2. Bölüm - IX (c)

Tüm İç Parti üyeleri yaklaşmakta olan bu zafere yürekten inanırlar. All Inner Party members wholeheartedly believe in this impending victory. Zafer ya giderek daha fazla toprak ele geçirip böylece olağanüstü bir güç üstünlüğü oluşturarak ya da yeni ve karşı durulmaz bir silah keşfederek elde edilecektir. Victory will be achieved either by seizing more and more territory and thus establishing an extraordinary power superiority, or by discovering a new and irresistible weapon. Yeni silah arayışları aralıksız sürmektedir ve yaratıcı düşünceye yatkın beyinlerin at oynatabildiği pek az etkinlikten biridir. The search for new weapons continues unabated, and it is one of the few activities in which creative minds can play horses. Bugün Okyanusya'da, eski anlamıyla Bilim, yok olmanın eşiğine gelmiş bulunmaktadır. In Oceania today, Science in its old sense is on the verge of extinction. Yenisöylem'de, "Bilim"i karşılayan tek bir sözcük yoktur. There is not a single word for "Science" in Newspeak. Geçmişin tüm bilimsel başarılarının dayandığı deneysel düşünce yöntemi, İngsos'un en temel ilkelerinin karşısındadır. The experimental method of thought, on which all the scientific achievements of the past are based, is against the most basic principles of Ingsos. Dahası, teknolojik ilerleme bile, ancak ürünleri insan özgürlüğünün daraltılmasında kullanılabiliyorsa gerçekleşir. Moreover, even technological progress will only happen if its products can be used to curtail human freedom. Dünya, tüm yararlı uğraşlarda ya yerinde saymakta ya da geriye gitmektedir. The world is either stalling or going backwards in all useful pursuits. Kitaplar makineler tarafından yazılırken, tarlalar atların çektiği sabanlarla sürülmektedir. Fields are plowed with plows pulled by horses, while books are written by machines. Ne var ki, yaşamsal önem taşıyan konularda –açıkçası, savaş ve güvenlik casusluğu gibi konularda– deneysel yaklaşım hâlâ özendirilmekte ya da en azından hoş görülmektedir. However, on vital issues—obviously, such as war and security espionage—experimental approaches are still encouraged or at least tolerated. Parti'nin iki hedefi, tüm yeryüzünü fethetmek ve her türlü bağımsız düşünme olasılığını tümden yok etmektir. The Party's two goals are to conquer the entire earth and to completely destroy any possibility of independent thinking. O yüzden, Parti'nin çözmeye çalıştığı iki büyük sorun vardır. So there are two big problems the Party is trying to solve. Bunlardan biri, bir insanın ne düşündüğünün kendisinden habersiz nasıl okunabileceği; öbürü de, yüz milyonlarca insanın önceden uyarılmadan birkaç saniye içinde nasıl öldürülebileceğidir. One of them is how a person can be read without knowing what he is thinking; the other is how hundreds of millions of people can be killed in a matter of seconds without warning. Bugün yapılmakta olan bilimsel araştırmaların konusu budur. This is the subject of scientific research being conducted today. Günümüzün bilimcisi, ya insanların yüz ifadelerinin, el kol hareketlerinin ve ses tonlarının anlamını kılı kırk yararcasına inceleyen ve uyuşturucuların, şok tedavisinin, hipnozun ve fiziksel işkencenin doğruyu söyletme etkilerini sınayan bir psikologla sorgulamacının bir karışımıdır ya da uzmanlık alanının yalnızca insanların canını almayla ilgili dallarıyla uğraşan bir kimyacı, fizikçi ya da biyolog. The scientist today is either a mix of psychologist and interrogator who meticulously examines the meaning of people's facial expressions, gestures, and tones of voice and tests the truth-telling effects of drugs, shock therapy, hypnosis, and physical torture, or he's just a mix of psychologists