Люлька
Два браты было. Адзін багата жыў, другі бедна. Пры выгане.
Тады ходзіць нейкі дзедка і курыць люльку.
Гэты бедны...
Прыйшла пасха, ужо вялікдзень прыйшоў. Няма нічога. Хоць заціркі, дык няма чым замуціць. А сем дзяцей і самі ўдваіх - гэта дзевяць душ. І агню распаліць няма. Нічога абсалютна няма. Ён думае: пайду к гэтаму багатаму, хоць іх, можа дасць з прыгаршню мукі.
Гэта ён пайшоў к багатаму. Не даў нічога. Ён прыйшоў дамоў і кажа: не даў брат.
А яна кажа: Вунь жа дзедка ходзіць, люльку курыць; пайдзі папрасі хоць агню, хоць вады закіпяцім. Першы ж дзень вялікадня, хоць вады закіпяцім ды пап'ём. Ён пайшоў да дзедка да гэтага, дзеда і кажа: Дзедушка, дайце мне агню, што няма ні спічак запаліць (ці запалак? няхай будзе запалак). Запалак запаліць, хоць вады закіпяціць дзецям, самі пап'ём - вялікдзень. Ну, той жа дзедка кажа: Ідзі дамоў, павярніся. Палядзі, што ў цябе на стале робіцца. Усяго, і водка, і булкі. Усякае, што толькі хочаш. Што на вялікдзень есці, так у цябе тое будзе.
Ён і пайшоў. Прыходзіць - повен стол усяго. Еш, пі, усё.
Гэты паляцеў да гэтага багатага і хваліцца, што так мне Бог даў, што ўсяго поўна, повен стол.
Гэты багаты думае: А як гэта, што?
Ну гэты бедны і кажа, што дзед ходзіць, люльку курыць. Я пайшоў агню папрасіў, а дзед мне сказаў: Ідзі да дому, усяго ў цябе поўна. Повен стол, і піць, і есці.
Гэты багаты думае: А я ж багаты, пайду і я папрашу ў дзеда ў гэтага.
Прыходзіць, паздароўкаўся з тым дзедам і кажа: Дзедка, можа ў цябе спічкі ёсць?
(Ці запалкі? Як ён ўжо сказаў? Мусіць, запалкі).
Кажа: а то няма ў мяне і запалак.
А дзедка гэты кажа: Вунь агляніся, у цябе ўжо дом гарыць. У цябе і спічкі знайшліся!
І згарэў багаты той. Застаўся і гэты бедны.
І гэта расказвалі. Гэта дзед наш расказваў, але я не ведаю. Юзік, старэнькі быў. Мы ўжо ў Каралёве, ужо дарослыя былі, тады ён прыходзіў і расказваў. Дык я не ведаю, ці гэта казка, ці гэта праўда было. Ды Бог яго ведае, не ведаю.
