab,
πολύ συνοπτικά μπορώ να πω,
ότι είναι ένα παγκόσμιο δίκτυο εργαστηρίων ανοιχτής πρόσβασης,
τα οποία χρησιμοποιούν ψηφιακές τεχνολογίες,
με σκοπό την εκδημοκρατικοποίηση της τεχνολογίας και την καινοτομία.
Το Fab Lab καθιερώθηκε από το MIT στην Βοστόνη, 11 χρόνια πριν.
Αυτή τη στιγμή, σήμερα, υπάρχουν πάνω από 500 εργαστήρια ανά τον κόσμο.
Το εκπαιδευτικό κομμάτι του είναι η κυρίαρχη δραστηριότητά του.
Διδάσκονται μαθήματα με την μορφή εντατικών προγραμμάτων
την ίδια στιγμή σε όλα τα Fab Lab μέσω μορφής τηλεδιάσκεψης.
Αυτό που γίνεται είναι ότι υπάρχουν άτομα
τα οποία έρχονται από διαφορετικό υπόβαθρο,
που είναι είτε καλλιτέχνες, είτε κοινωνιολόγοι, είτε μηχανικοί,
και μπορούν να δουλέψουν μαζί ώστε να εφεύρουν
και να κάνουν ταχέα βήματα στην καινοτομία.
Φυσικά, η ψηφιακή εποχή μας δίνει την δυνατότητα
να έχουμε τον «προσωπικό προγραμματισμό»,
να μπορούμε να στέλνουμε,
να κατασκευάσουμε στον υπολογιστή μας πράγματα,
τα οποία θα τα στείλουμε για να παραχθούν.
Οπότε, μέσα σε αυτό το πάρα πολύ πολύπτυχο
και διεπιστημονικό περιβάλλον,
ξεκίνησα μία έρευνα, η οποία ονομάστηκε «Fab Textiles».
Είναι μία έρευνα για την εφαρμογή της ψηφιακής τεχνολογίας
στην «απαλή κατασκευή», «soft fabrication»,
και είχε ως σκοπό κατά κύριο λόγο τρία «αντικείμενα».
Το ένα ήταν, να δημιουργηθεί μια κοινότητα.
Οι χρήστες στην Βαρκελώνη
οι οποίοι, έρχονται να χρησιμοποιήσουν αυτές τι τεχνολογίες,
είναι κατά κύριο λόγο ή αρχιτέκτονες ή από τον βιομηχανικό σχεδιασμό.
και ήταν πολύ λίγοι αυτοί που ήταν από τη μόδα.
Στην εκπαίδευση της μόδας, δεν υπάρχουν αυτές οι τεχνολογίες, ακόμα.
Ο πρώτος στόχος, ο οποίος επιτεύχθηκε με την μορφή ανοιχτών εργαστηρίων
τα οποία ο καθένας μπορούσε να παρακολουθήσει,
ήταν να δημιουργηθεί μια κοινότητα,
ώστε να μπορούν να υπάρξουν οι αλληλεπιδράσεις
μεταξύ διαφορετικών ατόμων,
ώστε να χρησιμοποιούν αυτές τις τεχνολογίες.
Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι, σήμερα στην βιομηχανία
έχουμε κάποιες παραδοσιακές τεχνικές, οι οποίες σιγά σιγά εκλείπουν.
Αλλά μέσω των τεχνολογιών, μπορούμε να τις μεταμορφώσουμε
και να τις ξαναφέρουμε.
Οπότε χρησιμοποιούμε τις ψηφιακές τεχνολογίες,
ώστε να ενδυναμώσουμε την παραδοσιακή παραγωγή.
Και ο τρίτος λόγος ήταν γιατί,
κάθε μέρα προβαλλόμαστε σε νέα υλικά και τεχνολογίες
και θα πρέπει να εφαρμόζουμε αυτές τις καινοτομίες στις μεθόδους μας.
Αυτό δεν είναι τυχαίο, ότι συμβαίνει στην μόδα.
Η μόδα ήταν από τις πρώτες βιομηχανίες,
οι οποίες ξεκίνησαν στην πρώτη Βιομηχανική Επανάσταση,
εισήγαγαν την μαζική παραγωγή, την αυτοματοποιημένη παραγωγή.
