The youngest robot-maker is only a teenager! | Dimitris Chatzis | TEDxKavala
Μετάφραση: Konstantina Karezi Επιμέλεια: Chryssa Takahashi
Τον τελευταίο καιρό ακούω παντού σχόλια
για τους κινδύνους που κρύβει το διαδίκτυο,
κυρίως για τα παιδιά.
Έτσι είναι, κίνδυνοι υπάρχουν παντού
και ακόμη περισσότεροι στον ψηφιακό κόσμο του Ίντερνετ, αλλά εγώ, με τη βοήθειά του, έφτιαξα αυτό.
(Χειροκρότημα)
Και το έφτιαξα γιατί το Ίντερνετ είναι μια ανεξάντλητη πηγή γνώσης. Ελπίζω, μέσα από τη σύντομη ιστορία που θα σας πω, να σας πείσω για αυτό.
Όταν μιλάμε για ρομπότ,
όλοι σκεφτόμαστε μια μηχανή που μιμείται τον άνθρωπο,
βγαλμένη μέσα από τις ταινίες του «Star Wars», του «Terminator» και πολλές άλλες.
Πόσοι από εσάς έχουν δει τέτοιες ταινίες όταν ήταν μικροί;
Ας σηκώσουν το χέρι τους.
(Γέλια)
Έτσι λοιπόν κι εγώ, όταν ήμουν έντεκα χρονών, είδα την ταινία «Real Steel», όπου τεράστια ρομπότ πάλευαν μέσα σε ρινγκ με τη βοήθεια ανθρώπινων χειρισμών.
(Βίντεο)
Και παρά τις εντυπωσιακές σκηνές, όπως είδατε, η σκηνή που μου έκανε «κλικ» ήταν αυτή.
(Βίντεο)
Δεν είναι χορευτικό.
Λέγεται «shadow mode» και μόλις το είδα, να πω την αλήθεια, έπαθα πλάκα.
Κατευθείαν, ρώτησα τον πατέρα μου
αν κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει στην πραγματικότητα.
Η απάντησή του ήταν «Ναι».
Και κάπου εκεί ξεκίνησε ένας άλλος κόσμος για εμένα.
Από την επόμενη μέρα μπήκα στο Ίντερνετ
και ψάχνοντας tutorials, φόρουμ, YouTube, Βικιπαίδεια,
και πολλές άλλες ιστοσελίδες που είχαν να κάνουν με ρομπότ,
ανακάλυψα τον μικροελεγκτή «Αrduino».
Παίζοντας, τελικά, με αυτόν, κατάφερα στην έκτη δημοτικού
να είμαι ένας περήφανος κατασκευαστής ρομποτικού βραχίονα.
Θέλω να σας πω ότι τίποτα από όλα αυτά δεν κάναμε στο σχολείο, παρ' όλο που όλα ήταν ελεύθερα στον ψηφιακό κόσμο -
ακόμη και με τη μικρή μου ηλικία,
από το δωμάτιό μου και τα λίγα Αγγλικά που ήξερα.
Από το ένα βίντεο στο άλλο, κατέληξα να μάθω και για το «3D Printing»,
που, φυσικά ήταν το κλειδί για να γίνει το όνειρο μου πραγματικότητα
ή έτσι νόμιζα μέχρι τότε,
γιατί με τόσα χρήματα δεν κάνεις και πολλά πράγματα.
Όταν μάζεψα το ποσό που ίσα-ίσα έφτανε για έναν 3D εκτυπωτή «made in China», ήρθε στο σπίτι μου αυτό.
Ένα κουτί με εκατοντάδες βίδες, παξιμάδια, σακουλάκια με πραγματάκια, ροδελίτσες,
από ‘δω τα ηλεκτρονικά, από ‘κει οι κινητήρες και...
«Θεέ μου, ένα χάος»
Και χωρίς οδηγίες.
Μπορώ να πω, όμως, ότι ήμουν περισσότερο ενθουσιασμένος παρά αγχωμένος,
ίσως γιατί είχα και τη σιγουριά του μπαμπά,
που, για να πούμε την αλήθεια, εκείνη τη στιγμή είχε παγώσει.
Μπήκα και πάλι στο Ίντερνετ και πάτησα «how to build»
και την ονομασία του εκτυπωτή που είχα παραγγείλει, RepRap,
μήπως και βρω κάτι να με βοηθήσει -
τέλος πάντων, από κάπου να ξεκινήσω.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πώς ένιωσα όταν είδα 3.500 αποτελέσματα.