and interrogators in the areas of his specialty dealing with taking people's lives. chemist, physicist or biologist. Uzmanlardan oluşan ekipler, Barış Bakanlığı'nın koskocaman laboratuvarlarında ve Brezilya ormanları, Avustralya çölleri ya da Antarktika'nın yitik adalarındaki gizli deney istasyonlarında, bıkıp usanmadan çalışmaktadır. Teams of experts work tirelessly in the vast laboratories of the Ministry of Peace and in secret testing stations in the Brazilian jungles, Australian deserts or lost islands of Antarctica. Bazıları geleceğin savaşlarının lojistiğini planlamakta; bazıları her geçen gün daha büyük tepkili bombalar, gittikçe daha güçlü patlayıcılar ve gittikçe daha delinmez zırhlı levhalar geliştirmekte; bazıları koca kıtaların tekmil bitki örtüsünü yok edebilecek miktarlarda yeni ve daha ölümcül gazların, çözünür zehirlerin ya da her türlü antikora karşı bağışıklık kazanmış hastalık mikroplarının nasıl üretilebileceğini araştırmakta; bazıları suyun altında ilerleyen bir denizaltı gibi toprağın altında gidebilecek bir araç ya da bir yelkenli gibi hiçbir üsse bağımlı olmadan uçabilecek bir uçak üretmek için uğraşmakta; bazıları güneş ışınlarını uzayda binlerce kilometre uzaklıkta asılı duran merceklerde odaklandırmak ya da yeryüzünün merkezindeki ısıyı çekip sızdırarak yapay depremler ve deprem dalgaları oluşturmak gibi daha da uzak olasılıkları mümkün kılmaya çalışmaktadırlar. Some are planning the logistics of future wars; some are developing larger and larger reactive bombs, more and more powerful explosives, and more and more impenetrable armored plates; some are exploring how to produce new and more deadly gases, soluble poisons, or pathogens immune to any kind of antibody, in quantities capable of destroying entire continents of vegetation; some are trying to produce a vehicle that can go under the ground, like a submarine moving under water, or an airplane that can fly without being dependent on any base, like a sailboat; some try to open up even more distant possibilities, such as focusing the sun's rays on lenses suspended thousands of kilometers away in space, or drawing and leaking heat from the center of the earth to create artificial earthquakes and seismic waves.

Gel gör ki, bu projelerin hiçbiri azıcık olsun gerçekleşmediği gibi, üç süper-devletten hiçbiri öbürleri üzerinde belirgin bir üstünlük kuramamaktadır. However, none of these projects has materialized in the slightest, and none of the three super-states has a clear advantage over the others. Daha da ilginci, üç devletin de daha şimdiden, bugünkü araştırmalarıyla keşfedileceklerinden çok daha güçlü bir silaha, atom bombasına sahip olmasıdır. What is even more interesting is that all three states already have a much more powerful weapon, the atomic bomb, than will be discovered by their current research. Parti, her zaman yaptığı gibi, bu buluşu kendine mal etmeye çalışsa da, atom bombaları ilk kez bin dokuz yüz kırklarda ortaya çıkmış, on yıl kadar sonra da ilk kez geniş çaplı olarak kullanılmıştır. Although the party, as it always does, tries to make this invention its own, atomic bombs first appeared in the nineteen forties and were used widely for the first time in a decade or so. O sıralar özellikle Avrupa Rusyası, Batı Avrupa ve Kuzey Amerika'daki sanayi merkezlerine yüzlerce bomba bırakılmıştır. At that time, hundreds of bombs were dropped on industrial centers, especially in European Russia, Western Europe and North America. Sonunda, bütün ülkelerin egemen kesimleri, birkaç atom bombası daha atılacak olursa düzenli toplumun ortadan kalkacağını, dolayısıyla iktidarlarının son bulacağını anlamak zorunda kalmışlardır. In the end, the ruling