立即開始學習本課

DE KLEINE ZIELEN [tweede deel], Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 7

Was er dan waarlijk iets vaster geknoopt, nu eindelijk na jaren? Wat nog niet verbonden had kunnen worden toen op dien morgen, te Driebergen, werd het nu waarlijk als met banden dichter gestrikt, en duurde het alleen alles maar heel lang, jaren, en na jaren, nog maanden toe, om het alles wat zacht te laten worden, en wat weldadig... In deze stemming, van zelve, had Constance een zachteren toon in hare stem, en zij voelde zich zoowel kind tegenover die beide moeders, als oud geworden in zichzelve, in een sluimering van passies, en driften, en zenuwen... Zoû het dan zoo nu worden gaan met haar, met haar leven, in een zachtere opeenvolging der jaren, zij levende voor haar zoon... Zij vroeg het zich diep, bijna onbewust, af in hare ziel, en een weemoed vloot in haar vol, een weemoed om die beide oude moeders, om Henri, om zichzelve... Kwam dan zoo aan, dat wat naderde, met die nu zachtere jaren: de ouderdom... Zij was twee-en-veertig, zij was niet oud, maar naderde nu toch zoo, zacht, de ouderdom... En terwijl zij het zich afvroeg, in een weeke, weemoedige, passie-en driftlooze stemming, schemerde het heel vaag voor haar heen, als zoû zij nu oud worden, en, als had zij nooit geleefd... Nooit geleefd... Nooit geleefd... Het schemerde, o, zoo vaag, onvoldaanheid, in haar zachte voldaanheid... Nooit geleefd... Waarom, zij wist het niet, maar zij dacht heel even - een schaduw van gedachte - aan Gerrit, en aan Buitenzorg, zij beiden, broêrtje en zusje, kinderen, die speelden in de rivier... Het was of zij dat niet geweest was, dat meisje met de roode bloemen - of dat een ander meisje was geweest... Nooit geleefd... Maar hoe zoû zij moeten hebben gedaan, om te hebben geleefd, nu zij oud werd...? De ijdelheid, de bals, haar huwelijk, Rome, hun liaison, het schandaal... was dàt leven geweest... of zich vergissen, van vergissing op vergissing, drukte en driften om niets... Nu, nu was het gedaan... Zacht werd het wel, niet zoo bitter meer, en weldadiger, maar zij voelde het... zij had nooit geleefd...

Maar zij wist niet, hoe zij moest gedaan hebben om te voelen, dat zij geleefd had, en zij liet het vreemde gevoel wegdoezelen in de weemoedige zachtheid, omdat de kalmere weldadigheid er nu was, met de jaren, die grauw aanmistten. Zij zuchtte de vreemde gedachte weg, en zij dacht wel, dat het zoo had moeten zijn, en dat het niet anders gekund had, en dat zij toch nooit anders geweten zoû hebben... Nooit geleefd... Maar dan, om haar heen, hadden honderde vrouwen en mannen, nooit geleefd...! En nu schudde zij zich los uit die vreemde stemming en zacht, lachend, tevreden toch, weemoedig, zag zij, dat de tafel gedekt was, en vroeg zij de beide moeders aan het lunch te komen.

Mistten de jaren dan aan... werd zij dan oud, en werd het nu zacht... en weldadig... en had zij dan... nooit geleefd...?

- Dat vind ik nu zoo aardig toch, zeide zij; dat ik de beide mama's aan mijn tafel heb...

