立即開始學習本課

DE KLEINE ZIELEN [tweede deel], Hoofdstuk 13

Hoofdstuk 13

Het was in de groote vacantie, toen de oude heer Van der Welcke op een morgen zei tot zijn vrouw:

- Waarom zouden wij den kleinen jongen niet eens te logeeren vragen...

Tusschen de oude menschen werd nooit veel gesproken, maar stilzwijgend, of, uit een enkel woord, hoorden zij, wat er omging in elkanders peinzend gemoed.

Eerst des avonds vroeg de oude dame: - De kleine jongen alleen?

- Alleen... of met Henri...

Eerst twee dagen daarna, opperde de oude mevrouw:

- Zouden wij ze dan niet vragen... allen... Constance ook?

De oude man zeide niets, en las door, of hij niet had gehoord, en de oude vrouw drong niet op antwoord aan. Maar des avonds, toen zij, in den donkeren zomernacht, zaten te staren naar buiten, ieder gezeten aan een raam, zei de oude heer Van der Welcke:

- Neen, ik hoû niet van die vrouw... Laat ons Henri vragen met Adriaan...

Zij zeide niets. Zij was gewoon te gehoorzamen aan de wenschen van haar man, en zoo, in der tijd, had zij ook Henri opgevoed, te gehoorzamen aan de wenschen van zijne ouders. Zoo, gehoorzaam, had Henri zijn leven, zichzelven, op hun bevel, gegeven aan die vrouw... Wie van beiden de meeste schuld had gehad, wie de verleider, de verleideres was geweest, wisten zij niet - wilden zij niet weten, omdat alle verleiding des duivels was... Maar Henri was een man: op hèm, kwam dus de verantwoordelijkheid. Verantwoordelijk hij, hadden zij hem bevolen, door zich op te offeren, zijn misdaad te boeten, voor God en de menschen. Zoo, in der tijd, hadden zij het begrepen, hadden zij het bevolen, was het gebeurd. Maar hij, de vader, had verloren door dit bevel zijn zoon. En de spijt over het verlies, wrokte altijd in hem na...

- Henri... met Adriaan alleen... herhaalde de oude man.

Nu hij herhaalde de weinige woorden, die hij sprak, wist zij, dat zijn verlangen onherroepelijk was. Zij had er leed van; de stemmen die, nu en dan, in de nachten, als woei de wind, tot haar spraken, hadden haar langzamerhand in zachtere stemmingen kunnen brengen, als waren zij muziek, die verteederenden invloed uitoefende op haar, naar die betoovering luisterende, ziel. Die stemmen hadden haar gezegd te gaan naar Den Haag, en daar, voor de tweede maal, had zij gezien die vrouw, dat noodlot voor hun leven als ouders - en de moeder van die vrouw, en het was, of die ontmoeting van moeder met moeder, een zachte weldaad geweest was, even zacht en weldadig als de betooverende muziek van de stemmen... Een weldaad, die weeker stemde, die meer deed begrijpen, die veel deed vergeven, in een geleidelijk naderen tot verzoening, na zoo vele, vele triestige jaren van stillen wrok en onverzoenlijkheid - die toch nooit goed had kunnen zijn. Bij haar, oude vrouw, was de wrok als versmolten, sedert zij gelezen had in het vreemde boek, sedert zij de stemmen had gehoord in de waaiende nachten, sedert zij de moeder van die vrouw had gezien, en haar weemoed had aangevoeld. Bij de oude vrouw was een zachte wensch, tot verzoenen niet alleen, maar tot pogen lief te krijgen die vrouw - de vrouw van haar zoon, de moeder van haar kleinkind. Maar zij voelde, dat er van zoo zachten wensch geen spoor was in het hart van haar man, en, omdat zij alleen kon gehoorzamen, zeide zij niets, en slechts stilzwijgend, zeide zij hem, dat zij niet dacht, als hij dacht.

Hij hoorde het haar zwijgend zeggen, maar hij gaf niet toe.

En toen zij naar bed gingen, sprak hij:

- Ik zal morgen aan Henri schrijven.

Hij schreef of Henri met Adriaan niet een week te Driebergen zoû komen, vóór dat Adriaans school weêr aanving. Van der Welcke voelde in de moeilijke woorden van dien ouden man, die niet gewoon was te schrijven, dat zijn vader onverzoenlijk was voor Constance; Constance voelde het en Addy ook. Maar zij zeiden het elkander niet, en toen Addy zeide, onwillig, beleedigd in zijn moeder:

- U blijft dan zoo alleen achter, antwoordde zij:

- Het is toch beter, mijn jongen, dat je gaat met papa.

Zij dacht, dat het goed zoû zijn, als hij, de kleinzoon, als hij, de erfgenaam, zijn grootvader niet vertoornde. Zij hechtte aan geld, voor later, voor haar kind. Maar zij was nog nooit een week geweest zonder haar zoon.

- Wat kan ik er aan doen, dacht zij. Hij wordt grooter, ouder... Later zal ik nog meer hem missen...

Ja, hij was grooter geworden, ouder, hij was veertien jaar geworden. Hij was breed, en zijn stem was zoo vreemd diep soms, sloeg over - maar voor zijn leeftijd toch nog bleef hij klein. De roze kinderlijkheid van zijn vel donsde zich met een waas als van blond fluweel, en boven zijn lip teekende duidelijker die blonde fluweelen streep. Maar nog was hij kind in onschuldige frischheid, die, niettegenstaande zijn ernst, uit geheel zijn wezen wademde als een geur.