sections of all countries had to understand that if a few more atomic bombs were dropped, the orderly society would disappear and therefore their power would come to an end. O günden sonra, hiçbir resmi anlaşma yapılmadığı gibi, böyle bir anlaşmanın sözü bile edilmemiş olmasına karşın, tek bir bomba bile atılmamıştır. Since that day, no formal agreement has been made and not a single bomb has been dropped, although such an agreement has not even been mentioned. Üç devlet de atom bombası üretmeyi sürdürmekte ve önünde sonunda kullanma fırsatını bulacağına inanarak bir yerlere yığmaktadır. All three states continue to produce atomic bombs and pile them up, believing that they will eventually find the opportunity to use them. Bu arada, savaş sanatının son otuz kırk yıldır pek fazla değiştiği söylenemez. By the way, it cannot be said that the art of war has changed much in the last thirty or forty years. Gerçi helikopterler eskisinden daha çok kullanılmaktadır, bombardıman uçaklarının yerini büyük ölçüde güdümlü füzeler almıştır, kolay batırılabilen savaş gemileri ise yerini, batırılması nerdeyse olanaksız Yüzen Kalelere bırakmıştır; ama bunun dışında pek az gelişme olmuştur. Although helicopters are used more often than before, bombers have been largely replaced by guided missiles, and easy-to-sink warships have been replaced by Floating Fortresses that are almost impossible to sink; but other than that, little progress has been made. Tanklar, denizaltılar, torpiller, makineli tüfekler, hatta tüfekler ve el bombaları hâlâ kullanılmaktadır. Tanks, submarines, torpedoes, machine guns, even rifles and grenades are still used. Bitmek bilmeyen kıyımların gazetelerde yer almasına, tele-ekranlarda gösterilmesine karşın, birkaç haftada yüz binlerce, hatta milyonlarca insanın can verdiği eski savaşların amansız çarpışmaları bir daha asla tekrarlanmamıştır. Despite the endless atrocities being featured in the newspapers and shown on the tele-screens, the brutal battles of the old wars, in which hundreds of thousands or even millions of people died in a few weeks, were never repeated.

Üç süper-devletten hiçbiri, ağır bir bozguna uğrama riski taşıyan bir harekâta girişmez. None of the three superpowers undertakes an operation that risks a heavy defeat. Geniş çaplı bir harekâta kalkışılacaksa da, bu genellikle bir müttefike baskın yapmak biçiminde olur. If a large-scale operation is to be attempted, this is usually in the form of raiding an ally. Üç devletin izlediği ya da izler gibi göründüğü strateji aynıdır. The strategy that the three states follow, or seem to follow, is the same. Plan, çarpışmalar, pazarlıklar ve iyi zamanlanmış ihanetleri bir arada yürüterek, rakip devletlerden birini tümüyle kuşatan bir üs çemberi oluşturmak, sonra da o devletle bir dostluk antlaşması imzalayarak her türlü kuşkuyu gidermek üzere yıllarca barış içinde kalmaktır. The plan is to combine skirmishes, bargains, and well-timed betrayals to form a base circle that completely encircles one of the rival states, and then to stay at peace for years to clear any doubt by signing a friendship treaty with that state. Bu süre boyunca tüm stratejik noktalarda toplanacak atom bombası yüklü roketler, en sonunda aynı anda ateşlenecek ve düşmana karşılık verme olanağı tanınmayacaktır. During this time, rockets loaded with atomic bombs, which will be collected at all strategic points, will eventually be fired simultaneously and the enemy will not be given the opportunity to respond. İşte o zaman öteki süper-devletle bir dostluk antlaşması imzalanarak yeni bir saldırıya hazırlanılacaktır. That's when a friendship treaty with the other super-state will be signed and a new