Και κατά κύριο λόγο, στην δεύτερη Βιομηχανική Επανάσταση
επήλθε ο πλεονασμός, αυτό που είναι η μαζική παραγωγή,
αυτό που λέμε «ταχεία μόδα»,
που όταν κάτι βγαίνει από την πασαρέλα είναι ήδη εκτός μόδας.
Τα αποτελέσματα αυτού είναι αυτή η εικόνα, στην Μπανγκόκ.
Είναι, όταν γίνεται η βαφή των υφασμάτων.
Γίνεται με πολύ μεγάλη χρήση νερού.
Αυτό έχει ένα αποτέλεσμα στην μόλυνση των υδάτων.
Η βιομηχανική παραγωγή στην μόδα, είναι η τρίτη που μολύνει τα ύδατα.
Μέσω της ανάπτυξης της τεχνολογίας, αυτό πρέπει να αλλάξει.
Η τεχνολογία, δηλαδή, έχει έρθει εδώ για να διορθώσει επίσης τα λάθη,
τα οποία συμβαίνουν, λόγω της μαζικής παραγωγής.
Ήδη, υπάρχουν νέες τεχνολογίες, που λέγονται «Dry Dyeing»,
που δεν χρειάζεσαι πλέον νερό για να βάψεις τα υφάσματα.
Το άλλο είναι ότι στην Ισπανία, είναι λίγο οξύμωρο,
διότι έχουμε το θωρηκτό της Inditex.
Η Inditex είναι το μεγάλο γκρουπ με όλες τις μάρκες, H&M;, Zara,
και υπάρχουν πάρα πολλές σχολές μόδας,
οι οποίες έχουν πολύ μεγάλη απορρόφηση από την Inditex,
πράγμα, το οποίο είναι πάρα πολύ καλό,
για την επαγγελματική αποκατάσταση των φοιτητών.
Αλλά, θα έλεγε κανείς ότι είναι λίγο κοντόφθαλμο,
διότι δεν αφήνει περιθώριο,
στο να υπάρχει προσωπική πρωτοβουλία και καινοτομία.
Γίνονται όλοι μηχανές της Inditex.
Οπότε στο Fab Lab μπορεί κάποιος να ξεκινήσει με κάποιο project
το οποίο είναι τελείως πειραματικό.
Μπορείς να φτιάξεις μια τσάντα, για παράδειγμα,
την οποία την ανοίγεις, ανάβει το φως για να μπορείς να βλέπεις τι έχει μέσα
ή να φτιάξεις ένα παραμετρικό πρόγραμμα,
ένα σύστημα, το οποίο δίνει τη δυνατότητα σε κάθε χρήστη
να φτιάξει προσωπικά, μοναδικά καπέλα «origami»,
τα οποία τα σχεδιάζουμε στο τρισδιάστατο
και μετά κατευθείαν τα κόβουμε στο «laser cutter»
ή να βοηθήσουμε μια φοιτήτρια, η οποία δεν έχει τη γνώση
και έρχεται με κάποια σκίτσα στο χέρι, να σχεδιάσουμε στο τρισδιάστατο πρόγραμμα
και να τυπώσουμε τρισδιάστατα παπούτσια.
Και ίσως λίγο παραπάνω, να ξεφύγουμε στην έρευνα
και να πούμε «γιατί δεν φτιάχνουμε ρούχα, τα οποία δεν έχουν ραφές»,
«γιατί πρέπει να ράβουμε μόνο τα ρούχα»
και «γιατί η ραφή είναι ένα σημείο αόρατο, στο σκελετό της ένδυσής μας»
«γιατί δε δίνουμε στην ραφή τον τόνο στο σχέδιο»
«και μπορούμε να κόψουμε και να φτιάξουμε ένα σύστημα
που κλειδώνουν δύο κομμάτια υφάσματος μεταξύ τους
και να κάνουμε μια σειρά ρούχων
τα οποία λέγονται "seamless", "χωρίς ραφές"».
Ή ακόμα και στο ίδιο το ύφασμα.
«Γιατί πρέπει να πάρω ένα ύφασμα, το οποίο έρχεται από την Κίνα ίσως
και να μην φτιάξω εγώ το δικό μου ύφασμα».
Αυτό είναι ένα project,
ένα έργο που γεννήθηκε στο IAC, στο Ινστιτούτο της Αρχιτεκτονικής,
το οποίο λέγεται «Στιγμεργικές ίνες».