- Ik ga voor een week met papa naar Driebergen, zeide hij tot Paul, tot Gerrit, tot Adeline. Ontfermt u zich wat over mama die dagen, oom, tante?

Zij beloofden het hem, glimlachend. Constance hield zich kalm, rustig. Na haar stemmingen van zacht geluk, was er nu, na den twist met Jaap over den bijnaam, na wat uit dien twist verder gevolgd was - een neêrslachtigheid in haar, die zij niet uitte, die stil wroette in haar. Zij sprak er niet over, niet met Addy, niet met Paul, niet met Gerrit. Zij besloot de neerslachtigheid diep in zich.

Vader en zoon gingen, en de grootouders vonden groot geworden den kleinen jongen. De grootmoeder dacht, dat die kindertjes, van die villa daar vlak bij, toch wat kinderachtig zouden zijn, als kameraadjes voor Adriaan. Zij zeide het als een teleurstelling, maar ook als een verwondering, en een bewondering, en hoewel Henri zei, dat Addy heel leuk spelen kon met het blonde troepje van zijn zwager Gerrit - al was het dan ook nog al vaderlijk - zond de oude vrouw toch maar geen boodschap naar de naburige villa.

Het was mooi in Driebergen en Zeist en Van der Welcke genoot er te zijn en daar zij hunne fietsen hadden meêgenomen, maakten zij groote tochten... Alleen met zijn vader, sprak Van der Welcke zich meer en meer uit. Hij sprak over vroeger, nederig, als vroeg hij vergeving nog eens, aan dien strengen vader, hem, zoon, bijna bovenmenschelijk van zuivere deugd, van blaamloozen levenswandel. Hij sprak over Rome, hij sprak zelfs over De Staffelaer, die nog leefde op zijn buiten bij Haarlem - een man zoo oud als zijn vader -; hij sprak over de laatste triestige jaren te Brussel, over hun beider verlangen naar Hollandsche lucht en Hollandsche menschen, naar hunne wederzijdsche familie vooral. Maar hij zeide ook, dat, hoe blijde hij was weêr te zien zijne ouders, hij meende, dat voor Constance dat terugzien der familie dikwijls eene teleurstelling was. Al pratende voelde hij zich als de jongen, de student, de jonge man van vroeger, die ook veel met zijn vader gesproken had, met zijn vader alleen - zooals Addy nu sprak met hèm. Hij sprak van zijn kind en bekende, dat hij het verafgoodde, dat zij het verafgoodden beiden. De oude man, rustig rookende zijn pijp, luisterde toe, nieuw belang stellend in die jongere levens, de levens van zijn zoon en kleinzoon. Hij voelde, de oude man, of hij iets terugvond van zijn zoon, maar hij voelde hem ook heel ver van zich staan, zonder liefde - en vreeze Gods.

De oude man, rookende rustig, had rustig aangehoord, maar blij te luisteren naar de vertellende stem van zijn zoon. Wat zijn zoon hem eerst had verteld, was hem vreemd: gedachte, gevoelen, ervaring uit een leven heel vreemd, en geheel van het zijne verschillend. Maar wat nu zijn zoon hem vertelde, deed hem weifelen of hij goed had gehoord.

- Wat zeg je, zeide hij, meenende, dat hij hardhoorig was. Van der Welcke herhaalde.

- Je hebt... verteld aan Adriaan... je verleden... van Rome en van De Staffelaer...

- Ik heb, zonder in onnoodige détails te vervallen, en met eerbied voor zijn jeugd, hem de waarheid, de geheele waarheid gezegd, ja. Hij had verdriet, het kind, had leed, omdat hij niet wist, en sedert lijdt hij niet meer...

De oude man schudde het hoofd, legde neêr zijn pijp.

- Ik begrijp je niet, zeide hij. Of ik hoor je verkeerd. Je hebt... aan Adriaan... verteld...

Van der Welcke herhaalde, zacht glimlachende, ziende zijn vaders verbazing.

De oude man begreep, dat hij zuiver gehoord had. Maar hij was zoo geschokt, dat hij niet spreken kon.

Eerst den volgenden dag, vroeg hij:

- Hoe heb je dat aan Adriaan kunnen zeggen?

- Eenvoudigweg, zei Van der Welcke.

- Eenvoudigweg... herhaalde de oude man.