attack will be prepared. Bu tertip, söylemeye bile gerek yok ki, gerçekleşmesi olanaksız bir hayaldir. This arrangement, needless to say, is an impossible dream. Kaldı ki, Ekvator ve Kutup çevresindeki tartışmalı bölgeler dışında hiçbir yerde çarpışma olmamaktadır; düşman topraklarının istilasına hiçbir zaman girişilmemektedir. Moreover, there is no collision anywhere except in the disputed areas around the Equator and the Pole; An invasion of enemy territory is never attempted. Süper-devletler arasındaki sınırların bazı yerlerde değişken olmasının nedeni de budur. This is why the boundaries between superstates are variable in some places. Örneğin, Avrasya, coğrafi olarak Avrupa'nın bir parçası olan Britanya Adaları'nı kolayca ele geçirebilirdi ya da buna karşılık, Okyanusya'nın sınırlarını Ren nehrine, hatta Vistül nehrine kadar genişletmesi hiç de zor olmazdı. For example, Eurasia could easily have conquered the British Isles, which is geographically part of Europe, or, conversely, it would not be difficult for Oceania to extend its borders to the Rhine or even the Vistula. Ama bu da, bütün tarafların hiç dile getirmedikleri halde bağlı kaldıkları kültürel bütünlük ilkesini çiğnemek olurdu. But that would be violating the principle of cultural integrity, which all parties adhere to without ever expressing it. Okyanusya bir zamanlar Fransa ve Almanya diye bilinen bu bölgeleri ele geçirecek olsaydı, orada yaşayanların kökünü kazımak gibi çok güç bir işe kalkışmak ya da teknik gelişme açısından aşağı yukarı Okyanusya'nın düzeyine ulaşmış yüz milyonluk bir nüfusu özümlemek zorunda kalacaktı. If Oceania were to seize these regions that were once known as France and Germany, it would have to undertake the very difficult task of uprooting its inhabitants, or assimilating a population of one hundred million, roughly on the level of Oceania in terms of technical development. Üç süper-devlet de aynı sorunla karşı karşıyadır. All three super-states face the same problem. Yapıları gereği, savaş tutsakları ve renkli kölelerle belirli ilişkiler dışında, yabancılarla kesinlikle hiçbir bağlantı kurmamaları gerekmektedir. By their very nature, they are required to have absolutely no contact with strangers, except for certain relations with prisoners of war and colored slaves. O andaki resmi müttefike bile her zaman büyük bir kuşkuyla bakılmaktadır. Even the current official ally is always viewed with great suspicion. Sıradan bir Okyanusya yurttaşının, savaş tutsakları dışında, bir Avrasya ya da Doğuasya yurttaşını görme olanağı bile olmadığı gibi, yabancı dil öğrenmesi de yasaktır. An ordinary Oceanian citizen is not even allowed to see a Eurasian or Eastasian citizen, except as a prisoner of war, and is forbidden to learn a foreign language. Yabancılarla bağlantı kurmasına izin verilirse, onların da kendisi gibi birer beniâdem olduklarını ve kendisine anlatılanların çoğunun yalan olduğunu anlayabilir. If he is allowed to have contact with strangers, he may realize that they are just like him, and that most of what he is told is false. İçinde yaşadığı kapalı dünyanın duvarları yıkılabilir ve maneviyatının bağlı olduğu korku, nefret ve üstünlük duygusu yerle bir olabilir. The walls of the closed world in which he lives may collapse, and the fear, hatred and superiority that his spirituality depends on may collapse. O yüzden, İran, Mısır, Cava ya da Seylan sık sık el değiştirse de, üç süper-devlet, ana sınırlardan içeriye bombalardan başka bir şeyin asla girmemesi gerektiğinin farkındadır. So, whether Iran, Egypt, Java or Ceylon change hands frequently, the three superpowers are aware that nothing but bombs should never enter their main borders.