Αυτό που κάνανε οι φοιτητές είναι ότι εξέλιξαν ένα εργαλείο,
το οποίο ήταν χειριζόμενο
από ένα «μικροχειριστήριο», ένα «arduino»,
το οποίο ψέκαζε φυσικές ίνες και κόλλα
πάνω σε μία περιστρεφόμενη κούκλα,
με την βοήθεια ενός ρομποτικού χεριού.
Οπότε αυτό που μπορούμε να καταφέρουμε σε αυτή την περίπτωση
είναι να φτιάξουμε, την ίδια στιγμή, το ύφασμα και το ρούχο πάνω στην κούκλα.
Ακόμα και σε ερευνητικό επίπεδο, μια συνεργασία με μια ομάδα ερευνητών
οι οποίοι κάνουν πειράματα για την εφαρμοσμένη έρευνα
πάνω στην εμπάθεια, στην ταυτότητα, στο φύλο.
Χρησιμοποιούν γυαλιά εικονικής πραγματικότητας
και κάμερες, οι οποίες κινούνται, καθώς ο χρήστης κινεί το κεφάλι του
και μπορούν να βάλουν τον ένα στην θέση του άλλου.
Έχουμε κάνει κάποια πειράματα, τα οποία θέτουν το ζήτημα του φύλου,
έχουμε κάνει κάποια πειράματα, τα οποία γίνανε με άτομα με αναπηρία
και είχαν ως αποτέλεσμα να νιώθει ο ανάπηρος ότι χορεύει,
βλέποντας μέσα από τα μάτια ενός ατόμου που δεν είχε αναπηρία.
Αυτή η ομάδα ερευνητών, είναι μία ομάδα που ήρθε στο Fab Lab σαν φίλοι,
βρήκανε χώρο για να εξελίξουν το έργο τους,
βρήκανε την υποδομή ώστε να μπορούν να φτιάξουν γρήγορα πρωτότυπα
και να εξελίξουν όλη την έρευνα την οποία κάνουν.
Φτιάξαμε μαζί τους ένα γιλέκο, το οποίο είχε τις κάμερες
οι οποίες κινούνταν, καθώς ο ένας χρήστης κινούσε το κεφάλι του,
χρησιμοποιώντας «τρισδιάστατη εκτύπωση»,
«κοπή laser» και «ηλεκτρονικά κυκλώματα».
Αυτή είναι μία έρευνα η οποία συνεχίζει.
Αυτή τη στιγμή δουλεύουν κοινωνιολόγοι με τα παιδιά.
Είναι ένα πάρα πολύ ωραίο project,
«A machine to be another», «Η μηχανή του να μπορώ να είμαι άλλος».
Αυτό είναι ένα κομμάτι, το οποίο είναι αρκετά καλλιτεχνικό
ή ότι θα έλεγε κανείς ότι δεν έχει άμεση σχέση με ένα προϊόν.
Όταν λέμε το «Wearable Technology»,
συνήθως αυτό που σκεφτόμαστε είναι ένα προϊόν, ένα ρολόι, ένα βραχιόλι.
Οπότε είναι πολύ διαφορετικό,
όταν έχεις να ασχοληθείς με κάτι που είναι ερευνητικό, πειραματικό,
και μπορείς να αλληλεπιδράσεις με άλλα άτομα, με διαφορετικό υπόβαθρο
και να εφεύρεις νέα πειράματα
και πολύ διαφορετικό όταν έρχεται ένας πελάτης και λέει:
«Γεια σας, είμαι μία εκκολαπτόμενη start-up
και θα ήθελα να μου εξελίξετε την ενσωμάτωση μίας κάμερας
κι ενός συστήματος απευθείας αναμετάδοσης σε ένα αθλητικό μπλουζάκι
για να κατακτήσουμε την αγορά».
Αυτή είναι η «First V1sion».
Η First V1sion ήρθε στο Fab Lab, με έναν σκοπό,
να συμμετάσχουν σε ένα διαγωνισμό για επιδότηση νέων start-ups.
Οπότε, έπρεπε να φτιάξουμε κάτι, το οποίο θα λειτουργούσε,
θα ήταν αρκετά ενσωματωμένο, ώστε ο αθλητής να μην έχει πρόβλημα,
-αν χτυπήσει, θα έπρεπε να λειτουργεί σαν αυτοκίνητο-
δηλαδή, όλα τα ηλεκτρονικά να σπάνε,
αν ο αθλητής έρθει σε σύγκρουση με κάτι.