En dien avond eerst, terugkomende op wat hem in een nooit gevoelde verbazing bezig hield uur aan uur, in die gesprekken met zijn zoon, vond hij meerdere woorden, zeide hij: - Neen, ik begrijp dat niet... Ik begrijp je niet, Henri. Ik voel, dat er wel tusschen ons heen een heel, heel diepe kloof is. Ik voel wel, dat er in je noch liefde-, noch vreeze Gods is. Dat geheel en al in je leven, met je vrouw, met je kind, ontbreekt een godsdienstige richting. Het maakt me diep bedroefd. Zóo had ik het me niet gedacht. Ik had nog wel gedacht, dat je iederen dag God vergeving zoû vragen voor wat je eens hebt misdaan, aan jezelven, aan je ouders, aan die vrouw, aan haar man, aan de wereld, aan God. Zoo verstokt, zoo totaal berouwloos, zoo alleen betreurende je eigen geknakte leven en geknakte carrière, had ik je... Henri... niet gedacht. Ik kan alleen voor je bidden, en ik zàl voor je bidden, iederen dag... Maar ongeloof begrijp ik nog... Wat ik echter niet begrijp is, dat je... je zoon, een kind van veertien jaren, de ziel - eenvoudigweg - bederft door hem te vertellen je misdaad - eenvoudigweg - om hem niet langer te laten lijden... Zoo zijn je woorden, niet waar? Nu, als ik die woorden herhaal in mijzelven, en nog eens herhaal, en ze bedenk en bepeins... dan... begrijp ik ze niet. Dan begrijp ik je niet. Dan voel ik, dat je wel heel ver verwij- derd moet zijn van elk moreel gevoel, van elk besef van verplichting tegenover je kind, van alle vreeze Gods - om zoo te hebben kunnen doen, zoo te hebben kunnen spreken met je zoon - om hem niet langer te laten lijden, eenvoudigweg, - en ik vraag mij af: droom ik... waar ben ik... met wien spreek ik... Heb ik tegenover me mijn zoon, mijn kind, opgevoed door mij, en is, wat hij mij zegt, de waarheid, of een zinsbegoocheling... En als dan die zinsbegoocheling waarheid is, Henri, als je zoo ver afgedwaald ben van elk besef van moraal en vaderlijke verplichting - dan betreur ik dat diep, heel diep, dan staar ik daar in als in een afgrond, een afschuwelijkheid, en dan beken ik, dat ik je niet begrijp - en niets begrijp van deze wereld, dezen tijd, deze menschen, waarin en waarmeê wij NU leven...

Langzaam, woord voor woord, had de oude man gesproken.

- Vader, zei Henri. Wij verschillen veel van elkaâr, en ik begrijp het: u, in uw groote goedheid en uw zuiver plichtsbesef van ouden man, kan niet begrijpen, hoe ik voel en denk en doe. Toch heb ik Addy niet in zijn jeugd bezoedeld, geloof ik, en ik ben overtuigd, dat alleen een goede gedachte Constance en mij heeft ingegeven aan ons kind ons verleden nu al te zeggen en niet te wachten tot hij een paar jaar ouder is... Zeg mij, of u vindt, dat hij er uitziet als een kind, wiens verbeelding bezoedeld is. Zeg mij, of niet, integendeel, u gelooft, dat hij een jongen is met een krachtigen geest, die alleen leed, omdat hij niet wist de waarheid, toen hij bespeurde den laster van de menschen - en nu, in de waarheid, sterk is, en zijn beide ouders lief heeft met zijn klare, open ziel, die niet weifelt meer, maar weet.

Langzaam schudde de oude man het hoofd met den hoogen, ivorigen schedel, en de knokelige, groote handen beefden.

- Henri, dank God, als je kind, wiens zuiverheid je op zoo zware proef hebt gesteld, die proef kuisch en zuiver te boven komt...

Van der Welcke zweeg, uit eerbied. Hij voelde zich zoo ver van dien vader, dien hij toch liefhad, verwijderd, dat het hem angstig werd om het hart, en hij dacht:

- Zal ooit... zal óoit... Addy... ook zoo ver... van MIJ komen te staan...

Hoofdstuk 13 Chapter Chapter 13

Het was in de groote vacantie, toen de oude heer Van der Welcke op een morgen zei tot zijn vrouw: It|was|in|the|great|vacation|when|the|old|Mr|Van|the|Welcke|on|a|morning|said|to|his|wife It was in the great vacation, when one morning old Mr. Van der Welcke said to his wife:

- Waarom zouden wij den kleinen jongen niet eens te logeeren vragen... Why|should|we|the|little|boy|not|once|to|stay over|ask - Why shouldn't we ask the little boy to stay with us....

- Alleen... of met Henri... Alone|or|with|Henri - Alone ... or with Henri ...

De oude man zeide niets, en las door, of hij niet had gehoord, en de oude vrouw drong niet op antwoord aan. The|old|man|said|nothing|and|read|through|as if|he|not|had|heard|and|the|old|woman|pressed|not|for|answer|on The old man said nothing, and read on, as if he had not heard, and the old woman did not press for an answer. Maar des avonds, toen zij, in den donkeren zomernacht, zaten te staren naar buiten, ieder gezeten aan een raam, zei de oude heer Van der Welcke: But|in the|evening|when|they|in|the|dark|summer night|were sitting|to|stare|at|outside|each|seated|at|a|window|said|the|old|gentleman|Van|the|Welcke But in the evening, as they sat, in the dark summer night, gazing outside, each seated at a window, old Mr. Van der Welcke said:

- Neen, ik hoû niet van die vrouw... Laat ons Henri vragen met Adriaan... No|I|love|not|of|that|woman|Let|us|Henri|ask|with|Adriaan - No, I do not love that woman... Let us ask Henri with Adriaan...