Hoofdstuk 7 Chapter Chapter 7

Was er dan waarlijk iets vaster geknoopt, nu eindelijk na jaren? Was|there|then|truly|something|more firmly|tied|now|finally|after|years Was there truly something more firmly tied now, finally after years? Wat nog niet verbonden had kunnen worden toen op dien morgen, te Driebergen, werd het nu waarlijk als met banden dichter gestrikt, en duurde het alleen alles maar heel lang, jaren, en na jaren, nog maanden toe, om het alles wat zacht te laten worden, en wat weldadig... In deze stemming, van zelve, had Constance een zachteren toon in hare stem, en zij voelde zich zoowel kind tegenover die beide moeders, als oud geworden in zichzelve, in een sluimering van passies, en driften, en zenuwen... Zoû het dan zoo nu worden gaan met haar, met haar leven, in een zachtere opeenvolging der jaren, zij levende voor haar zoon... Zij vroeg het zich diep, bijna onbewust, af in hare ziel, en een weemoed vloot in haar vol, een weemoed om die beide oude moeders, om Henri, om zichzelve... Kwam dan zoo aan, dat wat naderde, met die nu zachtere jaren: de ouderdom... Zij was twee-en-veertig, zij was niet oud, maar naderde nu toch zoo, zacht, de ouderdom... En terwijl zij het zich afvroeg, in een weeke, weemoedige, passie-en driftlooze stemming, schemerde het heel vaag voor haar heen, als zoû zij nu oud worden, en, als had zij nooit geleefd... Nooit geleefd... Nooit geleefd... Het schemerde, o, zoo vaag, onvoldaanheid, in haar zachte voldaanheid... Nooit geleefd... Waarom, zij wist het niet, maar zij dacht heel even - een schaduw van gedachte - aan Gerrit, en aan Buitenzorg, zij beiden, broêrtje en zusje, kinderen, die speelden in de rivier... Het was of zij dat niet geweest was, dat meisje met de roode bloemen - of dat een ander meisje was geweest... Nooit geleefd... Maar hoe zoû zij moeten hebben gedaan, om te hebben geleefd, nu zij oud werd...? What|yet|not|connected|had|been able to|be|when|on|that|morning|at|Driebergen|was|it|now|truly|as|with|bonds|tighter|tied|and|lasted|it|only|everything|but|very|long|years|and|after|years|still|months|additional|to|it|everything|somewhat|soft|to|let|become|and|somewhat|benevolent|In|this|mood|of|self|had|Constance|a|softer|tone|in|her|voice|and|she|felt|herself|as well as|child|towards|those|both|mothers|as|old|become|in|herself|in|a|slumber|of|passions|and|drives|and|nerves|Would|it|then|so|now|become|go|with|her|with|her|life|in|a|softer|succession|of|years|she|living|for|her|son|She|asked|it|herself|deeply|almost|unconsciously|wondered|in|her|soul|and|a|melancholy|floated|in|her|fullness|a|melancholy|for|those|both|old|mothers|for|Henri|for|herself|Came|then|so|to|that|what|approached|with|those|now|softer|years|the|old age|She|was||And||she|||old|||||so|||old age||||||asked|in|||melancholic|||driftless||dusk|||||her|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||even|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| What could not have been connected when that morning, in Driebergen, was now truly tied closer together, and it only took a long time, years, and after years, even months more, to let everything soften a bit, and become benevolent... In this mood, naturally, Constance had a softer tone in her voice, and she felt both like a child towards those two mothers, and aged within herself, in a slumber of passions, and drives, and nerves... Would it then go like this with her, with her life, in a softer succession of years, she living for her son... She deeply, almost unconsciously, wondered about it in her soul, and a melancholy flowed in her, a melancholy for those two old mothers, for Henri, for herself... Did it then come to this, that what approached, with those now softer years: old age... She was forty-two, she was not old, but now approached so gently, old age... And while she wondered about it, in a week, melancholic, passion-and-drive-free mood, it dimly shimmered for her, as if she would now grow old, and, as if she had never lived... Never lived... Never lived... It shimmered, oh, so vaguely, dissatisfaction, in her soft contentment... Never lived... Why, she did not know, but she thought for a moment - a shadow of thought - of Gerrit, and of Buitenzorg, both of them, little brother and sister, children who played in the river... It was as if she had not been that girl with the red flowers - or that another girl had been... Never lived... But how should she have done it, to have lived, now that she was growing old...? De ijdelheid, de bals, haar huwelijk, Rome, hun liaison, het schandaal... was dàt leven geweest... of zich vergissen, van vergissing op vergissing, drukte en driften om niets... Nu, nu was het gedaan... Zacht werd het wel, niet zoo bitter meer, en weldadiger, maar zij voelde het... zij had nooit geleefd... The|vanity|the|balls|her|marriage|Rome|their|liaison|the|scandal|was|that|life|had been|or|oneself|to be mistaken|from|mistake|upon|mistake|pressures|and|drives|for|nothing|Now|now|was|it|done|Soft|became|it|well|not|so|bitter|more|and|more benevolent|but|she|felt|it|she|had|never|lived The vanity, the balls, her marriage, Rome, their affair, the scandal... had that been life... or to be mistaken, from mistake to mistake, pressures and drives for nothing... Now, now it was over... It became soft, not so bitter anymore, and more benevolent, but she felt it... she had never lived...