Ήταν τεράστια ανακούφιση για μένα,
που σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών ήθελα να ασχοληθώ με μια τόσο νέα τεχνολογία
και σχεδόν άγνωστη στην Ελλάδα.
Παρόλα αυτά, η συνέχεια είχε πολλά εμπόδια
και πρώτα απ' όλα τεχνικά
-από καλιμπράρισμα κινητήρων και αμπέρ τροφοδοσίας
μέχρι ευθυγράμμιση βάσης και ρύθμιση ταχύτητας εκτύπωσης-
που δεν ήξερα καν τι σημαίνουν όλα αυτά.
Εκτός απ' αυτά, να φανταστείτε, η συσκευή δεν είχε ούτε κουμπί «on/off»,
ούτε είχα κάποια υποστήριξη από κάποια εταιρεία
για να μου πει πώς θα ανοίξει αυτή η συσκευή.
Έπρεπε να βρω από μόνος μου, πάλι,
ότι ανοίγει από το λειτουργικό του μέσω του υπολογιστή.
Στη συνέχεια είχα και τις αποτυχημένες εκτυπώσεις.
Εκτυπώσεις «κανταΐφι» όπως τις λέω εγώ. (Γέλια)
Είχα και διακοπές ρεύματος αλλά και πολλά πολλά προβλήματα
με τα πλαστικά που μου έβγαιναν από τον εκτυπωτή. Δεν το κρύβω ότι είχα κουραστεί αρκετά
και πολλές φορές ευχήθηκα το επόμενο πρόβλημα να λυθεί από μόνο του.
Μετά, όμως, από όλη αυτή την προσπάθεια,
κατάλαβα πόσο πολύτιμη ήταν η γνώση που αποκτούσα σιγά-σιγά και μέρα με τη μέρα. Με θετική ενέργεια και επιμονή, λοιπόν, κατασκεύασα τον δικό μου 3D εκτυπωτή.
Λιτός, αλλά παράλληλα εξοπλισμένος με ό,τι νέο κυκλοφορούσε στο διαδίκτυο, όπως νέα κεφαλή εκτύπωσης από την Ολλανδία,
νέα θερμαινόμενη βάση, αξιόπιστο και χειροποίητο τροφοδοτικό
και πολλές αναβαθμίσεις και προσωπικές μου ιδέες.
Και γιατί όλα αυτά;
Γιατί έπρεπε να συναγωνιστώ εκτυπωτές πολλών χιλιάδων ευρώ του εξωτερικού
και πιστεύω ότι είχα πετύχει μια πάρα πολύ καλή ποιότητα,
τόσο στην εκτύπωση όσο και στην ακρίβεια.
Τώρα ήμουν έτοιμος λοιπόν
και όταν ξεκίνησαν τα πρώτα κομμάτια του «Trοοpy»
να εκτυπώνονται το ένα μετά το άλλο,
έφερνα και την εικόνα από την ταινία στο μυαλό μου και γέμιζα πάντα με πάθος. Είχα μετατρέψει το σαλόνι του σπιτιού μου σε εργαστήριο -όπως το βλέπετε- και σαν μην έφτανε αυτό, είχαμε και τον ενοχλητικό ήχο των κινητήρων
να γίνεται πολλές φορές αφορμή για καβγαδάκια με τη μητέρα μου. (Ήχος από κινητήρες)
Κάθε μέρα έπρεπε να εκτυπωθούν τουλάχιστον δύο κομμάτια,
με μέσο χρόνο εκτύπωσης τέσσερις ώρες περίπου το καθένα,
έτσι ώστε μέσα σε έναν χρόνο να είναι έτοιμα τα πεντακόσια μέρη
που αποτελούνταν το ρομπότ.
Χρειαζόμουν επίσης κι ένα χιλιόμετρο πλαστικού abs.
Όμως αυτό ήταν το λιγότερο.
Έπρεπε να βλέπω πάρα πολλές ώρες βίντεο στο YouTube
και να παρακολουθώ σχετικές ιστοσελίδες και εκτός από αυτό,
να πειραματίζομαι και να συναρμολογώ,
έτσι ώστε να λειτουργήσουν όλα τα μέρη του ρομπότ σωστά.
Μέρη δύσκολα σε συναρμολόγηση και απαιτητικά σε ακρίβεια.