Zij zeide niets. She|said|nothing She said nothing. Zij was gewoon te gehoorzamen aan de wenschen van haar man, en zoo, in der tijd, had zij ook Henri opgevoed, te gehoorzamen aan de wenschen van zijne ouders. She|was|just|to|obey|to|the|wishes|of|her|husband|and|so|in|the|time|had|she|also|Henri|raised|to|obey|to|the|wishes|of|his|parents She simply obeyed the wishes of her husband, and thus, in time, she had also raised Henri to obey the wishes of his parents. Zoo, gehoorzaam, had Henri zijn leven, zichzelven, op hun bevel, gegeven aan die vrouw... Wie van beiden de meeste schuld had gehad, wie de verleider, de verleideres was geweest, wisten zij niet - wilden zij niet weten, omdat alle verleiding des duivels was... Maar Henri was een man: op hèm, kwam dus de verantwoordelijkheid. So|obedient|had|Henri|his|life|himself|on|their|command|given|to|that|woman|Who|of|both|the|most|guilt|had|had|who|the|seducer|the|seductress|was|been|knew|they|not|wanted|they|not|to know|because|all|temptation|of the|devil|was|But|Henri|was|a|man|on|him|came|thus|the|responsibility Thus, obediently, Henri had given his life, himself, at their command, to that woman... Which of the two had been most at fault, who had been the seducer, the seductress, they did not know - they did not want to know, because all seduction was diabolical... But Henri was a man: on him, therefore, came the responsibility. Verantwoordelijk hij, hadden zij hem bevolen, door zich op te offeren, zijn misdaad te boeten, voor God en de menschen. Responsible|he|had|they|him|commanded|by|himself||to|||||atone|before|God|and|the| Responsibly he, they had ordered him, by sacrificing himself, to atone for his crime, before God and men. Zoo, in der tijd, hadden zij het begrepen, hadden zij het bevolen, was het gebeurd. So|in|the|time|they had|they|it|understood|they had|they|it|commanded|was|it|happened So, in time, had they understood it, had they ordered it, had it happened. Maar hij, de vader, had verloren door dit bevel zijn zoon. But|he|the|father|had|lost|through|this|command|his|son But he, the father, had lost by this command his son. En de spijt over het verlies, wrokte altijd in hem na... And|the|regret|about|the|loss|festered|always|in|him|after And the regret over the loss, always resented in him....

Nu hij herhaalde de weinige woorden, die hij sprak, wist zij, dat zijn verlangen onherroepelijk was. Now|he|repeated|the|few|words|that|he|spoke|knew|she|that|his|desire|irrevocable|was Now repeating the few words he spoke, she knew his desire was irrevocable. Zij had er leed van; de stemmen die, nu en dan, in de nachten, als woei de wind, tot haar spraken, hadden haar langzamerhand in zachtere stemmingen kunnen brengen, als waren zij muziek, die verteederenden invloed uitoefende op haar, naar die betoovering luisterende, ziel. She|had|of it|suffering|from|the|voices|that|now|and|then|in|the|nights|as|blew|the|wind|to|her|spoke|had|her|gradually|into|softer||could|bring|as|were|they|music|that|tender|influence|exerted|on|her|to|that|enchantment|listening|soul She suffered from it; the voices that, now and then, in the nights, as the wind blew, spoke to her, could have gradually brought her into softer moods, as if they were music, exerting endearing influence on her, listening to that enchantment, soul. Die stemmen hadden haar gezegd te gaan naar Den Haag, en daar, voor de tweede maal, had zij gezien die vrouw, dat noodlot voor hun leven als ouders - en de moeder van die vrouw, en het was, of die ontmoeting van moeder met moeder, een zachte weldaad geweest was, even zacht en weldadig als de betooverende muziek van de stemmen... Een weldaad, die weeker stemde, die meer deed begrijpen, die veel deed vergeven, in een geleidelijk naderen tot verzoening, na zoo vele, vele triestige jaren van stillen wrok en onverzoenlijkheid - die toch nooit goed had kunnen zijn. The|voices|had|her|told|to|go|to|Den||and|there|for|the|second|time|had|she|seen|that|woman|that|fate|for|their|life|as|parents|and|the|mother|of|that|woman|and|it|was|or|that|meeting|of|mother|with|mother|a|gentle|blessing|had been|was|even|soft|and|beneficial|as|the|enchanting|music|of|the|voices|A|blessing|that|weaker|made|that|more|did|understand|that|much|did|forgive|in|a|gradual|approach|to|reconciliation|after|so|many|many|sad|years|of|silent|resentment|and|unyieldingness|that|yet|never|good|had|been able|be Those voices had told her to go to The Hague, and there, for the second time, she had seen that woman, that destiny for their lives as parents - and the mother of that woman, and it was as if that meeting of mother with mother had been a gentle benefaction, as gentle and beneficent as the enchanting music of the voices... A benefaction, which softened voices, which made one understand more, which made one forgive much, in a gradual approach to reconciliation, after so many, many sad years of silent resentment and irreconcilability - which could never have been good. Bij haar, oude vrouw, was de wrok als versmolten, sedert zij gelezen had in het vreemde boek, sedert zij de stemmen had gehoord in de waaiende nachten, sedert zij de moeder van die vrouw had gezien, en haar weemoed had aangevoeld. At|her|old|woman|was|the|resentment|as|melted|since|she|read|had|in|the|strange|book|since|she|the|voices|had|heard|in|the|blowing|nights|since|she|the|mother|of|that|woman|had|seen|and|her|melancholy|had|sensed With her, old woman, resentment had melted as if, since she had read in the strange book, since she had heard the voices in the blowing nights, since she had seen that woman's mother, and felt her melancholy. Bij de oude vrouw was een zachte wensch, tot verzoenen niet alleen, maar tot pogen lief te krijgen die vrouw - de vrouw van haar zoon, de moeder van haar kleinkind. At|the|old|woman|was|a|soft|wish|for|reconciliation|not|alone|but|for|trying|dear|to|get|that|woman|the|wife|of|her|son|the|mother|of|her|grandchild With the old woman was a gentle desire, not only to reconcile, but to try to love that woman - the wife of her son, the mother of her grandchild. Maar zij voelde, dat er van zoo zachten wensch geen spoor was in het hart van haar man, en, omdat zij alleen kon gehoorzamen, zeide zij niets, en slechts stilzwijgend, zeide zij hem, dat zij niet dacht, als hij dacht. But|she|felt|that|there|of|so|soft|wish|no|trace|was|in|the|heart|of|her|husband|and|because|she|only|could|obey|said|she|nothing|and|only|silently|said|she|him|that|she|not|thought|as|he|thought But she felt that there was no trace of such a gentle wish in her husband's heart, and, since she could only obey, she said nothing, and only silently, did she tell him that she did not think, as he thought.