Maar zij wist niet, hoe zij moest gedaan hebben om te voelen, dat zij geleefd had, en zij liet het vreemde gevoel wegdoezelen in de weemoedige zachtheid, omdat de kalmere weldadigheid er nu was, met de jaren, die grauw aanmistten. But|she|knew|not|how|she|should|done|have|to|to|feel|that|she|lived|had|and|she|let|the|strange|feeling|fade away|in|the|wistful|softness|because|the|calmer|benevolence|there|now|was|with|the|years|that|gray|were missing But she did not know how she should have felt that she had lived, and she let the strange feeling fade away in the melancholic softness, because the calmer benevolence was now there, with the years that misted gray. Zij zuchtte de vreemde gedachte weg, en zij dacht wel, dat het zoo had moeten zijn, en dat het niet anders gekund had, en dat zij toch nooit anders geweten zoû hebben... Nooit geleefd... Maar dan, om haar heen, hadden honderde vrouwen en mannen, nooit geleefd...! She|sighed|the|strange|thought|away|and|she|thought|indeed|that|it|so|had|had to|be|and|that|it|not|differently|could|had|and|that|she|still|never|differently|known|would|have|Never|lived|But|then|around|her|around|had|hundreds|women|and|men|never|lived She sighed the strange thought away, and she thought that it had to be this way, and that it could not have been otherwise, and that she would have never known differently... Never lived... But then, around her, hundreds of women and men, never lived...! En nu schudde zij zich los uit die vreemde stemming en zacht, lachend, tevreden toch, weemoedig, zag zij, dat de tafel gedekt was, en vroeg zij de beide moeders aan het lunch te komen. And|now|shook|she|herself|free|from|that|strange|mood|and|softly|laughing|content|nevertheless|wistfully|saw|she|that|the|table|set|was|and|asked|she|the|both|mothers|to|the|lunch|to|come And now she shook herself free from that strange mood and softly, laughing, still satisfied, melancholic, she saw that the table was set, and she asked both mothers to come to lunch.

Mistten de jaren dan aan... werd zij dan oud, en werd het nu zacht... en weldadig... en had zij dan... nooit geleefd...? missed|the|years|then|to|became|she|then|old|and|became|it|now|soft|and|benevolent|and|had|she|then|never|lived Did the years then miss... did she then grow old, and was it now soft... and benevolent... and had she then... never lived...?

- Dat vind ik nu zoo aardig toch, zeide zij; dat ik de beide mama's aan mijn tafel heb... That|find|I|now|so|nice|after all|said|she|that|I|the|both|moms|at|my|table|have - I find that so nice, she said; that I have both mothers at my table...

SENT_CWT:AFkKFwvL=14.54 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=3.35 en:AFkKFwvL openai.2025-02-07 ai_request(all=13 err=0.00%) translation(all=10 err=0.00%) cwt(all=567 err=22.05%)