Bunun altında, hiçbir zaman seslendirilmeyen, ama söylenmeden anlaşılan ve göz önünde tutulan bir gerçek yatmaktadır: Yaşam koşulları üç süper-devlette de birbirinin aynıdır. Underlying this lies a truth that has never been voiced, but is implicitly understood and taken into account: the living conditions are the same in all three super-states. Okyanusya'daki egemen felsefenin adı İngsos'tur; Avrasya'da buna Neo-Bolşevizm denir; Doğusya'da ise bunun Ölüme Tapınma diye çevirebileceğimiz, ama belki Özünden Geçmek de diyebileceğimiz Çince bir adı vardır. The dominant philosophy in Oceania is called Ingsos; In Eurasia it is called Neo-Bolshevism; In Eastsia it has a Chinese name, which we can translate as Death Worship, but perhaps also as Passing Through. Bir Okyanusya yurttaşının öteki iki felsefenin ilkelerini öğrenmesine izin verilmez, tam tersine o ilkeleri ahlâk ve sağduyuya yöneltilmiş barbarca saldırılar olarak lanetlemesi istenir. An Oceanian citizen is not allowed to learn the principles of the other two philosophies, but is asked to condemn them as barbaric attacks on morality and common sense. Aslında bu üç felsefenin birbirinden pek farkı olmadığı gibi, destekledikleri toplum düzenleri arasında da hiçbir fark yoktur. In fact, these three philosophies are not much different from each other, and there is no difference between the social orders they support. Her yerde aynı piramit yapısı, yarı kutsal bir öndere tapınma, sürekli savaşa dayanan ve sürekli savaşa hizmet eden bir ekonomi söz konusudur. There is the same pyramid structure everywhere, the worship of a semi-sacred leader, an economy based on constant warfare and in the service of constant war. Dolayısıyla, üç süper-devlet birbirinin topraklarını fethedemeyeceği gibi, bundan bir yarar da sağlayamaz. Therefore, the three super-states cannot conquer each other's territory, nor can they benefit from it. Tam tersine, birbirleriyle çatışmayı sürdürdükleri sürece, birbirine yaslanmış üç ekin demeti gibi birbirlerini ayakta tutarlar. On the contrary, as long as they continue to clash with each other, they sustain each other like three bundles of crops leaning against each other. Ve her zamanki gibi, üç devletin egemen kesimleri, ne yaptığının hem farkındadır hem de farkında değildir. And as usual, the ruling sections of the three states are both aware and not aware of what they are doing. Yaşamlarını dünyayı fethetmeye adamışlardır, ama aynı zamanda bilirler ki, savaşın sonsuza dek ve zafere ulaşmadan sürüp gitmesi gerekmektedir. They dedicate their lives to conquering the world, but they also know that war must go on forever and without victory. Bu arada, fethedilme tehlikesinin olmaması, İngsos'un ve karşıtı düşünce sistemlerinin bir özelliği olan, gerçekliğin yadsınmasını olanaklı kılmaktadır. Meanwhile, the absence of danger of conquest makes possible the denial of reality, which is a feature of Ingsoc and its opposite systems of thought. Gerçi daha önce de söylemiştik, ama süreklilik kazanan savaşın niteliğinin temelden değiştiğini bir kez daha vurgulamak isteriz. Although we have said it before, we would like to emphasize once again that the nature of the ongoing war has fundamentally changed.

Eski çağlarda savaş, handiyse tanımı gereği, önünde sonunda son bulan, genellikle kesin bir zafer ya da bozgunla sona eren bir şeydi. In ancient times, war, almost by definition, was something that eventually came to an end, often with a decisive victory or defeat. Yine bir zamanlar, savaş, insan toplumlarının somut gerçeklikle sürekli ilişkide tutulmasını sağlayan başlıca araçlardan biriydi. Once again, war was one of the main means by which human societies were kept in constant contact with concrete reality. İktidarı ellerinde tutanlar, her çağda, yönettikleri insanlara dünyaya ilişkin düzmece bir bakış açısı dayatmaya çalışmışlar, buna karşılık askeri güçlerini zayıflatabilecek hiçbir yanılsamaya arka çıkmayı göze alamamışlardır. Those who held power tried to impose a false view of the world on the people they ruled in every age, but they could not afford to support any illusions that could weaken their military power. Yenilgi, bağımsızlığın yitirilmesi ya da istenmeyen başka bir sonuç anlamına geldiği sürece, yenilgiye karşı alınacak önlemlerin ciddi olması gerekiyordu. Insofar as defeat meant loss of independence or some other undesirable outcome, countermeasures against defeat had to be serious. Somut gerçekler göz ardı edilemezdi. Concrete facts could not be ignored. Felsefede, dinde, ahlâkta ya da politikada iki kere iki beş edebilirdi, ama iş bir top ya da uçağın yapımına geldi mi, iki kere iki dört etmek zorundaydı. In philosophy, religion, morals, or politics, two and two might make five, but when it came to building a cannon or an airplane, two times two had to make four. Güçsüz ülkeler önünde sonunda fethedilmeye mahkûmdu, güçlü olmak için verilen savaşımda ise hayallere yer yoktu. Weak countries were doomed to be conquered in the end, and there was no room for dreams in the struggle to be strong. Dahası, güçlü olmak için geçmişten dersler çıkarmak, bunun için de geçmişte olup bitenleri iyi bilmek gerekiyordu. Moreover, in order to be strong, it was necessary to learn from the past, and for this, it was necessary to know well what happened in the past. Hiç kuşkusuz, gazeteler ve tarih kitapları her zaman yanlı ve yanıltıcıydı, ama bugün uygulanan çarpıtmalar söz konusu değildi. Of course, newspapers and history books were always biased and misleading, but the distortions applied today were not. Savaş, mantıklı davranmanın güvenilir bir bekçisiydi; hele egemen sınıflar açısından, mantıklı davranmanın belki de en önemli bekçisiydi. War was a reliable keeper of reason; especially for the ruling classes, it was perhaps the most important guardian of rational behavior. Savaşların kazanılması ya da kaybedilmesinin sorumluluğundan hiçbir egemen sınıf tümüyle kaçamazdı. No ruling class could completely escape responsibility for winning or losing wars.