Hij hoorde het haar zwijgend zeggen, maar hij gaf niet toe. He|heard|it|her|silently|say|but|he|gave|not|in He heard her say it silently, but he did not give in.

- Het is toch beter, mijn jongen, dat je gaat met papa. It|is|anyway|better|my|boy|that|you|go|with|dad - Surely it is better, my boy, that you go with Daddy.

Zij dacht, dat het goed zoû zijn, als hij, de kleinzoon, als hij, de erfgenaam, zijn grootvader niet vertoornde. She|thought|that|it|good|would|be|if|he|the|grandson|||the|heir|his|grandfather|not|angered She thought it would be good if he, the grandson, if he, the heir, did not anger his grandfather. Zij hechtte aan geld, voor later, voor haar kind. She|attached|to|money|for|later|for|her|child She valued money, for later, for her child. Maar zij was nog nooit een week geweest zonder haar zoon. But|she|was|never|never|a|week|been|without|her|son But she had never been a week without her son.

- Ik ga voor een week met papa naar Driebergen, zeide hij tot Paul, tot Gerrit, tot Adeline. I|go|for|a|week|with|dad|to|Driebergen|said|he|to|Paul|to|Gerrit|to|Adeline - I'm going to Driebergen with Dad for a week, he said to Paul, to Gerrit, to Adeline. Ontfermt u zich wat over mama die dagen, oom, tante? take care of|you|yourself|a little|about|mom|those|days|uncle|aunt Take care of mom a little these days, uncle, aunt?

Zij beloofden het hem, glimlachend. They|promised|it|to him|smiling They promised him, smiling. Constance hield zich kalm, rustig. Constance|kept|herself||quiet Constance kept calm, quiet. Na haar stemmingen van zacht geluk, was er nu, na den twist met Jaap over den bijnaam, na wat uit dien twist verder gevolgd was - een neêrslachtigheid in haar, die zij niet uitte, die stil wroette in haar. After|her|moods|of|gentle|happiness|was|there|now|after|the|argument|with|Jaap|about|the|nickname|after|what|from|that|argument|further|followed|was|a|sadness|in|her|that|she|not|expressed|that|quietly|gnawed|in|her After her moods of gentle happiness, there was now, after the quarrel with Jaap about the nickname, after what had followed from that quarrel - a dejection in her, which she did not express, which was quietly rooting in her. Zij sprak er niet over, niet met Addy, niet met Paul, niet met Gerrit. She|spoke|about it|not|about|not|with|Addy|not|with|Paul|not|with|Gerrit She didn't talk about it, not to Addy, not to Paul, not to Gerrit. Zij besloot de neerslachtigheid diep in zich. She|decided|the|depression|deep|in|herself She decided dejection was deep within her.

Vader en zoon gingen, en de grootouders vonden groot geworden den kleinen jongen. Father|and|son|went||the|grandparents|found|grown|up|the|little|boy Father and son went, and the grandparents found grown the little boy. De grootmoeder dacht, dat die kindertjes, van die villa daar vlak bij, toch wat kinderachtig zouden zijn, als kameraadjes voor Adriaan. The|grandmother|thought|that|those|little children|from|that|villa|there|right|by|anyway|somewhat|childish|would|be|as|playmates|for|Adriaan The grandmother thought, that those little children, from that villa near there, would be somewhat childish after all, as companions for Adriaan. Zij zeide het als een teleurstelling, maar ook als een verwondering, en een bewondering, en hoewel Henri zei, dat Addy heel leuk spelen kon met het blonde troepje van zijn zwager Gerrit - al was het dan ook nog al vaderlijk - zond de oude vrouw toch maar geen boodschap naar de naburige villa. She|said|it|as|a|disappointment|but|also||a||and||||although|Henri|said|that|Addy|very|well|play|could|with|the|blonde|group|of|his|brother-in-law|Gerrit|although|was|it|then|also|still|quite|fatherly|sent|the|old|woman|nevertheless|but|no|message|to|the|neighboring|villa She said it as a disappointment, but also as an amazement, and an admiration, and although Henri said that Addy could play very nicely with his brother-in-law Gerrit's blond troop - even if it was then also already paternal - the old woman still did not send a message to the neighboring villa.