Είναι υψηλής τεχνολογίας.
Αυτό σημαίνει ότι δε μπορούμε να το φτιάξουμε με τα απλά υλικά
και με τις απλές μεθόδους που έχουμε μέσα στο Fab Lab,
αλλά θέλουμε μία επένδυση κάποιων εκατομμυρίων,
ώστε να κάνουμε το τεχνολογικό άλμα.
Αυτή η τεχνολογία δεν υπάρχει, αυτή τη στιγμή.
Φυσικά, κάποιος θα πει ότι υπάρχει η GoPro,
αλλά δεν είναι 125 γραμμάρια,
με πάρα πολύ μικρά «ηλεκτρονικά κυκλώματα»,
ενσωματωμένη σε ένα μπλουζάκι.
Αυτό ήταν το πρώτο πρωτότυπο, το λεγόμενο «προσχέδιο»,
πριν μπουν τα «ηλεκτρονικά κυκλώματα».
Χρησιμοποιεί 5 διαφορετικά «στρώματα»,
τα οποία είναι για την απορρόφηση των κραδασμών,
για την απορρόφηση της θερμοκρασίας
που ανεβαίνει από τα «ηλεκτρονικά κυκλώματα».
Η First V1sion, αυτή την στιγμή, ενώ δεν έχει μεγάλη χρηματοδότηση,
ώστε να μπορεί να κάνει το τεχνολογικό άλμα
και να γίνει προϊόν μαζικής παραγωγής,
συνεχίζει να φτιάχνει τα πρωτότυπα.
Έχουμε φτιάξει περίπου 20.
Κάθε φορά κάνουμε ένα καινούργιο τεχνολογικό άλμα.
Κάθε φορά βρίσκουμε μια καινούργια τεχνολογία
και είμαστε στο στάδιο της εξέλιξης.
Αυτή τη στιγμή, η First V1sion παίζει με την Ευρωλίγκα.
(Αγγλικά) [ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΝΑΙΟΙ]
(Video) Αφηγητής: Στην ζωή υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων.
Αυτοί που είναι γενναίοι
και αυτοί που είναι δειλοί.
Οι γενναίοι πάντα κοιτούν μπροστά,
ενώ οι δειλοί κοιτούν από πίσω τους.
Οι γενναίοι παρακινούν,
οι δειλοί αποδοκιμάζουν.
Οι γενναίοι παίρνουν ρίσκα, επιμένουν και αψηφούν.
Οι γενναίοι σέβονται τα όνειρα,
ενώ οι δειλοί τα περιφρονούν.
Οι γενναίοι αγαπούν το άγνωστο από το βάθος της καρδιάς τους,
ενώ οι δειλοί δεν έχουν ούτε εξαγνίσει αυτό το κομμάτι του εαυτού τους.
(Μουσική)
Αυτή είναι η First V1sion.
Μπορεί το 1920 να φτιάχνανε προσθετικά πόδια, μεγάλοι τεχνίτες
και οι φουτουριστές και οι οραματιστές να οραματίστηκαν το '50 και το '60
το τι είναι «Wearable Technology».
Μπορεί σήμερα να βλέπουμε κάποια γκάτζετς, βραχιόλια,
δαχτυλίδια τα οποία μου στέλνουν μηνύματα από το κινητό,
ένα ρολόι, το οποίο μετράει τους σφυγμούς μου
ή να βλέπουμε στην πασαρέλα «υψηλής ραπτικής»,
φορέματα, τα οποία κινούνται με αισθητήρες, ανάλογα αν πλησιάζεις,
αλλά μπορούμε επίσης να μιλάμε για προσθετικά χέρια
τα οποία μπορούν να κατασκευαστούν με ένα κόστος λιγότερο από 1.000 ευρώ
ή «cyborgs» οι οποίοι έχουν ενσωματωμένες κάμερες
για να μπορούν να βλέπουν χρώματα, γιατί έχουν αναπηρία
και δε μπορούν να τα βλέπουν.
Η μόνη διαφορά από το '20 και το σήμερα
(Αγγλικά) [Το μέλλον είναι εδώ, απλώς δεν είναι ευρέως ακόμα διανεμημένο]
στον οραματισμό της «Wearable Technology»,
είναι ότι το 1920 η τεχνολογία δεν ήταν προσβάσιμη.
Τώρα είναι.
(Χειροκρότημα)