Ama savaş gerçekten sürekli bir nitelik aldığında, tehlikeli olmaktan da çıkar. But when war becomes truly permanent, it ceases to be dangerous. Savaş sürekli olunca, askeri gereklilik diye bir şey kalmaz. When war is constant, there is no such thing as military necessity. Teknik gelişme durabilir, en elle tutulur gerçekler bile yadsınabilir ya da göz ardı edilebilir. Technical progress can stall, even the most tangible facts can be denied or ignored. Daha önce de gördüğümüz gibi, bilimsel denebilecek araştırmalar savaş amaçlı olarak hâlâ sürdürülmektedir, ancak bunlar birer hayal olmaktan öteye geçmediği gibi, sonuç vermemesi de önem taşımamaktadır. As we have seen before, scientific researches are still carried out for war purposes, but they are nothing more than dreams and it is not important that they do not yield any results. Etkili olmaya, hatta askeri bakımdan etkili olmaya bile artık gerek kalmamıştır. There is no longer any need to be effective, even militarily effective. Okyanusya'da Düşünce Polisi'nden başka hiçbir şey etkili değildir. Nothing works in Oceania but the Thought Police. Üç süper-devlet de alt edilmez olduğundan, sonunda her biri düşüncenin kolaylıkla saptırılabildiği ayrı bir dünya olup çıkmıştır. Since all three super-states were invincible, each ended up being a separate world in which thought could easily be perverted. Gerçeklik, baskısını ancak gündelik yaşamın gereksinimlerinde duyurmaktadır: yeme ve içme, barınma ve giyinme gereksinimi, zehir içerek ya da üst katların pencerelerinden atlayarak canına kıymaktan sakınma gereksinimi gibi. Reality exerts its pressure only on the necessities of everyday life: the need to eat and drink, the need for shelter and clothing, the need to avoid taking one's life by drinking poison or jumping from the windows of the upper floors. Gerçi yaşam ile ölüm arasında, bedensel zevk ile bedensel acı arasında hâlâ bir ayrım vardır, ama hepsi bu kadar. True, there is still a distinction between life and death, between bodily pleasure and bodily pain, but that's all. Dış dünya ve geçmişle tüm bağlantıları kopmuş olan Okyanusya yurttaşlarının, uzayda yıldızlar arasında, neresinin yukarısı, neresinin aşağısı olduğunu bilemeden dolaşan birinden farkı yoktur. Disconnected from the outside world and the past, the citizens of Oceania are no different than someone who wanders in space among the stars, not knowing where is up or down. Böylesi bir devleti yönetenler, firavunların ya da Roma imparatorlarının hiç olamadıkları kadar mutlaktırlar. The rulers of such a state are more absolute than pharaohs or Roman emperors have ever been. Kendilerini izleyen geniş halk kitlelerinin açlıktan ölmesini önlemekle, aynı zamanda da rakipleriyle aynı düşük askeri teknoloji düzeyinde kalmakla yükümlüdürler; ama bu asgari yükümlülükleri yerine getirdikten sonra, gerçekleri çarpıta saptıra diledikleri biçime sokabilirler. They have a responsibility to prevent the starving masses of the masses who follow them, while remaining at the same low level of military technology as their rivals; but after fulfilling these minimum obligations, they can distort the facts in any way they wish.