Het was mooi in Driebergen en Zeist en Van der Welcke genoot er te zijn en daar zij hunne fietsen hadden meêgenomen, maakten zij groote tochten... Alleen met zijn vader, sprak Van der Welcke zich meer en meer uit. It|was|beautiful|in|Driebergen|and|Zeist|and|Van|the|Welcke|enjoyed|there|to|be|and|there|they|their|bicycles|had|taken|made|they|great|trips|Only|with|his|father|spoke|Van|the|Welcke|himself|more|and|more|out It was beautiful in Driebergen and Zeist and Van der Welcke enjoyed being there and since they had taken their bicycles with them, they made great trips... Alone with his father, Van der Welcke spoke out more and more. Hij sprak over vroeger, nederig, als vroeg hij vergeving nog eens, aan dien strengen vader, hem, zoon, bijna bovenmenschelijk van zuivere deugd, van blaamloozen levenswandel. He|spoke|about|the past|humbly|as|asked||forgiveness|again|once|to|that|strict|father|him|son|almost|superhuman|of|pure|virtue|of|blameless|way of life He spoke of the past, humbly, as if asking forgiveness once more, to that stern father, him, son, almost superhuman of pure virtue, of blameless walk of life. Hij sprak over Rome, hij sprak zelfs over De Staffelaer, die nog leefde op zijn buiten bij Haarlem - een man zoo oud als zijn vader -; hij sprak over de laatste triestige jaren te Brussel, over hun beider verlangen naar Hollandsche lucht en Hollandsche menschen, naar hunne wederzijdsche familie vooral. He|spoke|about|Rome|he|spoke|even|about|The|Staffelaer|who|still|lived|at|his|estate|near|Haarlem|a|man|as|old|as|his|father|he|spoke|about|the|last|sad|years|in|Brussels|about||mutual|longing|for|Dutch|air|and|Dutch||for|their|mutual|family|especially He spoke of Rome, he even spoke of De Staffelaer, who was still alive in his country house near Haarlem - a man as old as his father -; he spoke of the last sad years in Brussels, of both of them longing for Dutch air and Dutch people, for their mutual family especially. Maar hij zeide ook, dat, hoe blijde hij was weêr te zien zijne ouders, hij meende, dat voor Constance dat terugzien der familie dikwijls eene teleurstelling was. But|he|said|also|that|how|happy|he|was|again|to|see|his|parents|he|believed|that|for|Constance|that|seeing again|of the|family|often|a|disappointment|was But he also said that as happy as he was to see his parents again, he felt that for Constance seeing the family again was often a disappointment. Al pratende voelde hij zich als de jongen, de student, de jonge man van vroeger, die ook veel met zijn vader gesproken had, met zijn vader alleen - zooals Addy nu sprak met hèm. While|talking|felt|he|himself|like|the|boy|the|student|the|young|man|of|earlier|who|also|much|with|his|father|spoken|had|with|his|father|alone|just as|Addy|now|spoke|with|him As he talked, he felt like the boy, the student, the young man of the past, who had also talked a lot with his father, with his father alone - just as Addy was talking to him now. Hij sprak van zijn kind en bekende, dat hij het verafgoodde, dat zij het verafgoodden beiden. He|spoke|of|his|child|and|admitted|that|he|it|idolized|that|they|it|idolized|both He spoke of his child and confessed, he idolized it, they both idolized it. De oude man, rustig rookende zijn pijp, luisterde toe, nieuw belang stellend in die jongere levens, de levens van zijn zoon en kleinzoon. The|old|man|calmly|smoking|his|pipe|listened|attentively|new|interest|placing|in|those|younger|lives|the|lives|of|his|son|and|grandson The old man, quietly smoking his pipe, listened on, taking new interest in those younger lives, the lives of his son and grandson. Hij voelde, de oude man, of hij iets terugvond van zijn zoon, maar hij voelde hem ook heel ver van zich staan, zonder liefde - en vreeze Gods. He|felt|the|old|man|if|he|something|found back|of|his|son|but|he|felt|him|also|very|far|from|himself|standing|without|love|and|fear|of God He felt, the old man, whether he was recovering something of his son, but he also felt him very far from him, without love - and fear of God.

Van der Welcke sprak door... En als van zelve, in deze biecht en bekentenis van zijn leven en zijne gedachten en gevoelens, vertelde hij, dat Addy getwist en gevochten had met zijn neef, van de praatjes in hun kring, en van het verdriet, dat zijn kind geleden had. from|the|Welcke|spoke|through|And|as|of|itself|in|this|confession|and|admission|of|his|life|and|his|thoughts|and|feelings|he told|he|that|Addy|had quarreled|and|fought|had|with|his|cousin|of|the|gossip|in|their|circle|and|of|the|sorrow|that|his|child||had Van der Welcke spoke on... And as if by himself, in this confession and confession of his life and his thoughts and feelings, he told, that Addy had quarreled and fought with his cousin, of the talk in their circle, and of the grief, which his child had suffered. Van zelve vertelde hij toen de weifeling, den strijd, de radeloosheid van Constance en van hemzelven, die hun kind zagen vertreuren in dat verdriet. From|himself|told|he|then|the|hesitation|the|struggle|the|despair|of|Constance|and|of|himself|who|their|child|saw|suffer|in|that|sorrow Naturally, he then recounted the wavering, the struggle, the desperation of Constance and himself, who saw their child suffering in that grief. En als geleidelijkweg, van zelve, bekende Van der Welcke eenvoudig, dat hij met zijn zoon gesproken had als met een man en zijn zoon de waarheid gezegd had, omtrent het verleden zijner beide ouders - opdat hij sterk kon staan, vooral, tegenover den laster der nijdige menschen. And|as|gradually|of|himself|admitted|Van|the|Welcke|simply|that|he|with|his|son|had spoken|had|as|with|a|man|and|his|son|the|truth|had said|had|about|the|past|of his|both|parents|so that|he|strong|could|stand|especially|against|the|slander|of the|envious| And gradually, of his own accord, Van der Welcke simply confessed that he had spoken to his son as a man and had told his son the truth about his parents' past - so that he could stand strong, especially, against the slander of angry people.