Ο «Τrοοpy» πρέπει να κάνει όλες τις ανθρώπινες κινήσεις
με τη βοήθεια 28 κινητήρων,
να τροφοδοτηθεί με τουλάχιστον 30 αμπέρ,
να βλέπει και να σε παρακολουθεί μέσω βιντεοκάμερας υψηλής ανάλυσης,
να μαθαίνει νέες κινήσεις με το «Xbox Kinect»,
και να σου μιλάει από τα στερεοφωνικά του ηχεία.
Έπρεπε να μάθω πώς θα λειτουργήσουν όλα αυτά
και ως ανεξάρτητες μονάδες και μαζί, συνδυαστικά,
για τις πολύπλοκες κινήσεις του «Trοοpy»
και να τα κάνω, τέλος πάντων, να λειτουργήσουν.
Υπήρξαν πάρα πολλές αποτυχίες και καταστροφές υλικών,
όπως έσπαζαν γρανάζια λόγω βάρους ή καίγονταν κινητήρες λόγω υπερφόρτωσης, που μεγάλωναν το κόστος και τον χρόνο κατασκευής
και ταυτόχρονα μείωναν και τις ελπίδες και την αισιοδοξία μου.
Όμως, το Ίντερνετ δίπλα μου, ανεξάντλητο, να μου δείχνει ό,τι του ζητάω
και να μου δίνει τα εφόδια για να συνεχίσω το επόμενο βήμα
και στα πιο δύσκολα, οι φίλοι στα φόρουμ,
να μου δίνουν πολύ χρήσιμες συμβουλές και ιδέες με τις απαντήσεις τους.
Όσο διασκεδαστικό, λοιπόν, είναι για κάποιον να ασχοληθεί,
να παίξει με ένα ρομπότ για την ακρίβεια,
τόσο κι ακόμη περισσότερο διασκεδαστικό είναι να ασχοληθεί με την κατασκευή του.
Απλά είναι μια δύσκολη διασκέδαση.
Ο σχεδιασμός, η κατασκευή,
o προγραμματισμός και η δοκιμή ενός ρομπότ,
κατάλαβα ότι είναι ένας συνδυασμός της φυσικής, της μηχανολογίας, της ηλεκτρολογίας, της μηχανικής, των μαθηματικών και βεβαίως της πληροφορικής.
Όμως, όλη αυτή η γνώση, μου προσφέρθηκε ελεύθερα
και με τον πιο διασκεδαστικό τρόπο και όχι με εξετάσεις και διαγωνίσματα. Κι όλα αυτά, πάντα με τον εκδημοκρατισμό της γνώσης,
που μπορεί να κάνει τα όνειρα ενός παιδιού που βλέπει μια ταινία πραγματικότητα.
Που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα στην εκπαίδευση
με την εφαρμογή νέων εκπαιδευτικών συστημάτων,
όπου τα παιδιά θα παίρνουν πρωτοβουλίες
και θα μαθαίνουν κάνοντας πράγματα και όχι αποστηθίζοντας γνώση. Ή τουλάχιστον, αυτό θα ήθελα εγώ, περισσότερο από αυτό μόνος μου.
Μαζί με το κίνημα των «maker» και όλους τους «do it yourself» δημιουργούς,
που είναι εκατομμύρια σήμερα σε όλο τον κόσμο,
έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο ρεύμα,
ώστε πολλοί να μιλούν για την επόμενη βιομηχανική επανάσταση. Γι' αυτό, η ευκαιρία είναι εδώ.
Μέσα από τα εκατομμύρια «how to» βίντεο στο YouTube
και την τεράστια πληροφόρηση της Βικιπαίδεια,
μπορούμε να γίνουμε οι επόμενοι εφευρέτες, δημιουργοί, καινοτόμοι,
και τέλος πάντων αυτοί οι πρωταγωνιστές της κοινωνίας του μέλλοντος.
Εξ άλλου είμαστε και απόγονοι του πολυμήχανου Οδυσσέα
και μπορούμε να κάνουμε θαυμάσια πράγματα όταν θέλουμε, όπως αυτό.
(Χειροκρότημα)
Τολμήστε, λοιπόν, όλοι.
Χρησιμοποιήστε τη γνώση και κάνετε τα όνειρα σας πραγματικότητα.
Βρίσκεται μόνο ένα «κλικ» μακριά. Σας ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα)