Demek, savaş, daha önceki savaşlarla karşılaştırarak değerlendirdiğimizde, bir düzenbazlıktan başka bir şey değildir. So, the war, when we evaluate it in comparison with previous wars, is nothing but a deception. Boynuzları birbirlerini yaralayıp bereleyemeyecek biçimde oluşmuş, gevişgetirenler takımından bazı hayvanlar arasındaki dövüşlere benzemektedir. It resembles fights between some animals of the ruminant order, whose horns are formed in such a way that they cannot injure and bruise each other. Ama savaşın, gerçek olmasa da, tümüyle anlamsız olduğu söylenemez. But war, if not real, cannot be said to be entirely meaningless. Savaş, tüketim malları fazlasını eritmekle kalmaz, aynı zamanda hiyerarşik bir toplumun istediği zihinsel ortamın korunmasına destek olur. War not only dissolves surplus consumer goods, but also helps maintain the mental environment desired by a hierarchical society. Savaş, görüleceği gibi, artık tümüyle bir iç sorundur. War, as will be seen, is now a purely internal affair. Eskiden, bütün ülkelerin egemen kesimleri, ortak çıkarlarını bilerek savaşın yıkıcı gücünü sınırlandırabilmelerine karşın, birbirleriyle gerçekten savaşırlar ve savaştan zaferle çıkan her zaman yenik düşeni yağmalardı. In the old days, the dominant sectors of all countries, knowing their common interests, could limit the destructive power of war, but they really fought each other, and the victorious ones always plundered the defeated. Günümüzde ise asla birbirlerine karşı savaşmamaktadırlar. Today, they never fight against each other. Savaş her egemen kesim tarafından kendi uyruklarına karşı verilmektedir ve savaşın amacı toprak ele geçirmek ya da toprak yitirmeyi önlemek değil, toplum yapısının hiç değişmeden sürmesini sağlamaktır. The war is waged by each sovereign against their own subjects, and the aim of the war is not to seize or prevent the loss of land, but to ensure that the social structure remains unchanged. Demek, "savaş" sözcüğü bile, yanıltıcı bir anlam kazanmıştır. So even the word "war" has acquired a misleading meaning. Savaşın, sürekli bir niteliğe bürünmekle, savaş olmaktan çıktığını söylemek belki de doğrudur. It is perhaps correct to say that war ceases to be war by taking on a permanent character. Savaşın, Neolitik Çağ dan başlayarak yirminci yüzyıl başlarına kadar insanlar üzerinde yarattığı baskı ortadan kalkmış, yerini çok farklı bir şeye bırakmıştır. The pressure created by the war on people, starting from the Neolithic Age until the beginning of the twentieth century, disappeared and left its place to something very different. Üç süper-devlet, birbiriyle savaşmak yerine, sürekli barış içinde kalarak birbirini kendi sınırları içinde rahat bırakma konusunda anlaşsaydı, sonuç nerdeyse aynı olurdu. If the three superpowers had agreed to leave each other alone within their borders, remaining in perpetual peace rather than fighting each other, the result would have been almost the same. Çünkü o zaman da her biri dış tehlike baskısından uzak kalır, kendi dünyasında yaşamayı sürdürürdü. Because then, each of them would stay away from the external danger pressure and continue to live in their own world. Gerçekten sürekli olacak bir barış, sürekli bir savaşla aynı kapıya çıkardı. A truly permanent peace would equate to a permanent war. Parti üyelerinin büyük çoğunluğu daha dar bir anlamda anlasa da, Parti sloganının özündeki anlam budur: Savaş Barıştır. This is the core meaning of the Party slogan, although the vast majority of Party members understand it in a narrower sense: War is Peace.