De oude man, rookende rustig, had rustig aangehoord, maar blij te luisteren naar de vertellende stem van zijn zoon. The|old|man|smoking|calmly|had|calmly|listened to|but|happy|to|listen|to|the|storytelling|voice|of|his|son The old man, smoking quietly, had listened quietly but gladly to his son's telling voice. Wat zijn zoon hem eerst had verteld, was hem vreemd: gedachte, gevoelen, ervaring uit een leven heel vreemd, en geheel van het zijne verschillend. What|his|son|to him|first|had|told|was|to him|strange|thought|feelings|experience|from|a|life|very|strange|and|completely|of|the|his|different What his son had first told him was strange to him: thought, feeling, experience from a life very strange, and entirely different from his own. Maar wat nu zijn zoon hem vertelde, deed hem weifelen of hij goed had gehoord. But|what|now|his|son|him|told|made|him|hesitate|whether|he|well|had|heard But what now his son told him made him waver whether he had heard right.

- Ik heb, zonder in onnoodige détails te vervallen, en met eerbied voor zijn jeugd, hem de waarheid, de geheele waarheid gezegd, ja. I|have|without|in|unnecessary|details|to|fall|and|with|respect|for|his|youth|him|the|truth|the|whole|truth|told|yes - I told him, without going into unnecessary details, and with respect for his youth, the truth, the whole truth, yes. Hij had verdriet, het kind, had leed, omdat hij niet wist, en sedert lijdt hij niet meer... He|had|sadness|the|child|had|suffering|because|he|not|knew|and|since|suffers|he|not|anymore He grieved, the child, suffered, because he did not know, and since then he does not suffer....

De oude man begreep, dat hij zuiver gehoord had. The|old|man|understood|that|he|clearly|heard|had The old man understood, that he had heard pure. Maar hij was zoo geschokt, dat hij niet spreken kon. But|he|was|so|shocked|that|he|not|speak|could But he was so shocked that he could not speak.

- Eenvoudigweg, zei Van der Welcke. Simply|said|Van|the|Welcke - Simply put, said Van der Welcke.

- Eenvoudigweg... herhaalde de oude man. simply|repeated|the|old|man - Simply put... the old man repeated.

En dien avond eerst, terugkomende op wat hem in een nooit gevoelde verbazing bezig hield uur aan uur, in die gesprekken met zijn zoon, vond hij meerdere woorden, zeide hij: - Neen, ik begrijp dat niet... Ik begrijp je niet, Henri. And|that|evening|first|returning|on|what|him|in|a|never|felt|astonishment|occupied|held|hour|on|hour|in|those|conversations|with|his|son|found|he|several|words|said|he|No|I|understand|that|not|I|understand|you|not|Henri And that evening, first returning to what had occupied him in a never-before-felt amazement hour after hour, in those conversations with his son, he found several words, he said: - No, I don't understand that... I don't understand you, Henri. Ik voel, dat er wel tusschen ons heen een heel, heel diepe kloof is. I|feel|that|there|indeed|between|us|through|a|very|very|deep|chasm|is I feel that there is indeed a very, very deep chasm between us. Ik voel wel, dat er in je noch liefde-, noch vreeze Gods is. I|feel|indeed|that|there|in|you|neither|love||fear|of God|is I do feel that there is neither love nor fear of God in you. Dat geheel en al in je leven, met je vrouw, met je kind, ontbreekt een godsdienstige richting. That|entirely|and|all|in|your|life|with|your|wife|with|your|child|lacks|a|religious|direction That completely and utterly, in your life, with your wife, with your child, there is a lack of religious direction. Het maakt me diep bedroefd. It|makes|me|deeply|sad It makes me deeply sad. Zóo had ik het me niet gedacht. so|had|I|it|myself|not|thought I had not thought of it this way. Ik had nog wel gedacht, dat je iederen dag God vergeving zoû vragen voor wat je eens hebt misdaan, aan jezelven, aan je ouders, aan die vrouw, aan haar man, aan de wereld, aan God. I|had|still|indeed|thought|that|you||day|God|forgiveness|would|ask|for|what|you|once|have|wronged|to|yourself|to|your|parents|to|that|woman|to|her|husband|to|the|world|to|God I had thought that you would ask God for forgiveness every day for what you once did wrong, to yourself, to your parents, to that woman, to her husband, to the world, to God. Zoo verstokt, zoo totaal berouwloos, zoo alleen betreurende je eigen geknakte leven en geknakte carrière, had ik je... Henri... niet gedacht. So|stifled|so|totally|unrepentant|so|only|regretting|your|own|broken|life|and|broken|career|had|I|you|Henri|not|thought So hardened, so completely unrepentant, so solely regretting your own broken life and broken career, I did not think of you... Henri... Ik kan alleen voor je bidden, en ik zàl voor je bidden, iederen dag... Maar ongeloof begrijp ik nog... Wat ik echter niet begrijp is, dat je... je zoon, een kind van veertien jaren, de ziel - eenvoudigweg - bederft door hem te vertellen je misdaad - eenvoudigweg - om hem niet langer te laten lijden... Zoo zijn je woorden, niet waar? I|can|only|for|you|pray|and|I|will|for|you|pray|every|day|But|disbelief|understand|I|still|What|I|however|not|understand|is|that|you|your|son|a|child|of|fourteen|years|the|soul|simply|corrupts|by|him|to|tell|your|crime|simply|in order to|him|not|longer|to|let|suffer|So|are|your|words|not|true I can only pray for you, and I will pray for you, every day... But I still understand disbelief... What I do not understand is that you... your son, a child of fourteen years, simply corrupts the soul by telling him your crime - simply - to no longer let him suffer... Such are your words, aren't they? Nu, als ik die woorden herhaal in mijzelven, en nog eens herhaal, en ze bedenk en bepeins... dan... begrijp ik ze niet. Now|if|I|those|words|repeat|in|myself|and|again|once|repeat|and|them|think about|and|ponder|then|understand|I|them|not Now, as I repeat those words to myself, and repeat them again, and think about them and ponder... then... I do not understand them. Dan begrijp ik je niet. Then|understand|I|you|not Then I do not understand you. Dan voel ik, dat je wel heel ver verwij- derd moet zijn van elk moreel gevoel, van elk besef van verplichting tegenover je kind, van alle vreeze Gods - om zoo te hebben kunnen doen, zoo te hebben kunnen spreken met je zoon - om hem niet langer te laten lijden, eenvoudigweg, - en ik vraag mij af: droom ik... waar ben ik... met wien spreek ik... Heb ik tegenover me mijn zoon, mijn kind, opgevoed door mij, en is, wat hij mij zegt, de waarheid, of een zinsbegoocheling... En als dan die zinsbegoocheling waarheid is, Henri, als je zoo ver afgedwaald ben van elk besef van moraal en vaderlijke verplichting - dan betreur ik dat diep, heel diep, dan staar ik daar in als in een afgrond, een afschuwelijkheid, en dan beken ik, dat ik je niet begrijp - en niets begrijp van deze wereld, dezen tijd, deze menschen, waarin en waarmeê wij NU leven... Then|feel|I|that|you|very|completely|far|removed|distant|must|be|from|every|moral|sense|of|every|awareness|of|obligation|towards|your|child|of|all|fear|of God|in order to|so|to|have|been able|do|so|to|have|been able|speak|with|your|son|in order to|him|not|longer|to|let|suffer|simply|and|I|wonder|myself|off|dream|I|where|am|I|with|whom|speak|I|have|I||||||||||and||||||||||delusion of the mind|and||||||||||||strayed||of|||||and||||regret||||||||||||||||horror|||||||||||||||||||||||we|NOW|live Then I feel that you must be very far removed from any moral sense, from any awareness of obligation towards your child, from all fear of God - to have been able to do this, to have been able to speak like this with your son - to not let him suffer any longer, simply - and I wonder: am I dreaming... where am I... with whom am I speaking... Do I have my son, my child, in front of me, raised by me, and is what he tells me the truth, or an illusion... And if that illusion is truth, Henri, if you have strayed so far from any sense of morality and paternal obligation - then I deeply regret that, very deeply, then I stare into it as into an abyss, a horror, and then I confess that I do not understand you - and do not understand anything of this world, this time, these people, in which and with whom we NOW live...

Langzaam, woord voor woord, had de oude man gesproken. Slowly|word|for|word|had|the|old|man|spoken Slowly, word for word, the old man had spoken.

- Vader, zei Henri. Father|said|Henri - Father, said Henri. Wij verschillen veel van elkaâr, en ik begrijp het: u, in uw groote goedheid en uw zuiver plichtsbesef van ouden man, kan niet begrijpen, hoe ik voel en denk en doe. We|differ|much|from|each other|and|I|understand|it|you|in|your|great|goodness|and|your|pure|sense of duty|of|old|man|can|not|understand|how|I|feel|and|think|and|act We differ greatly from each other, and I understand: you, in your great kindness and your pure sense of duty as an old man, cannot understand how I feel, think, and act. Toch heb ik Addy niet in zijn jeugd bezoedeld, geloof ik, en ik ben overtuigd, dat alleen een goede gedachte Constance en mij heeft ingegeven aan ons kind ons verleden nu al te zeggen en niet te wachten tot hij een paar jaar ouder is... Zeg mij, of u vindt, dat hij er uitziet als een kind, wiens verbeelding bezoedeld is. still|have|I|Addy|not|in|his|childhood|tainted|believe|I|and||||that||a||||||||||child|||||||||||||||||is|||||||||||||||| Yet I believe I did not tarnish Addy in his youth, and I am convinced that only a good thought prompted Constance and me to tell our child about our past now and not to wait until he is a few years older... Tell me, do you think he looks like a child whose imagination has been tarnished? Zeg mij, of niet, integendeel, u gelooft, dat hij een jongen is met een krachtigen geest, die alleen leed, omdat hij niet wist de waarheid, toen hij bespeurde den laster van de menschen - en nu, in de waarheid, sterk is, en zijn beide ouders lief heeft met zijn klare, open ziel, die niet weifelt meer, maar weet. Say|to me|or|not|on the contrary|you|believe|that|he|a|boy|is|with|a|strong|mind|who|only|suffered|because|he|not|knew|the|truth|when|he|perceived|the|slander|of|the||and|now|in|the|truth|strong|is|and|his|both|parents|loves|has|with|his|clear|open|soul|who|not|hesitates|anymore|but|knows Tell me, or rather, do you believe that he is a boy with a strong spirit, who only suffered because he did not know the truth when he perceived the slander of people - and now, in the truth, is strong, and loves both his parents with his clear, open soul, which no longer hesitates, but knows.

SENT_CWT:AFkKFwvL=6.56 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=3.88 en:AFkKFwvL openai.2025-02-07 ai_request(all=130 err=0.00%) translation(all=104 err=0.00%) cwt(all=2187 err=6.90%)